Fools

Ιδού και η πρώτη ανάρτηση του έτους 2018 της Κοινής Εποχής… μάλλον η τελευταία του όγδου έτους του μπλογκ, το οποίο μπλογκοέτος αλλάζει κάθε 7 Φεβρουαρίου –στην ερχόμενη επέτειο, μπαίνοντας στο ένατο έτος, θα έχει πίσω του 1.260 αναρτήσεις και 8.550 σχόλια συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου. Και από 8 Φεβρουαρίου 2018, βλέπουμε…

Τι να πούμε, τι, για να γράψουμε και καμιά ανάρτηση; Να πούμε για τον παλιάτσο τον Τραμπ και τους ανίδεους που τον ακολουθούν πιστεύοντας ότι έτσι νομιμοποιούν την ηλιθιότητά τους αν όχι τον ρατσισμό τους; Να πούμε για την Περιστέρα που κλαίει στην επέτειο του δημοψηφίσματος επειδή ο εκλεκτός της, λέει, πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την …εξουσία; Να πούμε για την άπειρη ελαφρότητα της βλακείας που δέρνει τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης όταν μεταφέρουν ειδήσεις ή ιστορίες από το εξωτερικό με κακή ή ελλιπή μετάφραση χωρίς οι μεταφραστές δημοθιογλάφοι να έχουν ιδέα περί του αντικειμένου το οποίο μεταφέρουν σε εκείνους που τα ξέρουν όλα καλύτερα από όλους ούτως ή άλλως; Η αλήθεια είναι πως ότι και να γράψουμε η Ελλάδα έχει αλλάξει τόσο πολύ τα τελευταία δυό-τρία χρόνια που, να κι’ αν το γράψουμε, να κι’ αν δε το γράψουμε. Έχει πέσει απάθεια από το πολύ ζάναξ μάλλον. Ή ίσως η απάθεια να οφείλεται στο ότι ο Ελληνικός λαός ψάχνεται και δεν αφουγκράζεται ποιόν να ακολουθήσουνε μια που κανείς πια δεν τους λέει ότι «λεφτά υπάρχουνε». Όσους ψηφίσανε τους ψηφίσανε και οι υποσχέσεις για λεφτά που υπάρχουνε μας τελείωσαν. Απογοήτευση.

Τουλάχιστον στις Βρυξέλες βαρεθήκανε πια με το Ελληνικό και αποφασίσανε να παριστάνουνε ότι η οικονομία πάει φίνα και τα καταφέραμε όλοι πολύ καλά. Οπότε, τώρα όποιος δεν έχει λεφτά μπορεί να το αποδίδει στον εαυτό του μια και η κρίση ξεπεράστηκε πλέον κατά τις Βρυξέλες και κατά την κυβέρνηση. Εις υγείαν!

Ή να πούμε για το ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης άρχισαν ανοικτά πλέον να κάνουν ρεπορτάζ σχετικά με την επαίσχυντη κατάσταση ντροπής που επικρατεί στα Ελληνικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως προσφύγων. Το σκεπτικό είναι, λέει, ότι αν τους μεταχειριζόμαστε, με τα παιδιά τους, χειρότερα από γουρούνια, ίσως να σταματήσουν να έρχονται και να προτιμήσουν να μείνουν στη χώρα τους και να πεθάνουν από πόλεμο αντί από τις συνθήκες που βρίσκουν στην Ελλάδα.

Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τώρα τελευταία. Έχει σταματήσει να σκέπτεται, έχει χάσει κάθε μέτρο και σταθμό λογικής, μόρφωσης και ηθικής. Σιγή. Απάθεια. Απογοήτευση.

Όχι όμως εδώ. Εδώ, στο μικρό μας χωριουδάκι στα βουνά, η ζωή είναι υπέροχη και ευλογημένη. Μια όμορφη χαρούμενη ζωή στο σπιτάκι μας, με το τζάκι μας, την κουζίνα μας, και τον καναπέ μας δίπλα στο παράθυρο προς το άπειρο. Τον Απρίλιο κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που παρκάρισα την κόκκινη αδελφούλα, το Τσεροκή, δίπλα στο Ηρώο και συνάντησα την Μαργαρίτα με την πράσινη αδελφούλα, το Λαντ Ρόβερ, και το υπηρεσιακό πιστόλι στη ζώνη.

Εδώ η ζωή είναι ωραία.
Και από εδώ βλέπουμε κι’ οι δυό μας τον κόσμο όπως τον έβλεπε ο χαζός στο τραγούδι των Μπητλς, The Fool on the Hill.

Day after day, alone on a hill
The man with the foolish grin is sitting perfectly still
Nobody wants to know him
They can see that he's just a fool
But he never gives an answer
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning round
His head in a cloud
The man with a foolish grin is talking perfectly loud
But nobody wants to hear him
They can see that he's just a fool
But he never gives an answer
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning round
But nobody wants to know him
They can see that he's just a fool
But he never gives an answer
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning round
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning round