Λένε ότι δεν τελειώνει κάτι μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία (it ain't over 'till the fat lady sings) --εννοώντας ότι για να τελειώσει μια όπερα πρέπει η ντίβα πρίμαντόνα να πει το τελευταίο της τραγούδι.
Ίσως θα έπρεπε να περιμένω να τραγουδήσει η χοντρή κυρία πριν πω την γνώμη μου, αλλά, τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας ενός προέδρου των ΗΠΑ δεν συμβαίνει συνήθως τίποτα καθώς όλοι προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές στις οποίες δεν μπορεί να συμμετέχει, και, πολύ φοβάμαι ότι η χοντρή κυρία έχει ήδη φύγει από το κτήριο της όπερας για τον συγκεκριμένο προεδρο. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν τα κατάφερε να αφήσει έργο πίσω του άλλο από το ότι μας γλύτωσε από την Σάρα Παίηλιν στην θέση της αντιπροέδρου του Τζων ΜαΚαίην το 2008, και από τον Μιτ Ρόμνι το 2012. Ίσως η κληρονομιά του να είναι το κακό που απέτρεψε.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μία τραγική φιγούρα. Όχι τόσο γιατί δεν κατάφερε στην μακρά πνοή να παραδώσει στον Αμερικανικό λαό οτιδήποτε από όσα υποσχέθηκε με τόση ελπίδα το 2008, αλλά επειδή κατά βάση συνέχισε, ή μάλλον δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει, την κληρονομιά των οκτώ ετών του Τζωρτζ Μπους ο οποίος κατέστρεψε τις ΗΠΑ και τον πλανήτη: επανάφερε τον ψυχρό πόλεμο, αυτή την φορά λίγο "θερμότερο", εναντίων ενός νεφελώδους και αόρατου "εχθρού" και έτσι εγγυήθηκε την υποταγή των πολιτών σε υπερ-εξουσίες του κράτους και όσον αφορούσε την "άμυνα" και όσον αφορούσε την απληστία της εκτός ελέγχου οικονομίας των μπατζανάκηδών του στο Τέξας και αλλού. Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι περισσότερο από τους Δημοκρατικούς πιστεύουν σε λιτότερη κυβέρνηση, κατέλυσαν κάθε έννοια διαφάνειας ή ελεγχόμενης κυβέρνησης μεταξύ 2001 και 2008. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπόρεσε να αναστρέψει αυτήν την πορεία κι' ας εκλέχθηκε υποσχόμενος να κάνει ακριβώς αυτό.
Η γνώμη μου είναι ότι απλά δεν είχε την πείρα και γνώση του πως να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει, και τι δεν πρέπει να γίνει, για να επιτύχει αυτά που ήθελε και πως να φτάσει εκεί πλοηγώντας τα εμπόδια και κατευθύνοντας τους συνεργάτες που επέλεγε. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρειαζόταν πολύ περισσότερη τεχνική και τέχνη, και χάρισμα, για να το καταφέρει αυτό από όσο χρειαζότανε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος.
Θα μπορούσε ένας άνθρωπος στην Αμερική να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα ή παράθυρο αν είχε το χάρισμα του Ρούζβελτ, του Κέννεντυ, του Ρέγκαν ή του Κλίντον, ότι χρώμα και να ήταν το δέρμα του. Ο Ρούζβελτ ήταν σε αναπηρική καρέκλα, ο Κέννεντυ ήταν Ρωμαιοκαθολικός, ο Ρέγκαν ηθοποιός και ο Κλίντον χωριάτης απ' την άνω Αρκινσοπετινίτσα. Πως τα κατάφεραν όμως! Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν το είχε. Και λυπάμαι γι' αυτό.
Για λίγο καιρό φάνηκε ότι ίσως η κληρονομιά του να ήταν ο νόμος που υποχρέωνε όλους του πολίτες της χώρας να αγοράσουν ιδιωτική ιατρική περίθαλψη και οι ακροβασίες με τις οποίες προσπάθησε να διοχετεύσει αρκετά φτηνότερα προγράμματα ιδιωτικής περίθαλψης. Αλλά, εκτός από την λυπηρή καθέλκυση του καραβιού αυτού στο ίντερνετ (κάτι μεταξύ Ελληνικού Taxisnet και τούρκικου παζαριού), ο στόχος ήταν τόσο μεγάλος και πολύπλοκος που είναι σχεδόν σίγουρο ότι σύντομα, σε μερικά χρόνια, θα εξαεριστεί. Δεν είχε συνεργάτες άξιους. Δεν μπόρεσε να τους επιλέξει. Τουλάχιστον ο Τζωρτζ Ντάμπγια Μπους ήταν μανούλα στο να επιλέγει αποτελεσματικούς (για τους σκοπούς του) συνεργάτες.
