Διακοπές!

Επιστρέψαμε! Τελικά, οι ένορκοι αποφάσισαν και η ετυμηγορία καταγράφεται: Όσο και να είναι στο αίμα μου το Αιγαίο και να αγαπώ την θάλασσα (συμπεριλαμβανομένων των αχινών, των βουτιών, του θαλάσσιου σκι και της μάσκας μου με τον αναπνευστήρα μου), πάντα θα προτιμήσω του χιονισμένο βουνό και τα θέρετρα σκί! Είναι στην ψυχή μου! Αγαπώ το σκι πάρα πολύ και αισθάνομαι στο σπίτι μου σε κάθε πλαγιά, σε κάθε πίστα... Το λατρεύω. Και κάθε φορά καλυτερεύω...

Το πρώτο σκι που έκανα ποτέ, στα '80, στον Παρνασσό, δεν το υπολογίζω πια γιατί και δεν είχα ιδέα τι έκανα τότε, και ο Παρνασσός δεν έχει σχέση με τα βουνά που αγάπησα αργότερα. Στην Βόρειο Αμερική, οχτώ βουνά στο Βερμόντ και στο Νιού Χάμπσιαρ, και στο Κολοράντο άλλα οχτώ βουνά με πρώτο το Βέηλ, το αγαπημένο μας. Το Μάτερχορν στις Άλπεις, τρία θέρετρα στους Δολομίτες, και, από πέρσι, το Αμπετόνε και Βαλ ντι Λούτσε, 165 χιλιόμετρα από το σπίτι μας.

Το Αμπετόνε είναι το μπροστινό βουνό, και το Βαλ ντι λούτσε η πίσω μεριά του βουνού. Το σχέδιο θυμίζει λίγο Βέηλ. Μόνο που το Βέηλ είναι 6,5 επί 9 χιλιόμετρα με διαφορά υψόμετρου 1000 μέτρα ξεκινώντας στα 2.480 υψόμετρο, και το Αμπετόνε-Βαλ ντι λούτσε είναι 2,5 επί 4 χιλιόμετρα με διαφορά υψόμετρου 400 μέτρα ξεκινώντας στα 1.400 υψόμετρο. Είναι μια μινιατούρα Βέηλ :-)

Από το ξενοδοχείο μας στην Βαλ ντι λούτσε μέχρι τα αναβατόρια είναι 150 μέτρα! Οι πίστες είναι πολύ καλές, όμορφες διαδρομές. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο δύσκολα αλλά δεν πειράζει, και έτσι υπέροχα είναι.

Οι σκιέρ εκεί είναι λίγο πιο πολιτισμένοι από τους κάφρους που τρέχουν στους Δολομίτες. Και ενώ είναι καλοί άνθρωποι, και μερικοί είναι πολύ καλοί σκιέρ, συχνά αναρωτιέμαι γιατί στην Ευρώπη δεν μαθαίνει κανείς στους σκιέρ τον κώδικα κυκλοφορίας... Έχω αρχίσει να καταλήγω στο ότι στην Νότιο Ευρώπη το κόλπο είναι να αποδείξει κανείς πόσο έξυμπνος είναι, ενώ στην Βόρειο Αμερική το κόλπο που μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά είναι πως να σέβονται την νοημοσύνη του άλλου... Γι' αυτό, φαίνεται, οι Βορειοαμερικανοί στην Ευρώπη χαμογελάνε ευγενικά και μετά φιλάνε το χώμα όταν επιστρέψουν σπίτι τους (αφήνοντας, ευγενικά, την εντύπωση στους Ευρωπαίους ότι εντυπωσιάστηκαν πολύ από τις διακοπές τους στην Ευρώπη)...

Οι διαφορές δεν με ενδιαφέρουν προσωπικά γιατί είμαι ευτυχής να έχω ένα τόσο όμορφο θέρετρο κοντά στο σπίτι μου. Ευτυχώς ήξερα σκι πριν έρθω εδώ, άρα μπορώ να το φχαριστιέμαι ξέροντάς το σωστά. Βάζοντας την ασφάλεια σαν πρώτη πρωτερεότητα.

