Σκεφτόμουνα...
Η απόλυτη ελευθερία είναι η αναρχία.
Δηλαδή εκεί που κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί οποιουσδήποτε κανόνες ή να παραδέχεται "αρχή" εκ της οποίας οι κανόνες εκπορεύονται.
Η πραγματική Δημοκρατία δεν είναι η αναρχία, αλλά ένα σύστημα όπου μια ομάδα θεσπίζει από κοινού νόμους τους οποίους σέβονται όλα τα μέλη της ομάδας, και τους οποίους ακολουθεί ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο, αλλάζοντάς τους, αν διαφωνεί μαζί τους, μέσα από το σύστημα με τα εργαλεία που ένα καλό σύστημα προμηθεύει στον καθένα.
Η διαφορά είναι ότι η αναρχία, στην πιο εποικοδομητική της έκφραση θεσπίζει μια κοινωνία βασισμένη στην ατομικότητα, όπως οι βάσεις της Αμερικανικής, και, στην χειρότερη έκφρασή της χτίζει τα Εξάρχεια και γεννά κουκουλοφόρους.
Η Αμερικανική κοινωνία πάντως, πέρα από το τι την γέννησε, λειτουργεί, στην επιφάνεια τουλάχιστον και στην καθημερινότητα των πολιτών, σαν δημοκρατία, με νόμους, και θέσεις, καρέκλες, κυβερνητικές όπου ο πολίτης σέβεται την κάθε θέση τόσο ώστε να είναι πάντα σε κατάσταση εγρηγόρσεως μη και κανένας ανάξιος καθίσει στην καρέκλα.
Με άλλα λόγια, σε μια σωστά λειτουργούσα δημοκρατία, κοιτάζοντας έναν άνθρωπο που κάθεται σε θέση ισχύος, ο πολίτης σέβεται την θέση, αλλά πάντα ρωτά αν το άτομο που τυχαίνει να κάθεται εκεί κάνει σωστά την δουλειά του...
Στην Ελλάδα, η θέση, η "καρέκλα", υπάρχει ακόμα υπό τον φωτισμό και χρώματα αυτής ενός Πασά, η κοτζαμπάση, που πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και μετά να κάνουμε το δικό μας χωρίς να μας πάρει χαμπάρι η "εξουσία".
Ο μικρόκοσμος του Πανεπιστημίου, ανάμεσα στα παιδικά χρόνια και στα ενήλικα, προετοιμάζει μυαλά που μόλις έχουν αρχίσει να πήζουν για ζωή και προσφορά σαν ενήλικες μέσα στην δημοκρατία. Άρα είναι μάλλον η σημαντικότερη φάση της προετοιμασίας των καινούργιων πολιτών.
Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι κεντρική για την λειτουργία μιας δημοκρατίας, όπως θέσπισε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ερμηνεύοντας την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος. Και εδώ έρχονται τα δύσκολα: πως να έχει κανείς αυτή την ελευθερία σε ένα σύστημα το οποίο διατηρεί νόμους και μεθόδους.
Στην περίπτωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η απόλυτη αυτή ελευθερία από μόνη της καταλήγει κατά όρο στην κατάργηση των θεσμών λόγω ανικανότητας και αδυναμίας να επιβληθούν. Από την άλλη μεριά η κατάργηση του Άσυλου σημαίνει την εδραίωση ενός είδους δικτατορίας. Ούτε το ένα ούτε το άλλο μπορούν να είναι αποδεκτά.
Αν δεν υπάρχει μια μέση οδός, ίσως να υπάρχουν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις που επηρεάζοντας θετικά η μία την άλλη οδηγούν σε μια ελεύθερη αλλά και εποικοδομητική παιδεία: Το Άσυλο πρέπει να υπάρχει. Αλλά, μέσα στο Άσυλο πρέπει να υπάρχουν κανόνες και μεθόδευση: Να προστατευτεί το Πανεπιστήμιο από εξωτερική επέμβαση, αλλά, μέσα στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο να υπάρχει ένα σώμα, φοιτητών, που να συντονίζει την μεθόδευση και κατεύθυνση των ελευθέρων ιδεών.
Αυτό προϋποθέτει και ωριμότητα των φοιτητών στο συντονιστικό σώμα, και δύναμη και τρόπο για το σώμα να επιβληθεί, και εμπνευσμένη αρχιτεκτονική των κανόνων και μεθόδων. Και προϋποθέτει αποδοχή από το φοιτητικό σώμα των δικών τους κανόνων μέσα στο Πανεπιστημιακό Άσυλο. Πολύ δύσκολο. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο...
