Ιδιαιτερότητα

Που και που εμφανίζεται ένας Άνθρωπος που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αισθάνονται οι άνθρωποι την καθημερινότητά τους. Αλλάζει, ίσως, και τον τρόπο που ζουν, ή με τον οποίον επιζούν, οι άνθρωποι.

Δεν μιλάω για παραδείγματα όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Αττίλας ή ο Τζωρτζ W Μπους.

Μου έρχονται στο μυαλό άνθρωποι περισσότερο σαν τον Φρανκλίνο Ρούζβελτ. Ή τον Φραγκίσκο.

Όταν το βράδυ της εκλογής του από το κολέγιο των καρδιναλίων ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο από την Αργεντινή βγήκε στο μπαλκόνι και αρνούμενος να ανέβει στο παραδοσιακό ξύλινο βάθρο απευθύνθηκε στους πιστούς λέγοντας ότι η Ρώμη έχει καινούργιο Επίσκοπο, όχι ότι ο κόσμος έχει Πάπα, ζητώντας τους να προσευχηθούν εκείνοι γι' αυτόν αντί να τους ευλογήσει, και καθώς η Μαργαρίτα δίπλα μου σήκωνε τα χέρια της στον αέρα με την ταπεινότητα του Χόρχε [Η Μαργαρίτα πήρε το Ορθόδοξο χρίσμα αφού παντρευτήκαμε, στην ορθόδοξη εκκλησία της Φλωρεντίας λέγοντας ότι σε μια οικογένεια πρέπει να έχουμε την ίδια γεύση, και αφού της πρότεινα ότι αν το κάνει αυτό πρέπει και να εξετάσει και να αποφασίσει εκείνη σχετικά με την μοναδική και απλή διαφορά στα δύο δόγματα (από το 1054), του αν το "άγιο πνεύμα" εκπορεύεται και από τον "υιό", ή όχι. Επέλεξε να συμφωνήσει με το σκεπτικό που έχω εκθέσει εδώ], της είπα εκείνη την στιγμή, καθώς βλέπαμε την τηλεόραση, ότι μάλλον θα τον φάνε λάχανο τον Χόρχε συντομότερα αντί για αργότερα.

Όμως, η καλύτερη άμυνα ενός ανθρώπου εναντίων του ψέματος και του κατεστημένου είναι να δηλώνει συνεχώς με λόγια και έργα την αντίθεσή του. Αυτό κάνει την δολοφονία του πολύ δύσκολη και θέμα λεπτό--ίσως και μπούμερανγκ. Ο Τζων Κέννεντυ είχε κάνει αρκετά. Ίσως όχι όσα έπρεπε, ίσως περισσότερα από όσα έπρεπε. Τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Πρώτο τον φάγανε λάχανο με δηλητήριο 37 μέρες μετά την εκλογή του, μόλις είπε ότι θα έβαζε σε τάξη την Τράπεζα του Βατικανού. Ο Φραγκίσκος φαίνεται ότι μέχρι στιγμής παίζει το παιγνίδι της επιβίωσης με τις σωστές αναλογίες ισορροπίας πάνω στο τεντωμένο σκοινί, με τους καρχαρίες από κάτω και τα αρπαχτικά από πάνω.

Από τους ελάχιστους ανθρώπους οι οποίοι ακολούθησαν το παράδειγμα του προσώπου του Ιησού (ο οποίος Ιησούς ήταν η έμπνευση του Σαούλ [Παύλου] για να πουλήσει στη Μεσόγειο τον Χριστιανισμό του, που ραφιναρίστηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας 280 χρόνια μετά τον Παύλο), ήταν ο Φραγκίσκος της Ασίζης.

Brother Sun, Sister Moon, Franco Zeffirelli, 1972, ο ηθοποιός Graham Faulkner ως Φραγκίσκος από την Ασίζη

Ο Χόρχε διάλεξε το όνομα του Φραγκίσκου της Ασίζης, του Φτωχούλη του Θεού, για να υπονοήσει τις προθέσεις του. Επέλεξε να μείνει στο διαμέρισμα που είχε βρει όταν ήρθε στην Ρώμη και να μην πάει να ζήσει στα διαμερίσματα του Πάπα στο Βατικανό. Επέλεξε να μαγειρεύει το φαγητό του ο ίδιος και να κουβαλάει τα μπαγκάζια του ο ίδιος (εκδηλώσεις ταπεινότητας, αλλά συνάμα και άμυνα για πιθανή έκθεση σε απόπειρες εναντίων του). Και επέλεξε να αποκαλείται όχι Πάπας, αλλά, Επίσκοπος της Ρώμης. Διάλεξε τον πραγματικό τίτλο της θέσης του ανάμεσα στους άλλους τέσσερεις επισκόπους της πίστης: τους Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, Αντιόχειας, Ιερουσαλήμ και Αλεξάνδρειας.

