Δεν είμαι σίγουρος ως προς το πόσοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πραγματικά πως λειτουργεί η οικονομία τους. Όχι ιδιαίτερα η ελεύθερη αγορά (καπιταλισμός) ή η κατευθυνόμενη αγορά (κομουνισμός). Εννοώ το ένα γνώρισμα που είναι κοινό σε όλα τα συστήματα: τον δανεισμό.
Η αρχή είναι απλή: Το χωράφι δεν θα το θερίσω για κάμποσους μήνες ακόμα, αλλά εν τω μεταξύ πρέπει κάτι να φάω. Αν μου δώσεις να φάω τώρα θα σου επιστρέψω αυτά που μου έδωσες όταν θερίσω (δανισμός). Και γιατί να σου δώσω να φας, παρακαλώ; σού 'χω καμιά υποχρέωση; Εντάξει, τότε, όταν θερίσω θα σου επιστρέψω περισσότερα από όσα θα μου δώσεις τώρα (τόκος/δέλεαρ). Τώρα μιλάς σωστά! Θα σου δώσω εκατό αλλά θα μου επιστρέψεις εκατόν είκοσι (τραπεζίτης).
Και αυτό ξεκίνησε στην Μεσοποταμία, όπου εφευρέθηκε και το χρήμα, πριν πέντε-έξι χιλιάδες φορολογικά έτη.
Για να μην υπάρχουν τράπεζες, τόκοι ή και δανεισμός, πρέπει να εφεύρουμε άλλο σύστημα, η φύση του οποίου μου διαφεύγει. Για την ώρα όοοολοι από αριστερά ως δεξιά, σας αρέσει δε σας αρέσει ζείτε σε κοινωνίες που με άλφα ή βήτα λεπτομέρεια όλες λειτουργούν βάση δανεισμού.
Το κόλπο είναι να μπορεί μια κοινωνία να διαχειρίζεται τον δανεισμό της χωρίς να χρεοκοπεί. Η κοινωνία που χρεοκοπεί τελευταία κερδίζει.
Εμείς στα νότια Βαλκάνια δανειστίκαμε, δανειστήκαμε μέχρι που χρεοκοπήσαμε γιατί κανείς δεν έλεγχε τον δανεισμό ως προς το ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (παραγωγή) το οποίο αντιπροσώπευε το χρέος που συλλέγαμε (κατανάλωση). Κοντολογίς, κανείς δεν ήλεγχε το πόσα τρώμε σε συνδυασμό με το πόσα βγάζουμε.
Στη Αμερική από την άλλη μεριά, υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν το εσαεί χτίσιμο χρέους χωρίς κάποιος να το ελέγξει, να το προγραμματίσει και να συμφωνήσουν όλοι. Γι' αυτό "έκλεισε" η κυβέρνηση των ΗΠΑ τρεις μέρες τώρα. Το ίδιο το σύνταγμα και οι νόμοι απαγορεύουν μαλακίες του στυλ Ελλάδας, και το σύνταγμα και οι νόμοι ακολουθούνται πιστά (άκου πράματα!)
Και καθώς περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του Αμερικανικού χρέους:
Η αρχή είναι απλή: Το χωράφι δεν θα το θερίσω για κάμποσους μήνες ακόμα, αλλά εν τω μεταξύ πρέπει κάτι να φάω. Αν μου δώσεις να φάω τώρα θα σου επιστρέψω αυτά που μου έδωσες όταν θερίσω (δανισμός). Και γιατί να σου δώσω να φας, παρακαλώ; σού 'χω καμιά υποχρέωση; Εντάξει, τότε, όταν θερίσω θα σου επιστρέψω περισσότερα από όσα θα μου δώσεις τώρα (τόκος/δέλεαρ). Τώρα μιλάς σωστά! Θα σου δώσω εκατό αλλά θα μου επιστρέψεις εκατόν είκοσι (τραπεζίτης).
Και αυτό ξεκίνησε στην Μεσοποταμία, όπου εφευρέθηκε και το χρήμα, πριν πέντε-έξι χιλιάδες φορολογικά έτη.
Για να μην υπάρχουν τράπεζες, τόκοι ή και δανεισμός, πρέπει να εφεύρουμε άλλο σύστημα, η φύση του οποίου μου διαφεύγει. Για την ώρα όοοολοι από αριστερά ως δεξιά, σας αρέσει δε σας αρέσει ζείτε σε κοινωνίες που με άλφα ή βήτα λεπτομέρεια όλες λειτουργούν βάση δανεισμού.
