Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο ευτυχισμένη είναι η ζωή, και ότι, χωρίς να το καταλάβω πως το έκανα, έχω ήδη ζήσει τουλάχιστον τέσσερεις διαφορετικές και πλήρεις ζωές… Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης κρατάει μια στιγμούλα, και σ’ αυτήν την στιγμούλα μέσα στο άπειρο έγιναν «πραγματικότητα» τόσα όνειρα, και τόσα που δεν είχα καν ονειρευτεί. Έζησα ζωές και τις ζω τώρα ...σαν όνειρο.
Και, από εδώ, στο χωριό, στο βουνό, με την Μαργαρίτα, δέκα χρόνια τώρα, ζούμε μια αιωνιότητα μέσα σ’ αυτή την άπειρη στιγμή, μαζί, κοιτώντας μπροστά και πίσω, στην αίσθηση όλων όσων έγιναν, και όλα όσα είναι πιθανά…
Δεν ξέρω πως, κοιτώντας τα πάντα, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να ήθελα το οποίο να μην έχει γίνει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά υποθέτω ότι ίσως να έχει να κάνει κάτι με το γεγονός ότι ποτέ, από μικρό παιδάκι, δεν περίμενα τίποτα από κανέναν παρά μόνο από εμένα, δεν μου έφταιγε τίποτα ποτέ, απ’ ότι θυμάμαι, και δεν πίστευα ότι μου χρωστάει κανείς άνθρωπος, ή, η ζωή, οτιδήποτε.
Δεν ξέρω αν θα ζήσω λίγες ώρες ακόμα ή άλλα σαράντα χρόνια. Ίσως κάπου ανάμεσα. Αλλά ο χρόνος, αν πρόκειται για ώρες ή δεκαετίες, δεν έχει την παραμικρή σημασία –και γίνεται δυνατόν το να αισθάνεται κανείς έτσι, υποθέτω, όσο καθώς περνάει ο καιρός και κοιτάς πίσω, δεν αισθάνεσαι παρά ευτυχία για το τι βλέπεις στο παρελθόν, όσο δύσκολο ή εύκολο και να ήταν, όσο προβλέψιμο ή μυστηριώδες, ή αναπάντεχο...
Υποθέτω ότι ένα σημαντικό εργαλείο είναι η μόρφωση, όμως, όχι απλά η γνώση αλλά ο τρόπος με τον οποίο κατανοεί και ερμηνεύει κανείς το τι μαθαίνει…
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς, κατά την γνώμη μου, για να επεξεργαστεί το πως κατανοεί το τι μαθαίνει, μου το έδωσε ο πατέρας μου ο οποίος από τότε που ήμουνα μικρό παιδί μου έλεγε ότι δεν την καταλαβαίνω, αλλά, μια μέρα θα μάθω την αξία του χρήματος, και πράγματι, αισθανόμενος μειονεκτικά που δεν φάνηκε ποτέ να πιστεύει ότι την έμαθα, μπόρεσα, λίγες εβδομάδες πριν «φύγει», να του πω στα 49 μου χρόνια, έντεκα χρόνια τώρα, «πατέρα, έμαθα πια την αξία του χρήματος. Η αξία του χρήματος είναι μηδέν».
 |
| Το Φθινόπωρο του 1967, εκδρομή στην 4η δημοτικού με τον αγαπημένο μου δάσκαλο. Είμαι κάτω αριστερά με τα χέρια στο πιγούνι. |
Εμεις δινουμε την αξια εκει που πρεπει αναλογα με τις αναγκες και την φιλοσοφια μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα εχουν την αξια τους, ακομα και τα χρηματα
Καλο μηνα μιστερ Θινκ
Αυτό είναι αλήθεια αγαπητέ Velvet :-) Το τι σημαίνει "αξία" είναι υποκειμενικό.
ΔιαγραφήΚαλό μήνα!
