Επενδύσεις

Όλοι μας ξεκινάμε την ζωή μας αισθανόμενοι το τι θα θέλαμε από την ζωή. Με τα χρόνια, σιγά-σιγά, το τι θα ήθελε κανείς εξελίσσεται στο τι θέλει και τι δεν θέλει. Αλλά η ζωή προσθέτει και το τι δεν μπορεί να επιτύχει, κι ας το θέλει. Ομολογουμένως, η ζωή στην μεσόγειο προσθέτει πολύ ποιο ισχυρή δόση του τι δεν μπορεί να επιτύχει κάποιος.

Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι από αυτά που θα ήθελε σχεδόν τίποτα δεν έγινε και ότι από αυτά που θέλει, η ζωή του αρνείται τα περισσότερα, μπορεί να λυγίσει χωρίς να δέχεται όμως να παραιτηθεί.

Τότε, για να προστατέψουν αυτά που θα ήθελαν, έστω και σαν όνειρα, κάμποσοι επενδύουν την ζωή τους, το πρόσωπό τους, σε μία ιδεοληψία που λανθασμένα την πιστεύουν ως ιδεολογία. Ή απλά την παρουσιάζουν  σαν ιδεολογία.

Πόσο λυπηρό είναι να ακούς ανθρώπους να παρουσιάζουν για ιδεολογία τις ιδεοληψίες τους καθώς, ενάντια σε κάθε αποδεικτικό στοιχείο μπροστά τους, προσπαθούν να υπερασπίσουν την επένδυσή τους.

Διατύπωση

Η διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος, κατά με, ήταν η μεγαλύτερη αδικία που έκανε κανείς σε αυτόν τον λαό τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν μιλάω για το δημοψήφισμα αλλά για την διατύπωση της ερώτησης (η οποία καθορίζει την εγκυρότητα και λογική της απόφασης των ψηφοφόρων).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση η ερώτηση είναι ελλιπής:

Διότι:

Όσον αφορά την επιλογή "Όχι", ξέρουμε ακριβώς τι είναι αυτό που δεν θα εγκρίνουμε αλλά δεν ξέρουμε τις επιπτώσεις του να μην το εγκρίνουμε. Από την άλλη μεριά, το "Ναι" είναι ένα γενικό "ναι" υποταγής σε όλα (εφ' όσον η συγκεκριμένη πρόταση των δανειστών δεν θα είναι πλέον στο τραπέζι 5 μέρες πριν το δημοψήφισμα για αυτήν). 

Όπου η μία επιλογή είναι άρνηση χωρίς λύση και η άλλη επιλογή είναι απεχθής. 

Είναι συμπεριφορά σκλάβου είτε έτσι είτε αλλιώς. 

Είναι σαν να σε ρωτά κάποιος αν από όλα τα χρώματα σου αρέσει ή δεν σου αρέσει το μπλέ. Αν πεις όχι, δεν ξέρεις τι χρώμα θα έρθει στο τέλος και γι' αυτό μπορεί να πεις μπλε κι ας μην σου αρέσει το μπλε, από φόβο του άγνωστου. 

Η ευθύνη της κυβέρνησης που κάνει δημοψηφίσματα είναι να μην αφήνει "άγνωστα" στην ερώτηση για την επιλογή των ψηφοφόρων.

Σωστή ερώτηση θα ήταν να επιλέξει ο λαός μεταξύ δύο ιδίας ουσίας μεγεθών, φερ' ειπείν της τελευταίας πρότασης των δανειστών και της τελευταίας πρότασης της κυβέρνησης. Εφ' όσον και οι δύο προτάσεις είναι εν ισχύ την ημέρα του δημοψηφίσματος.

Μία τέτοια ερώτηση, όμως, όπως την διατυπώνουν, μήλα με πορτοκάλια βασισμένη σε άρνηση, βασίζεται στην υπόθεση ότι ο ψηφοφόρος θα αντιδράσει παρορμητικά και δισδιάστατα (και ως εκ τούτου, διχαστικά). 

Απλά, δεν είναι δίκαιη η διατύπωση της ερώτησης.

...και υπάρχουν εκείνοι που χαίρονται λέγοντας ότι "θα ήθελαν να πάρουν μέρος σε ένα δημοψήφισμα", αλλά σταματάνε στην χαρά του να πάρουν μέρος σε δημοψήφισμα και δεν τους ενδιαφέρει πως είναι διατυπωμένη η ερώτηση, και τι κρύβει πίσω της η διατύπωση --ούτε αν, η διατύπωση, τους χρησιμοποιεί ή τους χειραγωγεί. Είναι και αυτοί ανάμεσα στους ψηφοφόρους που θα αποφασίσουν το μέλλον της χώρας.

Εν τω μεταξύ τώρα η Ευρώπη διερωτάται τι θα ψηφίσουν οι ψηφοφόροι εφ' όσον εκείνη η πρόταση έχει αποσυρθεί, και προβάλλουν καινούργια πρόταση που η Ελληνική κυβέρνηση δεν δέχεται (μέχρι στιγμής --έχουμε ακόμα πολλά να δούμε και να ακούσουμε τις επόμενες έξι μέρες). 

Γίνεται ένα μπάχαλο πρωτοφανές, και το δημοψήφισμα, αποδεικνύεται, ότι, εκτός από λεκάνη για να νίψουν τας χείρας τους οι Πιλάτοι, σκουπίζοντας τα χέρια τους στις πλάτες των ψηφοφόρων, ήταν επίσης, λόγω της διατύπωσης της ερώτησης που κάνει, η πιο πρόχειρα στημένη ψευτομαγκιά του μπουλουκιού αυτού, και του πλασιέ που ηγείται του μπουλουκιού. 

Παιδεία μηδέν. Σκεπτικό μηδέν! Όλοι στον αγώνα σύντροφοι να ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα... Το τι ψηφίζουμε και με τι διατύπωση ερώτησης ποιόν ενδιαφέρει; Σιγά τώρα! Λεπτομέρειες!

8:55, Κυριακή: Αλέξης Τσίπρας: "ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος". Για εκείνους που δε το ξέρουν, αυτό το είχε πει ο Φράνκλιν Ρούζεβελτ στους πολίτες των ΗΠΑ, στις 4 Μαρτίου του 1933. Κύριε Τσίπρα, δεν ενδείκνυται, άραγε, να αναφέρετε την πηγή όταν χρησιμοποιείτε λόγια άλλου; Τώρα το παίζετε Ρούζεβελτ, κύριε Τσίπρα;

9:00, Κυριακή: Κλείνουν οι τράπεζες στην Ελλάδα για μιά βδομάδα.

Ματ.

Θα ήταν διαφορετικά, αν το ζητούμενο από το δημοψήφισμα ήταν, επισήμως, Ευρώ ή Δραχμή. Αλλά δεν είναι. Το δημοψήφισμα είναι για να αποδεχτούμε ή όχι μιά πρόταση διαπραγματεύσεων. Αυτό δεν είναι δουλειά του λαού αλλά των διαπραγματευτών (που έφτασαν την διαπραγμάτευση εκεί που την έφτασαν). Δεν μπορούν οι διαπραγματευτές να λένε στον λαό "αποφασίστε τώρα εσείς". Μπορεί άραγε ο μέσος Έλληνας να καταλάβει την σημαντικότατη και θεμελιώδη αυτή διαφορά; και, μπορεί άραγε ο οποιοσδήποτε Έλληνας να κατανοήσει όλα τα πολύπλοκα στοιχεία της διαπραγμάτευσης και των επιλογών; αυτό ήταν η δουλειά των διαπραγματευτών που είχε ήδη επιλέξει ο λαός.

