Όλα είναι απόλυτα αλήθεια!
Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014
Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014
666
Η Εξακοσιοστή εξηκοστή έκτη ανάρτηση του μπλογκ αυτού αφίχθηκε.
Η προσμονή τελείωσε.
Η Αποκάλυψη είναι πλέον θέμα παραγράφων.
Ναι.
Βρισκόμαστε στην ανάρτηση
666.
(τις 3 αναρτήσεις του 2009 δεν τις υπολογίζω γιατί τότε δεν έγραφα τακτικά σαν μπλόγκερ)
Όχι, δεν είναι εκείνος που νομίζετε...
Εδώ βγήκε ότι τελικά δεν ήταν ο Γιωργάκης ο Ντάμπλγιου ο Μπους και θα κάτσω να λέω ότι είναι το τσογλανάκι περί του οποίου περιμένατε να εκτοξεύσω τα πύρινα ψηφιακά μου βέλη; (οι τακτικοί αναγνώστες ξέρουν περί ποίου ασυνάρτητου τσαμπουκόβιου ομιλώ) Σοβαρά τώρα.
ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου•
ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί•
καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξϛ'
Αλλά ας πάρουμε το 13 του Γιάννη από την αρχή, όπως το έγραψε στην Πάτμο (υποτίθεται):
Αν βαριέστε να διαβάζετε αρχαία πηδήχτε την περιβόητη επόμενη παράγραφο 13 και πηγαίνετε κατ' ευθείαν στην παρακάτω της. Το μόνο που λέει βασικά είναι ότι στάθηκε στην αμμουδιά ο συγγραφέας και είδε να βγαίνει από την θάλασσα ένας τύπος με εφτά κεφάλια και δέκα κέρατα (προφανώς άλλα κεφάλια είχαν ένα κέρατο και άλλα είχαν δύο), με πόδια αρκούδας και στόμα λιονταριού (αλλά δεν λέει άν είχαν στόμα λιονταριού το καθένα από τα εφτά κεφάλια ή αν είχε εφτά κεφάλια αλλά ένα στόμα). Μετά, μπλα, μπλά, γίνεται ο τύπος βασιλιάς, βλασφήμησε τον Θεό (ο οποίος Θεός εφ' όσον είχε δημιουργήσει το σύμπαν εννοείται πως είχε δημιουργήσει και τον εν λόγω τυπάκο, άρα θα πρέπει εκείνη την στιγμή ο Θεός να σκεφτόταν κάτι περί αχάριστου τσογλανιού, ή να σκεφτόταν να πλάσει έναν ψυχίατρο). Κάτι για ένα αρνί που σφάχθηκε προ καταβολής κόσμου και οι άγιοι (που δεν είναι ξεκάθαρο το αν στεκόντουσαν και εκείνοι στην παραλία) είχαν χαρεί όταν βάλανε τον τύπο σε φρενοκομείο. Ξαφνικά άλλος τύπος έρχεται με δύο κέρατα αρνιού και φωνή δράκου (ούτε το τμήμα κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ δεν θα μπορούσε να τα σκαρφιστεί αυτά!) Τέλος πάντων, ο τύπος με τα κέρατα αρνιού και την φωνή δράκου βγαίνει καλό παιδί και το ηθικό δίδαγμα είναι να μην ακολουθεί κανείς τον άλλον, τον φρενοβλαβή με τα δέκα κέρατα, και ο αριθμός του (του κακού του τύπου) είναι λέει 666.
13. Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης• καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας. 2 καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην• 3 καὶ μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου. 4 καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες• Τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ' αὐτοῦ; 5 καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν• καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. 6 καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. 7 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. 8 καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. 9 Εἴ τις ἔχει οὖς, ἀκουσάτω. 10 εἴ τις εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπάγει• εἴ τις ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτέννει, δεῖ αὐτὸν ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτανθῆναι. Ὧδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων. 11 Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς, καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων. 12 καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ πρώτου θηρίου πᾶσαν ποιεῖ ἐνώπιον αὐτοῦ. καὶ ποιεῖ τὴν γῆν καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας ἵνα προσκυνήσωσι τὸ θηρίον τὸ πρῶτον, οὗ ἐθεραπεύθη ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ. 13 καὶ ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. 14 καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε. 15 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 16 καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν• ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου• ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί• καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξϛ'.
Πέρασαν σχεδόν είκοσι αιώνες προσπαθώντας να βρει ο κόσμος πως ο Γιαννάκης στην Πάτμο πέρναγε τόσο καλά, και τελικά ο Αμερικανικός στρατός λίγο πριν το Βιετνάμ συνέθεσε μια καινούργια ουσία η οποία μπόρεσε να φέρει την ανθρωπότητα στα ίδια επίπεδα, επιτέλους. Την ονόμασαν LSD (το οποίο δεν σημαίνει Lucy in the Sky with Diamonds).
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, όπως οι παραδόσεις και γραφές κάθε θρησκείας δεν προσποιούνται ότι αναμεταδίδουν ιστορία. Η αποστολή τους είναι να διδάσκουν με εικονογραφήσεις, μεταφορικά, και οι διδαχές τους αποβλέπουν στο να διατηρούν κάποια ισορροπία και συνοχή στην κοινωνία. Απλά πράγματα: μη σκοτώσεις, μη κλέψεις, μη πηδήσεις τον γείτονα (ή την γυναίκα του) και δώσε και κανένα γρόσι στην μάνα σου να ταΐσει τον πατέρα σου όταν γεράσουν (ή δώσε στον πατέρα σου να ταΐσει την μάνα σου, και την γυναίκα του γείτονα).
Εικονογραφήσεις. Μεταφορές (μεταφορικές). Σαν τον άλλον τον όρκο που ορκίζεται ο ορκιζόμενος στον θεό Απόλλωνα, και υπάρχουν σφιχτόκωλοι με λοφίο σήμερα που λένε ότι δεν χρειάζεται να τηρούν τον όρκο επειδή δεν πιστεύουν στον Απόλλωνα (και επί Απόλλωνα δεν είχε και φακελάκια: το χαρτί δεν είχε εφευρεθεί). Δεν έχει σημασία μπρε μανάρια μου αν πιστεύετε στον Απόλλωνα ή όχι, ή στον θεό, ή όχι: ο όρκος μιλά για ΗΘΙΚΗ, και την εικονογραφεί με καρικατούρες της εποχής. Γκε-γκε; Μεταφορά (μεταφορική).
Αλλά, τι σόι μεταφορές, παραδρομές, παραφορές και κουραφέξαλα εννοούσε ο Γιαννάκης στην Πάτμο; Έ, σε γενικές γραμμές ήθελε, υποθέτω, να προσέχουμε γιατί το εντυπωσιακό (εφτά κεφάλια και δέκα κέρατα) συνήθως δεν είναι απαραίτητα και καλό, και να μην χάνουμε λέει τον μπούσουλα της ηθικής γιατί αλλιώς Αρμαγέδων και τέρμα. Και το 666; τι σημαίνει 666;
Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός γρίφου. Να έχει πολλές πιθανές απαντήσεις και να ψάχνεσαι 100 γενεές να καταλάβεις τι σημαίνει. Να έιναι μπροστά σου και να μη το βλέπεις.
Για να δούμε κατά λέξη τι λέει:
καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.
Δηλαδή να μην μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει όποιος έχει το χάραγμα του θηρίου, το όνομα του θηρίου, ή τον αριθμό του ονόματος του θηρίου (να τον εξορίζουν από την κοινωνία).
Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν• ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου• ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί• καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξϛ'.
Εδώ, λέει, βρίσκεται η σοφία και όποιος ξέρει, ξέρει τον αριθμό του θηρίου, διότι είναι αριθμός ανθρώπου (δεν νομίζω να λέει ξεκάθαρα αν ανήκει σε συγκεκριμένο άνθρωπο ή αν εννοεί τον "άνθρωπο" γενικά), και ο αριθμός είναι 666.
Δηλαδή, αν το καλοδιαβάσουμε το πράμα, αυτοί που δεν θα πρέπει να τους επιτρέπεται να αγοράσουν και να πουλήσουν είναι εκείνοι που γνωρίζουν (με την βιβλική έννοια) το θηρίο. Το θηρίο μπορεί να υπάρχει αλλά εξαρτάται από τον κόσμο να πιστέψει σε αυτό ή να το κλείσει σε τρελοκομείο.
Πολλοί προσπάθησαν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση ως προς το τι αντιπροσωπεύει ο αριθμός 666. Πολλοί πιστεύουν ότι εννοεί τον Αυτοκράτορα Νέρωνα (τον τύπο με το βιολί). Αλλά στο τέλος δεν έχει σημασία ποιός είναι ή ποιοί είναι σπαρμένοι στην ιστορία. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς.
Ο αριθμός 666 είναι τριγωνικός αριθμός. Στην θρησκεία αρέσουν τα τριγωνικά πράγματα, τριάδες κλπ. Υπάρχουν και άλλοι τριγωνικοί αριθμοί αλλά το 666 έχει άλλη χάρη. Μάρκετινγκ. Πουλάει. Το 666 είναι το Μάρλμπορο των τριγωνικών αριθμών. Το αγοράζεις μόνο για το σχέδιο και χρώματα του πακέτου.
Αντί να ψάχνουμε λοιπόν για το θηρίο, ίσως να έπρεπε να ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε κάτι το θηριώδες το οποίο θα δεχότανε το θηρίο μόλις έκανε "τζα!" στην παραλία.
Υπάρχουν πολλά μέσα μας που να μπορεί να τα πει κανείς θηριώδη. Αλλά σήμερα, στην 666η ανάρτηση της Αποθήκης Σκέψης θα μιλήσω για το αγριότερο και καλύτερα καμουφλαρισμένο θηρίο που μπορεί να ζει μέσα μας:
Την άμετρο επιθυμία να δολοφονήσουμε και την εφευρετικότητα με την οποία στήσαμε την νόμιμη θανατική ποινή που διανέμεται από λειτουργούς των νόμων, νόμιμα. Στην Αρχαία Αθήνα ο τυμπανισμός ήταν πολύ της μόδας. Βρήκανε πολλούς εκτελεσμένους στο Φάληρο μάλιστα! Στα παλιά καλά χρόνια ερχότανε κόσμος και Κοσμάς στην εκάστοτε πλατεία να δουν κάποιον ή κάποια να καίγονται ζωντανοί στην πυρά, να αποκεφαλίζονται ή να κρέμονται από τον λαιμό μέχρι να πεθάνουν, αργότερα εκτελεστικό απόσπασμα, θάλαμος αερίων, ηλεκτρική καρέκλα, και τώρα χημική ένεση. Και αυτές ήταν οι ήπιοι από τις διάφορες μεθόδους που χρησιμοποιούνται από καταβολής ...πολιτισμού.
Και τι είναι, θα ρωτήσετε, αυτό που κάνει την νόμιμη θανατική ποινή τόσο θηριώδη που να την συγκρίνω με τον μεταφορικό κύριο 666 του Γιαννάκη απ' την Πάτμο;
Εκτός του ότι η θανατική ποινή καταδικάζει την ίδια την δολοφονούσα κοινωνία η οποία κατεβαίνει στο επίπεδο του εγκληματία τον οποίον θανατώνει; εκτός από αυτό;
Απλό: Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και μόνο από το 1973 έως το 2013, εκατόν σαρράντα τρεις (143) άνθρωποι που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο αποδείχθηκαν αθώοι μετά από την καταδίκη τους και αφέθηκαν ελεύθεροι πριν τους δολοφονήσει η πολιτεία.
Αν δεν θέλετε να ρωτήσετε τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω από την ζήτηση και την αποδοχή της θανατικής ποινής από την κοινωνία των "ανθρώπων", τότε, τουλάχιστον υπολογίστε μόνο το γεγονός ότι 143 άνθρωποι θα δολοφονιόντουσαν από το κράτος νόμιμα ενώ ήταν αθώοι, αν δεν είχαν τύχει στον δρόμο τους δικηγόροι και ερευνητές που να συνεχίσουν την υπόθεσή τους αφού το δικαστήριο τους είχε καταδικάσει. Υπολογίστε πόσοι αθώοι περιμένουν να τους δολοφονήσει νομίμως το κράτος τους αλλά η αθωότητα τους δεν έχει (ακόμα;) αποδειχθεί, και ίσως να δολοφονηθούν με τον νόμο χωρίς ποτέ να αποδειχθεί.
Μπορείτε να φανταστείτε θηρίο με εφτά κεφάλια και δέκα κέρατα αγριότερο από εκείνο στην ψυχή και τον νου των ανθρώπων που μοιράζουν νόμιμες θανατικές ποινές (το 10% με 20%, ή και περισσότερες των οποίων να τις δέχονται άνθρωποι αθώοι);
Αντί να ψάχνουμε το θηρίο του Γιαννάκη στους αριθμούς,
ίσως πρέπει να ψάχνουμε το θηρίο μέσα μας.
Αν και κάτι μου λέει ότι ίσως αυτό να εννούσε κι εκείνος...
ίσως πρέπει να ψάχνουμε το θηρίο μέσα μας.
Αν και κάτι μου λέει ότι ίσως αυτό να εννούσε κι εκείνος...
Στις 25 Οκτωβρίου του 2013 ο Ρέτζι Γκρίφφιν έγινε ο εκατοστός τεσσαρακοστός τρίτος θανατοποινίτης που κυρήχθηκε αθώος λόγω αποδεικτικών στοιχείων DNA και αφέθηκε ελεύθερος, αφού πέρασε 30 χρόνια στην φυλακή για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει.
Ο επόμενος άνθρωπος που θα ξαπλωσει σ αυτό το κρεβάτι για να δολοφονηθεί νομίμως με ένεση χημικών ούσιών μπορεί να είναι πραγματικά αθώος αλλά να μην πρόλαβε η επιστήμη να το αποδείξει.
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014
Ελγίνεια #3
Άντε, ας παίξουμε και το παιγνίδι της σύγκρισης. Γιατί όχι;
Φανταστείτε ότι είστε τουρίστας.
Τώρα, φανταστείτε ότι είστε ξένος (όχι Έλληνας) τουρίστας.
Και,
Θέλετε να δείτε εκθέματα από την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ, τι εντύπωση άραγε θα σας κάνουν τα παρακάτω όταν τα βρείτε και προσπαθήστε να τα μελετήσετε; Μην ξεχνάτε ότι ως ξένος (όχι Έλληνας) έχετε πείρα από παρουσίαση απλή, με κάποια ποιότητα σχεδίου, και η αντίληψή σας ως προς παρουσίαση, απλότητα, ευκολία, κατανόηση, πρόσβαση, σχέδιο, κλπ., είναι ...λίγο διαφορετική από ότι έχετε συνηθίσει σαν Έλληνας σε Ελληνικές ιστοσελίδες.
