Για τη ζωή

…και σκεφτόμουνα την ερώτηση που διάβασα πρόσφατα: «προς τα που να μεταναστεύσουμε, για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, και να αμειβόμαστε σύμφωνα με την προσφορά μας κι όχι με τους "γνωστούς" μας»

Με άλλα λόγια, πώς να φύγουμε από αυτή την κόλαση και να βρούμε τον παράδεισο…

Τον χαμένο παράδεισο.

Η μητέρα μου με είχε μάθει, όταν χάνω κάτι να θυμάμαι που το είχα δει για τελευταία φορά.

Τελευταία φορά που ήμασταν στον Παράδεισο δεν ήμασταν μόνοι μας, λέγανε οι πολύ παλιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Ήταν μαζί μας και όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… Όπως και σήμερα. Αλλά, εμείς μόνο γευτήκαμε, λέει, τον καρπό του δέντρου της γνώσης. Και μόλις κατάπιαμε την πρώτη μπουκιά γνώσης κάτι συνέβη, σαν να αποκτήσαμε ξαφνικά ένα γνώθι σαυτόν, μια πρωτόγνωρη αντίληψη. Και το πρώτο που συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι ήμασταν γυμνοί και έπρεπε να καλύψουμε την γύμνια μας. Και μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η επιβίωση είναι δύσκολη, και καταλάβαμε το παρών το παρελθόν και το μέλλον, και το ότι θα πεθάνουμε μια μέρα και πρέπει να διαιωνίσουμε την ζωή στους απογόνους μας. Και αυτό πια δεν ήταν Παράδεισος. Τότε, πριν την γνώση, όταν ήμασταν σαν όλα τα άλλα ζωντανά, ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον παράδεισο. Που χάσαμε.

Αλλά τα άλλα όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… αυτά δεν έχασαν τον παράδεισο. Βρίσκονται ακόμα εκεί.

Και εμείς δεν φύγαμε μακριά του. Απλά χάσαμε την ικανότητα του να μπορούμε να τον δούμε γύρω μας.

Τον παράδεισο.

Ίσως το μέρος που ψάχνουμε να μην είναι κάπου μακριά που να χρειάζεται μετανάστευση. Ίσως να είμαστε ήδη εκεί και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανακαλύψουμε πώς να μπορέσουμε και πάλι να το δούμε. Με τα μάτια της καρδιάς, της ψυχής και του μυαλού.

Ο Παράδεισος είναι η ζωή. Η κόλαση είναι όταν δεν μπορεί κανείς να δει τον παράδεισο.

Εγώ είχα την ευλογία πριν δύο χρόνια να οδηγήσω το τζιπ μου και να φτάσω στον παράδεισό μου –και να τον γνωρίσω όταν τον είδα.

Το εύχομαι για όλους μας ιδίως αυτή την εποχή που το κράτος μας, η κοινωνία μας και η ταυτότητά μας πεθαίνουν.

Θα χρειαστούμε μερικούς γνώμονες για να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο για να ξαναβρούμε τον παράδεισο.

Θα είμαστε στον σωστό δρόμο όταν…

-Όταν σταματάμε σε παρκινγκ ή τουριστικό ή αρχαιολογικό χώρο και δεν βλέπουμε πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, άδεια πλαστικά μπουκάλια, χαρτιά, ταμπόν, προφυλακτικά και αποτσίγαρα στο χώμα και τη βλάστηση.

-Όταν δεν καταπατούμε τον κώδικά οδικής κυκλοφορίας τρείς φορές το χιλιόμετρο ο καθένας,

-Όταν δεν ακούμε κορναρίσματα,

-Όταν χαστουκίζουμε κάθε γιατρό που ζητάει φακελάκι,

-Όταν πάρουμε άδεια από την πολεοδομία για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,

-Όταν κάνουμε έναρξη εργασιών στο ΙΚΑ, με τα ονόματα των εργατών μας, για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,

-Όταν πηγαίνουμε επισκέψεις σε φίλους και γνωστούς μεσοβδόμαδα όχι 9:30μμ με 2:30πμ, αλλά 8:00μμ με 11:30μμ,