Για να μην μιλήσουμε κιόλας για τις εκτός οποιουδήποτε ελέγχου και λογικής μυστικές υπηρεσίες, και τις ανεγκέφαλες επιλογές εξωτερικής πολιτικής όπως οι επιθέσεις και οι δολοφονίες με ανεπάνδρωτα αεροσκάφη --που ξέφυγαν εντελώς επί Ομπάμα.
Είναι αμφίβολο, το θεωρώ απίθανο, να προλάβει τα τελευταία δυόμισι χρόνια της θητείας του να βγάλει κάποιο κουνέλι από το καπέλο του (...pull a rabbit out of his hat). Ακόμα και το ακροατήριο έχει αρχίσει να φεύγει.
Εν τω μεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να αποβάλλουν το κόμμα του τσαγιού έχοντας επιτέλους καταλάβει τι καρκίνωμα είναι, αλλά το πρωτοπαλήκαρό τους για τις επόμενες εκλογές, ο κυβερνήτης του Νιού Τζέρση Κρις Κρίστι, βγήκε αναμεμειγμένος σε δύο σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας στυλ εντελώς μαφιόζικου και έχουν αρχίσει να τον αδειάζουν όλοι. Μπορεί να χάσει και το γραφείο του Κυβερνήτη της Πολιτείας. Δεν τους βλέπω τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν έτοιμο άλλον μασκαρά πίσω από την πόρτα νούμερο δύο --και ούτε έχουν καιρό να ετοιμάσουν κάποιον καλύτερο από τους προηγούμενους. Ο δε κύριος Ραντ έχει αρχίσει πλέον να τα χάνει εντελώς, σαν τον μπαμπάκα του, και τον βλέπω κι αυτόν να γίνεται περίγελο πολύ πριν τις επόμενες εκλογές. Καλά... ο Ραντ Πωλ έπρεπε να βάλει υποψηφιότητα στην Ελλάδα. Θα τον χάβανε αρκετοί χαβαλέδες: είναι κάτι να δεις σαν τσίπρας της ακροδεξιάς (το αποτέλεσμα από έντεχνους τυχωδιώκτες-τσογλάνια είναι το ίδιο ότι χρώματα και να φοράνε). Για το πόσοι θα τον χάψουνε πλέον στις ΗΠΑ, ιδίως δύο χρόνια στο μέλλον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Πράγματι, η συνεισφορά του Μπαράκ Ομπάμα στον ρου της Ιστορίας ήταν τελικά το ότι κράτησε εκτός Λευκού Οίκου τους συγκεκριμένους ανταγωνιστές του τις τελευταίες δύο εκλογές. Αλλιώς, θα είμασταν πολύ, μα πολύ χειρότερα.
Ίσως θα έπρεπε να περιμένω να τραγουδήσει η χοντρή κυρία πριν πω την γνώμη μου, αλλά, τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας ενός προέδρου των ΗΠΑ δεν συμβαίνει συνήθως τίποτα καθώς όλοι προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές στις οποίες δεν μπορεί να συμμετέχει, και, πολύ φοβάμαι ότι η χοντρή κυρία έχει ήδη φύγει από το κτήριο της όπερας για τον συγκεκριμένο προεδρο. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν τα κατάφερε να αφήσει έργο πίσω του άλλο από το ότι μας γλύτωσε από την Σάρα Παίηλιν στην θέση της αντιπροέδρου του Τζων ΜαΚαίην το 2008, και από τον Μιτ Ρόμνι το 2012. Ίσως η κληρονομιά του να είναι το κακό που απέτρεψε.