 Ανοιχτό Ώρες Εισητήριο Μειωμένο εισητήριο Δωρεάν είσοδος Τουρ, Ομιλίες Ιστοσελίδα |
 Κάθε μέρα του χρόνου Κάθε μέρα: 10πμ-5:30μμ Παρασκευή έως 8:30μμ Δωρεάν είσοδος - - Δωρεάν Αρχική Γλυπτά του Παρθενώνα παραπέμπει και σε: Σελίδα της Ελλάδας Το Βρετανικό Μουσείο  |
 ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ Τρίτη ως Κυριακή Κλειστό Δευτέρες Κλειστό 1/1, Κυριακή Πάσχα και 25, 26/12 (και απεργίες) 1/11-31/3: Τρίτη-Πεμπτη: 9πμ-5μμ 1/11-31/3: Παρασκευή: 9πμ-10μμ 1/11-31/3: Σάββατο-Κυριακή 9πμ-8μμ 1/4-31/10: Τρίτη-Κυριακή: 8πμ-8μμ 1/4-31/10: Παρασκευή: 8πμ-10μμ €5 (4,10 λίρες ή 6,85 δολάρια) Φοιτητές εκτός ΕΕ €3 (ταυτότητα) Κάτω από 18 εκτός ΕΕ €3 (ταυτότητα) Πάνω από 65 €3 (Ταυτότητα) Άνεργοι €3 (με κάρτα) Έλληνες Βουλευτές Κάτω από 18 ΕΕ (ταυτότητα) Κάτω από 5 εκτός ΕΕ Φοιτητές ΕΕ (ταυτότητα) Έλληνες Ενόπλων Δυνάμεων Υπάλληλοι Υπουργείου Πολιτισμού και άλλων συναφών οργανισμών Κάρτες ICOM και ICOMOS Τουριστικοί Οδηγοί (ταυτότητα) Δάσκαλοι, Καθηγητές (ταυτότητα) Δημοσιογράφοι (ταυτότητα/κάρτα) "Φίλοι της Ακρόπολης" (με κάρτα) Επίσημοι προσκεκλημένοι Ανάπηροι Αρχεολόγοι Δωρεάν Αρχική Το Μουσείο της Ακρόπολης  |
Η παρούσα ανάρτηση δεν αποφέρει γνώμη. Απλά παρουσιάζει τα βασικά όπως έχουν.
Οι προηγούμενες δύο αναρτήσεις:
Ελγίνεια
Ελγίνεια #2
υγ. Αλλά έτσι, για να μην λάχει να γράψω ευλογημένη ανάρτηση χωρίς να παραπoνεθώ για κάτι, "Museum of the Acropolis" έχει λίγο πιό πολύ βαρύτητα στα (Βρετανικά) Αγγλικά από "Acropolis Museum" και το λογότυπο με το "Μ" να μπαινοβγαίνει στραβά μέσα στο "Α", τουλάχιστον για εκτός Ελλάδας νόηση γραφικών τεχνών και οπτικής του 21ου αιώνα είναι απλά παιδαριώδες και γελοίο (όπως οτιδήποτε κάνουν οι ντόπιοι ανεμόμυαλοι ξερόλες που σπούδαξαν στα εξωτερικά και ζουν απ' το δημόσιο).
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014
Εκλογές!
Έχουμε εκλογές τον Μάιο για Δήμαρχο.
Το χωριό μας κάποτε (κατά τον μεσαίωνα) είχε 1.000 κατοίκους. Σε 'μάς είχε μείνει ο Δάντης τον χειμώνα του 1302-1303 στον δρόμο της εξορίας και φυγής από την Φλωρεντία προς την Ραβέννα, και έγραψε τον καταρράκτη μας και το χωριό μας στην Θεία Κωμωδία, canto XVI, 94-105. Τώρα έχουμε 191 κατοίκους και ο δήμος μας είναι τρία χωριά: εμείς που είμαστε υπέροχοι, όμορφοι και ιστορικοί, ένα μικρότερο 127 κατοίκων, και το μεγάλο όπου βρίσκεται και το δημαρχείο, με 366 κατοίκους.
Εννοείται ότι το δημαρχείο του μεγαλύτερου χωριού κάνει ότι θέλει κι' εμείς οι άλλοι δύο δεν "υπάρχουμε".
Μην ξεχνάμε κιόλας ότι εδώ στην Ιταλία έχουμε πολύ καμπανιλίσμο. Καμπανιλίσμο είναι όταν το κάθε χωριό μαζεύεται γύρω απ' το δικό του καμπαναριό, κι' οι άλλοι να πάνε να κουρεύονται.
Σε μερικά χρόνια τα τρία μας χωριά, ο ένας δήμος, θα πάψει να υπάρχει για να ενωθούν κάπου 5-6 χωριά μαζί σε ένα δήμο. Πρόοδος.
Εδώ στον δήμο μας έχουμε τρία κόμματα. Υπάρχει το κόμμα του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης, που θέλει να ξανάρθει ο Μεγάλος Δούκας στην Τοσκάνη και να υπαχθούν τα χωριά μας στην Τοσκάνη αντί στην Εμίλια-Ρομάνια όπου ανήκουν. Αυτό το κόμμα παίρνει μονίμως 3% της ψήφου από 15-20 νοματαίους.
Τα άλλα δύο είναι η κεντρο-δεξιά, που παίρνει μονίμως 17% με 22%, περίπου 90 με 120 ψήφους, και η κεντρο-αριστερά, το Παρτίτο Ντεμοκράτικο που παίρνει 69% με 75%, καμμιά τετρακοσαριά άτομα.
Όπως καταλαβαίνετε, το βράδυ των εκλογών δεν υπάρχουν και πολλοί που να αναρωτιούνται ποιό κόμμα άραγε να κερδίσει.
Βέβαια, το ποιός θα είναι υποψήφιος Δήμαρχος (ο οποίος στην Ιταλία σαν Δήμαρχος φοράει πάντα και μια κορδέλα πάνω από το κουστούμι του [ή το ταγεράκι της] με τα τρία χρώματα της σημαίας) το αποφασίζουν στο συμβούλιο της κεντρικής επιτροπής του κόμματος (καμιά δεκαριά άνθρωποι σε κάποιου το σπίτι).
Αν ξέρετε καλά μαθηματικά και καλή πυρηνική φυσική ίσως να υποθέσετε ότι εφ' όσον το ίδιο κόμμα βγαίνει πάντα με γύρω στο 70%, το ποιος θα βγει Δήμαρχος δεν το αποφασίζουν οι ψηφοφόροι αλλά καμιά δεκαριά άνθρωποι σε κάποιου το σπίτι, τρεις μήνες πριν τις εκλογές. Για όσους από τους αναγνώστες δεν είναι γνώστες των βαθύτερων πτυχών της πολιτικής, αυτό λέγεται "Αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία".
Φέτος λοιπόν κάτι εξαιρετικό συμβαίνει: καμιά δεκαριά άνθρωποι βρεθήκανε σε κάποιου το σπίτι, τραβήξαν τα μαλλιά τους, γδάρανε τα μάτια τους, σκίσανε τα καλτσόν τους και δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν ποιός θα φορέσει την κορδέλα με τα τρία χρώματα για να παίξει τον δήμαρχο (ή την δήμαρχο)!
Και έτσι, φέτος, έχουμε προκαταρτικές εκλογές του Παρτίτο Ντεμοκράτικο για να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι ποιός από τους δύο που στέκονται ακόμα όρθιοι θα είναι ο υποψήφιος Δήμαρχος.
- Για στάσου! Είπε ένας Ελληνοαμερικάνος μόνιμος κάτοικος στο καφενείο: Οι προκαταρτικές είναι οι πραγματικές εκλογές γιατί όποιος βγει στις προκαταρτικές για το Παρτίτο Ντεμοκράτικο βγαίνει σίγουρα στις επίσημες τον Μάιο. Και όλοι τον κοιτάξανε σαν να τους είχε πει ότι η Γη είναι στρογγυλή κι αν πλεύσουν Δυτικά θα φθάσουν στις Ινδίες. Μερικοί μάλιστα, όταν έκλεισαν τα στόματά τους, τα ξανάνοιξαν και είπαν: δίκιο έχει ο κούκλος!
- Και όχι μόνο αυτό! συνέχισε ο Ελληνοαμερικάνος που είχε πάρει αμπάριζα και έβγαλε την Excel του: Εφ' όσον συνήθως υπάρχει 19% με 24% αποχή, και εφ' όσον τα 70% του Παρτίτο Ντεμοκράτικο αντιπροσωπεύουν 138 ψήφους στο μεγάλο χωριό, 41 ψήφους στο μικρό, και 70 ψήφους σ' εμάς μετά από την έξτρα αποχή λόγω προκριματικών, τότε, αυτό σημαίνει ότι ...αν το μεγάλο χωριό δώσει 30% ψήφο σε έναν από τους δύο, αλλά το μικρό χωριό δώσει 74% και εμείς δώσουμε 73%, τότε βγαίνει ο δικός μας! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;
Κοίταξαν όλοι με γουρλωμένα μάτια.
- Για πρώτη φορά στην νεότερη Ιστορία του Δήμου, εμείς και το μικρό χωριό μπορούμε μαζί να αποφασίσουμε τις τύχες μας κόντρα στο μεγάλο χωριό! Και γούρλωσαν τα μάτια περισσότερο σαν να είχαν ακούσει ότι η Ενέργεια ισούται με την τιμή της μάζας πολλαπλασιασμένη με την τιμή της ταχύτητας του φωτός στο τετράγωνο.
Και έτσι γεννήθηκε μια Επανάσταση. Μάλιστα ο Ελληνοαμερικάνος, που δημοσιεύει και μια ιστοσελίδα για το χωριό, έβαλε την ιστοσελίδα του μπροστά και έγραψαν εκεί μηνύματα και οι δύο υποψήφιοι στην πρώτη σελίδα. Επειδή υπάρχει και Γκουγκλ μεταφραστής και επειδή το μπλογκ αυτό έχει διεισδύσει και στην Ιταλία, δεν πρέπει να σας γράψω προσωπικές απόψεις και κριτικές για τα δύο πρόσωπα-υποψηφίους, ούτε και προτίμηση. Αρκεί να σας πω πάντως ότι έχουμε πολύ δουλειά αυτές τις μέρες :-)
Το χωριό μας κάποτε (κατά τον μεσαίωνα) είχε 1.000 κατοίκους. Σε 'μάς είχε μείνει ο Δάντης τον χειμώνα του 1302-1303 στον δρόμο της εξορίας και φυγής από την Φλωρεντία προς την Ραβέννα, και έγραψε τον καταρράκτη μας και το χωριό μας στην Θεία Κωμωδία, canto XVI, 94-105. Τώρα έχουμε 191 κατοίκους και ο δήμος μας είναι τρία χωριά: εμείς που είμαστε υπέροχοι, όμορφοι και ιστορικοί, ένα μικρότερο 127 κατοίκων, και το μεγάλο όπου βρίσκεται και το δημαρχείο, με 366 κατοίκους.
Εννοείται ότι το δημαρχείο του μεγαλύτερου χωριού κάνει ότι θέλει κι' εμείς οι άλλοι δύο δεν "υπάρχουμε".
Μην ξεχνάμε κιόλας ότι εδώ στην Ιταλία έχουμε πολύ καμπανιλίσμο. Καμπανιλίσμο είναι όταν το κάθε χωριό μαζεύεται γύρω απ' το δικό του καμπαναριό, κι' οι άλλοι να πάνε να κουρεύονται.
Σε μερικά χρόνια τα τρία μας χωριά, ο ένας δήμος, θα πάψει να υπάρχει για να ενωθούν κάπου 5-6 χωριά μαζί σε ένα δήμο. Πρόοδος.
Εδώ στον δήμο μας έχουμε τρία κόμματα. Υπάρχει το κόμμα του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης, που θέλει να ξανάρθει ο Μεγάλος Δούκας στην Τοσκάνη και να υπαχθούν τα χωριά μας στην Τοσκάνη αντί στην Εμίλια-Ρομάνια όπου ανήκουν. Αυτό το κόμμα παίρνει μονίμως 3% της ψήφου από 15-20 νοματαίους.
Τα άλλα δύο είναι η κεντρο-δεξιά, που παίρνει μονίμως 17% με 22%, περίπου 90 με 120 ψήφους, και η κεντρο-αριστερά, το Παρτίτο Ντεμοκράτικο που παίρνει 69% με 75%, καμμιά τετρακοσαριά άτομα.
Όπως καταλαβαίνετε, το βράδυ των εκλογών δεν υπάρχουν και πολλοί που να αναρωτιούνται ποιό κόμμα άραγε να κερδίσει.
Βέβαια, το ποιός θα είναι υποψήφιος Δήμαρχος (ο οποίος στην Ιταλία σαν Δήμαρχος φοράει πάντα και μια κορδέλα πάνω από το κουστούμι του [ή το ταγεράκι της] με τα τρία χρώματα της σημαίας) το αποφασίζουν στο συμβούλιο της κεντρικής επιτροπής του κόμματος (καμιά δεκαριά άνθρωποι σε κάποιου το σπίτι).
Αν ξέρετε καλά μαθηματικά και καλή πυρηνική φυσική ίσως να υποθέσετε ότι εφ' όσον το ίδιο κόμμα βγαίνει πάντα με γύρω στο 70%, το ποιος θα βγει Δήμαρχος δεν το αποφασίζουν οι ψηφοφόροι αλλά καμιά δεκαριά άνθρωποι σε κάποιου το σπίτι, τρεις μήνες πριν τις εκλογές. Για όσους από τους αναγνώστες δεν είναι γνώστες των βαθύτερων πτυχών της πολιτικής, αυτό λέγεται "Αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία".
Φέτος λοιπόν κάτι εξαιρετικό συμβαίνει: καμιά δεκαριά άνθρωποι βρεθήκανε σε κάποιου το σπίτι, τραβήξαν τα μαλλιά τους, γδάρανε τα μάτια τους, σκίσανε τα καλτσόν τους και δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν ποιός θα φορέσει την κορδέλα με τα τρία χρώματα για να παίξει τον δήμαρχο (ή την δήμαρχο)!
Και έτσι, φέτος, έχουμε προκαταρτικές εκλογές του Παρτίτο Ντεμοκράτικο για να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι ποιός από τους δύο που στέκονται ακόμα όρθιοι θα είναι ο υποψήφιος Δήμαρχος.
- Για στάσου! Είπε ένας Ελληνοαμερικάνος μόνιμος κάτοικος στο καφενείο: Οι προκαταρτικές είναι οι πραγματικές εκλογές γιατί όποιος βγει στις προκαταρτικές για το Παρτίτο Ντεμοκράτικο βγαίνει σίγουρα στις επίσημες τον Μάιο. Και όλοι τον κοιτάξανε σαν να τους είχε πει ότι η Γη είναι στρογγυλή κι αν πλεύσουν Δυτικά θα φθάσουν στις Ινδίες. Μερικοί μάλιστα, όταν έκλεισαν τα στόματά τους, τα ξανάνοιξαν και είπαν: δίκιο έχει ο κούκλος!