-‘Όταν κοιμόμαστε 7-8 ώρες κάθε βράδυ,

-Όταν τα σκυλάδικα και τα ουισκάδικα αδειάσουνε και τα μισά κλείσουνε

-Όταν οι μόνες Καγιέν και Μερσεντές στους δρόμους είναι τουριστών και ξένων,

-Όταν γίνεται μια ουρά κάπου και δεν στριμώχνονται όλοι με γρήγορα βήματα ποιός θα μπει μπροστά από τον άλλο,

-Όταν πάντα μας δίνουν οι ιδιωτικές υπηρεσίες, όπως νοσοκομεία, ή γιατροί, αποδείξεις για το τι πληρώσαμε,

-Όταν δεν πιστεύουμε και ψηφίζουμε τον ηλίθιο που λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι τα λεφτά υπάρχουνε,

-Όταν έχουμε μια δουλειά δικιά μας με καναδυό υπαλλήλους ή τέσσερεις, και τους δίνουμε αυτά πού χρειάζονται για να ζήσουν με τον τιμάριθμο, και όχι μόνο τα 800 με τα οποία μπορούμε να την κάνουμε και να τους εκμεταλλευτούμε –και δεν προσλαμβάνουμε περισσότερους από όσους μπορούμε να θρέψουμε με αξιοπρέπεια,

-Όταν αρχίσουμε να βάζουμε στο τραπέζι όσα πρέπει να τρώμε και όχι αρκετά για να μας περισσέψουνε και να φάνε οι μύγες καθώς περιμένουμε τον Τούρκικο -συγγνώμη: τον Ελληνικό καφέ,

-Όταν λέμε ότι μπορούμε και εμείς να φτάσουμε εκεί που έφτασε κάποιος άλλος -αντί να φθονούμε αυτόν που έφτασε κάπου και να προσπαθούμε να τον ρίξουμε κάτω στο επίπεδό μας,

Όταν καταλάβουμε ότι υπάρχουν ανάλογα ποσοστά καλών και κακών ανθρώπων και ανάμεσα στους φτωχούς και ανάμεσα στους πλούσιους και το κύριο φταίξιμο των πλουσίων είναι ότι δεν είμαστε και εμείς.

-Όταν απεργούμε για παιδεία και για υγεία αντί για τους μισθούς που θα φάμε στο διεφθαρμένο σύστημα υγείας λόγω της κακής παιδείας,

-Όταν καταλάβουμε ότι δεν ήμαστε θύματα ούτε καταπιεσμένοι, γιατί το κράτος δεν είναι οι εξωγήινοι: εμείς τους βάλαμε εκεί από ανάμεσά μας: και τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν γιατί μας έδιναν ψίχουλα με πιστωτικές κάρτες και δάνεια καθώς την ντερλικώνανε. Το κράτος ήμαστε εμείς.

Και άλλα πολλά. Είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτείτε και εσείς μερικά...

Αυτοκριτική

Μοιρολόγι

Στην Ελλάδα έχουμε πολλές λέξεις που χρησιμοποιούνται μεταφορικά, και υβριστικά, για να περιγράψουμε οποιονδήποτε δεν μας αρέσει. "Βλάχος", "Γύφτος", "Πόντιος", και τόσα άλλα χωρίς να ξεχνάμε και το "Εβραίος".

Στις κρίσεις μας είμαστε πάντα απόλυτοι και μιλάμε από το βάθρο κάποιου που έχει υπέρτατο δίκιο και γνώση. Οι δε σοφολογιότατοι και προφέσορες ανάμεσά μας μπορούν να σε πείσουν ότι ο ήλιος ανατέλλει στη δύση.

Το ξεχώρισμα ενός ανθρώπου από τον άλλο, ή της μιας ομάδας ανθρώπων από τους άλλους, γίνεται πάντα βάσει της καταγωγής του, του χρώματος του δέρματός του, των παραδόσεών του, της παιδείας του, της ευφυΐας του, των σεξουαλικών του προτιμήσεων, της εθνότητάς του, της θρησκείας του...

