Διάσωση

Το σινεμά είναι ένα καθοριστικό μέρος του ποιός είμαι, και όχι μόνο οι ταινίες αλλά όλη η εμπειρία του κινηματογράφου, η αίθουσα, οι μυρωδιές, το γιγαντιαίο ποπ κορν, η μάξι κόκα κόλα ζέρο και οι σοκολάτες... Η μεγάλη οθόνη.

Στο σπίτι στο χωριο δεν έχουμε το Εμπάηαρ της Λέστερ Σκουαίαρ, ούτε τα μώλτιπλεξ της Βοστώνης. Έχουμε μία οθόνη 50 ιντσών, ένα τζάκι, καναπέ και μιά κουζίνα όπου σκάμε ποπ κορν σε σκεπασμένο τιγάνι...

Αλλά η μιά φορά στα ένα δύο χρόνια που πάμε σινεμά σε κινηματογράφο, είναι για μένα γιορτή. Το μώλτιπλεξ του Δέλτα στο Φάληρο ήταν καλό υποκατάστατο του ονείρου. Το μόνο που έλειπε ήταν η μυρωδιά και η γεύση του Αμερικάνικου βούτυρου για ποπ κορν στο σινεμά, που χύνεται πάνω από το γιγαντιαίο ποπ κορν. Μάλιστα εκεί τους ζητάω να ρίχνουνε αρκετό βούτυρο όταν έχουν γεμίσει ποπ κορν τον μισό κουβά, και άλλο τόσο όταν γεμίσουν ποπ κορν όλον τον κουβά.

Πρώτη φορά που είδα ταινία 3D ήταν η Gravity σε ένα μώλτιπλεξ έξω από την Βοστώνη τον Νοέμβριο του 2013.

Και σήμερα είδα την δεύτερη! The Martian.

Εκτός από την έλλειψη μυρωδιάς και γεύσης βούτυρου για το ποπ κορν, το μόνο άλλο που ήταν διαφορετικό από την συνήθη εμπειρία ήταν η κοπέλα στα δεξιά μου που έκανε τέξτινγκ με το σμαρτφών της και την μεγάλη λαμπερή οθόνη του κατά την διάρκεια της ταινίας. Αλλά δεν έφταιγε η κοπέλα. Όπως σε κάθε τέτοιου είδους περίπτωση το φταίξιμο είναι των γονιών και της ανατροφής που δεν έλαβε η καημένη.

Και άλλο ένα πράγμα ήταν διαφορετικό. Πάντα ο κόσμος, έξω, μένει στις θέσεις του και βγαίνει σιγά-σιγά από την ατμόσφαιρα της ταινίας στην σκοτεινή αίθουσα με την μουσική και τους τίτλους του τέλους. Στην Ελλάδα σήμερα, όπως και από αμνημονεύτων χρόνων, με τον πρώτο τίτλο σηκώνονται όλοι και ανάβουνε και τα φώτα και φεύγει το κοπάδι να ψάξει άλλο λιβάδι. Η Μαργαρίτα και εγώ μείναμε μέχρι το τέλος των τίτλων, όπως κάνουμε πάντα, ακόμα και στον καναπέ μας στο σπίτι. Όταν σηκωθήκαμε ήμασταν μόνοι μας στην αίθουσα. Και όλοι αυτοί που έτρεξαν να φύγουν στον πρώτο τίτλο έχασαν τον επίλογο των προσωπικών ιστοριών του πληρώματος που ήταν πλεγμένος ανάμεσα στους τίτλους του τέλους. Όσοι φύγατε με τον πρώτο τίτλο ρωτήστε με να σας πω τι έγινε αφού φύγατε :-)

Η ταινία ήταν υπέροχη. Αλλά πως άραγε να την είδε το Ελληνικό κοινό;

Κατ' αρχάς ο τίτλος έκανε ένα λάθος. Έχασε εντελώς το θέμα. Η ταινία λέγεται "Ο Αριανός" ("The Martian"). Στα Ελληνικά το βγάλανε "Η Διάσωση". Εκτός του ότι ο Ελληνικός τίτλος προδίδει το τέλος της ταινίας, που κανονικά έπρεπε να αναρωτιέται το ακροατήριο τι θα γίνει, αν θα τον σώσουν ή όχι, υπάρχει κάτι άλλο που δεν το έπιασαν στην μετάφραση (ούτε στην νοοτροπία). Το κύριο θέμα της ταινίας δεν είναι η διάσωση του αστροναύτη. Το θέμα είναι, όπως λέγεται στον διάλογο στην ταινία, ότι "δεν αρκεί να ταξιδέψεις σε ένα μερος: πρέπει να σπείρεις, να θερίσεις, να φας, να επιζήσεις, και τότε μπορείς να πεις ότι αποίκισες το μέρος στο οποίο πήγες". Το θέμα της ταινίας ήταν ότι ο αστροναύτης αυτός έγινε πραγματικά ένας Αρειανός.

Και πως έγινε Αρειανός; πως επιβίωσε μέχρι να τον σώσουν, και πως τα κατάφερε εκείνος, και τα κατάφεραν οι άλλοι να σωθεί;

Με επιστήμη. Με γνώση. Με εφευρετικότητα. Λύνοντας προβλήματα βάση της μάθησης και της παιδείας.

Όλη η ταινία ήταν μιά Ωδή στην Γνώση, στην θετικότητα, την εφευρετικότητα, την λύση προβλημάτων. Όλη η ταινία ήταν μια ειλικρινής προσπάθεια των κινηματογραφιστών να εμφυσήσουν στα νέα παιδιά, στο ακροατήριο, την δίψα για μάθηση, με κίνητρο το ότι με την γνώση μόνο μπορείς να λύνεις προβλήματα, να δίνεις απαντήσεις, και να επιβιώσεις. Ότι σημασία έχει να λύνεις προβλήματα, το ένα μετά το άλλο, ώστε έτσι να δίνεις τις απαντήσεις που γεννάν καινούργια προβλήματα, και στο τέλος φέρνουν την προσωπική νίκη.

Ήταν πραγματικά μια ταινία που πρέπει να δουν όλα τα νέα παιδιά, αλλά να ξέρουν πως λέγεται "Ο Αρειανός", και όχι η ...διάσωση.

Κι αν συνοδεύονται από μεγαλύτερους, ίσως και γονείς, να τους εξηγούν οι συνοδοί τους τι γίνεται στο μυαλό των ηρώων και όχι μόνο στα σπέσιαλ εφέ. Αν έστω και ένα παιδί βγει από το σινεμά με την δίψα να γίνει επιστήμονας, ή μόνο και απλά να κάνει ερωτήσεις και να δίνει απαντήσεις λύνοντας γιγαντιαία προβλήματα, τότε η ταινία θα έχει επιτύχει τον σκοπό της.

Αλλά βέβαια... αν ήταν στην Ελληνική νοοτροπία γενικά να σκέφτεται κανείς έτσι, τότε θα είχαν πει οι άνθρωποι από καιρό στους πολιτικούς τους να βάλουνε το δάχτυλό τους στον πισινό τους και να πάνε να δουλέψουν άλλους.