- Και όχι μόνο αυτό! συνέχισε ο Ελληνοαμερικάνος που είχε πάρει αμπάριζα και έβγαλε την Excel του: Εφ' όσον συνήθως υπάρχει 19% με 24% αποχή, και εφ' όσον τα 70% του Παρτίτο Ντεμοκράτικο αντιπροσωπεύουν 138 ψήφους στο μεγάλο χωριό, 41 ψήφους στο μικρό, και 70 ψήφους σ' εμάς μετά από την έξτρα αποχή λόγω προκριματικών, τότε, αυτό σημαίνει ότι ...αν το μεγάλο χωριό δώσει 30% ψήφο σε έναν από τους δύο, αλλά το μικρό χωριό δώσει 74% και εμείς δώσουμε 73%, τότε βγαίνει ο δικός μας! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;
Κοίταξαν όλοι με γουρλωμένα μάτια.
- Για πρώτη φορά στην νεότερη Ιστορία του Δήμου, εμείς και το μικρό χωριό μπορούμε μαζί να αποφασίσουμε τις τύχες μας κόντρα στο μεγάλο χωριό! Και γούρλωσαν τα μάτια περισσότερο σαν να είχαν ακούσει ότι η Ενέργεια ισούται με την τιμή της μάζας πολλαπλασιασμένη με την τιμή της ταχύτητας του φωτός στο τετράγωνο.
Και έτσι γεννήθηκε μια Επανάσταση. Μάλιστα ο Ελληνοαμερικάνος, που δημοσιεύει και μια ιστοσελίδα για το χωριό, έβαλε την ιστοσελίδα του μπροστά και έγραψαν εκεί μηνύματα και οι δύο υποψήφιοι στην πρώτη σελίδα. Επειδή υπάρχει και Γκουγκλ μεταφραστής και επειδή το μπλογκ αυτό έχει διεισδύσει και στην Ιταλία, δεν πρέπει να σας γράψω προσωπικές απόψεις και κριτικές για τα δύο πρόσωπα-υποψηφίους, ούτε και προτίμηση. Αρκεί να σας πω πάντως ότι έχουμε πολύ δουλειά αυτές τις μέρες :-)
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014
Ελγίνεια #2
Σχεδόν εννέα
στους δέκα Βρετανούς πιστεύουν ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα
πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα.
πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα.
Στην ζωή μου δίνω τρομερή σημασία στην χρήση της γλώσσας ως μεταφορικό μέσον εννοιών και πλαισίων σκέψης. Θα δεχτώ μία πράξη περιγραφόμενη με μία άλφα φρασεολογία αλλά όχι την ίδια πράξη αιτιολογούμενη με διαφορετική φρασεολογία.
Ποτέ δεν μου άρεσε να βλέπω αυτά τα γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο αλλά απαγόρευα στον εαυτό μου να πάρει την πλευρά εκείνων που θέλουν να επιστραφούν γιατί έβαζα, και βάζω, σαν προτεραιότητα τον πανανθρώπινο χαρακτήρα οποιουδήποτε Μουσείου. Επίσης απαγόρευα και απαγορεύω στον εαυτό μου να μιλήσω αρνητικά (ή θετικά) για την Ελλάδα και την ικανότητά της, ή την αξία της, στο να συνεχίσει το έργο του Βρετανικού Μουσείου, το οποίο, αν μη τι άλλο, παρουσιάζει τα γλυπτά δωρεάν, χωρίς απεργίες, επί σχεδόν 200 χρόνια.
Αν επιστραφούν τα γλυπτά με πρωτοβουλία του Μουσείου κατόπιν απόφασης του λαού ο οποίος τους έδωσε σπίτι για 200 χρόνια, για μένα το θέμα αλλάζει και θα έλεγα όχι μόνο ότι συμφωνώ, αλλά ότι είναι και σωστό, και μάλιστα πολύ ωραίο ("very nice" όπως είπε και ο Τζωρτζ Κλούνη).
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ένα από τα 2.586 σχόλια κάτω από το "δημοψήφισμα" της Γκάρντιαν. Η ερώτηση ήταν "Είναι σωστός ο Τζωρτζ Κλούνη; Θα έπρεπε η Βρετανία να επιστρέψει τα μάρμαρα του Παρθενώνα;" Και το συγκεκριμένο σχόλιο απαντούσε: "Ναι, Όταν οι Τούρκοι επιστρέψουν την Κωνσταντινούπολη".
Ναι, όταν οι Τούρκοι επιστρέψουν την Κωνσταντινούπολη...
Το σχόλιο φαίνεται στην επιφάνειά του σαν άσχετο, μήλα με πορτοκάλια, ακόμα μάλιστα ίσως και αμόρφωτο ή και εθνικιστικής φύσης. Σίγουρα υπεροπτικό και ειρωνικό. Σε ένα δεύτερο επίπεδο παραδέχεται μάλιστα δια της σύγκρισης, αν όχι αμέσως, ότι ο Λόρδος Έλγιν πήρε τα γλυπτά με το έτσι-θέλω, όπως πήραν με πολιορκία και επίθεση οι Οθωμανοί την Πόλη.
Αλλά σε κάποια άλλη διάσταση, το σχόλιο σε κάνει να σκέφτεσαι για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι και κοινωνίες. Τον τρόπο με τον οποίον όλοι αξιολογούν και δικαιολογούν το έτσι-θέλω τους. Ενδιαφέρουσα και η συζήτηση 38 σχολίων που ακολούθησε κάτω από το σχόλιο αυτό.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά φαίνεται πως η επιστροφή των μαρμάρων στο σπίτι της μάνας που τα γέννησε μπορεί να είναι πλέον μόνο θέμα χρόνου. Ίσως αρκετού χρόνου, αλλά, θέμα χρόνου.
Η Αρθρογράφος της Γκάρντιαν Τζοσεφίν Κουήν, το έγραψε νομίζω πολύ σωστά: "Η νομική υπόθεση του να επιστραφούν στην Ελλάδα είναι ισχνή, αλλά τα μάρμαρα το αξίζουν να βλέπονται στην αρχική τους θέση στην Αθήνα. Υπάρχουν λάθος λόγοι για τους οποίους να επιστραφούν, όπως υπάρχουν και σωστοί λόγοι."
Όλα βρίσκονται στην φρασεολογία. Τον ομιλητό και γραπτό λόγο. Τα ασταθή αυτά καραβάκια που μεταφέρουν σκέψεις και έννοιες πάνω στον ωκεανό της ασυνεννοησίας, τριγυρισμένα με τόσους καρχαρίες εγωισμού και πλανκτόν αμορφωσιάς.
Τελικά η αρθρογράφος επιτείνει την προσοχή στο ίδιο σημείο στο οποίο είχα επιτεθεί και εγώ στην προηγούμενη ανάρτηση: το ότι και η Αγγλία και η Ελλάδα ακολουθούν στην συζήτηση και διαφωνία τους οδούς εθνικιστικές:
Αφού έγραψε ότι: δεν υπάρχει καλύτερος λόγος να επιστραφούν τα γλυπτά από το ότι θα βρισκόντουσαν ξανά όλα μαζί, δίπλα στην Ακρόπολη, και το να τα δει κανείς όλα μαζί το ίδιο πρωινό κάτω από τον ίδιο Αθηναϊκό ουρανό, θα ήταν προνόμιο και χαρά, συνεχίζει λέγοντας ότι υπάρχει η υπόθεση πως το Βρετανικό Μουσείο θα μπορούσε να τα στείλει στο Μουσείο της Ακρόπολης χωρίς να αλλάξει η νόμιμη κυριαρχία των γλυπτών. "Το γεγονός του ότι αυτή η λύση θα ήταν απαράδεκτη και για την Ελληνική και την Βρετανική κυβέρνηση είναι πρόβλημα μοντέρνου εθνικισμού και όχι αρχαίας τέχνης."
Ποτέ δεν μου άρεσε να βλέπω αυτά τα γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο αλλά απαγόρευα στον εαυτό μου να πάρει την πλευρά εκείνων που θέλουν να επιστραφούν γιατί έβαζα, και βάζω, σαν προτεραιότητα τον πανανθρώπινο χαρακτήρα οποιουδήποτε Μουσείου. Επίσης απαγόρευα και απαγορεύω στον εαυτό μου να μιλήσω αρνητικά (ή θετικά) για την Ελλάδα και την ικανότητά της, ή την αξία της, στο να συνεχίσει το έργο του Βρετανικού Μουσείου, το οποίο, αν μη τι άλλο, παρουσιάζει τα γλυπτά δωρεάν, χωρίς απεργίες, επί σχεδόν 200 χρόνια.
Αν επιστραφούν τα γλυπτά με πρωτοβουλία του Μουσείου κατόπιν απόφασης του λαού ο οποίος τους έδωσε σπίτι για 200 χρόνια, για μένα το θέμα αλλάζει και θα έλεγα όχι μόνο ότι συμφωνώ, αλλά ότι είναι και σωστό, και μάλιστα πολύ ωραίο ("very nice" όπως είπε και ο Τζωρτζ Κλούνη).
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ένα από τα 2.586 σχόλια κάτω από το "δημοψήφισμα" της Γκάρντιαν. Η ερώτηση ήταν "Είναι σωστός ο Τζωρτζ Κλούνη; Θα έπρεπε η Βρετανία να επιστρέψει τα μάρμαρα του Παρθενώνα;" Και το συγκεκριμένο σχόλιο απαντούσε: "Ναι, Όταν οι Τούρκοι επιστρέψουν την Κωνσταντινούπολη".
Ναι, όταν οι Τούρκοι επιστρέψουν την Κωνσταντινούπολη...
Το σχόλιο φαίνεται στην επιφάνειά του σαν άσχετο, μήλα με πορτοκάλια, ακόμα μάλιστα ίσως και αμόρφωτο ή και εθνικιστικής φύσης. Σίγουρα υπεροπτικό και ειρωνικό. Σε ένα δεύτερο επίπεδο παραδέχεται μάλιστα δια της σύγκρισης, αν όχι αμέσως, ότι ο Λόρδος Έλγιν πήρε τα γλυπτά με το έτσι-θέλω, όπως πήραν με πολιορκία και επίθεση οι Οθωμανοί την Πόλη.
Αλλά σε κάποια άλλη διάσταση, το σχόλιο σε κάνει να σκέφτεσαι για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι και κοινωνίες. Τον τρόπο με τον οποίον όλοι αξιολογούν και δικαιολογούν το έτσι-θέλω τους. Ενδιαφέρουσα και η συζήτηση 38 σχολίων που ακολούθησε κάτω από το σχόλιο αυτό.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά φαίνεται πως η επιστροφή των μαρμάρων στο σπίτι της μάνας που τα γέννησε μπορεί να είναι πλέον μόνο θέμα χρόνου. Ίσως αρκετού χρόνου, αλλά, θέμα χρόνου.
Η Αρθρογράφος της Γκάρντιαν Τζοσεφίν Κουήν, το έγραψε νομίζω πολύ σωστά: "Η νομική υπόθεση του να επιστραφούν στην Ελλάδα είναι ισχνή, αλλά τα μάρμαρα το αξίζουν να βλέπονται στην αρχική τους θέση στην Αθήνα. Υπάρχουν λάθος λόγοι για τους οποίους να επιστραφούν, όπως υπάρχουν και σωστοί λόγοι."
Όλα βρίσκονται στην φρασεολογία. Τον ομιλητό και γραπτό λόγο. Τα ασταθή αυτά καραβάκια που μεταφέρουν σκέψεις και έννοιες πάνω στον ωκεανό της ασυνεννοησίας, τριγυρισμένα με τόσους καρχαρίες εγωισμού και πλανκτόν αμορφωσιάς.
Τελικά η αρθρογράφος επιτείνει την προσοχή στο ίδιο σημείο στο οποίο είχα επιτεθεί και εγώ στην προηγούμενη ανάρτηση: το ότι και η Αγγλία και η Ελλάδα ακολουθούν στην συζήτηση και διαφωνία τους οδούς εθνικιστικές:
Αφού έγραψε ότι: δεν υπάρχει καλύτερος λόγος να επιστραφούν τα γλυπτά από το ότι θα βρισκόντουσαν ξανά όλα μαζί, δίπλα στην Ακρόπολη, και το να τα δει κανείς όλα μαζί το ίδιο πρωινό κάτω από τον ίδιο Αθηναϊκό ουρανό, θα ήταν προνόμιο και χαρά, συνεχίζει λέγοντας ότι υπάρχει η υπόθεση πως το Βρετανικό Μουσείο θα μπορούσε να τα στείλει στο Μουσείο της Ακρόπολης χωρίς να αλλάξει η νόμιμη κυριαρχία των γλυπτών. "Το γεγονός του ότι αυτή η λύση θα ήταν απαράδεκτη και για την Ελληνική και την Βρετανική κυβέρνηση είναι πρόβλημα μοντέρνου εθνικισμού και όχι αρχαίας τέχνης."
Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014
58*
(*) Προτίνω τον αστρερίσκο για να συνδέονται έτσι ώστε να ρυμουλκήσουν το ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη να μην έχουν πάντα δίκιο, εκτός από το εκάστοτε θέμα το οποίο συζητάνε, στο οποίο έχουν δίκιο. Και εφόσον οποιοσδήποτε καθώς-πρέπει γνωμοδότης πρέπει να έχει γνώμη για την πολιτική, τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκαν ανησυχητικά --επειδή κανείς με σώας τας φρένας δεν μπορούσε να υποστηρίξει κανέναν από τους μασκαράδες που στρογγυλοκαθόντουσαν στην Βουλή των Άβουλων.
Και ήρθε το πέρας του χρόνου και ελάλησε Φωνή βροντερή από τους Αττικούς Ουρανούς, καταμεσήμερο καθώς ο Απόλλωνας έριχνε πέτρες από το άρμα του σε όποιους γιατρούς δεν τηρούσαν τον Όρκο τους και έπαιρναν φακελάκια, και η Φωνή είπε "Ιδού οι υιοί Μου οι αγαπητοί και οι κόρες Μου οι αγαπητές και το όνομα αυτών Πενήντα Οχτώ!" Και πενήντα οχτώ περιστέρια από την πλατεία Συντάγματος πέταξαν και κάθισαν στην κεφαλή του κάθε ενός από τους πενήντα οχτώ. Και ακόμη εκεί κάθονται.
Και εχάρηκαν χαράν μεγάλη όλοι όσοι γνώρισαν το μήνυμα της Φωνής διότι εννόησαν ότι και πάλι θα μπορούσαν να εισέλθουν σε συζητήσεις στις οποίες, ενώ δεν έχουν πάντα δίκιο, στις συγκεκριμένες συζητήσεις θα είχαν δίκιο. Και σουρούπιασε η Τετάρτη και νύχτωσε, και ξημέρωσε η μέρα, ημέρα Πέμπτη, η ημέρα του Θεού Θωρ με το μεγάλο σφυρί, από την Γερμανία στα βόρεια. Και είπον οι έχοντες δίκιο, ιδού πολίτες αγνοί, καθαροί και αμερόληπτοι, ήθους χριστού και κοίτα πως λάμπουν τα δόντια τους, φρεσκοξυρισμένοι και από κομμωτήριο, καλοντυμένοι καθηγητές, υφηγητές, αφηγητές και άλλοι τες. Σε αυτό το αγνό κόμμα της πατρίδας πέφτει η ψήφος η καλή.
