Ιστορικά

 

Αρκάς

Αυτές τις μέρες διαβάζουμε διάφορες αντιδράσεις που έχουν έρθει σε έξαψη με αφορμή τον θάνατο και ταφή του Κωνσταντίνου Β’, ο οποίος ήταν Βασιλιάς των Ελλήνων 1964-1974, εξορισμένος 1967-1974 –του οποίου του αφαιρέθηκε η Ελληνική υπηκοότητα το 1994 επειδή δεν είχε επίθετο (ψάξτε το, αυτή ήταν η δικαιολογία της αιτιολογίας).

Διαβάζοντας τα κουραφέξαλα που γράφονται, το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι το γνωστό στους Ελληνο-Αμερικανούς ανέκδοτο:

- Που είναι η Ιταλική μαφία;
- Στο Μπρούκλιν.
- Που είναι η Ρωσική μαφία;
- Στο Μπράιτον Μπητς.
- Που είναι η Ελληνική μαφία;
- Δεν υπάρχει Ελληνική μαφία γιατί δεν μπορείς να βρεις Έλληνα να πάρει διαταγές από άλλον Έλληνα.

Σοβαρά όμως, το πρώτο που κάνει εντύπωση διαβάζοντας τις θλιβερές ατάκες και πατρονάρισμα αλαζονείας είναι ότι ο κόσμος μιλάει για αυτές τις υποθέσεις σαν να έγιναν τα γεγονότα εχθές, αντί πριν 49, 58, 74, 101 και 191 χρόνια. Περίπου τρία εκατομμύρια Έλληνες από τα δέκα εκατομμύρια που ζουν σήμερα, δεν είχαν καν γεννηθεί το 1974, άσε το ’65… όλοι όμως μιλάνε για αυτά σαν να τα έζησαν κυριολεκτικά εχτές. Πως εξηγείται αυτό κοιτώντας την κοινωνία σήμερα στο σύνολό της;

Όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που αισθάνεται γεγονότα δεκαετιών σαν να έγιναν σήμερα ή χτες, η ψυχιατρική επιστήμη το ονομάζει αυτό PTSD (Post Traumatic Syndrome Disorder), δηλαδή «Διαταραχή Μετατραυματικού Συνδρόμου» και η επιστήμη προτείνει εντατική και μακρόχρονη ψυχοθεραπεία, σε πολλές περιπτώσεις συνοδευόμενη από φάρμακα. Αναρωτιέμαι πως η κοινωνιολογία μεταφέρει το «PTSD» σε επίπεδο κοινωνίας στο σύνολό της. Ιδίως όταν τα «τραυματικά» γεγονότα ξεκίνησαν το 1832 και τελείωσαν το 1974, διαρκώντας 142 χρόνια.

Μπορεί να πρόκειται για κάτι τέτοιο… όμως εξ’ίσου πιθανόν είναι να πρόκειται για κάτι άλλο… όταν θυμηθούμε ότι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 την κέρδισαν οι Βρετανοί, Γάλλοι και Ρώσοι στο Ναβαρίνο το 1828, αφού από το 1824 οι Ρωμιοί φαγωνόντουσαν μεταξύ τους και είχαν χάσει την υπεροχή επί των Οθωμανών, έχοντας ήδη πάρει και χρεοκοπήσει το πρώτο τους δάνειο, τσακωνόμενοι σε ποια φατριά θα πάνε τα λεφτά… όταν  θυμηθούμε ότι το 1828 δημιουργήθηκε, από τους Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους Ελληνικό Κράτος με αρχηγό Κράτους Έλληνα Κυβερνήτη, τον οποίον Έλληνες από την Μάνη, προσκείμενοι στο πολιτικό «στρατόπεδο» της Ύδρας, τον δολοφόνησαν το 1831 και η μικρή Ελλάδα έπεσε σε χάος από το οποίο την έσωσαν οι Βρετανοί, Γάλλοι και Ρώσοι το 1832 επιβάλλοντας να γίνει το πολίτευμα Βασίλειο και έφεραν πρώτα έναν Βαυαρό για Βασιλιά, και μετά ξεκίνησαν μια δυναστεία από την Δανία… κάνεις ορισμένες σκέψεις και ερωτήσεις που αναπόφευκτα σε επιστρέφουν στο ανέκδοτο, το κλου του οποίου είναι ότι δεν μπορείς να βρεις δυό Ρωμιούς να συμφωνήσουν μεταξύ τους.