Ο Τίτλος της ανάρτησης δεν εννοεί τα ΜΑΤ της Αστυνομίας που στο μέλλον θα βλέπουμε συχνά στους δρόμους πριν αντικατασταθούν από τον στρατό (όχι μόνο Ελληνικό στρατό αλλά και ίσως Ευρωπαϊκό, ή του ΟΗΕ).

Ο Τίτλος της ανάρτησης εννοεί "Ματ", όπως το Ρουά Ματ του τέλους μιάς παρτίδας σκάκι.

Ο δυτικός κόσμος και η Ευρώπη είπαν Ρουά Ματ (ή, "game over") στο μπουλούκι του Τσίπρα. Δυστυχώς αυτό σημαίνει το τέλος του παιγνιδιού και για τον Ελληνικό λαό.

Πριν συνεχίσω: Μόλις προχτές είχα πει πως λόγω του τρόπου που φέρθηκαν οι Δανειστές από Δευτέρα ως Τετάρτη, θεωρούσα την στιγμή, από 24 ως 30 Ιουνίου, στιγμή ενότητας όπου ο Τσίπρας δεν ήταν απλά Τσίπρας αλλά Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Εχτές το βράδυ όμως, στις μία το πρωί, ο Τσίπρας το ποδοπάτησε και αυτό, και έχασε πλέον κάθε πιθανότητα σεβασμού, όταν ζήτησε έντεχνα σαν πλασιέ από τον Ελληνικό λαό να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μια τρύπα που ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης έσκαψαν μαζί και μας έβαλαν όλους μέσα, με τις περίφημες διαπραγματεύσεις τους.

Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης έπαιξαν ερασιτεχνικά, και έχασαν. Και τώρα, αντί να παραδεχτούν έντιμα ότι οι διαπραγματεύσεις τους μας έθαψαν σε λάκκο τρισχειρότερο από τους χειρότερους εφιάλτες του Ιανουαρίου, και να αποσυρθούν ζητώντας συγγνώμη, για να σώσουν τη  Ελλάδα στα μάτια της Ευρώπης, ζητούν από τους Έλληνες να πάρουν οι Έλληνες στην πλάτη τους το βάρος των λαθών, καθώς εκείνοι το παίζουν ήρωες, ώστε μετά η Ελλάδα να γίνει φέουδο του Τσίπρα χειρότερο από την Βόρειο Κορέα.

Όχι, Τσίπρα. Αρκετά. Φτάνει.

Το δημοψήφισμα είναι μία απάτη. Όχι απάτη της Αριστεράς, αλλά απάτη του πλασιέ που δεν είχε ιδέα τι έκανε, και τι κάνει (ο οποίος και χρησιμοποιούσε την Αριστερά σαν όχημα για τον εαυτό του και τ' απωθημένα του). 

Το δημοψήφισμα είναι μιά απάτη! Δεν κατάφερε τίποτα και ζητάει από εμάς να νομιμοποιήσουμε την ανεπάρκειά του.

Επαναλαμβάνω: Θα ήταν διαφορετικό αν το ζητούμενο από το δημοψήφισμα ήταν, επισήμως, Ευρώ ή Δραχμή. Αλλά δεν είναι. Το δημοψήφισμα είναι για να αποδεχτούμε ή όχι μιά πρόταση διαπραγματεύσεων. Μπορεί άραγε ο μέσος Έλληνας να καταλάβει την σημαντικότατη και θεμελιώδη αυτή διαφορά; Αυτό δεν είναι δουλειά του λαού αλλά των διαπραγματευτών. Δεν μπορούν οι διαπραγματευτές να λένε "αποφασίστε εσείς". 

Το τέλος έχει αρχίσει. Η Ευρώπη απόσυρε την πρόταση, οπότε δεν υπάρχει πλέον τίποτα πάνω στο οποίο να ψηφίσουμε, ο κόσμος τρέχει στα ΑΤΜ, τα μαγαζιά και τα βενζινάδικα, η Ευρώπη θα βάλει νομισματικούς ελέγχους. Η αυλαία κλείνει. τα φώτα σβήνουν.

Ο πλασιέ "ελπίδας και αξιοπρέπειας" και το μπουλούκι που θα τα έκανε όλα καλύτερα, είναι τώρα γυμνοί στα μάτια όλου του κόσμου, εκτός, ακόμα, από τα δικά μας. 

"Έχω την αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και βγάζει από το μανίκι έναν υποτιθέμενο άσσο (...) για να αποφύγει την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. (...) Θέλω λοιπόν να σας πω ότι πρόκειται για ένα τρικ το οποίο έχει σαν απώτερο στόχο να κερδίσει ο πρωθυπουργός λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία."

Αλέξης Τσίπρας

Νοέμβριος 2011

για το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου.

Δημοψήφισμα

Το μήνυμα με βαρύτητα διαγγέλματος του πρωθυπουργού της απόφασης να προχωρήσει η χώρα σε δημοψήφισμα ήταν η μόνη έντιμη οδός που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει. Προσπαθώντας να είναι σαφής ο πρωθυπουργός μίλησε με τρόπο με τον οποίον χαρτογράφησε πεντακάθαρα τα δεδομένα που θέλησε να παρουσιάσει στον λαό, βάση των οποίων ο λαός θα κληθεί να αποφασίσει το μέλλον το δικό του, της χώρας του και των επόμενων γενεών. Ο Πρωθυπουργός πρόσθεσε κάποιο συναισθηματισμό και ρομαντισμό για να θεμελιώσει τις κατευθύνσεις τις οποίες η χαρτογράφηση που παρουσίασε φέρνει ως λογικά εξυπακουόμενες.

Το ζητούμενο στο δημοψήφισμα θα είναι ένα απλό ΝΑΙ ή ένα απλό ΌΧΙ στο αν θα δεχτούμε τις τελευταίες προτάσεις των δανειστών.

Το δημοψήφισμα δεν είναι για το να μείνουμε ή όχι στο Ευρώ.

Το δημοψήφισμα δεν είναι για το να μείνουμε ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το δημοψήφισμα είναι για να δεχτούμε ή να απορρίψουμε τις τελευταίες προτάσεις προς συμφωνία.

Αν δεχτούμε θα μπούμε σε μία εποχή πολύ μεγαλύτερης φτώχιας, ανεργίας, και κοινωνικού διχασμού, μέσα στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν δεν δεχτούμε, τότε δεν θα υπάρξει περεταίρω διαπραγμάτευση γιατί και να την επιδιώξουμε δεν θα μας την προσφέρουν. Θα αναγκαστούμε να κάνουμε στάση πληρωμών η οποία θα οδηγήσει την άμεση και επίσημη Χρεοκοπία. Η Χρεοκοπία θα μας αναγκάσει να βγούμε από το Ευρώ για να τυπώσουμε δικό μας νόμισμα και να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, και εισαγωγές ενέργειας και τροφίμων. Έχοντας έτσι βγει από το Ευρώ, η Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι θέμα χρόνου.

Δηλαδή, αν και θα εστιάσουν την προσοχή μας, την επόμενη εβδομάδα στο ότι το δημοψήφισμα αφορά μόνο το "ΝΑΙ" ήτο "ΟΧΙ" για τις προτάσεις των δανειστών της 26ης Ιουνίου, οι μόνες δύο πιθανές εκβάσεις είναι να μείνουμε στο Ευρώ με το χειρότερο πιθανό μνημόνιο, φτώχια και ταπείνωση, και διχασμό της κοινωνίας, ή, να επιλέξουμε τα αχαρτογράφητα νερά της πτώχευσης και της συνεχώς υποτιμούμενης δραχμής.

