Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Επέτειος





18 Απριλίου, 2008, 8:30 π.μ.



Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του τετάρτου χρόνου, μια και η Μαργαρίτα κι εγώ γνωριστήκαμε στις 17 Απριλίου, 2008, στις 7:20 μ.μ. Πως έφτασα, μετά από ταξίδι 49 χρόνων στο σπίτι μας το είχα εξιστορήσει εδώ, στην ανάρτηση "Δύο κομματάκια ζάχαρη, ή τρία;", αλλά, ο Squarelogic μου είχε ζητήσει περισσότερες λεπτομέρειες για το τι έγινε αφού έφτασα! Τι καλύτερη ευκαιρία λοιπόν να το εξιστορήσω κι αυτό, από την τρίτη μας επέτειο!


Μετά από ένα οδικό ταξίδι με το τζιπ μου από Βενετία, Ελβετία, Βερολίνο, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Αγγλία, Παρίσι και Φλωρεντία, 36 ώρες ξύπνιος, έφτασα στο χωριό μας χωρίς να το ξέρω ακόμα, και ζήτησα δωμάτειο στο ξενοδοχείο δίπλα στο Ηρώο και τη γερφυρούλα. Γύρισα στη ρεσεψιόν που ήτανε και μπαρ, καφενείο και εστιατόριο. Ρώτησα την ιδιοκτήτρια:
-Θα είναι ασφαλές έξω το τζιπ; Και άκουσα από πίσω μου μια γλυκιά φωνή να μου απαντά γελαστά:
-Θα είναι πολύ ασφαλές.
Γύρισα και είδα δύο υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια και ένα καλοσυνάτο χαμόγελο. Φορούσε την στολή της, της διευθύντριας του σταθμού δασοφυλακής, που στην Ιταλία είναι Αστυνομική δύναμη, και, καθώς μου είπε ότι το αυτοκίνητο θα ήταν αρκετά ασφαλές, στήριζε αστειευόμενη το αριστερό της χέρι στο περίστροφο στη ζώνη της.

Γελάσαμε, πιάσαμε συζήτηση για κανένα δεκαπεντάλεπτο και καθώς ήρθε η στιγμή στην ανέμελη κουβέντα που θα ανταλλάσσαμε διευθύνσεις
email και θα λέγαμε αντίο, ούτε εγώ την άφηνα από την χειραψία ούτε εκείνη, μέχρι που την ρώτησα αν θα ήθελε να κάτσει λίγο μαζί μου να μιλήσουμε περισσότερο. Χαμογέλασε και μου είπε ότι θα επέστρεφε σε 15 λεπτά. Κάθισα σε ένα τραπεζάκι έξω δίπλα στο δρόμο και την περίμενα πίνοντας ένα μπουκαλάκι San Pellegrino, νερό. Σε δέκα λεπτά ήρθε η νεαρή γκαρσόνα και μου είπε ότι η Μαργαρίτα τηλεφώνησε να μου πούνε ότι θα αργήσει περίπου 15 λεπτά ακόμα. Καλή εντύπωση! Άκου να στέλνει και μήνυμα ότι θα αργήσει λίγο!

Πράγματι, η Μαργαρίτα ήρθε και κάθισε μαζί μου. Τα λέγαμε για τις ζωές μας και την ζωή γενικά, και η ώρα πέρναγε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ούτε παραγγείλαμε τίποτα. Καμιάμιση ώρα μεσ' την συζήτηση άρχισαν μικρές παροδικές παύσεις, όχι από τις άγαρμπες που δεν ξέρεις τι να πεις, αλλά από τις φυσικές, ειρηνικές στιγμές που περνάς με ένα άνθρωπο στο οποίον δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα. Σε μία από αυτές τις στιγμές, με ρώτησε:
- Τι σκέφτεσαι τώρα; και της απήντησα,
- Ειλικρινά, ότι θα ήθελα να σε φιλήσω. Χαμογέλασε.
- Θέλεις να δεις το σπίτι μου;

Μπήκαμε στο πράσινο Λαντ Ρόβερ της, που ήταν παρκαρισμένο στην πλατειούλα δίπλα στο κόκκινο τζιπ μου και πήγαμε σπίτι. Άναψε φωτιά στο τζάκι και έφτιαξε τσάι του βουνού από την Κρήτη.

Δεν ξεκινήσαμε ποτέ "γνωριμία", φλερτ, στρατηγικές, συζητήσεις και ιστορίες. Απλά ήμασταν πια σπίτι, φυσικά, ευτυχισμένα.

Το άλλο πρωί της είπα ότι στα επόμενά μου γενέθλια θα γινόμουν 50, φοβούμενος ότι θα μου έλεγε πως εκείνη θα γινόταν 28. Ήταν 37, και σε λιγότερο από τρεις βδομάδες θα γινόταν 38. Πριν τα γενέθλια της όμως έπρεπε να συζητήσει την διατριβή της για το δοκτορά της στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Κι εγώ είχα ακόμη υποθέσεις εφορίας και ιστορίες από τον θάνατο των γονιών μου στην Αθήνα. Αποφασίσαμε να τελειώσουμε τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέψω για τα γενέθλια της, μόλις δώσει την διατριβή.

Πριν δύο μήνες, στην Ελβετία, είχα αγοράσει ένα καλό ρολόι χεριού Tissot. Το άφησα στο κομοδίνο μου και είπα ότι θα το ξαναφορέσω όταν γυρίσω.

Φεύγοντας, στις 18 Απριλίου το πρωί ένοιωθα πια όχι σαν να πηγαίνω σπίτι μου στην Αθήνα, αλλά ότι έφευγα για λίγο, για να επιστρέψω. Στην πόλη κάτω, στον δρόμο για την Ανκόνα, που δεν ήξερα ακόμη ότι εκεί είχε γεννηθεί και εκεί ήταν όλη η οικογένεια, σταμάτησα στο Ταχυδρομείο και έφτιαξα ένα πακετάκι για ένα CD Ελληνικής μουσικής που είχα μέσα στο τζιπ να της το στείλω. Η Μαργαρίτα μου είχε ήδη δώσει ένα δικό της CD Ελληνικής μουσικής το οποίο άκουγα μέχρι την Αθήνα.

Έψαξα ένα λουλουδάκι να εσωκλείσω με το CD. Δύο πόρτες παρακάτω ήταν ένα μπακαλικάκι και αγόρασα μια γλαστρούλα με μικρά τριανταφυλλάκια. Έκοψα ένα και το έβαλα στο πακετάκι με το CD. Πήρα την γλαστρούλα μαζί μου. Τον Ιούνιο, η Μαργαρίτα την πήρε από το σπίτι στην Αθήνα και το φύτεψε στον κήπο μας εδώ, δίπλα στα άλλα τριαντάφυλλα, δίπλα στο περιβόλι που καλλιεργούμε κάθε Άνοιξη και καλοκαίρι.

Μου έστειλε την διατριβή της και την παρακολουθούσα από μετάφραση καθώς εκείνη την παρέδιδε στην ακρόαση στο πανεπιστήμιο. Στην κόπια που κατέθεσε στο Πανεπιστήμιο είχε γράψει στο τέλος μια αφιέρωση της διατριβής σε εμένα, στα Ελληνικά.

Στις 3 Μαΐου, 2008, έφτασα στην Ανκόνα. Η Μαργαρίτα είχε περάσει το βράδυ στο παιδικό της δωμάτιο στην πόλη με τους γονείς της και είχε πάρει το τραίνο για την Ανκόνα. Την είδα να τρέχει προς το τζιπ καθώς κατέβαινα από το φέρρυ της ΑΝΕΚ. Στο δρόμο φάγαμε μέσα στο αυτοκίνητο, κοτόπουλο που είχε ετοιμάσει η μαμά. Οδηγούσα προς το χωριό, στα βουνά πάνω από την πόλη όπου θα μέναμε. Δεν ήθελα να πάμε κατ' ευθείαν χωρίς μια στάση, που για μένα είχε σημασία. Στην πόλη σταματήσαμε στο σπίτι των γονιών της και τους συστήθηκα. Με την βοήθεια της Μαργαρίτας τους είπα, κάτι λίγο που είχα ετοιμάσει... δεν ζητούσα το χέρι της κόρης τους βέβαια, αλλά ήθελα να ξέρουν πως για μένα, ο σεβασμός στον άνθρωπο και στην οικογένεια είναι πιο σημαντικός από οποιεσδήποτε αποφάσεις, και οι αποφάσεις αυτές αποκτούν σημασία μόνο μέσω του σεβασμού που έχει ο καθένας μας για τους γύρω του. Αργότερα μάθαμε ότι με αγάπησαν από εκείνη τη στιγμή.