Άλλωστε, όσο μιλάμε για ανέκδοτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το άλλο ευτράπελο, ότι τον εικοστό πρώτο αιώνα η Ελλάδα πήγε στην ΟΥΝΕΣΚΟ να αποδείξει ότι το θέατρο σκιών «Ο Καραγκιόζης» (Karagioz σημαίνει «μαυρομάτης» στα Τούρκικα), που προέρχεται από ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο του δέκατου έκτου αιώνα, έναν Τούρκο Οθωμανό στην Μικρασιατική πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον οποίον τον εκτέλεσαν μαζί με τον φίλο του τον Χατζή Αβά γιατί ήταν χωρατατζήδες και καθυστερούσαν τους εργάτες στα δημόσια έργα, και ο μύθος του κατέληξε να γίνει θέατρο Σκιών ανάμεσα στους Οθωμανούς, είναι λέει πολιτιστική κληρονομιά Ελληνική, ισχυρισμό τον οποίον η Ελλάδα έχασε στην ΟΥΝΕΣΚΟ.

Μην ξεχνάμε επίσης ότι μέχρι το 1974 η Ελλάδα ήταν μια χώρα του τρίτου κόσμου όπου τα 50% περίπου του πληθυσμού συγκεντρώθηκαν στην περιοχή της πρωτεύουσας (σήμερα περίπου 42%), σε μια χώρα που εισάγει από το εξωτερικό το μέγιστο ποσοστό των τροφίμων και αγαθών με τα οποία επιβιώνει. Μια χώρα που όταν την έβαλαν στην Ευρωζώνη το 2002 δεν συνειδητοποίησε κανείς ότι ενώ είχαν σχεδόν το ίδιο κόστος ζωής με την υπόλοιπη Ευρωζώνη, οι αποδοχές τους σε μισθούς ήταν το 25% των αποδοχών στην υπόλοιπη Ευρωζώνη. Και ας κοιτάξουμε την σημερινή πόλη της Ρώμης (4% του πληθυσμού της Ιταλίας), μια πόλη αρμονικής αρχιτεκτονικής σεβόμενης την Ιστορία της των 2.500 ετών, και μετά ας κοιτάξουμε την κακάσχημη ζούγκλα του μπετόν αυθαίρετων εγωκεντρικών κτισμάτων που είναι η σημερινή Αθήνα στην οποία δεν μπορεί να επιζήσει (χωρίς ψυχοφάρμακα) οποιοσδήποτε άνθρωπος που να έχει ζήσει σε άλλες μεγαλουπόλεις εκτός Ελλάδας. Οι φωνές, ο εγωισμός, και τα αυθαίρετα μόνο, φέρνουν απελπισία. Και μετά, δεν υπάρχει ένας Έλληνας που να αναλαμβάνει ευθύνη για την χώρα του. Για όλα φταίνε οι «άλλοι». Πάντα.

Το πρόβλημα του ανόθευτου μίσους για τον πρώην βασιλιά, απόγονο της ξενόφερτης βασιλείας, και το που θα ταφεί, αρχίζει να φαίνεται περισσότερο ως τσιτάτο και ως δικαιολογία, παρά σοβαρή συζήτηση. Το πρόβλημα φαίνεται σαν κάτι πολύ βαθύτερο και πλατύτερο. Οι μόνες λογικές οδοί προς ανάλυση της φύσης της νεοελληνικής κοινωνίας φαίνεται να είναι, ή ότι υπάρχει πρόβλημα ψυχιατρικής φύσης, ή ότι δεν υπάρχει μια «Ελλάδα» αλλά πολλές, όπου όλες οι Ελλάδες προσπαθούν να υπερισχύσουν η μία της άλλης στο λεκανοπέδιο Αιγάλεω-Πάρνηθα-Πεντέλη-Υμηττός. Ακριβώς όπως προσπαθούσαν να υπερισχύσουν η μία της άλλης από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ως τον διχασμό που έφερε την Μικρασιατική καταστροφή, και μετά με τον εμφύλιο (που για μερικούς ακόμα δεν έχει τελειώσει)... Ποιος θα υπερισχύσει; Οι Μινωικοί, οι Δαναοί, οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αιολείς, οι Αχαιοί; Οι Ρωμιοί (Romani); Ποιος; οι υπέρμαχοι της Δυτικής Οικονομίας ή οι υπέρμαχοι της Σοβιετικής δικτατορίας; Ναι, ναι, η Σοβιετική Ένωση έπεσε πριν 32 χρόνια το ’91 αλλά το κουκουέ ακόμα περιμένει αλληλογραφία από τον Στάλιν που πέθανε το ’53, και τις συνιστώσες του κουκουές του Κύρκου τις έβαλε στον γύψο ένας τυχοδιώκτης-τσογλάνι και τό ‘κανε προσωποπαγές, δοξάστε τον. Και ο γιός του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για το ότι δεν έγινε εμφύλιος στην Κρήτη είναι σήμερα καλαμπούρι.