Για μένα, ότι και να λέγεται περί δημοψηφίσματος που αφορά την πρόταση και μόνο την πρόταση, η πραγματικότητα είναι ότι το δημοψήφισμα είναι ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ. Πάντα αυτό ήταν. Ποτέ δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό.

Το πραγματικό όμως δημοψήφισμα είναι να ζήσουμε φτωχοί δουλοπάροικοι, ή να πεθάνουνε με την ελπίδα στην μετέπειτα αναγέννηση του Φοίνικα από τις στάχτες... 

Αξιοπρέπεια δεν υπάρχει ούτε στο ΝΑΙ ούτε στο ΟΧΙ. Το ΟΧΙ κουβαλά πάνω του την ευχή της πιθανότητας της αξιοπρέπειας σε 15-30 χρόνια.

Οι Έλληνες κάνουν πάντα το σωστό, αφού πρώτα δοκιμάσουν όλα τα λάθη.

ΥΓ. Είναι άραγε δυνατόν οι ψηφοφόροι σε μία εβδομάδα να μάθουν και να κατανοήσουν όλες τις αλληλοσύνδεες πτυχές αυτών των πολλών και πολύπλοκων θεμάτων, και να κρίνουν σαν οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες; Ή μήπως για τους ψηφοφόρους η ερώτηση θα είναι Συμφωνία η Ρήξη, έτσι σε δύο διαστάσεις (και έχει ο θεός); 

Σκασμός;

Σχετικά με το αν ο Γ. Στουρνάρας, διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδας, θα προσαχθεί με την βία στις Επιτροπές (πληθυντικός) της Προέδρου της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου (επειδή η κα Κωνσταντοπούλου δεν μπορεί να περιμένει 6 μέρες για να ελευθερωθεί από τα επείγοντα καθήκοντά του ο κος Στουρνάρας, εν μέσω πιθανότατης χρεοκοπίας της Ελλάδας):

Παρακαλώ, και προκαλώ, τον οποιονδήποτε αναγνώστη να με βοηθήσει να καταλάβω κάποιο επιχείρημα το οποίο να προτείνει ότι οι ρήσεις και μέθοδοι του ατόμου που κατέχει την θεσμική θέση του Προέδρου της Βουλής, ΔΕΝ εμπεδώνουν Μακαρθισμό.

Πιστεύω, βάσισμένος σε εκείνα που λέει και κάνει, και στον τρόπο με τον οποίο τα λέει και τα κάνει, σε συνδυασμό με αναφορές και παραληλισμούς σε αδιαμφισβήτητα Ιστορικά γεγονότα, ότι η κα. Κωνσταντοπούλου σκέφτεται και πράττει ως κάποια θλιβερή Ελληνική έκδοση του Τζο Μακάρθυ. Διαφωνεί κανείς; Επιχειρήματα;

Πιστεύω ότι αυτή τη χρονική στιγμή ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να μιλήσει καθ' ιδίαν στην Πρόεδρο της Βουλής και να την παρακαλέσει, ευγενικά, να βγάλει τον σκασμό γιατί μας έχει κάνει όλους, και την θέση της, ρεζίλι, και γελοιοποιεί και τον θεσμό που αντιπροσωπεύει και τον εαυτό της με εμφανέστατη εμπάθεια, ερασιτεχνισμό, μηνύματα διχασμού, Μακαρθικούς-δικτατορικούς χειρισμούς, και έκδηλες τάσεις ψυχοπάθειας.

Μοναχή

Κι' έτσι η Ευρώπη κατάφερε να μετουσιώσει τον Αλέξη Τσίπρα σε τραγικό ήρωα που πολεμά ακόμα στις επάλξεις καθώς η Πόλη πέφτει...

Και θα μείνουμε να αναρωτιόμαστε τι θα είχε γίνει αν οι εκλογείς δεν είχαν επιτρέψει στον Κώστα Καραμανλή το 2009 και τον Αντώνη Σαμαρά το 2015 να την κάνουνε τόσο εύκολα. Να αναρωτιόμαστε τι θα είχε γίνει αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ανακοινώσει από το Καστελόριζο ότι η Ελλάδα σχεδιάζει να κάνει στάση πληρωμών σε τέσσερεις εβδομάδες.

Τώρα μας μένει, όπως πάντα, το κλείσιμο του προγράμματος...Αύριο πάλι.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ’ ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

Aλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
σύρε νάβρεις τα παιδιά σου,
σύρε ελέγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολοκλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σου ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

...

Τι θα κάμετε; θ’ αφήστε
να αποκτήσωμεν εμείς
λευθερίαν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας Πολιτικής;

Μικροί

Πολύ Μικροί. Όλοι.

Από τότε που το ΠΑΣΟΚ υποθήκευσε το μέλλον της Ελλάδας για να τα δώσει όλα τα '80, από τότε που μαγειρέψαμε τα λογιστικά μας βιβλία για να μπούμε στο Ευρώ... τι να τα απαριθμώ όλα... Από Ανδρέα, Σαμαρά των '90, Σημίτη, Καραμανλή τον μικρό, ΓΑΠ, Σαμαρά του 2012... Τσίπρα... Όλοι, μα όλοι, και πρώτοι οι πελάτες, σκεφτόντουσαν το μαγαζί τους. Αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ ότι το μαγαζί βρισκόταν σε ένα μικρό προάστειο που λεγόταν Ελλάδα, στην οδό Ευθύνης.

Όλοι τους ήταν πολύ μικροί. Και οι πελάτες τους μικρότεροι.

Κάθε μέρα που περνάει μπαίνει στην συλλογική μνήμη της Ιστορίας, και, νομίζω, σήμερα, Πέμπτη, 25 Ιουνίου του 2015, μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω, κοντά και μακριά, και να πούμε ότι, αν ένας από όλους αυτούς είναι περισσότερο υπεύθυνος από οποιονδήποτε άλλον, αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο Σαμαράς πρέπει να φύγει και να εξαφανιστεί άμεσα. Δεν φανταζόμουνα πως ήταν δυνατόν να γίνει μικρότερος από ότι ήταν, αλλά εχτές και σήμερα το κατάφερε και αυτό.

Όσο για τον Τσίπρα, η γνώμη μου που εκφράζεται πάντα σ' αυτό το μπλογκ είναι γνωστή και αμετάκλητη (μέχρι νεωτέρας). Αλλά, από το απόγευμα της Τετάρτης, 24 Ιουνίου, ως τα μεσάνυχτα της Τρίτης, 30 Ιουνίου, ο Αλέξης Τσίπρας, για μένα, παύει να είναι ο Τσίπρας. 

Είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Δεν το κατέκτησαν αυτόν τον σεβασμό, αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το απαιτεί, από εμάς, η στάση των λεγομένων εταίρων μας στην υποτιθέμενη Ευρώπη. Μία Ευρώπη η οποία, μην έχοντας φτάσει θεσμικά στο μόνο σχήμα Ένωσης που θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει, διασπασμένη πάντα από το βάρος των αποσκευών της Ιστορίας της, προσπαθώντας με σπασμωδικές κινήσεις επί χρόνια να ανταπεξέλθει στην διεθνή πραγματικότητα ενάντια στις ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, απέδειξε όχι μόνο την αδυναμία της να αναγνωρίσει τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά φέρθηκε, εκείνη, με τρόπο που μπορεί να χαρακτηριστεί "ντελίριο εμπάθειας κατά της Ελλάδας". Όχι κατά του ΣΥΡΙΖΑ ή κατά του Τσίπρα, αλλά κατά της Ελλάδας και των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα.

