Μήλο

 

Έζησα σε τέσσερεις μεγαλουπόλεις. Στην Βοστόνη 17 χρόνια όπου μεγάλωσα τον γιό μου και έχτισα δυό corporations που τις ξεκίνησα από το υπόγειο του σπιτιού μας… 8 χρόνια στο Λονδίνο όπου, πριν περάσω τον ωκεανό και πετάξω το τσάι μου στο λιμάνι της Βοστώνης πίστευα ότι θα ζούσα πάντα στην Αγγλία… κάπου δυό χρόνια στην Νέα Υόρκη, συνολικά και 17 χρόνια σαν παιδί στην Αθήνα και άλλα έξι σαν ενήλικας. Και ξέρω και δύο αγαπημένες πόλεις χωρίς να χρειάζομαι χάρτη: το Παρίσι και την Στοκχόλμη.

Ενώ η εστία μου, εκεί που ζει πάντα η ψυχή μου, χωρίς καν να είμαι πια εκεί, η πόλη όπου ανήκω είναι  η Βοστόνη και τα νότια της Μασαχουσέτης δεν με εκπλήσσει ότι οι δρόμοι, τα κτήρια και οι άνθρωποι που μου δίνουν δύναμη και περηφάνεια ανήκουν στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, και το Μπρούκλιν. Το Μανχάταν είναι η πόλη μου, η πόλη που κατέκτησα. Τόσες αναμνήσεις, από τον Φεβρουάριο του 1983 όταν πρωτοπήγα και πρωτοπάτησα το ιερό μπετό του Μανχάταν, μέχρι τον Αύγουστο του 2022, την τελευταία φορά που ήμουνα εκεί. Το 2024 πάλι, ή το 2025.

Σκέφθηκα να βάλω εδώ φωτογραφίες από το Μανχάταν, όπου τέτοιες φωτογραφίες της πόλης ίσως να μην έχετε δει –ίσως να δείτε σε αυτές τις παρακάτω το Μανχάταν, την Νέα Υόρκη όπως δεν την έχετε δει μέχρι τώρα. Κάντε κλικ να μεγαλώσουν. Αυτές είναι video από drone που χρησιμοποιήθηκε στην τηλεοπτική σειρά Billions (2016-2023).

The big Apple
Από το σπίτι μου στη Μασαχουσέτη, 4 ώρες με το αυτοκίνητο.
Με αεροπλάνο είναι 50 λεπτά αλλά άλλες τρεις-τέσσερεις ώρες προς και από αεροδρόμια.
Αυτοκίνητο είναι καλύτερο:
Καμιά φορά ίδια μέρα για μήτινγκ, καμιά φορά μια βδομάδα, δύο... μερικές μέρες.
Και πάντα στο Μετ (μουσείο), και στο εστιατόριο Ηλαίηνς που δεν υπάρχει πια.

Το 1993 μου πρόσφεραν ένα γραφείο με παράθυρο και θέα στον ποταμό Hudson, στον 38 όροφο, ογδόη και 49... ψάξαμε μέρες να βρούμε που να νοικιάσουμε να μείνουμε και τελικά αποφασίσαμε μαζί ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τον Κώστα από το σπίτι του, τον κήπο και το δάσος του στην Μασαχουσέτη, και τους είπα ευχαριστώ, αλλά όχι, ευχαριστώ. Με είπαν τρελό, αλλά ήξερα ότι το να τρελαίνεσαι με αγάπη για τον γιό σου είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Ούτως ή άλλως, 35 χρόνια αφού γεννήθηκα σε ΄να ημιυπόγειο του τότε τρίτου κόσμου, έφτασα στον τριακοστό όγδοο όροφο με θέα τον Χάντσον, 5-10 λεπτά περπάτημα στο Σέντραλ Παρκ. Και πάντα χαμογελώ γι' αυτό. Τρία χρόνια αργότερα άλλωστε, δεν ήμουνα υπάλληλος στο Μανχάταν αλλά η εταιρία μου στην Μασαχουσέτη είχε πελάτες στο Μανχάταν. Ένας από αυτούς έγινε σιγά-σιγά προσωπικός φίλος και μετά κουμπάρος μας το 2008 με την σύζυγό του, ανταλλάσουμε επισκέψεις τώρα, εδώ στο χωριό και δυό ώρες βόρεια του Μανχάταν στο εξοχικό τους που έγινε πια μόνιμη κατοικία. Τώρα ξαφνικά εργαζομαστε πάλι μαζί, εγώ πλέον σαν συνταξιούχος φτιάχνοντάς του ένα ηλεκτρονικό σύστημα χωρίς αμοιβή. Η καλύτερη εργασία είναι όταν μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς, για αυτούς που αγαπάς, χωρίς να χρειάζεσαι πλέον χρήματα. Πόσο χαίρομαι που τον Ιανουάριο του 2009 φάγαμε με την Μαργαρίτα και τον κουμπάρο μας στο Elaine's μια τελευταία φορά πριν κλείσει στις 26 Μαΐου του 2011... Η Elaine το είχε ανοίξει το 1963. Εκεί είχα συναντήσει τον Woody Allen και την Mia Farrow στο διπλανό τραπέζι... με την Diana Ross είχαμε πέσει ο ένας πάνω στην άλλη στον συνωστισμό στο μπαρ και είχαμε γελάσει... Στα 26 χρονια που πήγαινα εκεί είχαμε συνφάγει με πολύ κόσμο. Το καρέ, από την αρχή της ταινίας του Woody Allen, Manhattan (1979):

 

~~~

5 Απριλιου, 2016, Liberty Island.
Το 2020 και το 2022, δύο έφυγαν, τρεις παραμένουμε.

~~~

Από το 2007 η μόνη φορά που πήγα στο Μανχάταν μόνος μου ήταν τον Νοέμβριο του 2015,
όταν πήγα στα λημέρια μου να είμαι διαθέσιμος για ότι μπορεί να χρειαζόταν ένας ξάδελφος από την Αθήνα,
που πήγε για επέμβαση όγκου στον εγκέφαλο.

Οι παρακάτω είναι φωτογραφίες που πήρα εδώ κι' εκεί με μια μικρούλα ψηφιακή τσέπης.

Η υπηρεσία της Μαργαρίτας, το Corpo Forestale, τους είχε δώσει σακίδια του Αμερικανικού Στρατού,

Και η Μαργαρίτα μου το έδωσε για το ταξίδι μου στον Σταύρο μας.
Όταν έφτασα στο Μανχάταν και περπατούσα να πάω στο κατάλυμά μου, οι περαστικοί αναγνώριζαν το σακίδιο και

με σεβασμό μου έλεγαν "Ευχαριστούμε για την υπηρεσία σας", μια ευχαριστία που δίνουμε όλοι στα

Ενωμένα Κράτη της Αμερικής σε όσους υπηρέτησαν, όποτε το αναγνωρίζουμε σε οποιονδήποτε μπροστά μας.

Εγώ ανταποδίδοντας τον σεβασμό τους, απαντούσα "Είναι της συζύγου μου".

~~~

Manhattan (1979), Intro.

~~~