Δυστυχία

 

Σχολική εκδρομή σε μουσείο στην Νεγκέβ

Νεκρά Θάλασσα

Έρημος Νεγκέβ

Κουμράν

Ο τοίχος του Τέμπλου

Ιερουσαλήμ

Κηδεία

Δυτική Όχθη

Συζητήσεις τριών χιλιάδων ετών

Οι συζητητές έχουν αλλάξει. Οι συζητήσεις, όχι.

Γυναίκα καλυμένη από την σκιά του Ισλάμ

Ιεριχώ

Σύνορα στο Σινά

Είναι πια σίγουρο ότι ο πόλεμος είναι στην αρχή του και ότι θα εξελιχθεί και θα κρατήσει πολύ. Το άγνωστο είναι το πως θα εξελιχθεί. Αν το Ισραήλ εισβάλει στην Γκάζα με χερσαία στρατεύματα, και πως θα μπορέσει το Ισραήλ και τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής να προστατεύσουν και να σώσουν το δυνατόν περισσότερους από τους άμαχους Άραβες-Παλαιστίνιους τους οποίους οι γείτονες Άραβες και οι Μουσουλμανικές τρομοκρατικές οργανώσεις χρησιμοποιούν σήμερα, όπως έκαναν πάντα από το 1948, ώστε με την δυστυχία τους να γυρίσουν την διεθνή κοινή γνώμη εναντίων του Ισραήλ.

Επίσης άγνωστο το αν ο πόλεμος θα επεκταθεί, εμπλέκοντας τα γειτονικά Αραβικά κράτη, και αν γίνει αυτό, αν θα υπάρξει επόμενο βήμα κλιμάκωσης προς το χειρότερο, ξεκινώντας μάλλον από την εμπλοκή της Ρωσίας του Πούτιν. Η εμπλοκή των γειτόνων είναι πολύ πιθανή και σχεδόν αναμενόμενη. Η εμπλοκή της Ρωσίας ως ρητορική είναι σίγουρη αλλά η στρατιωτική της εμπλοκή ευχόμαστε απίθανη, γιατί τότε μιλάμε για Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το επίσης σίγουρο είναι ότι ο κόσμος άλλαξε στις 7 Οκτωβρίου και δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος. Η Ιστορία από το 1948 διδάσκει ότι ενώ το Ισραήλ δέχτηκε επιθέσεις από τους γείτονες επί δεκαετίες, πάντα τις απέκρουσε, ποτέ δεν επιτέθηκε πρώτο, ποτέ! και πάντα ο απόηχος των πολέμων συνέχισε με τρομοκρατικές επιθέσεις και κατά του Ισραήλ στις οποίες πάντα το Ισραήλ απάντησε, και τρομοκρατικές επιθέσεις ανά τον κόσμο, πολύ καιρό μετά τον κάθε πόλεμο κατά του Ισραήλ.

Η συνεχής ανησυχία μας και σκέψεις μας για τους δυό μας εδώ, στο χωριουδάκι μας, είναι η θλίψη και οι ευχές να επιζήσουν όσοι δυνατόν περισσότεροι Άραβες-Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί άμαχοι, να επιζήσει το κράτος του Ισραήλ, και να υπάρξει κάποτε, σύντομα, ανεξάρτητο κράτος Αράβων-Παλαιστινίων όπως είχε προτείνει το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947 το οποίο οι Άραβες γείτονες είχαν απαγορεύσει στους Άραβες-Παλαιστινίους να δεχτούν. Τραγικό λάθος των Αράβων που σιωπηλά όλοι οι Άραβες έχουν μετανιώσει αλλά δεν το παραδέχονται γιατί για εκείνους έχει περισσότερη σημασία και μεγαλύτερη προτεραιότητα ο αφανισμός του Ισραήλ, με μόνο μοχλό την δυστυχία στην Γκάζα και την Δυτική Όχθη.

Καθημερινά θυμάμαι, πολύ περισσότερο έντονα από συνήθως, τις μέρες που πέρασα στο Ισραήλ το 1987, από τα σύνορα του Λίβανου ως την Ερυθρά θάλασσα. Μια από τις πλέον αξιοσημείωτες στιγμές ήταν η ώρα που περάσαμε στο αυτοκίνητο όταν πήρα έναν οτοστοπίστα από το Ραμαλά μέχρι την Ναζαρέτ, έναν Άραβα-Παλαιστίνιο Ισραηλινό πολίτη, υπολοχαγό του Ισραηλινού στρατού… και την υπέροχη και διαφωτιστική συζήτηση που είχαμε.

Άλλη μια ανάμνηση είναι όταν βρέθηκα στον Τοίχο που έχει απομείνει από τον Δεύτερο Ναό (πρώτος ήταν του Σολομώντα), Σάββατο πρωί, στην Ιερουσαλήμ, ημέρα που δεν επιτρεπόντουσαν οι φωτογραφίες. Ρώτησα έναν Ισραηλινό στρατιώτη φρουρό με αυτόματο, αν υπήρχε τρόπος να πάρω φωτογραφίες, και μου απάντησε να σταθώ πίσω του να με καλύπτει και να ακουμπήσω τον τηλεφακό μου στον ώμο του. Για λίγες στιγμές, προστατευμένος από τον Ισραηλινό στρατιώτη, ακουμπώντας τον ώμο του πήρα φωτογραφίες. Στιγμές ανεξίτηλες στην μνήμη μου.

Και δυό μέρες σε ένα Κιμπούτς, μια από τις πιο απρόσμενα εξυψωτικές εμπειρίες. Τα Κιμπούτς είναι τα μόνα μέρη στον κόσμο που ασκείται η πραγματική Αθηναϊκή Δημοκρατία, βελτιωμένη με το ότι στα Κιμπούτς δεν υπάρχουν σκλάβοι και οι γυναίκες ψηφίζουν.

Τα τελευταία δύο γράμματα της λέξης Ισραήλ, Israel, EL, είναι από μόνα τους μια λέξη. Η λέξη Θεός. Ειναι δυστυχία το ότι επί 2000 χρόνια οι πιστοί του Χριστιανισμού και του Ισλάμ είναι εχθροί των πιστών του Ιουδαϊσμού, ενώ όλοι πιστεύουν στον ίδιο Ένα Αβρααμικό Θεό.

Σαλόμ. Λαχάιεμ!

Ειρήνη. Στη Ζωή!

Όσο όμως τα πράγματα αλλάζουν, τόσο παραμένουν τα ίδια, ιδίως όταν πρόκειται για άγνοια, μίσος και κακοβουλία.

Βέβαια αμέσως σταμάτησα και έκλεισα και ξέχασα τα σχέδια που είχαμε να πάμε στο Λούξορ για την έκλειψη του 2027. Δεν το θεωρώ πλέον ασφαλές ή συνετό να βρεθούμε στην Αίγυπτο σε γνωστή και φημισμένη τοποθεσία, σε σημαντική στιγμή, σαν τουρίστες με Αμερικανικό γκρουπ. Και αν ακόμα είχα το Ιταλικό διαβατήριο μαζί μου αποδεικνύοντας υπηκοότητα σε φασιστική χώρα, που θα έγραφε ότι γεννήθηκα στην Ελλάδα, (μια χώρα παροιμιώδους αντισημιτισμού) δε νομίζω οι εγκληματίες να ελέγχουν διαβατήρια όταν βάζουν βόμβες, όταν πυροβολούν σε πλήθη και όταν απαγάγουν ανθρώπους. Ελπίζω τίποτα να μην συμβεί στο Λούξορ ή οπουδήποτε αλλού το 2027 αλλά δεν το βλέπω λογικό να προχωρήσουμε με αυτό το όνειρο. Ο ήλιος θα πρέπει να κρυφτεί πίσω από την Σελήνη χωρίς την Μαργαρίτα και εμένα, αλλά θα έχει όμως συντροφιά τους Φαραώ θαμμένους στην Κοιλάδα των Βασιλέων, σε τρύπες στους λοφίσκους της Ερήμου.

Αυτό άλλωστε ήθελα να φωτογραφήσω: το τίποτα της ερήμου, τις τρύπες στις πλαγιές, την κατάληξη ανθρώπων τόσης δύναμης όσο ζούσαν, τώρα με το μεγαλειώδες φυσικό δράμα να εξελίσσεται στο στερέωμα από πάνω τους. Μια φωτογραφία στοχασμός, διαλογισμός για το πόσο ασήμαντοι είναι όλοι και πόσο ασήμαντα είναι όλα μπροστά στο μεγαλείο ενός σύμπαντος που θα υπάρχει πολύ, πολύ αφού εμείς, οι χόμο σάπιενς το καρκίνωμα της βιόσφαιρας αυτού του μικρού πλανήτη θα έχουμε εξαλειφθεί και θα έχουμε εισαχθεί στην Γαλακτική Εγκυκλοπαίδεια σαν ένα ενδιαφέρον αλλά αποτυχημένο πείραμα της φύσης.

 

 ~~~