Δεν είχα πολυπροσέξει και νόμιζα ότι ο κόσμος όλος στο Ελλαδιστάν γελούσε και με την ιδέα ακόμα ότι γινόταν συζήτηση για το αν είναι κουλ να γίνει επίδειξη μόδας πάνω στην Ακρόπολη.
Αλλά με εντελώς σηκωμένα φρύδια και τελικά φρίκη συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος δεν το συζητάει απλώς, αλλά πολλοί λένε γιατί όχι;
Βρισκόμαστε δηλαδή σε μια Τραμπική στιγμή και στην Ελλάδα όπου το μέσα είναι έξω, το μπρος είναι πίσω, η αλήθεια ψέμα και ο αυνανισμός θεωρείται σεξ με τον άνθρωπο που αγαπάς.
Το ίδιο είναι ένα παλατάκι στην Φλωρεντία και η Ακρόπολη; Μα τα έχετε χάσει πλέον εντελώς; Ούτε τι αντιπροσωπεύει η Ακρόπολη της Αθήνας και ο Παρθενώνας δεν μπορείτε πλέον να αφουγκραστείτε; Τα μέτρα και τα σταθμά είναι πλέον για τη λαϊκή αγορά;
Ε. όχι και τραγωδία , Δημήτρη! Μην υπερβάλλουμε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το !951 ο Ντιορ φωτογράφισε τα μοντέλα του πάνω της και δε νομίζω να έχασε από αυτό η χώρα την πολιτιστική της ταυτότητα (που έτσι κι αλλιώς δεν έχει, τουλάχιστον όσον αφορά τη σύνδεσή μας με οτιδήποτε αφορά την αρχαία Ελλάδα).
Η Ελλάδα από το '80 και μετά είναι η πιο αμερικανοποιημένη χώρα της Δυτ Ευρώπης στην οποία όπως σωστά γράφει ο Δήμου δεν θέλησε ποτέ να ανήκει.Με έναν μοναδικό δικό της τρόπο συνέδεσε τα χαρακτηριστικά που απέκτησε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας με ό,τι φανταχτερό ζήλεψε από την άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Καλησπέρα σου αγαπητή Scarlett. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος μου βγήκε υπερβολικά τραγικός αν και, εις άμυνά μου, σκεφτόμουνα περισσότερο κατσίκες να τραγουδάνε παρά μια ιστορία λύπης και πόνου…
ΔιαγραφήΤο ότι στο παρελθόν έγινε οτιδήποτε για οποιονδήποτε λόγο δεν είναι κατά την γνώμη μου αιτιολογία, ούτε καν δικαιολογία για να επαναληφθεί το οτιδήποτε. Το σκεπτικό συνήθως δεν είναι ότι κάτι έγινε άρα δεν τρέχει τίποτα να ξαναγίνει, αλλά το αν οτιδήποτε έγινε ήταν σωστό να γίνει.
Το 1951 η Ελλάδα ήταν μια τριτοκοσμική, πάμπτωχη και λιμασμένη χώρα όπου ο άντρας καθόταν καβάλα στον γάιδαρο και η γυναίκα πήγαινε μπροστά για τις νάρκες.
Το 2017 η Ελλάδα είναι μια τριτοκοσμική χώρα, φτωχότερη στα χαρτιά (αναλογικά) από το τι ήταν το 1951, αλλά πεπεισμένη ότι είναι καλύτερη απ’ όλους τους κουτόφραγκους, δυτική Ευρώπη και Αμερική μαζί.
Σωστά τα λες, ιδίως στην τελευταία σου φράση, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τα μέτρα και τα σταθμά; Γίνεται επίδειξη μόδας στις Πυραμίδες; Στο Κολοσαίο; Στις Βερσαλίες; Στον πύργο του Λονδίνου; Στο Ματσού Πιτσού; Στην Αγιά Σοφιά; Στους Δελφούς; Στην Δήλο; Είναι άραγε η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας το ίδιο ή περισσότερο σημαντικά μνημεία του πολιτισμού και του πνεύματος από τα προαναφερθέντα;
Και αν στα προαναφερθέντα έχουν γίνει σόου μόδας ή φωτογραφήσεις, τι εντύπωση και γεύση άφησαν στην κοινή εμπειρία.
Επίτηδες έβαλα και την Δήλο στην λίστα. Τις γυμνές φωτογραφίες της Ζωής, για το πρώτο τεύχος του Ελληνικού Πλέημπόη πάνω στα λιοντάρια, τις είχε πάρει ο Ντίνος, και εγώ, που τότε συνεργαζόμουνα με τον Ντίνο, είχα τυπώσει στο χέρι όλες τις μαυρόασπρες. Και θυμάμαι καλά την ειρωνεία και το φαρμάκι που είχε πέσει περί αυτών όχι μόνο στο «Κολωνάκι» αλλά και διεθνώς. Θυμάμαι όταν ο Ντίνος φωτογράφησε την Ντόρα γύρω από το Θησείο και την Αγορά, και η Ντόρα θέλησε να κάτσει να φωτογραφηθεί πάνω σε ένα αρχαίο μάρμαρο. Ένας φύλακας της είπε ότι απαγορεύεται με νόμο και εκείνη ρώτησε ποιος έβγαλε τον νόμο. Ο φύλακας απάντησε «Εσείς».
