Πως αλλάζουν τα νοήματα από γλώσσα σε γλώσσα. Τα ψυχολογικά νοήματα. Τι φοβερό ήχο έχει η λέξη "γκρεμός" που στα Αγγλικά μεταφράζεται ως "precipice". Εν τω μεταξύ, η εντελώς διαφορετική λέξη "cliff" μεταφράζεται στα Ελληνικά επίσης ως "γκρεμός". Οι λέξεις "precipice" και "cliff" όμως, στο Αγγλόφωνο αυτί έχουν πολύ διαφορετικές έννοιες και πρακτικά και συναισθηματικά.
"Precipice" είναι ο επικίνδυνος και άγριος γκρεμός από τον οποίον πέφτεις και τσακίζεσαι. "Cliff" είναι οι νωχελικοί λόφοι που κάπου σταματάνε να ανεβαίνουνε και τελειώνουν, ίσως και απότομα.
Φερ' ειπείν, ξέρουμε πως τελειώνει η Αγγλική καταπράσινη εξοχή του Κεντ στο Ντόβερ: Κομμένη σαν από μαχαίρι, και η θάλασσα του Αγγλικού Καναλιού (ή "Μάγχη" όπως την λένε οι βάτραχοι της άλλης ακτής) καμιά εκατοσταριά μέτρα παρακάτω. Εμείς δεν το λέμε καν "γκρεμό". Το λέμε "Tα άσπρα βράχια του Ντόβερ". Στα Αγγλικά όμως λέγεται "The white cliffs of Dover".
Στην Ελλάδα δεν έχουμε cliffs, έχουμε γκρεμούς, γιατί δεν έχουμε ευγενείς κυματιστές πεδιάδες γεμάτες γρασίδι που να υψώνονται σιγά-σιγά πριν βουτήξουν πάλι προς τα κάτω... Την ψυχολογία της συναισθηματικής έκφρασης της λέξης "cliff" δεν την έχουμε ούτε αυτή. Γι αυτό και οι εφημερίδες στην Ελλάδα μιλάνε για "Δημοσιονομικό Γκρεμό" και όχι "Fiscal Cliff" όταν προσπαθούν να εξηγούν τι συμβαίνει στις ΗΠΑ αυτές τις μέρες.
Όμως η απόδοση της λέξης "cliff" δεν είναι το μόνο που λείπει από τα Ελληνικά για να κατανοηθεί η νοοτροπία του τι γίνεται στις ΗΠΑ και γιατί έγινε. Άλλα πράγματα που λείπουν από το Ρωμαίικο μυαλό είναι η αίσθηση ευθύνης και ο αυτοέλεγχος της χώρας μέσω των νόμων της. Ο σεβασμός των νόμων υπό την έννοια ότι δεν αλλάζουν όποτε μας συμφέρει για το σήμερα κι ας γκρεμιστεί το αύριο. Γι αυτό, απ' ότι καταλαβαίνω πρόσφατα, έχει παρεξηγηθεί αρκετά το πρόβλημα του Αμερικανικού Fiscal Cliff. Κατ' αρχάς δεν είναι "πρόβλημα", αλλά, "ευκαιρία".
Ευκαιρία, χτισμένη μέσα στους νόμους, και συνάμα αυτο-απαγόρευση για να αποφευχθεί καταστροφή στυλ Ελλάδας.
Απλά, οι νόμοι απαγορεύουν στην κυβέρνηση να δανείζεται πάνω από ένα συνολικό άλφα ποσό, σε συνδυασμό με το εθνικό προϊόν και εθνικό πλούτο. Επιβάλει στην κυβέρνηση την υπεύθυνη διαχείριση της οικονομίας, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται ελεγχόμενη ή όχι ύφεση της οικονομίας, ώστε ποτέ να μην φτάσει να χρωστάει περισσότερα από όσα μπορεί να ξεπληρώσει. Αν δεν φερθεί υπεύθυνα και φτάσει τον μάξιμουμ επιτρεπτό δανεισμό, είτε πρέπει να αναθεωρήσει τα έξοδα και τα έσοδα μέσα στα πλαίσια επιτρεπτά από τον νόμο, ή ο νόμος αυτόματα θα επιβάλει μέτρα λιτότητας για να διορθώσει το υπερβολικό ποσοστό δανεισμού.
