Ταυτότητα Ευρωπαϊκών προδιαγραφών

Η Απέραντη Περηφάνια ενός Έθνους

ή, η μοναξιά του να είναι ένας λαός πιό έξυπνος απ' όλους τους άλλους...

Θυμάμαι την εποχή που αλλάζανε τις ταυτότητες με τις καινούργιες τις "Ευρωπαϊκές"... Το πιο αιχμηρό θέμα ήταν το ότι δεν θα έλεγε πλέον η ταυτότητα "Χριστιανός Ορθόδοξος". Ανάλογα με πιο στρατόπεδο άκουγες αυτό σήμαινε ή την πρόοδο στον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας και το τέλος της προκατάληψης βάση θρησκείας, ή, ένα ακόμα βήμα της Ευρώπης στην προσπάθειά της να Φραγκέψει την Ρωμιοσύνη... Τέλος πάντων... Τα του Καίσαρα τω Καίσαρι που λένε...

Και να λοιπόν μερικά χρόνια μετά, περήφανα κουβαλώντας την νέα Ελληνική ταυτότητα στην τσέπη της καρδιάς, άρτι αφιχθείς εξ' ΗΠΑ μετά 17 χρόνια και έχοντας ξανα-ανακαλύψει το κόρδωμα του να είσαι Έλληνας, έμαθα ότι η υπόλοιπη Ευρώπη δεν βλέπει την καινούργια Ελληνική ταυτότητα με τον ίδιο τρόπο που την παρουσίασε εντός Ελλάδος η εκδίδουσα αρχή.

Παράδειγμα Πρώτον: Σύνορα Ολλανδίας-Αγγλίας στο Hook of Holland, έτοιμος με το τζιπ να μπω στο φέρρυ μπωτ, περνώντας κάτι σαν διόδια, μόνο που είναι έλεγχος διαβατηρίων μπαίνοντας στο καράβι. Δεν είχα Ελληνικό διαβατήριο γιατί , όπως είδατε στο περασμένο ποστ η μάνα Ελλάς έπαιζε πρέφα, και είπα "κανένα πρόβλημα, περνάω με την Ευρωπαϊκή ταυτότητα!"

Δίνω την ταυτότητα.

- Τι είναι αυτό;

- Ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας.

- Δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια.

- Υπάρχει πρώτη φορά για το κάθε τι! Να περάσω;

- Δεν ισχύει ταυτότητα να περάσετε σύνορα!

- Ισχύει.

- Δεν ισχύει.

- Ισχύει.

- Δεν ισχύει. Περιμένετε να ελέγξουμε...

Την στέλνουν επάνω στα γραφεία και περιμένω μέσα στο αυτοκίνητο. Περνάνε 10 λεπτά. Βγάζω από την τσέπη μου το Αμερικανικό διαβατήριο.

- Έχω και αυτό εδώ...

- Α! Θαυμάσια! μπορείτε να περάσετε ως Αμερικανός.

Το ξαναβάζω στην τσέπη μου.

-Το ξέρω, αλλά είμαι Έλληνας στην Ευρώπη και προτιμώ να με περάσετε ως Έλληνα βάση της Ευρωπαϊκής ταυτότητάς μου. Θα περιμένω.

Περνάνε άλλα 20 λεπτά. Έρχεται το μεγάλο κολοκύθι εν στολή από τα γραφεία κρατώντας την ταυτότητά μου.

- Μπορείτε να περάσετε, αλλά αυτή είναι παλιά ταυτότητα -πρέπει να βγάλετε καινούργια.

- Τι γράφει εδώ αξιωματικέ; στην ημερομηνία εκδόσεως;

- Ιανουάριος 2008.

- Πράγματι! και τώρα έχουμε Απρίλιο του 2008. Αυτή είναι η καινούργια ταυτότητα.

- Μα φαίνεται ίδια με την παλιά στο χρώμα και σχέδιο!

- Είδες φίλε μου!

Το περιστατικό το πέρασα στο ντούκου με την σκέψη ότι οι Ολλανδοί τρώγανε πολλές τουλίπες και δεν είχαν ιδέα περί μαντζουράνας. Δύο βδομάδες αργότερα στο Ντόβερ, Παράδειγμα Δεύτερον, έτοιμος να περάσω την Μάγχη για Γαλλία, ο τύπος πολύ Βρετανικά μου λέει:

- Περάστε, αλλά να ξέρετε ότι κανονικά μια ταυτότητα δεν ισχύει για έλεγχο συνόρων.

Τέλος πάντων, εντάξει, σκέφτηκα, ο καθένας το δικό του... και πήγα να ξαναδώ τις Βερσαλλίες.


Εν τω μεταξύ, τα παραπάνω είναι μόνο ακαδημαϊκής σημασίας γιατί στην καθημερινότητα δεν τρέχει τίποτα. Δεν εξετάζουν χαρτιά πουθενά. Γι αυτό και με τόσα ταξίδια έχω μόνο τρία παραδείγματα. Αφού, ακόμα οδηγώντας να περάσω από Ιταλία σε Ελβετία, που δεν είναι καν μέλος της ΕΕ, πήγα να σταματήσω στα διαβατήρια, και τα παιδιά μου κάνανε σινιάλα να μην σταματήσω και να προχωρήσω να μπω... Και πουθενά αλλού δεν τσεκάρανε έγραφα... Γερμανία, Δανία, Σουηδία... Μόνο περνώντας Ολλανδία-Αγγλία και Αγγλία-Γαλλία...

Αλλά το τρίτο παράδειγμα ήταν και το μεγαλύτερο σε διάρκεια:

Τον Σεπτέμβριο του 2008 φτιάχναμε τα χαρτιά μας να παντρευτούμε στην Ιταλία. Εγώ ο απλοϊκός ήθελα να παντρευτώ ως Έλληνας. Μα, για λόγους πλέον γνωστούς δεν κρατούσα διαβατήριο, μόνο ταυτότητα. Και το Δημαρχείο έλεγε ότι η Ταυτότητα δεν είναι απόδειξη ιθαγένειας.

- Μα λέει εδώ "Ιθαγένεια Ελληνική"!!

- Δεν έχει σημασία!

- Έχει!!

- Δεν έχει!

- Έχει!!

- Δεν έχει!!!

(Θα παρατηρήσατε ήδη ότι η συνομιλία στην Ολλανδία είχε ερωτηματικά και τελείες ενώ αυτή η συνομιλία στην Ιταλία έχει όλο θαυμαστικά. Αυτό είναι γιατί στις Μεσογειακές χώρες, εν αντιθέση με τις βορειοδυτικές, τα πνεύματα είναι πιο σπιρτόζα και αναμμένα.)

- Έχει σημασία!!

- Δεν έχει!!!

Τελικά τα παιδιά από το Δημαρχείο φτάσανε μέχρι την Ρώμη και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν τελεσίδικο και με βούλα:

- Η Ευρώπη δεν αναγνωρίζει την καινούργια Ελληνική ταυτότητα ως νόμιμη απόδειξη ιθαγένειας. Και να πιάσουνε οι Έλληνες να χτυπιούνται στο πάτωμα, δεν αναγνωρίζεται.

(Κι έτσι παντρεύτηκα ως Αμερικανός)

~

Θυμάμαι νοσταλγικά την μέρα του Ιανουαρίου 2009 που πήγαμε να δείξω στην γυναίκα μου την Νέα Υόρκη και την Βοστώνη... Προσγειωθήκαμε στη Νέα Υόρκη μία ώρα αφού ο Ομπάμα είχε ορκιστεί πρόεδρος. Μιά μέρα ηλιόλουστη, κρυσταλλένια, και δεν ανεγνώριζα τους εκεί συμπατριώτες μου που μετά 8 χρόνια Πινόκιο, ξαφνικά έλαμπαν, ήταν ευδιάθετοι... γελούσαν...

Κρατούσαμε στο χέρι τα διαβατήρια, η γυναίκα μου το Ιταλικό και εγώ το Αμερικανικό. Στην αρχή των ουρών ένας φύλακας συνόρων, δίδυμος του Λούης Άρμστρονγκ, έδειξε σε μένα την ουρά για τα Αμερικανικά διαβατήρια και στην γυναίκα μου την ουρά για τα άλλα διαβατήρια. Με χαμόγελο πήγα να ρωτήσω:

- Η σύζυγος μου...

Αλλά ο Λούης Άρμστρονγκ δεν με άφησε να τελειώσω. Με χαμόγελο από αυτί σε αυτί έκανε βαθειά υπόκλιση από τη μέση μέχρι το πάτωμα και με το δεξί του χέρι έδειξε στην γυναίκα μου την ουρά για τα Αμερικανικά διαβατήρια, να μείνουμε μαζί.

~

Αμάρτησα, Ήμαρτον!

Οι Άθλιοι του Πεδίου του Άρεως

ή, τι έκανες στην Ελλάδα μπαμπά;

 

Ένοχος, εγώ. Και ως νέος Γιάννης Αγιάννης έρχομαι ο Άθλιος να εξομολογηθώ και να ζητήσω από το σεβαστό έθνος μου συγγνώμη και οίκτο!

Αλλά, προτρέχω...

Καλύτερα να ξεκινήσουμε από την αρχή, τότε, εκείνο το απόγευμα όταν ήμουν ακόμη αθώος... Παραμονή Πρωτοχρονιάς, 31 Δεκεμβρίου 2007, ώρα τρείς και τριάντα μετά μεσημβρινή.

Πρίν 3 χρόνια και 5 μήνες

Ήμουν στα Σπάτα, στο μαγαζί Leroy Merlin, δίπλα στο αεροδρόμιο, αγοράζοντας κι άλλα πράγματα για το διαμέρισμα που ακόμη έφτιαχνα.

Μου έκλεψαν το τσαντάκι. 25 λεπτά αργότερα προσπάθησαν όλες μου τις κάρτες σε μηχάνημα στο Χολαργό, άρα πρέπει να είχαν μοτοσυκλέτα.

Αμερικανικό διαβατήριο, Ελληνικό διαβατήριο, Αμερικανικό δίπλωμα οδήγησης, Ελληνική ταυτότητα, Αμερικανική Κοινωνική Ασφάλεια, 600 Ευρώ, πολλές πιστωτικές κάρτες, και μια ψηφιακή μηχανή. Τηλεφώνησα από το κατάστημα αμέσως στην Αμερικανική Πρεσβεία, τις τράπεζες και την αστυνομία.

Η Αμερικανική Πρεσβεία πήρε τα στοιχεία μου, μου είπαν πόσο λυπούνται για την περιπέτειά μου και μου εξήγησαν την εύκολη διαδικασία για να αντικαταστήσω το διαβατήριο.

