Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Σκι









Το σκι στα Βραχώδη Όρη, στο Vermont, New Hampshire, στις Άλπεις και τους Δολομίτες είναι οι πιο ευτυχισμένες μας αναμνήσεις πριν το San Benedetto in Alpe. Ή το σαββατοκύριακο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Ιανουάριο, είτε στις χειμερινές διακοπές του σχολείου τον Φεβρουάριο πάντα βρισκόμασταν στις πλαγιές, κάπου στα 3.000 μέτρα...

Όμορφες αναμνήσεις, από το Vail, Breckenridge, Copper Mountain, Arapahoe Basin, Snowmass, Aspen, Breton Woods, Gunstock, και από το Matterhorn και τους Δολομίτες...








Vail









4.300 μέτρα, Breckenridge









Aspen

Matterhorn, Swiss Alps











Arapahoe Basin





















Από το Denver, International στο Eagle County:
Καλοί οι πιλότοι των 757 της United,
αλλά όταν θέλεις να γίνει κάτι σωστά, το κάνεις μόνος σου...



Après ski...























Το πρώτο μάθημα οδήγησης του Κώστα, κοντά στο Aspen:
Έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου του πέταξα τα κλειδιά
και του είπα να πάει στο πάρκινγκ να φέρει το νοικιασμένο Pontiac.
Ήταν 14 χρονών αλλά ήδη πετούσε αεροπλάνο δύο χρόνια.





































































Κοίτα μπαμπά! χωρίς αεροπλάνο!












Δολομίτες
2009
One, more, time.














...and some folks say, they're up there still...











Για τον φίλο Squarelogic:
Ο υπογράφων την πρώτη του φορά πάνω σε σκί, το 1985 στον Παρνασσό πάνω απ' την Αράχωβα!








19 σχόλια:

  1. περήφανε πατέρα!

    να τον χαίρεσαι τον όμορφο και ταλαντούχο γιο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμ Ρία μου, μόνο ο γιός μου είναι ταλαντούχος; Τις φωτογραφίες κει πάνω ποιός τις πήρε, και έπρεπε να μάθει σκι να τον ακολουθεί;;; (χε-χε-χε)

      ...να πω πάντως ότι εκτός από το ότι είμαι περήφανος γι αυτόν, πιο πολύ είμαι ευτυχισμένος που καταφέραμε να είμαστε φιλαράκια, κολλητοί.

      Διαγραφή
  2. Απίθανο υλικό...απίθανη σχέση!Τώρα να πω οτι εμείς είαστε σαν τους...βλάχους που δεν ξέρουν κολύμπι?Τρελλαίνομαι για χιονισμένα βουνά,αλλά κάτι η απόσταση,κάτι η αποστροφή προς το new greek glamour που "'εβγαινε" στην Αράχωβα,δεν έχω μάθει σκί!!!(ομολογία!)Και μ'ενα γόνατο πλέον που δεν επιτρέπει το σκύψιμο,πόσο μάλλον τις στροφικές καταπονήσεις,το βλέπω δύσκολο για τώρα..Τι να γίνει...You win some,you lose some...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου άφησα φωτογραφία με ειδική αφιέρωση κάτω από το κείμενο!

      Αχ, φίλε μου Squarelogic, θυμάμαι όταν ζούσα στην Αθήνα το '85, πήγα στην Αράχωβα μια δυό φορές, πρώτη φορά που στάθηκα πάνω σε σκι και με έμαθε η μητέρα του Κώστα. Κάτι που δεν μπορούσα να το εντοπίσω τότε, αλλά το κατάλαβα και του έδωσα "όνομα" αργότερα, ήταν η ατμόσφαιρα της Αράχοβας και του Παρνασσού, σαν κάτι "ελίτ" που δεν μου καθότανε... αυτό που απίθανα το λες "new greek glamour"!

