Σύγχυση

Η παγκόσμια κοινωνική κακοφωνία άρχισε να μεταβάλλεται στην σιωπή πριν την καταιγίδα. Καμία ηλικιακή ομάδα από νέους μέχρι γέρους δεν αισθάνεται ότι έχει τίποτα στο οποίο να ελπίζει. Η αμάθεια, η άγνοια, η υποβάθμιση του πνεύματος και η έλλειψη οποιουδήποτε φίλτρου επεξεργασίας πληροφοριών έχουν ξεπεράσει την τιμή κρίσιμης μάζας πάνω από την οποία ο έλεγχος έχει πια χαθεί και ο κόσμος τείνει στην ξερολίαση και τον απομονωτισμό.

Ο κόσμος είναι θυμωμένος και φοβισμένος σε όλες τις χώρες. Ιδιαίτερα οι νέοι, που δεν έχουν τίποτα, μηδέν.

Πως τα καταφέραμε έτσι; Είχαμε το παν, και το πετάξαμε στα σκουπίδια με τις επιλογές μας σαν κοινωνίες, παντού.

Η αριστερά απέτυχε και έστειλε τους ψηφοφόρους της πίσω στην δεξιά. Ο καπιταλισμός απέτυχε. Ο σοσιαλισμός ποτέ δεν ξεπέρασε τις επιτροπές και τις υποεπιτροπές του για να χτίσει μια συμπαγή πορεία. Ο υπερπληθυσμός κατέστησε την συνεννόηση και την συμβίωση ανεπίτευκτους στόχους. Οι τράπεζες θα γκρεμιστούν, τα χρήματα θα χάσουν κάθε αξία. Η περιουσία θα περιέλθει στην εφορία και τους δανειστές...  Τα καύσιμα τελειώνουν σε μερικές δεκαετίες.

Ιστορικά, οι ανθρώπινες κοινωνίες έσβησαν τον πίνακα για να ξαναρχίσουν απ’ την αρχή χρησιμοποιώντας μία μόνο μέθοδο: τον πόλεμο.

Αποτύχαμε σαν είδος ζωής.

Η επόμενη Αναγέννηση μπορεί να κάνει αιώνες να έρθει. Αν έρθει.

Δεν φταίνε οι πολιτικοί ούτε οι τραπεζίτες ούτε οι βιομήχανοι. Φταίνε οι γονείς και οι δάσκαλοι. Γενεές τώρα.

Κάνω το μόνο που μπορώ να κάνω, με την Μαργαρίτα και την οικογένειά μας, Ζούμε με γνώμονα και νόμο τις αξίες μας, εδώ στο μικρό χωριό μας στο βουνό.

Λυπάμαι περισσότερο για τα μουσεία τέχνης και πνεύματος. Τώρα που η πορεία είναι καθοδική και οδηγεί στην διάλυση, η ύπαρξή τους δεν εμπνέει για το μέλλον αλλά δημιουργεί μόνο τα ερωτηματικά του γιατί δεν κατάφεραν να κρατήσουν τον άνθρωπο στην πορεία που υπόσχονταν και έδειχναν οι αίθουσές τους και τα εκθέματά τους.

Γουρούνια

Από την ακτή των γουρουνιών,

Χριστός Ανέστη!

(Χριστούλη μου, τι έθνος...)

Ζωάκια

- Τα χαριτωμένα ζωάκια του Παλαιού Φαλήρου σας εύχονται Καλό Πάσχα. Το αρρωστημένο μέρος της ιστορίας δεν είναι τόσο το ότι κάποιος ή κάποια τα πέταξαν αντί να τα δώσουν σε παιδάκια που δεν μπορούν να τα αγοράσουν, αλλά το ότι πριν τα αφήσουν και φύγουν τα τοπεθέτησαν προσεκτικά να κοιτάνε τους περαστικούς.

Ηλέηνς

Καθώς διάβαζα τους Τάιμς σήμερα το πρωί έτυχε να πέσω σε ένα παλιό άρθρο που μίλαγε με την καρδιά μου. Ήταν η αφήγηση ενός από τους συντάκτες της εφημερίδας για τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του σαν πρόσφυγας του Ηλέηνς. Η Ηλέην Κώφμαν πέθανε τον Δεκέμβριο του 2010 αφού είχε επάξια κατακτήσει τον ρόλο της μαμάς κλώσας στο εστιατόριό της επί 47 χρόνια, στην επάνω Ανατολική Πλευρά, στην 2α λεωφόρο μεταξύ των δρόμων 88 και 89, στο δυτικό πεζοδρόμιο.