Και πάντα κάτι δεν πάει καλά με όλους όσους βγάζουμε έξω. Τούτος είναι βλάξ, 'κείνος είν' κακός, ο άλλος ανάποδος.

Ποτέ όμως δεν θα ακούσεις να μιλάει κανείς Έλληνας για κάποιον λαό που είναι καλύτερος από εμάς. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει για τον Έλληνα.

Ο ρατσισμός είναι τόσο εμπεδωμένος στον Ελληνικό χαρακτήρα που ο Έλληνας δεν συνειδητοποιεί, και θα αρνηθεί, ότι είναι ρατσιστής. Ο ρατσισμός, και το μίσος που ακολουθεί τον ρατσισμό, υπολογίζεται ως θεόπνευστη σοφία κρίσης για όλους και για όλα.

Τα συγκεκριμένα πιστεύω του Έλληνα δεν είναι μοναδικά. Στο θέμα του αντισημιτισμού και του ρατσισμού, φερ' ειπείν, είμαστε δίπλα-δίπλα με τα ξαδελφάκια μας τους Τούρκους, και με τους Σύριους, τους Λιβανέζους, τους Αιγύπτιους, τους Ιρακινούς, τους Σαουδάραβες, τους Πέρσες, τους Πακιστανούς, τους Ινδούς, τους εξ' Υεμένης, τους εξ' Αφγανιστάν, ακόμα και τους Κουβανούς...

Σοβαρά! δεν με πιστεύετε;

Ορίστε: Η Ελλάδα και όλα τα προαναφερθέντα έθνη έχουν ένα πράγμα κοινό που το μοιράζονται στη πλάνα ζεστασιά της απομόνωσής τους από τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα στην ανωτερότητα του πνεύματος και των απόψεών τους:

Αίγυπτος,
   Ιράκ,
      Λίβανος,
         Συρία,
            Ιράν,
               Σαουδική Αραβία,
                  Πακιστάν,
                     Τουρκία,
                        Υεμένη,
                           Αφγανιστάν,
                               Ινδία,
                                 Κούβα,
                                    και η Ελλάδα,
ήταν τα μόνα 13 κράτη που στις 29 Νοεμβρίου 1947 στον ΟΗΕ ψήφισαν ΚΑΤΑ της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ. (τα ίδια κράτη που 63 χρόνια αργότερα ακόμη προσπαθούν να το ξεπαστρέψουν)

Υπέρ της δημιουργίας του Ισραήλ τέθηκαν 33 χώρες συμπεριλαμβανομένης όλης της Ευρώπης, Ρωσίας και βορείου Αμερικής:
Αυστραλία, Βέλγιο, Βολιβία, ΣΣΔ Μπελορώσιας, Καναδάς, Κόστα Ρίκα, Τσεχοσλοβακία, Δανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισημερινός, Γαλλία, Γουατεμάλα, Ισλανδία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νικαράγουα, Νορβηγία, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Πολωνία, Σουηδία, ΣΣΔ Ουκρανίας, ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα, και τελευταία στιγμή άλλαξαν και ψήφησαν υπέρ οι Αϊτή, Λιβερία και Φιλιππίνες.
Δέκα χώρες δεν ψήφισαν, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας, και η Ταϋλάνδη δεν παρουσιάστηκε καν.

Η Ελλάδα όμως, ε;
σε έξοχη συντροφιά!

Η βδελυγμία και το μίσος του Έλληνα εναντίων των Εβραϊκής καταγωγής συνανθρώπων τους φθάνει σε τέτοια σημεία που οι Θεσσαλονικείς στην κατοχή κάνανε πεσκέσι στα Ες-Ες όλους τους Εβραϊκής καταγωγής Έλληνες συμπολίτες τους σε μια από τις πιο μελανές σελίδες του να είσαι Ρωμιός.

Εμείς οι Έλληνες πάντως και τα πρώτα ξαδελφάκια μας οι Τούρκοι και οι Άραβες δεν συλλογιζόμαστε ποτέ ότι και όλος ο Χριστιανισμός και όλο το Ισλάμ είναι αιρέσεις του Ιουδαϊσμού, και περισσότερες ρίζες της ηθικής μας βρίσκονται στον Ιουδαϊσμό παρά στην αρχαία Ελλάδα (τι γερή ειρωνεία ξέρουν να κάνουν η φύση και η Ιστορία!).

