Κοινά

 

Όλη μου την ζωή, ή, ακριβέστερα, ζωές, παντού, ήταν και είναι η φύση μου να συμμετέχω στα κοινά. Όταν μου δίνει κάτι η ζωή αισθάνομαι ότι πρέπει να έχω ανταποδόσει ενεργά κι’ εγώ κάτι ώστε να το θεωρώ έντιμο να δεχτώ ότι μου προσφέρει η ζωή. Βέβαια, η ζωή δεν δίνει πάντα ευχάριστα πράγματα αλλά, όπως λέμε στην υιοθετημένη μου πατρίδα, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα.

Καθώς περνάνε τα χρόνια και αυξάνεται η εμπειρία μας ο τρόπος με τον οποίον συνεισφέρουμε στα κοινά μεθοδεύεται, ελπίζουμε, όλο και καλύτερα.

Αν είχα γεννηθεί την δεκαετία των 1940’ αντί το 1958, αν είχα γεννηθεί στην υιοθετημένη μου πατρίδα την Αμερική αντί στην Ελλάδα… θα είχα περάσει τα νιάτα μου σε πορείες. Όπως στην Πορεία στην Ουάσιγκτον το1963 ή στην Σέλμα στην Αλαμπάμα το 1965. 

Όπως ήρθαν τα πράγματα μεγάλωσα τον γιό μου στην Αμερική αφότου γεννήθηκε στο κέντρο της Βοστόνης, έδωσα εργασία σε Αμερικανούς στην εταιρία μου και ψήφισα πάντα Δημοκρατικά. Ο Τεντ Κέννεντυ (αδελφός του Τζακ [Τζων] και του Μπόμπυ) ήταν ο γερουσιαστής μου.

Τι κάνει όμως κανείς όταν ξαφνικά a Stairway to Heaven τον πάει σε ένα βουνό στην Ιταλία; Ευτυχώς η Αμερική σου επιτρέπει να ψηφίζεις ακόμα και από το εξωτερικό. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Είχα ανάγκη να συνεισφέρω και αλλιώς, Έστω και από μακριά.

Ενώ έχω συνδρομή στους New York Times και κάνω δωρεές στην Guardian, Εστία μου, σπίτι μου, θεωρούσα την Washington Post. Την εφημερίδα που δημοσίευσε τα Έγγραφα του Πεντάγωνου το 1971, σύμφωνα με τα οποία οι κυβερνήσεις γνώριζαν ότι δεν μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος του Βιετνάμ αλλά συνέχιζαν να στέλνουν παιδιά να σκοτώνονται έτσι για να μην τους πέσει το πρόσωπο. Η εφημερίδα που με τους δημοσιογράφους Bob Woodward & Carl Bernstein έφτασε τον Νίξον σε παραίτηση για το Γουώτεργκέητ με ρεπορτάζ 1972-1974. Και τόσα άλλα.

Όμως η Washington Post προσφέρει στους αναγνώστες και σχολιασμό κάτω από κάθε άρθρο με το πιο εμπεριστατωμένο ψηφιακό πρόγραμμα σχολιασμού και διάδρασης που υπάρχει. Όπου μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, να δεχτείς «προτιμήσεις» αναγνωστών, σχόλια στο σχόλιό σου, απαντήσεις επί απαντήσεων… Μια πραγματική κοινωνική συνομιλία.

Και έτσι, τα τελευταία δέκα χρόνια η συμμετοχή μου στα κοινά ήταν ο σχολιασμός και η συζήτηση στο αγαπημένο μου Washington Post. 

Κάτω από κάθε άρθρο έβλεπε κανείς και 1.000 και 3.000 και 5.000 σχόλια, σε αρκετά με συζητήσεις επί του κάθε σχολίου… Που και που τα σχόλιά που έγραφα έμπαιναν στην πρώτη δεκάδα σε «προτιμήσεις» αναγνωστών.

Δεν το έκανα για να λέω ότι θέλω. Το έκανα περιμένοντας όχι μόνο να «μιλήσω» εκφράζοντας την γνώμη μου αλλά και να «ακούσω» άλλους ελπίζοντας να εξελίξω την γνώμη μου ή και να την αλλάξω.

Σε αυτά τα δέκα χρόνια δημοσίευσα 15.379 σχόλια, σύνολο 516.153 λέξεις. Για ποσοτική σύγκριση, το έργο του Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη είναι 587.287 λέξεις, 1,215 σελίδες. Έγραφα πολύ. Μέσο όρο 30 με 50 λέξεις το κάθε μου σχόλιο. Μέσο όρο 5,2 σχόλια την ημέρα.

Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ένοιωθα ότι συμμετείχα στα κοινά και δεν έπαιρνα απλά μια σύνταξη από την χώρα μου χωρίς να προσφέρω τίποτα στην κοινωνία μου. Ήτανε κάτι για το οποίο ήμουνα υπερήφανος που το έκανα και μου έδινε ζωή.