Το άλλο πρωί, στο χωριό, είχαμε ήδη αποφασίσει να παντρευτούμε. Για να προλάβει ο γιός μου να έρθει να δει το καινούργιο σπίτι και οικογένεια του μπαμπά του, και για να προλάβουνε να στείλουμε προσκλήσεις και να το οργανώσουμε καλά για όλους, το αναβάλαμε μέχρι τον Σεπτέμβριο, και αφού ψάξανε όλοι τα προγράμματα τους και πότε μπορούσαν να έρθουν, αποφασίσαμε τις 27 Σεπτεμβρίου, με 125 καλεσμένους από έξι χώρες. Αλλά περισσότερα γι αυτό στην επέτειό μας του Σεπτεμβρίου!

Ένα μήνα αργότερα όλοι ξέραν ότι παντρευόμαστε εκτός από την μαμά και τον μπαμπά στους οποίους θέλαμε να το πούμε προσωπικά και όχι από το τηλέφωνο.

Αγοράσαμε μια φρεσκοσφαγμένη κατσίκα από φίλους λίγα χιλιόμετρα παραπάνω, και την κατεβάσαμε στην πόλη να την χωρίσει η μαμά της Μαργαρίτας για τα δύο σπίτια. Την αφήσαμε στην κουζίνα και πήγαμε να ψωνίσουμε. Μετά γυρίσαμε στους γονείς. Στην κουζίνα, η μαμά, με ένα μπαλντά κι ένα μαχαίρι, που έκοβε καλά, καθάριζε και χώριζε στο μεγάλο τραπέζι την κατσίκα. Κάτσαμε στις καρέκλες δίπλα στο τραπέζι, ο μπαμπάς να στέκεται όρθιος δίπλα στη μαμά.

Καθώς κατέβαινε για άλλη μια φορά ο μπαλντάς, η Μαργαρίτα ανακοίνωσε στους γονείς της γελώντας ότι ο Δημήτρης έχει κάτι να σας πει!
Ξεχνώντας τα λίγα Ιταλικά που είχα μάθει επί τούτου, είπα:
- Μπρλμπ, μπε, Γκουχ! ααα...
- Κουράγιο! Με ενθαρρύνει ο μπαμπάς χαμογελαστός.
- Εεε... Ιο... Νοη...
- Πότε παντρεύεστε;!
- Σετέμπρε 27!

Δεν ετέθη ποτέ θέμα, ούτε καν μέσα μου, για το αν θα ζούσαμε στην Αθήνα όπου μόλις είχα τελειώσει το διαμέρισμα. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι θα ήμασταν μαζί. Και από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι η ψυχή της Μαργαρίτας είναι το βουνό, και το βουνό είναι η Μαργαρίτα.

Από τις 3 Μαΐου. 2008, δεν έχουμε περάσει χωριστά ούτε μια μέρα ή μια νύχτα. Εκτός από τρεις νύχτες που έμεινα στο νοσοκομείο για την επέμβαση στη μύτη μου και η Μαργαρίτα ήταν μαζί μου όλη μέρα και τη νύχτα κοιμόταν ένα χιλιόμετρο μακριά στους γονείς της, και δυό φορές που έπρεπε να κοιμηθεί εκλογές δίπλα στην κάλπη στο κάτω χωριό, και εγώ μπαινόβγαινα με φαγητό.

Η ζωή, κάθε μέρα είναι και καλύτερη. Τις ιστορίες για Θεούς, παράδεισο, ευλογία και ευτυχία, πρέπει να τις έγραψαν άνθρωποι που είχαν τύχη σαν την δική μας και δεν ήξεραν πως να την εξηγήσουν και δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι η ζωή μπορεί να είναι και έτσι...



