Καμπανιλίσμο

Για τα περισσότερα ζωντανά, από χόρτα και δέντρα μέχρι σκύλους και πιθήκους, τα σύνορά τους είναι η επιδερμίδα τους και, σε περιπτώσεις όπου παρατηρούνται κοινωνικές τάσεις υπάρχει κάποια ενστικτώδης αποδοχή, ίσως και «ανάγκη» να ομαδοποιούνται με την άμεση οικογένεια, ή ομάδα-κοπάδι-αγέλη… Στην περίπτωση των δέντρων, υπάρχουν δάση του ίδιου είδους δέντρου, όχι από επιλογή τους αλλά από το γεγονός ότι οι σπόροι πέφτουν δίπλα στο δέντρο που τους «γεννά». Στην περίπτωση των ανώτερων ζώων, η επιλογή ισχύει, από ενστικτώδης μέχρι και συνειδητή, περιορίζεται όμως στο άμεσο περιβάλλον.

Στην περίπτωση του πλέον ανεπτυγμένου ζώου, του ανθρώπου, τα σύνορα επεκτάθηκαν τα τελευταία 6.500 χρόνια από οικογένεια και άμεση ομάδα, σε χωριό, κοιλάδα, πόλη, επαρχία, κράτος, αλλά όχι ακόμα σε πλανήτη.

Ο μέσος όρος αντίληψης για τον άνθρωπο σήμερα, ως προς τα γεωγραφικά και ψυχολογικά όρια της «Εστίας» είναι τα σύνορα του πολιτικού του κράτους και της κρατικής οικονομίας.

Ένα καλό παράδειγμα είναι η Ιταλία. Εκεί, κάθε χωριό έχει ένα ψηλό καμπαναριό. Το ύψος του καμπαναριού ήταν για να φαίνεται από μακριά ώστε να ξέρουν οι περπατητές κατά πούθε πέφτει το χωριό, που να βρει κανείς την μαμά του και την γυναίκα του να τον ταΐσουνε, αλλά σύντομα έγινε και ανταγωνιστικό… ποιο χωριό θα έχει το ψηλότερο καμπαναριό. Το παχύτερο. Το πιο στολισμένο. Το καμπαναριό έγινε το σύμβολο του κάθε χωριού, και οι χωριανοί «υπήρχαν» στα σύνορα του χωριού τους χωρίς την παραμικρή αίσθηση «καλής» γειτονίας με τους «κακούς και ανόητους» του διπλανού καμπαναριού. Ένα είδος μείγματος υπεροψίας-αλαζονείας-εθνικισμού-ρατσισμού του χωριού και μόνο. Κάτι που στην Ιταλία λέγεται «Καμπανιλίσμο».

Φαντάζεστε τον Δήμο μας που αποτελείται από τρία χωριά και τρία καμπαναριά; Ξέρετε τι μίσος θρέφουν οι του ενός χωριού περί των άλλων χωριών στον ίδιο Δήμο;

Στην Ιταλία λοιπόν ξεκινάμε με τον Καμπανιλίσμο. Μετά έρχεται η επαρχιακή αλαζονεία. Εμείς στην Ρομάνια δεν πάμε καν τους Εμιλιανούς στα βόρεια της επαρχίας Εμίλια-Ρομάνια. Άσε που τους Τοσκανούς δεν τους πάμε καθόλου μα καθόλου. Ιδίως εκείνο το ανάλατο ψωμί τους που άρεσε στον Δάντη; Μπλιάχ! Ούτε πάμε το Λάτσιο της Ρώμης. Η Nάπολη; Άλλος πλανήτης! Μάμα μία! Και κλέφτες ολοι. Εξωγήινοι! Και το ίδιο από εκείνους προς τα ‘μας.

Και βέβαια υπάρχουν τα μέγιστα σύνορα. Της Ιταλίας. Η Ιταλία είναι η Γη, και οι υπόλοιπες χώρες, έχουμε ακουστά ότι είναι κι αυτές στον πλανήτη αλλά η ανθρωπότητα είναι Ιταλική, όπως και ο πολιτισμός. Οι υπόλοιποι τέλος πάντων, μάλλον υπάρχουν κι εκείνοι οι παραπλανημένοι που μιλάνε περίεργες γλώσσες και δεν έχουν οι δύστυχοι Ιταλική κουλτούρα. Υπάρχουν βέβαια και οι γραφικοί γείτονες ούνα-φάτσα-ούνα-ράτσα στα νοτιοανατολικά, λα μπέλλα Γκρέτσια, αλλά υπάρχουν και εκείνοι οι περίεργοι στα βορειοδυτικά που μας κλέψανε την γκοργκονζόλα και την βγάλανε ροκφόρ, και το σπουμάντε σαμπάνια, δε ντρέπονται.

Στην Ιταλία όλες οι ταινίες κινηματογράφου και τηλεόρασης, και τηλεοπτικές σειρές μεταγλωττίζονται. Αυτό ξεκίνησε γιατί πολλοί Ιταλοί, ιδίως έξω από τις μεγαλύτερες πόλεις, δεν είχαν την απαραίτητη παιδεία για να μπορούν να διαβάζουν υποτίτλους (κάτι που υφίσταται και σήμερα), και βολικά δόθηκε έτσι η δικαιολογία για να ξεκινήσει μια ολόκληρη βιομηχανία μεταγλώττισης. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι Ιταλοί θυμούνται το όνομα του/της ηθοποιού μεταγλώττισης αντί το όνομα του ηθοποιού που έπαιξε στην ταινία. Οι μέγιστοι Βρετανοί και Αμερικανοί ηθοποιοί μιλάνε Ιταλικά. Σχεδόν κανείς Ιταλός δεν έχει δει ταινία ή σειρά ποτέ στην αρχική της γλώσσα. Πρόσφατα, γνωστός είπε σε συζήτηση μας ότι συχνά η Ιταλική μεταγλώττιση κάνει τα λόγια και νοήματα καλύτερα και ανώτερα από την αρχική γλώσσα (!!! –αυτό κι αν μην είναι η υπέρτατη και απόλυτη μαλακία. Αναφερόταν δε στον Πόλεμο των Άστρων και πως η σοφία του Όμπι Γουάν Κανόμπι είναι τόσο περισσότερο ποιητική στην Ιταλική γλώσσα από την Αγγλική στην οποία γράφτηκε). 

Παιδιά στην Ιταλία κάνουν Αγγλικά στο σχολείο οχτώ χρόνια, και στον έκτο, έβδομο χρόνο δεν ξέρουν πως να πουν στον θείο Δημήτρη «Χελόου!» και δεν ξέρουν καν την Αγγλική αλφάβητο. Ευτυχώς ο θείος Δημήτρης έμαθε πως να λέει «τσάο!»

Τα σύνορα και το τι αντιπροσωπεύουν είναι μεγάλο πράμα για το ανθρώπινο ζώο.

Που αισθάνεται ο καθένας τα σύνορά του;

Οι Ιταλοί, είπαμε, έχουν τρεις βαθμίδες συνόρων. Την ασφάλεια του καμπαναριού, τα όρια της επαρχίας και τα τελικά σύνορα. Της Χώρας. Κοντινή συγγενής της ανάγκης του Ιταλού για σύνορα είναι και η ανάγκη που γέννησε την έννοια της μαφίας. Νομίζετε ότι αστειεύομαι; Ουχί, αγαπητοί μου. Δεν αστειεύομαι διόλου. Σκεφτείτε το.

Εγώ από την άλλη, έχω και αισθάνομαι σαν σύνορα ολη την επιφάνεια της Γης, πεδιάδες, βουνά και θάλασσες, και όλον τον αέρα μέχρι τα 38.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη γιατί μέχρι εκεί πετάνε τα αεροπλάνα και παραπέρα δεν μπορώ να πάω. Αλλά τα συναισθηματικά σύνορά μου είναι το γνωστό και παρατηρούμενο σύμπαν, σε ακτίνα 13,5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από την Γη (Λόγω της ηλικείας του σύμπαντος, δεν έχει φτάσει σε εμάς φως και πληροφορία από απόσταση μεγαλύτερη της ηλικείας του). Αν είχαμε ήδη πάει στον Άρη, και εκεί σα στο σπίτι μου θα αισθανόμουνα (μερικοί μάλιστα θα πουν ότι ίσως εκεί να αισθανόμουνα περισσότερο σα στο σπίτι μου από την Γη αλλά δεν είναι έτσι: Για μένα δεν έχει «ξένα» --παντού το ίδιο). 

