Μια που έχω ήδη εισάγει στην Ιταλία την 25η Μαρτίου, Ορθόδοξο Πάσχα, 4η Ιουλίου και φυσικά την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving) τέτοια εποχή κάθε Οκτώβριο σκεφτόμαστε μήπως ήρθε η ώρα να εισάγουμε και την εορτή της 28ης Οκτωβρίου, εδώ, στην Ιταλία. Θέμα περίπλοκο γιατί πολλοί Ιταλοί θα μπέρδευαν την ημέρα με την προγενέστερη του 1940 Ιταλική εορτή της 28ης Οκτωβρίου που εόρταζε την "πορεία" του Μουσολίνι στη Ρώμη το 1922. Φαντάζομαι ήδη την πλατεία μας εδώ στολισμένη με πανό λευκά με τα γαλάζια γράμματα "NO!", και μεγάφωνα να παίζουν παλιούς δίσκους της Βέμπο...
Μερικοί, όχι όλοι, οι λαοί έχουν τη στιγμή τους. Όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ: Their finest hour. Η δική τους finest hour ήταν η Μάχη της Αγγλίας το φθινόπωρο του 1940 που μια χούφτα σπίτφάϊαρ και χάρικέην αναχαίτισαν τα μέσσερσμιτ της Λουφτβάφε του Γκαίρινγκ πάνω από τους λευκούς βράχους του Ντόβερ.
Η δική μας καλύτερη στιγμή, σαν Έλληνες, παιδιά της νεώτερης Ελλάδας ήταν από τις 28 Οκτωβρίου 1940 ως τον Απρίλιο του 1941 όταν ο Τσώρτσιλ ξαναβγήκε στο ραδιόφωνο και είπε: "Μέχρι σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες, αλλά, από σήμερα πρέπει να λέμε ότι οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες".
Αφού στείλαμε το στρατό του Μουσολίνι πίσω στην Αδριατική μέσα από τα βουνά της Αλβανίας, ανοίξαμε δεύτερο μέτωπο στο Ρούπελ από όπου ήθελε να περάσει η Βέρμαχτ. Και όταν πέρασαν, με διαταγή του Χίτλερ παρουσίασαν όπλα και επέτρεψαν στους Έλληνες να φύγουν από τα οχυρά και να επιστρέψουν σπίτι τους με το κεφάλι ψηλά.
Και όταν μεγάλωνα, μεγάλωσα μέσα στα σινεμά, στην Νορμανδία με τον Τζων Γουαίην, στο Τομπρούκ με τον Ρίτσαρντ Μπέρτον, στο Τέλεμαρκ με τον Κερκ Ντάγκλας, στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό, κυνηγώντας το Μπισμαρκ στην πρωινή ομίχλη, ή κάνοντας ησυχία να μην με πιάσουνε τα σόναρ στον κόλπο του Τόκυο.
Και κάθε 28η Οκτωβρίου γέμιζαν σημαίες το σχολείο και μεγάλα "ΟΧΙ!" ...και ακόμα σχετικά μικρός αναρωτιόμουνα γιατί δεν έβλεπα στο σινεμά τις μάχες της Αλβανίας.
Αυτή είναι μια ερώτηση που την κάνω μέχρι σήμερα. Βλέπουμε τόσες καταπληκτικές και συγκινητικές ταινίες για τον στρατιώτη Ράϊαν, για την λίστα του Σίντλερ, βλέπουμε την αριστουργηματική σειρά Band of Brothers, μα ποτέ δεν είδαμε ούτε εικόνα από την καλύτερη στιγμή του Ελληνικού Έθνους.
Και καλά, στο Χόλυγουντ μπορεί να μην έχει ακούσει κανείς σχετικά... αλλά εδώ; Κανείς δεν θυμάται τίποτα, κανέναν δεν τον ενδιαφέρει. Δεν συνέβη ποτέ; Είναι μήπως μπανάλ και ντεμοντέ να τα θυμόμαστε; μήπως τέτοιες αναμνήσεις ηρωισμού θα ήταν ενοχλητικές για την ανβόγκ χαρά του διεθνισμού όπου όλοι ήμαστε αγαπημένοι και χορεύουμε πιασμένοι χέρι-χέρι στους αγρούς;
Η Πηνελόπη Δέλτα που έγραψε τα Μυστικά του Βάλτου, Στα Χρόνια του Βουλγαροκτώνου και το Παραμύθι Χωρίς Όνομα αυτοκτόνησε στην Κηφησιά την ημέρα που η Βέρμαχτ μπήκε στην Αθήνα, και η μάνα Ελλάς καταδίκασε σε θάνατο τα δύο παιδιά που είχαν σηκώσει ένα πρωί την Ελληνική σημαία στην Ακρόπολη κατεβάζοντας για λίγες ώρες την σβάστικα.