Κι άμα τους έλεγε κανείς "Τι λες μωρέ, σού 'στριψε; Κοίτα τους!!!" η απάντηση ήταν "δεν ξέρεις εσύ. Έλα να σου αντιγράψω και να σου στείλω από τις φυλλάδες τους να σε πίσω".
Και οι πενήντα οχτώ, ή οι "58" όπως λέγονται για συντομία, έγιναν το φουά γκράβ ντι ζουρ, άμεσα (Φουα γκρα το τρως. Φουά γκραβ είναι όταν είναι το συκώτι σου βαρύ από τις ποσότητες αλκοόλ που πρέπει να πιείς για να επιτύχεις επίπεδο αναισθησίας).
Καθώς λοιπόν οργανωμένες ομάδες από προσκόπους της νεολαίας των 58 γυρνούσαν από φραπεδάδικο εις φραπεδάδικον κι εις φιλικάς οικίας των βορειοανατολικών προαστείων (προάστειον είναι η περιοχή προ του αστείου) εξηγώντας στου θαμώνες την πολιτική γραμμή και σχέδια που θα φέρουν οι αγνοί και αδιάφθαρτοι 58 στον τόπο, και γιατί έχουν ο καθένας από ένα περιστέρι στο κεφάλι τους, ακούστηκε άλλη φωνή περιέργως γνώριμη που ερχόταν από τα έγκατα της Γης, κι αμέσως όλοι πιάσανε τα κινητά τους.
Και είπε η φωνή, Τιμή σε όποιον φοράει τα παντελόνια του ανάποδα για να μην λερωθούν, και από σήμερα το ΠΑΣΟΚ, οι "58" και οι άλλοι πως τους λένε γαμώτο ρε Δήμητρα; Ναι! η "Συμφωνία για Νέα Ελλάδα", θα συγκροτήσουνε άτυπη επιτροπή να καθορίσουνε κριτήρια επιλογής υποψηφίων, όνομα και σήμα ψηφοδελτίου. Αμήν λέγω υμίν με ταχείς ρυθμούς να προχωρήσει η συγκρότηση της άτυπης επιτροπής από το ΠΑΣΟΚ, τους "58" και τη "Συμφωνία για τη Νέα" πως την είπαμε; "Ελλάδα", ρε!
Τζα! κάνανε τότε και οι 58*. Εί-μα-στε το Νέο! Νέο είπαμε: το Καινούργιο ΠΑαααααααΣοΚσινος κι ανάποδος κι άμα δε σε αρέσει μάνα μου άντε αλλού να γίνεις συνιστώσα!
Και τώρα, τι θα κάνουν όλοι οι άνθρωποι που είχαν χαρεί για μια στιγμή ότι βρήκαν καινούργιο γλυφιτζούρι για το οποίον να έχουν δίκιο και να διδάσκουσι τις μάζες; Τι θα κάνουνε οι δύστυχοι που τους χάψανε και τώρα μείνανε με το στόμα ανοιχτό στην μέση του χαψίματος;
Και ήρθε το πέρας του χρόνου και ελάλησε Φωνή βροντερή από τους Αττικούς Ουρανούς, καταμεσήμερο καθώς ο Απόλλωνας έριχνε πέτρες από το άρμα του σε όποιους γιατρούς δεν τηρούσαν τον Όρκο τους και έπαιρναν φακελάκια, και η Φωνή είπε "Ιδού οι υιοί Μου οι αγαπητοί και οι κόρες Μου οι αγαπητές και το όνομα αυτών Πενήντα Οχτώ!" Και πενήντα οχτώ περιστέρια από την πλατεία Συντάγματος πέταξαν και κάθισαν στην κεφαλή του κάθε ενός από τους πενήντα οχτώ. Και ακόμη εκεί κάθονται.
Και εχάρηκαν χαράν μεγάλη όλοι όσοι γνώρισαν το μήνυμα της Φωνής διότι εννόησαν ότι και πάλι θα μπορούσαν να εισέλθουν σε συζητήσεις στις οποίες, ενώ δεν έχουν πάντα δίκιο, στις συγκεκριμένες συζητήσεις θα είχαν δίκιο. Και σουρούπιασε η Τετάρτη και νύχτωσε, και ξημέρωσε η μέρα, ημέρα Πέμπτη, η ημέρα του Θεού Θωρ με το μεγάλο σφυρί, από την Γερμανία στα βόρεια. Και είπον οι έχοντες δίκιο, ιδού πολίτες αγνοί, καθαροί και αμερόληπτοι, ήθους χριστού και κοίτα πως λάμπουν τα δόντια τους, φρεσκοξυρισμένοι και από κομμωτήριο, καλοντυμένοι καθηγητές, υφηγητές, αφηγητές και άλλοι τες. Σε αυτό το αγνό κόμμα της πατρίδας πέφτει η ψήφος η καλή.
Κι άμα τους έλεγε κανείς "Τι λες μωρέ, σού 'στριψε; Κοίτα τους!!!" η απάντηση ήταν "δεν ξέρεις εσύ. Έλα να σου αντιγράψω και να σου στείλω από τις φυλλάδες τους να σε πίσω".
Και οι πενήντα οχτώ, ή οι "58" όπως λέγονται για συντομία, έγιναν το φουά γκράβ ντι ζουρ, άμεσα (Φουα γκρα το τρως. Φουά γκραβ είναι όταν είναι το συκώτι σου βαρύ από τις ποσότητες αλκοόλ που πρέπει να πιείς για να επιτύχεις επίπεδο αναισθησίας).
Καθώς λοιπόν οργανωμένες ομάδες από προσκόπους της νεολαίας των 58 γυρνούσαν από φραπεδάδικο εις φραπεδάδικον κι εις φιλικάς οικίας των βορειοανατολικών προαστείων (προάστειον είναι η περιοχή προ του αστείου) εξηγώντας στου θαμώνες την πολιτική γραμμή και σχέδια που θα φέρουν οι αγνοί και αδιάφθαρτοι 58 στον τόπο, και γιατί έχουν ο καθένας από ένα περιστέρι στο κεφάλι τους, ακούστηκε άλλη φωνή περιέργως γνώριμη που ερχόταν από τα έγκατα της Γης, κι αμέσως όλοι πιάσανε τα κινητά τους.
Και είπε η φωνή, Τιμή σε όποιον φοράει τα παντελόνια του ανάποδα για να μην λερωθούν, και από σήμερα το ΠΑΣΟΚ, οι "58" και οι άλλοι πως τους λένε γαμώτο ρε Δήμητρα; Ναι! η "Συμφωνία για Νέα Ελλάδα", θα συγκροτήσουνε άτυπη επιτροπή να καθορίσουνε κριτήρια επιλογής υποψηφίων, όνομα και σήμα ψηφοδελτίου. Αμήν λέγω υμίν με ταχείς ρυθμούς να προχωρήσει η συγκρότηση της άτυπης επιτροπής από το ΠΑΣΟΚ, τους "58" και τη "Συμφωνία για τη Νέα" πως την είπαμε; "Ελλάδα", ρε!
Τζα! κάνανε τότε και οι 58*. Εί-μα-στε το Νέο! Νέο είπαμε: το Καινούργιο ΠΑαααααααΣοΚσινος κι ανάποδος κι άμα δε σε αρέσει μάνα μου άντε αλλού να γίνεις συνιστώσα!
Και τώρα, τι θα κάνουν όλοι οι άνθρωποι που είχαν χαρεί για μια στιγμή ότι βρήκαν καινούργιο γλυφιτζούρι για το οποίον να έχουν δίκιο και να διδάσκουσι τις μάζες; Τι θα κάνουνε οι δύστυχοι που τους χάψανε και τώρα μείνανε με το στόμα ανοιχτό στην μέση του χαψίματος;
(Ανάρτηση στο πλαίσιο αναζήτησης για το ποιός θα αντικαταστήσει, ή θα αναστήσει, τον χώρο που λεγότανε ΠΑΣΟΚ)
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014
Ομπάμα
Λένε ότι δεν τελειώνει κάτι μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία (it ain't over 'till the fat lady sings) --εννοώντας ότι για να τελειώσει μια όπερα πρέπει η ντίβα πρίμαντόνα να πει το τελευταίο της τραγούδι.
Ίσως θα έπρεπε να περιμένω να τραγουδήσει η χοντρή κυρία πριν πω την γνώμη μου, αλλά, τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας ενός προέδρου των ΗΠΑ δεν συμβαίνει συνήθως τίποτα καθώς όλοι προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές στις οποίες δεν μπορεί να συμμετέχει, και, πολύ φοβάμαι ότι η χοντρή κυρία έχει ήδη φύγει από το κτήριο της όπερας για τον συγκεκριμένο προεδρο. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν τα κατάφερε να αφήσει έργο πίσω του άλλο από το ότι μας γλύτωσε από την Σάρα Παίηλιν στην θέση της αντιπροέδρου του Τζων ΜαΚαίην το 2008, και από τον Μιτ Ρόμνι το 2012. Ίσως η κληρονομιά του να είναι το κακό που απέτρεψε.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μία τραγική φιγούρα. Όχι τόσο γιατί δεν κατάφερε στην μακρά πνοή να παραδώσει στον Αμερικανικό λαό οτιδήποτε από όσα υποσχέθηκε με τόση ελπίδα το 2008, αλλά επειδή κατά βάση συνέχισε, ή μάλλον δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει, την κληρονομιά των οκτώ ετών του Τζωρτζ Μπους ο οποίος κατέστρεψε τις ΗΠΑ και τον πλανήτη: επανάφερε τον ψυχρό πόλεμο, αυτή την φορά λίγο "θερμότερο", εναντίων ενός νεφελώδους και αόρατου "εχθρού" και έτσι εγγυήθηκε την υποταγή των πολιτών σε υπερ-εξουσίες του κράτους και όσον αφορούσε την "άμυνα" και όσον αφορούσε την απληστία της εκτός ελέγχου οικονομίας των μπατζανάκηδών του στο Τέξας και αλλού. Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι περισσότερο από τους Δημοκρατικούς πιστεύουν σε λιτότερη κυβέρνηση, κατέλυσαν κάθε έννοια διαφάνειας ή ελεγχόμενης κυβέρνησης μεταξύ 2001 και 2008. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπόρεσε να αναστρέψει αυτήν την πορεία κι' ας εκλέχθηκε υποσχόμενος να κάνει ακριβώς αυτό.
Η γνώμη μου είναι ότι απλά δεν είχε την πείρα και γνώση του πως να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει, και τι δεν πρέπει να γίνει, για να επιτύχει αυτά που ήθελε και πως να φτάσει εκεί πλοηγώντας τα εμπόδια και κατευθύνοντας τους συνεργάτες που επέλεγε. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρειαζόταν πολύ περισσότερη τεχνική και τέχνη, και χάρισμα, για να το καταφέρει αυτό από όσο χρειαζότανε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος.
Θα μπορούσε ένας άνθρωπος στην Αμερική να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα ή παράθυρο αν είχε το χάρισμα του Ρούζβελτ, του Κέννεντυ, του Ρέγκαν ή του Κλίντον, ότι χρώμα και να ήταν το δέρμα του. Ο Ρούζβελτ ήταν σε αναπηρική καρέκλα, ο Κέννεντυ ήταν Ρωμαιοκαθολικός, ο Ρέγκαν ηθοποιός και ο Κλίντον χωριάτης απ' την άνω Αρκινσοπετινίτσα. Πως τα κατάφεραν όμως! Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν το είχε. Και λυπάμαι γι' αυτό.
Για λίγο καιρό φάνηκε ότι ίσως η κληρονομιά του να ήταν ο νόμος που υποχρέωνε όλους του πολίτες της χώρας να αγοράσουν ιδιωτική ιατρική περίθαλψη και οι ακροβασίες με τις οποίες προσπάθησε να διοχετεύσει αρκετά φτηνότερα προγράμματα ιδιωτικής περίθαλψης. Αλλά, εκτός από την λυπηρή καθέλκυση του καραβιού αυτού στο ίντερνετ (κάτι μεταξύ Ελληνικού Taxisnet και τούρκικου παζαριού), ο στόχος ήταν τόσο μεγάλος και πολύπλοκος που είναι σχεδόν σίγουρο ότι σύντομα, σε μερικά χρόνια, θα εξαεριστεί. Δεν είχε συνεργάτες άξιους. Δεν μπόρεσε να τους επιλέξει. Τουλάχιστον ο Τζωρτζ Ντάμπγια Μπους ήταν μανούλα στο να επιλέγει αποτελεσματικούς (για τους σκοπούς του) συνεργάτες.
Για να μην μιλήσουμε κιόλας για τις εκτός οποιουδήποτε ελέγχου και λογικής μυστικές υπηρεσίες, και τις ανεγκέφαλες επιλογές εξωτερικής πολιτικής όπως οι επιθέσεις και οι δολοφονίες με ανεπάνδρωτα αεροσκάφη --που ξέφυγαν εντελώς επί Ομπάμα.
Είναι αμφίβολο, το θεωρώ απίθανο, να προλάβει τα τελευταία δυόμισι χρόνια της θητείας του να βγάλει κάποιο κουνέλι από το καπέλο του (...pull a rabbit out of his hat). Ακόμα και το ακροατήριο έχει αρχίσει να φεύγει.
Εν τω μεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να αποβάλλουν το κόμμα του τσαγιού έχοντας επιτέλους καταλάβει τι καρκίνωμα είναι, αλλά το πρωτοπαλήκαρό τους για τις επόμενες εκλογές, ο κυβερνήτης του Νιού Τζέρση Κρις Κρίστι, βγήκε αναμεμειγμένος σε δύο σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας στυλ εντελώς μαφιόζικου και έχουν αρχίσει να τον αδειάζουν όλοι. Μπορεί να χάσει και το γραφείο του Κυβερνήτη της Πολιτείας. Δεν τους βλέπω τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν έτοιμο άλλον μασκαρά πίσω από την πόρτα νούμερο δύο --και ούτε έχουν καιρό να ετοιμάσουν κάποιον καλύτερο από τους προηγούμενους. Ο δε κύριος Ραντ έχει αρχίσει πλέον να τα χάνει εντελώς, σαν τον μπαμπάκα του, και τον βλέπω κι αυτόν να γίνεται περίγελο πολύ πριν τις επόμενες εκλογές. Καλά... ο Ραντ Πωλ έπρεπε να βάλει υποψηφιότητα στην Ελλάδα. Θα τον χάβανε αρκετοί χαβαλέδες: είναι κάτι να δεις σαν τσίπρας της ακροδεξιάς (το αποτέλεσμα από έντεχνους τυχωδιώκτες-τσογλάνια είναι το ίδιο ότι χρώματα και να φοράνε). Για το πόσοι θα τον χάψουνε πλέον στις ΗΠΑ, ιδίως δύο χρόνια στο μέλλον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Πράγματι, η συνεισφορά του Μπαράκ Ομπάμα στον ρου της Ιστορίας ήταν τελικά το ότι κράτησε εκτός Λευκού Οίκου τους συγκεκριμένους ανταγωνιστές του τις τελευταίες δύο εκλογές. Αλλιώς, θα είμασταν πολύ, μα πολύ χειρότερα.