Πέρα από το τι λάθη, ή ερασιτεχνικές μαγκιές, προσπάθησε να κάνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, και, πέρα από το κατά πόσον οι πελάτες του μαγαζιού του Ελληνικού Κοινοβουλίου, οι Έλληνες, μπορεί να είναι συνυπεύθυνοι με τις κυβερνήσεις που εξέλεξαν, στην τελική, είναι όλοι άνθρωποι. Η Ευρώπη υπάρχει από τους ανθρώπους της και για τους ανθρώπους της. Όταν ξεχαστούν οι άνθρωποι παύει να υπάρχει Ευρώπη.

Μπορεί οι Έλληνες να είναι το 2% της Ευρώπης και το 3% ή 4% της Ευρωζώνης, αλλά είναι και αυτοί άνθρωποι. Έρχεται μιά στιγμή που τα ρίσκα φτάνουν στο σημείο να απειλούν την ζωή ανθρώπων. Και, το ΔΝΤ και οι σκληροπυρηνικοί οικονομικοί τεχνικοί της Ευρώπης, απέτυχαν να το αναγνωρίσουν αυτό.

Απέτυχαν να το αναγνωρίσουν γιατί αν το αναγνωρίσουν για την Ελλάδα πρέπει να το αναγνωρίσουν για όλους. Απέτυχαν επειδή αν σώσουν τώρα τους ανθρώπους θα καταστραφεί η οικονομία και η θέση της Ευρώπης στην διεθνή αγορά. Μιά αγορά όπου οι άλλοι παίκτες, εκτός της Ευρώπης, συμπεριλαμβάνουν ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και Τρίτο Κόσμο.

Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι δίκαια. Αλλά βρισκόμαστε σε μιά στιγμή που η Ελλάδα πρέπει πλέον, μετά τις τελευταίες 48 ώρες, να συσπειρωθεί πίσω από την εκλεγμένη και νόμιμη κυβέρνησή της, όσα λάθη και να έκανε στο παρελθόν, όσες μπούρδες και να είπε η κυβέρνηση αυτή στο παρελθόν, γιατί τώρα πλέον δεν πρόκειται για το αν θα επιζήσει ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση, αλλά, πρόκειται για την Ελλάδα.

Η φυλή μας δεν το έχει μέσα της να επιζήσει ένα GRexit. Δυστυχώς η Ρωμιοσύνη απέδειξε ότι τελικά είναι κι αυτή μικρή για τις περιστάσεις, και δεν μπορεί να αδειάσει την Αθήνα, να γεμίσει την ύπαιθρο, να παράγει αυτά που καταναλώνει, να σπείρει τα χωράφια, να χτίσει κτηνοτροφία, να δημιουργήσει σύγχρονη και βιώσιμη αλιεία, να χτίσει πραγματικό τουρισμό... Πάνω απ' όλα, να είναι ενωμένοι. Όχι. Πριν τα κάνουν όλα αυτά, πρώτα θα μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία, Ρωσία, όπου λάχει σε κοινωνία και οικονομία "έτοιμη" που να λειτουργεί ήδη από μόνη της, και όσοι μείνουν στην Ελλάδα θα αλληλοφαγωθούνε. Πάντα τα κάνουν και θα τα κάνουν έτσι πριν σκεφτούν να ενωθούνε και να χτίσουν πατρίδα και κράτος και οικονομία δική τους. Γι 'αυτό και μας φέρονται όπως μας φέρονται. Αλλά δεν μπορούν να μας γελοιοποιούνε καθώς τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός θα μας πηδήξει βαθύτερα. Μπορούν να μας κατηγορήσουν. Αλλά δεν επιτρέπεται να μας γελοιοποιούν. Οι Ευρωπαίοι κατάφεραν το αδύνατο: να με κάνουν εμένα να στέκομαι, αυτή τη στιγμή, δίπλα στον πρωθυπουργό μου.

Live!

Στις 6 ΜΜ ώρα Ελλάδας της Τετάρτης περίμενα τον Σαμαρά να πει ότι:

"Εν' όψη της πρωτοφανούς επίθεσης κατά της Ελλάδας από το IMF και μερίδα σκληροπυρηνικών υποστηρικτών της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρώπη, θέτει εαυτόν και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην διάθεση της κυβέρνησης, στεκόμενος σαν Έλληνας δίπλα σε Έλληνες, υποστηρίζοντας την κυβέρνηση της Ελλάδας και τον Ελληνικό λαό."

Κάτι τέτοια περίμενα (απαιτούσα) να πει, αλλά δεν τα είπε. Αρκέστηκε σε αντιπολιτευτική επίθεση. Ντροπή του. Πόσο καιρό θα κάθεται αυτός ο άνθρωπος ακόμα στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων;

Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι αυτή τη στιγμή ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας θα έπρεπε να φύγει από της Βρυξέλες και να επιστρέψει στην Αθήνα καταγελώντας την απαράδεκτη, αν όχι φαιδρή, στάση που εξαναγκάζεται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα εν μέσω διαφωνιών ανάμεσα στις πολιτικές, τεχνικές και θεσμικές πλευρές των δανειστών. Το να φύγει όμως από εκεί αυτή την στιγμή, όσο και να ήθελα και εγώ να γίνει, για λίγη πραγματική αξιοπρέπεια, θα έπαιζε σίγουρα στο παιγνίδι εκείνων που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο στην εμπάθειά τους εναντίων της Ελλάδας.

Υπάρχουν στιγμές που το να είσαι Έλληνας στέκεται πάνω από το κάθε κόμμα, αντιμετώπιση και ιδέες. Και αυτή είναι μία από εκείνες τις στιγμές.

Στρατόπεδα

Π.Σ. (Προ ΣΥΡΙΖΑ): Την λύση που ήθελε η Ευρώπη, την επέβαλαν οι Ευρωπαίοι και ήταν εκείνοι, οι Ευρωπαίοι, υπεύθυνοι και για την ποιότητα/αποτελεσματικότητα της λύσης και για το γεγονός ότι εμπιστεύθηκαν να την εφαρμόσει χώρα που δεν μπορεί να την εφαρμόσει.

Ε.Σ. (Επί ΣΥΡΙΖΑ): Την λύση που θέλει η Ευρώπη, την προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και την ...δέχεται η Ευρώπη. Υπεύθυνοι τώρα είναι μόνο οι Έλληνες, και οι Ευρωπαίοι μπορούν ανά πάσαν στιγμή να πουν ότι δεν εφάρμοσε η Ελλάδα σωστά την λύση που πρότεινε. (Ένα πράμα σαν να μας μαστιγώνανε χρόνια και κάναμε λαϊκούς αγώνες για το δικαίωμα να μαστιγώνουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, με το δικό τους μαστίγιο)

Μ.Σ. (Μετά ΣΥΡΙΖΑ): Υπομονή, θα το περάσουμε κι αυτό.

Το αν κάμποσοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (και των ανελλήνων) θα καταψηφίσουν τα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση στους Ευρωπαίους λίγη σημασία έχει. Τις ψήφους που χρειάζεται ο Τσίπρας θα τις βρει στην Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και το Ποτάμι. Ά! και το ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάμε το ΠΑΣΟΚ που άλλαξε και ηγεσία.

Δεν με πειράζει προσωπικά καθόλου που ο Τσίπρας και το επιτελείο του πέταξαν στα σκουπίδια το παραμυθάκι του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και κάθε προεκλογική υπόσχεση (ιδίως εκείνα τα νταούλια).