Μετά από πέντε-έξι χρόνια ίσως κι' αυτό το επίτευγμα να ξεχαστεί και να τον θυμόμαστε μόνο σαν τον άνθρωπο που καθυστέρησε την Χίλαρυ Κλίντον για οχτώ χρόνια.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μία τραγική φιγούρα. Όχι τόσο γιατί δεν κατάφερε στην μακρά πνοή να παραδώσει στον Αμερικανικό λαό οτιδήποτε από όσα υποσχέθηκε με τόση ελπίδα το 2008, αλλά επειδή κατά βάση συνέχισε, ή μάλλον δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει, την κληρονομιά των οκτώ ετών του Τζωρτζ Μπους ο οποίος κατέστρεψε τις ΗΠΑ και τον πλανήτη: επανάφερε τον ψυχρό πόλεμο, αυτή την φορά λίγο "θερμότερο", εναντίων ενός νεφελώδους και αόρατου "εχθρού" και έτσι εγγυήθηκε την υποταγή των πολιτών σε υπερ-εξουσίες του κράτους και όσον αφορούσε την "άμυνα" και όσον αφορούσε την απληστία της εκτός ελέγχου οικονομίας των μπατζανάκηδών του στο Τέξας και αλλού. Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι περισσότερο από τους Δημοκρατικούς πιστεύουν σε λιτότερη κυβέρνηση, κατέλυσαν κάθε έννοια διαφάνειας ή ελεγχόμενης κυβέρνησης μεταξύ 2001 και 2008. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπόρεσε να αναστρέψει αυτήν την πορεία κι' ας εκλέχθηκε υποσχόμενος να κάνει ακριβώς αυτό.
Η γνώμη μου είναι ότι απλά δεν είχε την πείρα και γνώση του πως να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει, και τι δεν πρέπει να γίνει, για να επιτύχει αυτά που ήθελε και πως να φτάσει εκεί πλοηγώντας τα εμπόδια και κατευθύνοντας τους συνεργάτες που επέλεγε. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρειαζόταν πολύ περισσότερη τεχνική και τέχνη, και χάρισμα, για να το καταφέρει αυτό από όσο χρειαζότανε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος πρόεδρος.
Το χρώμα του δέρματός του εγγυήθηκε ότι θα έβρισκε την πλέον λυσσαλέα αντίσταση από το κατεστημένο καμουφλαρισμένη αριστοτεχνικά για να μην φανεί ποτέ για το τι πραγματικά ήταν: Αμερικανικός ρατσισμός. Όλες οι πόρτες και τα παράθυρα της Ουάσιγκτον έμειναν ερμητικά κλειστά και δυστυχώς δεν μπόρεσε να ανοίξει ούτε ένα.
Θα μπορούσε ένας άνθρωπος στην Αμερική να ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα ή παράθυρο αν είχε το χάρισμα του Ρούζβελτ, του Κέννεντυ, του Ρέγκαν ή του Κλίντον, ότι χρώμα και να ήταν το δέρμα του. Ο Ρούζβελτ ήταν σε αναπηρική καρέκλα, ο Κέννεντυ ήταν Ρωμαιοκαθολικός, ο Ρέγκαν ηθοποιός και ο Κλίντον χωριάτης απ' την άνω Αρκινσοπετινίτσα. Πως τα κατάφεραν όμως! Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν το είχε. Και λυπάμαι γι' αυτό.
Για λίγο καιρό φάνηκε ότι ίσως η κληρονομιά του να ήταν ο νόμος που υποχρέωνε όλους του πολίτες της χώρας να αγοράσουν ιδιωτική ιατρική περίθαλψη και οι ακροβασίες με τις οποίες προσπάθησε να διοχετεύσει αρκετά φτηνότερα προγράμματα ιδιωτικής περίθαλψης. Αλλά, εκτός από την λυπηρή καθέλκυση του καραβιού αυτού στο ίντερνετ (κάτι μεταξύ Ελληνικού Taxisnet και τούρκικου παζαριού), ο στόχος ήταν τόσο μεγάλος και πολύπλοκος που είναι σχεδόν σίγουρο ότι σύντομα, σε μερικά χρόνια, θα εξαεριστεί. Δεν είχε συνεργάτες άξιους. Δεν μπόρεσε να τους επιλέξει. Τουλάχιστον ο Τζωρτζ Ντάμπγια Μπους ήταν μανούλα στο να επιλέγει αποτελεσματικούς (για τους σκοπούς του) συνεργάτες.
Για να μην μιλήσουμε κιόλας για τις εκτός οποιουδήποτε ελέγχου και λογικής μυστικές υπηρεσίες, και τις ανεγκέφαλες επιλογές εξωτερικής πολιτικής όπως οι επιθέσεις και οι δολοφονίες με ανεπάνδρωτα αεροσκάφη --που ξέφυγαν εντελώς επί Ομπάμα.