Και η Ελλάδα σήμερα δεν ενδιαφέρεται για τέτοια. Άλλωστε έχει κρίσιμα προβλήματα αυτήν την εποχή. Που να βρεθεί καιρός.
Μερικές ιστορίες είναι τέτοιες και λέγονται με τέτοιο τρόπο που παίρνουν διαστάσεις μεγαλύτερες και σημασία ευγενικότερη -γίνονται μεταφορές για όλα τα άλλα. Έτσι και όταν σκέφτομαι ιστορίες ηρωισμού σε πόλεμο, μια που είμαι κάθετα αντίθετος στον πόλεμο, πιστεύοντας ότι οι περισσότεροι είναι ληστρικοί και ότι ο πόλεμος και η διαμάχη είναι η αποτυχία της επικοινωνίας, διαλέγω να σκέφτομαι τον Δεύτερο Παγκόσμιο γιατί είναι ο μόνος πόλεμος που ξέρω που ήταν απλά και ξεκάθαρα το καλό εναντίων του κακού. Και από όλες τις ιστορίες που έχουμε δει σε κλασσικά αριστουργήματα του κινηματογράφου και της τηλεόρασης διαλέγω την ιστορία μιας συγκεκριμένης ομάδας στρατιωτών που έπεσαν με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία λίγες ώρες πριν την απόβαση, και τελείωσαν τον πόλεμο στην Ευρώπη μπαίνοντας στην Φωλιά του Αετού, την συμβολική εστία του Τρίτου Ράϊχ αφού πήραν μέρος στις σημαντικότερες μάχες του 1944-45.
Η ιστορία αυτή, που δόθηκε από τον Steven Spielberg και Tom Hanks στο κλασσικό αριστούργημα Band of Brothers, οι εικόνες στην οθόνη αλλά και οι πραγματική ιστορία και άνθρωποι, αντιπροσωπεύουν όχι μόνο τον λόχο 'Ε" του 506 της 101ης αλλά όλους τους στρατιώτες όλων των πολέμων σε μια ιστορία παραδειγματική και αντιπροσωπευτική όλων. Όταν στην αρχή της Γερμανικής αντεπίθεσης στις Αρδέννες του Βελγίου, η Easy company περπατάει προς την Bastogne αντίθετα από τους στρατιώτες που υποχωρούν, τους λέει ένας από τους υποχωρούντες: "που πάτε; θα είσαστε περικυκλωμένοι!" Και τα παιδιά απαντάνε: "Είμαστε αλεξιπτωτιστές: είναι η δουλειά μας να είμαστε περικυκλωμένοι!".
Κι εγώ, μην έχοντας από την πατρίδα μου ούτε μία εικόνα ή ταινία για την καλύτερή μας στιγμή, βλέπω τα παιδιά του "Ε" στα χιόνια της Bastogne στην μάχη των Αρδενών, και σκέφτομαι ότι έτσι θα έπρεπε να ηταν και τα δικά μας παιδιά στα βουνά της Αλβανίας. Και αντί τα παιδιά να έχουν ονόματα όπως Μαλάρκυ, Μπιλ Γκαρνίερ, Ντικ Γουίντερς και να μιλάνε αμερικάνικα, τα λένε Γιάννη, ή Γιώργο, ή Δημήτρη, και μιλάνε Ελληνικά, μέσα στα χιόνια, με τις οβίδες να σκάνε γύρω τους καθώς συνεχίζουν να προχωρούν.
Στον Αμερικανικό στρατό οι λόχοι χωρίζονται σε γράμματα της αλφαβήτας, σε A, B, C, D, E και F. Για να έχουν "προσωπικότητα" τα ονόματα δίνουν στο κάθε γράμμα μια λέξη: Able (Ικανοί), Bravo (γενναίοι), Charlie (Τσάρλυ -ανδρικό όνομα, Κάρολος), Dog (σκύλος), Easy (εύκολοι) και Fox (αλεπού).