Την πρώτη μέρα οι πλαγιές ήταν περιποιημένες, με τις μηχανές του grooming και το δελτίο καιρού είχε προβλέψει χιονοθύελλα με χαμηλό σύννεφο, και, φυσικά, ήταν λιακάδα με κρυστάλλινους μπλε ουρανούς και υπέροχο χιόνι.

Για την δεύτερη μέρα είχε προβλευθεί άνοδος της θερμοκρασίας και έτσι η θερμοκρασία έπεσε και ήρθε πολύ καινούργιο χιόνι και χαμηλό σύννεφο. Είχαν μείνει ελάχιστοι σκιέρ οπότε το θέρετρο αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει τις μηχανές για να φτιάξει τις πίστες (στην Βόρειο Αμερική, οι λιγοστοί που είχαν απομείνει θα είχαν ζητήσει τα λεφτά τους πίσω και θα τα είχαν πάρει --επειδή δεν φτιάξανε τις πίστες).

Εγώ δεν έχω μάθει να κάνω σκι σε φρέσκια πούδρα όπου τα σκι βυθίζονται 20-40 εκατοστά καθώς πηγαίνεις. Δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν μπορείς να δεις τι κρύβεται κάτω από το χιόνι, και, αυτό δεν είναι ασφαλές όταν κατεβαίνεις πλαγιές. Αλλά είπα να το δοκιμάσω, μόνος μου που ήμουνα στο θέρετρο. Ανέβηκα πάνω και άρχισα προσεκτικά να κατεβαίνω. Είδα ότι δεν το φχαριστιόμουνα και ότι πάνω απ' όλα ήμουνα μόνος μου. Αποφάσισα ότι δεν θα συνεχίσω το κατέβασμα έτσι, και έκανα μία ώρα να σκαρφαλώσω, με τα σκι στον ώμο, να φτάσω στις καρέκλες για να κατέβω από εκεί. Τα τελευταία δέκα μέτρα πριν φτάσω, κατεβαίνουν από τις καρέκλες ένας ενήλικας και 6-7 παιδιά. Με βλέπει ο ενήλικας που σκαρφαλώνω κουβαλώντας τα σκι και αρχίζει να γελάει. Γελάνε και τα παιδιά. Με βοηθάτε παρακαλώ, του χαμογελάω. Συνεχίζει να γελάει και με τα παιδιά φεύγουνε. Καθώς φεύγανε είδα ότι στην πλάτη του έγραφε με μεγάλα άσπρα γράμματα "ΔΑΣΚΑΛΟΣ - ΣΧΟΛΗ ΣΚΙ".

Φτάνω στις καρέκλες, που ανεβαίνανε από την μία και κατεβαίνανε από την άλλη, μπαίνω ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις, όπως έπρεπε, και προχωρώ προς το σημείο αποβίβασης-επιβίβασης. Όπως έπρεπε, με τα σκι στον ώμο και όρθιος προς την κατεύθυνση της καθόδου, περιμένοντας τον χειριστή να σταματήσει τις καρέκλες... Με βλέπει ο χειριστής, βγαίνει από το παράπηγμά του και ρωτάει "θέλεις να πας επάνω στην κορφή;" Σκέφτηκα να του απαντήσω "όχι, λέω να πάω πλάγια και διαγωνίως", αλλά του απάντησα απλά ότι θέλω κα κατέβω. Πάει ο χειριστής χαρούμενα προς το χειριστήριο και πατάει το μεγάλο κόκκινο κουμπί να σταματήσουν οι καρέκλες. Καθώς είχαν σχεδόν σταματήσει στάθηκα μπροστά από εκείνη που μου έδειξε. Τότε ο χειριστής κάτι έκανε και οι καρέκλες άρχισαν να κινούνται πάλι παίρνοντάς με από κάτω και ρίχνοντάς με στο έδαφος. Τότε ο χειριστής έβαλε τα γέλια και τις σταμάτησε. Σηκώθηκα και κάθισα στην κοντινότερη. Πήρε τα σκι μου και μου είπε ότι θα τα βάλει στην πίσω καρέκλα, όπως έπρεπε. Άλλαξε γνώμη και μου τα έδωσε να τα κρατάω. Κατέβηκα.