 

~~~

 

To 2013, to Washington Post το αγόρασε ο Jeff Bezos, ο ιδιοκτήτης του Amazon.com και δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη προσωπικής αξίας 238,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ανακοίνωσε αμέσως ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στην Washington Post και ότι δεν θα αναμειχθεί στην σύνταξη, τα άρθρα και την γενική κατεύθυνση.

Πράγματι, υπό την ιδιοκτησία του Μπέζος συνέχισε όπως ήταν. Μέχρι το 2024. 

Φέτος, σιγά σιγά αυξήθηκαν τα άρθρα γνώμης που έκλειναν προς τα δεξιά. Οι επικεφαλίδες άρθρων άρχισαν να γράφονται με κλείσεις προς λαϊκισμό. Το σχολιάζαμε αυτό και είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε ότι η πλατφόρμα που είχαμε επιλέξει, είχε αρχίσει να αλλάζει.

Τον Οκτώβριο Ο Μπέζος, αναμιγνυόμενος για πρώτη φορά με την λειτουργία της εφημερίδα, έδωσε την απόφαση ότι σε αυτές τις εκλογές του 2024 η εφημερίδα δεν θα προτείνει προτίμηση σε υποψήφιο για την προεδρία όπως πρότεινε σε κάθε εκλογές από τις αρχές των ’70.. 

Ξεσαλώσαμε, οι σχολιαστές. Ξεσαλώσανε οι υπάλληλοι και οι δημοσιογράφοι. Η ανακοίνωση προτίμησης για την Κάμαλα Χάρις είχε ήδη γραφτεί, έτοιμη να δημοσιευτεί. Ο Μπέζος την σταμάτησε.

Τις λίγες μέρες που ακολούθησαν, περισσότεροι από 200.000 συνδρομητές ακύρωσαν τις συνδρομές τους, συνολικής αξίας πάνω από 24 εκατομμύρια δολάρια σε διαμαρτυρία για την άρνηση του να δημοσιευτεί, όπως πάντα, προτίμηση σε υποψήφιο.

Απογοητευμένος, αποφάσισα να μείνω συνδρομητής για την πλατφόρμα των σχολίων. Η συζήτηση στα σχόλια είναι μεταξύ αληθινών ανθρώπων και τρομερά σημαντική, στα κοινά. Πόσα μαθαίνει κανείς εκεί… πόσα συνεισφέρει στη συζήτηση…

Κι’ έτσι στις 5 Δεκεμβρίου πλήρωσα πάλι την ετήσια συνδρομή μου των 120 δολαρίων.

Στις 15 Δεκεμβρίου, ξαφνικά πήγαμε στα σχόλια όλοι και τα βρήκαμε εντελώς αλλαγμένα σε σχέδιο, πρόγραμμα, δυνατότητες. Για άνθρωπο που γνωρίζει από σύνταξη ήταν εμφανές ότι το πρόγραμμα των σχολίων είχε αλλάξει προς το να κατευθύνει τους σχολιαστές. Για να μην τα πολυλογώ, χιλιάδες σχολιαστές και εγώ ωρυόμασταν κατά του καινούργιο περιβάλλοντος των σχολίων.

Και μετά από πολύ σκέψη και ψάξιμο βαθιά στην ψυχή αποφάσισα ότι δεν θα ήταν έντιμο από μέρους μου να παραμείνω, και αποφάσισα να ακυρώσω την συνδρομή μου.

Οι όροι που υπογράφεις λένε ότι μπορείς να ακυρώσεις όποτε θέλεις, αλλά η συνδρομή θα παραμείνει ενεργή μέχρι να εξαντληθεί χρονικά το ποσό της συνδρομής των 120 δολαρίων από την ημέρα που πλήρωσες. Δεν επιστρέφονται χρήματα. Τους έγραψα και τους εξήγησα τους λόγους για τους οποίους φεύγω μετά από πάνω από δεκαετία. Γράφω ωραία email. Μου επέστρεψαν την συνδρομή μου και ήταν στον τραπεζικό μου λογαριασμό σε λιγότερο από 24ωρο., και επίσης μου έστειλαν μια βάση στοιχείων με όλα τα 15.379 σχόλιά μου της τελευταίας δεκαετίας.

Τώρα πλέον είμαι ένας πρόσφυγας. Πρόσφυγας στoυς New York Times. Έγραφα πάντα, που και που στους New York Times. Μάλιστα δυό-τρεις φορές οι συντάκτες είχαν επιλέξει να προωθήσουν σχόλιό μου σαν προτεινόμενο από τους Τάιμς. Απλά, θεωρούσα τους New York Times επιπέδου ελιτιστικού, ενώ η Washington Post ήταν περισσότερο προσιτή για τον κόσμο. Τώρα πια θα πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου να προσπαθήσω να αισθανθώ σα στο σπίτι μου στους Τάιμς.

~~~

Αυτό, σαν παράδειγμα, είναι ένα σχόλιό μου και συζήτηση από την 1η Δεκεμβρίου 2024

...και άλλα δύο:

~~~