Πορεία

Τώρα, εδώ από την Ιθάκη, στα Απέννινα της Ιταλίας, κοντά στην Ραβέννα, την πρωτεύουσα του Ιουστινιανού και του Βελισάριου, και την Φλωρεντία των Μεδίκων, που ξεκίνησε σαν ησυχαστήριο των συνταξιούχων λεγεωνάριων του Ιουλίου Καίσαρα, στο πέτρινό μας σπίτι στο βουνίσιο χωριό απ' όπου εργάζομαι στην Νέα Υόρκη και μαθαίνω νέα του γιού μου από τα σύννεφα  πάνω από τις ανατολικές ΗΠΑ, κοιτάζω πίσω στον δρόμο που με έφερε εδώ -χωρίς να χρειαστεί να πεθάνω πρώτα για να ανακαλύψω αν υπάρχει παράδεισος...

Κάθε στιγμή του δρόμου, ποτέ δεν φάνηκε ιδιαίτερη -μόνο δικιά μου, κατάδικιά μου, αποφασισμένη και χαρτογραφημένη από μένα και κανέναν άλλον. Κοιτώντας όμως τώρα από 'δω προς τα πίσω, σηκώνω τα φρύδια μου και λέω, άντε! πολλά ωραία περάσαμε...

Είτε για μήνες, είτε βδομάδες, είτε για χρόνια, τόσες ταυτότητες και εμπειρίες... φοιτητής, ταξιτζής, λαντζέρης, φωτογράφος στο Λονδίνο... πρόεδρος εταιρείας, υπάλληλος, μπαμπάς, προπονητής του μπέης μπωλ στην Βοστώνη και την Νέα Υόρκη... επιθεώρησα χρώμα και εκτύπωση εκατομμυρίων αντιτύπων στο Γουισκόνσιν, Ιλινόι και Ιντιάνα... Φωτογράφος στην Στοκχόλμη... δάσκαλος στην Αθήνα και την Βοστώνη... Φωτογράφος στην Ελλάδα... Τόσοι άνθρωποι που γνώρισα, ονόματα γνωστά σε τρεις, τέσσερεις χώρες... Σαν να μην έφτανε μια ζωή και χώρεσα πέντ-'εξι στην μία που μού 'δωσε η φύση... κι ακόμα, αν συμφωνεί κι η φύση, όσο έχω μπροστά μου, άλλο τόσο, τώρα που έφτασα και στη Ιθάκη...

Και σε κάποια απ' τις ζωές ήμουνα και δημοσιογράφος στην Αθήνα για δύο χρόνια το '85 και το '86... Πήγαινα κάθε μέρα στην εφημερίδα, υπάλληλος, και έγραφα για το Athens News. Έμπαινα στο γραφείο του εκδότη, του Γιάννη Χορν, όπου τον έβλεπα θαμμένο στις σημερινές Ελληνικές εφημερίδες, και άρχιζε με τον μαρκαδόρο του να σημειώνει άρθρα και να μου δίνει τις σελίδες. Κι εγώ γύριζα στο γραφείο μου, στην γραφομηχανή μου, και τα μετάφραζα στα Αγγλικά για το Athens News. Όταν είχα υπηρεσία βράδυ, περίμενα στα τέλεξ του Ρώητερς και του Ασόσιέηντεντ Πρες τα παγκόσμια νέα καθώς βγαίναν συνεχώς, και τα σημαντικά τα έκοβα και τα έβαζα στην εφημερίδα για αύριο...

Θυμάμαι τον Γιάννη τον Χορν, αδελφό του γνωστού ηθοποιού Δημήτρη Χορν, 72 χρονών τότε, σαν σήμερα... περίεργος, αινιγματικός άνθρωπος... τον έψαξα στο Γκούγκλ και βρήκα αυτό:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%BD
και αυτό:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=87297

αλλά, βρήκα και αυτήν την συνέντευξή του, στην ΕΡΤ το 1993:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=4645&tsz=0&act=mMainView

Την έβαλα την συνέντευξη και την παρακολούθησα και τον είδα πάλι και άκουσα την φωνή του για πρώτη φορά σε 27 χρόνια -τόσο γνώριμος... κάθε πρωί και μεσημέρι για δύο χρόνια...

Που και που με άφηνε να γράφω εγώ κάτι δικό μου, σαν σχόλιο επικαιρότητας... και είχα γράψει ένα κομματάκι μια φορά, στα Αγγλικά πάντα, όπου μιλούσα για την Αθήνα και τους Αθηναίους, και είχα γράψει την φράση, θυμάμαι, "...γρηγορότερα από όσο μπορεί ένα ψίχουλο να κατέβει το λαρύγγι ενός παιδιού στην Αιθιοπία..." (φαίνεται από τότε καυτηρίαζα σαρκαστικά τους συγκατοίκους μου στο κλεινόν άστυ).

Την επόμενη μέρα η εφημερίδα έλαβε παράπονα για την απαίσια επιλογή φράσης στο άρθρο εκείνο...
...και με φώναξε στο γραφείο του ο Χορν.
Ο Χορν, αν και εκδότης αγγλόφωνης εφημερίδας δεν ήξερε λέξη Αγγλική και ποτέ δεν διάβαζε την εφημερίδα του, ούτε ζητούσε, ή ήθελε, ποτέ κανείς να του την μεταφράζει.
Φαντάστηκα ότι επρόκειτο να απολυθώ.
Και μου είπε:
"...ο κόσμος παραπονιέται μόνο όταν κάτι του κάνει εντύπωση. Ότι και να έγραψες έκανε εντύπωση. Συνέχισε. Αυτό είναι δημοσιογραφία."

Λίγο μετά, παραιτήθηκα και άρχισα να γυρίζω την Ελλάδα με την φωτογραφική μου μηχανή για μια εταιρεία του Λονδίνου...