Βέβαια, θα μου πείτε, όλοι οι άνθρωποι έχουν το γνωστό σύμπαν σαν σύνορο: εξαρτάται από το που τελειώνει για τον καθένα το «γνωστό σύμπαν». Για μερικούς τελειώνει στο πετσί τους. Για άλλους στο καμπαναριό τους (στο καμπανίλο τους).

Όμως, σαν μέσο όρο, σαν πλειοψηφία, τα σύνορα του ανθρώπου του εικοστού πρώτου αιώνα είναι τα σύνορα του πολιτικού και οικονομικού του κράτους, ή και της γλώσσας που μιλάει.

Δύο πειράματα έγιναν μέχρι τώρα για να ξεπεράσει ο άνθρωπος την έννοια των συνόρων που τον έχουν καθηλώσει στην ζωώδη του κατάσταση. Το πείραμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και το πείραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δεν συμπεριλαμβάνω σαν τρίτο πείραμα την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για ευνόητους λόγους, μήλα και πορτοκάλια).

Ξεκινήσαμε βέβαια με δύο άλλα πειράματα, προ δύο χιλιάδων πεντακοσίων ετών, με τους Έλληνες και την Αθηναϊκή Δημοκρατία τους, και τους Ρωμαίους με την Ρεπούμπλικά τους. Αλλά για κείνους τα σύνορα ήταν οι Βάρβαροι. Για τους Έλληνες βάρβαροι ήταν όλοι βόρεια της σημερινής Λαμίας, και για τους Ρωμαίους βάρβαροι ήταν όλοι βόρεια των Άλπεων.

Δυό χιλιάδες χρόνια αργότερα προσπαθήσαμε τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Δύο πειράματα πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά με τον ίδιο απώτερο σκοπό: την συναισθηματική υπέρβαση των «συνόρων», και οικονομικά και οργανωτικά και πολιτιστικά.

Στις ΗΠΑ το πείραμα ήταν η μείξη. Όλες οι φυλές, θρησκείες και πολιτισμοί και παραδόσεις, τουρλού παντού ανάμεικτα, μαζί, με σύνορα πολιτειακά, οργάνωση ομοσπονδιακή, σύνορα Εθνικά και οικονομικές και πολιτιστικές ανταλλαγές με όλον τον άλλον πλανήτη.

Στην ΕΕ το πείραμα ήταν η σύνδεση. Αυτούσια έθνη και κράτη όπως είχαν, συνδεδεμένα χωρίς σύνορα κρατικά ή οικονομικά, μπας και συνεργαστούνε.

Τo πείραμα των ΗΠΑ συνεχίζεται 240 χρόνια τώρα, και έφτασε σε ικανοποιητικότατα απόγεια πριν αρχίσει να χάνει ύψος, αλλά η ΕΕ, μωράκι ακόμα, δεν κατάφερε ούτε κατά διάνοια να πλησιάσει την επιτυχία των ΗΠΑ προς τον επιθυμητό σκοπό.

Και τώρα, τα σύνορα φαντάζουν ψηλότερα από ποτέ, ξαφνικά… έτοιμα να γίνουν τείχη φυλακών.

Ξεγύμνωμα

Ένα γεγονός το οποίο είναι λίγο –αν καθόλου μάλιστα γνωστό στην Ελλάδα είναι ότι η Δυτική «Δημοκρατία» όπως την γνωρίζουμε σήμερα δεν ξεκίνησε από την Αρχαία Αθήνα. Το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα δεν «ανακαλύφτηκε» από την Ευρώπη παρά γύρω στον δέκατο έκτο αιώνα. Η δυτικές δημοκρατίες σήμερα κατάγονται απ’ ευθείας και είναι συνδεδεμένες με τον δέκατο τρίτο αιώνα και την Μάγκνα Κάρτα.

Οι δυτικοί αποδίδουν φόρο τιμής και θαυμασμό στην δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας, αλλά δεν εννοούν ότι οι σημερινές Δυτικές δημοκρατίες κατάγονται σε ευθεία γραμμή από εκεί. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

Άλλωστε, κατά πόσον άραγε ήταν πρώτη; Η πρώτη συνέλευση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας έγινε το 508 Προ Κοινής Εποχής (Προ Χριστού) αλλά… η πρώτη συνέλευση της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, της Αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας (Ρεπούμπλικα) έγινε στην Αρχαία Ρώμη το 509 ΠΚΕ, ένα χρόνο νωρίτερα. Και οι σημερινές Δυτικές δημοκρατίες, οι περισσότερες είναι μοντέλα Ρωμαϊκά και όχι Αθηναϊκά. Αντιπροσωπευόμενες Δημοκρατίες με Κοινοβούλιο και Γερουσία (ή, Βουλή των Λόρδων κλπ.).

Ξέρω, ξέρω, πολλοί αναγνώστες ήδη διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και με μουντζώνουνε. Ησυχάστε. Έχετε δίκιο. Κρατήστε τα ιμάτιά σας ανέπαφα. Αν επιμένετε. Όμως, επίσης επιμένουν και οι Ιστορικοί της δύσης, όπως επιμένουν και τα γεγονότα. Ο Βασιλιάς Ιωάννης και οι Άγγλοι Βαρόνοι του 1215 δεν είχαν και πολύ ιδέα περί Περικλή. Και ήταν δική τους ιδέα. Δεν την αντέγραψαν από την Αθήνα (απλά ο Ιωάννης πήδαγε τους Βαρόνους και οι Βαρόνοι είχανε κουραστεί και θέλανε να κρατήσουν και κανένα νόμισμα για το πουγκί τους).

Από την Μάγκνα Κάρτα του 1215 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 800 χρόνια. Και η πρώτη σύγχρονη Δυτική Δημοκρατία είναι η Βρετανική. Ναι, οι νεοέλληνες έχουν δίκιο να μην τους πάνε τους Βρετανούς καθόλου γιατί είναι τόσο …διαφορετικοί. Αλλά, απλά, ίσως θα έπρεπε να είχαν κάτσει στα νότια Βαλκάνια και να μην παριστάνουν τους Δυτικοευρωπαίους.

Για να μην πάμε και στο ότι ούτε η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία έχει και πολύ σχέση με την Αρχαία Αθηναϊκή. Η Αρχαία Αθήνα, αφ’ ενός, απέκτησε δύναμη λόγω των Αμφικτιονιών της (κάτι που σήμερα θα ονομαζόταν αυτοκρατορία ή και ιμπεριαλισμός α-λά Βρετανία ή ΗΠΑ). Και στην σημερινή Ελληνική Δημοκρατία δεν χρειάζονται ούτε βουλευτές ούτε αντιπολίτευση. Μόνο «Πρωθυπουργός» χρειάζεται και κανείς άλλος. Διότι, αγαπητοί μου, στην Βουλή των Ελλήνων το κυβερνόν κόμμα (ή συνεργασία κομμάτων) κάνει-ψηφίζει ότι λέει ο Πρωθυπουργός, ή, αλλιώς, οι βουλευτές διαγράφονται. Και η αντιπολίτευση ποτέ δεν μπορεί να περάσει το δικό της. Άρα, τι χρησιμότητα έχουν οι βουλευτές και η αντιπολίτευση στον χαβαλέ την νέας Ελλάδας; Μπούγιο και βαβούρα αλλά τίποτα το ουσιαστικό.

