Τι ομορφιά, η ζωή... τι μεγάλος κόσμος, και πόσο λίγος χρόνος. Μια ζωή περνάει σαν ανοιγοκλείσιμο ματιών, αλλά κάθε στιγμή μπορεί να κρατά μια αιωνιότητα. Και τι καλά που φέρθηκε η ζωή όταν μέσα στο τσεροκή μου έφτασα σπίτι μας για πρώτη φορά, και δεν ξανάφυγα ποτέ, για μία αιωνιότητα. Δεν το είχα δει ποτέ, ούτε καν σε ταινία... την στιγμή που κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον για πρώτη φορά ξέραμε ότι είμασταν ...home. Πάντα ήξερα ότι είναι εντελώς φυσικό όχι μόνο να τα θέλω όλα αλλά να θέλω περισσότερα, πάντα --το μυστικό ήταν πως δεν είναι δύσκολο αν το θεωρείς φυσικό, και αν ξέρεις ότι μόνο στον εαυτό σου μπορείς να υπολογίζεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το αποφασίσης και να το κάνεις σαν να το έχεις ήδη κάνει ένα εκατομμύριο φορές. Ήμουνα μικρός στο θερινό σινεμά Άδωνις, στο Έδεμ, ή στην Διάνα στον Φλοίσβο όταν θέλησα να σκαρφαλώσω στην οθόνη, να μπω μέσα και να ζήσω πάντα εκεί...και χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι το είχα κάνει από πολύ καιρό και ήταν αλήθεια.
Και από όλες τις ταινίες που είναι το άλμπουμ της ζωής μου, και την μουσική που είναι το σάουντ τρακ, δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, ένα κομμάτι, και προσπαθώ, έτσι για να φχαριστηθώ την άσκηση, του να διαλέξω ένα. Υπάρχει τόση μουσική, δική μου, που καμιά φορά βάζω εδώ στο μπλογκ, αλλά στο βάθος της ψυχής η μουσική έχει μιά μεγάλη ορχήστρα και μία εξωπραγματική φωνή, μάλλον από την δεκαετία του '70. Θυμάμαι το Μαχόγκανι... where are you going to? do you like the things that life is showing you? where are you going to? do you know? (και η απάντηση είναι, ναι) Σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο, ένα μπαρ, ένα εστιατόριο, το Elaine's στην δεύτερη λεωφόρο, το '83, καθώς περπατάς, ακουμπάνε οι ώμοι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που γυρνάνε να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον για ένα γρήγορο χαμόγελο, τα πρόσωπα λίγα εκατοστά το ένα από το άλλο, και καταλαβαίνεις ότι καθώς γύριζες στο τραπέζι σου ακούμπησες και σου χαμογέλασε η Νταϊάνα Ρος... Όμως δεν είναι το Μαχόγκανι το τραγούδι... κοντά, αλλά δεν φτάνει. Όταν φύγουν ένα-ένα όλα, δίνοντας τόπο για το επόμενο στην θύμηση, εκείνο που μένει τελευταίο και βαθύτερα στην ψυχή είναι το The way we were (και κανείς καθώς-πρέπει liberal δεν μπορεί να μην έχει και το DVD της ταινίας).
...if we had to do it all again, tell me would we? could we?
και η απάντηση είναι πάντα, ναι, of course we would.
(την Barbra δεν την έχω συναντήσει [ακόμα]... αλλά είναι από το Μπρούκλυν, από την άλλη μεριά της γέφυρας)
μπόνους τραγούδι:
κι' άλλο ένα
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου απόγευμα Νικόλα, κανείς δεν κουράζει, ότι θέλουμε γράφουμε, για όλους, κι αν είναι μέσα στο θέμα ακόμα καλύτερα ;-)
ΔιαγραφήΘα λυπόμουνα που έχεις τέτοια άποψη για αυτό που αποκαλείς "αγάπη", αν σε κάνει να κρίνεις πρώτιστα τους άλλους. Από ότι καταλαβαίνω η "αγάπη" υποτίθεται ότι δεν βάζει "όρια" και "κανόνες", και δεν κρίνει. Ο δε Σαούλ από την Ταρσό μάλλον χρησιμοποιούσε την έννοια της "αγάπης" σαν θεμέλιο για "πίστη" (και η πίστη έχει πάντα απαιτήσεις, κάτι που πάει κατ' ευθείαν αντίθετα στο τι θα έπρεπε να επιτρέπει η αγάπη). Γνώμες είναι αυτές. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει αυτήν την αφηρημένη έννοια από την δική του σκοπιά.
Πάντως στην ανάρτηση πουθενά δεν ανέφερα τίποτα για "αγάπη". Ούτε τα τραγούδια που έβαλα λένε για "αγάπη". Αν εννόησα τίποτα που να φέρνει εμμέσως προς "αγάπη", ίσως να ήταν κοντύτερα στο ότι αγαπάω τον εαυτό μου. Αν δεν αγαπάει κανείς τον εαυτό του πως μπορεί να αγαπήσει άλλους, και πως μπορούν να τον αγαπήσουν οι άλλοι;;; Δεν ανέφερα την λέξη "αγάπη" πουθενά στο κείμενο, ούτε την εννόησα.
Έγραψα μόνο για το πως βλέπω την ζωή εγώ, και το τι θέλω από την ζωή, και πως παίρνω αυτά που θέλω από την ζωή. Έγραψα και το πως έφτασα home. Η λέξη "home" δεν μεταφράζεται στα Ελληνικά όπως εννοείται στα Αγγλικά. Έχει να κάνει με την "εστία", εκείνο το μέρος όπου αισθάνεται κανείς απόλυτα στο σπίτι του χωρίς ανάγκη να παριστάνει για κανέναν ότι είναι τίποτα παραπάνω, ή παρακάτω, ή διαφορετικό από αυτό που είναι. Χωρίς ανάγκη να βάζει ετικέτες ή να ακούει τι λένε άλλοι ότι πρέπει να αισθάνεται για να είναι "σωστός" κατά την γνώμη των άλλων. Ένα μέρος απόλυτης άνεσης, χαλάρωσης και ελευθερίας όπου δεν απαιτεί κανένας καμία προσπάθεια άλλη από το να είσαι αυτό που είσαι... Ένα μέρος όπου κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Ένα μέρος ζεστό, με θαλπωρή, χωρίς συνθήκες, όρους και αναμενόμενα. Home.
Εύχομαι σε όλους να το βρίσκονται πάντα σε ένα τέτοιο μέρος όπως το βλέπει ο καθένας. Φυσικά δεν θα είναι το ίδιο που βρήκα εγώ. Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό του ποιός είναι.
Να, με κάτι τέτοια έρχομαι στο κέφι και ξεχνάω και τον Gianis και τον Wolfgang :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας τα σχόλια, ήταν σαν να άκουγα τον Χατζή με την Μαρινέλλα :)
https://www.youtube.com/watch?v=2t5hUlL4Jgg
Εννοείται ότι όταν λες Wolfgang εννοείς τον Amadeus (Mozart), αλλά Gianis δε μού 'ρχετε;;; Στο Google βρήκα Restaurant Giani's στο Νέο Δελχί, και ένα Gianis Ice Cream, και ΄να Gianis Delivery. Εκτός αν ενοείς τον Πουλόπουλο; Άστα Νεαρέ Ιωάννη μου. Η Γη γυρνάει, γύρω-γύρω και ζαλίζει!
Διαγραφή