Και αυτά τα φωτομοντάζ που κυκλοφορούν τα τελευταία 15 χρόνια στο ιντερνέτ με φωτογραφίες από Γερμανικές ακρότητες δίπλα σε φωτογραφίες από τα κατεχόμενα και αντιστεκόμενα εδάφη, μόνο γνωστοί μου Έλληνες, ένας Τούρκος και μερικοί Άραβες που ξέρω τα έχουν πάρει για ...ντοκουμέντα αντί για γυμνή προπαγάνδα.

Τα κακά που βλέπει ο Έλληνας στο πρόσωπο των Εβραίων ξεκινάνε από το ότι μας σκοτώσανε τον ξανθό, γαλανομάτη, ασπριδερότατον, γλυκύτατο Ιησού, και μετά πάμε όπου μας καπνίσει, στο ότι έχουν τράπεζες, άρα, "κεφάλαιο", κλπ, κλπ.

Στην πραγματικότητα, είμαι της γνώμης, ο λόγος που τους μισούμε τόσο τους Εβραίους, και εμείς και όλα τα προς ανατολάς ξαδελφάκια μας, είναι γιατί κάνουν ορισμένα πράγματα καλύτερα από εμάς:

- Μπορέσανε και κράτησαν τις παραδώσεις τους και τη θρησκεία τους επί 2.000 χρόνια σκορπισμένοι στη Γή χωρίς πατρίδα,
- Σπουδάζουν τα παιδιά τους που είναι πάντα οι καλύτεροι μαθητές,
- Διακρίνονται μονίμως και, στην κυριολεξία, κατά κράτος στα γράμματα, τις τέχνες, τις επιχειρήσεις.
- Έχουν οικονομική πειθαρχεία τέτοια που οι περισσότεροι είναι ευκατάστατοι, και μερικοί είναι από τους πλουσιότερους του κόσμου.
- Έχουν αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμό. Όταν προσπαθούν κάτι, το καταφέρνουνε.

Σε αυτά είναι καλύτεροι παρασάγγας από εμάς και από όλους τους Άραβες και Τούρκους της λέσχης μας. Και προσπαθούμε πάντα να μειώσουμε τα επιτεύγματά τους για να μην φαίνεται πόσο πίσω τους είμαστε.

Μία από τις αγαπημένες εξυπνάδες του Έλληνα είναι να πει ότι το Ισραήλ έχει τις πλάτες και τα κεφάλαια των ΗΠΑ.

Για να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα αυτό. Το Ισραήλ έχει 7.000.000 πολίτες εκ των οποίων οι 5.569.200 είναι Εβραίοι. Οι ΗΠΑ έχουν 300.000.000 πολίτες εκ των οποίων 6.489.000 είναι Εβραϊκής καταγωγής. Ναι: περισσότεροι από το ίδιο το Ισραήλ. Άλλοι 1.150.000 σπαρμένοι στις υπόλοιπες χώρες της Γής.

Οι ΗΠΑ λειτουργούν στην Ουάσινγκτον με "Λόμπυ". Το Εβραϊκό Λόμπυ στις ΗΠΑ είναι πολύ δυνατό και καταφέρνουν να κάνουν το κράτος τους (τις ΗΠΑ) να βοηθά το άλλο κράτος τους (το Ισραήλ). Άρα, δεν έχουν "τις πλάτες των ΗΠΑ", αλλά τις καρδιές των 5.500.000 συνανθρώπων τους που παροτρύνουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να βοηθήσει, επιτυγχάνοντας έτσι αυτά που τα άλλα Λόμπυ, του δικού μας συμπεριλαμβανομένου, δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά.

Μπράβο τους και μαγκιά τους!
Μακάρι να 'χαμε και 'μείς λίγη τέτοια μαγκιά στην Ουάσινγκτον! αλλά δυστυχώς δεν έχουμε και μας μένει απλώς αυτά που δεν φτάνουμε να τα λέμε κρεμαστάρια.