Λυπάμαι που για να ξυπνήσουνε τα φαντασιόπληκτα έπρεπε να μας χώσουνε το τρίτο Μνημόνιο, που θα είναι το χειρότερο απ' όλα. Πάντως θα δίνουμε ακόμα πρόωρες συντάξεις σταδιακά μέχρι το 2025... Όσο για το περίφημο "πρωτογενές" κλπ., μεταξύ του 1,5% και του 4%, για να το καταλάβουμε λίγο πιο απλά, είναι σαν να παίρνει κάποιος 800 Ευρώ τον μήνα, επί 13 μήνες, 9,600 Ευρώ τον χρόνο, αλλά χρωστάει στο τέλος του χρόνου 16,800 Ευρώ. Και τσακώνεται για το αν, στο τέλος του χρόνου πριν αρχίσει να πληρώνει χρέη, πρέπει να έχει εξοικονομήσει 145 ή 385 Ευρώ. Απλοποιημένο βέβαια και δεν ισχύει ακριβώς έτσι, αλλά όσον αφορά τα μεγέθη κάπου εκεί είναι.

(Ο μόνος κερδισμένος είναι ο Πούτιν που θα περάσει τον αγωγό του από την Τουρκία στα Σκόπια μέσω Ελλάδας)

Ένα είναι σίγουρο:
Ότι και να γίνει, η Ελλάδα έχει διχαστεί σε δύο στρατόπεδα (και πάλι):
Τους μέν που λένε ότι τα πράματα είναι έτσι, και τους δε που λένε ότι τα πράματα είναι αλλιώς.

Αν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα και ότι την κρίση την δημιούργησαν οι τοκογλύφοι που επιβουλεύονται την Ελλάδα μαζί με τα εγχώρια λαμόγια, είσαι Πατριώτης. Αν πιστεύεις ότι αυτοί που τα λένε αυτά είναι φαντασιόπληκτοι σε άρνηση της πραγματικότητας, τότε είσαι Γερμανοτσολιάς, δωσίλογος, λαμόγιο...

Οι πατριώτες ανάμεσα στους αναγνώστες, μην κάνετε κλικ σ' αυτό το λινκ, και προπαντός, αν φτάσετε στο λινκ μη για όνομα του Θεού διαβάσετε τις απαντήσεις στις τέσσερεις τελευταίες ερωτήσεις του άρθρου!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64205894

Τελικά το παν κρέμεται, όπως πάντα, στην επιλογή μεταξύ "ρήξης"/απομόνωσης και συμφωνίας/"υποταγής". Ο Τσίπρας δεν το είχε τελικά να πάει για ρήξη (δόξα τω Θεώ της Ελλάδας). Το μόνο που καταφέραμε να κάνουμε είναι να φύγουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και να αντικατασταθούν με τον Τσίπρα --και για να το πετύχουμε αυτό πληρώνουμε περισσότερα σε βαθύτερο χρόνο --και ο Σαμαράς παραμένει στην σκηνή χωρίς να έχουμε εναλλακτική αντιπολίτευσης. Βασικά το ΣΥΡΙΖΑ έγινε χειρότερη έκδοση ΝΔΣΟΚ, αλλά άνευ Σαμαρά-Βενιζέλου... 

Μιά καλή ερώτηση είναι: το ξέρανε αυτό από την αρχή (και απλά θέλανε την καρέκλα), ή, πραγματικά δεν είχανε ιδέα του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει και το μάθανε επί τέλους τώρα. Κι' εμείς που τους τα λέγαμε, τι φταίμε; 

Μιά άλλη καλή ερώτηση είναι αν άξιζαν οι τελευταίοι 5 μήνες και ο μεγαλύτερος λογαριασμός, μόνο και μόνο για να βγάλουμε από πρωθυπουργο ένα άτομο μισητό από την πλειοψηφία (το οποίο ακόμα κρατά πεισματικά την κομματική καρέκλα του); 

Όσοι βρίσκονται στον κυκεώνα των φαντασιώσεων και της άρνησης της πραγματικότητας που αγόρασαν από τον Τσίπρα πριν τις εκλογές και από το 2012, δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ να αλλάξουν γνώμη ότι και να γίνει, ότι αποδεικτικά στοιχεία δουν μπροστά τους, θα τα δουν με τυφλά μάτια. Έχουμε ένα αγαπημένο άτομο εδώ στην Ιταλία, που μεγάλωσαν μαζί με την Μαργαρίτα, και το άτομο αυτό το έχουμε χάσει, όλοι, χρόνια τώρα. Χάθηκε στις κλειστές ομάδες που συγκεντρώνονται 2-3 φορές την εβδομάδα μυστικά, κάνουνε λέσχες αλληλοσυμπαράστασης δικές τους, γιατί πιστεύουν ότι υπάρχουν μυστικά αεροπλάνα που μας ψεκάζουνε.

Έχει δοκιμάσει κανείς να πείσει ψεκασμένο ότι δεν υπάρχουν ψεκασμοί; Ή να πείσεις άνθρωπο που πιστεύει ότι δεν πήγαμε στην Σελήνη, ότι πήγαμε; Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις Συριζαίο ότι δεν είναι τα πράματα όπως επιμένουν να τα φαντάζονται. Είναι χάσιμο χρόνου.

Είναι το ίδιο με τους Ρεπουμπλικάνους Αμερικανούς που πιστεύουν ότι δεν γίνεται κλιματική αλλαγή, ή εκείνους που πιστεύουν ότι πράγματι τον κόσμο τον έφταξε ο Θεός σε έξι μέρες πριν εξίμησι χιλιάδες χρόνια. Το ίδιο και το ότι η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει μόνη της, ότι τα δανεικά δεν χρειαζόντουσαν, ότι μας κατατρέχουνε στοχευμένα οι τοκογλύφοι... Όλα αυτά βέβαια, το αν μας ψεκάζουνε, η Δημιουργία σε έξι μέρες, το αν έριξε ο Μπους τους δίδυμους, αν ζει ο Έλβις, αν έχουν δίκιο οι Συριζαίοι, είναι πολύ διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Οι Συριζαίοι δεν πιστεύουν ότι μας ψεκάζουνε (οι συνεργάτες τους το πιστεύουνε). 

Αλλά όλα αυτά, όσο διαφορετικά και να είναι μεταξύ τους, οφείλωνται στην ίδια ψυχανάγκη για κάποιον μύθο που να δικαιολογεί τα πάντα μ' ένα φαντασιακό.

Και που καλύτερα να ζήσεις τον μύθο σου από΄την Ελλάδα!

Βιτρίνα

Λυπάμαι να γραφω τέτοια αλήθεια στα Ελληνικά, αλλά είμαι υπερήφανος να πω, ότι γνωρίζω σε μεγάλη λεπτομέρεια και νοιώθω την Ιστορία της υιοθετημένης πατρίδας μου περισσότερο από της γενέτειρας. Ή γενέτειρα όμως είναι γενέτειρα και την αγαπώ, κι' ας έχω για λόγους προσωπικής ηθικής σταματήσει να ανανεώνω το διαβατήριό της...

Μία από τις κάμποσες σκοτεινές περιόδους της υιοθετημένης πατρίδας μου ήταν τα χρόνια 1949-1954. Η εποχή του Μακαρθισμού, όπου ο αλκοολικός γερουσιαστής από το Γουισκόνσυν Τζο Μακάρθυ κυνηγούσε μάγισσες παντού, με την Επιτροπή του κατά των Αντιαμερικανικών ενεργειών, κυνηγούσε κουμουνιστές, πραγματικούς και υποτιθέμενους, καταστρέφοντας ζωές και διχάζοντας την Αμερική.

Το γνώριμο σλόγκαν-αιτιολογία-δικαιολογία του κυνηγιού μαγισσών της Επιτροπής του Τζο Μακάρθυ ήταν το απόφθεγμα "Όποιος δεν έχει κάτι να κρύψει δέχεται να μιλήσει στην Επιτροπή όταν τον καλεί".