      Αργότερα αφού γεννήθηκε ο Κώστας στην Αμερική, το σκι ήταν κάτι το απλό και φτηνό, για όλες τις οικογένειες. Και βέβαια τα βουνά και το χιόνι καμία σχέση. Ήθελα να ξαναπάω στον Παρνασσό όταν γύρισα το 2007, αλλά, γνώρισα την Μαργαρίτα και η Αθήνα με έχασε πάλι :-)

      Διαγραφή
  3. Παλιότερα πήγαινα με φίλους, όμως το σκι δε με κέρδισε, ώσπου δοκίμασα και μου άρεσε περισσότερο το snow board, ένιωθα πως έχει άλλη αίσθηση ελευθερίας. :) Ήταν όμορφα, αλλά μετά το αφήσαμε. Έχω χρόνια να κάνω, δεν είναι κάτι που μου λείπει. Πριν λίγες μέρες είπαμε μήπως ξαναπάμε μια βόλτα στον Παρνασσό, και ειλικρινά σκέφτηκα πως θα προτιμήσω να χαζεύω με ένα ζεστό καφέ και ένα βιβλίο το βουνό και το χιόνι. Οι φωτογραφίες σου άψογες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Roadartist, το σκι δεν είναι νομίζω κάτι που κολλάει ή ταιριάζει στο κλίμα μας και στην πατρίδα μας και δεν με εκπλήττει καθόλου που οι περισσότεροι άνθρωποι ή δεν το πολυξέρουν ή, όπως με εσένα δεν παραμένει σαν κάτι το ενδιαφέρον. Και στις νότιες πολιτείες της Αμερικής ακόμα δεν πλησιάζει με τίποτα τον τρόπο με τον οποίον είναι μέρος της ζωής πιο βόρεια. Στον Παρνασσό, με το που άρχισες να κατεβαίνεις έφτασες στην βάση, και τηλεφωνάς να δεις αν έχει χιόνι πριν πας. Τα χιονοδρομικά κέντρα που βλέπεις στις φωτογραφίες έχουν δεκάδες χιλιομέτρων πίστες, υψόμετρο, και χιόνα με 2 μέτρα βάθος και βάλε. Είναι η διαφορά του να κολυμπάς σε πισίνα ή στις Κυκλάδες :-)

      Όταν ζεις τέσσερεις μήνες μες το χιόνι και από μία ώρα απόσταση υπάρχουν χιονοδρομικά κέντρα εκτάσεως πολλών χιλιομέτρων, τα πράγματα στην ψυχοσύνθεση αλλάζουν.

      Καλά που μου είπες ότι έκανες snowboarding! Θα ξαναγράψω μισή παράγραφο από την επόμενη ανάρτηση να είναι πιο ...politically correct! Εκεί που πολλές χιλιάδες κόσμος-οικογένειες κάνει χειμερινά σπορ συνέχεια, η διαφορά των σκιέρ και των snowboarders είναι κάτι σαν αυτοκινητιστές με μοτοσικλετιστές -ή μάλλον μοτοσικλετιστές εναντίων αυτοκινητιστών :-)

      Διαγραφή
  4. Δημήτρη, άσπρισε το μάτι μου με αυτή σου την ανάρτηση! Έβαλα τα γυαλιά για τον ήλιο για να το διαβάσω, χα, χα, χα...

    Από εκεί και πέρα, μια φορά όλη κι όλη έχω κάνει σκι, οπότε μάλλον είμαι ο πιο άσχετος εδώ μέσα για να σχολιάσω...

    Πάντα τέτοια Δημήτρη, και να είσαι όσο περισσότερο μπορείς με το Κώστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα μου, τα λευκά βουνά στις κορυφές του κόσμου είναι κάτι που αξίζει να το αισθανθεί κανείς. Μην ξεχνάς όμως ότι εκεί που υπάρχει αυτός ο παράδεισος δεν υπάρχει ο παράδεισος του Αιγαίου
      :-)