Είναι όμως μια ακριβής απεικόνιση, και από πλευράς δυσκολίας και λειτουργικότητας, της κοινωνίας και δημοκρατίας για την οποία προετοιμάζονται οι καινούργιοι άνθρωποι από τα Πανεπιστήμιά τους.
Δημοκρατία, ή Πανεπιστημιακό Άσυλο, χωρίς κανόνες και συντονισμό, παραμένει Αναρχία. Και απλά οδηγεί στην κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας του δεύτερου μισού του 2010 όπου κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά γιατί έχει ξεχάσει πως να περπατά και γιατί.
Κοντολογίς, αν θέλουν οι φοιτητές άσυλο, πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά ότι το αξίζουν, με μόνο κριτήριο το αν μπορούν να προωθούν την παιδεία για χάρη της παιδείας και όχι της αντίδρασης.
Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι κατά ορισμό η προστασία του Πανεπιστημιακού κόσμου από το έξω κόσμο. Άνθρωπος που δεν είναι φοιτητής ή καθηγητής κατά ορισμό ανήκει στον "έξω κόσμο". Άρα η ερώτηση του αν πρέπει να περιμένει Πανεπιστημιακό Άσυλο κάποιος που δεν ανήκει στο Πανεπιστήμιο, μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται γεωγραφικά μέσα σε κτήρια ή κήπους Πανεπιστημίου, είναι άστοχη και α-νόητη. Και είναι καταστρεπτική, γιατί δίνει Άσυλο σε μέλη του "έξω κόσμου"... ακυρώνοντας την έννοια του Ασύλου...
Η απόλυτη ελευθερία είναι η αναρχία.
Δηλαδή εκεί που κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί οποιουσδήποτε κανόνες ή να παραδέχεται "αρχή" εκ της οποίας οι κανόνες εκπορεύονται.
Η πραγματική Δημοκρατία δεν είναι η αναρχία, αλλά ένα σύστημα όπου μια ομάδα θεσπίζει από κοινού νόμους τους οποίους σέβονται όλα τα μέλη της ομάδας, και τους οποίους ακολουθεί ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο, αλλάζοντάς τους, αν διαφωνεί μαζί τους, μέσα από το σύστημα με τα εργαλεία που ένα καλό σύστημα προμηθεύει στον καθένα.
Η διαφορά είναι ότι η αναρχία, στην πιο εποικοδομητική της έκφραση θεσπίζει μια κοινωνία βασισμένη στην ατομικότητα, όπως οι βάσεις της Αμερικανικής, και, στην χειρότερη έκφρασή της χτίζει τα Εξάρχεια και γεννά κουκουλοφόρους.
Η Αμερικανική κοινωνία πάντως, πέρα από το τι την γέννησε, λειτουργεί, στην επιφάνεια τουλάχιστον και στην καθημερινότητα των πολιτών, σαν δημοκρατία, με νόμους, και θέσεις, καρέκλες, κυβερνητικές όπου ο πολίτης σέβεται την κάθε θέση τόσο ώστε να είναι πάντα σε κατάσταση εγρηγόρσεως μη και κανένας ανάξιος καθίσει στην καρέκλα.
Με άλλα λόγια, σε μια σωστά λειτουργούσα δημοκρατία, κοιτάζοντας έναν άνθρωπο που κάθεται σε θέση ισχύος, ο πολίτης σέβεται την θέση, αλλά πάντα ρωτά αν το άτομο που τυχαίνει να κάθεται εκεί κάνει σωστά την δουλειά του...
Στην Ελλάδα, η θέση, η "καρέκλα", υπάρχει ακόμα υπό τον φωτισμό και χρώματα αυτής ενός Πασά, η κοτζαμπάση, που πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και μετά να κάνουμε το δικό μας χωρίς να μας πάρει χαμπάρι η "εξουσία".
Ο μικρόκοσμος του Πανεπιστημίου, ανάμεσα στα παιδικά χρόνια και στα ενήλικα, προετοιμάζει μυαλά που μόλις έχουν αρχίσει να πήζουν για ζωή και προσφορά σαν ενήλικες μέσα στην δημοκρατία. Άρα είναι μάλλον η σημαντικότερη φάση της προετοιμασίας των καινούργιων πολιτών.
Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι κεντρική για την λειτουργία μιας δημοκρατίας, όπως θέσπισε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ερμηνεύοντας την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος. Και εδώ έρχονται τα δύσκολα: πως να έχει κανείς αυτή την ελευθερία σε ένα σύστημα το οποίο διατηρεί νόμους και μεθόδους.
Στην περίπτωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η απόλυτη αυτή ελευθερία από μόνη της καταλήγει κατά όρο στην κατάργηση των θεσμών λόγω ανικανότητας και αδυναμίας να επιβληθούν. Από την άλλη μεριά η κατάργηση του Άσυλου σημαίνει την εδραίωση ενός είδους δικτατορίας. Ούτε το ένα ούτε το άλλο μπορούν να είναι αποδεκτά.
Αν δεν υπάρχει μια μέση οδός, ίσως να υπάρχουν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις που επηρεάζοντας θετικά η μία την άλλη οδηγούν σε μια ελεύθερη αλλά και εποικοδομητική παιδεία: Το Άσυλο πρέπει να υπάρχει. Αλλά, μέσα στο Άσυλο πρέπει να υπάρχουν κανόνες και μεθόδευση: Να προστατευτεί το Πανεπιστήμιο από εξωτερική επέμβαση, αλλά, μέσα στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο να υπάρχει ένα σώμα, φοιτητών, που να συντονίζει την μεθόδευση και κατεύθυνση των ελευθέρων ιδεών.
Αυτό προϋποθέτει και ωριμότητα των φοιτητών στο συντονιστικό σώμα, και δύναμη και τρόπο για το σώμα να επιβληθεί, και εμπνευσμένη αρχιτεκτονική των κανόνων και μεθόδων. Και προϋποθέτει αποδοχή από το φοιτητικό σώμα των δικών τους κανόνων μέσα στο Πανεπιστημιακό Άσυλο. Πολύ δύσκολο. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο...
Είναι όμως μια ακριβής απεικόνιση, και από πλευράς δυσκολίας και λειτουργικότητας, της κοινωνίας και δημοκρατίας για την οποία προετοιμάζονται οι καινούργιοι άνθρωποι από τα Πανεπιστήμιά τους.
Δημοκρατία, ή Πανεπιστημιακό Άσυλο, χωρίς κανόνες και συντονισμό, παραμένει Αναρχία. Και απλά οδηγεί στην κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας του δεύτερου μισού του 2010 όπου κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά γιατί έχει ξεχάσει πως να περπατά και γιατί.
Κοντολογίς, αν θέλουν οι φοιτητές άσυλο, πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά ότι το αξίζουν, με μόνο κριτήριο το αν μπορούν να προωθούν την παιδεία για χάρη της παιδείας και όχι της αντίδρασης.
Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι κατά ορισμό η προστασία του Πανεπιστημιακού κόσμου από το έξω κόσμο. Άνθρωπος που δεν είναι φοιτητής ή καθηγητής κατά ορισμό ανήκει στον "έξω κόσμο". Άρα η ερώτηση του αν πρέπει να περιμένει Πανεπιστημιακό Άσυλο κάποιος που δεν ανήκει στο Πανεπιστήμιο, μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται γεωγραφικά μέσα σε κτήρια ή κήπους Πανεπιστημίου, είναι άστοχη και α-νόητη. Και είναι καταστρεπτική, γιατί δίνει Άσυλο σε μέλη του "έξω κόσμου"... ακυρώνοντας την έννοια του Ασύλου...
Σημ. Η ταινία του 1970 Strawberry Statement (Φράουλες και Αίμα) απ' όπου είναι οι δύο εικόνες της ανάρτησης γυρίστηκε στο Berkeley αλλά ήταν βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στο Columbia της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο του 1968 όπου δεν εδόθη στους φοιτητές Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Ο Πρύτανης του Columbia είχε μιλήσει ειρωνικά λέγοντας ότι οι γνώμες των φοιτητών σχετικά με την λειτουργία του Πανεπιστημίου δεν είχαν μεγαλύτερη σημασία από την σημασία που θα είχε το να πουν οι φοιτητές ότι τους αρέσουν οι φράουλες.
Πανεπιστημιακό Άσυλο δεν χορηγήθηκε ούτε το 1973 όταν ένα τανκς πέρασε πάνω από την πόρτα του Πολυτεχνείου.