Όλα όσα ακούγατε τις προάλλες σχετιζόντουσαν με το αν ο νόμος θα πει στην κυβέρνηση τι να κάνει της αρέσει δεν της αρέσει, ή αν η κυβέρνηση θα έπαιρνε μέτρα μόνη της για να τηρήσει το γράμμα και πνεύμα του νόμου.
Ξέρω. Αλαμπουρνέζικα.
Πως αλλιώς να εξηγήσω... Να... Σκεφτείτε ότι ο Αντρίκος έλεγε στον Τσοβόλα να τα δώσει όλα και ο Τσοβόλας απαντούσε, συγγνώμη πρόεδρε αλλά ο νόμος δεν το επιτρέπει (θα μου πείτε ίσως και να το είπε και να έλαβε την απάντηση από τον πρόεδρο ότι "ο νόμος είμαι εγώ ρε Τσοβόλα -τσακίσου ρε και δώσε πεσκέσια!")
Ή... τώρα που φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, οι μεν προσπαθούσαν να περάσουν μέτρα και ο άλλος έκανε τσαμπουκά και έλεγε δε πλερώνουμε δεκάρα. Ο "άλλος" στο παράδειγμά μας είναι εκείνος που θα άφηνε την οικονομία να πηδήξει από το Ελληνικό Fiscal Cliff. Το ωραίο είναι ότι σε εμάς αυτά τα έλεγε κάποιος που αυτοπλασάρεται για "αριστερός" ενώ στις ΗΠΑ παρά λίγο να πηδήξουνε το cliff λόγω των "δεξιών". Πράγμα που προτείνει ότι το να πηδήξει μια χώρα από το cliff το θέλει η αντιπολίτευση, είτε είναι "αριστερή" είτε "δεξιά".
Ο κοσμάκης φυσικά δεν θέλει ούτε ψηλότερους φόρους ούτε μειωμένα κρατικά έξοδα. Οπότε η αντιπολίτευση, είτε είναι "αριστερή" είτε "δεξιά", για να σηκώσει τα ποσοστά της, φωνάζει αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος (ξέροντας βέβαια ότι δεν πρόκειται να γίνουν στην πραγματικότητα -και μένει με τα σηκωμένα ποσοστά). Αυτά περί ιδεολογιών και ταξικών αγώνων.
Διότι, ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστεί ο δανεισμός πέραν ενός επιτρεπτού ποσοστιαίου ορίου είναι να αυξηθούν φόροι και να μειωθούν κρατικά έξοδα. Όσο πιο πολύ καθυστερεί μια χώρα τον αυτοέλεγχο του δανεισμού τόσο σκληρότερα τα μέτρα όταν αναγκαστεί να το κάνει. Ή όταν την αναγκάσουν να το κάνει, θέλει δε θέλει, χτυπιέται κάτω δε χτυπιέται.
Οι ΗΠΑ το έχουν γραμμένο, χαραγμένο, στον βράχο των νόμων τους.
"Precipice" είναι ο επικίνδυνος και άγριος γκρεμός από τον οποίον πέφτεις και τσακίζεσαι. "Cliff" είναι οι νωχελικοί λόφοι που κάπου σταματάνε να ανεβαίνουνε και τελειώνουν, ίσως και απότομα.
Φερ' ειπείν, ξέρουμε πως τελειώνει η Αγγλική καταπράσινη εξοχή του Κεντ στο Ντόβερ: Κομμένη σαν από μαχαίρι, και η θάλασσα του Αγγλικού Καναλιού (ή "Μάγχη" όπως την λένε οι βάτραχοι της άλλης ακτής) καμιά εκατοσταριά μέτρα παρακάτω. Εμείς δεν το λέμε καν "γκρεμό". Το λέμε "Tα άσπρα βράχια του Ντόβερ". Στα Αγγλικά όμως λέγεται "The white cliffs of Dover".
Στην Ελλάδα δεν έχουμε cliffs, έχουμε γκρεμούς, γιατί δεν έχουμε ευγενείς κυματιστές πεδιάδες γεμάτες γρασίδι που να υψώνονται σιγά-σιγά πριν βουτήξουν πάλι προς τα κάτω... Την ψυχολογία της συναισθηματικής έκφρασης της λέξης "cliff" δεν την έχουμε ούτε αυτή. Γι αυτό και οι εφημερίδες στην Ελλάδα μιλάνε για "Δημοσιονομικό Γκρεμό" και όχι "Fiscal Cliff" όταν προσπαθούν να εξηγούν τι συμβαίνει στις ΗΠΑ αυτές τις μέρες.