Κατά τις δέκα το βράδυ παραμονή πρωτοχρονιάς η Αμερικανική Πρεσβεία μου τηλεφώνησε να ρωτήσουν αν είμαι O.K., και αν χρειάζομαι τίποτα...

Το Αμερικανικό μου διαβατήριο είχε αντικατασταθεί και το πήρα από την Πρεσβεία σε πέντε (5) μέρες. Για την άδεια οδηγήσεως της Μασαχουσέτης έκανα μια γρήγορη αίτηση σε μια ιστοσελίδα από το σπίτι στην Αθήνα και έλαβα καινούργια άδεια ταχυδρομικώς σε 2 βδομάδες. Την κάρτα της Κοινωνικής Ασφάλισης μου την έστειλε η Αμερικανική Πρεσβεία σε ένα μήνα. Από τότε, τώρα που είμαι στα βιβλία τους ως Αμερικανός ζων εν Ελλάδι, η Αμερικανική Πρεσβεία μου στέλνει και email όποτε είναι να γίνει διαδήλωση οπουδήποτε στην Ελλάδα για να ξέρω, να αποφύγω να βρίσκομαι σε εκείνη την περιοχή.


Τα Ελληνικά έγραφα ήταν... ας πούμε... όχι το ίδιο απλό να αντικατασταθούν... Πράγμα πού, είμαι σίγουρος, είχατε ήδη μαντέψει.


Πρώτα-πρώτα έπρεπε να κάνω αναφορά στην Ασφάλεια.

Μου είπαν ότι δεν μπορούσα να κάνω αναφορά κλοπής πριν από τις 2 Ιανουαρίου. Δύο λοιπόν του Ιανουαρίου, έως 4 Ιανουαρίου πήγα με το αυτοκίνητο τρείς φορές Φάληρο-Σπάτα, και έκανα 7 τηλεφωνήματα ώσπου να αποφασίσουν πια Ασφάλεια θα διέκοπτε το καφεδάκι της για να πάρει κατάθεση. Τα Σπάτα, όπου έγινε η κλοπή, με στέλνανε στο Παλιό Φάληρο πού μένω, και το Φάληρο με έστελνε στα Σπάτα. Στο τέλος η αναφορά έγινε στα Σπάτα απόγευμα 4 Ιανουαρίου.

Τρείς μέρες αργότερα πήρα από τα Σπάτα την αναφορά κλοπής επισήμως επτασφράγιστη με σφραγίδες επτά και μπλέ και μαύρες, χαρτοσημασμένη και άλλως στιλβωμένη, και την πήγα γραμμή στην Ασφάλεια του Αστυνομικού Τμήματος Παλαιού Φαλήρου, όπου τους την έδειξα, άφησα αντίγραφο και τα στοιχεία μου.

Τους είπα ότι πρέπει να αντικαταστήσω το διαβατήριο και μου είπανε να πάω στα διαβατήρια στο Ισόγειο.

Στα διαβατήρια στο Ισόγειο δυό λεπτά αργότερα, κρατώντας την αναφορά κλοπής στο αριστερό χέρι τους είπα ότι πρέπει να βγάλω διαβατήριο. Ένας αστυνομικός, χωρίς να σταματήσει την συζήτησή του με άλλον και χωρίς να με πολυκοιτάξει ή να ρωτήσει τίποτα μού έδωσε ένα έγγραφο να συμπληρώσω. Το συμπλήρωσα, άφησα φωτογραφίες και 90 Ευρώ και έφυγα.

Την ίδια μέρα πήγα και από τις ταυτότητες και έβγαλα καινούργια επί τόπου.

Μιά βδομάδα αργότερα πήγα να πάρω το διαβατήριο.

Αμ δε! Η μάνα Ελλάς είχε αρνηθεί την αίτησή μου. Μα γιατί, ρωτάω, και μου απαντάνε ότι συμπλήρωσα λάθος αίτηση και δεν τους είχα πει ότι είχα διαβατήριο και μου το είχαν κλέψει.

- Μα, εγώ, Σπάτα, Αναφορά, Ασφάλεια, τρέξιμο...
- Τίποτα! κλεμμένο διαβατήριο δεν ξαναβγαίνει για 3 μήνες και τώρα αλλάζει ο νόμος και θα γίνουν έξι.
- Γιατί;
- Γιατί πρέπει να τελειώσουν πρώτα τις έρευνες.
- Ποιές έρευνες;
- Αυτές που κάνουμε για να βρούμε το διαβατήριό σας.
- Α! αυτές τις έρευνες... Καλά... γιατί τόσο καιρό;
- Γιατί μπορεί να το πουλήσατε σε αλλοδαπούς.

Σωστά! καλά να πάθω που άφησα να με κλέψουν ο χαζός...


Κι έτσι συνέχισα τα επαγγελματικά μου ταξίδια στην Αυστρία, Σουηδία κλπ., ως Αμερικανός, με το ολοκαίνουργιο Αμερικανικό διαβατήριο μου. Στην Ιταλία παντρεύτηκα και ζω ως Αμερικανός γιατί δεν είχα Ελληνικό διαβατήριο (και η καινούργια Ελληνική ταυτότητα της ΕΕ δεν αναγνωρίζεται ώς απόδειξη ιθαγένειας πουθενά στην ΕΕ εκτός Ελλάδος, όπως έμαθα και στην Ολλανδία και στην Αγγλία και στην Ιταλία, αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση).


Έκανα πάλι αίτηση μήνες αφού είχε ήδη λήξει η περίοδος που έπρεπε να περιμένω. Αυτή την φορά δεν μου αρνήθηκαν επισήμως. Απλώς δεν μου έδιναν το διαβατήριο, και δεν μου το δώσανε παρά τον Απρίλιο του 2009, 8 μήνες μετά από την αίτηση: μου είχανε τηλεφωνήσει στο κινητό μου στην Ιταλία: Αφ' ενός το διαβατήριο ήτανε έτοιμο, αφ' εταίρου ο Εισαγγελέας είχε ζητήσει από την Ασφάλεια να μου πάρει κατάθεση.
- Τί κατάθεση;
- Κάνατε αίτηση για διαβατήριο χωρίς να πείτε ότι θέλατε να αντικαταστήσετε κλεμένο.
- Α! μα, το και το!
- Εντάξει. καταλαβαίνω τι έγινε. Κανένα πρόβλημα. Γράψτε τα όλα αυτά έδω δώστε και αντίγραφο της αναφοράς κλοπής να τα στείλουμε πάνω και το θέμα θα λήξει! λέει ο κύριος της Ασφάλειας.


Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε δύο χρόνια και τέσσερεις μήνες μετά την κλοπή και αίτηση.

Ο καιρός περνάει... είμαστε τώρα τρία χρόνια και πέντε μήνες αργότερα, και εδώ στο βουνό μας έχει φουλ άνοιξη με παπαρούνες και απ' όλα!


Έρχεται η γυναίκα μου εν στολή με το περιπολικό.
- Άστα! μου λέει... Φέτος δεν μπορούμε να πάμε στην Ελλάδα για Χριστούγεννα!
- Γιατί; ρωτάω.
- Γιατί πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις ημέρες των διακοπών και το ταξίδι να πάμε τέλη Ιανουαρίου.
- Τι να κάνουμε στην Αθήνα τέλη Ιανουαρίου;
- Το δικαστήριο κάτω στην πόλη κάλεσε τον φίλο μας τον αρχηγό των Καραμπινιέρι και του έδωσε έγραφα από την Αθήνα που σε καλούν ως κατηγορούμενο σε δίκη στις 26 Ιανουαρίου 2011, με την κατηγορία της ψευδούς δηλώσεως. Να η δικογραφία. Στα Ελληνικά και στα Ιταλικά. Και στο δικαστήριο κάτω και οι καραμπινιέρι κατάλαβαν τι έγινε και αναρωτιούνται τι κάνει η Ελλάδα, γιατί, βάση της δικογραφίας, αυτή η κατηγορία δεν θα ήταν δυνατό να γίνει στην Ιταλία λόγω του ότι και τα συστήματα και οι νόμοι δεν θα απέτρεπαν τέτοιου είδους λάθος.


Κι έτσι, κόσμε, θα κάτσω στο ειδώλιο! Ένοχος!

Αμάρτησα γιατί ήθελα να ταξιδεύω ως Έλληνας...
Αμάρτησα γιατί η Ασφάλεια ούτε στα Σπάτα ούτε στο Φάληρο μου είπε ότι έπρεπε να περιμένω 3 μήνες.
Αμάρτησα γιατί ο Αστυνομικός που μου έδωσε την αίτηση να συμπληρώσω δεν με ρώτησε αν είχα ήδη διαβατήριο και τι έγινε (εφ' όσον υπάρχουν διαφορετικές αιτήσεις για κάθε περίπτωση πράγμα που από τους δυό μας μόνο ο Αστυνομικός το ήξερε).
Αμάρτησα. Μετά από 52 χρόνια καθαρό μητρώο σε τέσσερεις χώρες.
Και δεν τό 'ξερα καν ότι αμάρτανα να το διασκεδάσω και καθώς το 'κανα...

Ντρέπομαι. Γιατί δεκαεφτά χρόνια μεγάλωσα παιδί στην Αμερική να είναι περήφανο που είναι Έλληνας.
Έχω θυμό. Για τους τεμπελχανάδες που δεν κάνουν την δουλειά τους σωστά και τα πληρώνουμε εμείς.
Φοβάμαι. Πραγματικά φοβάμαι... πραγματικά και πολύ.


Η Αμερική που μου αντικατέστησε διαβατήριο σε 5 μέρες, και ενδιαφερόταν και για το αν είμαι καλά, δεν ξέρει ότι ένας άνθρωπος είναι ένοχος μέχρι να αποδείξει ο ίδιος ότι είναι αθώος... Οι Εισαγγελείς στο Πεδίο του Άρεως τα ξέρουν όλα! Και, από συστήματα και αιτήσεις, άλλο καλό! δεν μας ξεφεύγει μύγα στην Ελλάδα!


Αμ σανίδα βρεγμένη που χρειάζεται... κυρίες και κύριοι των Ελληνικών διαβατηρίων, και εσείς εισαγγελείς, ακούστε και σκεφτείτε ότι τα μεταξωτά βρακιά κι επιδέξια σκέλια θέλουνε!

Ντροπή!

...έχει κανείς συμβουλές να βοηθήσει ;

Τεχνολογία, Συμφέροντα και ο κοσμάκης

Το σακί των ανέμων

Διαβάζοντας τα σχόλια της περασμένης ανάρτησης, που πάντα μου δίνει χαρά να λαβαίνω και να απαντώ, σκέφτηκα ότι η ανάρτηση δεν έδινε πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο σχέδιο, απλά έλεγε ότι υπάρχει αυτό το σχέδιο και πως αντιστεκόμαστε.

