Φτάσαμε...

Όλη μου τη ζωή σε ίσως εκατοντάδες πτήσεις, η πρώτη μου φροντίδα ήταν να παίρνω θέση με παράθυρο. Πρώτα για μένα, και αργότερα, από το 1990 και μετά, για τον γιό μου τον Κώστα. Τις τελευταίες χρονιές που ερχόταν να μας δει από την Αμερική τα κατάφερνε καλά και μόνος του. Μόνο τρεις φορές δεν μπόρεσα να βρω παράθυρο για τον εαυτό μου, και ο Κώστας μόνο μια φορά...

Τώρα που ήρθε να μας δει για 6 μέρες, πρώτη φορά σαν πιλότος αερογραμμών πλέον, με την ταυτότητά του που τον βάζει σε οποιαδήποτε πτήση δωρεάν, δεν είχε ένα παράθυρο. Είχε τρία. Τον βάλανε βλέπετε πρώτη θέση γιατί είχε κενές.

Μου έστειλε ένα τεξτ φεύγοντας από Φιλαδέλφεια για Μαδρίτη (και μετά Μπολόνια) όπου μου θύμισε πως τον βοήθησα να σιγουρευτεί για την καριέρα που ήθελε, όταν ήταν 13 χρονών, και τον ρώτησα "αν κοιτάξεις ποτέ από το πιλοτήριο στην πρώτη θέση και δεις έναν δικηγόρο ή γιατρό ή πολιτικό ή επιστήμονα να κάθεται στην πρώτη θέση και να σιγοπίνει το κοκτέιλ του, θα επιθυμούσες άραγε να κάθεσαι στην θέση του;" Από τότε λέει αποφάσισε και ήταν πια σίγουρος ότι ήθελε να ζήσει την ζωή του σαν πιλότος, Και στο τεξτ σήμερα μου είπε ότι τελικά μπορούμε να έχουμε και τα δύο: όταν δεν πετάει ο ίδιος το αεροπλάνο, είναι στην πρώτη θέση με ένα κοκτέιλ. 22 χρονών.

Τα καταφέραμε! είπε, όπως έλεγε μετά από την τελευταία κατεβασιά σε κάθε διακοπές σκι. Ε, του λέω, η μηλιά δεν φυτρώνει μακριά από το μήλο.

 

 

Τα χειροποίητα τορτέλι της μαμάς μας στο τέλος του ταξιδιού. Και λίγο Σαν Τζοβέζε.