      Διαγραφή
  5. Θυμάμαι και μια φορά που είχαμε πάει, δεν είχε χιόνι, τσάμπα η διαδρομή, ήταν λίγο απογοήτευση! Ναι έχεις δίκιο δεν ταιριάζει στο κλίμα και πρέπει να το έχεις αγαπήσει πολύ για να το συνεχίζεις. Φυσικά φαντάζομαι τη διαφορά. Σίγουρα αν ζούσα σε χώρα με άλλες καιρικές συνθήκες, εκ των πραγμάτων θα το είχα αγαπήσει. Εδώ στην Αθήνα μετά βίας χιονίζει. Η ψυχοσύνθεση είναι πολύ σημαντική, ίσως για αυτό αγαπάω την θάλασσα.
    Οι μοτοσικλετιστές φαντάζομαι ότι είναι οι snowboarders χα χα χα :) :) Νομίζω ότι δεν υπάρχει σύγκριση, μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Αλλά σίγουρα εσύ ως πιο ειδικός θα έχεις αναλύσει το θέμα. Εγώ δεν ασχολήθηκα, άφησα μόνο την καρδιά να επιλέξει :) Καλή Κυριακή, τουλάχιστον σήμερα είναι ηλιόλουστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οπωσδήποτε, μου φαίνεται, είναι η διαφορά πισίνας με Κυκλάδες! -μου άρεσε όταν το έγραψα παραπάνω και το επαναλαμβάνω συμφωνώντας μαζί σου! Την θάλασσα βέβαια, και τις Κυκλάδες τις υπεραγαπώ κι εγώ! Η Μαργαρίτα λέει ότι είμαι ελάφι, αλλά όταν βρίσκομαι στο Αιγαίο μεταμορφώνομαι σε δελφίνι
      :-)

      Την δεκαετία του '80 την πέρασα με θαλάσσιο σκι καθώς γύριζα τα νησιά για φωτογραφίες για τον τουρισμό και ήμουνα καλός και σε δύο σκι και σε ένα, που είναι, υποθέτω, το αντίστοιχο γι αυτό το οποίο μιλάμε. Οπωσδήποτε διαφέρει πολύ η τεχνική και η αίσθηση που δίνει το καθένα, αλλά για μένα ποτέ δεν κόλλησε το μονό σκι. Πάντα επέστρεφα στα δύο σκι στην θάλασσα. Σκέφτομαι λοιπόν ότι είναι περισσότερο θέμα προσωπικής αντίληψης/προτίμησης/ένστικτου, μια που εγώ, την γνώριμη ελευθερία που περιγράφεις, την βρίσκω στα δύο σκι, είτε θάλασσα είτε χιόνι. Αυτό που δεν ξέρω πως ταιριάζει στην συζήτηση είναι ότι στην Βόρειο Αμερική τουλάχιστον, και στην Ευρώπη από ότι είδα, οι snowboarders δείχνουν σαν μια διαφορετική κουλτούρα και ως επί το πλείστον εναντίων των σκιέρ -και αυτό θολώνει λίγο τα νερά. Δεν φαίνεται να ειναι θέμα ηλικίας, γιατί βρίσκεις ανάλογο αριθμό παιδιών και νέων πάνω σε σκι ή snowboard, αλλά δείχνει περισσότερο σαν θέμα κοινωνικής αντίληψης. Πράγμα που δεν το μεταθέτω στους ανθρώπους που διαλέγουν το ένα ή το άλλο στην Ελλάδα, απλά γιατί στην Ελλάδα δεν είναι το σπορ και ο τρόπος ζωής αυτός μέρος του κοινωνικού ιστού, και κάνει κανείς σκι αραιά και που, 1-2-3 φορές τον χρόνο, αν έχει χιόνι, και είναι και ακριβό και έχει άλλο αέρα...

      Διαγραφή
  6. "Από το Denver, International στο Eagle County:
    Καλοί οι πιλότοι των 757 της United,
    αλλά όταν θέλεις να γίνει κάτι σωστά, το κάνεις μόνος σου..."

    Δημήτρη ξέρεις τι παρατηρώ. Αυτό το παιδί από πολύ νωρίς είχε δίπλα του έναν πραγματικό καθοδηγητή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το επάγγελμα που επέλεξε, ούτε φυσικά η φιλική σας σχέση. Είχε δίπλα του έναν άνθρωπο ώριμο, που ήξερε προς τα που να τον κατευθύνει. Και που σε καμία περίπτωση δε θα τον έστελνε (άφηνε) να ζήσει/επιστρέψει π.χ. στην Ελλάδα. Τον πήγε στη 'γη της Επαγγελίας' και έχοντας περισσότερες γνώσεις για το τι θα πρέπει να ζήσει, τον έσπρωξε διακριτικά σε όλα εκείνα που άξιζε να ζήσει, να αγαπήσει, του έδωσε ώθηση και πίστη προς το όνειρο, ανοίγοντας του την πόρτα, οπότε όλα μετά επακολούθησαν. Επίσης, στις φωτογραφίες έχετε ίδια κινησιολογία, ή καλύτερα ίδια γλώσσα του σώματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αγαπητή μου Roadartist τώρα ακούμπησες μια χορδή που βγάζει πολύ όμορφο ήχο και περιγράφει ότι έκανα συνειδητά στην ζωή μου. Ο Κώστας γεννήθηκε στην Βοστώνη οχτώ μήνες αφού μετακομίσαμε πίσω στην Βοστώνη από την Αθήνα. Όταν ένα χρόνο αργότερα ήρθαμε στην Ελλάδα για να τον βαπτίσουμε στην Τήνο (που είχα βαπτιστεί κι εγώ και παντρευτεί την μητέρα του) ο θείος μου με έβαλε στον Πειραιά σε ένα μίτινγκ συμβουλίου μιας μεγάλης διεθνούς εταιρείας κρουαζιερόπλοιων και οι Έλληνες πλοιοκτήτες με καλωσόρισαν σαν μάνατζερ διαφημιστικής ύλης αλλά έπρεπε να εργάζομαι στον Πειραιά. Φύγαμε άρον-άρον και δεν μίλησα στον θείο μου 3 χρόνια. Όταν έξαλλος ο πατέρας μου με ρώταγε γιατί, του απήντησα, γιατί θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει παίζοντας μπέης μπωλ, και σε αυτή την απάντηση έκλεισα μια ολόκληρη φιλοσοφία και ένα τρόπο ζωής. Στην Αμερική κάθισα μόνο για τον Κώστα αλλά έγινε και δική μου πατρίδα. Ήθελα να κάτσω 21-22 χρόνια, για να έχει τουλάχιστον ένα γονιό το παιδί μου, και τον πατέρα που χρειαζότανε, αλλά πέθαναν οι γονείς μου νωρίτερα και επέστρεψα να κάνω ότι μπορούσα καθώς φεύγανε... Τα λόγια που έγραψες μου τα λέει τώρα και ο Κώστας αλλά του απαντώ ότι το μόνο που έκανα ήταν να του ανοίξω πόρτες και παράθυρα, όπως πρέπει κάθε γονιός να κάνει: τα διάλεξε όμως και τα πέρασε μόνος του με τα δικά του πόδια. Σ' ευχαριστώ γι αυτά σου τα λόγια, Roadartist μου...

      Διαγραφή
    2. Τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο: Με τις φωτογραφίες του μπιλιάρδου: Μόλις του είχα μάθει, και εκείνος έχανε συνέχεια από βιασύνη και στρες. Του είπα, ξέρεις κάτι; μου φαίνεται ότι χάνεις επειδή προσπαθείς πολύ να κερδίσεις και δεν φχαριστιέσαι το παιγνίδι. Το επόμενο το κέρδισε εκείνος χωρίς να τον αφήσω εγώ.