Από το 1945 και μετά δεν περιμένουν βοήθεια από κανέναν γιατί ξέρουν πως είναι μόνοι τους. Θυμάστε την επιδρομή στο Έντεμπε, ή το ότι έναν-έναν καθάρισαν όλους τους υπεύθυνους για τη σφαγή στο Μόναχο, και πόσους Γερμαναράδες εγκληματίες φέρανε στο Ισραήλ, του Άϊχμαν συμπεριλαμβανομένου;

Μόλις γεννήθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948, και μετά ξανά 19 χρόνια αργότερα το 1967 όλοι οι γείτονες του Ισραήλ πέσανε με πόλεμο να το φάνε. Αλλά όχι μόνο φάγανε τα μούτρα τους μα χάσανε και εδάφη που πείρε το Ισραήλ με την νίκη του: Γκολάν, Δυτική όχθη και Γκάζα. Όλοι οι νικητές πολέμων πάντα κράταγαν το εδάφη με μετέπειτα συνθήκες ανάμεσα στους νικητές. Αλλά στο κράτος του Ισραήλ δεν επετράπη αυτό. Αντί αυτού τα εδάφη έγιναν κατεχόμενα. Και αυτό έκανε την αστυνόμευση πιό δύσκολη και την επανάσταση πιο εύκολη. Και οι κάτοικοι των κατεχομένων περιοχών έχουν ορκιστεί την καταστροφή του Ισραήλ και βοηθούνται ανοιχτά από τους γείτονες.

Το Ισραήλ τουλάχιστον μετατόπισε την τρομοκρατία εναντίων του σε ελεγχόμενα εδάφη ανάμεσα σε αυτό και τους γείτονές του. Και το Ισραήλ έγινε και η μόνη πυρηνική δύναμη στην περιοχή!

Μαγκιά τους! Μακάρι νά 'χαμε και μείς τέτοια μαγκιά στις προσπάθειές μας με την Κύπρο και τα Σκόπια, και το Αιγαίο από Τουρκία μεριά. Αλλά τέτοια μαγκιά εμείς δεν την έχουμε.

Πως να το κάνουμε; δεν μας έχουν ανάγκη. Ούτε μας βάζουνε σε κατηγορία διαφορετική από τους Τούρκους και τους Άραβες -μια που εκεί δηλώσαμε ότι μας αρέσει να ανήκουμε.

Έχοντας ζήσει κάμποσες ζωές εκτός Ελλάδος και έχοντας δει την Ελλάδα μέσα από τις οπτικές γωνίες άλλων λαών, έχοντας συναναστραφεί κοινωνικά και επαγγελματικά με Άγγλους Εβραϊκής καταγωγής στην Αγγλία και με Αμερικανούς Εβραϊκής καταγωγής στις ΗΠΑ, έχοντας ταξιδέψει στο Ισραήλ από τα βόρεια σύνορα έως την Ερυθρά Θάλασσα και από τον Ιορδάνη ως την Ιερουσαλήμ και το Τελ Αβίβ, έχοντας μείνει και σε ένα Κιμπούτς, ελπίζω ότι έχω τις στοιχειώδεις γνώσεις και εμπειρίες να μπορώ να προτείνω κάποια κριτική πάνω στον γυμνό ρατσισμό των συμπολιτών μου...

Και το μοιρολόγι αυτό ξεχείλισε από την ντροπή που ένοιωσα να διαβάζω στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα, γενικά, σχετικά με το συμβάν στο Τούρκικο καράβι.

Το καράβι ήταν γεμάτο "...ειρηνιστές". Όχι Τουρκαλάδες και Ελληναράδες ρατσιστές αντι-Σημίτες που είχαν σκοπό να τσιγγλίσουνε τους Εβραίους -μη περιμένοντας φυσικά ότι οι τσιγγλισμένοι Ισραηλινοί θα ανταποκρίνονταν εις είδος. Το να βλέπουμε αυτά τα πλοία σαν "ανθρωπιστική βοήθεια" από "ειρηνιστές", αντί για άλλη μια επίθεση κατά του Ισραήλ, υποβαθμίζει την νοημοσύνη. Προβοκάτορες ήταν και τα κάνανε θάλασσα, όπως οι Τούρκοι και οι Ελληναράδες συνήθως τα κάνουν.