Όμως η απόδοση της λέξης "cliff" δεν είναι το μόνο που λείπει από τα Ελληνικά για να κατανοηθεί η νοοτροπία του τι γίνεται στις ΗΠΑ και γιατί έγινε. Άλλα πράγματα που λείπουν από το Ρωμαίικο μυαλό είναι η αίσθηση ευθύνης και ο αυτοέλεγχος της χώρας μέσω των νόμων της. Ο σεβασμός των νόμων υπό την έννοια ότι δεν αλλάζουν όποτε μας συμφέρει για το σήμερα κι ας γκρεμιστεί το αύριο. Γι αυτό, απ' ότι καταλαβαίνω πρόσφατα, έχει παρεξηγηθεί αρκετά το πρόβλημα του Αμερικανικού Fiscal Cliff. Κατ' αρχάς δεν είναι "πρόβλημα", αλλά, "ευκαιρία".
Ευκαιρία, χτισμένη μέσα στους νόμους, και συνάμα αυτο-απαγόρευση για να αποφευχθεί καταστροφή στυλ Ελλάδας.
Απλά, οι νόμοι απαγορεύουν στην κυβέρνηση να δανείζεται πάνω από ένα συνολικό άλφα ποσό, σε συνδυασμό με το εθνικό προϊόν και εθνικό πλούτο. Επιβάλει στην κυβέρνηση την υπεύθυνη διαχείριση της οικονομίας, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται ελεγχόμενη ή όχι ύφεση της οικονομίας, ώστε ποτέ να μην φτάσει να χρωστάει περισσότερα από όσα μπορεί να ξεπληρώσει. Αν δεν φερθεί υπεύθυνα και φτάσει τον μάξιμουμ επιτρεπτό δανεισμό, είτε πρέπει να αναθεωρήσει τα έξοδα και τα έσοδα μέσα στα πλαίσια επιτρεπτά από τον νόμο, ή ο νόμος αυτόματα θα επιβάλει μέτρα λιτότητας για να διορθώσει το υπερβολικό ποσοστό δανεισμού.
Όλα όσα ακούγατε τις προάλλες σχετιζόντουσαν με το αν ο νόμος θα πει στην κυβέρνηση τι να κάνει της αρέσει δεν της αρέσει, ή αν η κυβέρνηση θα έπαιρνε μέτρα μόνη της για να τηρήσει το γράμμα και πνεύμα του νόμου.
Ξέρω. Αλαμπουρνέζικα.
Πως αλλιώς να εξηγήσω... Να... Σκεφτείτε ότι ο Αντρίκος έλεγε στον Τσοβόλα να τα δώσει όλα και ο Τσοβόλας απαντούσε, συγγνώμη πρόεδρε αλλά ο νόμος δεν το επιτρέπει (θα μου πείτε ίσως και να το είπε και να έλαβε την απάντηση από τον πρόεδρο ότι "ο νόμος είμαι εγώ ρε Τσοβόλα -τσακίσου ρε και δώσε πεσκέσια!")
Ή... τώρα που φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, οι μεν προσπαθούσαν να περάσουν μέτρα και ο άλλος έκανε τσαμπουκά και έλεγε δε πλερώνουμε δεκάρα. Ο "άλλος" στο παράδειγμά μας είναι εκείνος που θα άφηνε την οικονομία να πηδήξει από το Ελληνικό Fiscal Cliff. Το ωραίο είναι ότι σε εμάς αυτά τα έλεγε κάποιος που αυτοπλασάρεται για "αριστερός" ενώ στις ΗΠΑ παρά λίγο να πηδήξουνε το cliff λόγω των "δεξιών". Πράγμα που προτείνει ότι το να πηδήξει μια χώρα από το cliff το θέλει η αντιπολίτευση, είτε είναι "αριστερή" είτε "δεξιά".
Ο κοσμάκης φυσικά δεν θέλει ούτε ψηλότερους φόρους ούτε μειωμένα κρατικά έξοδα. Οπότε η αντιπολίτευση, είτε είναι "αριστερή" είτε "δεξιά", για να σηκώσει τα ποσοστά της, φωνάζει αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος (ξέροντας βέβαια ότι δεν πρόκειται να γίνουν στην πραγματικότητα -και μένει με τα σηκωμένα ποσοστά). Αυτά περί ιδεολογιών και ταξικών αγώνων.