Η Βρετανία λοιπόν είναι η μητέρα των σημερινών δυτικών Δημοκρατιών. Αλλά όχι μόνο! Η Βρετανία είναι επίσης μητέρα του Μαρξισμού (και του απορρέοντος κομουνισμού και σοσιαλισμού)! Που νομίζετε ότι ζούσε και από που νομίζετε ότι βρήκε την έμπνευσή του και τα παραδείγματά του ο φίλος μας ο Καρλ; Ο οποίος αναπαύεται στο Κοιμητήριο του Χάηγκέητ στο βόρειο Λονδίνο… Και ποιους προσπάθησε πρώτους-πρώτους να εκπαιδεύσει και να οργανώσει;

Μεταξύ των Δημοκρατικών πολιτευμάτων, της αρχής του νέου Ιμπεριαλισμού, του Μαρξισμού, της δομής του Δικαίου κλπ., οφείλουμε τις σημερινές Δυτικές κοινωνίες μας και την δομή των οικονομιών μας στην Βρετανία και στους Βαρόνους των οποίων τα κτήματα και τις περιουσίες πιλάτευε ο Ιωάννης μέχρι που τον σταματήσανε με την Μάγκνα Κάρτα πριν 800 χρόνια.

Στους Βρετανούς και τους Νορμανδούς του Γουίλιαμ οφείλουμε το Δυτικό «σήμερα». Σίγουρα όχι στους Γερμανούς! Και σίγουρα όχι στους Ιταλούς (εκτός ίσως από την συνεισφορά τους με την οργάνωση της Μαφίας…) Και οπωσδήποτε όχι στους Γάλλους που τα κάνανε θάλασσα με την επανάστασή τους όπου το γυρίσανε σε λουτρά αίματος με δικαστήρια κουκλοθέατρα και μετά σε αυτοκρατορία, και μετά πίσω σε δημοκρατία και μετά πάλι αυτοκρατορία… και άντε πάλι δημοκρατία… Και όχι στην Ελλάδα η οποία πήρε τα πρώτα δανεικά το 1824, έκανε την πρώτη χρεοκοπία το 1826 και το πρώτο της μνημόνιο το λέγανε Όθωνα.

Η Βρετανία μας έχει δώσει και λογοτεχνία και φιλοσοφία, από Σαίξπηρ ως Ντίκενς, από και από Σω ως Ώστεν και Μπάϊρον… και τόσους, μα τόσους άλλους. Και τον Γουάιλντ που έγραψε το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη.

Μόλις πριν λίγες μέρες το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη έγινε πολύ επίκαιρο γιατί ξαφνικά είδαμε την Αγγλία να ξεγυμνώνεται και να επιδυκνύει την ασχήμια του Ντόριαν Γκρέη υπο την μορφή του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ανιδεότητας και της ηλιθιότητας που έκαναν ικανό μέρος των 17.410.742 ψηφοφόρων του Brexit να ψηφίζουν χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα τι ψηφίζανε.

Τώρα που η Μεγάλη Βρετανία θα γίνει Μικρή Αγγλία, τι θα σημαίνει άραγε αυτό για τον Δυτικό κόσμο; Υπάρχουν άραγε αρκετές βάσεις για να επιζήσουν οι κοινωνίες μας ή οδεύουμε όλοι προς Σκοτεινούς Αιώνες και αλληλοσπαραγμό σε απομονωτισμό και φτώχια;

Μεταναστεύσεις

Όταν κάνουμε λάθη στη ζωή μας τα λέμε «λάθη». Όταν κάνουν λάθη οι πολιτικοί τα λένε «καλύτερο δυνατό συμβιβασμό», ή «αμοιβαία συμφωνία», ή κάτι τέτοιο.

Όσες ζωές και να επενδύσαμε, όσα λεφτά, όνειρα, σχέδια και να επενδύσαμε επί 40 χρόνια στην Ενωμένη Ευρώπη, χρόνια γεμάτα με αμοιβαίες συμφωνίες και καλύτερους δυνατούς συμβιβασμούς, κάποιος πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσει και να πει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χτίστηκε λάθος.

Δύο παραδείγματα υπάρχουν στην νεότερη Ιστορία που θα μπορούσαν να παραλληλισθούν σαν παραδείγματα του τι θα μπορούσε να είχε γίνει και στην Ευρώπη. Το ένα παράδειγμα είναι τα Σοβιέτ 1918-1990. Πάμε παρακάτω. Το δεύτερο παράδειγμα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που είναι 50 «κράτη» με μία Ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών.

Ούτε όμως το μοντέλο των ΗΠΑ ήταν εφικτό για την Ευρώπη. Στις ΗΠΑ μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι λαοί από όσοι υπάρχουν στην Ευρώπη, αλλά είναι σπαρμένοι παντού, αναμεμειγμένοι μεταξύ τους. Δεν έχει διαφορετικούς λαούς και δη πρώην αιώνιους εχθρούς σε διαφορετικές Πολιτείες. Και όλοι μιλάνε την ίδα γλώσσα με μία δευτερεύουσα.

Όπως και στην Ευρώπη, έτσι και στις ΗΠΑ υπάρχουν πολύ πλούσιες πολιτείες/κράτη και πολύ φτωχά. Η οικονομία όμως είναι ομοσπονδιακή σε εθνικό επίπεδο.

Στην Ευρώπη οι κινητήριες μηχανές της Ένωσης είναι τα πλούσια, βιομηχανικά κράτη: Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία. Ο Νότος είναι φτωχός. Μπορεί η Ιταλία και η Ισπανία να έχουν μεν βιομηχανία, αλλά έχουν και πολύ φτώχια. Η Ελλάδα, από τα πρώτα μέλη, έχει άστα να πάνε στο διάολο από βιομηχανία και οικονομία. Η Ελλάδα νόμιζε ότι η ΕΕ είχε δημιουργηθεί για να της δίνει δανεικά. Και φυσικά επιδοτήσεις στην ύπαιθρο ώστε οι ψαράδες, οι γεωργοί και οι ξενοδόχοι να έχουν μπέμβέ και μερσεντέ, αδερφέ.

Ακόμα και οι υπερόπτες Άγγλοι δεν είχαν τόσο πρόβλημα να δέχονται ελεύθερη διακίνηση/μετανάστευση εργατικού δυναμικού από χώρες σαν την Γερμανία ή την Γαλλία, ή και την Ολλανδία. Αλλά έλαβον πάνω από ένα εκατομμύριο Πολωνούς που έφυγαν απ’ τα χειρότερα της πατρίδας τους για να πάνε στα καλύτερα του Ήτα Βήτα.

Η κίνηση έγινε από τα φτωχά στα πλούσια. Αν ο μισός Μισσισσιπής και η μισή Αλαμπάμα πήγαιναν στην Μασαχουσέτη και την Κοννεκτικούτη ή το Ιλλινόι, όλο και κάποιος θα ρώταγε δειλά-δειλά τι διάολο τρέχει ‘δω-πέρα!;

Δεν είχαν οι Άγγλοι πρόβλημα με τους Έλληνες γιατί, αφ’ ενός, τους Έλληνες τους γνώρισαν σαν εφοπλιστές και σαν εστιάτορες, σαν γιατρούς και σαν επιχειρηματίες, και, αφ’ εταίρου, ο μέσος Άγγλος δεν έχει άμεση πείρα από Έλληνες αλλά από Ελληνοκύπριους.

Όταν, τρεις βδομάδες αφού πήρα το απολυτήριο του γυμνασίου (λυκείου σήμερα) πήγα στο Λονδίνο να σπουδάσω δικηγόρος γιατί αυτό ήθελε ο πατέρας μου, έκανα τέσσερα μαθήματα επί δύο χρόνια: Νομικά, Ιστορία, Οικονομικά και Κοινωνιολογία. Την Ιστορία, Οικονομικά και Κοινωνιολογία τα είχα διαλέξει εγώ –δεν ήταν ιδέα του πατέρα μου.

Αλλά απογοητεύτηκα και από τα τέσσερα.

- Απέκτησα ύψιστο σεβασμό για το Βρετανικό Δίκαιο, και κατανόησα με λύπη μου ότι θα ήμουν ανίκανος να εφαρμόσω τον θεμελιώδη λίθο της δικαιοσύνης και να δώσω όλη μου την αφοσίωση και τέχνη σε υποθέσεις όπου πιθανόν να κατηγορούσα αθώους ή να υπερασπιζόμουνα ενόχους.

- Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα Οικονομικά, αλλά αποφάσισα ότι θα ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό, πάντα όμως το ίδιο ακριβώς πράγμα, να γινόμουνα αστρολόγος και να έγραφα ωροσκόπια. Ίσως και με μια όμορφη και ακριβή κρυστάλλινη σφαίρα.

- Η Ιστορία στην Βρετανική ανώτατη εκπαίδευση άρχιζε τον 17ο αιώνα και τέλειωνε τον 19ο. Και αφορούσε μόνο την Δυτική Ευρώπη και την Αυτοκρατορία. (ZzzzZzzz)

- Η Κοινωνιολογία ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα. Στα μέσα του 20ου αιώνα, με την πτώση της Αυτοκρατορίας, ήρθαν στις Βρετανικές Νήσους πάρα πολλοί πολίτες της αυτοκρατορίας από την Ινδία, το Χονκ Κονγκ, την Κύπρο και την Καραϊβική. Η σπουδή είχε να κάνει με το πως ήρθαν και αφομοιώθηκαν στην Βρετανική κοινωνία και κουλτούρα, διατηρώντας και την δική τους κουλτούρα. Δυστυχώς όμως για να ζούσε κανείς στον κόσμο της Κοινωνιολογίας στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’70 έπρεπε να είναι κομουνιστής, άντε σοσιαλιστής. Και δεν ήμουνα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εγώ πίστευα και πιστεύω στον άνθρωπο και όχι σε κράτος που να νταντεύει τον άνθρωπο.

Και έτσι, μετά από τα πρώτα δύο χρόνια, η Σύμβουλος του Κολεγίου με βοήθησε να βρω το θάρρος να ακολουθήσω τον δρόμο για τον οποίον είχα γεννηθεί. Και πέρασα τα επόμενα δύο χρόνια στην Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, στο Κόβεντ Γκάρντεν, μία από τις δύο σχολές της κινηματογραφικής βιομηχανίας στην Αγγλία. Και μετά 4 χρόινια σαν φωτογράφος στα θέατρα. Δεν χρειαζόμουνα ΕΕ που απήχε ακόμα 20 χρόνια στο μέλλον. Αρκούσε να αποδεικνύω μια φορά τον χρόνο ότι δεν ήμουνα βάρος στην οικονομία και είχα δική μου δουλειά.

Αλλά εκτός του ότι ζούσα εκεί 8 χρόνια, με φίλους αγαπητούς Άγγλους, χωρίς να έχω πει καλημέρα σε έναν Έλληνα (αν ήθελα να λέω καλημέρα σε Έλληνες θα είχα μείνει στην Ελλάδα) είχα σπουδάσει και εντρυφήσει στα θέματα μετανάστευσης στην Αγγλία. Είχα μελετήσει και είχα ζήσει πρώτο χέρι την κατάσταση.

Τα τελευταία 100 χρόνια η Αγγλία δέχτηκε τριών ειδών/κύμματα μετανάστες: Εκείνους από την πρώην Αυτοκρατορία, νυν Κοινοπολιτεία, τους οποίους θεώρησε "δικούς" της, μετά τους Ευρωπαίους από χώρες ίσης ανάπτυξης με την δική τους, και τέλος Ευρωπαίους από φτωχές οικονομίες πρώην Σοβιετικής σφαίρας, νυν ΕΕ.

Μπορεί να διαφωνώ ριζικά και με κόμπο στην καρδιά με το πως αρκετοί υπερόπτες εθνικιστές στην Αγγλία είδαν και δέχτηκαν το τρίτο αυτό κύμα αλλά, τουλάχιστον, ακαδημαϊκά, τους καταλαβαίνω, ή τουλάχιστον καταλαβαίνω γιατί...

Κρίμα μόνο που τσαντίστηκε ο τουμπανιάρης κι έσπασε το τούμπανο. Δεν το περίμενα από τους Άγγλους... να τους ζητάνε να ψηφίσουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ελεύθερη Αγορά και πολλοί από αυτούς να ψηφίζουν νομίζοντας ότι με την ψήφο τους όλοι οι μετανάστες θα εκδιωχθούν το επόμενο πρωί...

Διαιρέσεις

«Διαίρει και βασίλευε.» 

Έτσι αναγνωρίζουμε το ιστορικά θεμελιώδες σκεπτικό που έχτισε και συντήρησε την Βρετανική Αυτοκρατορία. Όμως η πρόσφατη Ιστορία προτείνει πως η φράση ήταν λίγο μακρύτερη από όσο νομίζαμε:

«Διαίρει και βασίλευε, και αν σταματήσεις να βασιλεύεις κάντο έτσι ώστε οι επόμενοι να πηδιόνται μεταξύ τους για δεκαετίες και αιώνες.» 

Η Ινδία αποτελείτο από Ινδουιστές και Βουδιστές, και μειονότητα Μουσουλμάνων. Όταν η Βρετανία είδε ότι ήταν πλέον αναπόφευκτο να αποχωρήσει από την Ινδία το 1947, αποχώρησε υπό τον όρο ότι θα γινόταν μια μαζική και πρωτοφανής κίνηση πληθυσμών ώστε να έμεναν στο νέο κράτος της Ινδίας μόνο Ινδουιστές και Βουδιστές, και όλοι οι Μουσουλμάνοι θα πήγαιναν στα βορειοδυτικά όπου θα ιδρυόταν το κράτος του Πακιστάν.

Το Πακιστάν μας το άφησε δωράκι η θνήσκουσα Βρετανική αυτοκρατορία το 1947. Και, επειδή υπήρχαν πολλοί Μουσουλμάνοι και στα βορειοανατολικά, αργότερα ιδρύθηκε και το κράτος του Μπανκλαντές.

Το ίδιο έκαναν και στην Μέση Ανατολή. Εκεί όμως ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το «Λεβάν», η περιοχή που σήμερα είναι Συρία, Ιορδανία, Λίβανος, Ισραήλ και λίγη από την Σαουδική Αραβία και το Ιράκ. Ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί αιώνες. Εκεί ζούσαν Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, αρμονικά μεταξύ τους, δουλεύοντας στα χωράφια τους. Στον Πρώτο Παγκόσμιο η Βρετανία άνοιξε ένα δευτερεύον μέτωπο φθοράς στη Μέση Ανατολή εναντίων των Οθωμανών που είχαν πάρει το μέρος των Γερμανών. Η στρατηγική ήταν επιθέσεις φθοράς εναντίων των σιδηροδρόμων και για την διεκπεραίωση αυτής της στρατηγικής έφεραν Άραβες νομάδες από την Αραβική χερσόνησο και τους προμήθευσαν με όπλα (αλλά όχι κανόνια) και λογισμική υποστήριξη, με υπόσχεση την Δαμασκό (Θυμάστε τον Λώρενς της Αραβίας;) Μια υπόσχεση που φυσικά πήραν πίσω το 1918.