Λίγες μέρες μετά οι Ισραηλινοί ακολούθησαν τα ίδια βήματα με το Ιρλανδέζικο καράβι το οποίο φέρθηκε άψογα και οι Ισραηλινοί διεκπεραίωσαν την βοήθεια στην Γκάζα.

Και οι Ιρλανδοί, είναι αντι-Σημίτες, αλλά τουλάχιστον ξέρουν να φέρονται διαφορετικά από τους μπουνταλάδες Αραβοτουρκοέλληνες.

Αισθάνομαι ντροπή να ανήκω σε ένα έθνος το οποίο έχει τόσο ρατσισμό και μίσος στο DNA του που να είναι αδύνατον στην πλειοψηφία των Ελλήνων να καταλάβουνε (όχι να συμφωνήσουνε -απλώς να καταλάβουνε) τι λέω εδώ. 

Το μόνο πράγμα που αλαφρώνει λίγο το φορτίο του να είμαι Έλληνας όσον αφορά τον αντι-Σημιτισμό και ρατσισμό των συμπολιτών μου, είναι ότι η γνώμη της Ελλάδας επί του θέματος δεν θα επηρεάσει κανέναν εκτός Ελλάδας: Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο δυτικός κόσμος σύσσωμος μονίμως μας έχει γραμμένους. Κι εμάς και τη γνώμη μας... 

Ιερουσαλήμ, 1987: Η συζήτηση στον ελαιώνα


Δασκάλα συνοδεύει μαθητές σε επίσκεψη μουσείου κοντά στην πόλη Μπηρσήβα


Σινά

Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς!

Τα ξύλα δεν σπάνε ποτέ

σαν είναι όλα σε μια δέσμη ενωμένα
(προσκοπικό τραγούδι που μου έμαθαν οι γονείς μου παιδί)

 

 

 

 

Το Μπρόκτον της Μασαχουσέτης, μισή ώρα νότια της Βοστώνης, είναι περιοχή όχι και πολύ πλούσια. Μάλιστα, τα παλιά χρόνια είχε τη φήμη ότι δεν ήταν και πολύ ασφαλές να περπατάς εκεί, και υπήρχαν περιοχές πραγματικά υποβαθμισμένες. Το βορειοδυτικό μέρος της πόλης ήταν κάπως καλύτερο, με οικισμούς χαμηλο-μεσαίας τάξεως. Στο κέντρο κοντά του Μπρόκτον ήταν η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία για τους αρκετούς Έλληνες που ζούσαν σε ακτίνα κυριακάτικου πρωινού οδηγήματος.

Να σημειώσουμε, όπως έχω ξαναπεί, ότι σε μια χώρα σαν την Αμερική, με τους Προτεστάντες, τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Ορθόδοξους τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους, την Εκκλησία του Χριστού, τους Κινέζους και Γιαπωνέζους και Ινδούς, μια εκκλησία ή μια συναγωγή, ή ένα τζαμί, δεν αντιπροσωπεύει αποκλειστικά θρησκοληψία όπως στην Ελλάδα. Εκεί, το κοινωνικό αυτό κέντρο είναι ο καθρέπτης των παραδόσεων και της ταυτότητας και της μητρικής γλώσσας του καθενός.

 

Η ορθόδοξη εκκλησία του Μπρόκτον ήταν μικρή και παλιά. Κατά το 1965, οι Έλληνες ενορίτες μαζευτήκαν μαζί, προσλάβανε πολιτικό μηχανικό και αρχιτέκτονα, πήγαν στην τράπεζα, πήραν δάνειο, και χτίσαν την καινούργια Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Ευαγγελισμού του Μπρόκτον.