Ίσως θα έπρεπε να περιμένω να τραγουδήσει η χοντρή κυρία πριν πω την γνώμη μου, αλλά, τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας ενός προέδρου των ΗΠΑ δεν συμβαίνει συνήθως τίποτα καθώς όλοι προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές στις οποίες δεν μπορεί να συμμετέχει, και, πολύ φοβάμαι ότι η χοντρή κυρία έχει ήδη φύγει από το κτήριο της όπερας για τον συγκεκριμένο προεδρο. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν τα κατάφερε να αφήσει έργο πίσω του άλλο από το ότι μας γλύτωσε από την Σάρα Παίηλιν στην θέση της αντιπροέδρου του Τζων ΜαΚαίην το 2008, και από τον Μιτ Ρόμνι το 2012. Ίσως η κληρονομιά του να είναι το κακό που απέτρεψε.
Μετά από πέντε-έξι χρόνια ίσως κι' αυτό το επίτευγμα να ξεχαστεί και να τον θυμόμαστε μόνο σαν τον άνθρωπο που καθυστέρησε την Χίλαρυ Κλίντον για οχτώ χρόνια.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μία τραγική φιγούρα. Όχι τόσο γιατί δεν κατάφερε στην μακρά πνοή να παραδώσει στον Αμερικανικό λαό οτιδήποτε από όσα υποσχέθηκε με τόση ελπίδα το 2008, αλλά επειδή κατά βάση συνέχισε, ή μάλλον δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει, την κληρονομιά των οκτώ ετών του Τζωρτζ Μπους ο οποίος κατέστρεψε τις ΗΠΑ και τον πλανήτη: επανάφερε τον ψυχρό πόλεμο, αυτή την φορά λίγο "θερμότερο", εναντίων ενός νεφελώδους και αόρατου "εχθρού" και έτσι εγγυήθηκε την υποταγή των πολιτών σε υπερ-εξουσίες του κράτους και όσον αφορούσε την "άμυνα" και όσον αφορούσε την απληστία της εκτός ελέγχου οικονομίας των μπατζανάκηδών του στο Τέξας και αλλού. Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι περισσότερο από τους Δημοκρατικούς πιστεύουν σε λιτότερη κυβέρνηση, κατέλυσαν κάθε έννοια διαφάνειας ή ελεγχόμενης κυβέρνησης μεταξύ 2001 και 2008. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπόρεσε να αναστρέψει αυτήν την πορεία κι' ας εκλέχθηκε υποσχόμενος να κάνει ακριβώς αυτό.
Η γνώμη μου είναι ότι απλά δεν είχε την πείρα και γνώση του πως να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει, και τι δεν πρέπει να γίνει, για να επιτύχει αυτά που ήθελε και πως να φτάσει εκεί πλοηγώντας τα εμπόδια και κατευθύνοντας τους συνεργάτες που επέλεγε. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρειαζόταν πολύ περισσότερη τεχνική και τέχνη, και χάρισμα, για να το καταφέρει αυτό από όσο χρειαζότανε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος.
Το χρώμα του δέρματός του εγγυήθηκε ότι θα έβρισκε την πλέον λυσσαλέα αντίσταση από το κατεστημένο καμουφλαρισμένη αριστοτεχνικά για να μην φανεί ποτέ για το τι πραγματικά ήταν: Αμερικανικός ρατσισμός. Όλες οι πόρτες και τα παράθυρα της Ουάσιγκτον έμειναν ερμητικά κλειστά και δυστυχώς δεν μπόρεσε να ανοίξει ούτε ένα.
Θα μπορούσε ένας άνθρωπος στην Αμερική να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα ή παράθυρο αν είχε το χάρισμα του Ρούζβελτ, του Κέννεντυ, του Ρέγκαν ή του Κλίντον, ότι χρώμα και να ήταν το δέρμα του. Ο Ρούζβελτ ήταν σε αναπηρική καρέκλα, ο Κέννεντυ ήταν Ρωμαιοκαθολικός, ο Ρέγκαν ηθοποιός και ο Κλίντον χωριάτης απ' την άνω Αρκινσοπετινίτσα. Πως τα κατάφεραν όμως! Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν το είχε. Και λυπάμαι γι' αυτό.
Για λίγο καιρό φάνηκε ότι ίσως η κληρονομιά του να ήταν ο νόμος που υποχρέωνε όλους του πολίτες της χώρας να αγοράσουν ιδιωτική ιατρική περίθαλψη και οι ακροβασίες με τις οποίες προσπάθησε να διοχετεύσει αρκετά φτηνότερα προγράμματα ιδιωτικής περίθαλψης. Αλλά, εκτός από την λυπηρή καθέλκυση του καραβιού αυτού στο ίντερνετ (κάτι μεταξύ Ελληνικού Taxisnet και τούρκικου παζαριού), ο στόχος ήταν τόσο μεγάλος και πολύπλοκος που είναι σχεδόν σίγουρο ότι σύντομα, σε μερικά χρόνια, θα εξαεριστεί. Δεν είχε συνεργάτες άξιους. Δεν μπόρεσε να τους επιλέξει. Τουλάχιστον ο Τζωρτζ Ντάμπγια Μπους ήταν μανούλα στο να επιλέγει αποτελεσματικούς (για τους σκοπούς του) συνεργάτες.
Για να μην μιλήσουμε κιόλας για τις εκτός οποιουδήποτε ελέγχου και λογικής μυστικές υπηρεσίες, και τις ανεγκέφαλες επιλογές εξωτερικής πολιτικής όπως οι επιθέσεις και οι δολοφονίες με ανεπάνδρωτα αεροσκάφη --που ξέφυγαν εντελώς επί Ομπάμα.
Είναι αμφίβολο, το θεωρώ απίθανο, να προλάβει τα τελευταία δυόμισι χρόνια της θητείας του να βγάλει κάποιο κουνέλι από το καπέλο του (...pull a rabbit out of his hat). Ακόμα και το ακροατήριο έχει αρχίσει να φεύγει.
Εν τω μεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να αποβάλλουν το κόμμα του τσαγιού έχοντας επιτέλους καταλάβει τι καρκίνωμα είναι, αλλά το πρωτοπαλήκαρό τους για τις επόμενες εκλογές, ο κυβερνήτης του Νιού Τζέρση Κρις Κρίστι, βγήκε αναμεμειγμένος σε δύο σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας στυλ εντελώς μαφιόζικου και έχουν αρχίσει να τον αδειάζουν όλοι. Μπορεί να χάσει και το γραφείο του Κυβερνήτη της Πολιτείας. Δεν τους βλέπω τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν έτοιμο άλλον μασκαρά πίσω από την πόρτα νούμερο δύο --και ούτε έχουν καιρό να ετοιμάσουν κάποιον καλύτερο από τους προηγούμενους. Ο δε κύριος Ραντ έχει αρχίσει πλέον να τα χάνει εντελώς, σαν τον μπαμπάκα του, και τον βλέπω κι αυτόν να γίνεται περίγελο πολύ πριν τις επόμενες εκλογές. Καλά... ο Ραντ Πωλ έπρεπε να βάλει υποψηφιότητα στην Ελλάδα. Θα τον χάβανε αρκετοί χαβαλέδες: είναι κάτι να δεις σαν τσίπρας της ακροδεξιάς (το αποτέλεσμα από έντεχνους τυχωδιώκτες-τσογλάνια είναι το ίδιο ότι χρώματα και να φοράνε). Για το πόσοι θα τον χάψουνε πλέον στις ΗΠΑ, ιδίως δύο χρόνια στο μέλλον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Πράγματι, η συνεισφορά του Μπαράκ Ομπάμα στον ρου της Ιστορίας ήταν τελικά το ότι κράτησε εκτός Λευκού Οίκου τους συγκεκριμένους ανταγωνιστές του τις τελευταίες δύο εκλογές. Αλλιώς, θα είμασταν πολύ, μα πολύ χειρότερα.
Τα πέντε "μα" των Ρεπουμπλικάνων:
Αυτή η τελευταία εικόνα μου άρεσε πολύ. Ας την κοιτάξουμε από πιο κοντά:
Το συγκεκριμένο διαμάντι αέρος που διέφυγε από τον πρωκτό που έχει στο πρόσωπό του ο κύριος Πωλ (Γερουσιαστής Πωλ, από την Μεγάλη Πολιτεία του Κεντάκυ, παρακαλώ) ήταν το εξής:
"Σχετικά με την ιδέα του αν έχεις το δικαίωμα ιατρικής περίθαλψης... αφής υποστηρίξεις την πίστη ότι έχεις το δικαίωμα να λαμβάνεις κάποιου τις υπηρεσίες... βασικά λες ότι πιστεύεις στην δουλεία (σκλαβιά)"
Το περιοδικό The Nation κυκλοφορεί από το 1865, από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου όταν ελευθερώθηκαν οι σκλάβοι, και είναι το παλαιότερο περιοδικό που ακόμα κυκλοφορεί ανελλιπώς στις ΗΠΑ. Αυτοαποκαλείται "Η ναυαρχίδα της Αριστεράς".
Η συγκεκριμένη σελίδα είναι εδώ:
http://www.thenation.com/timeless-whoppers-rand-paul
Ένα άρθρο από αλλού, που αξίζει να διαβάσει κανείς για να πάρει μια ιδέα του τι ελκύει την δεξιά αυτές τις μέρες στο Αμέρικα, εδώ:
http://www.nationaljournal.com/magazine/the-truthiness-of-rand-paul-20131017
(Α! και για όσους δεν γνωρίζουν από κοντά το μανούλι που σερβίρισε στους εκλογείς ο ΜαΚαίην το 2008: όταν η Σάρα Πέηλιν, η οποία ήταν Κυβερνήτης της Αλάσκα, ρωτήθηκε στο πλαίσιο διεθνούς πολιτικής τι ξέρει για την Ρωσία, απήντησε ότι βλέπει την Ρωσία από το παράθυρό της)
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014
Ελγίνεια
Δεν υπάρχει πιο
ειρηνικά εξυψωτική στιγμή για μένα από το να ανεβαίνω τα σκαλιά του
Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης Σάββατο πρωί, γύρω στις δέκα, έτοιμος
να περάσω μερικές ακόμα ώρες χαμένος μέσα στην μεγαλειώδη ομορφιά του. Είναι
τελικά το αγαπημένο μου μουσείο.
Το Λούβρο μου αρέσει επειδή είναι το Λούβρο, επειδή είναι το Παρίσι απ' έξω και λα Φράνς μέσα. Το Βρετανικό Μουσείο δεν το πολυ-πάω: παραείναι κρύο και βαρύ. Το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης είναι όμορφο. Το Ουφίτσι είναι όσο οργανωμένο όσο η υπόλοιπη Φλωρεντία: για γέλια --αλλά έχει θησαυρούς. Το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα με κάνει να αισθάνομαι σαν να είναι το ίδιο το κτήριο αρχαιολογικό έκθεμα, μια ψυχή φυλακισμένη σ' ένα νεκρό κορμί. Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν το έχω δει ακόμα. Και πάει λέγοντας.
Αλλά όλα αυτά τα Μουσεία έχουν κάτι κοινό, για μένα. Είτε το θέλει το κάθε Μουσείο και η ατμόσφαιρά του, είτε όχι, όταν περπατάω μέσα στους χώρους οποιουδήποτε από όλα σε όσα έχω πάει, βρίσκομαι, για μένα, σε διεθνές έδαφος. Πανανθρώπινο.
Δεν πιστεύω και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι οποιοδήποτε μεγάλο, πραγματικό Μουσείο, "πουλάει" την χώρα μέσα στην οποία βρίσκεται. Αυτό, για μένα, θα αφαιρούσε αξία από τα εκθέματα Ανθρώπινης Κληρονομιάς προσθέτοντάς τους εθνικισμό.
Και έτσι δεν θα μπορέσω να συμφωνήσω με τον Τζωρτζ Κλούνη ότι τα Ελγίνεια "πρέπει" (should) να επιστραφούν στην Ελλάδα. Θα συμφωνήσω μαζί του ότι θα ήταν "ωραίο" (nice- όπως είπε στην πρώτη του φράση), αλλά, από "nice" μέχρι "πρέπει" υπάρχει απόσταση και θέλει προσοχή. Άλλωστε ελέχθει σε πλάισιο συνέντευξης για την καινούργια του ταινία Monuments Men, σαν απάντηση σε ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου.
Εμένα, προσωπικά, δεν μου αρέσει να είναι τα Ελγίνεια Μάρμαρα στο Βρετανικό Μουσείο. Αλλά μόνο επειδή δεν μου αρέσει το Βρετανικό Μουσείο. Και αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος να υποστηρίξω να επιστραφούν τα Ελγίνεια στην Ελλάδα. Ή να απαιτήσω από το Λούβρο να επιστρέψει την Μόνα Λίσα στην Ιταλία στην γενέτειρά της Φλωρεντία και να παραμείνει στο Ουφίτσι... Άλλωστε η Ιταλία δεν την ζητάει πίσω από όσο ξέρω. Η Ιταλία άλλωστε έχει αρκετά άλλα ωραία πράγματα. Και η Μόνα Λίσα είναι μάλιστα πολύ μικρότερη από τα Ελγίνεια αν την μετρήσεις και την ζυγίσεις. Και τα Ελγίνεια είχαν πολύ πιο ζωντανά και χτυπητά χρώματα όταν βρισκόντουσαν στο αέτωμα πριν 2.400 χρόνια (ή μήπως νομίζετε ότι στην Αρχαία Ελλάδα τα μάρμαρα δεν ήταν βαμμένα απαίσια για το σημερινό μάτι).
Τα Ελγίνεια έγιναν το κωζ-σελέμπρ της Μελίνας (και την Κυριακή). Εμένα η Μελίνα με "έχασε" όταν στάθηκα κάμποση ώρα δίπλα της σε μία πρόβα που φωτογράφιζα στο Εθνικό Θέατρο το 1981 και είχε έρθει από το Υπουργείο με ένα μαύρο πανάκριβο παλτό και κόκκινο κασκόλ και ενώ είχα αρχικά χαρεί να την δω μου έκανε τελικά πολύ κακή εντύπωση σαν χαρακτήρας --από τότε την άκουγα περισσότερο σαν ηθοποιό και λιγότερο σαν υπουργό, πολιτικό ή πατριώτισσα.
Τα Ελγίνεια είναι η κορωνίδα της κληρονομιάς της Αθήνας, και η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει τόσα, παντού, όσα η Ιταλία. Οπότε καταλαβαίνω το άχτι του Έλληνα που θέλει πίσω τα Ελγίνεια που πήρε από τους Οθωμανούς ο Λόρδος. Επίσης καταλαβαίνω την υπεροψία του Άγγλου που σηκώνει τα φρύδια του όταν ακούει για Ελγίνεια. Αλλά, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, κατά την γνώμη μου:
Και η Ελλάδα και η Αγγλία είναι ένοχοι του ότι αντιμετωπίζουν το θέμα από εθνικής (εθνικιστικής;) άποψης. Οι λόγοι για να συζητηθεί η γεωγραφική θέση των Ελγινείων δεν μπορεί να είναι ότι τα θέλει η Ελλάδα επειδή βρισκόντουσαν στην Ακρόπολη, ούτε ότι πρέπει να τα κρατήσει η Αγγλία επειδή έχουν εκεί ένα καλό σπίτι, καλά χρηματοδοτημένο. Και ας αφήσουμε τις μπούρδες περί νομιμότητας της μεταφοράς τους. Έγινε όσο νόμιμα θα μπορούσε να γίνει κάτι μεταξύ ενός δυτικού διπλωμάτη και της τότε κυβέρνησης και αρχής του τόπου.