Η Easy Company, ο λόχος των Εύκολων, η Band of Brothers, μιλάει για όλους όσους το βρήκαν στο τέλος εύκολο να κάνουν το καθήκον τους για την πατρίδα τους, τ' αδέλφια τους και τον εαυτό τους. Μιλά και για τα δικά μας παιδιά στα χιόνια της Αλβανίας που το έκαναν να φαίνεται τόσο εύκολο από μακρια... τόσο μακριά που εμείς δεν τους βλέπουμε πια, λες και έγιναν αυτά σε κάποιο άλλο πλανήτη.
Είναι ξεχασμένα τα παιδιά της Ελλάδας της Βέμπο. Δεν βλέπουμε στα μάτια τους πόσο εύκολο θα ήταν να λύσουμε τα σημερινά μας προβλήματα αν μόνο καταλαβαίναμε τι είχαν στην καρδιά τους οι παππούδες μας -τ' αδέλφια μας.
ΥΓ. Στο Fall River της Μασαχουσέτης, δίπλα στο θωρηκτό "Μασαχουσέτη" είναι αγκυροβολημένο ένα υποβρύχιο του Β' Παγκοσμίου πολέμου το οποίο μπορείς να το επισκεφθείς, να μπεις μέσα ,και να δεις και το μουσείο στην προκυμαία, αφιερωμένο "Στα πληρώματα που είναι ακόμα περιπολία" (τα υποβρύχια που δεν επέστρεψαν). Στο Πολιτειακό Νοσοκομείο Βετεράνων της Κονεκτικούτης γράφει απ' έξω: "Υπηρετούμε εκείνους που υπηρέτησαν". Εμείς στην Ελλάδα έχουμε τίποτα τέτοιο πουθενά, έτσι για λίγο αυτοσεβασμό;
Δημήτρη νομίζω υπάρχουνε ταινίες στην Ελλάδα για την 28η Οκτωβρίου, όχι όμως αξιώσεων. Όπως δεν αντέχω να βλέπω τις παλιάς κοπής αμερικάνικες πολεμικές ταινίες όπου με ένα εξάσφαιρο ξαπλώνανε ολόκληρη διμοιρία Γερμανών άλλο τόσο δυσκολεύομαι να δω τον Πρέκα να εφορμάει στα βουνά της Αλβανίας ή την υπολοχαγό Νατάσα for that matter...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι αναφερόσουνα σε κάπως πιο προσεγμένες και ρεαλιστικές δουλειές με λιγότερη φανφάρα κι απ' αυτές φοβάμαι πως δεν έχουμε ή τουλάχιστον δεν έχω αντιληφθεί κάτι. Πριν κάμποσο καιρό είχα δει τα "Ματωμένα Χώματα" που είχανε βγει σε σειρά και δεν ήτανε άσχημα, αν και πάλι το κόστος της ταινίας δεν επέτρεπε και τίποτα τρομερές σκηνές με πολλούς ηθοποιούς. Βλέπεις οι πολεμικές ταινίες έχουνε αρκετές απαιτήσεις και για να βγάλεις κάτι αρκετά εντυπωσιακό θες τεράστιο budget, αλλιώς καταλήγεις να ζωγραφίζεις αμερικάνικα μεταπολεμικά τανκ με γερμανικά σήματα και όσοι ενδιαφέρονται για την ιστορική ακρίβεια κλείνουνε την τηλεόραση στο πρώτο τέταρτο της ταινίας.
το πιο καλό κείμενο που είδα όσα χρόνια ασχολούμαι με τα μπλογκ για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να καταλάβω, γιορτάζετε στην ιταλία την 25η Μαρτίου; φοράτε φουστανέλες και τέτοια; φωνάζετε ελευθερία ή θάνατος, κάνετε παρελάσεις;;;
ουάου!
