Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Αντίο





Οι προετοιμασίες για την αναχώρηση ξεκίνησαν 19 Δεκεμβρίου του 1972 με την τελευταία αποστολή στην Σελήνη, με τον Απόλλωνα 17. Τριάντα οκτώ χρόνια και έξι μήνες αργότερα, μήνες μόνο αφού φωτογραφήθηκαν τα απομεινάρια μιας από τις αποστολές, η αναχώρηση γίνεται πλήρης με την τελευταία προσγείωση του διαστημικού λεωφορείου στις 20 Ιουλίου.

Μια εποχή τελείωσε και είναι ώρα να πούμε Αντίο.

Μια εποχή που ξεκίνησε το 1452 όταν στο μικρό χωριό Βίντσι της Τοσκάνης γεννήθηκε ένα αγοράκι που το ονόμασαν Λεονάρδο.

Και έληξε το 1972 όταν η ανθρωπότητα χαμήλωσε τα μάτια της από τα ουράνια, κοίταξε μέσα της, βαθύτερα και βαθύτερα, πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά τον όγκο των πληροφοριών που μπορούσε να μοιραστεί, αφαιρώντας έτσι την αξία από την πληροφορία εις όφελος του όγκου των πληροφοριών, οι οποίες, με περισσότερο και περισσότερο επιφανειακή εκπαίδευση, χάνουν  πλέον την σημασία τους.

Η πρώτη μου ανάρτηση σε αυτό το μπλογκ, "Επιτάφιος για μια Εποχή" ήταν πάνω σε αυτό το θέμα. Σήμερα, λίγες ώρες πριν πω, εγώ τουλάχιστον, αυτό το Αντίο, και δεχτώ το σκοτάδι του επικείμενου νέου Μεσαίωνα, σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες του ονείρου του τι θα μπορούσαμε να είχαμε καταφέρει αν δεν είχαμε κουραστεί τόσο πολύ από το 1452 έως το 1972.

Οι τελευταίες είναι του γιού μου, από τον Φεβρουάριο του 2010 όταν είχε παρακολουθήσει μια εκτόξευση σαν προσκεκλημένος της NASA, αντιπροσωπεύοντας το πανεπιστήμιό του, 50 μίλια βόρεια του ακρωτηρίου Κέννεντυ.

Ήθελε να πάει στην τελευταία εκτόξευση, 8 Ιουλίου, αλλά δεν μπόρεσε γιατί έπρεπε να εργάζεται εκείνη την ημέρα στην δουλειά του σαν εκπαιδευτής πιλότων. Είπε τότε ότι "δεν πειράζει" γιατί θα μπορέσει να δει την εκτόξευση από το αέρα, κοιτώντας νότια από το "δικό του" αεροπλάνο. Τελικά όμως ήταν συννεφιά, και μπόρεσε μόνο να ακούει τους ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας της NASA στα ακουστικά του.

Μετά, μου έγραψε ότι δεν τον στεναχώρησε καθόλου που δεν είδε την τελευταία εκτόξευση, γιατί, όπως είπε: "Εκείνη την στιγμή πετούσαμε στον ίδιο εναέριο χώρο: οι Αστροναύτες έκαναν εκείνο που αγαπούν, και εγώ έκανα εκείνο που αγαπώ -η ζωή ειναι καλή".

Αντίο, λοιπόν στο τι θα μπορούσαμε να είμαστε.









Από το STS130, φωτογραφίες που πήρε ο γιός μου, Φεβρουάριο 2010:




Το κτήριο αυτό, δίπλα στο οποίο παρκάρισε το Jeep του ο Κώστας, είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κτίσματα στον κόσμο. Λέγεται Vehicle Assembly Building, ή VAB, κτίστηκε το 1968 και μέσα του χωρούσε, όρθιος, ο πύραυλος Κρόνος 5 που πήγε στο φεγγάρι. Οι διαστάσεις αυτού του κτηρίου είναι: 218,2 μέτρα μήκος επί 157,9 μέτρα πλάτος, και έχει ύψος 160,3 μέτρα, δηλαδή όσο ένας ουρανοξύστης 62 ορόφων (πάνω από 2 φορές το ύψος του Πύργου της Αθήνας). Κάθε φορά που απογειώνεται από το αεροδρόμιό του ο Κώστας, αν είναι καθαρή μέρα, βλέπει αυτό το κτήριο 50 μίλια (80 χιλιόμετρα) νότια. Μέσα εκεί συναρμολογούντο όλοι οι πύραυλοι, και από το 1981 ετοιμάζονταν εκεί τα διαστημικά λεωφορεία, τα οποία μετά, σε τεράστια οχήματα-πλατφόρμες με ερπύστριες, πήγαιναν στις εξέδρες εκτόξευσης.





























16 σχόλια:

  1. ουάου!

    εκπληκτικές φωτογραφιες. και ειδικά η τελευταία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διακρίνω μια απαισιοδοξία στην ανάρτησή σου Δημήτρη. Κατά τη γνώμη μου, κι αφού πολύ καλά γνωρίζεις τη διαδικασία της εξέλιξης, όπως την περιέγραψε ο Δαρβίνος, έπρεπε να είσαι χαρούμενος. Διότι μέσα από το τέρμα, την επίτευξη του σκοπού δηλαδή ή ακόμα και το θάνατο αν θες, επέρχεται η πρόοδος. Η εποχή αυτή πέρασε, έχοντας αφήσει πίσω της πολλά πράγματα. Κάτι καινούριο θα αναδειχτεί μέσα από αυτή και θα προχωρήσει την ανθρωπότητα ακόμα παραπέρα. Το διάστημα θα παραμένει πάντα The Final Frontier, για να δανειστώ τη φράση από το αγαπημένο μου Star Trek, και πάντα το ανθρώπινο όνειρο θα σπρώχνει καταναγκαστικά την ανθρωπότητα μπροστά!

    Υπάρχει όμως κάτι στην ανάρτησή σου που με προβληματίζει. Είναι η φράση σου "Σήμερα, λίγες ώρες πριν πω, εγώ τουλάχιστον, αυτό το Αντίο, και δεχτώ το σκοτάδι του επικείμενου νέου Μεσαίωνα...". Δυστυχώς δεν μπορώ να την ερμηνεύσω όσο κι αν προσπαθώ. Μια βοήθεια θα ήταν επιθυμητή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρία, πραγματικά αισθήματα "Wow!" που εμείς οι άνθρωποι δίνουμε καμιά φορά ο ένας στους άλλους, με τα δώρα του γένους μας που είναι η ικανότητα για τόσο θεσπέσια όνειρα και τόσο τρομακτικούς εφιάλτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου φίλε Κώστα, αν είχαμε αυτή τη συζήτηση το 415, αντί το 2011, της Κοινής Εποχής, πολύ σωστά θα με παρότρυνες να μην είμαι θλιμμένος που η δολοφονία της Υπατίας στην Αλεξάνδρεια, και η καταστροφή της Βιβλιοθήκης από ένα φανατισμένο όχλο, έφεραν τον σκοταδισμό και την ιερά εξέταση του μεσαίωνα, γιατί η ανθρωπότητα θα συνεχίσει ξανά μπροστά, όταν γεννηθεί ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι σε 1.037 χρόνια. Και θα σου έλεγα πόσο δίκιο έχεις, και πόσο το πιστεύω αυτό που λες, αλλά θα εξέφραζα την θλίψη μου που εγώ δεν θα ζήσω να το δω και να το χαρώ, παρά πρέπει να μείνω με την γλύκα της γνώσης του ότι θα γίνει και να διδάξω τα παιδιά μου να διδάξουν τα παιδιά τους να το περιμένουν και να το χτίσουν.

    Κώστα μου εγώ είμαι από αυτούς της γενιάς του 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος, και από αυτούς της γενιάς του Γλάρου Ιονάθαν, που πίστεψαν αυτά τα μηνύματα πιο βαθειά από θρησκεία.