Μεταξύ του 1918 και 1926 οι Βρετανοί, σε «Ευρωπαϊκές» διασκέψεις, δημιούργησαν και οριοθέτησαν τα σημερινά κράτη που υπάρχουν εκεί κρατώντας την Παλαιστίνη σαν «Mandate», κάτι σαν προτεκτοράτο. Το «Διαίρει και βασίλευε» λειτούργησε στο πως «οργάνωναν» την Παλαιστίνη μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο, υποβαθμίζοντας τους από αιώνες εκεί κατοικούντες Μουσουλμάνους και στρέφοντάς τους εναντίων των Εβραίων. Από το 1945 ως το 1947 οι Βρετανοί προσπάθησαν να σταματήσουν τους Εβραίους της Ευρώπης οι οποίοι πήγαιναν στην Παλαιστίνη από τα στρατόπεδα εξολόθρευσης του Χίτλερ. Τα νεοσύστατα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν να δημιουργηθούν στην Παλαιστίνη δύο αυτόνομα και ανεξάρτητα κράτη: Ένα κράτος για τους Μουσουλμάνους της Παλαιστίνης και το κράτος του Ισραήλ. Οι Βρετανοί, οι Άραβες και τα νεοσύστατα από δεκαετίες γειτονικά κράτη απέρριψαν την ιδέα Παλαιστινιακού κράτους και απαγόρευσαν στους Μουσουλμάνους της περιοχής να το δεχτούν. Όλοι οι γείτονες και οι εντός Μουσουλμάνοι επιτέθηκαν στο κράτος του Ισραήλ το πρωί της πρώτης μέρας της σύστασής του. Το Ισραήλ κέρδισε, όπως κέρδισε και τους πολέμους που έγιναν μετά από επόμενες επιθέσεις μέχρι την δεκαετία του ’70. Η Βρετανία όμως είχε ήδη δημιουργήσει στην Παλαιστίνη (όπως και στην Ινδία), το 1947, τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν ποτέ ειρήνη στην περιοχή μετά την αποχώρησή τους. Το Μεσανατολικό και οι σημερινοί «Παλαιστίνιοι», τους οποίους τόσοι χαζοχαρούμενοι δυτικοί εκλαμβάνουν ως θύματα, ήταν το άλλο δωράκι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν ξεκουμπιστεί. Μεταξύ Μεσανατολικού στο Λεβάν και Ινδίας-Πακιστάν στην Ινδική υπο-ήπειρο, η Βρετανία μας άφησε όλους εμάς, αλλά περισσότερο στους ίδιους τους κατοίκους των περιοχών, αρκετή δυστυχία.

Από το 1971 η Βρετανία κάνει την ίδια δουλειά με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αργότερα Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Αγγλία (Βρετανία), χωρίς καμία όρεξη συνεργασίας με κανέναν παλαιό εχθρό τους στην Ευρώπη, και ξέροντας ότι προβλήματα μόνο από μέσα μπορούν να δημιουργήσουν και όχι απ’ έξω, πάντα ήταν η τροχοπέδη και οι αρνητές οποιασδήποτε ουσιαστικής συνεργασίας καθώς έγιναν ένα από τα ιδρυτικά μέλη. Μέχρι ενός σημείου οι Βρετανοί ήταν υπεύθυνοι αμέσως ή εμμέσως για το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει το επίπεδο οργάνωσης, με κεντρικό πραγματικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και Υπουργείο Οικονομικών (ίσως σε μοντέλο ΗΠΑ) που θα καθιστούσε την ΕΕ αρκετά συμπαγή και δυνατή να επιζήσει.

Και βέβαια, ποτέ δεν υιοθέτησαν το Ευρώ.

Τώρα έφυγαν. Κατά λάθος.

Είναι άμεσα φανερό ότι στο εγγύς μέλλον το Ηνωμένο Βασίλειο θα χάσει την Σκωτία και την Βόρειο Ιρλανδία. Θα επιστρέψουν στα σύνορα του Βασιλειά Αρθούρου. Μόνο που γύρω από την στρογγυλή τράπεζα θα κάθονται όχι μόνο Άγγλοι αλλά και Ινδοί, Πακιστανοί, Κύπριοι, Μουσουλμάνοι, Κινέζοι (βλ., Χονκ Κονγκ) και όλοι από τις Δυτικές Ινδίες (Καραϊβική). Όλη η Ιστορική κληρονομιά των πράξεων των Άγγλων.

Την πάτησαν.

Αλλά, ακόμα και τώρα, ακόμα και έτσι, ο σκορπιός προσπαθεί να τσιμπήσει τον βάτραχο που τον περνάει απέναντι. Γιατί δεν μπορεί να αλλάξει την φύση του.

Ακόμα και τώρα προσπαθούν να το τραινάρουν… Ο Κάμερον να παραιτηθεί Οκτώβριο. Δεν χρειάζεται να πάνε αμέσως στο άρθρο 50. Δεν χρειάζεται να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις. Βλέπουμε. Σιγά-σιγά.

Και η Ευρωπαϊκή Ένωση απαντάει, πριτς! Τώρα! Αμέσως! Ξεκουμπιστείτε και γρήγορα! Το γοργό και χάριν έχει!!! Τα μπογαλάκια σας και όξω!

Πιθανόν η γηραιά αυτοκρατορία επί τέλους να την πάτησε οριστικά. Όμως θα μας βγάλουν την πίστη ανάποδα μέχρι να ξεκουμπιστούν και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να αφήσουν στο τέλος πίσω τους την δυστυχία που συνήθως αφήνουν παντού.

Εξελίξεις...

Το πρωινό της 24ης Ιουνίου 2016 βρήκε τον Κώστα στο Μπέρμινχαμ, στην Αγγλία. Πέταξε ένα 757 από την Νέα Υόρκη, έφαγε, κοιμήθηκε, ξύπνησε, και πριν πάει στο αεροδρόμιο να πετάξει το 757 του πίσω στην Νέα Υόρκη, μου έστειλε αυτό το email:

«Years ago, you did say we were moving into a dark Middle Ages… And you couldn't have been more right. The unbelievably bigoted Trump movement in the states… Was just the start of a mass movement of xenophobic people worldwide, wanting to become isolationists… And scared of building relationships and uniting together. I think it's safe to say we as a world will never set foot on the moon again, let alone better the human race. 
Great Britain has voted to leave the EU. Weird to think I'm here the day "it happened," should this turn out to indeed be A day in the history books years from now. Should the decision stay. 
The pound has dropped -11% overnight, world markets are tanking, and US market is down -5+% in pre market activity. Some call it knee jerk reactions, but this very well could spell the beginning of a world recession. On a semi joking but not joking way, I hope we don't go the way of 2003 - I do like my current job.»

Και του απάντησα:

«Costa, pay attention to every moment till you rotate. You happen to be there, on the ground, in one of the defining days of History. Observe. Talk to people. Remember.
You were there.
I was here all night watching results.
And you are absolutely right in everything you wrote. Yes. The dark ages are upon us once again. Today was the beginning of the end of the European Union and the end of the beginning of the German Union. With Britain retreating behind the white cliffs of Dover. And the US is wrestling financially with the other side of the pacific. Hey! It's 1939 all over again!
England voted OUT, 53.5-46.5% (Leave won by 7%) Scotland voted IN, 62-38% (Remain won by 24%) Scotland will now leave the United Kingdom to join the EU. Wait and see.And then comes Northern Ireland (where they wanted to remain by 55.7%)»

Που πάμε, άραγε… πως θα εξελιχτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ξαφνικά ο κόσμος έχει σοβαρότερες υποθέσεις να τον απασχολήσουν από το αν έχει …κρίση η Ελλάδα, αν θα κάνει ο Τσίπρας το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και αν η αντιπολίτευσή του θα είναι ο Κούλης ή ο Άδωνις… Μου φαίνεται ότι η Ελλάδα θα μπει στο περιθώριο πλέον. Άλλωστε μόλις την περασμένη εβδομάδα με ρωτούσε ένας Ιταλός φίλος τι γίνεται στην Ελλάδα. Μέχρι πέρσι, είπε, η Ελλάδα ήταν κάθε μέρα στα νέα και ένα χρόνο τώρα δεν ακούει κανείς τίποτα (έξω από την Ελλάδα), και αυτό είναι αλήθεια. Στα διεθνή νέα στην Ιταλία, ή στην Βρετανία, ή στις ΗΠΑ, η Ελλάδα έχει να ακουστεί κοντά χρόνο τώρα…

Ήδη στην Ιταλία και στην Γαλλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες μιλάνε σήμερα το πρωί για δημοψηφίσματα και στις δικές τους χώρες. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να ξεγυμνωθεί η Γερμανία και να φανεί για αυτό που πραγματικά είναι: Ένα καρκίνωμα που από την φύση του προσπαθεί πάντα να κυριαρχήσει επί των άλλων. Με κόστος την διάλυση του οτιδήποτε έχτισε η ανθρωπότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Βρετανία φεύγει και ο Κάμερον παραιτείται. Είτε η απόφαση ήταν σωστή είτε λάθος, σίγουρα έγινε για εντελώς λανθασμένους λόγους: Εναντίων της κίνησης εργατικού δυναμικού και της μετανάστευσης. Θεωρώ τους λόγους αυτούς λάθος γιατί κατά την γνώμη μου οποιοδήποτε σκεπτικό βασίζεται στον απομονωτισμό, την ξενοφοβία και τον εθνικισμό πηγαίνει την ανθρωπότητα πίσω, όχι μπροστά.