Μια λοιπόν που η Ελλάδα και η Ιταλία είναι, όπως λένε οι ίδιοι οι Ιταλοί, και συνεχώς εξακριβώνω και εγώ, Ούνα Φάτσα, Ούνα Ράτσα, σκέφτηκα ότι ίσως να ενδιέφερε να δώσω πράγματι λίγες περισσότερες ματιές στο πως λειτουργούν (η δεν λειτουργούν) τα συστήματα εδώ, για ένα παραλληλισμό με τα δικά μας στην Γκρέτσια.


Πριν όμως πάω εκεί, σύντομα, δυό λόγια για τις Αιολικές Τουρμπίνες (Ανεμόμυλους) και τις εγκαταστάσεις τους, όπως έχει εξελιχθεί το θέμα διεθνώς:

Κατ' αρχάς, όλες οι Αιολικές τουρμπίνες δεν είναι γεννημένες ίσες. Υπάρχουν οι οικογένειες καθημερινής χρήσης που φτάνουν τα 20 με 60 μέτρα ύψος. Μετά υπάρχουν οι πολύ μεγαλύτερες πού φτάνουν το 50% του ύψους του Πύργου του Άϊφελ...

Στην Ελλάδα βλέπετε τις 20-μετρες, και τις 40-μετρες. Στο εξωτερικό μπορεί να δείτε και 60-μετρες. Τις τεράστιες των 105 μέτρων, με συνολικό ύψος των φτερών 155 μέτρα δεν τις βλέπει άνθρωπος καθημερινά γιατί απλούστατα αυτά τα θηρία ζουν μακριά από ανθρώπους, κατοικημένες περιοχές, δάση, και ζώα, στις ερήμους, τις στέπες, το Τέξας και τους ωκεανούς.

Μια φάρμα μπορεί να έχει τρείς έως έξι 155-μετρες, ή ντουζίνες από 20 ή 40-μετρες. Η μέση ζωή μιας Αιολικής φάρμας είναι 20 χρόνια. Μετά από τα 20 περίπου χρόνια οι σκελετοί των θηρίων πρέπει να ξεχαρβαλωθούν και να πεταχτούν με κόστος ίσο της αρχικής κατασκευής. Αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, άρα μένουν τα κουφάρια να τα βλέπουν αυτοί που πριν 20 χρόνια ζούσαν κοντά τους αλλά ξεσπιτώθηκαν γιατί δεν άντεχαν τον θόρυβο και βουητό. (Υπάρχουν μελέτες που αποδεικνύουν την αρνητική επίδραση του ήχου τους στο νευρικό σύστημα ανθρώπων που ζουν κοντά τους).

Επίσης, να σημειώσουμε δειγματοληπτικά, ακόμα και χώρες που έχουν δεσμευθεί πλήρως στην Αιολική ενέργεια δεν ελπίζουν σε περισσότερη από 5-15% κάλυψη των αναγκών δι αυτής της οδού. Η Αγγλία έχει προτείνει σχέδια να γεμίσει τη θάλασσα της Ιρλανδίας με τουρμπίνες... Στο Σαν Ντιέγκο υπάρχει μια φάρμα με 100 τουρμπίνες 20 ετών. Η συνολική παραγωγή αυτών των 100 γεννητριών μπορεί σήμερα να καλυφθεί με μόνο 3 τουρμπίνες καινούργιας τεχνολογίας.


Η μεγάλη επιχείρηση χρειάζεται αγορά για να κουνάει τα προϊόντα της και να βγάζει κέρδη. Κατά τα μοντέρνα δεδομένα όταν η αγορά δεν υπάρχει την δημιουργεί η επιχείρηση μέσω διαφήμισης για να πείσει το κοινό ότι το προϊόν τους είναι απαραίτητο να το αγοράσουν αμέσως.

Η Αιολική βαριά βιομηχανία έλαβε ένα δώρο από τον ουρανό τυλιγμένο με πράσινο φιόγκο: δεν χρειαζόταν να πείσει κανέναν: απλά να χρησιμοποιήσει μερικές λέξεις κλειδιά όπως "Ανανεούμενη Ενέργεια", "Φτηνή Ενέργεια", "Πράσινη Τεχνολογία" και τα λοιπά.

- Βέβαια η ενέργεια είναι ανανεούμενη μόνο όταν φυσά αέρας, και όταν δεν φυσά, η στάνταρντ ενέργεια που απαιτείται κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας πρέπει να έρθει από άλλες πηγές, δημιουργώντας έτσι φόρτο και συνωστισμό στο δίκτυο που πρέπει να ανακυκλώνεται συνέχεια ανάλογα από τα αν φυσάει ή όχι ο αέρας και από πού θα έρχεται κάθε δευτερόλεπτο ενέργεια στο δίκτυο...

- Και είναι άραγε φτηνή, όταν η καινούργια φάρμα που θέλουν να χτίσουν στον ωκεανό έξω από την Μασαχουσέτη είναι να κοστίσει σχεδόν δύο δισεκατομμύρια δολάρια... για 20 χρόνια χρήσης. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι το κόστος Αιολικής ενέργειας είναι 10-90% ψηλότερο από συμβατικά μέσα.

- Και η τεχνολογία; Είναι πράσινη όταν ξεριζώνει δάση, σκοτώνει πουλιά με τις έλικες, διώχνει ανθρώπους από τον θόρυβο, και οι αγελάδες και οι κατσίκες μειώνουν την παραγωγή τους από γάλα; Πόσο "πράσινο" είναι αυτό;


Κακά τα ψέματα... Η Αιολική Βιομηχανία ήταν άλλος ένας τρόπος να τα παίρνουν οι βιομήχανοι δημιουργώντας λευκούς ελέφαντες που στα μάτια του κοινού (και των πολιτικών) δεν ήταν ελέφαντες αλλά ζαρκάδια...


Και η Αιολική Βιομηχανία το ξέρει καλά αυτό πια. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο, η Αιολική Bιομηχανία διεθνώς έχει ασπασθεί τις μελέτες περί θορύβου κλπ., κλπ., και εδώ και 10 περίπου χρόνια έχει αναπροσανατολιστεί σε Αιολικές φάρμες στις θάλασσες και τους Ωκεανούς.

Ένα από τα πρώτα προγράμματα για θαλάσσιες φάρμες εγκαταστάθηκε στη Βαλτική έξω από την Κοπενχάγη στη Δανία, και το βλέπει κανείς, μεγαλοπρεπές με τους πάμπολλους ανεμόμυλους καθώς οδηγεί στην γέφυρα που ενώνει την Δανία με την Σουηδία.

Ένα άλλο είναι το Cape Wind, ένα πρόγραμμα πάνω από 100 ανεμόμυλων 105 μέτρων που προτάθηκε να βρίσκεται ανάμεσα στα νησιά Martha's Vineyard, Nuntacket και του Cape Cod της Μασαχουσέτης, 20 ναυτικά μίλια μακριά από γη, μέσα στον Ατλαντικό. Το έτος ήταν 2000. Πολλοί κάτοικοι της ανατολικής Μασαχουσέτης, και οι φυλές των Γουάπανογκ το πήγαν το σχέδιο δικαστικά προσπαθώντας να το σταματήσουν, και μετά από 9 χρόνια τα κατάφεραν, για λόγους οικολογικούς ,σχετικά με τον όλεθρο που θα είχε υποστεί η αλιεία και οι φάλαινες. Αλλά φέτος ο Ομπάμα το ανέστησε και ξαναρχίζουν δικαστήρια για άλλα 10 χρόνια.


Η Βιομηχανία Αιολικής ενέργειας χωρίστηκε τελικά σε δύο κατηγορίες:

- Την βαριά βιομηχανία, των 60-155 μέτρων σε φάρμες από μερικές ντουζίνες στην κάθε μία, που περιέγραψα παραπάνω, η οποία μπορεί να συμπληρώσει το πολύ 30% της συλλογικής χρειαζούμενης ενέργειας κι αν ακόμα γεμίσουν οι ωκεανοί με τουρμπίνες τα επόμενα 50 χρόνια, και,

- Την σχεδόν τριτοκοσμική αντιμετώπιση όπου χρησιμοποιούνται ανεμόμυλοι 20-40 μέτρων μεμονωμένα για σπίτια ή οικισμούς εδώ και εκεί, ή λίγο μεγαλύτερα προγράμματα όπως οι 27 40-μετρες τουρμπίνες στο βουνό πάνω από την Πάτρα...και οι τουρμπίνες που βλέπουμε σε έρημους κάβους Κυκλαδίτικων νησιών μακριά από δρόμους και ανθρώπους.

Πάντως, ένα είναι σίγουρο: όπου και όπως και να δείτε ανεμόμυλους δεν θα τους δείτε ποτέ μέσα σε δάση. Και ποτέ δεν θα δείτε τουρπμίνες πάνω από 20 μέτρων κοντά σε σπίτια.



Τώρα, στο συγκεκριμένο πρόβλημα εδώ στα μέρη μας:

Ένα σχέδιο που καλεί για 14 ανεμόμυλους των 155 μέτρων πάνω σε μια ράχη καλυμμένη από πυκνά δάση με συνεχείς κατολισθήσεις, δίπλα σε ένα Εθνικό Πάρκο, τρία χωριά, έξι φάρμες αγελάδων και κατσικιών, με τουρισμό και ιστορική σημασία, και με φυσικό πλούτο... όπου ο κοντινότερος κόμβος ηλεκτρικού δικτύου είναι 40 χιλιόμετρα μακριά, όπου δεν υπάρχουν δρόμοι να μεταφερθούν τα εξαρτήματα... ένα τέτοιο σχέδιο είναι απλά γελοίο.

Η μόνη λογική ερώτηση είναι "ποιός τα τσέπωσε και πόσα;"

- Μιά μικρή εταιρεία "βιτρίνα" πλησίασε μέλη του Συμβουλίου του Δημαρχείου του Σαν Γκοντένζο το 2007.

- Τα μέλη κράτησαν τις διαπραγματεύσεις μυστικές επί 18 μήνες, συμφώνησαν πόσα λεφτά θα πάρουν, υπέγραψαν, και μετά ανακοίνωσαν το τετελεσμένο γεγονός δίνοντας ένα μήνα για αντιρρήσεις.

- Τότε, κάμποσοι από τους χωριανούς, και όλοι οι επαγγελματίες, αγρότες με φάρμες, μηχανικοί, γιατροί, και όλων των ειδών οι άνθρωποι από τις γύρω φάρμες και χωριά ενώθηκαν και ξεκίνησαν μια επιτροπή ο σκοπός της οποίας ήταν να πληροφορήσει όλους τους ενδιαφερόμενους με ατράνταχτα στοιχεία πια είναι η πραγματικότητα και οι νόμοι.