Το κόλπο είναι να μπορεί μια κοινωνία να διαχειρίζεται τον δανεισμό της χωρίς να χρεοκοπεί. Η κοινωνία που χρεοκοπεί τελευταία κερδίζει.
Εμείς στα νότια Βαλκάνια δανειστίκαμε, δανειστήκαμε μέχρι που χρεοκοπήσαμε γιατί κανείς δεν έλεγχε τον δανεισμό ως προς το ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (παραγωγή) το οποίο αντιπροσώπευε το χρέος που συλλέγαμε (κατανάλωση). Κοντολογίς, κανείς δεν ήλεγχε το πόσα τρώμε σε συνδυασμό με το πόσα βγάζουμε.
Στη Αμερική από την άλλη μεριά, υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν το εσαεί χτίσιμο χρέους χωρίς κάποιος να το ελέγξει, να το προγραμματίσει και να συμφωνήσουν όλοι. Γι' αυτό "έκλεισε" η κυβέρνηση των ΗΠΑ τρεις μέρες τώρα. Το ίδιο το σύνταγμα και οι νόμοι απαγορεύουν μαλακίες του στυλ Ελλάδας, και το σύνταγμα και οι νόμοι ακολουθούνται πιστά (άκου πράματα!)
Και καθώς περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του Αμερικανικού χρέους:
- Βγαίνοντας από την Great Depression, αμέσως πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ρούζβελτ προέδρευε ενός χρέους 50,4% του ΑΕΠ.
- Στο τέλος του πολέμου το χρέος είχε τιναχτεί στο 117,5% και μέχρι το 1949 είχε κατέβει στο 93,1%
- Ο Τρούμαν συνέχισε να το κατεβάζει μέχρι το 71,4% στο 1953
- Ο Άιζενχάουερ, με δύο θητείες οχτώ χρόνια, το έφτασε στο 55.2% το 1961,
- Οι Κέννεντυ και Τζόνσον το κατέβασαν κι' άλλο στο 38,6%,
- ...και ο Νίξον και ο Φορντ μέχρι το 1977 το κατέβασαν στο 35,8%
- Ο δε κύριος Κάρτερ το κατέβασε στο 32,5% το 1981.
- Μπαίνει ο Ρέγκαν το 1981 και παραλαμβάνει 32,5%. Μέχρι το 1993 ο Ρέγκαν και ο Μπους-μπαμπάς το ανεβάσανε στο 66,1%
- Ο Κλίντον μέχρι το 2001 το ξανακατέβασε στο 56,4%
- Μπαίνει ο "W" Μπους (Πινόκιο) το 2001, το παραλαμβάνει 56,4% από τον Κλίντον και το τινάζει στο 84,2% μέσα σε οχτώ χρόνια ως το 2009.
- Ο πλανήτης μπαίνει σε κρίση (κατά μέγιστο λόγο και αιτία, και αφορμή, την οικονομία του Μπους), και, με το ποσοστό χρέους των ΗΠΑ να έχει τάση ανοδική της τάξεως του 50% την οχταετία, από το 56,4 στο 84,2, έρχεται ο Ομπάμα και το χρέος φτάνει τα 102,7% φέτος.
Από το 1981 που μπήκε ο Ρέγκαν και άρχισε να ανεβαίνει το ποσοστό του χρέους, μόνο ο Κλίντον το κατέβασε την δεύτερη τετραετία του. Με τον "W" Μπους (Πινόκιο) επιστρέψαμε σε επίπεδα Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και επί Ομπάμα η τάση συνεχίστηκε και φτάσαμε σε ένα σημείο που η Ουάσιγκτον πρέπει, ή να κλείσει το μαγαζί και να χρεοκοπήσει, ή να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό και να χρεοκοπήσει. Διαλέγετε τρόπο χρεοκοπίας και παίρνετε.
Όχι ότι υπερασπίζεται κανείς κανέναν, αλλά πείτε μου: Αν οι Ρέγκαν/Μπους-μπαμπάς σε 12 χρόνια ανέβασαν το ποσοστό χρέους 100% από 32,5 στο 66,1, και ο Κλίντον χρειάστηκε 8 χρόνια να το ρίξει κατά 15% στο 56,4%, και το 66,1% που παρέλαβε ήταν περίπου 15 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από την "γραμμή ασφαλείας", όταν ο Ομπάμα παραλαμβάνει 84,2% εν καιρώ παγκόσμιας κρίσης, τι να κατεβάσει με Ρεπουμπλικάνικη Βουλή Αντιπροσώπων; το βρακί του;
Ο μόνος τρόπος να ελεγχτεί η κατάσταση είναι να περάσουν εφτά χρόνια όχι ισχνών αγελάδων αλλά αγελάδων που να λιμοκτονούν!