Σήμερα διάβασα στο Press Project ότι, αναφερόμενη στον Γιάννη Στουρνάρα, η Σοφία Σακοράφα, Ευρωβουλευτής και υπεύθυνη για τις σχέσεις της Επιτροπής Αλήθειας με το Ευρωκοινοβούλιο, είπε: «Αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις έρχεσαι στην επιτροπή και λες αυτά που ξέρεις»

Τότε θυμήθηκα την ταινία The Front (Η Βιτρίνα), του 1976 με τον Γούντυ Άλλεν, την μόνη ταινία στην οποία επιστρατεύτηκε απλώς σαν ηθοποιός, γραμμένη από τον Γουώλτερ Μπέρνστήν (μπήκε στην Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ το 1950) και σκηνοθετημένη από τον Μάρτιν Ριτ (μπήκε στην Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ το 1950), με τον Ζήρο Μοστέλ (μπήκε στην Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ το 1950). Ο Γούντυ Άλλεν, ως "Χάουαρντ Πρινς", ένας απλός απαταιωνάκος στοιχημάτων στην ταινία, είχε δεχτεί να γίνει η βιτρίνα συγγραφέων που είχαν μπει στην Μαύρη Λίστα του Τζο Μακάρθυ για να πουλιούνται τα έργα τους υπογεγραμμένα από εκείνον. Στο τέλος τον κάλεσε η Επιτροπή του Μακάρθυ ως συγγραφέα για να τους πει ονόματα κουμουνιστών φίλων του.

Στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο "Χάουαρντ Πρινς" πηγαίνει με χειροπέδες στο τραίνο που θα τον πάει φυλακή καθώς διαδηλωτές τον επευφημούν με πλακάρτ που γράφουν "Χάουαρντ Πρινς: ο Αληθινός Αμερικανός!"

Στην προ-τελευταία σκηνή της ταινίας, ο "Χάουαρντ Πρινς" σηκώνεται από την καρέκλα του φεύγοντας από την ανάκριση της Επιτροπής χωρίς να απαντήσει στις ερωτήσεις τους, λέγοντάς τους απλώς: "Fellas... I don't recognize the right of this committee to ask me these kind of questions. And, furthermore, you can all go fuck yourselves".

"Παιδιά... Δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα αυτής της Επιτροπής να μου κάνει τέτοιες ερωτήσεις.

Και, επίσης, μπορείτε όλοι να πάτε να γαμηθείτε".

Σοβαρά, κυρία Σακοράφα;
«Αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις έρχεσαι στην επιτροπή και λες αυτά που ξέρεις»;;;
Η Ιστορία μιά μέρα θα γράψει και για σας, και για το αφεντικό σας, και για το μπουλούκι σας.

Γυναίκες

Βλέποντας το κακό που κάνουν στον αγώνα των Ελληνίδων το νούμερο η Ζωίτσα και ο παλιάτσος η Ραχήλ, αναρωτήθηκα, σε σχέση με τις αρετές ή έλλειψη αυτών της εκάστοτε κοινωνίας, για το πότε και που άρχισαν οι γυναίκες να λαμβάνουν, έστω και θεωρητικά, το δικαίωμα της ψήφου, ένα δικαίωμα που αποτελεί μέγιστο σκαλοπάτι για να παραδεχτεί η ανθρωπότητα την απόλυτη ισότητα ανάμεσα στην διαφορετικότητα των δύο φύλων που την αποτελούν.

Οι Γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα ψήφου για πρώτη φορά σε αυτόνομο κράτος το 1838, στα νησιά Πίτκέηρν, στον Ειρηνικό ωκεανό. Τα νησιά Πίτκέηρν αποικήθηκαν το 1790 από Βρετανούς ναυτικούς, άνδρες της ανταρσίας του Μπάουντυ, με γυναίκες που είχαν φέρει μαζί τους από την Ταΐτή για να κρυφτούν εκεί από το Βρετανικό ναυτικό, που τους έψαχνε επί χρόνια στον Ειρηνικό, να τους επιστρέψει στην Βρετανία και να τους κρεμάσουν για την ανταρσία κατά του κάπταιν Μπλάι. Τα νησιά Πιτκέηρν έμειναν απομονωμένα για πολλές δεκαετίες πριν ξανα-ανακαλυφθούν από ένα Αμερικανικό φαλεινοθηρικό, με τους απογόνους του Μπάουντυ να ζουν εκεί...

Μετά από τα νησιά Πίτκέηρν, όπου μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι ζούσαν, και ζουν, το πρώτο κράτος που έδωσε την ψήφο στις γυναίκες ήταν η Νέα Ζηλανδία (πάντα στον ειρηνικό) το 1893.

Μετά, η Αυστραλία το 1902. Ενδιαφέρον ότι τα πρώτα τρία μέρη όπου πήραν ψήφο οι γυναίκες είχαν εδραιωθεί από κατάδικους της Βρετανικής αυτοκρατορίας... κοίτα φίλε μου.

Η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που έδωσε ψήφο στις γυναίκες ήταν η Φινλανδία, το 1906.

Νορβηγία, το 1913,

Δανία, 1915

Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, πρώτος ο Καναδάς το 1917.

Αυστρία, Γερμανία. Πολωνία, Ρωσία, 1918

Ολλανδία, 1919

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1920.

Που αλλού πήραν οι γυναίκες το δικαίωμα ψήφου το 1920; Στην Αλβανία. Ναι. Στην Αλβανία.

1921, Σουηδία, δεκαπέντε χρόνια μετά την Φινλανδία, πέντε χρόνια μετά από την υπόλοιπη Σκανδιναβία.

1928 Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία.

1929 στο Πουέρτο Ρίκο και στο Εκουαντόρ (Ισημερινός).

1930, Νότιος Αφρική (λευκές γυναίκες μόνο)

1931 Ισπανία, Πορτογαλία

1932 Βραζιλία, Ταϊλάνδη

1934 Τουρκία... !!! --το 1934 η Τουρκία παρακαλώ. Για τις Ελληνίδες, κάντε υπομονή, είναι πιο κάτω στην λίστα. Μάλιστα, στην Τουρκία, στις εκλογές του 1934, δεκαοχτώ γυναίκες εκλέχτηκαν στο Κοινοβούλιο.

1941 Ολλανδία,

1945 Γαλλία... και Ιταλία.

1946 Ρουμανία, Αργεντινή, Ιαπωνία, Μεξικό και Πακιστάν το 1947.

1948, Ισραήλ, με την δημιουργία του. Επίσης, Βέλγιο Νίγηρας και Νότια Κορέα

1949 η Κίνα, η Χιλή, Συρία...

1950 η Ινδία.

Ελλάδα 1952 (χίλια εννιακόσια πενήντα δύο χρόνια μετά Χριστόν, 32 χρόνια μετά την Αλβανία και 18 χρόνια μετά την Τουρκία).

Ακολουθούν και άλλες χώρες μέχρι το 2006 όταν η τελευταία χώρα που έδωσε την ψήφο στις γυναίκες ήταν τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Τώρα, 2015, τα μόνα δύο κράτη του κόσμου που δεν επιτρέπουν στις γυναίκες να ψηφίζουν είναι η Σαουδική Αραβία και το Βατικανό. Η Σαουδική Αραβία υποτίθεται ότι θα δώσει την ψήφο φέτος. Το Βατικανό δεν το βλέπω να την δίνει πριν την δευτέρα παρουσία.