ΥΓ. Αν έχετε ώρα ρίξτε μια ματιά εδώ, σε μια ανάρτησή μου με σκέψεις περί της Ελευθερίας.
Πολύ σωστή θεώρηση σχετικά με το άσυλο, όσο για την ταινία και την προβολή της έχω γράψει εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://atheofobos2.blogspot.com/2007/11/blog-post_19.html
Την έχω την ταινία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει για τα γεγονότα στο Πανεπιστήμιο στην Ν.Υ.
Φυσικά και ανεξάρτητα από το τι σημαίνει Δημοκρατία, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις εποχές που διαδραματίζονται τα γεγονότα και τους ανθρώπους αντίστοιχα.
Ο σημερινός φοιτητής είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ελλάδα δεν έχει και πολύ σχέση με τον τότε, δυστυχώς.
Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες όχι απλά άλλαξαν πολλά, αλλά σχεδόν τα πάντα.
Η απαίτηση όμως για ελευθερία και δημοκρατία παραμένει ως και σήμερα - οξύμωρο - γιατί αυτοί οι οποίοι καλούνται να την υποστηρίξουν έχουν εξελιχθεί δυσανάλογα με τα ιδέωδη (προς το χειρότερο).
Καλημέρα
:-)
Αθεόφοβε, κάτι μου λέει ότι θα συζητηθεί πολύ αυτό το θέμα τους ερχόμενους μήνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα την ανάρτησή σου που ανέφερες το Φράουλες και Αίμα. Ήταν από τα αγαπημένα μου της δεκαετίας του ΄70 και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το είχανε απαγορεύσει! Φαίνεται πρέπει να το πρωτοείδα μετά την μεταπολίτευση. Πάντως, λες ότι έδειχνε γεγονότα στο Berkeley που είχαν διαδραματιστεί για συμπαράσταση στους Γάλλους φοιτητές. Η ιστορία όπως την ξέρω εγώ είναι ότι τα γεγονότα αυτά έγιναν στο Columbia της Νέας Υόρκης όταν οι φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν για την ανάμιξη του πανεπιστημίου στον πόλεμο του Βιετνάμ και ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου έκανε την δήλωση για τις φράουλες. Ένας φοιτητής αυτόπτης μάρτυς έγραψε βιβλίο το οποίο αγόρασε το Χόλυγουντ. Επρόκειτο η ταινία να γυριστεί στο Columbia αλλά μια καθυστέρηση στην παραγωγή έκλεισε το χρονικό παράθυρο στο οποίο θα γύριζαν και τότε ζήτησαν να γυρίσουν στο Berkeley, το οποίο δεν γνώριζε ακριβώς την υπόθεση που επρόκειτο να γυριστεί. Μέσα στην ταινία το πανεπιστήμιο λέγεται Pacific που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μόνο στο τέλος των τίτλων οι παραγωγοί ευχαριστούνε το Berkeley.
Βάσσια, το Φράουλες και Αίμα είχε ένα καταπληκτικό soundtrack! Μέρος της εκπαίδευσής μου! :-)
Και αυτή τη στιγμή καθώς σου απαντώ η τηλεόραση RAI1 ξαφνικά άρχισε να δείχνει ένα ντοκιμαντέρ για την δικτατορία στην Ελλάδα και το Πολυτεχνείο. Έχουν κάνει ένα μοντάζ/αναπαράσταση που δείχνει το τανκς να περνάει μέσα πάνω από την πόρτα...
Μέσα σε τέσσερεις δεκαετίες πράγματι άλλαξε ο κόσμος περισσότερο από ότι είχε αλλάξει σε αιώνα πριν. Οι σημερινοί αγωνιστές πολυθρόνας δεν έχουν την εμπειρία του να πολεμάει κανείς εναντίων πραγματικών δυναστών για πραγματική ελευθερία. Σήμερα οι δυνάστες είναι αυτοί που δυναστεύουν μέσω της οικονομίας -στηριγμένης στην ανθρώπινη ανάγκη για ανέσεις που αποκτά ο κόσμος πουλώντας την ψυχή του και καταστρέφοντας την ίδια του την κοινωνία.
Στους μήνες που έρχονται είμαι σίγουρος ότι θα ακούσουμε κι άλλα για το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Και που έχει καταντήσει...