Το Ηλέηνς ήταν γνωστό από την δεκαετία των ’60, και το μέρος στο οποίο έτρωγες αν ανήκες στο Μανχάταν και αν ήσουν στον κόσμο της λογοτεχνίας ή των τεχνών. Η κουζίνα ήταν Ιταλική αλλά η ατμόσφαιρά και το κύρος και η απλότητα του μαγαζιού ήταν  ανώτερη από την κουζίνα. Εγώ πάντοτε, μα πάντοτε παράγγελνα το συκώτι α-λα Βενετσιάνα. Ίσως μιά-δυό φορές μόνο να μην το παράγγειλα. Από την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι μου στο ιερό μπετό του Μανχάταν τον Φεβρουάριο του 1983 πέρναγα από το Ηλέηνς τουλάχιστον μια φορά ή παραπάνω κάθε φορά που βρισκόμουνα στην πόλη.

Ένα από τα όμορφα πράγματα ήταν πως στο Ηλέηνς μπορούσε να πάει κανείς χωρίς κανείς άλλος να δίνει σημασία στο ποιος είναι, και έτσι γνωστοί άνθρωποι τρώγανε εκεί κάθε βράδυ επί 47 χρόνια χωρίς να τους κυνηγάει κανείς για αυτόγραφα. Εκτός από την αρραβωνιαστικιά μου που τον Φεβρουάριο του 1983, στην πρώτη μου επίσκεψη στο στέκι, είδε τον Γούντυ και την Μία να τρώνε στο διπλανό μας τραπέζι και πήγε νο τους ζητήσει αυτόγραφο για μένα -παρ’ όσο και να της είπα να μην το κάνει και να αφήσει τους ανθρώπους ήσυχους. Με την κλασσική του νευρικότητα, ο Άλλεν έψαξε αμέσως να βρει χαρτί και μολύβι και τελικά κατέληξα με αυτόγραφό του γραμμένο πάνω σε ένα φάκελο ζάχαρης από τον καπουτσίνο του.

Μια άλλη φορά, όρθιος στο μπαρ, ακούμπησε μια κυρία τον ώμο μου με τον δικό της καθώς στεκόμασταν εκεί… γυρίσαμε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον για το ακούμπημα. Ήταν η Νταιάνα Ρος. Τα 26 χρόνια που πήγαινα στο Ηλέηνς ήταν ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν, ότι όλοι οι γνωστοί γύρω μου ήταν απλοί θαμώνες και τίποτα παραπάνω, φίλοι μεταξύ τους… και όλοι πηγαίναμε εκεί μέχρι που έκλεισε έξι μήνες αφού έφυγε η Κώφμαν. Το είχε αφήσει στην βοηθό της, αλλά, χωρίς την Ηλέην, το Ηλέηνς ήταν απλά πια άλλο ένα εστιατόριο.

Εκεί πήγα και τους υπαλλήλους μου μερικές φορές γύρω στο 2000 όταν πηγαίναμε από την Βοστώνη στην πόλη για την έκθεση Μακγουώρλντ. Πήγα και τον Κώστα μερικές φορές, και μερικές φιλενάδες… και πήγα και μόνος μου. Είκοσι έξι χρόνια. Τελευταία φορά πήγαμε τον Ιανουάριο του 2009 με την Μαργαρίτα και τον κουμπάρο μας τον Γκρεγκ από την Καλιφόρνια που μένει στο Μπρούκλιν. Πήρα βέβαια το συκώτι α-λα Βενετσιάνα.

Στο Ηλέηνς είχε γυρίσει ο Γούντυ Άλλεν τις πρώτες σκηνές της ταινίας Μανχάταν. Έχουν γυριστεί και άλλες ταινίες εκεί, και, σε άλλες ταινίες αναφέρεται σαν μέρος που πάνε οι ήρωες του έργου.

Αλλά τα ξημερώματα της 27ης Μαΐου 2011 η πόρτα έκλεισε για τελευταία φορά. Μέχρι σήμερα υπάρχει η λέσχη των προσφύγων του Ηλέηνς που έπρεπε να βρουν άλλα στέκια.

http://www.nytimes.com/2012/05/18/arts/elaines-restaurant-expatriate-in-post-elaines-manhattan.html

Ηλέην Κώφμαν
ΤΗν τελευταία βραδιά που επιτρεπόταν ακόμα το κάπνισμα στα εστιατόρια του Μανχάταν.
Πίσω της, ένας συντάκτης των Τάιμς.