Το να επιστραφούν τα Ελγίνεια έχει αξία συναισθηματική, και έχει αξία χρηματική με απορρέουσα αύξηση τουρισμού. Αλλά ποιά είναι η πολιτιστική αξία τέτοιας κίνησης;
Εκεί που βρίσκονται τώρα μπορεί κανείς να τα δει δωρεάν καθημερινά και το το Λονδίνο έχει περισσότερους επισκέπτες, κατοίκους και διεθνή κίνηση από την Αθήνα. Και είναι και πιο κεντρικό στον δυτικό κόσμο.
Δεν θέλω να με παρεξηγήσετε: δεν μιλάω "εναντίων" της Ελλάδας. Μιλάω μάλιστα, υποκειμενικά εναντίων του Βρετανικού Μουσείου που δεν το πάω. Αλλά δυστυχώς, οποιαδήποτε συζήτηση για τα Ελγίνεια είναι καταδικασμένη να γίνει σε πλαίσια εθνικής υπερηφάνειας (εθνικιστικής;) και αυτό και μόνο με βγάζει εμένα από την συζήτηση. Δεν θα ήθελα να μαγαρίσω τα μάρμαρα της ανθρώπινης κληρονομιάς με εθνοκεντρικές μικροπρέπειες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και οι δύο πλευρές έχουν χάσει το μέτρο, πιστεύω.
Όταν τα ζητάνε οι Έλληνες δεν φκέφτονται πολύ, και όταν δεν τα δίνουν οι Άγγλοι σκέπτονται υπέρ του δέοντος.
υγ. Πάντως, αν καταφέρουμε το Λούβρο να επιστρέψει την Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου, και μερικά άλλα μέρη μερικά άλλα έργα, ίσως να αρχίσυμε να θεμελειώνουμε την υποδομή που στο τέλος ίσως να αναγκάσει τους Βρετανούς να δεχθούν ήτα στην κοινή γνώμη. Από μέρος μας θα χρειαζόντουσαν μερικοί πολύ έξυπνοι, καπάτσοι διπλωμάτες που να καταλάβαιναν τον Άγγλο από μέσα και απ' όξω... και τέτειοι επαγγελματίες μας έχουν πρόσφατα τελειώσει --κι' αν τους είχαμε ποτέ.
Το Λούβρο μου αρέσει επειδή είναι το Λούβρο, επειδή είναι το Παρίσι απ' έξω και λα Φράνς μέσα. Το Βρετανικό Μουσείο δεν το πολυ-πάω: παραείναι κρύο και βαρύ. Το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης είναι όμορφο. Το Ουφίτσι είναι όσο οργανωμένο όσο η υπόλοιπη Φλωρεντία: για γέλια --αλλά έχει θησαυρούς. Το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα με κάνει να αισθάνομαι σαν να είναι το ίδιο το κτήριο αρχαιολογικό έκθεμα, μια ψυχή φυλακισμένη σ' ένα νεκρό κορμί. Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν το έχω δει ακόμα. Και πάει λέγοντας.
Αλλά όλα αυτά τα Μουσεία έχουν κάτι κοινό, για μένα. Είτε το θέλει το κάθε Μουσείο και η ατμόσφαιρά του, είτε όχι, όταν περπατάω μέσα στους χώρους οποιουδήποτε από όλα σε όσα έχω πάει, βρίσκομαι, για μένα, σε διεθνές έδαφος. Πανανθρώπινο.
Δεν πιστεύω και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι οποιοδήποτε μεγάλο, πραγματικό Μουσείο, "πουλάει" την χώρα μέσα στην οποία βρίσκεται. Αυτό, για μένα, θα αφαιρούσε αξία από τα εκθέματα Ανθρώπινης Κληρονομιάς προσθέτοντάς τους εθνικισμό.
Και έτσι δεν θα μπορέσω να συμφωνήσω με τον Τζωρτζ Κλούνη ότι τα Ελγίνεια "πρέπει" (should) να επιστραφούν στην Ελλάδα. Θα συμφωνήσω μαζί του ότι θα ήταν "ωραίο" (nice- όπως είπε στην πρώτη του φράση), αλλά, από "nice" μέχρι "πρέπει" υπάρχει απόσταση και θέλει προσοχή. Άλλωστε ελέχθει σε πλάισιο συνέντευξης για την καινούργια του ταινία Monuments Men, σαν απάντηση σε ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου.
Εμένα, προσωπικά, δεν μου αρέσει να είναι τα Ελγίνεια Μάρμαρα στο Βρετανικό Μουσείο. Αλλά μόνο επειδή δεν μου αρέσει το Βρετανικό Μουσείο. Και αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος να υποστηρίξω να επιστραφούν τα Ελγίνεια στην Ελλάδα. Ή να απαιτήσω από το Λούβρο να επιστρέψει την Μόνα Λίσα στην Ιταλία στην γενέτειρά της Φλωρεντία και να παραμείνει στο Ουφίτσι... Άλλωστε η Ιταλία δεν την ζητάει πίσω από όσο ξέρω. Η Ιταλία άλλωστε έχει αρκετά άλλα ωραία πράγματα. Και η Μόνα Λίσα είναι μάλιστα πολύ μικρότερη από τα Ελγίνεια αν την μετρήσεις και την ζυγίσεις. Και τα Ελγίνεια είχαν πολύ πιο ζωντανά και χτυπητά χρώματα όταν βρισκόντουσαν στο αέτωμα πριν 2.400 χρόνια (ή μήπως νομίζετε ότι στην Αρχαία Ελλάδα τα μάρμαρα δεν ήταν βαμμένα απαίσια για το σημερινό μάτι).
Τα Ελγίνεια έγιναν το κωζ-σελέμπρ της Μελίνας (και την Κυριακή). Εμένα η Μελίνα με "έχασε" όταν στάθηκα κάμποση ώρα δίπλα της σε μία πρόβα που φωτογράφιζα στο Εθνικό Θέατρο το 1981 και είχε έρθει από το Υπουργείο με ένα μαύρο πανάκριβο παλτό και κόκκινο κασκόλ και ενώ είχα αρχικά χαρεί να την δω μου έκανε τελικά πολύ κακή εντύπωση σαν χαρακτήρας --από τότε την άκουγα περισσότερο σαν ηθοποιό και λιγότερο σαν υπουργό, πολιτικό ή πατριώτισσα.
Τα Ελγίνεια είναι η κορωνίδα της κληρονομιάς της Αθήνας, και η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει τόσα, παντού, όσα η Ιταλία. Οπότε καταλαβαίνω το άχτι του Έλληνα που θέλει πίσω τα Ελγίνεια που πήρε από τους Οθωμανούς ο Λόρδος. Επίσης καταλαβαίνω την υπεροψία του Άγγλου που σηκώνει τα φρύδια του όταν ακούει για Ελγίνεια. Αλλά, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, κατά την γνώμη μου:
Και η Ελλάδα και η Αγγλία είναι ένοχοι του ότι αντιμετωπίζουν το θέμα από εθνικής (εθνικιστικής;) άποψης. Οι λόγοι για να συζητηθεί η γεωγραφική θέση των Ελγινείων δεν μπορεί να είναι ότι τα θέλει η Ελλάδα επειδή βρισκόντουσαν στην Ακρόπολη, ούτε ότι πρέπει να τα κρατήσει η Αγγλία επειδή έχουν εκεί ένα καλό σπίτι, καλά χρηματοδοτημένο. Και ας αφήσουμε τις μπούρδες περί νομιμότητας της μεταφοράς τους. Έγινε όσο νόμιμα θα μπορούσε να γίνει κάτι μεταξύ ενός δυτικού διπλωμάτη και της τότε κυβέρνησης και αρχής του τόπου.
Το να επιστραφούν τα Ελγίνεια έχει αξία συναισθηματική, και έχει αξία χρηματική με απορρέουσα αύξηση τουρισμού. Αλλά ποιά είναι η πολιτιστική αξία τέτοιας κίνησης;
Εκεί που βρίσκονται τώρα μπορεί κανείς να τα δει δωρεάν καθημερινά και το το Λονδίνο έχει περισσότερους επισκέπτες, κατοίκους και διεθνή κίνηση από την Αθήνα. Και είναι και πιο κεντρικό στον δυτικό κόσμο.
Δεν θέλω να με παρεξηγήσετε: δεν μιλάω "εναντίων" της Ελλάδας. Μιλάω μάλιστα, υποκειμενικά εναντίων του Βρετανικού Μουσείου που δεν το πάω. Αλλά δυστυχώς, οποιαδήποτε συζήτηση για τα Ελγίνεια είναι καταδικασμένη να γίνει σε πλαίσια εθνικής υπερηφάνειας (εθνικιστικής;) και αυτό και μόνο με βγάζει εμένα από την συζήτηση. Δεν θα ήθελα να μαγαρίσω τα μάρμαρα της ανθρώπινης κληρονομιάς με εθνοκεντρικές μικροπρέπειες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και οι δύο πλευρές έχουν χάσει το μέτρο, πιστεύω.
Όταν τα ζητάνε οι Έλληνες δεν φκέφτονται πολύ, και όταν δεν τα δίνουν οι Άγγλοι σκέπτονται υπέρ του δέοντος.
υγ. Πάντως, αν καταφέρουμε το Λούβρο να επιστρέψει την Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου, και μερικά άλλα μέρη μερικά άλλα έργα, ίσως να αρχίσυμε να θεμελειώνουμε την υποδομή που στο τέλος ίσως να αναγκάσει τους Βρετανούς να δεχθούν ήτα στην κοινή γνώμη. Από μέρος μας θα χρειαζόντουσαν μερικοί πολύ έξυπνοι, καπάτσοι διπλωμάτες που να καταλάβαιναν τον Άγγλο από μέσα και απ' όξω... και τέτειοι επαγγελματίες μας έχουν πρόσφατα τελειώσει --κι' αν τους είχαμε ποτέ.
 |
| Great Russell St, London WC1B 3DG, United Kingdom Κρύο. Μοναξιά. Κακός φωτισμός. Μια φυλακή. Αλλά, κεντρική για όλους και δωρεάν, που ποτέ δεν είναι κλειστή λόγω απεργίας. |
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014
Ανθρωπιστική
Η Κρίση ως κρίση ανθρωπιστική... Αυτό κι' αν δεν έχει κουδούνες να κρέμονται με φιόγκους από μία κορώνα σε μία γαϊδουροκεφαλή.
Έχω ένα μικρό προβληματάκι, αλλά αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο νέο. Έχει βέβαια να κάνει με την ανικανότητά μου να καταλάβω την Ελληνική γλώσσα σε πλήρες βάθος. Να: φερ' ειπείν, ζω στην πλάνη, ο απλοϊκός, του ότι "'άνθρωπος" σημαίνει το είδος μας και περικλείει όλη την ανθρωπότητα.
Όταν διαβάζω λοιπόν κάποιον ντιπ μαλάκα να λέει ότι υπάρχει Ανθρωπιστική Κρίση στην Ελλάδα, καθώς γράφει ...δοκίμια στο κομπιούτερ του μέσα εις την οικίαν του σπιτιού του, μετά τους πρωινούς τεμενάδες και προσευχές γονατισμένος προς την Μόσχα, μου την βιδώνει, και θέλω να το πάρω το μαλακισμένο απ' το χέρι και να το πάω τραβηχτό σε μερικά σημεία της υδρογείου να δει με τα ματάκια του τ' αλλήθωρα τι στ' αλήθεια πάει να πει Ανθρωπιστική Κρίση. Μαλάκα!
Αν κάποιος σου είχε πει ότι είσαι μεσαία τάξη, τρομάρα σου, και δη ΕυρωΠεηκή, και τώρα ανακαλύπτεις ότι η τάξη σου κατέληξε "μεσαία" ανάμεσα στην ουρήθρα και τον πισινό του αλεξάκη, αυτό, αγοράκι μου, δεν είναι Ανθρωπιστική Κρίση. Είναι κρίση στο άδειο σου και αλαζονικό κρανίο.
Μου θυμίζει τα παιδάκια που τσακώνονται ποιό θα κρατήσει τον κουμπαρά, τον τραβάνε από 'δω, τον τραβάνε από 'κει, πέφτει κάτω ο κουμπαράς, σπάει, και είναι άδειος. Φτιάξτε περισσότερα κόμματα με πολλές συνιστώσες. Μετά συγχωνεύστε τα. Ψάχτε να βρείτε την κεντροαριστερά, την αριστερά και που να βρίσκεται άραγε και η μεσαία τάξη σε όλα αυτά. Κάπου ανάμεσα στο ΝΔΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους 58 και τα τρία του Καράμπελα, ένα πράμα προτείνω για την Ελλάδα: Κιμπούτς. Τον αγνότερο, αρχαιότερο και αποτελεσματικότερο εφαρμοσμένο κομουνισμό που υπάρχει --όπου μάλιστα τρως αυτά που παράγεις. Κόφτε τις μαλακίες παιδιά και οργανωθείτε σε Κιμπούτς 250 με 1.000 ατόμων. Άλλη λύση δε βλέπω να υπάρξει αφού δοκιμάσετε και τον τσίπρα, και τους 58. Περιτομή και Κιμπούτς.
Άλλη δουλειά δεν είχανε οι αληθινοί Ευρωπαίοι από το να θέλουνε να κλέψουνε τα διαμερίσματά στην τσιμεντούπολη που τα έχτισαν οι μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί καθώς ξεσκατώνανε τον παππού και την γιαγιά του κυρίου ιδιοκτήτα. Και άλλη δουλειά δεν είχανε οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να προσπαθούν να εξαφανίσουνε την τάξη που τους ταΐζει.
Αλλά όχι! δεν φταίει ποτέ η ζαχαρένια μας και οι ονειρώξεις που ανέβασαν το κόστος ζωής στον πλανήτη Ουρανό αγοράζοντας με δανεικά της πλαστικής κάρτας και πληρωμένοι με μισθούς που μας έδινε η κρατική οικονομία και η ιδιωτική οικονομία από δανεικά... Εμείς είμαστε τα θύματα, ρε! Το λένε και όλες οι καλές φυλλάδες και όλοι οι καθως-πρέπει συνομωσιολόγοι.
Ο κόσμος έπρεπε μωρέ να μας κάνει τεμενάδες που τους δώσαμε δημοκρατία όταν κρεμόντουσαν από τα δέντρα και όλες τους οι λέξεις έχουν ρίζες Ελληνικές όπως είπε και ο κύριος Γκας Πορτοκάλος! Αλλά... εκείνοι κατέβηκαν από τα δέντρα κι' εσύ ανέβηκες στο καλάμι και μιλάς για Ανθρωπιστική Κρίση.