- Τον Φεβρουάριο του 2009 το Συμβούλιο του Σαν Γκοντένζο έδωσε μία συνάντηση με αυτούς γύρω από το τραπέζι στην μια άκρη της αίθουσας και όλους εμάς απέναντι, . Σε ερώτηση σχετικά με την αναγκαία διαπλάτυνση του δρόμου κατά 5 μέτρα και το κόψιμο όλων των δέντρων 10 μέτρα μακριά από τον καινούργιο δρόμο, ένας Σύμβουλος απάντησε: "Μην ανησυχείτε, δεν θα γίνει αυτό στο Σαν Γκοντένζο αλλά στο άλλο χωριό". Η όλη συνάντηση ήταν ένα σκέτο καραγκιοζιλίκι όπου η ίδια η Δήμαρχος και η τεχνική της σύμβουλος (που ήταν η χασάπης του χωριού) φέρθηκαν σε επιστήμονες και γιατρούς και αντιπροσώπους του WWF με τόση περιφρόνηση και συγκαταβατικότητα και πατρονάρισμα, αποφεύγοντας να απαντήσουν οποιαδήποτε ερώτηση, που είχαμε αρχίζει να γελάμε με λύπη.

- Δεν έδειχνε κανείς να σκέφτεται ότι ο κάθε ανεμόμυλος χρειάζεται βάση επίπεδη και καθαρή ακτίνας 30 μέτρων με 8 θεμέλια βάθους 15 μέτρων και πλάτους 4 μέτρων. Ότι η κάθε τουρμπίνα είναι πολλοί τόνοι σε μέγεθος φορτηγού με 18 ρόδες, και για να τοποθετηθούν στην κορφή του πύργου στα 105 μέτρα χρειάζεται ένας γερανός τόσο μεγάλος που, για παράδειγμα, υπάρχουν μόνο τέσσερις (4) τέτοιοι γερανοί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη δεν ξέρουμε πόσοι υπάρχουν.

- Τα τριάντα αργύρια; 25% έκπτωση στο λογαριασμό του ηλεκτρικού, περίπου 1000 Ευρώ τον μήνα νοίκι για την γη του κάθε ανεμόμυλου, 200.000 Ευρώ για το Δημαρχείο με τα οποία θέλουν να απαλλοτριώσουν δάσος και να χτιστεί ένα μεγάλο παρκινγκ. Αυτά που η εταιρία υποσχέθηκε στο Σαν Γκοντένζο αντιστοιχούν με το 0.02% των προβλεπόμενων εσόδων της 20-ετίας λειτουργίας. Δεν προβλέπεται ανανέωση ή απομάκρυνση μετά. Δηλαδή, πολύχρωμες χάντρες για τους ιθαγενείς.

- Τον Μάρτιο του 2009 πήγαμε και φωτοτυπήσαμε μια σελίδα νόμου στην Τοσκάνη μέσα στην οποία μια παράγραφος ρητά απαγόρευε βιομηχανική εκμετάλλευση στην συγκεκριμένη περιοχή. Την επόμενη εβδομάδα η παράγραφος αυτή είχε σβηστεί από τον νόμο και μείναμε με την φωτοτυπία.

- Μέσα στον τελευταίο χρόνο το Εθνικό Πάρκο έχει δηλώσει την άρνησή του στο σχέδιο, και η επαρχία της Τοσκάνης ετοιμάζεται να αρνηθεί να δώσει την άδεια. Έχουμε σχεδόν νικήσει, και κάποιοι-κάποιοι στο Σαν Γκοντένζο θα πρέπει να ψάχνονται πως να επιστρέψουν τις δωροδοκίες που όλοι ξέρουμε ότι δέχτηκαν.

Ανεμόμυλοι!

Ανεμόμυλοι στη ράχη!



Ένα ωραίο πρωινό στο πέρασμα του Μουραλιόνε...
ευθεία μπροστά η Φλωρεντία και η Μεσόγειος... από πίσω μας η Αδριατική...

τέσσερα χιλιόμετρα πίσω μας, ο καταρράκτης της Ακουακέτα, 70 μέτρα,

που τον ανέφερε και ο Δάντης στην Τριλογία...

...τώρα, ας βγούμε από το φαράγγι, και πάμε πιο πίσω, καμιά 500αριά μέτρα...

Κάτω χαμηλά είναι ο καταρράκτης, δεξιά από τα βράχια, πίσω και χαμηλά από εκεί που είναι το αριστερό δεντράκι. Και στο βάθος, η ράχη και το πέρασμα του Μουραλιόνε...

ωραία δεν είναι;

Τώρα, φανταστείτε το με ανεμόμυλους...

όχι! όχι τέτοιους...

τέτοιους!

τώρα, πάρτε μια επιτροπή κατοίκων πού ακόμα και πάντα θα αντιστέκεται, βάλτε μέσα κι ένα ντόπιο Ελληνο-αμερικανό που του αρέσουν τα αγριογούρουνα και ξέρει από κομπιούτερ, και έχετε αυτό το ωραίο πόστερ:

Οι ανεμόμυλοι είναι στις σωστές θέσεις και κλίμακα σε προοπτική. Θέλουνε να κάνουνε 14 ανεμόμυλους, 155 μέτρα τον καθένα, δηλαδή σαν ένα 50όροφο ουρανοξύστη τον καθένα.

Ο αετός, κοιτάζοντας τα ευρώ στο έδαφος λέει:

Για να αποκαλύψετε ένα έγκλημα, ακολουθείστε τα λεφτά.

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι όταν πάρει φόρα κανείς... που να σταματήσει...

Να κι άλλο ένα πόστερ

Αυτό είναι από την περσινή ειρηνική διαδήλωση. Λεει:

Ας γιορτάσουμε τη φύση,

Πορεία πάνω στη ράχη

Εκεί που θα είναι οι ανεμόμυλοι.

Η φετινή διαδήλωση θα είναι πάλι 2 Ιουνίου. Ελάτε!!

και κάτι για το ιντερνέτ...

Αυτό λέει:

Να σβήσουμε την φύση;

Κάποιος στο Σαν Γκοντένζο θα το ήθελε...

Και Εσύ;

Ιστορία δύο Χωριών

και 6 φάρμες, ένα εθνικό πάρκο, ένας καταρράκτης, 2 αετοί, πολλές αγελάδες, κατσίκια, ελάφια, λύκοι, αγριογούρουνα, ασβοί, ένα Αβαϊο του ενάτου αιώνα, τα "ιερά δάση" και άλλα...

Βλέπετε, το Σαν Γκοντένζο είναι από την άλλη μεριά της ράχης στην Τοσκάνη, και εμείς στο χωριό μας, το Σαν Μπενεντέτο ιν Αλπε είμαστε από Αδριατική μεριά στην Εμίλια-Ρομάνια, και οι φύλακες ενός φυσικού θησαυρού. Αλλά, αυτοί οι Τοσκανοί στο Σαν Γκοντένζο δέχτηκαν την προσφορά που τους έκανε μια εταιριούλα που ήτανε βιτρίνα μιας άλλης εταιρείας που ήτανε βιτρίνα μιας μεγαλύτερης πολυεθνικής και αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τα δέντρα με πάρκινγκ, τις φάρμες με γεννήτριες, τα ζώα και τα πουλιά με το αντίστοιχο του θόρυβου της μηχανής ενός τρακτέρ σε φουλ γκάζι, επί 14 (Τέτοιο θόρυβο κάνει η κάθε γεννήτρια...)

Είμαστε υπέρ της καθαρής και ανανεώσιμης ενέργειας. Αλλά κατά της καταστροφής και της ασυδοσίας και της φιλαργυρίας... Ακόμη και ο Αμερικανός φίλος μου που ήταν εδώ με την γυναίκα του, και εργάζεται σε μια από τις μεγαλύτερες Αμερικανικές βιομηχανίες κατασκευής τέτοιων ανεμόμυλων, μόλις είδε την περιοχή είπε απλά: "Εδώ είναι λάθος τοποθεσία για τέτοιο πρόγραμμα".

Γιατί λοιπόν θέλουνε να το κάνουνε και γιατί αντιστεκόμαστε τώρα και για πάντα; Απλούστατα...

Δεν ξέρω άν το ξέρετε, αλλά, στην Ιταλία, η βιομηχανία ανεμόμυλων για Αιολική ενέργεια είναι το καινούργιο πλυντήριο χρημάτων της Μαφίας...

Μάλιστα, κάτω νότια, πριν κανένα χρόνο, δολοφόνησαν κάποιον που αντιστεκόταν και δεν αντιστέκεται πια...

Ναι.

Στα Βραχώδη Όρη

Rocky Mountain Dreaming

The way that you wander
ls the way that you choose
The day that you tarry
ls the day that you lose
Sunshine or thunder
A man will always wonder
Where the fair wind blows

Τα Βραχώδη Όρη, the Rocky Mountains, ή απλά the Rockies, στην βορειοαμερικανική ήπειρο ξεκινάν από τον Βόρειο Καναδά και ορθώνονται σαν τοίχος επί 3.000 χιλιόμετρα στα νότια, μέχρι λίγο πριν από το Μεξικό. Το πλάτος τους είναι περίπου 500 χιλιόμετρα, και σε μερικά μέρη φθάνουν να καλύπτουν 800 χιλιόμετρα. Οι ψηλότερες κορφές τους φθάνουν τα 14.500 πόδια, ή, 4.350 μέτρα. Τα πιό γνωστά μας Rockies βρίσκονται στο Κολοράντο, το Γουαϊόμινγκ και την Γιούτα. Περίπου 1.000 χιλιόμετρα μήκος και 600 πλάτος.

Εκεί, επί χιλιάδες χρόνια ήταν τα προπατορικά εδάφη φυλών όπως οι Κρόου, Φλάτχεντς, Αρόπαχο, Τσεγιέν, Τσεροκή, και ανατολικά, προς τους Μαύρους Λόφους της Νότιας Ντακότα, οι Λακότα (Σιού). Επί μερικές δεκαετίες στα μέσα του 19ου αιώνα βρίσκονταν εκεί και κάμποσοι λευκοί, οι άνθρωποι των βουνών, Mountain Men, που ζούσαν, και επιζούσαν μόνοι τους στη φύση και έβγαζαν το βιός τους από τα βουνά πιάνοντας κάστορες, αρκούδες και άλλα ζωντανά των οποίων η γούνα καλοπληρώνονταν κάθε καλοκαίρι από τους εμπόρους στο Σέντ Λούις.