Και όπως είχα γράψει πρόσφατα, πάντα κατά την γνώμη μου, ακόμα και οι σωστές επιλογές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία όταν γίνονται για λάθος λόγους.

The Washington Post:

THE BIG IDEA: Britain’s stunning vote to leave the European Union suggests that we’ve been seriously underestimating Donald Trump’s ability to win the presidential election.

The Washington Post:

The British are frantically Googling what the E.U. is, hours after voting to leave it.

The whole world is reeling after a milestone referendum in Britain to leave the European Union. And although leaders of the campaign to exit Europe are crowing over their victory, it seems many Britons may not even know what they had actually voted for.

Cheerio!

I say! What?

Η Βρετανία ψηφίζει να φύγει, με κάπου 52%. Γεγονός που σημαίνει ότι κάπου 48% των Βρετανών σήμερα, ή 16.000.000 άνθρωποι, είναι πανικοβλημένοι για το μέλλον τους.

Από λίγο κοντύτερα, η θέα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

- Η Αγγλία ψήφισε να φύγει με 53,5% - 46,5%. Διαφορά 7%!

- Η Σκωτία ψήφισε να μείνει με 62% - 38%. Διαφορά 24%!

- Η Βόρειος Ιρλανδία ψήφισε να μείνει με 56% - 44%. Διαφορά 12%!

- Η Ουαλία ψήφισε να φύγει με 52,5% - 47,5%. Διαφορά 5%!

Το επόμενο γεγονός στα Βρετανικά νησιά θα είναι, σίγουρα, η αποχώρηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο και η επαναπροσχώρησή της στην ΕΕ.

Μετά θα έρθει η σειρά της Βόρειας Ιρλανδίας, να ενωθεί με την Ιρλανδία.

Κοσμοϊστορικά γεγονότα αγαπητοί μου.

Η αρχή του τέλους της ΕΕ και το τέλος της αρχής της ΓΕ (Γερμανικής Ένωσης)

Αν ο πρωθυπουργός Τσάμπερλαιν, αφού σήκωσε ψηλά το χαρτί που είχε υπογράψει με τον Χίτλερ και είπε «Ειρήνη στους καιρούς μας», αμέσως μετά έκανε ένα δημοψήφισμα ρωτώντας «Με πιστεύετε;» Ίσως το αποτέλεσμα να ήταν το ίδιο που έλαβε ο Ντέηβιντ Κάμερον στο δημοψήφισμα που έστησε αφού επέστρεψε από τις διαπραγματεύσεις του στις Βρυξέλες.

Και η ειρωνεία είναι ότι η ιστορία των δημοψηφισμάτων περί Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Βρετανία έκλεισε ένα πλήρη κύκλο. Το 1975 οι Συντηρητικοί ήθελαν ΕΕ και οι Εργατικοί που ήταν και κυβέρνηση, ήταν διχασμένοι στο θέμα και γι’ αυτό έκαναν το δημοψήφισμα του 1975 όπου οι Βρετανοί ψήφισαν Ευρώπη. Το 2016 οι Εργατικοί ήθελαν Ευρώπη και οι Συντηρητικοί, που ήταν και κυβέρνηση, ήταν διχασμένοι στο θέμα και έκαναν δημοψήφισμα.

Ο Κύριος Κάμερον, πανικοβλημένος έχει αποσυρθεί σε μία γωνία του νο. 10 Ντάουνινγκ Στρητ, κολλημένος στο κινητό του προσπαθώντας να καταλάβει κάθε λέξη που ακούει από τον άνθρωπο τον οποίον κάλεσε για να του ζητήσει βοήθεια. «Πες μου Αλέξη, σε παρακαλώ, πες μου πως να γυρίσω το Όχι στην Ευρώπη σε Ναι; Πες μου πως; Θα σου δώσω ότι θέλεις, μόνο σε παρακαλώ πες μου πως…»

Η τραγωδία είναι ότι αν και είχαν δίκιο που θέλανε να μείνουν το 1975 και αν και έχουν δίκιο να θέλουνε να φύγουνε το 2016, ο λόγος για τον οποίον είναι τώρα σωστό να φύγουνε είναι επειδή δεν έκαναν αρκετά, κατά τα τελευταία 40 χρόνια, για να μην βρεθεί η Ευρώπη στην σημερινή της κατάσταση. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν τρεις και μισή χώρες. Η Γερμανία, η Γαλλία, Η Βρετανία και η Ιταλία. Η Γαλλία και η Ιταλία δεν έχουν επιδείξει και πολύ «παρουσία» τους τελευταίους 1-2 αιώνες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν η Γερμανία και η Βρετανία.

Και τώρα, αντί να έχει φερθεί σαν το αντιστάθμισμα, στην ζυγαριά, με την Γερμανία, η Βρετανία επέτρεψε στην Γερμανία να την υπερβεί στην διοίκηση και κατεύθυνση της Ένωσης.

Και τώρα η Βρετανία ταμπουρώνεται και πάλι πίσω από τους λευκούς βράχους του Ντόβερ.

Καθώς οι ΗΠΑ έχουν οικονομικές ιστορίες με την πέρα μεριά του Ειρηνικού.

Κάτι μου θυμίζει αυτό το σκηνικό. Κάτι μου θυμίζει… Τέλος πάντων.

Η σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα της μεταπολεμικής Βρετανίας, που έσωσε την χώρα από οικονομική καταστροφή, η Μάργκαρετ Θάτσερ, ήταν απροκάλυπτα εναντίων της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά, είμαι σίγουρος ότι ακόμα και η Θάτσερ, αν ζούσε σήμερα για να αποφέρει γνώμη, θα άκουγε τα επιχειρήματα εκείνων που θέλουν να φύγουν και θα διαφωνούσε τόσο πολύ με το εθνικιστικά και ξενοφοβικά αγγράμματο σκεπτικό τους που θα έλεγε ότι στην προκειμένη περίπτωση καλύτερα να παρέμεναν στην Ευρώπη.

Πιστεύουν

Πιστεύω
Πιστεύεις
Πιστεύει
Πιστεύουμε
Πιστεύετε
Πιστεύουν

Αλλά… τι;

Δεν έχει σημασία το τι. 
Σημασία έχει να πιστεύει κανείς σε οτιδήποτε.

Γιατί είναι αναγκαίο στην ανθρώπινη φύση να πιστεύει κάποιος κάτι, ή, σε κάτι.

Χωρίς κάτι στο οποίο να πιστεύει κανείς, είναι ευάλωτος, ή ευάλωτη, στην αβεβαιότητα.

Η αβεβαιότητα, το τυχαίο, πάντα εκτός ελέγχου, είναι η πραγματικότητα του σύμπαντος.

Ο άνθρωπος όμως δεν έχει το κουράγιο, το θάρρος, να ζήσει την πραγματικότητα.

Η πίστη δίνει σιγουριά. Τουλάχιστον, κάποιον βαθμό σιγουριάς.

Πιστεύει κανείς στην επιστήμη, ή πιστεύει σε θεό, πιστεύει στην δημοκρατία, ή στο ότι έχει κάποια προσωπική αξία λόγω των προγόνων του (αν η σημερινή αξία του ιδίου είναι μηδενική)… ή πιστεύει στην αξία του, υπεράνω των «διαφορετικών» (το οποίο οδηγεί στον ρατσισμό, φασισμό, κλπ). 