Ανθρωπιστική Κρίση; επειδή βγήκε μία χοντρή και είπε στα παιδάκια νιξ άλλα δανεικά;
Έχω ένα μικρό προβληματάκι, αλλά αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο νέο. Έχει βέβαια να κάνει με την ανικανότητά μου να καταλάβω την Ελληνική γλώσσα σε πλήρες βάθος. Να: φερ' ειπείν, ζω στην πλάνη, ο απλοϊκός, του ότι "'άνθρωπος" σημαίνει το είδος μας και περικλείει όλη την ανθρωπότητα.
Όταν διαβάζω λοιπόν κάποιον ντιπ μαλάκα να λέει ότι υπάρχει Ανθρωπιστική Κρίση στην Ελλάδα, καθώς γράφει ...δοκίμια στο κομπιούτερ του μέσα εις την οικίαν του σπιτιού του, μετά τους πρωινούς τεμενάδες και προσευχές γονατισμένος προς την Μόσχα, μου την βιδώνει, και θέλω να το πάρω το μαλακισμένο απ' το χέρι και να το πάω τραβηχτό σε μερικά σημεία της υδρογείου να δει με τα ματάκια του τ' αλλήθωρα τι στ' αλήθεια πάει να πει Ανθρωπιστική Κρίση. Μαλάκα!
Αν κάποιος σου είχε πει ότι είσαι μεσαία τάξη, τρομάρα σου, και δη ΕυρωΠεηκή, και τώρα ανακαλύπτεις ότι η τάξη σου κατέληξε "μεσαία" ανάμεσα στην ουρήθρα και τον πισινό του αλεξάκη, αυτό, αγοράκι μου, δεν είναι Ανθρωπιστική Κρίση. Είναι κρίση στο άδειο σου και αλαζονικό κρανίο.
Μου θυμίζει τα παιδάκια που τσακώνονται ποιό θα κρατήσει τον κουμπαρά, τον τραβάνε από 'δω, τον τραβάνε από 'κει, πέφτει κάτω ο κουμπαράς, σπάει, και είναι άδειος. Φτιάξτε περισσότερα κόμματα με πολλές συνιστώσες. Μετά συγχωνεύστε τα. Ψάχτε να βρείτε την κεντροαριστερά, την αριστερά και που να βρίσκεται άραγε και η μεσαία τάξη σε όλα αυτά. Κάπου ανάμεσα στο ΝΔΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους 58 και τα τρία του Καράμπελα, ένα πράμα προτείνω για την Ελλάδα: Κιμπούτς. Τον αγνότερο, αρχαιότερο και αποτελεσματικότερο εφαρμοσμένο κομουνισμό που υπάρχει --όπου μάλιστα τρως αυτά που παράγεις. Κόφτε τις μαλακίες παιδιά και οργανωθείτε σε Κιμπούτς 250 με 1.000 ατόμων. Άλλη λύση δε βλέπω να υπάρξει αφού δοκιμάσετε και τον τσίπρα, και τους 58. Περιτομή και Κιμπούτς.
Άλλη δουλειά δεν είχανε οι αληθινοί Ευρωπαίοι από το να θέλουνε να κλέψουνε τα διαμερίσματά στην τσιμεντούπολη που τα έχτισαν οι μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί καθώς ξεσκατώνανε τον παππού και την γιαγιά του κυρίου ιδιοκτήτα. Και άλλη δουλειά δεν είχανε οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να προσπαθούν να εξαφανίσουνε την τάξη που τους ταΐζει.
Αλλά όχι! δεν φταίει ποτέ η ζαχαρένια μας και οι ονειρώξεις που ανέβασαν το κόστος ζωής στον πλανήτη Ουρανό αγοράζοντας με δανεικά της πλαστικής κάρτας και πληρωμένοι με μισθούς που μας έδινε η κρατική οικονομία και η ιδιωτική οικονομία από δανεικά... Εμείς είμαστε τα θύματα, ρε! Το λένε και όλες οι καλές φυλλάδες και όλοι οι καθως-πρέπει συνομωσιολόγοι.
Ο κόσμος έπρεπε μωρέ να μας κάνει τεμενάδες που τους δώσαμε δημοκρατία όταν κρεμόντουσαν από τα δέντρα και όλες τους οι λέξεις έχουν ρίζες Ελληνικές όπως είπε και ο κύριος Γκας Πορτοκάλος! Αλλά... εκείνοι κατέβηκαν από τα δέντρα κι' εσύ ανέβηκες στο καλάμι και μιλάς για Ανθρωπιστική Κρίση.
Στην Αφρική, στην Συρία, σε όλα τα μέρη που λιμοκτονούν καθώς τους δολοφονούν περπατώντας στον δρόμο με το δισάκι τους --καθώς ψάχνουν γης να σπείρουνε, να φάνε και να κοιμηθούνε, δεν έχουν αγοράκι μου κομπιούτερ να γράφουν "δοκίμια" με μισοάδειο ψυγείο που να λειτουργεί στην κουζίνα.
Ανθρωπιστική Κρίση; επειδή βγήκε μία χοντρή και είπε στα παιδάκια νιξ άλλα δανεικά;
υγ. ξέρετε ποιό είναι το ξεκαρδιστικό; Όοοοολα αυτά, τα μνημόνια, οι φόροι και οι σφραγίδες του σφραγιδάρχη, ξέρετε τι έχουν ως γνώμονα επιτυχίας: το να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στις αγορές να ξαναδανειστούμε. Όχι τίποτ' άλλο: νά 'χουμε και μιά μεσαία τάξη ρε γαμώτο, χωρίς ανθρωπιστική κρίση. Να δει κι' ο κύριος υφηγητής πάλι ένα φακελάκι πιο μεστωμένο να κάνει ο άνθρωπος τον σταυρό του.
.
Ελβετικά
Στεγαστικά δάνεια σε Ελβετικά Φράγκα...
Την κρίση την έφερε η απληστία σε συνδυασμό με αμορφωσιά, βλακεία και ανικανότητα, και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, και από πλευράς πωλητών και από πλευράς πελατών... Ούτε οι νεοφιλελεύθεροι, ούτε οι παλαιοφιλελέυθεροι, ούτε οι μεσοφιλελέυθεροι, ούτε οι κακοί τραπεζίτες, ούτε οι σκοτεινές δυνάμεις που επιβουλεύονται την αθώα Μεσόγειο.
Όπως πάντα, κάθε φορά που ο απλός, ανύποπτος, τίμιος (τρόπος του λέγειν) άνθρωπος υποφέρει, έρπουν και βγαίνουν κάτω από τις πέτρες οι τυχοδιώκτες και τα τσογλάνια που πρόκειται να "σώσουν" τους υποφέροντες (κι' ας είναι οι υποφέροντες εκείνοι οι οποίοι επέλεξαν να υπογράψουν τα "προϊόντα" που πουλούσαν οι έξυπνοι, να δανειστούν, για να πάνε διακοπές και να κάνουν εξοχικά, πισίνες και αυτοκίνητα --ευτυχώς, μαζί με όλα, χτίσανε και τζάκια τα οποία τώρα χρησιμοποιούν).
Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και οι τυχοδιώκτες που κρατάνε τις σημαίες του ...αγώνα, βρίσκοντας ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον πόνο των ανίδεων και να αναδείξουν εαυτούς, είτε σαν πολιτικοί είτε σαν "μπλόγκερς" ή ..."συγγραφείς δοκιμίων", και εκείνοι που έχουν την ανάγκη να τους δοκιμάσουν κι αυτούς πριν (και πάλι) να απογοητευτούν, είναι ανθρώπινη φύση. Γι' αυτό άλλωστε και ο άνθρωπος στον παράδεισο της Γης μόνο δυστυχία και μιζέρια έχει να επιδείξει για τα περασμένα 6.000 χρόνια.
Οικονομικοί οργανισμοί στις ΗΠΑ έδωσαν υψηλά στεγαστικά δάνεια χωρίς προκαταβολή σε ανθρώπους που δεν είχαν τις βάσεις να τα αποπληρώσουν, καθώς ως αποτέλεσμα κότας-αυγού οι τιμές πώλησης φούσκωναν σε γελοία επίπεδα, και έτσι ξεκίνησε η κρίση το 2007 στις ΗΠΑ.
Κυβερνήσεις στην Μεσόγειο έφτασαν, μετά από δεκαετίες, όρια δανεισμού που δεν μπορούσαν πλέον να εξυπηρετήσουν οι χώρες-δανειολήπτες, και οι οικονομικοί οργανισμοί ανέβασαν τα επιτόκια δανεισμού για αυτές τις χώρες ως υψηλό ρίσκο. Έτσι ξεκίνησε η κρίση το 2009 στην Ευρώπη.
Και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο, και τα κρατίδια που αυτάρεσκα πίστευαν εαυτούς ως "Δυτικά", η λεγόμενη κρίση ήρθε σαν αποτέλεσμα κακής διαχείρισης δανεισμού από τους άπληστους που δάνειζαν και τους άπληστους που δανειζόντουσαν. Οι κυβερνήσεις το επέτρεψαν επειδή τα μέλη των κυβερνήσεων ανήκαν σε τρεις κατηγορίες: άλλοι στους δανείζοντες, άλλοι στους δανειζόμενους, και άλλοι στους διευκολυντές των μεν ή των δε ή και των δύο.
Η λύση ήρθε από τους δανειστές υπό την μορφή λογιστών οι οποίοι απαίτησαν να εφαρμόσουν μαθηματικές, οικονομολογικές εξισώσεις επί ζώντων οργανισμών (κρατών και πολιτών). Προσπάθησαν να κρατήσουν τις χώρες, δια μέσου των τραπεζών της κάθε χώρας, εκτός χρεοκοπίας στα χαρτιά, χρεοκοπώντας τον κάθε πολίτη αντί του κράτους.
Όλα, τα πάντα, κάθε συστατικό της "κρίσης" είναι αέρας κοπανιστός θεμελιωμένος σε αυθαίρετους αριθμούς επιτοκίων και εικαζόμενης ανικανότητας αποπληρωμής.
Ο πλούτος των κρατών δεν θεωρείται ως αποτελούμενος από αυτά που έχουν, αλλά από τους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τι τους χρωστάνε ή τι χρωστάνε, σε συνδυασμό με την εικαζόμενη ικανότητα συλλογής δόσεων ή της αποπληρωμής τους.
Στην Ελλάδα είχε φτάσει ο κόσμος να παίρνει δάνεια διακοπών, αν είναι δυνατόν! Είχε φτάσει στην πεποίθηση ότι δύο-τρία σπίτια και δύο-τρία αυτοκίνητα, και σπουδές στο εξωτερικό, ήταν δικαιώματα κεκτημένα. Στην Τήνο είχαν φτάσει να ζητάνε 350.000 Ευρώ για να πουλήσουν μια μικρή αλάνα.
Και οι τράπεζες της Ελλάδας, αλλά και άλλων υποανάπτυκτων κρατών της "Ευρώπης", όπως η Ουγγαρία, εφηύραν μεταξύ 2005 και 2009 άλλη μία οδό άπληστου πλουτισμού βασισμένου σε αυθαίρετους αριθμούς:
Τα Στεγαστικά Δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο.
Κάπου 70.000 Έλληνες πήραν στεγαστικά δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο μέχρι το 2009. Κι' εγώ είμαι ένας από αυτούς. Απαίτησα γραπτώς και από τους πληρεξούσιους δικηγόρους μου και από την τράπεζα το δάνειο να δοθεί σαν ένα δάνειο σε Ευρώ, και όχι σαν δύο "σπασμένα" δάνεια σε Ελβετικά φράγκα. Το απαίτησα γραπτώς. Και μετά από 8 μήνες μου δώσανε δύο "σπασμένα" δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο είτε το ήθελα είτε όχι. Έχοντας πληρώσει μηνιαίες δόσεις ανελλιπώς επί πεντέμισι χρόνια, σήμερα χρωστάω κεφάλαιο 12% υψηλότερο, σε Ευρώ, από το κεφάλαιο που αποταμιεύθηκε, σε Ευρώ, πριν πεντέμισι χρόνια. Και μέχρι στιγμής έχω πληρώσει σε δόσεις ένα 30% του ποσού που είχε αποταμιευθεί.
Είχα μιλήσει γι' αυτήν την υπόθεση σε μια άλλη ανάρτηση, εδώ.
Τώρα, παρακολουθώ και βλέπω ότι οι Έλληνες δανειολήπτες έχουν αρχίσει να προβαίνουν σε ενέργειες των οποίων το αποτέλεσμα θα είναι ενδιαφέρον όπου και να καταλήξει:
Υπάρχει αυτή η ιστοσελίδα που εκδίδει ο Σύλλογος Δανειοληπτών Ελβετικού Φράγκου:
http://www.daneia-chf.gr
Υπάρχουν και αυτοί οι επίσης ενδιαφέροντες ιστότοποι:
http://diadiktiakosdikigoros.blogspot.com/2012/01/blog-post_20.html
http://www.avlogiari.gr/frontend/article.php?aid=255&cid=99
http://virvilis.gr/banking/_mina_daneiolipti-bank-special-30.html
http://www.bankwars.gr/2013/11/%CE%94%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%91-%CE%95%CE%9B%CE%92%CE%95%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F-%CE%A6%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%9A%CE%9F-%CE%97-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3/
Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014
Beyond
Ένα καινούργιο βιβλίο από την αγαπημένη παιδική μου φίλη Αθηνά, της οποίας το μπλογκ έχω την χαρά να διατηρώ εδώ, στον ιστοχώρο Cosmic Diaries.
Η σελίδα του μπλογκ για το καινούργιο βιβλίο είναι εδώ, και αυτά είναι μερικά λινκ που το αναφέρουν:
Cambridge University Press
Cambridge University Press, Blog
Times Higher Education
The Guardian
Amazon.com
Υπάρχει και ένα σχετικό άρθρο στο Βήμα, εδώ, και διαβάζοντας τον εξαιρετικά επιστημονικό τίτλο του άρθρου, και το ίδιο το άρθρο, αλλά ιδιαίτερα τα σχόλια των αναγνωστών από κάτω, καταλαβαίνουμε αμέσως γιατί η διεύθυνση της Αθηνάς είναι στο Παρίσι, η δική μου σ' ένα χωριό της Ιταλίας και του γιού μου στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Είναι πάντως προς τιμή της Αθηνάς, και την ζηλεύω κατά κάποιον τρόπο, που βρίσκει ακόμη την δύναμη (και πίστη) να είναι υπερήφανη που είναι Ελληνίδα.
Η Σελήνη του πλανήτη Κρόνου που ονομάζουμε Τιτάνα είναι ένα ουράνιο σώμα στο οποίο δώσαμε το παρατσούκλι "Το Φεγγάρι που είναι σαν την Γη" (The Earth-like moon), επειδή η ατμόσφαιρά του μοιάζει τόσο της Γης στην ικανότητα της να υποστηρίξει κάποιο είδος ζωής το οποίο να μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Μία Σελήνη του Δία, ονομαζόμενη Ευρώπη, είναι επίσης πιθανόν να έχει αναπτύξει ζωή στους ωκεανούς της.