latecomer, θυμάμαι, αμάν! τον Πρέκα και τον Καρρά, και τον Αντωνόπουλο... και την Υπολοχαγό Αλίκη! Τα περισσότερα από αυτά είχαν χρηματοδοτηθεί και γυριστεί με ευγενική προτροπή από ένα φανταράκι που στεκόταν μεσ' την φωτιά μπροστά σε ένα φοίνικα... Μα δεν είναι τόσο το να δω Ελληνικές ή Χολυγουντιανές ταινίες για το έπος του '40. Είναι ότι θέλω να δω τους συμπατριώτες μου να αναγνωρίζουν το έπος του '40. Έχει διαφορά. Παν μέτρον άριστον έλεγαν κάποτε, και τα μέτρα και τα σταθμά μας σήμερα μας έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού καθώς η Ελλάδα ξεπουλιέται χονδρική πώληση στους ξένους, που δεν έρχονται πια από τα σύνορα της Αλβανίας, αλλά από το διεθνές αεροδρόμιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορούμε να είμαστε ουμανιστές, σοσιαλιστές, αδελφωμένοι, διεθνικοί, αλλά να κρατάμε και τα μέτρα και να μην ξεχνάμε ούτε την ιστορία μας ούτε το πως δεν σκέφτονται όλοι έτσι; γιατί όχι;
ria μου, σ' ευχαριστώ, μερικά θέματα δεν έχουν να κάνουν ούτε με πολιτική, ούτε ρομαντισμό... είναι διαχρονικά και αποτελούν αδιαίρετο μέρος της ταυτότητας της κάθε κοινωνίας. Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να βρούμε, να θυμηθούμε, την δική μας ταυτότητα πριν αυτοκαταστραφούμε...
Βέβαια! Ψητά Ελληνικά, τζατζίκι, σημαία και μουσική για 25 Μαρτίου, σημαία Αμερικανική και τσιζμπέργκερς 4η Ιουλίου, και, πρόπερσι 14 και πέρσι 17 της οικογένειας για την παραδοσιακή γαλοπούλα Νέας Αγγλίας. Φέτος θα χρειαστούμε μάλλον 2 γαλοπούλες. Πάντως, αν και δεν έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ στην Ιταλία σχετικά με την 25η Μαρτίου, μπορώ ενδεικτικά να σου θυμίσω τον γιό μου με φουστανέλα μπροστά στο Δημαρχείο της Βοστώνης σε αυτή την ανάρτηση η οποία ήταν η πρώτη που σχολίασες!
Ω μα πιστεύω πως το αναγνωρίζουνε λιγότερο ή περισσότερο. Αφήνει ρε Δημήτρη η μαυρίλα της καθημερινότητας να σκέφτεσαι περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυο πράγματα με εκνευρίζουνε σχετικά με το πως γιορτάζεται η επέτειος. Το πρώτο είναι οι παχυλοί τίτλοι των ΜΜΕ εκεί κοντά στην επέτειο "Δεν ξέρουνε τι γιορτάζουμε τα παιδιά!" που μεταφράζεται σε "Ρώτησα 1000 παιδιά, τα 5 δεν ξέρανε ή με δουλεύανε ψιλό γαζί αλλά εγώ αυτό θα δημοσιεύσω ούτως ή άλλως". Και το δεύτερο είναι οι μαθητικές παρελάσεις. Μια κατάθεση στεφάνου από κάθε σχολείο και οι τιμές από τα στρατιωτικά σώματα πιστεύω είναι αρκετές. Δεν είναι ανάγκη να μετατρέπεται όλος ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας σε προσκόπους για μια μέρα.
Επίσης, αν θέλουμε να θυμόμαστε κάτι ας μην το κάνουμε πάντα με το ίδιο αφιέρωμα που κοντεύει να λιώσει από τις πολλές προβολές. Γύρνα μου κι ενα ντοκιμαντερ όπως κάνει το BBC κάθε χρόνο για τον Πρώτο Παγκόσμιο, δείξε μου κι άλλες πτυχές του θέματος, αναλυσέ το μου λίγο βαθύτερα... Και το τι έχει να με διδάξει για σήμερα.
Στην τελευταία πρόταση συμφωνώ, κάθε λαός κουβαλάει τα μπαγκάζια της ιστορίας του και δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί, ούτε και πρέπει, αυτός είναι ο πολιτιστικός πλούτος του πλανήτη. Το πρόβλημα είναι να μην προσπαθεί να φέρει τα μπαγκάζια του στο κεφάλι του αλλουνού όταν συναντηθούνε :)
latecomer,
ΑπάντησηΔιαγραφήη μαυρίλα της καθημερινότητας θα άσπριζε λίγο αν καταλαβαίναμε την διαφορά μέσα μας μεταξύ σήμερα και χτες.