Μια από τις ταινίες που άλλαξε την ζωή μου και έμεινε πάντα μέσα μου λέγονταν Jeremiah Johnson, του Σύντνεϋ Πόλακ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, γυρισμένη από τους δυό φίλους με αγάπη στα κτήματα του Ρέντφορντ στη Γιούτα, και στο Κολοράντο. Ίσως να την έχετε δει ως Τζερεμία Τζόνσον ο Αλύγιστος. Ίσως και να εκπλαγείτε όταν σας πω ότι κάθε τι στην ταινία ήταν η αληθινή ιστορία του Mountain Man John Johnston. Ο πραγματικός Johnston πέθανε σε ένα γηροκομείο στο Λος Άντζελες γύρω στο 1900. Εβδομήντα τόσα χρόνια αργότερα, η σωρός του μεταφέρθηκε σε ένα μικρό μνημείο που του έστησαν οι σημερινοί κάτοικοι της γης που είχε αγαπήσει στο Γουαϊόμινγκ. Ένας από τους τέσσερεις που κουβάλησαν την σωρό στο μικρό μνημείο ήταν ο Ρέντφορντ...

Είδα την ταινία σε ένα θερινό σινεμά στο Παλιό Φάληρο όταν ήμουν 14 χρονών, δεν την ξέχασα ποτέ και την έχω δει άπειρες φορές. Θυμάμαι προς το τέλος της ταινίας, όταν έχει ζήσει ήδη πολλά χρόνια στα βουνά και έχει επιζήσει δεκάδες επιθέσεις των Κρόου (ο αληθινός Johnston επέζησε 20 χρόνια βεντέτας με τους Κρόου οι οποίοι είχαν δολοφονήσει την γυναίκα του που καταγόταν από τους Φλάτχεντ -σε μία συγκεκριμένη επίθεση οι Κρόου είχαν στείλει 20 γενναίους εναντίων του), προς το τέλος λοιπόν της ταινίας ένας άλλος κυνηγός του λέει ότι είναι ίσως καιρός να γυρίσει και να πάει σε μια πόλη για ασφάλεια. Ο Τζόνσον απαντά: "Μπα... έζησα σε πόλη..."

Μετά από τα 20 χρόνια βεντέτας με τους Κρόου, όπως στο τέλος της ταινίας, ο πραγματικός Johnston και οι Κρόου έγιναν αδέλφια. Από τότε και μετά, ο Johnston αναφερόταν στους Κρόου ως "οι αδελφοί μου".

Η πρώτη φορά πού βρέθηκα στο Κολοράντο ήταν πολύ σημαντική στιγμή για μένα. Οι απέραντες πεδιάδες της Βορείου Αμερικής δεν έχουν ούτε ένα λόφο επί 1.500 χιλιόμετρα από το Οχάϊο μέχρι το Κολοράντο. Η γή σηκώνεται σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς, και μέχρι να φθάσουμε στο Ντένβερ του Κολοράντο, η πεδιάδα έχει φθάσει υψόμετρο 1.500 μέτρα. Είκοσι χιλιόμετρα από το Ντένβερ τα Βραχώδη Όροι σηκώνονται σαν τοίχος από το βορά ως το νότο, όσο βλέπει το μάτι.

Από το 2000 μέχρι το 2007 που έφυγα από την Αμερική πήγα πολλές φορές και για πελάτες μου των οποίων τα γραφεία ήταν στους πρόποδες, και για διακοπές με τον γιό μου. Ο γιός μου και εγώ λέγαμε τα Rockies "home".  Αν μας άκουγε ποτέ κανείς να λέμε "let's go home" δεν καταλάβαινε ότι εννοούσαμε το Κολοράντο. Κάναμε κάθε χειμώνα σκι που το υπεραγαπάμε, στα μέρη Vail, Aspen, Snowmass, Beaver Creek, Copper Mountain, Breckenridge, Keystone, Arapahoe Basin... Κι ένα καλοκαίρι πήγαμε έξι ώρες με άλογα, με οδηγό ένα γέρο cow boy, πάνω στα 2.500 έως 3.000 μέτρα...

Ο μικρός από το Φάληρο που μεγάλωσε παίζοντας καομπόϋδες και ινδιάνους στην αυλή, τα κατάφερε μετά από 30 χρόνια να σκαρφαλώσει μέσα στην οθόνη του θερινού σινεμά και να πάρει και τον γιό του απ' το χέρι.

Τις μπότες, τα τζήν, τα καπέλα, τις μπαντάνες, και τις πόρπες της ζώνης δεν τις πήραμε από τουριστικές μπουτίκ, αλλά από ένα συνεργικό μαγαζί που πουλά εφόδια και ζωοτροφές στου αγρότες. Όταν περπατούσαμε στο δρόμο ή μπαίναμε σε μιά καντίνα για χυλοπίτες, φασόλια κι αυγά δεν μας κοίταζε κανείς γιατι όλοι ήταν ντυμένοι έτσι... και άν βρεθείτε ποτέ στο Κολοράντο να θυμάστε ότι ένας γνήσιος κάομπόϋ δεν βγάζει το καπέλο του ποτέ. Ούτε στην καντίνα.


Έφτιαξα μια ξεχωριστή σελίδα, όπως τις άλλες που έχω κάνει, από τις δέκα συνολικά που μας επιτρέπουν πέρα του μπλόγκ, και έβαλα 42 φωτογραφίες από τα Βραχώδη Όρη. Μπορείτε να βρείτε την σελίδα στο μενού σελίδων πάνω αριστερά, ή κάντε κλικ εδώ.

Τέσσερεις Γιατροί + ένας

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΙΚΑ
ή, πόσοι Έλληνες γιατροί χρειάζονται για να αλλάξουνε μια λάμπα

Είναι τι σου τύχει. Αλλά όταν σου τυχαίνουνε πολλοί γιατροί περιμένεις ότι κάμποσοι θα σου βγουν σκάρτοι, κάμποσοι καλοί, και κάμποσοι κάπου στη μέση. Όταν λοιπόν σού πέφτουν όλοι παρ' τον ένα μούντζωνε τον άλλο δεν πάει το νιονιό σου ότι όλοι οι γιατροί χρειάζονται φτερά και πούπουλα, αλλά σκέφτεσαι ότι απλά στάθηκες ασυνήθιστα άτυχος και ο επόμενος θα είναι ο Άλμπερτ Σβάιτσερ. Εκτός αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα (και ο Σβάιτσερ ήταν στην Αφρική αν δεν κάνω λάθος...)

Αυτός ο μικρός πρόλογος ήτανε για να δικαιολογηθώ που η σημερινή αναφορά στους γιατρούς της Ελλάδας δεν θα συμπεριλαμβάνει ιστορίες επιτυχίας και αυταπάρνησης. Θα παρουσιαστούν λοιπόν στην σημερινή ανάρτηση τέσσερεις Έλληνες γιατροί (+ ένας), και μια που μόνο εξ' ιδίας πείρας θα παρουσίαζα ένα θέμα τέτοιο θα ασχοληθώ με αυτούς που γνώρισα στην Αθήνα καθώς πέθαιναν και οι δύο γονείς μου το 2007.

Πριν αρχίσουμε, λίγη γεωγραφία για να προσανατολιστείτε: Εγώ ζούσα τον δέκατο όγδοο χρόνο στην Αμερική μεγαλώνοντας τον γιό μου και είχα χωρίσει από την μητέρα του πριν 7 χρόνια. Οι γονείς μου ζούσαν στην Αθήνα μέσα σε ένα αυγό. Η ζωή ήταν να περιποιείται η μικρόσωμη μητέρα μου τον όλη του τη ζωή σημαντικά υπέρβαρο πατέρα μου, ο οποίος είχε σοβαρότατο ζάχαρο από τα 42, και είχε επιζήσει και "καθαρίσει" από Χόντσκινς με χημειοθεραπεία στα 55 του. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε πια να περπατήσει χωρίς "Π". Τον Ιανουάριο του 2007 ήταν και οι δύο 72, ο πατέρας μου 4 μήνες μεγαλύτερος από την μητέρα μου.

Στις 16 Ιανουαρίου η μητέρα μου σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο και την πήγαν σε μεγάλο Αθηναϊκό νοσοκομείο του ΕΣΥ με δύσπνοια και καρδιά. Δεν μου το είπαν για να μην με ανησυχήσουν μέχρι τις 18 Ιανουαρίου. Στις 19 Ιανουαρίου ήμουνα στο νοσοκομείο από το αεροδρόμιο, με τον εγγονό τους, και μάθαμε ότι η μητέρα μου είχε πάθει καρδιακή προσβολή, είχε καρκίνο προσκολλημένο στο δεξί πνευμόνι, με πολλαπλές μεταστάσεις και στα δύο πνευμόνια, και μετάσταση στα πίσω θωρακικά οστά, έχοντας είδη καταστρέψει τα πλευρά 5, 6 και 7. Όταν ο πατέρας μου βρέθηκε στο σπίτι χωρίς την γυναίκα του, που ήταν μαζί από 12 χρονών και είχαν παντρευτεί στα 19, σταμάτησε να παίρνει τα χάπια του, και σε μια βδομάδα μπήκε και εκείνος με καρδιά και διαβήτη σε άλλο μεγάλο νοσοκομείο του ΕΣΥ. Μετά από 7 εβδομάδες τους γύρισα και τους δύο στο σπίτι και τους είδα να κρατάν ο ένας το χέρι του άλλου στον καναπέ.

Τους είπα ότι θα τα έκλεινα και θα τα πούλαγα όλα και θα επέστρεφα αμέσως μονίμως να είμαι μαζί τους. Αλλά, τρεις βδομάδες αφού έφυγα, ξαναγύρισα για την κηδεία του πατέρα μου. Κάθισα δυό βδομάδες, υποσχέθηκα στην μητέρα μου που έκανε χημειοθεραπεία ότι θα επέστρεφα σε 2 μήνες, βρήκα και προσέλαβα μια κυρία να ζεί μαζί της, οργάνωσα ένα σύστημα υποστήριξης που θα κατεύθυνα καθημερινά από το τηλέφωνο, και ξανάφυγα, μόνο για να ανακαλύψω ότι το σπίτι μου δεν πουλιόταν με τίποτα -ήμουν στην πρώτη γραμμή της Αμερικανικής κρίσης του 2007. Έδωσα το σπίτι στην τράπεζα έβαλα το τζιπ, γεμάτο με ότι χωρούσε από την ζωή μου σε ένα καράβι, πήρα το αεροπλάνο με εισιτήριο μιας κατευθύνσεως και έφτασα στην Αθήνα τρείς μέρες αφού η μητέρα μου είχε μπει σε κώμα. Δεν ξύπνησε ποτέ και έφυγε 4 βδομάδες αργότερα, 4 μήνες μετά από τον πατέρα μου.