Στα βόρεια-δυτικά της πόλης, μέσα στα δέντρα, στο καλό προάστιο, παρκινγκ για 155 αυτοκίνητα, μοντέρνο σχέδιο και αρχιτεκτονική. Κάτω από την εκκλησία το σχολείο, που τις Κυριακές είναι Κατηχητικό με 12 τάξεις για 12 ηλικίες και τις καθημερινές το βράδυ οκτατάξιο Ελληνικό σχολείο. Κλειστό γήπεδο μπάσκετ που χρησιμοποιείται και σαν θέατρο με σκηνή και σαν εστιατόριο για τις γιορτές και εκδηλώσεις. Γραφεία για τον πάτερ Ιωάννη από την Καστοριά και για το συμβούλιο της Εκκλησίας, και δύο αίθουσες συνεδριάσεων.

Κάθε Πάσχα δυό περιπολικά του Μπρόκτον κλείνουν τον δρόμο μπροστά από την Εκκλησία το βράδυ για να βγάλουμε τον Επιτάφιο και την επόμενη νύχτα να βγούμε να κάνουμε Ανάσταση. Το Συμβούλιο της εκκλησίας οργανώνει ταξίδια για τα παιδιά στην Ελλάδα και κατασκηνώσεις, δίνει υποτροφίες για Κολέγια και Πανεπιστήμια στους αριστούχους και στις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Ο Φιλόπτωχος πάντα κάνει δωρεές, επισκέψεις σε νοσοκομεία και γηροκομεία... Η GOYA (Greek Orthodox Youth Organization) κρατάει τα παιδειά μαζί σε ένα κοινό σκοπό...

Και θυμάμαι κάθε χρόνο, την Κυριακή που έπεφτε κοντύτερα στην 25η Μαρτίου τα παιδιά του σχολείου και η ΑΧΕΠΑ του Ευαγγελισμού του Μπρόκτον παίρναμε μέρος στην Ελληνική παρέλαση που έκλεινε 2 χιλιόμετρα στο κέντρο της Βοστώνης επί 4 ώρες, μιά που αν στεκόταν κανείς σε μια γωνία ο χρόνος μεταξύ αρχής και τέλους της παρέλασης των Ελλήνων από όλη τη Μασαχουσέτη ήταν κάπου 2 ώρες. Παρέλαση μεγαλύτερη από την Ιρλανδική παρέλαση του Αγίου Πατρικίου.

Το δάνειο για το χτίσιμο της Εκκλησίας πληρώθηκε πριν περίπου 10 χρόνια και η εκκλησία είναι δική μας. Ο Πάτερ Ιωάννης πήρε σύνταξη μετά από 35 χρόνια στην ενορία και τα πρόσωπα αυτές τις μέρες είναι καινούργια -αλλά οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι Έλληνες που έφεραν μαζί τους τον Ελληνισμό τους και τη Ρωμιοσύνη τους από την άλλη μεριά του Ωκεανού πριν μόνο 2-3 γενιές.

Και εγώ είχα την τιμή να υπηρετήσω την ενορία σαν δάσκαλος Κατηχητικού, όπου δίδασκα ανάλυση του Πιστεύω σε δεκαπεντάχρονα παιδιά κάπως έτσι, και ήμουν στην ΑΧΕΠΑ, και ο γιός μου μεγάλωσε Έλληνας μέσα στην εκκλησία, παπαδάκι όπως το ήθελε, όπου έμαθε και Ελληνικά στο σχολείο τα βράδια -ήταν πρώτα μισή ώρα μακριά, και από το επόμενο σπίτι μια ώρα μακριά μας, το Μπρόκτον...

Οι Έλληνες το κατάφεραν αυτό που περιέγραψα γιατί ήταν ενωμένοι σε ένα σκοπό, με μια παράδοση, στεκόμενοι άξια ανάμεσα στους επίσης ενωμένους ανθρώπους των άλλων εθνών, παραδόσεων και φυλών.