Δεν υπάρχει γραμμή τραβηγμένη στην άμμο; Δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά; Και αν τα μέτρα και σταθμά αλλάζουν με τους καιρούς, είναι άραγε σίγουρο ότι αλλάζουν προς το σωστότερο, ή ότι η εκάστοτε άποψη είναι άραγε σωστή. Στοιχηματίζω ότι σε οποιαδήποτε ακαδημαϊκή και μορφωμένη συζήτηση, δυτική ή ανατολίτικη, υπάρχουν και μπορούν να δοθούν θεμελιώδεις απόψεις ενάντια σε τέτοια εκδήλωση σε τέτοιο χώρο. Το αν υπερισχύουν τα επιχειρήματα αυτά ή όχι μιλά στην αξία της εκάστοτε κουλτούρας και όχι σαν αντικειμενική άποψη…
Αυτοί είμαστε. Φρικάρουμε με την ιδεά να γίνονται επιδείξεις μόδας στην Αγιά Σοφιά- η οποία καλώς ή κακώς δε μας ανήκει πλέον, δεν είμαστε διαχειριστές της ούτε μπορούμε να έχουμε λόγο επάνω της φυσικά - αλλά είμαστε large ρε παιδί μου με την Ακρόπολη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο εξωτερικό - κι αυτό το ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα - έχουν γίνει μουσεία τα σπίτια σπουδαίων συγγραφέων ή πρώην προέδρων της Αμερικής. Μπορείς να τα επισκεφθείς αλλά μπορείς μόνο να θαυμάζεις αλλά ούτε καν να ακουμπήσεις τα αντικείμενα π.χ. πάνω σε ένα γραφείο, αλλά και τι έγινε βρε να περπατήσουν μοντέλα ΠΑΝΩ στην Ακρόπολη, σιγά!
Δεν καταλαβαίνω όμως και γιατί οι ίδιοι οι οίκοι διεκδικούν το πάνω και όχι το γύρω από την Ακρόπολη. Μια χαρά πασαρέλα θα μπορούσε να στηθεί στην Αποστόλου Παύλου ΜΕ ΘΕΑ την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα ή στο δρόμο που οδηγεί από το Θησείο στο Γκάζι ή στην Πλάκα ή στην Ανδριανού κάτω στο Μοναστηράκι. Λύσεις υπάρχουν.
Το θέμα είναι η εσωτερική μας αναταραχή να "κλαίμε" για τα ελληνικά μνημεία που ανήκουν πλέον σε επικράτειες ξένων χωρών και να μη ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε αυτά εντός της ελληνικής. Δεν ανεβαίνουμε στα κάγκελα επειδή οι ξένοι έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου και βρίσκουν την Ακρόπολη κλειστή είτε λόγω απεργίας ή επειδή τελείωσε το ωράριο του αρχαιοφύλακα στις 3 το μεσημέρι μέσα στο κατακαλόκαιρο (γνωστό ως high season), ή ακόμα χειρότερα επειδή κάποιο κόμμα αποφάσισε να κάνει κατάληψη. Όχι αυτά δε μας ενοχλούν. Μας ενοχλεί το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο γιατί περιμένουμε να φέρει τουρισμό... στην Ακρόπολη ... ο Gucci!!!
Αγαπητή μου Emily, καλησπέρα! Συμφωνώ απόλυτα, ακριβώς όπως τα έγραψες. Στην τελική υπάρχουν παντού αντιτιθέμενες γνώμες και έχω ένα παράδειγμα τωρινό όπου εκατομμύρια άνθρωποι προσφέρουν εκδηλώσεις λατρείας σε έναν ανίδεο δημαγωγό ο οποίος φέρνει την καινούργια εποχή όπου η αλήθεια δεν έχει σημασία, και το ψέμα γίνεται αλήθεια αν μας αρέσει.
ΔιαγραφήΠαρ’ όλες τα καμπάνιες κλπ., κλπ., που έχει κάνει η Ελλάδα ανά τις δεκαετίες, η εντύπωση στο εξωτερικό για το ποιος είναι ο Έλληνας δόθηκε το 1964 από τον Κακογιάννη στο κινηματογραφικό έργο «Ζορμπάς» όπου κατακρεούργησε το βιβλίο του Καζαντζάκη αφήνοντας την εντύπωση ότι ο Έλληνας είναι ένας χαζοχαρούμενος ξερόλας που τρώει τα λεφτά του ξενόφερτου αφεντικού του μέχρι χρεοκοπίας και μετά χορεύει εύθυμα στον γιαλό καθώς ψήνεται ο οβελίας. Η εντύπωση αυτή δεν άλλαξε ποτέ. Εδραιώθηκε μάλιστα, και αναπτύχθηκε. Ντου γιου λάικ μαμαζελ δε γκρης; Ρουμς! Ρουμς! Δε μπεστ γκρηκ σάλαντ. Μεστ ιν δε γουώρλντ. Και να η σφυρίχτρα να τσιρίζει από τον ένστολο φύλακα για να φύγουν από το Σούνιο οι τουρίστες-πρόβατα γιατί κλείνει.
Το αν συζητάμε καν για το αν η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας είναι κατάλληλα μέρη για επιδείξεις μόδας ιδιωτικών γνωστών οίκων που μέσω της επίδειξης θα ταυτιστούν με το μνημείο, είναι μια κρίση που μιλά για τις εκάστοτε αξίες της κοινωνίας.
Στην τελική, όταν δύο έννοιες συγκρίνονται, η κοινή τους αξία καθορίζεται από την έννοια που έχει την χαμηλότερη αξία. Δεν ανεβαίνει η μόδα στο ύψος του πολιτισμού αλλά κατεβαίνει ο πολιτισμός στο ύψος της μόδας.