Διότι, ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστεί ο δανεισμός πέραν ενός επιτρεπτού ποσοστιαίου ορίου είναι να αυξηθούν φόροι και να μειωθούν κρατικά έξοδα. Όσο πιο πολύ καθυστερεί μια χώρα τον αυτοέλεγχο του δανεισμού τόσο σκληρότερα τα μέτρα όταν αναγκαστεί να το κάνει. Ή όταν την αναγκάσουν να το κάνει, θέλει δε θέλει, χτυπιέται κάτω δε χτυπιέται.
Οι ΗΠΑ το έχουν γραμμένο, χαραγμένο, στον βράχο των νόμων τους.
Στην Ελλάδα απλά το είχαμε γραμμένο.
Βλέπαν όλοι κινδύνους ψηλά στον γκρεμό,
ο περίπατος, άκρη-άκρη, ευχάριστος όμως,
είχαν γλιστρήσει και σπάσει κεφάλια αρκετά,
ένας Δούξ ευγενής, και παμπόλλοι αστοί, που 'χαν πέσει 'κει κάτω αράδα
Οι χωριανοί τελικά, είπαν όλοι πως πια, κάτι θα πρέπει να γίνει!
τα σχέδιά τους καλά, μα τα δυό τους κοντά, τό 'να τ' άλλο διόλου δε μοιάζαν:
μερικοί θέλαν φράχτη, άκρη-άκρη στον γκρεμό 'κει ψηλά,
άλλοι, ασθενοφόρο, να είν' κάτω, στην πεδιάδα.
"Διότι, ο μόνος τρόπος να αναχαιτιστεί ο δανεισμός πέραν ενός επιτρεπτού ποσοστιαίου ορίου είναι να αυξηθούν φόροι και να μειωθούν κρατικά έξοδα. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ να κοπεί χρήμα.
Το κράτος σε αντίθεση με τις ιδεοληψίες της αριστεράς και της προόδου δεν έχει κανένα άλλο έσοδο από τη φορολογία: Έμμεση (κοπή χρήματος, εξωτερικός δανεισμός (φορολογία των μελλοντικών γενεών) ) ή άμεση φορολογία.
Το deal του fiscal cliff είναι για τα πανηγύρια. Σε λίγο καιρό πάλι στο ίδιο σημείο θα είναι η οικονομία αν ο Πρόεδρος Ομπαμα συνεχίσει να ξοδεύει με το ρυθμό που ξοδεύει.
Συνεπώς ναι μεν σωστά γράφεις
"ή αν η κυβέρνηση θα έπαιρνε μέτρα μόνη της για να τηρήσει το γράμμα και πνεύμα του νόμου"
αλλά θα έρθω εγώ να σου πω πως αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ αν κάθε 3 με 6 μήνες έχουμε την ίδια ιστορία.
Μη θεωρηθεί πως οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν ή θέλουν πραγματικά να μειώσουν το κράτος. Αηδίες, το spending το χρησιμοποιεί πάντα η εκάστωτε εξουσία με αποκλειστικό σκοπό τη διατήρησή της.
"Ή να κοπεί χρήμα" = πληθωρισμός
Διαγραφή"να σου πω πως αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ": Η ανάρτηση συγκρίνει το ουκ άνευ ων ΗΠΑ με το γαμώτο της Ελλάδας
:-)
"το spending το χρησιμοποιεί πάντα η εκάστωτε εξουσία με αποκλειστικό σκοπό τη διατήρησή της": αυτό ακριβώς λέει η δεύτερη παράγραφος από το τέλος ("Ο κοσμάκης φυσικά...")
Από εκεί που στέκομαι εγώ η θέα είναι ότι αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι 24 χρόνια τώρα είναι ή ηλίθιοι ή εγκληματίες, και οι μόνοι που έχουν κάνει κάτι γιαμας τους πολίτες είναι οι Δημοκρατικοί. Αν η NRA, το Tea Party και λοιποί αφήσουν τον Μπαράκ να κάνει κάτι ίσως να κερδίσουμε καμιά δεκαετία ακόμη
:-)
Happy New Year!
"Η ανάρτηση συγκρίνει το ουκ άνευ ων ΗΠΑ με το γαμώτο της Ελλάδας "
ΔιαγραφήCheap Shot! Και κεφαλοτύρι να συγκρίνεις με την Ελλάδα, το κεφαλοτύρι κερδίζει. Καλύτερα να πάψουμε να ασχολούμαστε με τους νεκρούς. Η Ελλάδα πεθαίνει (αφού μόνο έτσι υπάρχει πιθανότητα να αναστηθεί).