Όμως οι ΗΠΑ και ο πλανήτης ολόκληρος θα συνεχίσουν να ξοδεύουν υπερ-πολλαπλάσια χρήματα σε οπλισμούς και πολέμους από όσα θα χρειαζόντουσαν για να τρώνε όλοι και να ευημερούν.
Τι έχει αλλάξει τελικά από την Μεσοποταμία; Δεν είναι σκλάβοι, είναι υπάλληλοι. Δεν είναι βασιλιάδες, είναι πρωθυπουργοί. Δεν είναι χωράφια, είναι γραφεία.
Απλά δεν έχουμε σκαρφιστεί ακόμα πως να λειτουργούμε χωρίς να δανειζόμαστε, και πως να ζούμε ειρηνικά χωρίς να προετοιμαζόμαστε συνέχεια για πόλεμο.
Μια σημείωση για όσους ακόμα αγοράζουν τις μπούρδες του στυλ "η τάδε χώρα χρωστάει περισσότερα από την Ελλάδα! γιατί τα έχουν βάλει με την Ελλάδα;"
Λοιπόν: το πόσα χρωστάει ένα κράτος έχει σημασία μόνο σε σχέση με το τι παράγει. Αν χρωστάς 200 και παράγεις 300, τότε ο δανεισμός σου είναι στο 66,6% Αν χρωστάς 50 και παράγεις 45, τότε ο δανεισμός σου είναι στο 111,1% Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πάνω από 70%-80% μπαίνεις σε μπελάδες.
Οι ΗΠΑ μπήκαν στην "κόκκινη" περιοχή γύρω στο 2008. Η Ελλάδα άστα-βράστα. Ούτε πραγματικά και αληθινά, τίμια νούμερα δεν υπάρχουν. Μόνο Καγιέν υπήρχαν.
Άλλη μια σημείωση. Οι Ρεπουμπλικάνοι που κλείσανε την κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον δεν το έκαναν ούτε από πατριωτικό σθένος βασισμένο στις ιδεολογίες τους ούτε γιατί θα βοηθήσει σε τίποτα. Το έκαναν, σαν μικρά τσαντισμένα παιδιά για να τιμωρήσουν τον Αμερικανικό λαό που έβγαλε τον Ομπάμα για δεύτερη τετραετία. Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων παραπαίει επικίνδυνα και τείνει να αφανιστεί υπό την πίεση μιας ακροδεξιάς με κίνητρο το μίσος και την εκδίκηση αντί την ιδεολογική τοποθέτηση.
Και μια σημειωσούλα ακόμα: Κατά τα χρόνια που αναφέρονται παρά πάνω, η παραγωγή, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, αυξανόταν συνεχώς, και αυτό είχε αντίχτυπο στον δείκτη ποσοστού Δανεισμού επί ΑΕΠ. Στην πραγματικότητα, όλοι οι πρόεδροι πρόσθεταν χρέος, εκτός από τον Τρούμαν το 1945-49 ο οποίος για μοναδική φορά στην ιστορία από το 1941 και μετά το μείωσε κατά 8 δις δολάρια.
- Ο Ρούζβελτ κατά την διάρκεια του πολέμου είχε προσθέσει 203 δις δολάρια.
- Ο Νίξον και ο Φορντ μαζί είχαν προσθέσει 278 δις.
- Ο Κάρτερ πρόσθεσε 288 δις
- Οι Ρέγκαν/Μπους-μπαμπάς πρόσθεσαν 3,3 τρις!
- Ο Κλίντον πρόσθεσε 1,42 τρις
- Ο Μπους (Πινόκιο) πρόσθεσε 6,1 τρις (!!!)
- Και ο Ομπάμα μέχρι σήμερα έχει προσθέσει ...άλλα 6 τρις.
Τελικά, όσο ανάπτυξη και να γίνει, όσο και να αυξηθεί το ΑΕΠ, έρχεται μια στιγμή που η παραγωγή δεν προφταίνει το χρέος, και το ποσοστό τινάζεται, η φούσκα σκάει. Και χρωστάς στον τραπεζίτη πολύ περισσότερα από όλα όσα έχεις να θερίσεις του χρόνου.
Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι, πέρα από κόμματα, ιδεολογίες και συμφέροντα. Χρεοκοπούμε ως ανθρωπότητα γιατί δεν καταφέραμε να εφεύρουμε έναν καλύτερο τρόπο ύπαρξης.