    Αλλά κανένα από τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα που εφηύρε ο άνθρωπος δεν έχει την δυνατότητα να διδάξει, να θρέψει ή να περιθάλψει εφτά δισεκατομμύρια ψυχές που μιλάνε 100 γλώσσες και πιστεύουν σε χίλιες θρησκείες (και μη μου πει κανείς για αθεϊσμό και επιστήμη κλπ., γιατί και αυτά θρησκείες είναι, γαμώ το!).

    Εδώ, στον Πλανήτη των Δεινοσαύρων, οι οποίοι εξελίχτηκαν Δαρβινικά και κυριάρχησαν κάπου 150 εκατομμύρια χρόνια, το νεογέννητο είδος του ανθρώπου, τσίμα-τσίμα ενός μόνο εκατομμυρίου ετών, με μια τρελή και καρκινογόνα εξέλιξη άνευ ελέγχου και πέρα των δυνατοτήτων των κοινωνικών συστημάτων κατά τα τελευταία 200 χρόνια, προσπαθεί να επιβιώσει, είναι όμως όπως λες δεμένο στην Δαρβινική εξέλιξη. Όσο και να επιβιώσει, μια μέρα θα εξελιχθεί προς το πεπρωμένο του.

    Και το πεπρωμένο της ανθρωπότητας είναι δεμένο με τον ατομικισμό και κοντόφθαλμο σκοπό ημερήσιας αυτοϊκανοποίησης των μονάδων που το αποτελούν. Όχι με το όνειρο της συνειδητής ενοποίησης με το σύμπαν του οποίου είμαστε η αυτοσυνείδηση, ομοούσια με αυτό.

    Στις ΗΠΑ, αλλά ιδιαίτερα στην Ακτή του Διαστήματος (Space Coast) της Φλόριδας, οι τελευταίες εβδομάδες είναι πολύ θλιμμένες, μια θλίψη που την μοιράζομαι και εγώ πάνω από οτιδήποτε άλλο, για το τέλος του διαστημικού προγράμματος. Είναι μια πραγματικότητα ζωντανή μέσα μας, που στον περισσότερο κόσμο, και στην Ελλάδα, περνά απαρατήρητη δικαιολογώντας με αυτή την αδιαφορία την ανησυχία μας.

    Η επιστημονική έρευνα από την φύση της και στο σημείο που έχει φτάσει πρέπει να συνεχίσει στο εργαστήριο, με τα μηχανήματα, κομπιούτερ και πειράματα προς την κατεύθυνση της ενοποίησης της Γενικής Σχετικότητας με την Κβαντική Μηχανική. Η μελλοντική πορεία είναι θεωρητική, και συμπίπτουσα με την απαρχή ενός νέου σκοταδισμού και μεσαίωνα, θα γίνει, η επιστήμη, και η θεωρητική εξερεύνηση, κτήμα των ολίγων, αντιγράφοντας κατά γράμμα το τι έγινε στον προηγούμενο μεσαίωνα. Μόνο που τώρα, η ελίτ, αντί να είναι "θρησκευτική" όπως τότε, θα είναι "επιστημονική", και, πάλι, εντελώς άσχετη με, και απομακρυσμένη από τις μάζες των εφτά και πλέον δισεκατομμυρίων που θα προσπαθούν να επιβιώσουν στην καθημερινότητά τους.

    Το τελευταίο σύνορο μετατίθεται μακρύτερα για μας.

    Δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα παραπάνω όταν λέω: " Σήμερα, λίγες ώρες πριν πω, εγώ τουλάχιστον, αυτό το Αντίο, και δεχτώ το σκοτάδι του επικείμενου νέου Μεσαίωνα..." Καθώς περνάμε το ορόσημο της τελευταίας προσγείωσης του διαστημικού προγράμματος σε λίγες ώρες, στις 20 Ιουλίου, με αυτό το κείμενο λέω το Αντίο μου στα όνειρα της γενιάς μου. Και από σήμερα θα είμαι συνειδητό μέρος της προσπάθειας για επιβίωση αντί για την προσπάθεια ανόδου και εξερεύνησης στην οποία η γενιά μου τελικά δεν έμελε να βαπτιστεί.