"αυτό ακριβώς λέει η δεύτερη παράγραφος από το τέλος"
Σωστά! Όλοι θέλουμε παροχές αλλά κανείς από εμάς δε θέλει να τις πληρώσει από την τσέπη του. Όλοι ζητάμε συνέχεια - όλο και πιο πολλά. Και όσα περισσότερα μας παρέχει το κράτος (δηλαδή κερδίζουμε χωρίς να έχουμε ιδρώσει γι αυτά) τόσο μεγαλώνει η απληστία μας - τόσο δικαιούμαστε ότι "πρέπει" να μας παρέχει περισσότερα. Σοσιαλισμός λέγεται και αποκτηνώνει τον άνθρωπο! Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα λεφτά των δανειστών (τότε που οι δανειστές μετονομάζονται σε τοκογλύφους)!
" Ρεπουμπλικάνοι 24 χρόνια τώρα είναι ή ηλίθιοι ή εγκληματίες"
Συμφωνώ. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι δεν γίνουν πιο libertarians δε θα ξαναδουν Πρόεδρο για πολλά πολλά χρόνια. Υπάρχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα γι αυτούς.
"Μπαράκ να κάνει κάτι"
Αλλοίμονο αν πιστέψουμε πως η Ζωή και η Ευημερία μας πρέπει να εξαρτώνται και να επαφίωνται στις δυνάμεις ενός αρχηγού. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει μία χρυσή ευκαιρεία να μειώσει το κράτος και να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό (ειδικά τώρα που δεν έχει επανεκλογή). Όλα τα άλλα θα είναι καταστροφικά για τις ΗΠΑ και το χρέος της που έχει ξεπεράσει τα 16 τρις.
"Cheap Shot!"
ΔιαγραφήNot really... το μπλογκ είναι στα Ελληνικά για όσους Έλληνες είναι ακόμα ζωντανοί και προτίθενται να είναι μέρος της ανάστασης...
"Σωστά!"
Απολύτως!
μ' αρέσει ιδιαιτέρως η κατάληξή σου :-)
...Δύο εκλογές τώρα τους Ρεπουμπλικάνους τους χαντάκωσε η δεξιά τους πτέρυγα και το Tea Party. Τώρα εσύ θες να πάν ακόμα δεξιότερα στους Libertarians? Οι Liberteraians κατ' αρχάς δεν θα τους δεχτούν μια και είναι ξεχωριστό κόμμα. Αυτό που έγραψες τώρα είναι σαν να λες ότι η ΝΔ θα πάει καλύτερα αν πλησιάσει τους "Καμένους".
... Ευημερία και η Ζωή ποτέ δεν εξαρτώνται από έναν αρχηγό, αλλά, μην το μπερδεύεις αυτό με περιπτώσεις όπου υπάρχει μόνο ένας αρχηγός στην επιλογή. Πες μου πόσα ονόματα άξιων προέδρων σού 'ρχονται στο μυαλό και πόσα από αυτά δεν είναι Democrats. Αλλά, το ρητορικό σου δεν είναι καινούργιο. Λέγανε πολύυυυυ χειρότερα για τον Ρούζβελτ τα '30. Πριν μου δώσεις λοιπόν την "γραμμή" περί Ομπάμα, εξήγησέ μου γιατί ο Ρούζβελτ δεν ήταν ένας απο τους 3 καλύτερους προέδρους στην ιστορία. :-)
(οι άλλοι δύο από τους τρεις είναι Τζέφερσον και Λίνκολν, και ο τέταρτος ο Κλίντον)
"Τώρα εσύ θες να πάν ακόμα δεξιότερα στους Libertarians?"
Διαγραφήόχι όχι δεν είναι έτσι. οι libertarians δεν είναι δεξιότεροι.
Και επειδή γράφουμε σε ελληνικό μπλογκ δεξιότερα της ΝΔ δεν είναι η Δράση ή η Φιλελεύθερη Συμμαχία ή η Δημιουργία Ξανά. Δεξιότερα είναι οι ΑνΕλ και η Χ.Α.
thinks ο Φιλελεύθερος δεν είναι "αλα κάρτ". Δε μπορείς να θες μικρό κράτος για την οικονομία αλλά μεγάλο για να ελέγχει τις γεννήσεις, να απαγορεύει τις αμβλώσεις. Δε μπορεί να θες το κράτος να μη δίνει κοινωνικά επιδόματα αλλά να σου λέει αν πρέπει να παντρευτείς άντρα ή γυναίκα.