      Διαγραφή
  7. ευχαριστώ για την αφιέρωση Δημήτρη!Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν όσα προσέφερες στον γιό σου...οι διηγήσεις σου παντως αποτελούν πηγή έμπνευσης για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Squarelogic, ότι έκανα τό 'κανα μαθαίνοντας από τα λάθη που έβλεπα γύρω μου, ακόμα και από τους δικούς μου τους γονείς... Περισσότερο από τους δικούς μου γονείς... όπως μαθαίνουμε όλοι... Τελικά, μου φαίνεται ότι για να βοηθήσεις έναν άνθρωπο να γίνει υπεύθυνος, ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να του δώσεις υπευθυνότητα. Αλλά εδώ έρχονται τα μπαστούνια. Πρέπει να είναι πραγματική υπευθυνότητα και πρέπει αυτός που δίνει την υπευθυνότητα στον άλλον να είναι 100% προετοιμασμένος να αναλάβει τις κυρώσεις ο ίδιος και να αφήσει τον άλλον να μάθει από τα λάθη του και να μάθει από παράδειγμα. Γιατί, στο τέλος κανένας άνθρωπος δεν κάνει ότι του λένε. Μόνο ότι αποφασίσει ο ίδιος. Άρα ο γονιός δεν χρειάζεται να π[ει στο παιδί τι να κάνει αλλά να του δείξει τρόπους να αποφασίζει.

      Μια φορά όταν ήταν 11 χρονών, είχαμε βγάλει εισιτήρια για καλοκαίρι στην Ελλάδα, και ο Κώστας την τελευταία στιγμή επιλέχθηκε μετά από την κανονική σαιζόν να αντιπροσωπεύσει την πόλη μας στην ομάδα μπέης μπωλ All Stars που θα έπαιζε δυό βδομάδες αφού ήταν να φύγουμε. Είχε στην τράπεζα κάπου 4.000 δολάρια από 10 χρόνια από τον παππού και την γιαγιά και ήταν περήφανος για τις οικονομίες του. Του λέω, κοίτα, είναι δική σου απόφαση να παίξεις, αλλά τα εισιτήρια θα κοστίσουν 2.450 δολάρια να τα αλλάξουμε. Αν αποφασίσεις να παίξεις στο πρωτάθλημα τα έξοδα πρέπει να είναι δικά σου όπως και η απόφαση, μια και είναι δικιά σου ευθύνη. Αλλά να σου πω, αν αποφασίσεις να αλλάξεις τα εισιτήρια θα σε δω σεντ προς σεντ και τα βάζουμε μισά-μισά. Μετά από μια μέρα το αποφάσισε και βγάλαμε τα μισά από τον λογαριασμό του (τα οποία επέστρεψα σιγά-σιγά με άλλες δικαιολογίες τους επόμενους μήνες -πιο δύσκολο ήταν για μένα οικονομικά που δεν τα είχα τα έξτρα, αλλά έτσι η απόφαση ήταν δική του).

      Τώρα πληρώνει το πανεπιστήμιό του σχεδόν μόνος του από τις δουλειές που κάνει, και τα χρήματα που του είχα υποσχεθεί για την ζωή του κάθε μήνα μέχρι τον Σεπτέμβριο 2013 δεν τα χρειάζεται και όταν του τα στέλνω πάνε στις οικονομίες του...

      Δεν υπάρχει πολυτιμότερος και πιο άξιος σκοπός στη ζωή από το μέλλον των παιδιών...

      Νάσαι καλά...

      Διαγραφή
  8. Λατρεύω τα χιονισμένα βουνά και την εκεί περιήγηση, αλλά με το σκι δεν τα πάω καθόλου καλά. όχι τόσο από αδυναμία, όσο από αδιαφορία. Προτιμώ να βολτάρω στο χιόνι -ντυμένος καλά, φυσικά- και να βγάζω φωτογραφίες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά. Αλλά όλες τις φωτογραφίες εδώ και στις επόμενες αναρτήσεις για να τις δει κανείς και να τις χαρεί, πρέπει να βρίσκεται σε σημεία που μόνο με σκι πας -από την άλλη μεριά υπάρχουν αναβατόρια σε ορισμένα κέντρα που σου επιτρέπουν και να κατέβεις, άρα μπορεί κανείς να πάει χωρίς σκι να δει το τοπίο και να κατέβει χωρίς να κάνει σκι :-)

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.