Και ιδού το περίεργο: Οι Μύθοι λένε ότι οι δεξιοί ξοδεύουν λιγότερα και ότι οι αριστεροί ξοδεύουν περισσότερα και ανεβάζουν το ποσοστό. Και όμως κοιτώντας την Ιστορία και τα παραπάνω νούμερα, στις ΗΠΑ, οι "αριστεροί" (Δημοκρατικοί) το κατέβαζαν πάντα. Κοιτώντας και τα πρόσφατα, Μπους και Ομπάμα, Ο Μπους, σε 8 χρόνια ανέβασε το ποσοστό κατά 50% από 56,4% στο 84,2%. Ο Ομπάμα σε 5 χρόνια το ανέβασε κατά 22%. Άρα, παρά την διεθνή συγκυρία και την κληρονομιά που του άφησε ο Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα αναχαίτισε σημαντικά την άνοδο του ποσοστού!
Και, για όσους δεν ξέρουν και θέλουν να βάλουν κόμματα στα στοιχεία της ανάρτησης:
Ρούζβελτ: Δημοκρατικός -Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Τρούμαν: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Αιζενχάουερ: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Κέννεντυ: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Τζόνσον: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Νίξον: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Φορντ: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Κάρτερ: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Ρέγκαν: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ ανέβηκε
Μπους: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ ανέβηκε
Κλίντον: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ έπεσε
Μπους W: Ρεπουμπλικάνος -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ υπεραυξήθηκε
Ομπάμα: Δημοκρατικός -Ποσοστό Χρέους/ΑΕΠ άνοδος αναχαιτίστηκε
Πολύ ξεκάθαρη ανάλυση, ακόμη και για μας που δεν κατέχουμε τα βαθιά οικονομικά. Το κακό είναι ότι εκείνοι που τα κατέχουν συνήθως δουλεύουν για το κέρδος, δηλ. για το πώς θα μας βάλουν να δανειζόμαστε όλο και περισσότερο. Όταν αρχίσαμε να το παίρνουμε πρέφα, ήταν ήδη αργά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, είναι η δουλειά τους να γρασάρουν την μηχανή του δανεισμού. Οι πολίτες όμως δεν έχουν καμιά δουλειά να πρέπει να το παίρνουνε πρέφα: για αυτό το σκοπό οι πολίτες πληρώνουν τους δημοσίους υπαλλήλους από κλητήρα μέχρι πρωθυπουργό, για να το παίρνουνε πρέφα εκείνοι και να το διαχειρίζονται για τους πολίτες (Εδώ κολλάει η ιαχή των λαϊκών αγώνων της δεκαετίας του '80 "Τσοβόλα δώστα όλα!"). Στην Ελλάδα δεν το διαχειρίστηκαν. Για να τους επιβληθεί η διαχείριση, και να το διαχειριστούν θέλουν-δε-θέλουν στις ΗΠΑ το σύνταγμα και ο νόμος επιβάλει το κλείσιμο της κυβέρνησης αν δεν τα συμφωνήσουν.
ΔιαγραφήΤο τραγικό είναι ότι τώρα δεν συμφωνούν οι Ρεπουμπλικάνοι για πείσμα, να σταματήσουν το πρόγραμμα φθηνότερης ασφάλισης υγείας του Ομπάμα και μας πουλάνε φούμαρα ότι οι Δημοκρατικοί ανεβάζουν το ποσοστό χρέους. Ενώ μια απλή ματιά στην ιστορία δείχνει ότι οι Δημοκρατικοί πάντα μείωναν το χρέος, και ο τωρινός αναχαίτισε την άνοδο, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι από Ρέγκαν ως σήμερα του άλλαξαν τα φώτα.
Αυτό που θα έπρεπε να παίρνει πρέφα ο κάθε πολίτης είναι το πως μπορεί να λυθεί αυτή η κατάσταση. Είναι απλό: όταν δεν έχεις λεφτά, δεν ξοδεύεις λεφτά. Οι απεργίες συνήθως γίνονται για να απαιτήσουν δίκαια λεφτά από τα αφεντικά. Οι σημερινοί απεργοί από ποιόν απαιτούνε τι και που να τα βρει να τους τα δώσει; Το πράμα είναι απλό, πραγματικά. Ή χρεοκοπεί η Ελλάδα και βγαίνει από τον διεθνισμό και ζούμε με ότι παράγουμε εγχώρια, ή κάνουμε αυτό που κάνουμε. Τι άλλη λύση υπάρχει;