Ενώ λοιπόν οι Ρεπουμπλικάνοι παρουσιάζονται οικονομικά φιλελεύθεροι (δεν είναι όμως π.χ. σε θέματα στρατού όπου εκεί θέλουν κρατικές δαπάνες), δεν είναι καθόλου φιλελεύθεροι σε θέματα κοινωνικά, αποκλείωντας σημαντικά target groups όπως οι αλλόθρησκοι, οι ομοφυλόφιλοι κλπ κλπ. Έτσι δεν έχουν καμία ελπίδα επανεκλογής. Εδώ ρε χάσανε δύο φορές τη Virginia, τι λέμε τώρα!
Η Αξία ενός Προέδρου έγκειται στο κατά πόσο η πολιτική του προστάτεψε την προσωπική σου ελευθερία ΤΟΣΟ από τους συμπολίτες σου ΟΣΟ και από την ίδια την κυβέρνησή του.
Άσε το '30 και το Great Depression. Σήμερα γνωρίζουμε πως ο λόγος του της Ύφεσης που χτύπησε τελικά τους πάντες (και ήταν και μία από τις αιτίες του Β Π.Π.) δεν ήταν η ελεύθερη επιχειρηματικότητα αλλά ο Κανόνας του Χρυσού.
Lacona, buddy, this is gonna have to be in English because, at this point, I simply decline to keep reading in Greek the ongoing and confusing mess between Libertarians and Fileleftheri. It is not good for my health, and my wife will end-up sending you the bill for my medication.
ΔιαγραφήBasically you are correct that Libertarians are not to the right of center-right. They are in fact above. Let you and me explain to our readers. In Europe and the Med., folks think of politics in a linear fashion with Right to the right and Left to the left. But, in the New World politics is not a linear pattern of thought, but is three-dimensional and spherical, where Liberterians are the North Pole, Statists (Big State) are at the South Pole, and, Left (Liberals) and Right are on opposing sides of the equator, with thinking citizens positioning themselves anywhere in the three dimensional sphere, including the nucleus (Center).
Becoming an American is not a process of change but a process of discovery when what there is to discover is already inside of us. IF it is inside of us. If it is not, 100 years in America will not make it happen. If it is, you don't even have to be in America to discover it.
The strength of any position is it's understanding of the reasons why it can never be absolutely correct. In Greece they argue the reasons why each of them is correct in one's own opinion. In America we discuss what it is exactly that the other believes. And we discuss our strengths on the basis of why both, or more, points of view are part of the greater truth, where the analogy of the ingredients varies in time and place and circumstances.
As marginal as it is, and still "crossing the Atlantic" as it were, your positions are very important for the elements of truth they contain. But may only function effectively as part of a whole -not focused by European or Greek blinders.
When you write in Greek I listen to you in English and I smile fondly, encouraged, welcoming a new citizen of the New World -but the Greek edges in your speech really make my soul bleed some times: Republicans never present themselves, financially or otherwise as fileleftheri (Liberals). You really need to decide whether you are a Greek speaking Greek and therefore clueless to what American politics are about, or whether you want to adopt the New World as opposed to simply using it as a residence.
The politics of a President do not allow, or disallow, or enhance or not, a citizen's personal freedom, for Pete's sake! The three branches of the Federal government do, and each State government does. For heaven's sakes don't think of a U.S. President like you think of a European Prime Minister!
I've already written my next post, to be published by tomorrow, and it is dedicated to you, with fondness and a becoming smile.
"Republicans never present themselves, financially or otherwise as fileleftheri (Liberals)."
ΔιαγραφήΜου κάνει εντύπωση γιατί ακόμα και τώρα μπερδευόμαστε με ορισμούς. Ο Φιλελευθερισμός είναι μία και αδιαίρετη έννοια. Τον προηγούμενο αιώνα προσπάθησε να διαχωριστεί σε δύο: στον οικονομικό και στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τα "πειράματα" που έγιναν στις περισσότερες χώρες ήταν επί της ουσίας στο κατά πόσο μπορεί να υπάρξει ο ένας φιλελευθερισμός χωρίς τον άλλο.