~

 

Μεταξύ 1985 και 1989 εργαζόμουνα για μια εταιρεία τουρισμού στο Λονδίνο σαν συντονιστής του τμήματος φωτογραφίας για τις μπροσούρες, και πέρναγα τα καλοκαίρια μου πηγαίνοντας σε όλους τους πιθανούς ταξιδιωτικούς προορισμούς της Ελλάδας, τρείς και τέσσερεις φορές στο κάθε νησί και κάθε μέρος κάθε καλοκαίρι να παίρνω φωτογραφίες. Αεροπλάνα, ελικόπτερα. τζιπάκια, κρις κραφτ, αλεξίπτωτα, γαϊδουράκια, ψαροκάικα, και κοπελίτσες αντιπρόσωποι της εταιρίας σε κάθε μέρος εν στολή. Έτρεχα σαν τον Βέγγο! Στην Κέρκυρα μου κολλήσανε το παρατσούκλι "Μαραντόνα". Σκληρή δουλειά :-)

Στα '80 λοιπόν είδα πρώτο χέρι το μπουμ και το πλαφ του Ελληνικού τουρισμού ("μπουμ" όπως μια έκρηξη, "πλαφ" όπως ο ήχος που ακούμε καμιά φορά όταν έχουμε ευκοιλιότητα)

Είχα ήδη δει τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα στο Μαϊάμι, ακόμα και στο Ελάτ του Ισραήλ. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει η Φλώριδα της Ευρώπης. Η Καραϊβική της Μεσογείου... Μα οι Θεοί είχαν άλλα σχέδια... κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει:

Οι χωριανοί στα νησιά και τους τουριστικούς προορισμούς δεν ενώθηκαν μαζί να κάνουν εταιρείες, συνεταιρισμούς, συνεργιακά, και να χτίσουν πολυτελή ξενοδοχεία και βαρβάτη υποδομή. Όχι κύριε! Ο κάθε ένας για τον εαυτούλη του. Χτίζανε δυό δωμάτια, τα ονομάζανε Βίλλα Κατίνα, γράφανε τη λέξη ROOMS με μαρκαδόρο σε χαρτόνι και τρέχαν στο λιμάνι να περιμένουν το καράβι να βγάλει τους ξυπόλητους με τα σακίδια για να τους κυνηγάνε και να φωνάζουνε "ρουμ! ρουμ! κάμαρα!"

Η Ρόδος στο Φαληράκι, η Κρήτη στα Μαλια και η Κέρκυρα στον Κάβο και τις Μπενίτσες ήταν τα καλύτερα παραδείγματα συνεχώς μεθυσμένων, άφραγκων τουριστών (μεθυσμένους από τις μπόμπες του ποτού στο οποίο ο μαγαζάτορας προσέθετε και λίγη κηροζίνη για να βγεί παραπάνω από το μπουκάλι).

Το 1989 η κατάντια είχε φτάσει στο ότι ένας Άγγλος μπορούσε να πάει στην Κέρκυρα μια βδομάδα, αεροπορικά εισιτήρια, μεταφορές στο νησί και δωμάτιο με πρωινό για 65 λίρες. Ένα καλό δείπνο στο Λονδίνο για δύο άτομα κόστιζε πάνω από 70-80 λίρες.

Αλλά οι Έλληνες στην Ελλάδα δεν ενώθηκαν, δεν δημιούργησαν, δεν εκμεταλλεύτηκαν την ευλογία του τουρισμού των '80... και οι τουρίστες με τα λεφτά πήγαν αλλού και μας άφησαν εμάς να φωνάζουμε ρούμ! ρούμ! στους ξυπόλητους του λιμανιού. Και την Κυριακή!

Και το χρησιμοποιώ αυτό σαν ένα τεράστιας σημασίας παράδειγμα του ότι μέσα στην Ελλάδα δεν δημιουργούμε, δεν ενωνόμαστε... δουλεύουμε τρείς δουλειές ο καθένας μα δεν εργαζόμαστε...

Και μόλις βγει ο Έλληνας και πάρει το δρόμο για την Αμερική ή την Αυστραλία, εκεί ηρεμεί. Γίνεται άνθρωπος, με τους συμπολίτες του και τους συνέλληνες... και μεγαλουργεί.

Γιατί όχι μέσα στην Ελλάδα; Τι μπαγκάζια κουβαλάμε;

Boston City Hall
η μικρή σημαιούλα δίπλα στην Αμερικανική είναι η Ελληνική.

 Η Ρωμιοσύνη ζεί... μα όχι πια στην Ελλάδα... γιατί; τόσο ντεμοντέ είναι;