Αρτζεντίνα!

Χίλια χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες είναι μια μικρή κωμόπολη κοντά στα σύνορα με την Χιλή. Από κει ήρθε στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε της Ρομάνιας στην Ιταλία ένα ζευγάρι να παντρευτούνε στο Αββαείο μας. Και ζήτησαν να τους φωτογραφίσω. Τους ανέλαβα υπό την στέγη της έμπειρης και επαγγελματικής φροντίδας που μόνο ένας ντόπιος θα μπορούσε να προσφέρει αν είχε κάνει εκτός Μεσογείου και ήξερε τι του γινότανε. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για τα καρεκλοπόδαρα που πέφτανε μόνο την ημέρα του γάμου τους, με λιακάδα τις εκατέρωθεν ημέρες. Ευτυχώς η νύφη το διασκέδασε! και ήθελε να φωτογραφηθούν και στην βροχή. Έκανα ότι μπορούσα.

Μέχρι και το στέρεο από την κρεβατοκάμαρά μας έβαλα στο Αββαείο και είχα κατεβάσει σε mp3 την γαμήλιο μουσική όταν είπε ο γαμπρός πως ήταν κρίμα που δεν είχαν φέρει μαζί τους.

Γλυκύτατο, όμορφο ζευγάρι, εκείνος κτηνοτρόφος/αγρότης και εκείνη εργάζεται στο επαρχιακό υπουργείο δικαιοσύνης, εκεί κοντά στις Άνδεις. Το βράδυ της παραμονής του γάμου, αφού τα είπαμε λίγο σπίτι, τους επέστρεψα με το αυτοκίνητό μου στον ξενώνα τους δέκα εφτά χιλιόμετρα πιο κάτω. Και στο δρόμο τα λέγαμε, για την Ελλάδα και την Αργεντινή. Ήτανε σύνθημα κάμποσων, τους είπα, πριν από κανένα χρόνο να γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Έχει αυτό καμιά βάση; πως είναι τα πράγματα για σας δώδεκα χρόνια μετά από την χρεοκοπία του 2001;

Χειρότερα, μου απαντήσανε. Οι πολιτικοί λέει ενδιαφέρονται μόνο να εκλεγούνε και μετά ξεχνάνε ότι υποσχεθήκανε. Και η χρεοκοπία ήτανε επειδή η αντιπολίτευση προτίμησε να ρίξει την χώρα και να καταστρέψει τους ανθρώπους παρά να επιτρέψει στην εκλεγμένη κυβέρνηση να κάνει αυτά που υποσχέθηκε. Και όλα αυτά που ακούμε στο εξωτερικό είναι λέει φούμαρα. Για να ταξιδέψει κανείς έξω δεν μπορεί να βρει συνάλλαγμα και υπάρχει πασίγνωστη μαύρη αγορά να βρίσκουνε δολάρια και Ευρώ 1:10 αντί 1:6,5.

Όποιος πολιτικός θέλει να βγει, είπανε, παριστάνει τον σοσιαλιστή που ενδιαφέρεται για τους εργάτες και όταν βγει γίνεται το ίδιο με αυτούς που αντικατέστησε. Και οι καθημερινοί άνθρωποι, ακόμα θυμούνται τον Περόν, που ήταν λέει ένας φασίστας δικτάτορας που νοιαζόταν για τους φτωχούς και τους εργάτες. Και θυμούνται και πως ήταν πριν την χρεοκοπία του 2001 από την οποία οι κωμοπόλεις, οι γειτονιές και οι άνθρωποι δεν έχουν ανανήψει παρά ζουν, 12 χρόνια μετά, σε μια διαφορετική, φτωχή πραγματικότητα αποκλεισμένοι από το εξωτερικό. Αυτά μου είπαν τα παιδιά. Και μου φάνηκαν αυτό που θα λέγαμε στο Ελλαδιστάν "αριστεροί". Αλλά, πραγματικοί αριστεροί, όχι αριστεροί σαν τους αριστερούς πολιτικούς και τους μπλόγκερ που βρίσκουν στον πόνο του λαού την λαβή να αναδειχθούν.

Τώρα, ξέρω δύο εκδοχές για την Αργεντινή (Με την Εβίτα των Τιμ Ράις και Άντριου Λλόυντ Γουέμπερ, τρεις). Ποιάν εκδοχή να πιστέψω; του τσίπρα, ή των παιδιών από τον κάμπο δίπλα στις Άνδεις; όχι, πείτε μου...

Don't cry for me, Argentina...
The truth is I never had a clue.
All through the troika,
My mad existence,
I kept my malakies,
You kept your distance...
(Τσε Γκετσίπρας)

(Συγγνώμη, δεν μπορούσα να μην τελειώσω με το δημοφιλές άσμα...)

Ένα πράγμα, για τους ανθρώπους, είναι το ίδιο παντού στη Γη...