Τσάι

Τρία χρόνια πριν υπογραφεί η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από αντιπροσώπους των 13 αποικιών του Βρετανικού στέμματος, πατριώτες στην Βοστώνη είχαν συνωμοτήσει και είχαν τραυματίσει την Βρετανική οικονομία. Κατέστρωσαν τα σχέδιά τους σε μία αίθουσα που λεγόταν Φένουιλ Χωλ, και μετά, ντυμένοι μερικοί σαν  Ινδιάνοι, μπήκαν σε ένα μικρό σκάφος που μόλις είχε καταπλεύσει από την Αγγλία στο λιμάνι, φορτωμένο με τσάι, και άδειασαν όλο το τσάι στα νερά του λιμανιού της Βοστώνης.

Από οικονομικής πλευράς η Βρετανία έχασε 10.000 λίρες, αντίστοιχες σε σημερινά λεφτά με περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια.

Και γιατί, οι πατριώτες, αποφάσισαν ότι το να ζημιώσεις τα οικονομικά της Βρετανίας ήταν πράξη επαναστατική; Επειδή το ζήτημα στον πυρήνα της Αμερικανικής Επανάστασης ήταν πως η Βρετανία απαιτούσε φόρο από τις αποικίες χωρίς να τους παρέχει αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο.
 

Το "Δώστε μου Ελευθερία ή δώστε μου Θάνατο", που είπε ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στην σύσκεψη της Βιρτζίνια, δεν εννοούσε επιφανειακά την ανεξαρτησία από ένα τύραννο, αλλά πήγαινε βαθύτερα στο ότι δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν υπάρχει αντιπροσώπευση στην συζήτηση η οποία οδηγεί στις αποφάσεις του κράτους.

Η πραγματική κραυγή της Αμερικανικής Επανάστασης ήταν:

"Όχι φόρους χωρίς αντιπροσώπευση"

Και αποδείχτηκε ότι ο μόνος τρόπος να έχουν οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου αντιπροσώπευση ήταν να ιδρύσουν δικό τους κράτος, ανεξάρτητο από εκείνους που τους θεωρούσαν φορολογούμενους υπηκόους αλλά δεν τους έδιναν φωνή στο Κοινοβούλιο. Αυτή ήταν η Αμερικανική Επανάσταση.

Υπάρχουν μερικοί γραφικοί σήμερα οι οποίοι ξεχνάνε τις λέξεις "χωρίς αντιπροσώπευση" και φωνάζουν μόνο "Όχι φόρους". Αλλά αυτοί είναι άλλο ανέκδοτο.

Η αίθουσα Φένουιλ Χωλ, στην Βοστώνη, διατηρεί μέχρι σήμερα την ιδιότητα του Δικαστηρίου συνάμα με την ιδιότητά της σαν ένα ιστορικό κειμήλιο που το επισκέπτονται ορδές τουριστών. Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα συνδεδεμένος με το Φένουιλ Χωλ γιατί έτυχε εκεί, μέσα στο Φένουιλ Χωλ, στην αίθουσα που είναι "δικαστήριο" να πάρω τον όρκο του Αμερικανού Πολίτη. Λένε ότι διαλέγεις τους φίλους σου αλλά όχι τους συγγενείς σου. Την στιγμή που επιλέγεις την χώρα, το έθνος, όπου θέλει η καρδιά σου και το μυαλό σου να ανήκεις, έχεις την αίσθηση ότι διαλέγεις συγγενείς και οικογένεια. Αισθάνθηκα ιδιαίτερη λύπη όταν είδα την φωτογραφία της πόρτας που έλεγε ότι το Φένουιλ Χωλ ήταν προσωρινά κλειστό λόγω του πρόσφατου κλεισίματος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.

Αισθάνομαι επίσης λύπη γιατί μια ομάδα συμπολιτών, συγγενείς της ομάδας εκείνων που ξεχνάνε το "χωρίς αντιπροσώπευση" όταν γκαρίζουν "Όχι Φόρους!", μια ομάδα ακροδεξιά, υιοθέτησε, ή μάλλον "απήγαγε" την ονομασία Boston Tea Party εκείνης της επαναστατικής πράξης, και ονόμασαν το κίνημά τους "Tea Party".