Και κάνοντάς το αυτό απέδειξε ότι είναι πράγματι πρώτος ανάμεσα σε ίσους. Όχι ανώτερος. Και χρησιμοποιεί την κάθε μία μέρα από την εκλογή του για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει κατά την γνώμη του ανωτερότητα κανενός ανθρώπου απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο (ή μιας ομάδας απέναντι σε άλλη) --και ότι ο "Θεός" υπάρχει με την έννοια ότι είναι ομοούσιος του ανθρώπου, γεννηθής, ου ποιηθής, κατ' ομοίωση του ανθρώπου. Η φράση αυτή πρέπει να λειτουργεί έτσι, σαν οδός διπλής κυκλοφορίας, αλλιώς η λέξη "ομοούσιος" δεν θα σήμαινε τίποτα --εφ' όσον και ο Ιησούς κατά τα βαγγέλια ποτέ δεν αυτοαποκαλέστηκε υιός του θεού αλλά πάντα έλεγε ότι είναι υιός του ανθρώπου και ότι όλοι οι άνθρωποι (μπορούν να) είναι παιδιά του "πατέρα".

Ο Φραγκίσκος, προσπαθώντας να μεταρρυθμίσει ριζικά την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, μέχρι και την διεφθαρμένη Τράπεζα του Βατικανού, φέρνει τον "Θεό" ανάμεσά μας δίνοντας έτσι νόημα στην μοναδική αξίωση του Χριστιανισμού (ή σχεδόν οποιασδήποτε θρησκείας): την προτροπή για συμπόνια και ευσπλαχνία ανάμεσα στους ανθρώπους.

Άλλωστε πουθενά δεν είπε ο Ιησούς ότι η χαρά είναι αμαρτία: κατά τις αποδεκτές διηγήσεις, ο ίδιος έκανε το πρώτο του "θαύμα" όταν είχε πάει με την μάνα του να γλεντήσει σε ένα γάμο. Και δεν τους έδωσε φυλλάδια του ΚΚΕ ούτε το βιβλίο της Άυν Ραντ. Περισσότερο κρασί τους έδωσε.

Το εξαιρετικό, ιδιαίτερο παράδειγμα του Χόρχε, του Επίσκοπου της Ρώμης Φραγκίσκου, ο οποίος απάντησε πρόσφατα σε δημοσιογράφους "ποιός ειμαι εγώ να κρίνω άλλους;" επιτρέπει και την εξέταση του άτοπου της ερώτησης του αν υπάρχει ή όχι Θεός.

Κάθε θρησκεία, κάθε εικόνα θεού, θείου ή θεότητας, δεν είναι παρά η εικονογράφηση/προσωποποίηση κανόνων ηθικής τοποθετούμενων σε σημασία και ισχύ πάνω από τους νόμους οποιουδήποτε κράτους. Άλλωστε η πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία βασίστηκε σε δέκα εντολές ηθικής. Ποιός θρησκευόμενος ή άθεος διαφωνεί στο ότι δεν πρέπει να σκοτώσεις, να κλέψεις και λοιπά;

Η επιμονή του "άθεου" να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει θεός είναι όσο μάταιη και εκτός θέματος όσο η επιμονή του "θρησκευόμενου" να αποδείξει ότι θεός υπάρχει. Τι αντιπροσωπεύει η λέξη "Θεός";

Ταμπουρωμένοι πίσω από την ύπαρξη ή ανυπαρξία ενός φυσικού προσώπου οι δυστυχισμένοι στα εκατέρωθεν άκρα της ερώτησης χάνουν το νόημα της αναζήτησης. Το ότι είναι αδύνατο να αποδειχθεί αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ένας γέρος στον ουρανό (και μια ιεραρχία εξουσίας) έπρεπε να ανάβει το λαμπάκι που προειδοποιεί ότι η ερώτηση ειναι απί άτοπης βάσης.

Το θέμα είναι αν υπάρχει ένας κοινός γνώμονας ηθικής, και, σημαντικότερο ακόμα, αν θα επιτρέψουμε στον Άνθρωπο να εικονογραφήσει την ύπαρξή του, και το σύμπαν μέσα στο οποίο ζει, και να χτίσει παραδόσεις που ενώνουν την κοινωνία του, και να τα κάνει αυτά με τα υλικά και την δυνατότητα της ποίησης και αφηρημένης, μεταφορικής λογικής που τον ξεχωρίζει από άλλα ζωντανά --τα οποία παρέμειναν στον Παράδεισο και δεν δοκίμασαν τον καρπό του δέντρου της γνώσης εφ' όσον δεν εξέλιξαν ένα υπέροχο βιολογικό εργαλείο όπως το ανθρώπινο μυαλό --ικανό (όπως είχε πει και ο Carl Sagan) για τόσους απαίσιους εφιάλτες και τόσα υπέροχα όνειρα.

Η εξέλιξη επιβάλει την επιβίωση του ισχυρότερου. Η ανθρωπιά προτείνει την συμπόνια και αλληλεγγύη δια μέσου κανόνων που τους ονομάζουμε ηθική. Το "εμείς" αντί το "εγώ". Μια "ανθρώπινη" κοινωνία μόνο δια μέσου αλληλεγγύης, συμπόνιας και πνεύματος μπορεί να υπάρξει και να διατηρηθεί καθοδηγούμενη από έναν νου τόσο πολύπλοκο που του αποδώσαμε την έννοια της ψυχής. Μια ψυχή που μπορεί να αναγνωρίζει το μεγαλείο στην απλότητα και το θείο στην αγάπη. Κοινωνίες έχουν και τα λιοντάρια και οι σαρδέλες. Αλλά,  είναι η ανθρώπινη κοινωνία, απ' όσο ξέρουμε, που γέννησε τον Φτωχούλη του Θεού.

Brother Sun, Sister Moon, Franco Zeffirelli, 1972, ο ηθοποιός Alec Guinness ως Πάπας Ινοκέντιος III

Σημ." Φτωχούλη του Θεού" δεν αποκάλεσε τον Φραγκίσκο της Ασίζης πρώτος ο Καζαντζάκης.
Του είχαν δώσει το παρατσούκλι αυτό, "ποβερέτο ντι ντίο", αιώνες πριν στην Ιταλία.

Αντικείμενο

Τα αντικείμενα μας αρέσουν. Μπορείς να τα δεις και να τα πιάσεις. Να τα ζυγίσεις. Να τα φωτογραφήσεις. Και να τα πουλήσεις. Για να αγοράσει κάποιος ένα αντικείμενο πρέπει πρώτα να τον πείσεις ότι το θέλει και ότι αξίζει τα λεφτά που ζητάς.

Οι σκέψεις και οι έννοιες δεν είναι αντικείμενα. Τις εξηγεί ο καθένας όπως θέλει. Σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Δεν μπορείς να τίς δεις και να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις φωτογραφήσεις, τις σκέψεις και τις έννοιες, αλλά μπορείς να τις ζωγραφήσεις. Ο Πικάσσο, η σχολή Dada, ο Τζάκσον Πόλλοκ και άλλοι έκαναν πολύ καλή δουλειά ζωγραφίζοντας σκέψεις και έννοιες.

Τις σκέψεις και τις έννοιες μπορείς σίγουρα να τις πουλήσεις. Τις πουλάς πολύ πιο εύκολα από όσο ένα αντικείμενο. Γιατί οι σκέψεις είναι ότι θέλει ο καθένας να είναι, άρα, είναι πιο εύκολο για κάποιον να είναι ευχαριστημένος με την σκέψη ή την έννοια που αγόρασε μια που είναι ότι αποφασίσει ο ίδιος ότι είναι. Αν μάλιστα πας να πουλήσεις την σκέψη και την έννοια του ότι δεν φταίει ο αγοραστής της σκέψης σου για τα κακά του κόσμου αλλά όλοι οι άλλοι, τότε θα θησαυρίσεις.

Αν σου κόβει, θα θησαυρίσεις όσο ζεις και θα συνεχίσεις να πουλάς τις ιδέες σου στους κακομοίρηδες που τις αγοράζουν καθώς πίνεις γουλίτσες μοχίτο από ένα ποτήρι με χάρτινη πολύχρωμη ομπρελίτσα στις νήσους Φίτζι. Αν δεν σου κόβει θα θησαυρίσεις μετά θάνατο. Και τότε θα τα τρώνε οι κληρονόμοι σου που θα πουλήσουν τα δικαιώματα των ιδεών σου στο Χόλυγουντ. Αγοραστές (μαλάκες) πάντα υπάρχουν.