Για παράδειγμα στις ΕΣΣΔ/Κίνα δεν υπήρχε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Στη Χιλή υπήρξε επί Πινοσέτ ελεύθερη οικονομία σε ανελεύθερο κοινωνικά καθεστώς, όπως και επί Επταετίας στην Ελλάδα. Άλλα ανελεύθερα καθεστώτα (συνολικά) ήταν αυτά του Τρίτου δρόμου (Καντάφι κλπ).
Τη δεκαετία του '80 στην Ελλάδα πειραματισθήκαμε με τη σοσιαλδημοκρατία: περισσότερη κοινωνική ελευθερία και λιγότερη οικονομική (γίναμε πιο Κανταφικοί). Αντίστοιχο πείραμα είχε κάνει και ο Μιτεράν στη Γαλλία.
Ο Νεοφιλελευθερισμός στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία τη δεκαετία του '80 είχε να κάνει με απελευθέρωση των αγορών (αλλά αυστηρό έλεγχο της νομισματικής κυκλοφορίας) και κυβερνήσεις που δαπανούσαν κυρίως για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Τα αποτελέσματα όλων αυτών των προσπαθειών δείχνουν κατά τη γνώμη μου πως πάνω από όλες τις ελευθερίες είναι η Οικονομική. Κοινωνικός Φιλελευθερισμός (liberalism) δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς Οικονομικό. Αντίθετα οικονομικός μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνικό αλλά η Ιστορία δείχνει πως εν γένει η Οικονομική ελευθερία επιφέρει και Κοινωνική.
Όταν λοιπόν γράφω οικονομικά φιλελεύθεροι (financially liberals) εννοώ ό,τι λένε οι Ρεπουμπλικάνοι για το διαρκές αίτημα για χαμηλή φορολογία και μικρό κράτος.
(Εκεί βέβαια έγκειται και το ψέμα τους γιατί αυτό δεν είναι 100% οικονομικός φιλελευθερισμός. Κανονικά πρέπει να επιτραπεί και το ελευθέρο εμπόριο και να άρουν τον προστατευτισμό στα αμερικάνικα προϊόντα - αλλά αυτό κανείς δεν το θέλει.)
Στα υπόλοιπα θέματα (κοινωνικού φιλελευθερισμού) οι άνθρωποι είναι για τα πανυγήρια.
Αγαπητέ μου Λάκωνα, πάνω στην ώρα σχολίασες! Μόλις απαντήσω θα αναρτήσω το επόμενο κείμενο, αφιερωμένο σε εσένα.
ΔιαγραφήΛες ότι σου κάνει εντύπωση γιατί ακόμα και τώρα μπερδεύεσαι με ορισμούς. Μα κι εμένα μου κάνει τρομερή εντύπωση! ξύνω το κεφάλι μου και δεν μου έχουνε μείνει και πολλές τρίχες μπροστά... Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσεις τις σημαντικές διαφορές μεταξύ Libertarians, Liberals και Φιλελεύθερους, μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής, και λοιπού κόσμου όπου οι ίδιες λέξεις σημαίνουν και αντιπροσωπεύουν διαφορετικά πράγματα; και οι Libertarians υπάρχουν μόνο στις ΗΠΑ;
Ειλικρινά πιστεύεις ότι Libertarians και Φιλελεύθεροι είναι το ίδιο πράγμα; δεν με λυπάσαι;
Με όλα όσα γράφεις συμφωνώ Λάκωνά μου, εκτός ότι δεν μπορώ να καταλάβω την εμονή σου με την παραφωνία του να αδιαφορείς για τις διαφορές ορολογίας οι οποίες ως λέξεις είναι βασικότατες και θεμελειώδεις σε μια συζήτηση όταν προσπαθούμε να ακριβολογούμε.
By the way, σε όλα μας τα μέχρι τώρα σχόλια αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανες τον λεκτικό διαχωρισμό "οικονομικά φιλελεύθεροι (financially liberals) όπου, υποθέτω, εννοείς fiscally liberal. Άντε, ένα βήμα ακόμα και θα το πεις με το πραγματικό του όνομα: Libertarianism.
Σωστά αυτά που λες. Συμφωνούμε. Το ξέρεις αυτό. Απλά η καθιερωμένη και δεκτή φρασεολογία και ορολογία δεν συμφωνεί με την δική σου. Σε τέτοιες συζητήσεις οι λέξεις είναι πολύ σημαντικές...