Είχαν ζήσει και οι δύο, ακριβώς 72 χρόνια και 10 μήνες ο καθένας και ήταν παντρεμένοι 54 χρόνια. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλον, αγαπούσαν τον εγγονό τους. Και εμένα.


Πάμε τώρα στους γιατρούς.


Γιατρός #1: Ο Κλινικάρχης.

Δεν ξέρω που τον είχανε βρει αλλά είχε μια κλινικούλα σε κάποιο προάστιο και τους πρόσεχε χρόνια. Ερχόταν σπίτι μια φορά τον μήνα στις 10 το βράδυ, ή 11 το βράδυ, καθάριζε το πόδι του πατέρα μου, έγραφε φάρμακα, έπινε το ουισκάκι του, έπαιρνε τα 100 Ευρώ του κι έφευγε. Δέκα μήνες πρίν σωριαστεί η μητέρα μου στον δρόμο, του είχε πεί, σε μια νυκτερινή επίσκεψη στο σπίτι τους, ότι πονούσε πολύ στην πλάτη. Μετά από μια πρόχειρη εξέταση στην κρεβατοκάμαρα είπε στην μητέρα μου ότι πιθανότατα να έχει κάτι πολύ σοβαρό και πρέπει να το κοιτάξει αμέσως. Η μητέρα μου ποτέ δεν το κοίταξε γιατί φοβόταν τι θα γίνει ο άντρας της μόνος του αν λείπει εκείνη από το σπίτι. Ο κύριος κλινικάρχης ουδέποτε ξαναρώτησε την μητέρα μου πως είναι, ούτε την έσπρωξε ποτέ να εξεταστεί σοβαρά. Ξαναπήγε άλλες 9 φορές, ήπιε άλλα 9 ουισκάκια, πήρε άλλα 900 Ευρώ μέχρι που σωριάστηκε η μητέρα μου και την πήγαν στο νοσοκομείο. Προσπάθησα να τον βρω στο τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του...


Γιατρός #2: Η Επιμελήτρια.

Μιά βδομάδα αφού ήρθα από την Αμερική στο νοσοκομείο βγάλανε την μητέρα μου από το καρδιολογικό, έχοντας σταθεροποιήσει την κατάστασή της, και την βάλανε στο παθολογικό για να αρχίσουνε τις εξετάσεις για τον καρκίνο. Στην πρώτη εξέταση κάτι δεν πήγε καλά με το μαραφέτι που βάλανε από το λάρυγγα στα πνευμόνια, και εκεί που έλεγες ότι ήταν έτοιμη να γυρίσει σπίτι ξαφνικά κατρακύλησε σε δύσπνοια και άνοια. Τετάρτη κοντά στα μεσάνυχτα, στο έκτο κρεβάτι ενός θαλάμου με εφτά κρεβάτια, έφευγε με δύσπνοια στα χέρια μου. Παρακάλεσα κάτι να κάνουν και τους έδωσα άδεια να γίνει διασωλήνωση (τεχνητό κώμα) για να αγοράσουμε χρόνο. Έγινε μεσάνυκτα. Αντί να την πάν στην εντατική όπως επιβάλετο την άφησαν διασωληνωμένη στη γωνία, στον θάλαμο με τα εφτά κρεβάτια, με ένα φορητό μηχάνημα στο κομοδίνο που της έδινε αναπνοή.

Το πρωί στις οκτώμισι ήρθε η επιμελήτρια (που είχε κάνει την εξέταση), με τις μαύρες νάιλον και το στιλέτο τακούνι και με έβαλε πόστα. Με κατσάδιασε ότι "έπρεπε να αφήσω την καημένη την μητέρα μου να πεθάνει όπως είχε αφήσει και εκείνη (η επιμελήτρια) τον άντρα της να πεθάνει σε παρόμοιες συνθήκες πρόσφατα". Με μισό βήμα μπροστά, πολύ ήρεμος με την σπονδυλική μου στήλη όρθια, βρέθηκα ακριβώς μπροστά της με τα ρουθούνια σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της. Και, πολύ ήρεμα αλλά σταθερά της είπα: "Πιστεύω ότι η Ζωή είναι το πολυτιμότερο πράγμα στο σύμπαν, και πιστεύω ότι έχουμε την ύψιστη ηθική υποχρέωση να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις που μας έχει δώσει το σύμπαν, και η εξέλιξή μας, για να παρατείνουμε την ζωή έστω και ένα λεπτό παραπάνω". Δεν της είπα ότι δεν θα ήθελα να ήμουν ο άντρας της.

Τις επόμενες 5 μέρες, με την μητέρα μου να σβήνει σε κώμα στον θάλαμο, τηλεφώνησα σε όποιο γιατρό μπορούσα να βρω σε τέσσερεις χώρες και δύο ηπείρους, ελπίζοντας για ένα θαύμα.


Γιατρός #3: Ο Άγιος Σέργιος.

Αυτόν τον νέο στρατιωτικό μικροχειρούργο τον βρήκα την έκτη μέρα. Για αυτόν τον γιατρό έγραψα έναν άγνωστο επίλογο στο διήγημα του Καραγάτση Σέργιος και Βάκχος, που τον διάβασα και στους δύο μου γονείς αργότερα, και που μου έδωσε την χαρά και τιμή ο Αθεόφοβος να το δημοσιεύσει στο μπλογκ του πέρσι, εδώ, εισάγοντας με έτσι στην μπλογκόσφαιρα. Το δημοσίευσα αργότερα και εγώ εδώ.

Δεν τον λέω γιατρό, τον λέω Άνθρωπο. Όταν είχε γυρίσει η μητέρα μου σπίτι την πήγα στο γραφείο του να την δεί, και του έδωσα μία κόπια του Σέργιος και Βάκχος με την αφιέρωση "Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν μα η ανθρωπιά μένει". Δεν δέχτηκε χρήματα για την επίσκεψη, πράγμα που θορύβησε την μητέρα μου, και μετά τον πατέρα μου όταν του το είπαμε, γιατί γιατροί που δεν δέχονται χρήματα δεν υπήρχαν στο σύμπαν των γονιών μου. Αναρωτιόνταν και οι δύο αν ήταν πράγματι γιατρός... και τόσο νέος!

Ο Σέργιος ήρθε Κυριακή πρωί στον θάλαμο της μητέρας μου με ένα φίλο του επίσης γιατρό ο οποίος τύχαινε να δουλεύει σε εκείνο το νοσοκομείο. Δύο ώρες μετά μου εξήγησε τι βήματα πίστευε ότι πρέπει να γίνουν και πρότεινε ότι μπορεί να τα συντονίσει αυτά τα βήματα σε ένα πολύ γνωστό ιδιωτικό μέρος στην Αθήνα και ότι την εντατική θα την κάλυπτε το ΙΚΑ αλλά όχι τους γιατρούς. Συμφώνησα και την μεταφέραμε με κινητή μονάδα. Σε τέσσερεις μέρες η μητέρα μου είχε ξυπνήσει. Σε δύο εβδομάδες μπήκε στο αυτοκίνητο και γύρισε σπίτι όπου την περίμενε ο πατέρας μου, ο οποίος είχε βγει από το δικό του νοσοκομείο πριν δυο βδομάδες, στην πολυθρόνα του, με χαμόγελο και τα χέρια τεντωμένα ανοιχτά.

Ο γιατρός αυτός, ο άνθρωπος, δεν πήρε ποτέ λεφτά, συντόνιζε το τι γινότανε και τι κάναν οι άλλοι γιατροί. Εκείνος δεν έπραξε ποτέ τίποτα σαν γιατρός. Μόνο σαν άνθρωπος.

Πριν γυρίσει σπίτι η μητέρα μου της όρισαν ένα γιατρό που θα επιμελείτο της χημειοθεραπείας, η οποία θα γινότανε σε γνωστότατο κρατικό νοσοκομείο. Η μητέρα μου μπορούσε να ελπίζει σε ένα με δυόμιση χρόνια.



Γιατρός #4: Το Βόδι.

Δεν τον βρίζω. Απλά περιγράφω το παρουσιαστικό, κινήσεις και ομιλία του. Και τους τρόπους του. Ήταν ο της χημειοθεραπείας. Μας είχε εξηγήσει από την αρχή ότι κάθε φορά που κάναμε χειραψία ήθελε ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ. Μια φορά μάλιστα παραπονέθηκε και ζήτησε αν είχα ένα των 100 αντί για πέντε των 20. Αργότερα, από την Αμερική του επέστησα την προσοχή στην αναπνοή της μητέρας μου που άκουγα εγώ ο αδαείς από το τηλέφωνο, την εξέτασε και την βρήκε εντάξει. Δυο φορές. Στην επόμενη χημειοθεραπεία, η μητέρα μου, η οποία έπασχε από σοβαρή κλειστοφοβία, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και την έπιασε πανικός. Τότε, ο γιατρός αυτός, ξέροντας ότι η μητέρα μου έπασχε από καρδιά, στην μέση της χημειοθεραπείας, στον πανικό της, της έδωσε ενδοφλέβιο καταπραϋντικό.

Η μητέρα μου δεν ξανασηκώθηκε. Σε 18 ώρες έπεφτε σε κώμα και την διασωλήνωσαν. Τις επόμενες εβδομάδες προσπάθησαν να την ξυπνήσουν και να αδειάσουν το κρεβάτι της εντατικής δύο φορές αλλά δεν ξύπνησε. Τα όργανα άρχισαν να σταματούν ένα ένα. Έφυγε τέσσερεις εβδομάδες αργότερα αφού ο γιος της και ο εγγονός της μάταια της μίλαγαν καθημερινά,

Το βόδι έκανε το ενδοφλέβιο καταπραϋντικό σε ασθενή με καρδιά (απαγορεύεται καταπραϋντικό σε ασθενή με καρδιά) Δευτέρα μεσημέρι καθώς έφευγα με το τζιπ γεμάτο από τα υπάρχοντά μου από το σπίτι στη Μασαχουσέτη για την Νέα Υόρκη, με εισιτήριο για την Αθήνα Παρασκευή, άφιξη Σάββατο.

Όταν έφτασα, πήγα κατ' ευθείαν στην εντατική αλλά δεν ήταν κανείς εκεί, Σάββατο γαρ. Ήρθαν την Δευτέρα. Το βόδι με έβαλε στο γραφείο του διευθυντή της εντατικής και οι δυό τους μου εξήγησαν την κατάσταση και ότι έπρεπε να γίνει τραχειοτομή. Με περιμένανε όλες αυτές τις μέρες, κρατώντας την μητέρα μου να χειροτερεύει, και τώρα μου κάνανε γρήγορα μαθήματα ιατρικής και ζητούσαν από εμένα να τους πω τι να κάνουν. Σοβαρά! Δεν αναλάμβαναν ευθύνη ούτε καν γνώμης... Έπρεπε να τους πω, "ρε καθάρματα, τα κάνατε θάλασσα με το καταπραϋντικό και περιμένετε εμένα να βγάλω το φίδι σας από την τρύπα;" Αλλά δεν τους το είπα. Το βόδι πάντως είπε πολύ καθαρά και ξάστερα: "Δεν φανταζόμουνα ότι θα είχε τέτοια αντίδραση στο καταπραϋντικό...". Μάλιστα.