Η αντικειμενικότητα δεν είναι αντικείμενο. Είναι η ανύπαρκτη ουτοπία του να χτίσεις μια σκέψη ή μια έννοια έτσι ώστε, όχι μόνο να συμπεριφέρεται σαν αντικείμενο, αλλά να μην δέχεται συζήτηση.

Η αναζήτηση της αντικειμενικότητας είναι ανθρώπινη φύση και γεννά την υποκειμενικότητα. Η καθοριστική στιγμή του πότε αποτυχαίνει η προσπάθεια αναζήτησης αντικειμενικότητας είναι όταν αποφασίζεις ότι πράγματι σκέφτεσαι αντικειμενικά --και ότι η υποκειμενικότητά σου είναι πλέον αντικειμενική --και το αποκαλείς αυτό, "rational self-interest".

Είναι η διαφορά του να πασχίζεις για αντικειμενικότητα ξέροντας ότι είναι εκ του ορισμού της αδύνατο να επιτευχθεί (και ότι μόνο δεχόμενος την εξ' ίσου ισχύ πολλών υποκειμενικών θέσεων μπορείς να πλησιάσεις στην αντικειμενικότητα κατά υποκειμενικά προσδιοριζόμενο μέσο όρο), και του να φτάσεις να νομίζεις ότι μιλάς αντικειμενικά.

Στις καλύτερες μορφές της, η υποκειμενική αναζήτηση της αντικειμενικότητας λέγεται φιλοσοφία. Στην χειρότερη μορφή της (που συνήθως οδηγεί στην πεποίθηση ότι φτάνεις το ζητούμενο αποτέλεσμα) λέγεται μαλακία (Αγγλιστί, Βullshit. Example of Bullshit that sounds dangerously correct, in the context of human society: "The exacting discipline of defining and pursuing one's rational self-interest. A code of rational self-interest rejects every form of human sacrifice, whether of oneself to others or of others to oneself" --which is covert self-centered egoism, lacking any form of compassion or humanity --or practicality/applicability).

Με Bullshit ασχολήθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση (εδώ).

Όταν δε το αντικείμενο είναι να μην πληρώνεις φόρους, να μην υπάρχει κράτος, να μη υπάρχει δημόσια περίθαλψη, και να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι θα λειτουργήσουν σαν κοινωνία ή/και χώρα χωρίς νόμους και δημόσια έξοδα (ιδίως όταν τα πιστεύεις αυτά καθώς απολαμβάνεις την ασφάλεια την σιγουριά και την υποδομή που σου προσφέρουν οι νόμοι, οι φόροι και το κράτος), τότε ο κάθε μοναχικός μισάνθρωπος θα πάρει την καραμπίνα που του εγγυάται η δεύτερη τροπολογία του συντάγματος (το σύνταγμα δεν είναι νόμος;) και θα ξεπαστρέψει (μεταφορικά τουλάχιστον) τους αδύναμους, των γονιών του συμπεριλαμβανομένων αν δεν έχουν άλλα λεφτά να του δώσουν, γιατί αυτό είναι αντικειμενικά σωστό: η φυσική εξέλιξη να ξεκαθαρίζει την σαβούρα.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έπεισαν τους άλλους ότι ανακάλυψαν την αντικειμενική αλήθεια. Μεταξύ αυτών, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, η Άυν Ραντ, ο Άγιος Παύλος, ο Μωάμεθ και ο Σκρουτζ Μακ Ντάκ (από την σειρά Νόναλντ Ντακ --θείος του Ντόναλντ, του Χιούι του Λούι και του Ντιούι).

Πως ξεχωρίζουμε την φιλοσοφία από τις μαλακίες (bullshit); Ένα φιλόσοφο από ένα ταχυδακτυλουργό; (ή έναν σκεπτόμενο άνθρωπο από ένα παιδάκι που θέλει το γλυφιτζούρι του;) Ο Αριστοτέλης ας πούμε, ή ο Καντ, ήταν φιλόσοφοι. Ο Σκρούτζ Μακ Ντακ, πως να το κάνουμε, δεν είναι. Η Άυν Ραντ ήταν τόσο φιλόσοφος όσο ο Άντυ Γουώρχωλ ήταν Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Κάπως έτσι.