18 Απριλίου, 2008

17 Απριλίου, 2011




15 σχόλια:

  1. Αυτή είναι μια πραγματικά ωραία ιστορία!!!
    Τόσο ωραία που μοιάζει με παραμύθι. Κι έχει και καλό αφηγητή :)

    Να είστε πάντα καλά, χαρούμενοι και να αγαπάτε ο ένας τον άλλον με τον ενθουσιασμό της πρώτης μέρας και το βάθος που μόνο ο χρόνος φέρνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Scarlett, σ' ευχαριστούμε! Έτσι είναι, και έτσι το αισθανόμαστε! Τα κείμενα που μας αφορούν τα γράφω φυσικά με την Μαργαρίτα και την έγκρισή της, άρα είναι σαν να μιλάει και εκείνη από αυτά. Πράγματι μοιάζει με παραμύθι... αλλά τα παραμύθια τι είναι παρά οι ευχές και επιθυμίες των ανθρώπων... Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζει κανείς και να μην τον ξεπερνάν στη ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε μου Δημήτρη, είδες που τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και δεν είναι καθόλου τυχαίο; 17 Απριλίου γνώρισες τη Μαργαρίτα εσύ κι εγώ 17 Απριλίου παντρεύτηκα τη γυναίκα μου τη Γεωργία... Όπως λέει και μια δημοφιλής διαφήμιση στην Ελλάδα: Τυχαίο; Δε νομίζω...

    Εύχομαι να είστε πάντα μαζί! Κι άμα μπορέσω θα κάνω μια αίτηση για μετάθεση στην υπηρεσία που προΐσταται η Μαργαρίτα μιας και είναι του γνωστικού μου πεδίου, μήπως δω κι εγώ μια άσπρη μέρα στη ζωή μου...

    Να είστε πάντα καλά και να αποκτήσετε ότι επιθυμείτε.
    Με αγάπη από τη Λαμία,
    Κώστας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κώστα και Γεωργία, να ζήσετε και σεις ευτυχισμένοι οι δυό σας και με τα παιδιά, και να τα δείτε όπως επιθυμείτε! Η 17η Απριλίου είναι υπέροχη μέρα τελικά! Τυχαίο; Σίγουρα Όχι :-)

    Παρεμπιπτόντως, η επέτειος μας θα πέσει Κυριακή του Πάσχα το έτος 2039! Εγώ θα είμαι αισίως 80 χρονών, στα 81.

    Με κάποιο τρόπο θα έρθετε κάποτε από εδώ, και τότε θα βγεις περιπολία με το Λαντ Ρόβερ καθώς η Γεωργία και εγώ θα βλέπουμε φωτογραφίες από τη Νέα Υόρκη. Πάντως μάλλον μας βλέπω εμάς στη Λαμία πρώτα!

    Να είστε και σεις πάντα καλά!, ότι επιθυμείτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πανέμορφο! Τελικά μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σταθούνε τόσο ευλογημένοι (γιατί η αληθινή αγάπη δεν είναι απλά τύχη, είναι πιστεύω ευλογία) να έχουν δίπλα τους έναν αληθινά σωστό σύντροφο! Να είστε πάντα καλά! Μακάρι όλων οι ζωές να ήταν έτσι (πες της λατρεύω τη Φλωρεντία!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να είστε καλά. Εύχομαι η κάθε στιγμή σας να επιβεβαιώνει συνεχώς την αλήθεια που βιώνετε ο ένας μέσω του άλλου ως τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. έφτασες στον προορισμό σου. πάντα όμορφα να περνάτε από εδω και μπρος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φανταστική η ιστορία σου Δημήτρη. Καλή επέτειο και να είστε για πάντα ευτυχισμένοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Roadartist, το σκεφτόμαστε και το λέμε ο ένας στον άλλον έτσι ακριβώς όπως στο έγραψες. Κάθε στιγμή της ζωής είναι ένα δώρο για τον κάθε ένα, αλλά λίγοι το βλέπουν και ακόμα λιγότεροι το αισθάνονται.




    ManBlogg, Ευχαριστούμε! Ελπίζουμε ότι θα τα πούμε από κοντά την άλλη εβδομάδα. Σου έστειλα το κινητό μου στο aol.




    ria, πράγματι έφτασα, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι, και αφού ειχα πιστέψει ότι δεν θα έφτανα ποτέ.




    Epanechnikov, πραγματικά η ιστορία μας defies all odds! Σ' ευχαριστούμε! Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μα την πίστη μου απόψε εδώ μέσα πήρα τόσο μεγάλη ευχαρίστηση που φεύγω όλο χαμόγελα.
    Ειλικρινά λάτρεψα το τόσο οικείο, αυθόρμητο, ευγενικό και ειλικρινές της χαμόγελο. Φαντάζομαι εσύ τί αισθάνθηκες
    Ευτυχισμένοι για ΠΑΝΤΑ να είστε γοητευτικοί μου άνθρωποι!!!

    Τώρα με τον Απρίλη έχω κι' εγώ όμορφες εμπειρίες
    Επί δυο συνεχόμενες χρονιές '81 και '82 στις 19/4 έμενα έγκυος....
    :-)
    Το δεύτερο και το τρίτο από τα πέντε παιδιά μου έχουν ακριβώς ένα χρόνο διαφορά

    Καλό ΣΑΣ Πάσχα!

    Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή μου Φύρδιν-Μίγδην, Καλό Πάσχα και σε σένα και ευχαριστούμε για το λινκ-έκληξη! Αλλά ευχαριστούμε και για τις ευχές σου! Ηα Μαργαρίτα λέει ότιτο πρώτο πράγμα που πρόσεξε και μου μίλησε ήταν το χαμόγελό μου, αλλά εγώ συμφωνώ μαζί σου! Το δικό της χαμόγελο είναι ευτυχία πραγματική!

    Ελπίζουμε ο Απρίλης να συνεχίσει να είναι καλός και σε μας όπως ήταν και για σένα! Και για τον ίδιο λόγο! Τότε ο γιός μου θα έχει 22 χρόνια διαφορά με τα αδελφάκια του! Ποτέ δεν ξέρεις τι φέρνει η ζωή, και η ιστορία μας το αποδεικνύει!

    Για Ανάσταση θα πάμε στη Φλωρεντία στην Ορθόδοξη εκκλησία όπου παντρευτήκαμε (η ιστοσελίδα που έφτιαξα για την εκκλησία έχει λινκ πάνω αριστερά, και στις φωτογραφίες από εκδηλώσεις είναι και φωτογραφίες από τον γάμο) Την Κυριακή θα κάνω παϊδάκια στο τζάκι και αρνί στο φούρνο και θα ανέβει όλη η οικογένεια.

    Καλό σου Πάσχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Βρε τον μπαλντά! μας άγχωσε? Της κυρα-Νέλλας ήτανε η κατσικούλα?

    Κατά τα λοιπά, να ζήσετε Δημήτρη μου και να είστε πάντα καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ουχί, latecomer! η κατσικούλα ήταν του Πάολο και της Ελλιζας, και η βραδυγλωσσία ωφείλετο περισσότερο στα Ιταλικά παρά στον Μπαλντά! (Αν και γράφει ωραία την σκηνή!)

    Ευχαριστούμε! Και στα δικά σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ευχαριστώ για την ανταπόκριση στην παλιότερη επιθυμία μου έστω κι αν την είδα καθυστερημένα λόγω αποχής απ το blogging.
    (Δεν ξέρω,φαίνεται οτι το ψυχολογικό roller coaster που ζούμε στην Ελλάδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μας έχει εξουθενώσει: ανθρώπινες σχέσεις κατεδαφίζονται, αγαπημένες διαφυγές φαντάζουν πλέον ανούσιες...)
    Σταματώ εδώ για να μη χαλάσω τη θετική αύρα μιας τόσο όμορφης-σαν παραμύθι-ιστορίας,εύχομαι πολλές ακόμα επετείους με ίδια και περισσότερη αγάπη,και να είσαι σίγουρος οτι η Φλωρεντία φιγουράρει στην κορυφή των προτιμήσεων μου για τη μελλοντική εξόρμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ Squarelogic το κατάλαβα ότι απουσίαζες από τη ...σφαίρα, και για αυτό πήρα το θάρρος να σου το ανακοινώσω με την πρώτη ευκαιρία :-) Ελπίζω το ταξίδι προς τα μέρη μας να μην αργήσει!

    Πράγματι, το roller coaster γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Τα πάντα αλλάζουν, και όλα αλλάζουν νόημα, ή και το χάνουν. Δεν ξέρω πως θα βγει ο κόσμος από αυτό το λούκι, πιο δύσκολο και από ένοπλο πόλεμο -γιατί σε αυτό τον πόλεμο ο εχθρός είναι η ίδια μας η κοινωνία όπως την φτιάξαμε -και για αυτό βλέπουμε τον εχθρό και στον διπλανό μας, και στον καθρέπτη.

    Μετά από τα πρώτα 49 χρόνια, τα τελευταία 3 είναι σε ένα κόσμο που πάντα νόμιζα ότι μόνο στο σινεμά υπάρχει... και για αυτό είμαι ευγνώμων και το εύχομαι σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.