Οι πιο ανήμποροι σταματούν να πιστεύουν σε κάτι το οποίο θα τους βοηθούσε να επιβιώσουν και αρχίζουν να πιστεύουν ότι υπήρχε κάποια ασφάλεια, ή σιγουριά, στο παρελθόν, την οποία την καταστρέφουν «σήμερα» οι σκοτεινές συνωμοτικές δυνάμεις. Έτσι, παραδίδεται ο καθένας στην αναπόφευκτη «καταστροφή» την οποία επιβάλλουν οι ισχυροί συνωμότες.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι κάποιοι καταστρέφουν τον εγκέφαλό μας και το νευρικό μας σύστημα με χημικά από μυστικά αεροπλάνα. Χημικά τα οποία «βρέχουν» πάνω μας από τον ουρανό.

Περίεργο πως όλα βρίσκονται στον ουρανό, ή έρχονται από τον ουρανό… θεοί, επιστήμη… γνώση, βόμβες… χημικά από αεροπλάνα… Μα, δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να μελετήσουμε στην επιφάνεια της Γης όπου και ζούμε; Τέλος πάντων…

Οι λεγόμενοι «ψεκασμένοι», εκείνοι που πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν με χημικά από τον ουρανό, όπως κάθε πιστός, παραθέτουν κάποια αποδεικτικά στοιχεία τα οποία τα λατρεύουν σαν θρησκευτικά εικονίσματα.

Τι αποδεικτικά στοιχεία παραθέτουν οι ψεκασμένοι, θα ρωτήσετε… Μα, «φωτογραφίες» φυσικά.

Όπως παραδείγματος χάριν, όπως είχα γράψει και σε κάποια παλαιότερη ανάρτηση, μια από τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει η Μπόινγκ σχετικά με το πως μελετά την σταθερότητα της ατράκτου ενός καινούργιου μοντέλου με το να γεμίζει την άτρακτο με βαρέλια ειδικού υγρού αντί για καθίσματα, μελετώντας έτσι τους κραδασμούς σε κάθε σημείο της ατράκτου –με αισθητήρες συνδεδεμένους σε ένα κεντρικό κομπιούτερ. Οι ψεκασμένοι πήραν μια τέτοια φωτογραφία, πρόσθεσαν με φωτοσόπ μια επιγραφή που γράφει «HAZMAT» και είπανε ότι τα βαρέλια περιέχουν τα χημικά με τα οποία μας ψεκάζουνε.

Σήμερα είδα κάτι ακόμα καλύτερο.

Στην Ιστοσελίδα http://www.libertadiparola.com/scie-chimiche-documenti-segreti

Η ιστοσελίδα είναι Ιταλική, μια και οι Ιταλοί έχουν επιδείξει και αποδείξει πρωτιά σε τέτοιου είδους μαλακίες.

Η ιστοσελίδα λοιπόν, περί ελευθερίας του λόγου, δημοσίευσε κόπια ενός εγγράφου το οποίο σύμφωνα με τις έρευνές τους είναι «μυστικό έγγραφο» που αποδεικνύει την ύπαρξη ψεκασμών.

Ενδιαφέρον.

Τόση έρευνα και δεν επένδυσαν ένα λεπτό να μεταφράσουν τα μεγάαααλα μαύρα γράμματα στα αριστερά που γράφουν «PRESS KIT».

Το «μυστικό» αυτό έγγραφο είχε …διανεμηθεί στον παγκόσμιο τύπο σαν ανακοίνωση από την NASA στις 14 Απριλίου του 1971 (όπως και γράφει καθαρά το έγγραφο, πάνω-πάνω) για να πληροφορήσει τον κόσμο ότι επρόκειτο να εκτοξεύσουν έναν πύραυλο ο οποίος θα απελευθέρωνε ποσότητες βαρίου δημιουργώντας ιονισμένα νέφη διαφορετικών χρωμάτων σε αποστάσεις 20.000 μιλίων από την Γη (τρεις χιλιάδες φορές πιο ψηλά από εκεί που πετάνε τα αεροπλάνα, τα οποία πετάν 6-7 μίλια πάνω από το έδαφος --1/15 της απόστασης Γη-Σελήνη), για να μελετήσουν τις κινήσεις των εγχρώμων νεφών σε σχέση με το μαγνητικό πεδίο της Γης και τις τάσεις κινητικότητας πάνω από την ατμόσφαιρα… Στην ανακοίνωση, η NASA προσκαλούσε τον κόσμο να κοιτάξει στον ουρανό για να δει τα χρώματα που θα δημιουργηθούν...

Αυτό έχει γίνει πολλές φορές από το 1971 μέχρι σήμερα. Και κάθε φορά ανακοινώθηκε στον διεθνή τύπο.

Όμως, οι ψεκασμένοι δεν ενδιαφέρονται για το γεγονός ότι το «μυστικό» έγγραφο που ανακάλυψαν δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μια ...Ανακοίνωση Τύπου. Ούτε ενδιαφέρονται για το επιστημονικό πείραμα. Αν τους το εξηγήσεις θα σου απαντήσουν ότι είσαι χαζός που τα πιστεύεις αυτά και δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια. Εκείνοι ξέρουν την αλήθεια.

Οι ψεκασμένοι επίσης πιστεύουν πως οι σκοτεινές δυνάμεις χρησιμοποιούν γεωδυναμική επιστήμη για να προκαλούν σεισμούς και πλημμύρες. Παραδείγματος χάριν, είπαν ότι οι πρόσφατες πλημμύρες στην Αγγλία ήταν η εκδίκηση της ΕΕ για το ότι θέλουν να βγουν από την Ένωση.

Βέβαια, για να είναι «ψεκασμένος» κανείς, δεν χρειάζεται να πιστεύει ότι τον ψεκάζουν με χημικά. Είναι ακριβώς η ίδια αρχή με το να πιστεύει κάποιος ότι αν αποχωρήσει η Βρετανία από την ΕΕ θα σωθεί η κοινωνία τους, ή ότι αν ψηφίσουν τον Τραμπ θα γίνει και πάλι «Μεγάλη» η Αμερική... ή ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα κατακεραύνωνε τους κακούς Ευρωπαίους Τραπεζίτες και θα έσωζε την Ελλάδα από εκείνους που επιβουλεύονται τα πάχη της και τα κάλλη της… Το ίδιο με εκείνους που πιστεύουν ότι οι καημένοι οι «Παλαιστίνιοι» παραδείγματος χάριν, δεν ήταν εφεύρεση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από το 1918 ως το 1947 που μας παρέδωσαν «Παλαιστίνιους» όταν φύγαν από την Μέση Ανατολή, και «Ινδία» και «Πακιστάν» όταν φύγαν από τη Ινδία…

Το γνώριμο ενός «ψεκασμένου» είναι ότι δεν δέχεται συζήτηση πάνω σε αυτά που πιστεύει, και απορρίπτει την πραγματικότητα καταγγέλλοντας ότι εσύ είσαι ο βλάξ που πιστεύεις αυτά που σου πλασάρουνε οι …συνωμότες και οι δωσίλογοι.

Οι οποιασδήποτε πίστης ψεκασμένοι προτιμούν να ακούν όποιον τους επιτρέπει να μαλακίζονται παρά κάποιον που θα τους καλέσει να ξυπνήσουνε. Γιατί να ξυπνήσει κανείς και να βρεθεί αγουροξυπνημένος σε μια ημέρα αβεβαιότητας; Ευλογημένοι οι απλοϊκοί τω πνεύματι. Ευλογημένοι εκείνοι που πιστεύουν. Ιδίως όταν αυτό που πιστεύουν τους πείθει ότι φταίνε πάντα άλλοι για την δική τους ανεπάρκεια. Όλα είναι προσδιορισμένα. Από τις σκοτεινές δυνάμεις.

Καθοδικά

Καθώς η Βρετανία προετοιμαζόταν να αναχωρήσει από την Ευρώπη, οχυρωμένη και πάλι πίσω από τους λευκούς βράχους του Ντόβερ, προφανώς αναμένοντας την λουφτβάφε κάποιου καινούργιου Γκαίρινγκ, η πραγματικότητα της υφής του κοινωνικού της πολτού ήρθε ξαφνικά στην βράση αναδεικνύοντας ειρωνικά το γεγονός ότι ο Ντόριαν Γκρέη που τους κοιτά από την άλλη μεριά του καθρέπτη δεν είναι και πολύ διαφορετικός από εκείνους που είχαν κάποτε ψηφίσει το κόμμα στο οποίο ανήκε ο Γκαίρινγκ.