συγκινητική φωτογραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήποια ήταν η άποψη του πατέρα σου για τα χρήματα;
Καλό Πάσχα.
Οι απόψεις μας στο τέλος διέφεραν ριζικά :-)
ΔιαγραφήΕκείνος, γενιά της κατοχής και της φτώχειας στην οποία ζούσε η τριτοκοσμική Ελλάδα των ’50, εμένα μου έδωσαν πάντα ότι είχαν και δεν είχαν για να μορφωθώ και να ξεκουμπιστώ στα δεκαεξίμισι και δια παντός στα δεκαεφτάμισι, δυο βδομάδες αφού τέλειωσα το γυμνάσιο (νυν λύκειο).
Εργαζόταν τρεις δουλειές και με τις δεκαετίες η «αξία του χρήματος» για ‘κείνον συμβάδιζε, κάπως, με την αξία του ανθρώπου.
Για μένα, όχι :-)
Άλλο να έχει κάποιος το άγχος της επιβίωσης, να θέλει να δώσει το καλύτερο στο παιδί του, έχοντας βιώσει πολύ δύσκολες εποχές ο ίδιος και να πασχίζει για αυτό και άλλο το να εξυψώνει το χρήμα στην αξία του ανθρώπου. Δηλαδή αν έβλεπε έναν φτωχό ως μη άξιο να ασχοληθεί μαζί του; Ή το χρήμα ισάξιο με έναν καλό φίλο ή με τους αγαπημένους; Νομίζω ότι απλά στα μάτια σου τα πράγματα είχανε λιγάκι λανθασμένα δει έναν άνθρωπο πολύ φιλότιμο, γεμάτο αγάπη και αγωνία για τους ανθρώπους του. Μήπως τον αδικείς λίγο;
ΔιαγραφήΚαλή ερώτηση, και πιστεύω πως είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να ερμηνεύουμε και να αποδίδουμε επιλεκτικά και υποκειμενικά τα πάντα, άρα πάντα συνάμα αδικούμε λίγο και υπερεκτιμούμε λίγο τους πάντες. Στην περίπτωση του πατέρα μου, είχε πει, αργότερα στην ζωή του, την ιστορία του πως κατά τον εμφύλιο, κοντά στην Σόλωνος είδε έναν παράλυτο ζητιάνο κάτω στο πεζοδρόμιο και του έδωσε από τα λίγα χρήματα που είχε --και αργότερα, όταν εμφανίστηκε ένας αστυνομικός ο παράλυτος ζητιάνος το ‘βαλε στα πόδια. Επίσης είχε θυμηθεί πως όταν ήταν παππαδάκι έβλεπε τους παπάδες να μοιράζονται τα χρήματα από τον δίσκο της ελεημοσύνης και να τα βάζουν στις τσέπες των παντελονιών τους κάτω από τα ράσα.
ΔιαγραφήΧρόνια πριν τα πει αυτά τσακωνόμασταν όταν με επισκεπτόντουσαν φοιτητή στο Λονδίνο γιατί μου άρεσε να δίνω λίγα κέρματα στους μουσικούς που έπαιζαν κιθάρα στις στοές του υπογείου. Και ενώ σεβόταν την παράδοση δεν πατούσε ποτέ σε εκκλησία παρά μόνο 5 λεπτά πριν την μετάληψη Χριστούγεννα-Πάσχα.
Έχεις δίκιο. Δεν ήταν ψυχρός ή κακός άνθρωπος. Πληγωμένος ήταν. Και κατάφερε έτσι ώστε ο γιός του να χτίσει την δική του ψυχή χωρίς τέτοιες πληγές.
<3 Kαλό Πάσχα! Καλή Ανάσταση! Φιλιά στη Μαργαρίτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Πάσχα και καλή Ανάσταση ξαδελφάκια! Νά 'στε καλά. Φιλιά κι απ' τους δυό μας!
Διαγραφή