Στο μπαρ με την Μαργαρίτα γνωρίσαμε έναν δάσκαλο του σκι. Του εξήγησα ότι ήθελα να μάθω τώρα να κάνω σκι και σε βαθύ χιόνι και τον ρώτησα με τι μέθοδο και κίνηση στρίβεις όταν το χιόνι είναι βαθύ. Μου απάντησε ότι όταν κατεβαίνω πρέπει να στρίβω. Σκέφτηκα να του πω "τι μου λες! σοβαρά, πράπει να στρίβω για να μην πέσω σε δέντρο;!" αλλά αντί αυτού ξαναρώτησα ευγενέστατα, ναι, αλλά, ποιά είναι η τεχνική για να στρίψει κανείς σε βαθύ χιόνι που δεν το έχουν προετοιμάσει οι μηχανές για σκι; Δεν επρόκειτο να πάρω απάντηση από τον δάσκαλο.

Αργότερα γνωρίσαμε και γίναμε φίλοι με έναν αστυνομικό που έκανε ski patrol. Μόλις του είπα την απορία μου, μου είπε να πάμε μαζί να μου δείξει. Ανεβήκαμε μαζί, κατεβήκαμε μαζί... μου εξηγούσε πολύ καθαρά, λιγόλογα και στο αντικείμενο. Κι έτσι άρχισα να μαθαίνω να κατεβαίνω και Ευρωπαϊκά βουνά που όταν δεν έχει κόσμο δεν σπαταλάνε καύσιμα να φτιάξουνε τις πίστες...

Το ξενοδοχείο είχε και WiFi για ίντερνετ. Αλλά, κάθε τρεις και λίγο η ρεσεψιονίστ έκλεινε το ρούτερ των πελατών γιατί έκανε σέρφινγκ η ίδια και ήθελε όλη την ταχύτητα δική της. Έπρεπε να τηλεφωνάμε και να μας ξανανοίγει το WiFi των πελατών. Μου θύμισε τον ξενοδόχο τεσσάρων αστέρων στην Ελλάδα το 1988 που έκανε 30 λεπτά της ώρας δικαιολογίες-αρλούμπες μέχρι να παραδεχτεί ότι πράγματι είχε κλειστή την ψύξη του κεντρικού αιρ κοντίσιον Αύγουστο μήνα για οικονομία.

Εν τω μεταξύ, εδώ στο διπλανό μας χωριό ένας ξενοδόχος μου έχει ζητήσει αν μπορώ να κάνω κάτι, Αμερικανός που είμαι τρομάρα μου, να του βρω πελάτες από την Αμερική. Τι μου φταίξανε οι άνθρωποι να τους κουβαλήσω στον τόπο των εύθυμων τουριστικών επιστημών...

Το Βαλ ντι λούτσε πάντως θα μας βλέπει συχνά :-) Για μας είναι υπέροχο! Κι εμένα μ' αρέσει πάρα πολύ.

Α! Ξέχασα να σας πω! Όταν είχαμε κατέβει όλο το βουνό με τον καινούργιο μου φίλο τον αστυνομικό της ski patrol, και ήμασταν στο τελευταίο "μπαλκόνι" πάνω από τα τελευταία 30 μέτρα (ύψος) κατάβασης, με έπιασε μια κράμπα στην δεξιά γάμπα. Έκανα την συνηθισμένη άσκηση μπρος-πίσω τα πόδια, αλλά άρχισε να πονάει σαν να ετοιμαζόντουσαν να σκιστούν οι μυς. Έβγαλα τα σκι και του είπα ότι θα κατέβω τα τελευταία 30 μέτρα τσουλώντας με τον πισινό μου. Όχι μου λέει, θα καλέσω το τομπάγκο (έλκηθρο). Όχι του λέω, δεν είναι ανάγκη, πέντε λεπτά θα κάνω. Αποκλείεται μου λέει θα καλέσω το τομπάγκο.