Αυτοί οι τέσσερεις ήταν οι γιατροί της μητέρας μου. Μας μένει λοιπόν ο συν ένας:



Γιατρός +1: Ο Διανυκτερεύων.

Δυό βδομάδες αφού έιχα αφήσει τους γονείς μου και είχα γυρίσει στην Αμερική να τα μαζέψω και να ξαναγυρίσω κοντά τους, τα πόδια του πάτερα μου γίνανε τρείς φορές η φυσιολογική τους περιφέρεια, από το πρήξιμο. Του είπα από το τηλέφωνο οπωσδήποτε να πάει σε νοσοκομείο. Πήγε σε άλλο γνωστό του ΕΣΥ. Ήταν ανήσυχος και δεν κοιμόταν καλά στον θάλαμο τα βράδια. Το τρίτο βράδυ, ο διανυκτερεύων γιατρός του έδωσε ένα καταπραϋντικό να κοιμηθεί. Σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά μετά το καταπραϋντικό ο πατέρας μου ήταν νεκρός.

~

Στους μήνες μετά τους θανάτους του πατέρα μου και μετά της μητέρας μου, συγγενείς και φίλοι, άνθρωποι μεγάλοι, με σεβαστά μυαλά και καριέρες, μου είπαν καθαρά ότι έπρεπε να έδινα φακελάκια.

Ξέρω φυσικά ότι κανένας γιατρός δεν θα έβλαπτε ασθενή επειδή δεν πήρε φακελάκι. Όταν όμως έχουνε φακελάκι οπωσδήποτε προσέχουν κάτι περισσότερο του συνηθισμένου. Όχι επειδή πήραν λεφτά, αλλά, για να πάρουν κι άλλα αύριο, τα καθάρματα. Και τότε θα το σκεφτόντουσαν να δώσουν καταπραϋντικό σε ασθενείς με καρδιά. Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου οπως και δήποτε θα είχαν ζήσει έστω και ένα λεπτό (για να μην πω βδομάδες ή μήνες) παραπάνω αν δεν τους είχαν δώσει καταπραϋντικά.

Άρα, είναι σίγουρος, και όσο αποδεδειγμένο μπορεί να είναι υπό τας συνθήκας, ότι οι γονείς μου πέθαναν την συγκεκριμένη στιγμή που πέθαναν επειδή δεν έδωσα φακελάκια στους Έλληνες "γιατρούς".

Το φακελάκι

Πως είναι δυνατόν...

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου κωμικούς είναι ο Λούης Μπλακ που στην Αμερική ωρύεται κατά της ανοησίας και ανικανότητας της κυβέρνησης και κάθε κοινωνικού φαινομένου που αξίζει γελοιοποίηση.

Είχε κάνει ένα ρεσιτάλ σε μεγάλο θέατρο της Ουάσινγκτον το 2005. Κατά το μέσο της παράστασης, αφού τέλειωσε ένα ωραίο ανέκδοτο και γέλασαν όλοι, ο Μπλακ σοβαρεύτηκε και περίμενε το ακροατήριο να ησυχάσει. Όταν όλοι σταμάτησαν για να ακούσουν το επόμενο καλαμπούρι, ο Λούης Μπλάκ, χωρίς να αλλάξει την σοβαρή του έκφραση είπε το όνομα του αντιπρόεδρου των ΗΠΑ:

-Ντικ Τσέηνη.

Το ακροατήριο λύθηκε στα γέλια! Ο Μπλακ δεν άλλαξε έκφραση και περίμενε να σταματήσουν τα γέλια. Μετά, πάντα σοβαρά, συνέχισε:

-Νομίζω είναι υπέροχο αυτό: έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν χρειάζεται πια να εργαστώ και να γράψω ένα καλαμπούρι για να γελάσετε... Απλά λέω το όνομα του αντιπροέδρου, σκάτε όλοι στα γέλια, τελειώσαμε, προχωράμε στο επόμενο θέμα.

~

Και σκέπτομαι εγώ ότι, πράγματι, υπάρχουν σε κάθε γλώσσα λέξεις ή ονόματα, που το άκουσμά τους φέρνει στο μυαλό εντύπωση τελείως διαφορετική από αυτό που σημαίνει στο λεξικό, επειδή, για κάποιο λόγο, η λέξη έχει ταυτιστεί με κάτι άλλο στην καθημερινότητα του λαού.

Ας κάνουμε ένα πείραμα για παράδειγμα: Θα σας πω μια λεξούλα:

Φακελάκι!

Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν γέλασε, και το εύχομαι στην Ελλάδα, να έρθει μια μέρα που όλοι να γελάμε όταν ακούμε αυτή τη λέξη, γιατί, όπως είπε και ο Καραγάτσης, ένας λαός που γελά είναι πιο επικίνδυνος από ένα λαό που κλαίει.

Είμαι επίσης σίγουρος ότι όταν διαβάσατε την λέξη αυτή, δεν σας ήρθε στο μυαλό ένας μικρός λευκός φάκελος που χωράει μέσα μια καρτ βιζίτ. Μάλλον θα πρέπει να σας ήρθε στο μυαλό ένα κάποιο χρηματικό ποσό που τοποθετείται σε ένα μικρό φάκελο για να δοθεί ως αμοιβή, ή δωροδοκία, ή πουρμπουάρ, ή χαράτσι.

Το Φακελάκι στην Ελλάδα το δέχονται πολλά επαγγέλματα, πχ ένας πολιτικός μηχανικός μου είχε δώσει ένα κοστολόγιο αναμενομένων εξόδων που συμπεριλάμβανε και 1000 Ευρώ δωροδοκιών για να βγει η άδεια (εγώ, φρέσκος από την Αμερική, είχα βάλει τα γέλια). Αλλά το επάγγελμα με το πιό διαδεδομένο και καθημερινό φακελάκι, είναι το επάγγελμα του γιατρου! (στην Ελλάδα)

Στην Ελλάδα οι Γιατροί δέχονται φακελάκια καθημερινά, ως αναμενόμενη ρουτίνα και μέρος του αδήλωτου εισοδήματός τους.

Στην Ελλάδα οι Έλληνες δίνουν φακελάκια σαν να είναι αποδεκτός νόμος ότι για να γίνει κάποιος καλά πρέπει να δωροδοκήσει όλους τους γιατρούς που βλέπει μπροστά του.

-Μαρία, ο παππούς άρχισε να βήχει πάλι! Στείλε τον μικρό στο περίπτερο να αγοράσει φακελάκια κι εγώ πάω να πουλήσω το κτήμα!

Υπάρχει ένας Έλληνας γιατρός που να μεν έχει δεχθεί φακελάκι ποτέ στη ζωή του;

Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει σαν μέρος της καθημερινής γνώσης του πολίτη ότι αν πάει σε γιατρό, ο γιατρός περιμένει φακελάκι;

Έχει προτείνει ακόμη κανείς την ιδέα να βάζουμε όποιο γιατρό πιάνεται με φακελάκι σε ένα κλουβί στο Σύνταγμα και οι περαστικοί να του πετάνε ντομάτες, αυγά, λάχανα κλπ; Πως, μα πως είναι δυνατόν ένας λαός να μην έχει πάρει τους κερδοσκόπους του Ιποκριτικού Όρκου με τις λεμονόκουπες;

Σ' αυτό το σημείο τι παραπάνω να γράψω... θα ακολουθήσω το παράδειγμα του Λούης Μπλακ...

 
 

Στα ουράνια...

Daytona Shuttle

Στίς 7 Φεβρουαρίου, 2010, ο γιός μου προσκλήθηκε να παρακολουθήσει την εκτόξευση της αποστολής STS130 του Διαστημικού Λεωφορείου Endeavour και έβαλα μερικές από τις φωτογραφίες που μας έστειλε εδώ, και έγραψα και την πρώτη μου ανάρτηση φέτος εδώ.

Το πανεπιστήμιο του γιού μου, Embry Riddle Aeronautical Univesity, το λεγόμενο "Harvard των πιλότων", βρίσκεται στην παραλιακή πόλη Daytona της Florida, 78 χιλιόμετρα βόρεια του Ακρωτήριου Κέννεντυ.

Χθες, Παρασκευή 14 Μαΐου, καθώς, πιλότος πλέον με εμπορικό δίπλωμα, ήταν στον αέρα ως μαθητευόμενος εκπαιδευτής, κοίταξε έξω από το δεξί παράθυρο και είδε το ασημένιο βέλος ενός Διαστημικού Λεωφορείου στα πρώτα δευτερόλεπτα της εκτόξευσής του.

Τι υπέροχη στιγμή πρέπει να είναι για ένα σχεδόν εικοσάχρονο άνθρωπο να βρίσκεται στους αιθέρες έχοντας ήδη κυνηγήσει και πιάσει το όνειρό του, έτοιμος σε δυό μήνες να φορέσει τα χρυσά σιρίτια στους ώμους του που λαχταρούσε όταν τα έβλεπε στους ώμους άλλων... και, δύο χιλιάδες πόδια πάνω από το αεροδρόμιο του πανεπιστημίου του να κοιτά και να βλέπει το θέαμα του ασημένιου βέλους να εκτοξεύεται προς το διάστημα, 80 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από το σημείο που πετά πάνω από αυτή την απέραντη παραλία και τον Ατλαντικό Ωκεανό, μέσα στον ουρανό που μοιράζονται εκείνη τη στιγμή μαζί...