***

Βλέποντας ότι η Ελλάδα έδωσε την ψήφο το 1952 αισθάνομαι ντροπή, και σκέφτομαι ότι δεν έχουμε και πολλούς λόγους να είμαστε περήφανοι για την κοινωνία που έχουμε χτίσει. Είναι αποκαρδιωτικό αν όχι αηδιαστικό να βλέπουμε στην Ελλάδα αυτό που έχω δει συχνά, πρώτο χέρι, το πόσο οι ίδιες οι γυναίκες, μερικές γυναίκες, έχουν την ιδέα για τον εαυτό τους που τους έχει εμφυσήσει η κουλτούρα αυτού του τόπου --να πιστεύουν οι ίδιες ότι έχουν δεύτερη θέση πίσω από τους άντρες στην ζωή. Φυλακισμένες με κάποιο σύνδρομο της Στοκχόλμης στα επαγγέλματα και ασχολίες που είναι "για γυναίκες" και απομακρισμένες από τις σκέψεις και ασχολίες που "δεν είναι για γυναίκες"...

Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπουμε το πόσα εμπόδια έχουν να αντιμετωπίσουν στην Ελλάδα οι γυναίκες που έχουν συνειδητοποιήσει την ισότητά τους και προσπαθούν καθημερινά να αποδείξουν την αξία τους ενάντια στην ειρωνεία και αυταρχική συγκατάβαση ανωτερότητας των μαμμόθρεφτων αρσενικών (όπως αποκαλώ μία ισχυρή πλειοψηφία των Ελλήνων ανδρών --Ίσως να αναγνωρίσετε την πίκρα του να χρησιμοποιώ την λέξη "μαμμόθρεφτα" στο πλαίσιο της φράσης αυτής).

Πάνω από όλα μου προκαλεί μεγάλη λύπη να βλέπω ότι το νούμερο και ο παλιάτσος, το ντούο χάρμα, που δυστυχώς τυχαίνει να είναι γυναίκες, δίνουν τέτοια εντύπωση εντελώς λανθασμένη για το τι θα μπορούσαν να επιτελέσουν οι γυναίκες στην Ελληνική κοινωνία. Και πόσο τραγικό είναι το ότι υπάρχουν Ελληνίδες που θαυμάζουν την Κωνσταντοπούλου και την Μακρή μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες, παίρνοντας παράδειγμα από αυτές. Έναν Μακάρθυ και έναν Στάλιν με εμφανέστατα ψυχοπαθητικά συμπτώματα.

Τι σόι κοινωνία, απόγονοι, υποτίθεται, της Αρχαίας Ελλάδας, δίνει το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες το 1952, δεκαετίες μετά από τόσες άλλες χώρες. Τι μπορεί να σκεφτεί και να συμπεράνει κανείς για το πως αυτή η κοινωνία λειτουργεί στο εσωτερικό της, μέσα στα σπίτια της, 63 μόνο χρόνια μετά το 1952.

Οι πρώτες γυναίκες βουλευτές στην Ιστορία εξελέγησαν στην Φινλανδία το 1907.

Ενήλικες

Μετά την ειρωνική συζήτηση που είχε ο Έλληνας υπουργός οικονομικών με τον Γερουν Ντάισελμπλουμ και τον υπουργό οικονομικών της Ισπανίας, η Κριστίν Λαγκάρντ είπε "Μπορούμε να φτάσουμε σε μια λύση έαν υπάρχει διάλογος. Το επείγον θέμα, κατά την άποψή μου, είναι να αποκαταστήσουμε τον διάλογο ως ενήλικες στην αίθουσα". Στην Ελλάδα 20% ειπαν ότι καλά έκανε ο Βαρουφάκης και τους ειρωνευότανε, και 80% είπαν ότι καλά τα είπε επιτέλους η Λαγκάρντ στον Μπαρουφάκη.

Τελικά φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σχέδιο και το ακολουθεί κατά γράμμα: Όπως είχε πει, το σχέδιο ήταν να μειώσει πάρα πολύ δραστικά το χρέος. Ο κόσμος που τους ψήφισε νόμιζε ότι θα το μειώσουν το χρέος με διαπραγματεύσεις όπου οι δανειστές θα δεχόντουσαν να το μειώσουν, προσκυνώντας την διάνοια του Μπαρουφάκη (στα τέσσερα, φυσικά). Το πραγματικό σχέδιο όμως φαίνεται πως ήταν να ανακοινώσουμε πως ήταν παράνομο, το χρέος, άρα δεν το δεχόμαστε. Και πως θα φτάναμε σε αυτό το συμπέρασμα; με μία Επιτροπή Αλήθειας του Χρέους, η οποία θα ανέλυε την κατάσταση και θα αποφαινόταν ότι το χρέος είναι παράνομο.

Η θέση του Προέδρου της Βουλής δόθηκε, στο πρόσωπο στο οποίο δόθηκε, με σχέδιο εξ' αρχής να γίνει ακριβώς έτσι. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν το τέλειο πρόσωπο για την αποστολή μιά και μιλάει και καλά Αγγλικά, όπως είδαμε στην συνέντευξή της στο BBC.

Τώρα λοιπόν που αποφασίσαμε ότι το χρέος είναι παράνομο, δεν έχουμε πλέον το νομικό δικαίωμα να το πληρώσουμε. Γιατί είναι παράνομο. Σόρυ δανειστές. Γκούντενάχτ! Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Εμείς, ζούμε τον σουρεαλισμό ενός Σταλινικού Μακαρθισμού κατευθυνόμενο από αποφοίτους της σχολής Γκέμπελς.

Θα τυπώνουμε Ραχηλιάρικα να μην τα χωράει το πορτοφόλι μας και θα χρειαστεί να αγοράσουμε δεύτερο, και για να το αγοράσουμε θα παρκάρουμε το Καγιέν πάνω στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πόρτα του Γκούτσι. "Μια στιγμούλα μόνο και φεύγω... ένα πορτοφολάκι ν' αγοράσω..."

Βέβαια, αν ακούσει κανείς την Αγγλική συνέντευξη της Ελληνίδας Μακάρθυ στο BBC ίσως να πιάσει μιά λεπτομέρεια:

Η Πρόεδρος της Βουλής, και της επιτροπής Αλήθειας (του Χρέους), αναφέρεται στα χρέη από Ιούνιο του 2010 και μετά: τα χρέη στους δανειστές που έδωσαν λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη που χτίστηκαν έως το 2010. Ίσως να θυμάστε ότι το Μνημόνιο είχε να κάνει με τα λεφτά που μας έδωσαν για να πληρώσουμε τα προηγούμενα χρέη.

Οπότε... αν τα λεφτά με τα οποία πληρώσαμε τα προηγούμενα χρέη μας δόθηκαν παράνομα... τότε... χρωστάμε τώρα πάλι τα προ-2010 χρέη, επειδή πληρώθηκαν με παράνομα λεφτά; Και όμως: αφού τα παλιά χρέη πληρώθηκαν, και τα καινούργια δεν θα τα πληρώσουμε γιατί τα βγάλαμε ότι ειναι παράνομα... φταίνε οι δανειστές που δάνεισαν παράνομα. Όχι εμείς που τα πήραμε παράνομα, γιατί, όταν τα πήραμε δεν ξέραμε ότι ήταν παράνομα άρα είμαστε αθώοι. Δόξα τω θεώ για την Ζωη και την επιτροπή της που επί τέλους αποκάλυψε την αλήθεια!

Τα καινούργια χρέη είναι παράνομα άρα δεν τα οφείλουμε, δηλαδή... Την πάθατε κουτόφραγκοι! 

Εμείς είχαμε λύση ΠΡΟΚΑΤ από την αρχή και σας την κρατούσαμε για έκπληξη! Τι; θέλετε να ξεπληρώσουμε παράνομα χρέη;! Βγαίνω από τα ρούχα μου! Και φαίνεται η καμπούρα μου.