Πρώτη και τελευταία φορά που είχα χρησιμοποιήσει τομπάγκεν ήταν το 2004 στο Άσπεν του Κολοράντο. Είχα κουραστεί πολύ στην μέση του βουνού και είχα πει στα παιδιά της ski patrol ότι δεν με βλέπω να κατεβαίνω το υπόλοιπο με ασφάλεια γιατί είχαν στερέψει οι δυνάμεις μου. Είχαν αμέσως καλέσει και είχε έρθει ένα μηχανοκίνητο με ερπύστριες και μια αναπαυτική πολυθρόνα και με πήγε μέχρι κάτω στο Άσπεν. Και, το Αμπετόνε-Βαλ ντι λούτσε της Τοασκάνης είναι δίδυμη με το Άσπεν του Κολοράντο.

Έ, λέω στον καινούργιο φίλο μου, εντάξει, πάμε με το τομπάγο. Έρχονται δύο βαριεστημένοι με ένα φορείο και μου λένε να ξαπλώσω. Συνεχίσανε να μιλάνε μεταξύ τους μια και όπως φαινότανε κάποιο σοβαρό πρόβλημα λύνανε μεταξύ τους εκείνη την στιγμή καθώς δένανε τον κιμά στο φορείο. Με τυλίγουνε σα μούμια και αρχίζουνε να με δένουνε σαν με ζουρλομανδύα. Τραβάει η κοπελιά τα σκοινιά και τα τεντώνει πάνω στο πόδι μου και ο μυς της γάμπας άρχισε να σκίζεται. Τους εξηγούσα τι συνέβαινε αλλά ο μόνος που με καταλάβαινε στα Ιταλικά ή στα Αγγλικά, ήταν ο φίλος ο αστυνομικός ο οποίος προσπάθησε να τους διακόψει την συζήτηση να τους το εξηγήσει. Τελικά τα κατάφερε και λασκάρανε το σκοινί του ζουρλομανδύα. Αλλά το κακό είχε γίνει. Θα περπατάω λίγο περίεργα για 2-3 μέρες. Θέλανε να μου δώσουνε ιατρική περίθαλψη βλέπετε, αλλά φαίνεται ότι πρώτα έπρεπε να κάνουν το πρόβλημα χειρότερο για να αξίζει τον κόπο. Ακόμα και από μέσα από τον ζουρλομανδύα πάντως κατάφερα να πιάνομαι από τις άκρες του φορείου και να μετατοπίζω το βάρος μου διορθώνοντας την κατάσταση μια που δεν παίρνανε χαμπάρι ότι κάθε τόσο με αδειάζανε.

Η Μαργαρίτα πήρε τις φωτογραφίες καθώς με φέρνανε. Μόλις λύθηκε το πρώτο λουρί πετάχτηκα έξω, πήρα τα μπαστούνια μου του σκι και κατευθύνθηκα προς το μπαρ. Η Μαργαρίτα δεν είχε δει ότι είχα πάρει τα μπαστούνια μου γιατί μιλούσε με τον φίλο τον αστυνομικό, και ρώτησε την κοπέλα που με είχε φέρει που είναι τα μπαστούνια μου να τα πάρει. Η κοπέλα της έδειξε τα μπαστούνια του αστυνομικού και η Μαργαρίτα τα πήρε καιι τα πήγε στο Ξενοδοχείο. Όταν ετοιμαζόμασταν να φύγουμε είδα τα ξένα μπαστούνια. Η Μαργαρίτα τα πήγε στον αστυνομικό ότι κάποιος θα τα ψάχνει, και ο αστυνομικός λέει δικά μου είναι! Όλο το πρωί έκανα περιπολία χωρίς μπαστούνια!

Τι είχαμε πει πρόσφατα σ' αυτό το μπλογκ περί του συσχετισμού μεταξύ οικονομικής κρίσης και κάλου στον εγκέφαλο;