Ο γιός μου οδήγησε το αυτοκίνητό του από το Λύκειο που μόλις είχε τελειώσει, από την Μασαχουσέτη στην Daytona πέρσι τον Αύγουστο, έχοντας ήδη δίπλωμα ιδιωτικού πιλότου 2 χρόνια νωρίτερα...
- Τον Σεπτέμβριο ξεκίνησε την διπλή πορεία του να πάρει τα διπλώματα που θα τον έκαναν επαγγελματία πιλότο και εκπαιδευτή, και συνάμα το 5ετές πρόγραμμα Masters στις Αεροναυτικές Επιστήμες,
- Τον Νοέμβριο του 2009 πήρε το δίπλωμα ενόργανου πτήσης σε χρόνο ρεκόρ για το Πανεπιστήμιο,
- Άρχισε να γράφει άρθρα για την εφημερίδα του πανεπιστημίου, Avion, αναγνωρισμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν εφημερίδα,
- Διορίστηκε μέλος της 6-μελης επιτροπής που διευθετεί υποθέσεις μεταξύ της σχολής πτήσεις και 1.200 μαθητών,
- Πήρε το βραβείο του καλύτερου καινούργιου φοιτητή για το πρώτο εξάμηνο στην ομάδα του,
- Τον Φεβρουάριο αντιπροσώπευσε την εφημερίδα του καλεσμένος της NASA για την εκτόξευση STS130 στο Κέννεντυ,
- Τον Φεβρουάριο επίσης τον έστειλαν στο Φοίνιξ της Αριζόνα για ένα σεμινάριο Αμερικανών δημοσιογράφων,
- Τον Απρίλιο πέρασε τις εξετάσεις της πολιτικής αεροπορίας και το δίπλωμά του ιδιωτικού πιλότου ακυρώθηκε πια με την έκδοση τοy επαγγελματικού (commercial) διπλώματος,
- Κράτησε στα μαθήματα του πανεπιστημίου μέσο όρο βαθμών 3.25 στα 4, μια περιοχή, πάνω από το 3.0, κοντά στο άπιαστο άριστα "4", στην οποία βρίσκονται μόνο περίπου τα 20% των φοιτητών,
- Τον Μάιο ξεκίνησε την τετράμηνη εκπαίδευση του να γίνει εκπαιδευτής πιλότων,
- Τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει να εργάζεται στην Σχολή Πτήσης του πανεπιστημίου σαν εκπαιδευτής παράλληλα με το δεύτερο έτος των σπουδών του,
- Πέρασε τις διαδικασίες τεστ και προσλήψεως και από τον Σεπτέμβριο θα εργάζεται σαν Σύμβουλος για ένα κτήριο διαμερισμάτων φοιτητών,
- Του πρόσφεραν και δέχτηκε, από τον Σεπτέμβριο, την θέση του Συντάκτη Νέων της εφημερίδας Avion,
- Έχει πάρει σύνολο μισθών και υποτροφιών που καλύπτει σχεδόν το 75% του κόστους των σπουδών,
- Το πανεπιστήμιο έχει αρχίσει να κάνει νύξεις για να εργαστεί εκεί αφού πάρει το Masters του, καθώς περιμένει να βρει την τέλεια θέση διηπειρωτικών πτήσεων στο κυβερνείο των τζάμπο...

...και πριν 9 μόνο μήνες ήταν ακόμη στο τζήπ του στο δρόμο για την Φλόριδα, και το μέλλον...

...σε μερικά μέρη ξέρουν να αναγνωρίζουν και να ενθαρρύνουν ανθρώπους...

Θυμάμαι σαν και χθες, το 1995, όταν ήταν 5 χρονών, και είχα αγοράσει το πρόγραμμα Microsoft Flight Simulator... τον μάθαινα πως να πετάει (εγώ είχα μάθει από πιλότους στα κυβερνεία τουριστικών τσάρτερ πάνω από την Ευρώπη όταν εργαζόμουνα σαν φωτογράφος για τον τουρισμό το 1986-89)... ήταν ένας σημαντικός σύνδεσμος και για τους δυό μας που συνέχισε μέχρι τα 16 και μισό του χρόνια όταν έφυγα από την Αμερική -εκείνος είχε ήδη αρχίσει πτήσεις με πραγματικό αεροπλάνο στα 12, είχε κάνει σόλο στα 16 και είχε πάρει το δίπλωμα ιδιωτικού πιλότου. Όταν ήταν 6-7 χρονών, και τον μάθαινα με το Flight Simulator, έφερνα το αεροπλάνο σε οριζόντια πτήση, έπαιρνα τα χέρια μου από το τιμόνι και του έλεγα "δικό σου το αεροπλάνο"...

Τον Ιανουάριο του 2009 πήγαμε για δυό βδομάδες με την γυναίκα μου στην Βοστώνη και την Νέα Υόρκη -ο γιός μου στο τελευταίο έτος του Λυκείου. Μας είπε να τον περιμένουμε σε ένα αεροδρόμιο κοντά στην Βοστώνη και ήρθε με ένα τετραθέσιο Cessna 172 από το δικό του αεροδρόμιο. Μας έβαλε μέσα, εγώ στην μπροστινή δεξιά θέση, εκείνος στην αριστερή του πιλότου, η γυναίκα μου από πίσω μας, και, έχοντας πάρει άδεια από τον έλεγχο εναερίας κυκλοφορίας μας έκανε βόλτα πάνω από τους ουρανοξύστες την Βοστώνης, μετά βόρεια, μετά δεξιά πάνω από τον Ατλαντικό και πίσω στα νότια.

Λίγο αφού αφήσαμε την Βοστώνη πίσω μας με βόρεια κατεύθυνση, ο γιός μου μου ζήτησε να του δώσω την μηχανή video DVD και καθώς άφησε το χειριστήριο και το πήρε το video από τα χέρια μου, είπε: "δικό σου το αεροπλάνο" ...

... και το πέταξα εγώ ακλουθώντας την πορεία και ύψος που μου υποδείκνυε, για 20 λεπτά, μέχρι που το ξαναπήρε για την προσγείωση. Το αεροπλάνο, ο γιός μου και η γυναίκα μου προσγειωθήκανε, αλλά, εγώ ακόμα δεν έχω προσγειωθεί...

Το τραίνο θα σφυρίξει 3 φορές!

Τού- Τού-Τουουουού!
(τσάφ-τσούφ-τσάφ-τσούφ-τσάφ-τσούφ)

 

Κι εκεί που το τραίνο πήγαινε, οι επιβάτες λέγανε και τίποτα να περνάει η ώρα...


- Αγαπητέ, μόλις επέστρεψα από το πρώτο βαγόνι. Το εστιατόριο είναι λουξ και δεν περιγράφεται! Και οι δημόσιοι χώροι έχουν ατομικά καθίσματα! όχι άχυρο στο πάτωμα και πάγκους.

- Τι λε ρε! Κι εμάς μας έχουνε γραμμένους, δηλαδή! Τουλάχιστον έφαγες καλά;

- Δυστυχώς μόνο ένα κουλουράκι! Μόλις πήρα από το σελφ σέρβις τρία πιάτα καταπληκτικά και πήγα να πληρώσω, είδανε από το εισιτήριο μου το βαγόνι μας και με πληροφόρησαν ότι με τέτοιο εισιτήριο οι τιμές του εστιατορίου έχουν 150% προσαύξηση.

- Ρε τους καριόληδες!

- Και καθώς στεκόμουνα στη γωνία και μασούλαγα το κουλουράκι μου σιγά-σιγά να κρατήσει λίγο παραπάνω, με κοιτάγανε και μουρμουρίζανε...

- Τι λέγανε οι κάφροι;

- Κάτι ψιλοάκουσα ότι εμείς λέει δεν λαδώνουμε αρκετά τις ρόδες του βαγονιού μας και τους καθυστερούμε το τραίνο...

- Φτού τους αχάριστους! Ο Προπαπούς μας φταίει που εφηύρε το τραίνο και τους άφησε να πάρουν την ιδέα!

- Και σκέφτονται μου φαίνεται να αφήσουνε το βαγόνι μας πίσω στον επόμενο σταθμό!

- Ε! τώρα θα δούνε! Πριν την επόμενη διασταύρωση στις γραμμές θα κόψουμε το βαγόνι μας μόνοι μας και θα συνεχίσουμε στην καινούργια γραμμή χωρίς την αφεντιά τους!

- Θαύμα! Είσαι διάνοια! ...μα ...στάσου: πως θα συνεχίσει να πηγαίνει το βαγόνι χωρίς μηχανή μπροστά;

- Θα πηγαίνουμε συνέχεια από κατηφόρες!

- Έκτακτα! Τά 'χεις βλέπω μελετημένα όλα! ...μα δεν σου κρύβω ότι έχω μια μικρή απορία...

- Τ' είναι μανάρι μου, πες μου!

- Να... δεν θα ήταν πιο απλό να πάρουμε το ξύλο από τους πάγκους και να το φτιάξουμε ατομικά καθίσματα, να πετάξουμε το άχυρο και να σφουγγαρίσουμε το πάτωμα; και να βάλουμε και δύο βάρδιες να πηγαίνουν να λαδώνουνε τις ρόδες που και που; Ίσως και να χτίσουμε μια μικρή τουαλέτα στη γωνία...

-Α! Μα εσύ είσαι τελείως κομφορμίστας! σκλάβος! ότι σου πούνε εσύ το κάνεις;

- Ε, όχι δηλαδή, αλλά,

- Αλλά τίποτα! Άστους αυτούς να γκρινιάζουνε. Απλώς μας ζηλεύουνε! Όλοι!

- Έλα ρε παιδί! τόσο κακό είναι να βάλουμε μια δυό ανέσεις; Τι κακό είναι να ξηλώσουμε τους πάγκους και να τους κάνουμε καθίσματα;

- Τόσο απλό νομίζεις είναι;

- Βγάζεις όλα τα ξύλα, τα κόβεις, τα καρφώνεις: κάθισμα!

- Και το σχέδιο ποιός θα το αποφασίσει;

- Ποιό σχέδιο;

- Του καθίσματος! Τι θα είναι; μαλακό, σκληρό, ψηλή πλάτη ή κοντή; με φτερά ή χωρίς;

- Μα έχει σημασία το...

- Αν έχει σημασία! όχι πες μου, ποιανού σχέδιο θα κάνουμε; Εκεινού εκεί που κάθεται στη γωνία τσαντισμένος 60 χρόνια γιατί ήθελε να είχαμε κολλήσει σε άλλο τραίνο; ή εκεινού που μας κόλλησε σ' αυτό το τραίνο αλλά πήρε εισιτήριο για το πρώτο βαγόνι και μας επισκέπτεται να μας δώσει περίσσεμα από το πιάτο του;

- Δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς τα σχέδια;

- Φίλτατε, καλά θα ήτανε αλλά ο κώλος μας έχει πονέσει τόσο απ' τους πάγκους που οι περισσότεροι ενδιαφέρονται να τους ξηλώσουν και δεν έχουν φτάσει ακόμα στο που θα κάτσουνε μετά...


Και την στιγμή εκείνη ακούστηκε από τα μεγάφωνα η εξής ανακοίνωση:

- Αχτούνγκ-Αχτούνγκ! σε λίγο φθάνουμε στο θέρετρο. Ο μηχανικός ζητά συγγνώμη για την καθυστέρηση 70 ετών να φτάσουμε στον προορισμό. Οι επιβάτες να ετοιμαστούνε για αποβίβαση. Οι άνδρες δεξιά, οι γυναίκες αριστερά και να κρατάτε τις αποσκευές σας.