Πάσχει άραγε η Ελληνική κοινωνία σήμερα από «Διαταραχή Μετατραυματικού Συνδρόμου», ή μήπως δεν υπάρχει μια Ελληνική κοινωνία αλλά πολλές, και δεν μπορούν να αισθανθούν την ταυτότητά τους ως μια ταυτότητα, υπεράνω των πολιτικών πραγμάτων τους και εγωκεντρισμού τους;

Προσωπικά, δεν νομίζω ότι, όποιο και να είναι το πρόβλημα, θα λυθεί αν το Βρετανικό Μουσείο επιστρέψει τα εκθέματά του στα κράτη που τυχαίνει να βρίσκονται σήμερα στην γεωγραφική περιοχή όπου τα εκθέματα δημιουργήθηκαν πριν αιώνες. Κι’ αν ακόμα κάψουμε και γκρεμίσουμε το Βρετανικό Μουσείο, και ξεθάψουμε τα κόκαλα του Έλγιν και τα πετάξουμε σε μια χωματερή, το πρόβλημα των Ελλήνων δεν νομίζω ότι θα λυθεί. 

Για μένα… σκέφτομαι… Το φυσάω και δεν κρυώνει που μάθαινα ο δύστυχος καθαρεύουσα δώδεκα χρόνια και μετά φορέσαμε ζιβάγκο και καταργήθηκε η καθαρεύουσα, πολύ αργά για μένα. Τουλάχιστον έμαθα Αγγλικά...

Όσον αφορά το αν είναι Έλληνας… Κρίνοντας τον μόνο άνθρωπο τον οποίον έχω δικαίωμα να κρίνω, εμένα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Κωνσταντίνος μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο Έλληνας από όσο είμαι εγώ με τα τρία μου διαβατήρια, την Εστία μου πέρα από τον ωκεανό, και το ότι δεν πρόκειται να ταφώ στην Ελλάδα.

Απαντώντας σε όποιον αναγνώστη σταμάτησε να διαβάζει στην πρώτη παράγραφο και πέρασε τα τελευταία δέκα λεπτά ωρυόμενος κατά του Κωνσταντίνου αποκαλώντας τον «Κωκό» ας θυμίσω ότι όταν γεννήθηκε δεν ήταν στο χέρι του να ελέγξει το γεγονός του που και σε ποιον γεννήθηκε. Ότι, γεννήθηκε στην Αθήνα, ο πατέρας του γεννήθηκε στην Αθήνα, ο παππούς του γεννήθηκε στην Αθήνα και ο προπάππους του γεννήθηκε στην Δανία. Ότι έφυγε πλέον με προορισμό την ανεξερεύνητη χώρα από την αγκαλιά της οποίας κανενας ταξιδιώτης δεν επιστρέφει. Ότι η οικογένειά του είναι θαμμένοι όλοι μαζί και, εκτός αν τους ξεθάψετε όλους και στείλετε τα κόκαλά τους αλλού, τι λόγος υπάρχει να μην ταφεί κοντά τους, σε όποιον και να ανήκει η γη αυτή; Και καθώς μιλάμε για το Τατόι ας θυμηθούμε ότι από την ημέρα που έγινε δική σας περιουσία το αφήσατε να γίνει αλάνα και σκουπιδότοπος, που έκανε την Μαργαρίτα να δακρύσει όταν είδε το 2015 σε τι χάλια το έχετε αφήσει --σχεδόν όπως κάνατε επί 20 χρόνια και με το Ελληνικό. Και, ότι το καινούργιο σας αεροδρόμιο είναι Γερμανικό σαν τον Όθωνα. 

Ο Κολοκοτρώνης, φυλακισμένος στο Ναύπλιο

Τατόι, 2015

~~~