    Και, μελαγχολικά, αλλά με την θεωρητική τουλάχιστον ελπίδα για το μέλλον που ήλπιζα ότι θα πρόσθετε το σχόλιο σου όταν το έγραφες, ακριβώς όπως το έγραψες, με ένα χαμόγελο, σηκώνω το αριστερό μου χέρι με τον δείκτη κολλημένο στο μεγάλο δάχτυλο να σχηματίζει ένα ανοιχτό "V" με το τρίτο δάχτυλο κολλημένο στο μικρό δάχτυλο, και λέω, "Live long, and prosper".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη, κάθε φορά που είμαι μελαγχολικός βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζοντας τα βουνά απέναντι σκέφτομαι. Απλώς σκέφτομαι, ποτέ όμως για το παρελθόν! Ίσως γιατί εκεί κρύβεται και η πηγή της μελαγχολίας. Οπότε ρίχνω κλεφτές ματιές στο μέλλον μήπως και το μυαλό μου αλλάξει!

    Το σκεπτικό σου αν και δεν είναι λανθασμένο, νομίζω ότι κοιτάζει προς τη λάθος κατεύθυνση. Επειδή η NASA σταμάτησε τις εκτοξεύσεις, δε σημαίνει ότι σταματάει και την έρευνα. Απλώς θα συνεργάζεται με ευρωπαϊκές, ρωσικές και κινεζικές μονάδες που θα μεταφέρουν τον εξοπλισμό της στο διάστημα. Και η έρευνα όπως και η εξέλιξη δεν πρόκειται να σταματήσει βεβαίως. Άλλωστε νομίζω ότι ήδη σχεδιάζονται τα διαστημικά οχήματα του μέλλοντος τα οποία θα επιτρέψουν στη NASA να ταξιδέψει και πάλι στο διάστημα.

    Βέβαια, πραγματικά, ένα όνειρο τελειώνει σε μερικές μέρες. Όμως, αντί να λυπόμαστε ίσως θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι για όλα τα επιτεύγματα που οδήγησαν την ανθρωπότητα μπροστά. Και η μελαγχολία να δώσει τη θέση της πρώτα στην ευγνωμοσύνη για τις προσπάθειες τόσων ετών αλλά και στην προσμονή και την ελπίδα για το μέλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κώστα μου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να προσυπογράψω το τελευταίο σχόλιό σου, αλλά δεν θέλω στην προσυπογραφή αυτή να παραμεριστούν ορισμένες απόψεις, όπως, παραδείγματος χάριν, ότι ποτέ δεν θα αισθανθώ ικανοποιημένος από το νερό που ήπια αν διψάω ακόμα, και, πίστεψέ με, διψάω όσο ποτέ. Ευγνώμων που ήπια μέχρι τώρα ναι, αλλά ποτέ ικανοποιημένος. Άλλωστε κοιτώντας το παρελθόν βρίσκουμε και δικαιολογίες για το μέλλον. Και το μέλλον δεν χρειάζεται δικαιολογίες αλλά αγανάκτηση. Όχι σαν αυτή του Συντάγματος: αληθινή αγανάκτηση. Από αυτήν που σε κάνει να τα παίζεις όλα για όλα μέχρι να φτάσεις στον Νέο Κόσμο και μετά να συνεχίσεις να ψάχνεις να δεις τι υπάρχει πέρα από αυτόν. Η Θλίψη για την οποία μιλάω δεν έρχεται από το παρελθόν αλλά από την εικόνα που πιθανώς διαγράφεται για το μέλλον. Σαν μόλις να μου είπαν ότι η Santa Maria βάζει νερά και δεν μπορεί να σαλπάρει, ή ότι to Mayflower πρέπει να μείνει δεμένο στο λιμάνι γιατί δεν έχουμε λεφτά για προμήθειες. Ή ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τώρα για τα προβλήματα της χώρας μας γιατί πάμε διακοπές Ιούλιο-Αύγουστο και μετά βλέπουμε.

    Αναφέρω συνέχεια την "γενιά μου" παραπάνω. Την πρόλαβα ίσα-ίσα, αλλά το να έχεις ζήσει τα '60 έστω και μικρούλης, σε κάνουν να ανήκεις σε ένα τρόπο σκέψης που σήμερα είναι ακατανόητος.

    Η έρευνα φυσικά θα συνεχιστεί. Αλλά όχι με ανθρώπους να σπρώχνουν με το κορμί τους την άκρη του συνόρου. Η έρευνα μετατίθεται στην σκέψη και την θεωρία. Η συνεργασία με ιδιωτικές πρωτοβουλίες θεωρείται από εκείνους που ξέρουν και είναι μέσα στα πράγματα ως "μπούρδες" και συμφωνώ. Η συνεργασία μεταξύ κρατών με τα σημερινά προβλήματα είναι άνευ ρεαλισμού: Ο μόνος τρόπος να πάμε και να έρθουμε πια από τον διαστημικό σταθμό είναι με τα διαστημόπλοια Σογιούζ, τεχνολογίας 40 ετών. Και, η Κίνα και η Ινδία δεν αποβλέπουν στο διάστημα για να τραγουδάμε όλοι το Imagine του Λένον. Πίστεψέ με.

    Όπως πολύ σωστά λες εμμέσως, η φύση έχει τον τρόπο της. Και μου φαίνεται ότι το επόμενο βήμα της φύσης είναι να κάνει κάτι για αυτόν τον αστρονομικά υψηλό αριθμό των 7 δις. Μέσα στα επόμενα 100 χρόνια θα επιστρέψουμε στα 2-4 δις. Με κάποιο τρόπο όχι πολύ ποιητικό. Και αυτό, αν δεν με καταθλίβει, τουλάχιστον με ανησυχεί.

    Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να είμαι "χαρούμενος" (ευχαριστημένος;) για αυτά που έχουν τελειώσει, γιατί τότε δεν θα είχα την αναγκαία ανησυχία που θα επέτρεπε και θα γεννούσε την συνέχεια. Και, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλές βάσιμες αποδείξεις που να ακυρώνουν τον φόβο ότι εισερχόμαστε σε νέα εποχή σκοταδισμού, όταν σκοταδισμός εννοείται ως η αποκοπή των μαζών από μια οποιαδήποτε ελίτ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καταπληκτικές εικόνες

    ..Μια εποχή τελείωσε
    αντίο για να πούμε
    που ξέρεις κάπως κάποτε
    ίσως ξαναβρεθούμε..

    να είσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νά'σαι καλά Φάνη και ευχαριστώ, και εκ μέρους του Κώστα. Μια μέρα, πάλι, ίσως όταν η ομίχλη καθαρίσει από την ψυχή του κόσμου και θελήσουμε πάλι ενωμένοι να πάμε μπροστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Δημήτρη.
    Στην προηγούμενη ανάρτηση προσπάθησα να απαντήσω στο σχόλιο σου αρκετές φορές (πάνω από 2 μέρες) αλλά δυστυχώς για κάποιο λόγο δεν μου επιτρεπόταν. Χανόταν συνεχώς. Είχα γράψει αρκετές σχετικές σκέψεις. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, δεν πειράζει.
    Συμμερίζομαι τη θλίψη σου, γιατί πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο από όλα όσα γίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλα γίνονται στη βάση ενός πλάνου και οι εκάστοτε πολιτικοί αρχηγοί είναι απλά πιόνια. Αυτός ο σκοταδισμός που περιγράφεις είναι έκδηλος και στον τρόπο αντιμετώπισης των ανθρωπιστικών σπουδών. Πλέον οδηγούμαστε σε μια στείρα τεχνοκρατική κοινωνία, καθώς κλείνουν σχολές στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια του Κόσμου.. ως μη κερδοφόρες.. και απορρίπτονται κλάδοι των Ανθρωπιστικων σπουδών. Είναι κάτι όχι απλά λυπηρό, αλλά τρομακτικό, για όποιον μπορεί να αναλογιστεί ένα κόσμο τόσο "φτωχό" πνευματικά, δίχως γνώστες του θεάτρου, της ιστορίας, της λογοτεχνίας, δίχως τέχνη, κουλτούρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητή μου Roadartist, καλησπέρα σου. Πάντα λυπάμαι όταν χάνω την ευκαιρία να διαβάσω σκέψεις που τρώει το Google. Μου έχει συμβεί και εμένα βέβαια. Εφ' όσον γράφεις πρώτα αλλού για ασφάλεια, όταν γίνεται κάτι τέτοιο, στέλνε μου email στο dimitristhinks@thinkworks.com και θα ανεβάζω εγώ το σχόλιό σου όποτε δώσουν τα σέρβερς.

    Με βρίσκεις οπωσδήποτε σύμφωνο στις παρατηρήσεις σου. Ποτέ δεν υποστηρίζω "θεωρίες συνομωσιών", αλλά, αυτά που περιγράφεις δεν είναι "σκοτεινές συνομωσίες". Είναι η απλή πραγματικότητα. Έγινε στο παρελθόν, και θα ξαναγίνει στο μέλλον. Δεν έχει σημασία αν οι ονομασίες είναι "βασιλιάς" ή "πρωθυπουργός", "σκλάβος" ή "δουλοπάροικος" ή "υπάλληλος 9-5". Ο άνθρωπος και η κοινωνία του δεν έχουν αλλάξει βιολογικά και ενστικτωδώς, δεν έχει αλλάξει η βιολογική δομή του εγκεφάλου για περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια. Έχει αλλάξει τρομακτικά η τεχνολογία. Όχι όμως διαφορετικά από ένα παιδάκι που ξαφνικά αντί για νεροπίστολο έχει στα χέρια του ένα μάγκνουμ 45 γεμάτο σφαίρες.

    Οι πολιτικοί φυσικά είναι πιόνια. Ο Αϊζενχάουερ το 1959 πριν φύγει από τον Λευκό Οίκο είχε καθαρά προειδοποιήσει τον κόσμο να φυλάγεται από το industrial-military complex. Και οι διάφορες ..."λέσχες", όπως το skull and bones είναι αληθινότατες. Αυτό που θα προσδιορίσω λίγο με δική μου απόχρωση είναι πως οι λίγοι που κινούν τα νήματα δεν είναι τίποτα πανέξυπνοι συνωμότες που προσχεδιάζουν μεγάλης πνοής τύχες για την ανθρωπότητα. Είναι άνθρωποι απλοί σαν εσένα και εμένα, που γεννιούνται μέσα σε πολύ χρήμα, η βγάζουν πολύ χρήμα, σε σφαίρες που τους επιτρέπουν να παίζουν τα παιγνίδια τους κουνώντας τα νήματα σαν μια νόμιμη μαφία.

    Είναι σίγουρο ότι μπαίνουμε σε εποχή σκοταδισμού όπως το περιέγραψες και εσύ. Εκτός από την λύπη για αυτή τη διαπίστωση, ο φόβος, όπως έχω ξαναπεί, είναι ότι στον περασμένο μεσαίωνα είχαμε τόξα και βέλη ενώ τώρα έχουμε πυρηνικά όπλα. Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καίγεται σήμερα ξανά. Να δούμε τι θα είναι το μελλοντικό αντίστοιχο της ιεράς εξέτασης, της πανούκλας, των σταυροφοριών, και ποιός ή ποια και που και πως και πότε θα είναι ο Λεονάρντο... Αν η ανθρωπότητα επιζήσει, κάποια μέρα όταν είναι έτοιμη θα ξαναρχίσει να προχωρά...

    Σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου, που πάντα με βρίσκουν σύμφωνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δημήτρη, με προβλημάτισε το άρθρο και τα σχόλια περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Αν κανείς βάλει στη σειρά ότι γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο και τα εξετάσει προσεκτικά, θα διαπιστώσει ότι πράγματι έχεις δίκιο. Παγκόσμια οικονομική κρίση, πολιτικές ηγεσίες αμφιβόλου ποιότητας, εξεγέρσεις στον ισλαμικό κόσμο ακόμα και το σταμάτημα των διαστημικών πτήσεων της NASA που αναφέρεις κι άλλα πολλά συνθέτουν ένα παζλ το οποίο, χωρίς καμία διάθεση συνομωσιολογίας, οδηγεί τον κόσμο στο σκοτάδι. Θέλει πολύ ανάλυση και προσεκτική προσέγγιση το ζήτημα και νομίζω ότι θέτεις τις βάσεις για τη συζήτηση στο σωστό επίπεδο. Δεν μπορεί όλο αυτό το πράγμα που έχει αρνητικό πρόσημο σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο να είναι τόσο τυχαίο. Ούτε όλα αυτά να είναι συμπτώσεις…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ μου Κώστα, τουναντίον, τα πάντα είναι συμπτώσεις, που ακολουθούν όμως τον κύκλο της φύσης. Το ανθρώπινο πρόβλημα της ανικανότητας να σκεφτούμε, να αισθανθούμε και να δούμε σαν σύνολο (πέρα από το άτομό μας και τα λίγα γεωλογικά "δευτερόλεπτα" του μήκους της ζωής του καθενός), απλά δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε ότι το είδος μας, σε περιόδους χιλιάδων και εκατομμύριων ετών περνά από κύκλους ανάπτυξης οι οποίοι ανά περιόδους περνούν από διαστολές και συστολές.

    Η ημερομηνία της δολοφονίας της Υπατίας ή της γέννησης του Λεονάρντο, ή του τέλους του διαστημικού προγράμματος είναι εντελώς συμβολικές, όμως ακριβείς ως εικόνα και μέσος όρος εποχών. Δεν υπάρχουν ακριβή ορόσημα για περιόδους επέκτασης και περιόδους συρρίκνωσης του ανθρωπίνου πνεύματος όσον αφορά την συνολική κοινωνία του είδους μας. Περνάν, με την δική μας αντίληψη του χρόνου, δεκαετίες και αιώνες προς μια γενική κατεύθυνση.

    Αλλά, κάθε δεδομένη στιγμή μπορούμε να πούμε με σχετική ακρίβεια αν η συνολική κοινωνία και το πνεύμα βρίσκονται σε περίοδο ανάτασης ή το αντίθετο. Συγκρίνοντας με περιόδους αμέσως παλαιότερης της εξεταζόμενης μπορούμε να υποθέσουμε ότι το βέλος της γενικής κατεύθυνσης δείχνει ανά πάσα στιγμή προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

    Συγκρίνοντας περιόδους των τελευταίων τριών χιλιάδων ετών, δεν υπάρχει νομίζω αμφιβολία ότι το "βέλος", την σημερινή γενική εποχή, δείχνει προς τα κάτω. Εισερχόμαστε σε περίοδο σκοταδισμού, όπου μια "κουρασμένη" ανθρωπότητα θα πάει για ύπνο πριν ξυπνήσει ξανά.

    Ο τελευταίος σκοταδισμός, ο οποίος συμβολικά οριοθετείται 415-1452, ξεκίνησε μεταξύ 2ου και 6ου αιώνα και άρχισε να τελειώνει 12ο με 15ο αιώνα, με τους σκοτεινότερους αιώνες να είναι μεταξύ 8ου και 11ου.

    Η απαρχή του καινούργιου σκοταδισμού, και η διάρκειά του θα είναι οπωσδήποτε διαφορετική. Ίσως αντί να κρατήσει 10-12 αιώνες να κρατήσει μόνο ένα ή δύο. Χρειάζονται όμως τουλάχιστον μερικές γενεές για να γίνει η κάθαρση, και χρειάζεται να μειωθεί ο πληθυσμός σε αριθμούς που να έχουν την κρίσιμη μάζα σε συνδυασμό με το περιβάλλον να δημιουργήσουν κοινωνική ανάταση ξεκινώντας από την κάθε μονάδα που αποτελεί την κοινωνία.

    Κατά την γνώμη μου, το διαστημικό πρόγραμμα είναι μια αρκετά ακριβείς εικόνα και νόημα για την συμβολική ημερομηνία της απαρχής της περιόδου που ξεκινά.

    Απλά, λυπάμαι που δεν θα δω την επόμενη ανατολή όσο λίγους αιώνες κι αν κρατήσει η νύχτα τούτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ίσως έχεις δίκιο. Απλώς για μένα είναι λίγο πιο δύσκολο να το δω και να το συνειδητοποιήσω. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι η εμπειρία της ζωής μου είναι πολύ πολύ μικρότερη από τη δική σου, όπως και οι παραστάσεις που έχουν δει τα μάτια μου σε σχέση με τα δικά σου.

    Ούτε εσύ ούτε εγώ πιθανόν να μη δούμε την ανατολή της νέας εποχής. Μπορούμε όμως να τη φανταστούμε. Ίσως και να την ονειρευτούμε. Σίγουρα όμως, θα έχουμε συνείδηση του που πηγαίνουμε και ως θεατές αλλά και ηθοποιοί της παράστασης ενδεχομένως να επηρεάσουμε την εξέλιξη, έστω και λίγο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Βέβαια, Κώστα μου, η πραγματικότητα θα αποδειχθεί πιο δημιουργική σαν συγγραφέας από οποιαδήποτε φαντασία και οποιοδήποτε όνειρο. Πάντως, σε αυτό συμφωνούμε, ότι ο κάθε κόκκος άμμου επηρεάζει, με τον τρόπο του, όσο μικρός και να είναι, την παραλία.

    Και στην κρούστα αυτού του πλανήτη, που είναι η παραλία του ωκεανού του σύμπαντος, πρέπει όχι μόνο να προφυλαγόμαστε από τα κύματα, αλλά και να ονειρευόμαστε ταξίδια πάνω τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μόλις το διάβαζα.. και σε σκέφτηκα :
    http://www.boston.com/bigpicture/2011/07/space_shuttle_era_ends_with_at.html
    Συγκλονιστικές φωτο, αναπόφευκτες..σκέψεις..

    Καλό σκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αχ, Roadartist μου, η εφημερίδα Boston Globe ήταν my home-town paper... την διάβαζα 17 χρόνια, ιδίως την Κυριακή που έπαιρνε όλο το πρωινό μόνο για να την ξεφυλλίσεις! Με το αργό μου ιντερνετ εδώ δεν μπορούσα τελικά να δω τις φωτογραφίες, 42 σε μια σελίδα, κι έτσι συνδέθηκα με το κομπιούτερ ενός πελάτη στην Αμερική, τις κατέβασα εκεί, και τις φέρνω όλες σε zip σιγά-σιγά εδώ να τις δω!

    Μέχρι να μας φέρουνε γρήγορη σύνδεση χάνω πολλά πράγματα, και σ' ευχαριστώ που μου "έδειξες" αυτή τη σελίδα. Οι φωτογραφίες είναι υπέροχες και συναισθηματικές, ιδίως ερχόμενες από το boston.com

    Αργότερα ίσως βάλω μερικές από τις φωτογραφίες από το Boston Globe παραπάνω, κάτω από τις άλλες.

    Κι έτσι τώρα από τα ύψη της ανθρώπινης εξερεύνησης κατεβαίνουμε στα βάθη της σκέψης και της θεωρητικής επιστήμης πίσω στην βιόσφαιρα του μικρού μας γαλάζιου πλανήτη. Πλήθη δεν πρόκειται πια να μαζευτούν στις εκατοντάδες χιλιάδες τους στην Cocoa Beach να δουν την θεαματική εκτόξευση μερικών από τα αδέλφια τους που δεμένα με τις ζώνες τους πάνω από μια ελεγχόμενη έκρηξη τόνων υδρογόνου εκσφενδονιζόντουσαν προς τα μακρινά σημεία φωτός που οι παλιοί τους πρόγονοι τα είχαν ονομάσει τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας. Τώρα πια η εξερεύνηση θα γίνεται χωρίς πλήθη θεατών, από μια μικρή ελίτ σε κάποια άγνωστα εργαστήρια.

    Και εμείς, όσοι θα θυμόμαστε αυτές τις μέρες θα έχουμε πια μόνο ταινίες και μουσική να συνοδεύσουν την θύμηση μας, όπως το αγαπημένο μου The Right Stuff του 1983.

    Καλό σου Σαββατοκύριακο κι ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.