Ανιψιός μου που κάνει την θητεία του με διέκοψε καθώς του ιστορούσα τι έκανε η Easy Company στη Νορμανδία και με ρώτησε, "Θείε Δημήτρη, γιατί ήταν οι Αμερικάνοι στη Νορμανδία; τι είχε γίνει;" Και μετά όταν τον ρώτησα: "Αν ήταν σήμερα 27η Οκτωβρίου 1940, αύριο το πρωί θα έτρεχες στην Αλβανία να σταματήσεις τους ξένους που θέλουν την χώρα σου;" μου απήντησε "Όχι! δεν θα το κουνούσα ρούπι γιατί οι ξένοι καλύτερα θα τα κάνουν από μας.
Συμφωνώ για τα κλασσικά εικονογραφημένα... χρειάζεται φρέσκια γωνία κάθε χρόνο.
Στο τελευταίο, δεν είπα ότι " κάθε λαός κουβαλάει τα μπαγκάζια της ιστορίας του και δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί". Για μένα δεν είναι μπαγκάζια, είναι το είναι μας, και δεν πρέπει να τα ξεφορτωθούμε αλλά να τα έχουμε καθρέπτη μας και καμάρι μας να μας δίνουν ταυτότητα και να μας διδάσκουν. Μεταξύ δύο λαών που διαφέρουν σε αυτό, αυτοί που τα θεωρούν μπαγκάζια θα υποδουλωθούν σ' αυτούς που έχουν την δικιά τους ιστορία καμάρι. Δεν έχει σημασία αν είναι 21ος αιώνας πχ ή μχ. Ο άνθρωπος αγαπητέ δεν έχει αλλάξει. Είναι hunter-gatherer, και ή θα είσαι ο hunter ή ο hunted. Και ή θα κάνεις το gathering ή θα σε κάνουν gathered. Μέση ισορροπία δεν υπάρχει ούτε υπάρχει ουδετερότητα. Εκτός αν είσαι η Ελβετία που είναι ουδέτερη γιατί εκεί είναι όλα τα λεφτά όλου του κόσμου...
Και μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξουν ταινίες Δημήτρη, όχι του ύφους και της αξίας των προαναφερομένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν υπήρχαν γεγονότα; Πλείστα.
υ.γ.
Βλέπω το Band of Brothers σε έχει συνεπάρει, όπως και μένα.
:-)
Βάσσια μου, το είχα αρχίσει αυτό προ καιρού σαν αφιέρωμα στην Easy Company, μετά την τελευταία φορά που το είδαμε όλο με την γυναίκα μου -που κάθε φορά κλαίμε και οι δύο στα ίδια σημεία. Αλλά, όταν είδα χτες την δική σου ανάρτηση, σκέφτηκα, πρώτον να το δημοσιεύσω το δικό μου αμέσως και δεύτερον να απομακρυνθώ λίγο από την Easy και να δώσω την διαφορετική γωνία που του έδωσα (μια και εσύ είχες ήδη μιλήσει υπέροχα για την σειρά). Μου άρεσε η ιδέα του να βλέπω την Bastogne και να σκέφτομαι την Αλβανία -γιατί, είμαι σίγουρος, όπως λες, ότι υπάρχουν πολλά γεγονότα που θα έφτιαχναν ταινίες και σειρές αντάξιες του Band of Brothers, The Longest Day, The Battle of the Bulge, In Harm's Way, Thirty Seconds Over Tokyo, A Bridge Too Far ...τόσες άλλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είπα πως τα αποκάλεσες μπαγκάζια, συμπλήρωσα πως αντιλαμβάνομαι εγώ την πρότασή σου απλώς και συγγνώμη εαν σε μπέρδεψα μ' αυτό. Και μπορεί να φαντάζει υποτιμητικό το "μπαγκάζια" αλλά εκεί που σταμάτησες να με κάνεις quote είναι που έγραφα πως ούτε πρέπει να τα ξεφορτωθεί κανείς. Τα αποκάλεσα επίσης 'πολτιστικό πλούτο του πλανήτη' αν δεν απατώμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα υπόλοιπα και ολίγον τι μανιχαϊστικά περί "φατόυς πριν σε φάνε" ξέρεις πως διαφωνούμε οπότε δεν θα επεκταθώ :)
Θα σταθώ μόνο στους λαούς που έχουν την ιστορία καμάρι και δεν υποδουλώνονται (sic)... μα την έχουν καμάρι οι Έλληνες την ιστορία τους, έχουνε τα μεγαλύτερα ποσοστά εθνικής υπερηφάνιας στην Ευρώπη σύμφωνα με την eurostat. Απλά οι περισσότεροι δεν έχουνε ιδέα για την ιστορία και τις πτυχές της και αρέκσονται να βαυκαλίζονται πως "όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι άλλοι τρώγανε βελανίδια". Όπως βλέπεις η ιστορία μπορεί να μην είναι μεν μπαγκάζι αλλά μπορεί άνετα να γίνει τροχοπέδη και πρώτης τάξεως πρόφαση για άρνηση της πραγματικότητας.