(τα παρακάτω είναι δικές μου σκέψεις -δεν είναι απαραίτητα από το βιβλίο)
Χωρίς να έχουμε ανακαλύψει ακόμα ζωή στον Τιτάνα ή την Ευρώπη, έχουμε ήδη ανακαλύψει κάτι πολύ σημαντικό: αν, λίγες δεκαετίες αφού αρχίσαμε να βγαίνουμε από την ατμόσφαιρα της Γης μας, ήδη ανακαλύψαμε δύο ουράνια σώματα μέσα στο ίδιο μας το ηλιακό σύστημα που πιθανώς να μπορούν να υποστηρίξουν ζωή, τότε με οποιονδήποτε μαθηματικό νόμο πιθανοτήτων μπορούμε να είμαστε σίγουροι όχι μόνο ότι υπάρχει ζωή στο σύμπαν έξω από την Γη, αλλά ότι η Ζωή στο σύμπαν δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Υπάρχουν δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα στον Γαλαξία μας και τρισεκατομμύρια Γαλαξίες στο σύμπαν.
Το να συλλογιστεί κανείς την πιθανότητα ότι είμαστε μόνοι μας, όλα τα είδη ζωής στην βιόσφαιρα της Γης, είναι τόσο λυπηρό όσο το να πιστέψει κανείς ότι όλο αυτό το σύμπαν δημιουργήθηκε επί τούτου μόνο και συγκεκριμένα προς ώφελος του ανθρώπου.
Η ερώτηση δεν είναι αν υπάρχουν ήδη ζωής στο σύμπαν έξω από την Γη, ή αν υπάρχουν είδη ζωής εκτός από τον άνθρωπο που να έχουν αναπτύξει τεχνολογία, ή αν υπάρχουν είδη ζωής πολύ πιο προηγμένα από εμάς. Αυτά είναι αυτονόητα, απλά δεν έχουν αποδειχθεί (ακόμα). Χωρίς απτή απόδειξη όμως είναι και πάλι τόσο σίγουρα όσο το ότι αν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό κάπου έβρεξε, βρέχει ή θα βρέξει (χωρίς να έχουμε δει την βροχή).
Οι ερωτήσεις είναι:
- Αν θα μπορέσουνε ποτέ τα υπάρχοντα είδη ζωής να αντιληφθούν το ένα την ύπαρξη του άλλου,
και,
- Αν θα μπορέσουν ποτέ είδη ζωής στο σύμπαν να επικοινωνήσουν και να διενεργήσουν το ένα με το άλλο.
Είναι πιθανόν να ανακαλύψουμε την ηλεκτρονική υπογραφή κάποιου είδους ζωής, όπως εκείνοι θα μπορούν πάντα να ανακαλύψουν τα σήματα τηλεοπτικών σταθμών που φεύγουν από την Γη 78 χρόνια τώρα, με την ταχύτητα του φωτός. Το να ανακαλύψουμε "κάποιον" όμως δεν σημαίνει ότι το είδος εκείνο υπάρχει ακόμα, μια που μπορεί η απόδειξη της ύπαρξής τους να ταξίδεψε χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια πριν φτάσει σε εμάς.
Το να έρθει σε επαφή ένας τεχνολογικός πολιτισμός με κάποιον άλλο τεχνολογικό πολιτισμό είναι μάλλον σχεδόν απίθανο και αδύνατο λόγω κανόνων φυσικής, όσον αφορά ταξίδια ή και απλή επικοινωνία στις αποστάσεις που υπάρχουν, εκτός αν κάποια μέρα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε δια μέσου των διαστάσεων του σύμπαντος εκτός γραμμικού χρόνου. Για να φτάσει όμως ένας πολιτισμός να επιζήσει μέχρι να φτάσει σε τέτοιο τεχνολογικό επίπεδο, θα πρέπει να έχουν ηθική, ιδέες και οπτική όσον αφορά την ζωή και το σύμπαν, τέτοιες, που αν γνώριζαν εμάς θα μας θεωρούσαν στην καλύτερη περίπτωση μια αποτυχία της ζωής και στην χειρότερη θα μας θεωρούσαν παράσιτα που καταστρέφουν την βιόσφαιρα του πλανήτη τους καθώς αυτοκαταστρέφονται τυραννώντας ο ένας την άλλη...
Υπάρχουν οι σχολές σκέψεις που προτείνουν ότι ενώ η ζωή μάλλον είναι ο κανόνας στο σύμπαν, η ζωή που έχει αναπτύξει διάνοια και τεχνολογία μπορεί να είναι σπάνια. Ότι ίσως να είμαστε από τους πρώτους, ή ακόμα και οι πρώτοι. Αυτό το σκεπτικό όμως, κατά την γνώμη μου, πηγαίνει αντίθετα σε κάθε λογική:
Η Γη χρειάστηκε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια από την γέννησή της για να αναπτύξει τεχνολογικό πολιτισμό. Το σύμπαν υπάρχει για 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Αν πάρουμε το παράδειγμα της Γης σαν κοινό, και χρειάζονται ας πούμε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να αναπτυχθεί ζωή με τεχνολογικό πολιτισμό, τότε, στο σύμπαν, υπάρχουν πιθανότητες να εξελίχθηκε τεχνολογικός πολιτισμός οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 9 δισεκατομμύρια χρόνια, σε οποιοδήποτε από δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα σε τρισεκατομμύρια γαλαξίες. Με απλή αριθμητική, η έκφραση " πολύ σπάνιο" πόσες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια τεχνολογικούς πολιτισμούς θα αντιπροσώπευε με αυτά τα νούμερα πιθανοτήτων;
Μέχρι όμως ο πολιτισμός μας να ανακαλύψει το κλειδί που ενώνει Γενική Σχετικότητα και Κβαντική μηχανική, και μέχρι να ανακαλυφθούν τρόποι να καταφέρουμε και να επιζήσουμε ταξίδια δια μέσου του χωροχρόνου, θα περάσουν γενεές ακόμα, ίσως χίλια χρόνια και περισσότερο, αν τα επιζήσουμε ως είδος, ώστε να υπάρχουν αποδείξεις για την αυτονόητη απάντηση του αν είμαστε ή όχι μόνοι.
Εκτός εάν πολύ πιο σύντομα, ίσως και αύριο, ανιχνεύσουμε την ηλεκτρονική υπογραφή κάποιου τεχνολογικού πολιτισμού, κι' ας έκανε χιλιάδες χρόνια να φτάσει μέχρι εμάς.
Η Σελήνη του πλανήτη Κρόνου που ονομάζουμε Τιτάνα είναι ένα ουράνιο σώμα στο οποίο δώσαμε το παρατσούκλι "Το Φεγγάρι που είναι σαν την Γη" (The Earth-like moon), επειδή η ατμόσφαιρά του μοιάζει τόσο της Γης στην ικανότητα της να υποστηρίξει κάποιο είδος ζωής το οποίο να μπορούμε να αναγνωρίσουμε. Μία Σελήνη του Δία, ονομαζόμενη Ευρώπη, είναι επίσης πιθανόν να έχει αναπτύξει ζωή στους ωκεανούς της.
(τα παρακάτω είναι δικές μου σκέψεις -δεν είναι απαραίτητα από το βιβλίο)
Χωρίς να έχουμε ανακαλύψει ακόμα ζωή στον Τιτάνα ή την Ευρώπη, έχουμε ήδη ανακαλύψει κάτι πολύ σημαντικό: αν, λίγες δεκαετίες αφού αρχίσαμε να βγαίνουμε από την ατμόσφαιρα της Γης μας, ήδη ανακαλύψαμε δύο ουράνια σώματα μέσα στο ίδιο μας το ηλιακό σύστημα που πιθανώς να μπορούν να υποστηρίξουν ζωή, τότε με οποιονδήποτε μαθηματικό νόμο πιθανοτήτων μπορούμε να είμαστε σίγουροι όχι μόνο ότι υπάρχει ζωή στο σύμπαν έξω από την Γη, αλλά ότι η Ζωή στο σύμπαν δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Υπάρχουν δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα στον Γαλαξία μας και τρισεκατομμύρια Γαλαξίες στο σύμπαν.
Το να συλλογιστεί κανείς την πιθανότητα ότι είμαστε μόνοι μας, όλα τα είδη ζωής στην βιόσφαιρα της Γης, είναι τόσο λυπηρό όσο το να πιστέψει κανείς ότι όλο αυτό το σύμπαν δημιουργήθηκε επί τούτου μόνο και συγκεκριμένα προς ώφελος του ανθρώπου.
Η ερώτηση δεν είναι αν υπάρχουν ήδη ζωής στο σύμπαν έξω από την Γη, ή αν υπάρχουν είδη ζωής εκτός από τον άνθρωπο που να έχουν αναπτύξει τεχνολογία, ή αν υπάρχουν είδη ζωής πολύ πιο προηγμένα από εμάς. Αυτά είναι αυτονόητα, απλά δεν έχουν αποδειχθεί (ακόμα). Χωρίς απτή απόδειξη όμως είναι και πάλι τόσο σίγουρα όσο το ότι αν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό κάπου έβρεξε, βρέχει ή θα βρέξει (χωρίς να έχουμε δει την βροχή).
Οι ερωτήσεις είναι:
- Αν θα μπορέσουνε ποτέ τα υπάρχοντα είδη ζωής να αντιληφθούν το ένα την ύπαρξη του άλλου,
και,
- Αν θα μπορέσουν ποτέ είδη ζωής στο σύμπαν να επικοινωνήσουν και να διενεργήσουν το ένα με το άλλο.
Είναι πιθανόν να ανακαλύψουμε την ηλεκτρονική υπογραφή κάποιου είδους ζωής, όπως εκείνοι θα μπορούν πάντα να ανακαλύψουν τα σήματα τηλεοπτικών σταθμών που φεύγουν από την Γη 78 χρόνια τώρα, με την ταχύτητα του φωτός. Το να ανακαλύψουμε "κάποιον" όμως δεν σημαίνει ότι το είδος εκείνο υπάρχει ακόμα, μια που μπορεί η απόδειξη της ύπαρξής τους να ταξίδεψε χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια πριν φτάσει σε εμάς.
Το να έρθει σε επαφή ένας τεχνολογικός πολιτισμός με κάποιον άλλο τεχνολογικό πολιτισμό είναι μάλλον σχεδόν απίθανο και αδύνατο λόγω κανόνων φυσικής, όσον αφορά ταξίδια ή και απλή επικοινωνία στις αποστάσεις που υπάρχουν, εκτός αν κάποια μέρα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε δια μέσου των διαστάσεων του σύμπαντος εκτός γραμμικού χρόνου. Για να φτάσει όμως ένας πολιτισμός να επιζήσει μέχρι να φτάσει σε τέτοιο τεχνολογικό επίπεδο, θα πρέπει να έχουν ηθική, ιδέες και οπτική όσον αφορά την ζωή και το σύμπαν, τέτοιες, που αν γνώριζαν εμάς θα μας θεωρούσαν στην καλύτερη περίπτωση μια αποτυχία της ζωής και στην χειρότερη θα μας θεωρούσαν παράσιτα που καταστρέφουν την βιόσφαιρα του πλανήτη τους καθώς αυτοκαταστρέφονται τυραννώντας ο ένας την άλλη...
Υπάρχουν οι σχολές σκέψεις που προτείνουν ότι ενώ η ζωή μάλλον είναι ο κανόνας στο σύμπαν, η ζωή που έχει αναπτύξει διάνοια και τεχνολογία μπορεί να είναι σπάνια. Ότι ίσως να είμαστε από τους πρώτους, ή ακόμα και οι πρώτοι. Αυτό το σκεπτικό όμως, κατά την γνώμη μου, πηγαίνει αντίθετα σε κάθε λογική:
Η Γη χρειάστηκε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια από την γέννησή της για να αναπτύξει τεχνολογικό πολιτισμό. Το σύμπαν υπάρχει για 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Αν πάρουμε το παράδειγμα της Γης σαν κοινό, και χρειάζονται ας πούμε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια για να αναπτυχθεί ζωή με τεχνολογικό πολιτισμό, τότε, στο σύμπαν, υπάρχουν πιθανότητες να εξελίχθηκε τεχνολογικός πολιτισμός οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 9 δισεκατομμύρια χρόνια, σε οποιοδήποτε από δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα σε τρισεκατομμύρια γαλαξίες. Με απλή αριθμητική, η έκφραση " πολύ σπάνιο" πόσες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια τεχνολογικούς πολιτισμούς θα αντιπροσώπευε με αυτά τα νούμερα πιθανοτήτων;
Μέχρι όμως ο πολιτισμός μας να ανακαλύψει το κλειδί που ενώνει Γενική Σχετικότητα και Κβαντική μηχανική, και μέχρι να ανακαλυφθούν τρόποι να καταφέρουμε και να επιζήσουμε ταξίδια δια μέσου του χωροχρόνου, θα περάσουν γενεές ακόμα, ίσως χίλια χρόνια και περισσότερο, αν τα επιζήσουμε ως είδος, ώστε να υπάρχουν αποδείξεις για την αυτονόητη απάντηση του αν είμαστε ή όχι μόνοι.
Εκτός εάν πολύ πιο σύντομα, ίσως και αύριο, ανιχνεύσουμε την ηλεκτρονική υπογραφή κάποιου τεχνολογικού πολιτισμού, κι' ας έκανε χιλιάδες χρόνια να φτάσει μέχρι εμάς.
 |
| Ο Τιτάνας. Οι λίμνες (ή, θάλασσες) αντί νερό είναι υγρό μεθάνιο. Μία από αυτές, η Ligeia Mare, έχει βάθος 170 μέτρων. |
Όταν ρωτάμε αν υπάρχει Ζωή έξω από την βιόσφαιρα της Γης,
πρέπει πρώτα να απαντήσουμε μια άλλη ερώτηση:
πρέπει πρώτα να απαντήσουμε μια άλλη ερώτηση:
Ποιός έιναι ο ορισμός της "Ζωής";
Να αναπαράγεται; Όχι απαραίτητα: μπορεί μια ενότητα να υπάρχει για χιλιετηρίδες.
Να σκέφτεται; Οι μέδουσες δεν σκέφτονται. Ή μήπως σκέφτονται; Τι είναι "σκέψη";
Τι σημαίνει "τεχνολογία";
Μία διάνοια πιθανόν να μπορεί να επηρεάζει το περιβάλλον χωρίς ανάγκη εργαλίων...
Τι είναι "Ζωή";
Ίσως η ερώτηση του αν υπάρχει Ζωή έξω από την Γη να εννοεί:"Ζωή που να μπορούμε να αναγνωρίσουμε".
Να σκέφτεται; Οι μέδουσες δεν σκέφτονται. Ή μήπως σκέφτονται; Τι είναι "σκέψη";
Τι σημαίνει "τεχνολογία";
Μία διάνοια πιθανόν να μπορεί να επηρεάζει το περιβάλλον χωρίς ανάγκη εργαλίων...
Τι είναι "Ζωή";
Ίσως η ερώτηση του αν υπάρχει Ζωή έξω από την Γη να εννοεί:"Ζωή που να μπορούμε να αναγνωρίσουμε".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)