Στο επεισοδειο της επομενης βδομάδας θα βγάλει ότι οι Ελληνικές τράπεζες έδειναν παράνομα στεγαστικά δάνεια σε Ελβετικά Φράγκα, και δεν χρωστάει κανείς Έλληνας τίποτα!

Αξιολόγηση

Η λεγόμενη "Δημοκρατία" στην Ελλάδα, με την αποκαλούμενη "Αριστερά", βράζει πλέον στα καζάνια ενός παράξενου μίγματος Μακαρθισμού και Σταλινισμού.

Οι υποτιθέμενοι "δίκαιοι", "δημοκράτες", και ..."αξιοπρεπώς έντιμοι πατριώτες" που τους είχε κάτσει σώνει και καλά από το 1949 να εκδικηθούνε τον εμφύλιο, χωρίς να προσέξουν ότι πέρασαν 66 χρόνια και τρεις γενεές, και ότι έχει αλλάξει πια ο κόσμος, χάρηκαν χαρά μεγάλη και μέσα στην παντελή τους άγνοια και ανικανότητα, κινούμενοι από το μίσος για τους πάντες όσους διαφωνούν με τις μπούρδες τους, υποτίθεται ότι κυβερνούν, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής καθώς ετοιμάζονται να κάνουν χειρότερα από το να χρεοκοπήσουν την Ελλάδα.

Τι μπορεί να είναι χειρότερο από την χρεοκοπία, θα ρωτήσετε...

Ο διχασμός.

Τα όρνεα αυτά εφηύραν τους όρους "μνημονιακοί" και "αντιμνημονιακοί", καινούργιες λέξεις για να αντικαταστήσουν τις παλιές λέξεις "καπιταλιστές" και "κομουνιστές", έτσι ώστε να αναζωπυρώσουν τον εμφύλιο με λέξεις που να πιάνουν σήμερα. Η λεγόμενη "Αριστερά", φέρνει τον διχασμό με τον πιο ποταπό και φασιστικό τρόπο: για να είσαι πατριώτης πρέπει να είσαι μαζί τους, αλλιώς δεν είσαι πατριώτης αλλά λαμόγιο. Ντροπή σας. Νόμιζα ότι ο Τζο Μακάρθυ είχε πεθάνει to '57. Επιτέλους, δεν έχετε ίχνος ντροπής μέσα σας;

Το Έγκλημα του Τσίπρα και του μπουλουκιού του είναι ο διχασμός που έσπειραν, που αναζωογόνησαν πνέοντας νέα πνοή σε παλιές εμμονές, που τώρα τις ποτίζουν με Μακαρθισμό-Σταλινισμό στυλ ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως για μένα, ούτε αυτό είναι το χειρότερο. Περισσότερο από την χρεοκοπία, η οποία στο κάτω-κάτω είναι κατόρθωμα όλων μετά από 40 χρόνια, περισσότερο από τον διχασμό, που δεν θα είχε πιάσει αν δεν ήταν στο μεδούλι του Έλληνα ούτως ή άλλως... Περισσότερο από αυτά, για μένα, η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας είναι υπεύθυνη για το ότι με τις επιλογές της οπισθοδρόμησε τον αγώνα των γυναικών στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα οι γυναίκες έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους, όχι μόνο γιατί τα μαμμόθρεφτα αρσενικά τις κρατάνε κάτω, όσο χαμηλά μπορούνε, αλλά επειδή είναι τόσο κάτω που και πολλές από τις ίδιες τις γυναίκες πιστεύουν, έχουν εγκεφαλοπλυθή, να πιστεύουν ότι πράγματι έχουν μιά θέση "γυναίκας" αντί ανθρώπου --"υπηρέτη" αντί πολίτη. Πολίτες δεύτερης κατηγορίας. 

Ήταν σημαντικό για την Ελληνική κοινωνία, και για την Ελληνίδα γυναίκα αλλά και για τους άνδρες, να δουν γυναίκες σε θέσεις σημασίας στην κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία, την αγορά, την παιδεία, την διαχείρηση, τις τέχνες. 

Και πολλοί που το καταλάβαιναν αυτό έκαναν μάλιστα το αντίστοιχο/αντίθετο λάθος του να θέλουν μιά γυναίκα σε μία θέση όχι επειδή είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για την θέση αλλά επειδή είναι γυναίκα. Οποιαδήποτε γυναίκα του δυτικού κόσμου θα επιβεβαιώσει ότι το να επιλέγεις μία γυναίκα επειδή είναι γυναίκα είναι το ίδιο λάθος με το να μην την επιλέγεις επειδή είναι γυναίκα.

Στην αξιολόγηση των ανθρώπων, το φύλο δεν πρέπει να παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, ούτε θετικό ούτε αρνητικό.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στο προεδρείο της βουλής ένα άτομο το οποίο επιεικώς είναι ένα νούμερο, αλλά πραγματικά είναι η πιο ακριβής μετεμψύχωση του Τζο Μακάρθυ στον κόσμο των τελευταίων 58 χρόνων. Το άτομο που εξασκεί σήμερα καθήκοντα προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, είναι κατά πάσαν σοβαρή αντιμετώπιση ένα άτομο που πάσχει από κάποιο βαθμό ψυχοπάθειας --Οι επιτροπές, τα τσιτάτα, οι αντιμετωπίσεις των άλλων από την θεσμική θέση του Προεδρείου, οι αποφάσεις, η συμπεριφορά και η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε σκεπτικού άλλου από το μίσος για όσους διαφωνούν, είναι ο καθρέπτης του βίου της πολιτείας και του έργου του Γερουσιαστή Τζο Μακάρθυ... Και δυστυχώς τυχαίνει να είναι γυναίκα. Σε παράσταση με δεύτερο νούμερο το κολλητό της φιλαράκι που επίσης, δυστυχώς, τυχαίνει να είναι γυναίκα.

Οι Ελληνίδες άξιζαν καλύτερη αντιπροσώπευση του έργου που μπορούν να επιτελέσουν, από την αντιπροσώπευση που επιδεικνύουν αυτά τα δύο νούμερα, αυτές οι δύο εκδόσεις του Τζο Μακάρθυ.

Άραγε ο Τσίπρας δεν το ήξερε, ότι πρόκειται για νούμερο, ή μήπως έβαλε το άτομο αυτό στην θέση αυτή για να λέει εκείνο όλα όσα δεν μπορεί να πει ο ίδιος; Μήπως ο Τσίπρας χρησιμοποίησε την Ζωή και την Ραχήλ επειδή είναι γυναίκες και αμολάει τα δύο αυτά νούμερα για να κάνουν και να λένε αυτά που θέλει να κάνει και να πει ο ίδιος αλλά δεν μπορεί;

Τζο Μακάρθυ
Γεννήθηκε το 1908 στο Γουισκόνσυν και πέθανε μεθυσμένος στο γραφείο του στο Κονγκρέσο το 1957,
αφού δίχασε την Αμερική και κατέστρεψε χιλιάδες επί χιλιάδων ανθρώπους και ζωές,
με την επιτροπή του για αντιαμερικανικές δραστηριότητες.
"Είστε τώρα ή ήσασταν ποτέ μέλος του κομουνιστικού κόμματος;"

"Η επιτροπή κατά των ανθελληνικών δραστηριοτήτων θέλει να ξέρει αν

είσαστε τώρα ή αν ήσασταν ποτέ μνημονιακός"

Η πτώση του Τζο Μακάρθυ δια στόματος Τζόζεφ Γουέλτς:
9 Ιουνίου, 1954
"Senator. You've done enough. Have you no sense of decency, sir?
At long last, have you left no sense of decency?"