Μέχρι σήμερα πουλάει 250.000 αντίτυπα τον χρόνο, 30 χρόνια αφού πέθανε παίρνοντας κάθε μήνα την κοινωνική ασφάλιση του Ρούζβελτ ενάντια στο κάθε τι που είχε υποστηρίξει. Ποιός αγοράζει τις μυθικές μπουρμπουλήθρες της;

Για να "αγοράσει" κανείς την Άυν Ραντ και τον απάνθρωπο, προβληματικό, παιδαριώδη, ρηχό, ανεφάρμοστο "αντικειμενισμό" της (ο οποίος είναι κάτι σαν ξέσπασμα εγωισμού/εγωκεντρισμού ενός μικρού παιδιού δύο ετών), πρέπει να είναι δύο πράγματα: Πρώτον, γέννημα-θρέμμα-μεγαλωμένος Αμερικανός, άνω-μεσαία τάξη λευκός, και δεύτερον, να είναι μαλάκας (καθόλου σπάνιος συνδυασμός). Αυτό, για να κολλήσει στην Άυν Ραντ για κάμποσους μήνες ή μερικά χρόνια πριν ψάξει άλλες δικαιολογίες για την λυπηρή ύπαρξή του. Για να παραμείνει όμως Libertarian για πολλά χρόνια ή και για όλη του την ζωή, εκτός από γέννημα-θρέμμα-μεγαλωμένος Αμερικανός άνω-μεσαία τάξη λευκός μαλάκας, πρέπει να είναι και καθίκι (asshole).

Υπάρχουν και οι εισαγόμενοι Libertarians (οι οποίοι προσγειώνονται σε μια χώρα που δεν καταλαβαίνουν γρι. Μπερδεύουν τον Libertarianism με τα Fred Perry και το Gap και νομίζουν ότι είναι μόδα που τους εγκαθιδρύει σαν βέρους "Αμερικάνους" πριν καν τους κόψει να καταλάβουν την διαφορά μεταξύ libertarian και liberal). Οι εισαγόμενοι Libertarians αργά-ή-γρήγορα οσμίζονται ότι αγόρασαν λάθος γλυφιτζούρι στο αεροδρόμιο και πάνε σε άλλο μαγαζί. Ή γυρνάνε στην χώρα από την οποία ήρθανε και διηγούνται με ένα φραπέ όλα τα θαυμαστά που μάθανε στο Αμέρικα --και, σε όσους παρατηρούν το άτοπο της μαλακίας της "φιλοσοφίας" τους, τους λένε να πάνε να γαμηθούνε. Έτσι απλά, και ...αντικειμενικά. 

Μπίμινι

Και ενώ εμείς περπατάμε τα μονοπάτια των Αππεννίνων, ο Κώστας περπατάει τον Ατλαντικό. Εδώ, δύο δελφίνια τους κράτησαν παρέα για λίγο καθώς πήγαιναν με ένα μικρό σκάφος από την Μπόκα Ρατόν της Φλώριδας στο Μπίμινι, το πρώτο νησάκι του συγκροτήματος που αποτελεί τις Μπαχάμες.

Από την Μπόκα στο Μπίμινι είναι περίπου 100 χιλιόμετρα (55 ναυτικά μίλια). Κάπου δυό ώρες με το σκάφος. Ενώ η έκταση περίπου 600 επί 300 χιλιομέτρων που είναι οι Μπαχάμες έχει βάθος μόνο μερικά μέτρα ανάμεσα στα νησιά, και δίνει το ιδιαίτερο τιρκουάζ χρώμα στο νερό, το βάθος του Ατλαντικού μεταξύ Μπόκα και Μπίμινι φτάνει γύρω στα 750 μετρα. Λίγο πιο ανατολικά, το "Μεγάλο Φαράγγι της Μπαχάμα", στην μέση της περιοχής 35 χιλιομέτρων ανάμεσα στο Νασσάου και την Μεγάλη Μπαχάμα φτάνει τα 4.000 μέτρα βάθος.