Συγγνώμη έχω και erratum:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τον ανιψιό οκ δεκτό. Αλλά έχοντας συνηθίσει να παρακολουθώ τα ΜΜΕ τις μέρες των εθνικών γιορτών απ' όταν ήμουνα γυμνάσιο παρατηρώ συνέχεια το εξής template:
Δημοσιογράφος ρωτάει μεγάλα παιδία (γυμνασίου-λυκείου): δεν ξέρει κανένα τι γιορτάζουμε. Δημοσιογράφος θρηνεί. Μετά δημοσιογράφος ρωτάει παιδάκια δημοτικού: ξέρουνε όλα! Δημοσιογράφος καταλήγει πως υπάρχει ελπίδα τελικά για τον τόπο!
Η απορία μου είναι η ακόλουθη: Πώς στο καλό όταν το ίδιο ρεπορτάζ γίνεται κάθε χρόνο τα παιδάκια που όταν ήτανε δημοτικό ξέρανε τι γιορτάζουμε τώρα που φτάσανε γυμνάσιο δεν ξέρουνε; Και η απάντηση μου φαίνεται σχετικά απλή: τα μικρά θα απαντήσουνε αυθόρμητα σαν να τα ρωτάει η δασκάλα ενώ όταν μεγαλώσουνε έχουνε περισσότερο την τάση να κοροϊδέψουνε αυτόν τον τύπο που ρωτάει τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο και λέει ότι κάνει δημοσιογραφία (άλλωστε ξέρουνε και στατιστικά ότι αμα δώσεις λάθος απάντηση θα σε παίξει σίγουρα η τηλεόραση!!!)
Αγαπητέ Κωστή, και βέβαια μπορεί να υποστηρίζουμε αντιδιαμετρικές απόψεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αλλά μην ξεχνάμε ότι και οι δύο απόψεις είναι αδιαίρετα μέρη μιας μεγαλύτερης εικόνας. Ο διεθνισμός είναι κατά την γνώμη μου ένας στόχος, αλλά πολύ μακριά ακόμα από πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, τα μικρά παιδιά μπορεί όπως λες να απαντούν σαν σε δασκάλα, τα μεγαλύτερα όμως πιθανόν να επαναλαμβάνουν την αδιαφορία των γονιών τους :-)
Τέλος πάντων, αυτό που προσπάθησα να προτείνω με αυτή την ανάρτηση είναι ότι αν σήμερα είχαμε λίγο από αυτό που έκανε τους παππούδες μας να απωθήσουν τους Ιταλούς και να σταματήσουν για λίγο τους Γερμανούς, ίσως να μπορούσαμε να βρίσκαμε μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο στα προβλήματά μας.
Οι πολεμικές ταινίες έχουν σημαντικό κόστος και καταντούν απαγορευτικές για την ελληνική κινηματογραφία που δεν έχει και την δυνατότητα μιας παγκόσμιας διανομής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΎστερα μην παραβλέπεις την έλλειψη ή και την ανεπάρκεια από σχετικά σενάρια.
Σωστά τα λες αθεόφοβε, που σημαίνει ότι θα μείνουμε να κρατάμε το μαντολίνο του καπιταν Κορέλλι...
ΑπάντησηΔιαγραφή