Το κίνημα Tea Party έχει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να πιστεύει τις θέσεις του. Αλλά είναι κρίμα να θολώνει τα νερά παριστάνοντας ότι η ιδεολογία τους έχει οποιαδήποτε σχέση με την ιδεολογία και τα κίνητρα εκείνων που ανέβηκαν στο μικρό καραβάκι και πέταξαν στην θάλασσα το ισόποσο δύο εκατομμυρίων δολαρίων Αγγλικού τσαγιού.

Το "τσάι" που πετάει στο νερό του λιμανιού το σημερινό Tea Party δεν ανήκει σε κάποια δύναμη που τους στερεί την φωνή. Ανήκει στους ίδιους και στους συμπολίτες τους. Οι πατριώτες δεν απαιτούσαν από την Βρετανία να περάσει το δικό τους. Απαιτούσαν να έχουν φωνή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Οι ανεκδοτικοί του Tea party και των Libertarians έχουν φωνή στο Κογκρέσο και στην Εκτελεστική Εξουσία. Εφ' όσον η πλειοψηφία δεν επιτρέπει να περνάει το δικό τους απλά πρέπει να πάρουνε χαμπάρι ότι έτσι λειτουργεί η Αμερικανική δημοκρατία, δημοκρατικά, και, την τελευταία φορά που μερικές πολιτείες θέλησαν να αποσκιρτήσουν από την Ένωση για να κρατήσουν τους σκλάβους τους έγινε εμφύλιος πόλεμος τον οποίον έχασαν.

Όταν, είκοσι χρόνια περίπου πριν τον Εμφύλιο Πόλεμο ο πρώην Πρόεδρος Τζων Κουίνσυ Άνταμς υπερασπιζόταν στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών το αίτημα ελευθερίας Αφρικανών που είχαν απαχθεί στην Αφρική από Ισπανούς για να πουληθούν σαν σκλάβοι, έκλεισε την επτάωρη αγόρευσή του λέγοντας: "...η χώρα μας χτίστηκε πάνω στην υπόθεση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι ίσοι και σε αρχές αδελφοσύνης και ευσπλαχνίας. Αν μερικοί από τους συμπολίτες μας χρησιμοποιήσουν την οικονομική επέκταση αυτού του θέματος για να γίνει εμφύλιος πόλεμος, ας έρθει! Και ας μείνει στην Ιστορία ως η τελευταία μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης."

Μετά από το τέλος του Εμφυλίου το 1865, πέρασαν άλλα εκατό χρόνια για να ελευθερωθούν πραγματικά οι σκλάβοι. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να προσφέρει το κράτος μας επιλογές μειωμένου κόστους περίθαλψης σε εκείνους που δε μπορούν να πληρώνουν 10.000 δολάρια τον χρόνο;

Όπως σε κάθε δημοκρατία, το να μην περνάει το δικό σου δεν σημαίνει ότι κάνεις λάθος ούτε ότι έχει δίκιο η πλειοψηφία: σημαίνει όμως ότι πρέπει να αναλογιστείς προσεκτικά τον λόγο για τον οποίον δεν περνάει το δικό σου. Συνήθως αυτό γίνεται επειδή απαιτείς κάτι το απλοϊκό ή εξωπραγματικό, όσο ωραίο και να ακούγεται. Έχω χάσει υποτιθέμενους φίλους λέγοντάς τους ότι επειδή αυτό που λένε ακούγεται ωραίο δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό --βέβαια, άνθρωποι που πιστεύουν ότι κάτι το ωραίο είναι απαραίτητα και σωστό έχουν περισσότερη ανάγκη να έχουν φίλους παρά ικανότητα να προσφέρουν φιλία... η ακριβής περιγραφή του Tea Party, ενός κινήματος που επιζητεί την επιβολή και τον αυτοθαυμασμό σαν υποκατάστατο του κύρους και της ουσίας.

Απλά, εγώ προσωπικά λυπάμαι που την ονομασία του Boston Tea Party την έχει καπηλευθεί ένα κίνημα του οποίου η ιδεολογία καμία σχέση δεν έχει με το σκεπτικό των Ιδρυτών Πατέρων της Δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών: μιας Ένωσης που στηρίζεται όχι μόνο στην Ελευθερία αλλά και στην Ευσπλαχνία ή οποία απουσιάζει από το σκεπτικό εκείνων που θέλουν επιστροφή στους κανόνες επιβίωσης της άγριας δύσης...