Ακριβώς στην μέση μεταξύ Μπόκα Ρατόν και Μπίμινι, 50 χιλιόμετρα στον ωκεανό έξω από την Φλώριδα, στο κέντρο του τριγώνου των Βερμούδων, βρήκαν ένα άλλο μικρό σκάφος που είχε πάθει βλάβη και πήγαινε χωρίς κατεύθυνση με το αεράκι και το κύμα του Ατλαντικού. Ο Κώστας και οι φίλοι του περιμένανε μαζί με τον άτυχο ιδιοκτήτη του  χαλασμένου σκάφους τα 90 λεπτά που χρειάστηκε να έρθει το σκάφος διάσωσης να τον ρυμουλκήσει.

Στις 3 το πρωί της Δευτέρας, ο Κώστας επέστρεψε στο Οχάιο όπου όλον τον Αύγουστο θα εργάζεται σαν εκπαιδευτής των συναδέλφων του για την US Airways Express. Θα ξαναπετάξει τον Σεπτέμβριο.

Ριντράκολι

Άλλη μια μέρα, άλλη μια εκδρομή.

Αυτή τη φορά, στην τεχνητή λίμνη του φράγματος του Ριντράκολι από όπου παίρνουν νερό όλα τα τοπικά χωριά και η πόλη του Φορλί. Η λίμνη είναι, σε σχήμα, σαν σαλαμάνδρα, περίπου δυόμιση χιλιόμετρα επί πεντακόσια μέτρα, έως 90 μέτρα βάθος. Παίρνει κάπου 33,06 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερό. Το φράγμα είναι 103,5 μέτρα ψηλό, 432 μέτρα μήκος, δέκα έως τριάντα έξι μέτρα πάχος. Χτίστηκε 1978-1982.

Κάπου εκατό μέτρα πάνω από την στάθμη του νερού, σε μια ανατολική πλαγιά κοντά στην μέση της λίμνης έχει ένα καταφύγιο. Εδώ τα λένε Ριφιούτζιο, τα βρίσκεις συχνά στα βουνά και εκεί μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ και να φας μεσημεριανό και βραδινό.

Αφήσαμε λοιπόν το αυτοκίνητο στο φράγμα, και περπατήσαμε στο μονοπάτι, φτάσαμε στο καταφύγιο, φάγαμε, ήπιαμε, κοιμηθήκαμε σε ένα χάμοκ το απογευματάκι, και επιστρέψαμε, όλα την ίδια μέρα :-)

Ο μπαμπάς μας , η μαμά μας, ο ανιψιός μας, και εμείς!

Οι πρώτες φωτογραφίες, του φράγματος, είναι σύνθετα πανοράματα από 4-6 φωτογραφίες η κάθε μία. Προτιμώ να κάνω δυό μέρες Αντόμπι Φώτοσοπ να τις ενώνω πίξελ-πίξελ από RAW στο χέρι, παρά να χρησιμοποιώ σούπερ-ευρυγώνιο φακό, γιατί η εστιακή απόσταση ενός φακού παίζει τρομερά μεγάλο ρόλο στην αίσθηση του βάθους και ρεαλισμού. Οι μικρές εστιακές αποστάσεις (ευρυγώνιοι), εκτός από την παραμόρφωση που έχουν, κάνουν το βάθος της φωτογραφίας σαν χαλκομανία. Χρησιμοποιώντας έναν φακό κοντύτερα στο στάνταρ των 50 χιλιοστών έχουμε αποτέλεσμα που πλησιάζει περισσότερο τις μεγάλες μηχανές με τα τεράστια αρνητικά που χρησιμοποιούσαμε επαγγελματικά πριν την ψηφιακή εποχή, τότε, τον εικοστό αιώνα, που η φωτογραφία ήταν ακόμα... "φωτογραφία".

Όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ στις 1300 πίξελς.

Η ψηλή ράχη της οροσειράς στο βάθος της πάνω και κάτω φωτογραφίας είναι εκεί που πήγαμε εκδρομή κοντά δέκα χιλιόμετρα στο μονοπάτι της ανάρτησης "Οδοιπορικό". Το μονοπάτι εκείνο ακολουθεί την ράχη φτάνοντας στα περιπου 1500 μέτρα.

 

Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η ανάρτηση νούμερο 555 αυτής της Αποθήκης Σκέψης. Εδώ, αντί να σημειώνονται οι αναρτήσεις που έχουν δύο μηδενικά, σημειώνονται οι αναρτήσεις με τρία ίδια νούμερα. Πεντακόσιες πενήντα πέντε λοιπόν.

Άντε κάμποσους μήνες ακόμα και θα φτάσουμε στην ανάρτηση νούμερο 666, το οποίο βέβαια για κανέναν δεν θα είναι έκπληξη...