Εκείνοι που χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, ή απλά για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, δεν διαφέρουν ο ένας από τον άλλον, από όποια εθνικότητα και να προέρχονται, όποια μεριά του φάσματος της πολιτικής και να παριστάνουν ότι υποστηρίζουν.

Εκείνοι που χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλλουν τις απόψεις τους είναι ανίκανοι να υπάρχουν σε μια κοινωνία ανθρώπων. Κάποτε ήταν μειοψηφία. Τώρα, ρωτάμε μήπως και έχουν κερδίσει έδαφος –μήπως τώρα είναι μειοψηφία εκείνοι που πιστεύουν ότι μετά από 4.500 χρόνια ο άνθρωπος είχε ξεπεράσει την βίαιη φύση του.

Είχα την τύχη να ζήσω στην Αγγλία (την κυριαρχούσα εθνότητα ανάμεσα σε εκείνες που αποτελούν την Βρετανία) από τα δεκαεξίμιση ως τα είκοσι τέσσερα μου χρόνια. Έφτασα εκεί πριν την Αμερικανοποίηση της Βρετανίας και ξεκίνησα από τις εργατικές συνοικίες του Λονδίνου σπουδάζοντας Κοινωνιολογία, Ιστορία, Νομικά και Οικονομικά, και μετά κινηματογράφο. Ήταν τα διαπλαστικά μου χρόνια, τέσσερα σπουδές και τέσσερα εργαζόμενος, έχοντας ξεκινήσει στο Λονδίνο την ζωή μου, προτού, στα 24, πάω στην Βοστώνη όπου έριξα το τσάι μου στα νερά του λιμανιού βρίσκοντας επί τέλους την εστία στην οποία πάντα ανήκα, στην άλλη μεριά του ωκεανού.

Η Αγγλία ήταν πάντα στην καρδιά μου, και θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι την κατανοούσα και την ένοιωθα περισσότερο από έναν τουρίστα, περισσότερο από έναν που την βλέπει στο σινεμά και στην τηλεόραση, ή έναν φοιτητή που πάει εκεί όχι για να ζήσει αλλά για να πάρει ένα χαρτί και να γυρίσει σπίτι του.

Βέβαια, έχοντας φύγει από την Αγγλία το 1984, και όσες φορές και να έχω ξαναπάει από τότε, όσο και να έχω ακόμα «οικογένεια» εκεί, δεν μπορώ βέβαια να παριστάνω ότι κατανοώ την σημερινή Βρετανική κοινωνία, τριάντα χρόνια αργότερα. Γνωρίζω μόνο, καλά, στην καρδιά μου, την κοινωνία της οποίας ήμουνα μέρος από το 1975 ως το 1984, και πως είχε φτάσει μέχρι το σημείο στο οποίο την γνώρισα και την αφομοίωσα.

Ο εθνικισμός του Άγγλου (όχι του Βρετανού) είναι διαφορετικός από του Ιταλού φασίστα, του Γερμανού ναζί ή του Ελληναρά μαλάκα με τους αρχαίους του προγόνους. Ο εθνικισμός του Άγγλου δεν θεμελιώνεται τόσο σε ρατσισμό, ή αλαζονεία, ή μαλακία, όσο σε υπεροψία. 

Μεταξύ της Μάγκνα Κάρτα, και της Αυτοκρατορίας που έσβησε μόλις πριν 70 χρόνια, και της γλώσσας του Σαίξπηρ, οι Άγγλοι είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, και για καλούς λόγους. Και δεν έχουν πολύ λόγο να σέβονται τους απέναντι φρου-φρου που τρώνε βατράχια, ούτε τους βάρβαρους τους οποίους νίκησαν με τα Σπιτφάιαρ τους πάνω από τους λευκούς βράχους του Ντόβερ το ‘40.

Ένας οποιοσδήποτε απλός Άγγλος της εργατικής τάξης, στις μέρες μου, είχε μια απλή έκφραση με την οποία προσδιόριζε τους ξένους: «μπλάντυ φόρεηνερς» (bloody foreigners!) Μια έκφραση που γενικά αναφέρεται στους ξένους ως ακατανόμαστους-ακατανόητους-ενοχλητικούς. Δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού σε αυτή την έκφραση: εγώ ποτέ δεν αποκαλέστηκα μπλάντυ φόρεηνερ απλά γιατί ποτέ δεν κουβάλησα μαζί μου τα μπαγκάζια του από που είχα έρθει.

Από τους καλύτερους φίλους μου στην νότια Αγγλία είναι η Νταϊάνα και ο Ίαν. Η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου Αγγλικών στο Φάληρο το 1973 και από το 1975 μέχρι σήμερα ήμαστε πολύ "κοντά" και βλεπόμαστε όποτε μπορούμε. Τα χρόνια που ζούσα εκεί, έπαιρνα το τραίνο από το Λονδίνο και πήγαινα να μείνω μαζί τους για Σαββατοκύριακο που και που. Το 2008 καθόμασταν οι τρεις μας και φχαριστιώμασταν ένα πικ νικ σε ένα ήσυχο, ήρεμο πάρκο στην θάλασσα κοντά στο Νιου Φόρεστ κοντά στο Σάουθάμπτον. Ξαφνικά ήρθε ένα τουριστικό λεωφορείο, βγήκαν από μέσα όλες οι φυλές της Γης κι άρχισαν την φασαρία σε δέκα γλώσσες. Συνεχίζοντας να τρώμε ήρεμα προσπαθώντας να μην ενοχληθούμε από τον χαβαλέ, εγώ μουρμούρισα: «…μπλάντυ φόρεηνερς!» Μετά από ένα-δύο λεπτά η Νταϊάνα έβαλε τα γέλια και εξήγησε ότι δεν γέλαγε επειδή το είπα εγώ, αλλά επειδή όταν το είπα το βρήκε απόλυτα φυσικό να το έχω πει εγώ (που κανονικά υποτίθεται ότι είμαι κι’ εγώ ένας φόρεηνερ).

Δυστυχώς όμως η Αγγλία έχει αλλάξει ριζικά. Ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός είναι πια εδραιωμένοι και στην Αγγλία, ξενόφερτοι και εγχώριοι. Και αποδείχθηκε χτες ότι όταν ένας τρελός νεοναζί ή τρομοκράτης θέλει να δολοφονήσει άνθρωπο δεν θα τον σταματήσει το να απαγορεύεται η οπλοκατοχή. Φτιάχνει δικό του όπλο, με οδηγίες από το ίντερνετ, και δολοφονεί.

Δεν πάμε καλά.

Αν η σχετική υπεροψία που ήξερα τότε εγώ ήταν ένα «σκυλάκι», το σκυλάκι μεγάλωσε, επέστρεψε στις ρίζες του και σήμερα είναι λύκος.

Πριν πέντε χρόνια ήρθαν εδώ στο Σαν Μπενεντέτο ένα ζευγάρι Άγγλοι μεσήλικες από την δυτική Αγγλία και μείνανε σε ένα σπίτι που νοικιάσανε για χρόνια. Όταν ήρθανε τους καλωσορίσαμε, τους κάναμε το τραπέζι και ήταν η τελευταία φορά που τους μιλήσαμε. Δυό κουράδες να τραβήξεις το καζανάκι. Οχτώ χρόνια στην Αγγλία δεν είχα γνωρίσει τέτοια ρατσιστοκαθάρματα. Φαίνεται ότι πολλαπλασιάστηκαν από τότε που έφυγα, όπως άλλωστε έχουν πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη γενικότερα, και στην Μεσόγειο.

Όσο περισσότερα μαθαίνω για το μηδενικό που δολοφόνησε την Τζο Κοξ, τόσο κατανοώ το πόσο άλλαξε η Αγγλία που ήξερα…

Τώρα ετοιμάζονται να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλά κάνουνε, αλλά για λάθος λόγους. Και όταν κάνεις ακόμα και κάτι σωστό για λάθος λόγους, σου βγαίνει λάθος.