Είναι αμφίβολο, το θεωρώ απίθανο, να προλάβει τα τελευταία δυόμισι χρόνια της θητείας του να βγάλει κάποιο κουνέλι από το καπέλο του (...pull a rabbit out of his hat). Ακόμα και το ακροατήριο έχει αρχίσει να φεύγει.
Εν τω μεταξύ, οι Ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να αποβάλλουν το κόμμα του τσαγιού έχοντας επιτέλους καταλάβει τι καρκίνωμα είναι, αλλά το πρωτοπαλήκαρό τους για τις επόμενες εκλογές, ο κυβερνήτης του Νιού Τζέρση Κρις Κρίστι, βγήκε αναμεμειγμένος σε δύο σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας στυλ εντελώς μαφιόζικου και έχουν αρχίσει να τον αδειάζουν όλοι. Μπορεί να χάσει και το γραφείο του Κυβερνήτη της Πολιτείας. Δεν τους βλέπω τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν έτοιμο άλλον μασκαρά πίσω από την πόρτα νούμερο δύο --και ούτε έχουν καιρό να ετοιμάσουν κάποιον καλύτερο από τους προηγούμενους. Ο δε κύριος Ραντ έχει αρχίσει πλέον να τα χάνει εντελώς, σαν τον μπαμπάκα του, και τον βλέπω κι αυτόν να γίνεται περίγελο πολύ πριν τις επόμενες εκλογές. Καλά... ο Ραντ Πωλ έπρεπε να βάλει υποψηφιότητα στην Ελλάδα. Θα τον χάβανε αρκετοί χαβαλέδες: είναι κάτι να δεις σαν τσίπρας της ακροδεξιάς (το αποτέλεσμα από έντεχνους τυχωδιώκτες-τσογλάνια είναι το ίδιο ότι χρώματα και να φοράνε). Για το πόσοι θα τον χάψουνε πλέον στις ΗΠΑ, ιδίως δύο χρόνια στο μέλλον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Πράγματι, η συνεισφορά του Μπαράκ Ομπάμα στον ρου της Ιστορίας ήταν τελικά το ότι κράτησε εκτός Λευκού Οίκου τους συγκεκριμένους ανταγωνιστές του τις τελευταίες δύο εκλογές. Αλλιώς, θα είμασταν πολύ, μα πολύ χειρότερα.
Τα πέντε "μα" των Ρεπουμπλικάνων:
Αυτή η τελευταία εικόνα μου άρεσε πολύ. Ας την κοιτάξουμε από πιο κοντά:
Το συγκεκριμένο διαμάντι αέρος που διέφυγε από τον πρωκτό που έχει στο πρόσωπό του ο κύριος Πωλ (Γερουσιαστής Πωλ, από την Μεγάλη Πολιτεία του Κεντάκυ, παρακαλώ) ήταν το εξής:
"Σχετικά με την ιδέα του αν έχεις το δικαίωμα ιατρικής περίθαλψης... αφής υποστηρίξεις την πίστη ότι έχεις το δικαίωμα να λαμβάνεις κάποιου τις υπηρεσίες... βασικά λες ότι πιστεύεις στην δουλεία (σκλαβιά)"
Το περιοδικό The Nation κυκλοφορεί από το 1865, από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου όταν ελευθερώθηκαν οι σκλάβοι, και είναι το παλαιότερο περιοδικό που ακόμα κυκλοφορεί ανελλιπώς στις ΗΠΑ. Αυτοαποκαλείται "Η ναυαρχίδα της Αριστεράς".
Η συγκεκριμένη σελίδα είναι εδώ:
http://www.thenation.com/timeless-whoppers-rand-paul
Ένα άρθρο από αλλού, που αξίζει να διαβάσει κανείς για να πάρει μια ιδέα του τι ελκύει την δεξιά αυτές τις μέρες στο Αμέρικα, εδώ:
http://www.nationaljournal.com/magazine/the-truthiness-of-rand-paul-20131017
(Α! και για όσους δεν γνωρίζουν από κοντά το μανούλι που σερβίρισε στους εκλογείς ο ΜαΚαίην το 2008: όταν η Σάρα Πέηλιν, η οποία ήταν Κυβερνήτης της Αλάσκα, ρωτήθηκε στο πλαίσιο διεθνούς πολιτικής τι ξέρει για την Ρωσία, απήντησε ότι βλέπει την Ρωσία από το παράθυρό της)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου