Κάτι περισσεύει

Πριν ξεκινήσω το σημερινό ποστ αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την λύπη και εγκάρδια συμμετοχή μου σχετικά με την οικονομικοκοινωνική θέση στην οποία βρίσκεται το κράτος μας, και να επιβεβαιώσω ότι τα παρακάτω χρησιμοποιούν καλαμπούρια και φραστικά πυροτεχνήματα όχι για να θίξουν με τρόπο ελαφρόμυαλο, αλλά για να επιτεθούν, με τον τρόπο μου, σε αυτούς ανάμεσά μας που τους βλέπουμε καθημερινά και που αξίζουν να τ' ακούσουν, ανεξάρτητα παράταξης ή εισοδήματος.

Μα όσο κι' αν μετράω, κάτι περισσεύει
(κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες)

Όπως γνωρίζουν όλοι όσοι δεν είναι Έλληνες, στας Ευρώπας και Αμερικάς (και ολίγη Ασία), το Ελλάντα είναι ένα μέρος που έχει πάντα καλοκαίρι, οι άνθρωποι πάνε το πρωί στη δουλειά τους χορεύοντας εύθυμα στο δρόμο τον Ζορμπά, το μεσημέρι σταματάνε τρείς-τέσσερεις ώρες να ψήσουν έν' αρνί, να κάνουν έρωτα, και το βράδυ γυρνάνε σπίτι στις γυναίκες τους, πριν βγουν μεσάνυκτα να πάνε στα μπουζούκια με τους πολύχρωμους γλόμπους στο γιαλό -όπου η θάλασσα κάνει πάντα μπουνάτσα, και σπάνε όλα μα όλα τα πιάτα που βρίσκονται μπροστά τους.

Εκείνοι που ζουν σε χώρες λιγότερο χαρούμενες από το Ελλάντα, μπορούν να πάνε στο Ελλάντα για διακοπές εύκολα, και φτηνότερα από το να πάνε για ένα μόνο πολυτελές δείπνο σε καλό εστιατόριο της πόλης τους, στη Λόντρα, Νιού Γιόρκ, Βουδαπέστη ή Βιένη, που μπρός στο Άθενς καμιά τους καμιά τους δε βγαίνει. Και φτάνοντας στο γιαλό στο ταβερνάκι, παραγγέλνουν το καλαμαράκι τους, άρτι εισαχθέν μόλις πριν τρείς μήνες κατεψυγμένο από την Ιαπωνία, και, καθώς βγάζουν να πληρώσουν ανταποδίδουν με ευγνωμοσύνη το χαμόγελο του σερβιτόρου ο οποίος με το χέρι στην καρδιά και δάκρυα στα μάτια τους εκμυστηρεύεται Ελληνιστί πως "Αντέστε στο διάλο μαλάκες κι αν καταλαβαίνετε λέξη απ' ότι σας ψέλνω!"

Η Ελλάντα όμως δεν είναι μόνο όλα τα παραπάνω. Κατ' αρχάς δεν την λένε Ελλάντα αλλά "Ελλάδα" με δέλτα, που έχει τον ήχο που κάνει η γλώσσα πίσω από τα δόντια όταν λέει Αγγλικά το άρθρο "the", ή τη λέξη "this". Επί πλέον, για το ότι όλοι μας λένε Γραικούς (Greeks) φταίνε οι Ιταλοί, γιατί οι Έλληνες που χτίσανε την αποικία της Νάπολης είχαν έρθει από το χωριό της Βοιωτίας "Γραία", μάλλον σημερινή Τανάγρα, οπότε μας είπανε όλους "Graeci", ή, ανάλογα με ποιόν ακούς, οι Ιταλοί μας είπανε όλους "Graeki" λόγω αυτών που έφτασαν στην Ιταλία από την Δωδώνη. Ο κακομοίρης ο Αθανάσιος Διάκος δεν βοήθησε τα πράγματα όταν αναφώνησε "Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν' αποθάνω!", μια κραυγή που υιοθέτησαν οι μονδέρνοι Γραικοί όταν η Ευρώπη τους προσεκάλεσε στην Ένωσή της και δημιουργήθηκε μια μικρή παρεξήγηση ως προς το εάν η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε ότι η Ελλάδα μπορεί μόνο να παίρνει ή αν πρέπει και να δίνει.

Πέρα από αυτό, οι αγαπημένοι μας προσκεκλημένοι τουρίστες κάνουν ένα σοβαρό, αλλά δικαιολογημένο, λάθος. Με την δεύτερη φορά που βγαίνουν από Ελληνικό σουπερμάρκετ σηκώνουνε τα φρύδια και ομολογούν ότι οι τιμές είναι λιγάκι πιο ακριβές απ' τις τιμές στο σουπερμάρκετ κοντά στο σπίτι τους στο Κάνσας. Και ιδού το λαθάκι, διότι η Ελλάδα δεν είναι λίγο ακριβούτσικη. Είναι πολύ, πολύ, μα γαμώτο πάρα πολύ ακριβή, φωτιά η ευλογημένη.

Ναι, ναι, οι τιμές είναι μόνο λίγα τοις εκατό πάνω-κάτω από άλλες χώρες της Ευρώπης και από την Αμερική, αλλά, όπως είμαι σίγουρος ότι θα έχετε προσέξει και σεις, υπάρχει μια άλλη πολύ σημαντική διαφορούλα. Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι μεταξύ 1/2 και 1/4 των μισθών σε άλλες χώρες, άρα, για τους δόλιους τους Έλληνες η ζωή είναι 200% με 400% πιο ακριβή από αυτήν των ευγενών μας προσκεκλημένων.

Γιατί, το νέο ζευγάρι γύρω στα 25 που μόλις παντρεύτηκε στην Αμερική βγάζει, δουλεύοντας απλές δουλίτσες και οι δύο, γύρω στα 70.000 δολάρια τον χρόνο, ενώ το φιλικό τους ζευγάρι που γνωρίσανε το καλοκαίρι στην Ελλάδα βγάζει, δουλεύοντας του σκοτωμού και οι δύο, γύρω στα 1.600 Ευρώ τον μήνα, πού, με δεκατέσσερις μισθούς είναι περίπου 30,000 δολάρια τον χρόνο. Η διαφορά δε στο σουπερμάρκετ είναι ότι στην Αμερική οι τιμές είναι κάπου 10% φτηνότερες, και, με την πραγματικότητα των μισθών, στην Ελλάδα είναι 143% ακριβότερες. Και με την Ευρώπη, σχεδόν τα ίδια.

Όσο δε για την αγοραστική ισχύ της εργασίας μας ανά ώρα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω υπευθύνως μια και ζούσα στην Αμερική, ότι ένα ρολό χαρτί υγείας μου κόστιζε περίπου ένα λεπτό και 25 δευτερόλεπτα εργασίας εκεί, στην Ελλάδα δε στοιχίζει κάπου δέκα λεπτά και 45 δευτερόλεπτα δουλειάς, ενώ, και στην Ελλάδα και στην Αμερική κάθομαι στη λεκάνη της τουαλέτας ακριβώς ίσο χρόνο και σκουπίζομαι με τον ίδιο αριθμό  κομματιών χαρτιού (εκτός αν μιλάμε για Μεξικάνικο εστιατόριο στην Αμερική).

Όταν λοιπόν σε σχέση με τους μισθούς και τις τιμές οι Έλληνες βγάζουν πολύ λιγότερο από τα μισά απ' όσα βγάζουν οι άλλοι εργαζόμενοι του μη τρίτου κόσμου, και η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται μέλλος της Ευρώπης, πώς να μην έχουμε παραοικονομία, να δουλεύουμε δυο-τρείς δουλειές ο καθένας και να χρωστάει όλος ο κόσμος στην εφορία, τον μπακάλη και της Μιχαλούς. Κι η Ελλάδα να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλα της. Κι ο κόσμος απηυδισμένος να χάνει την αισιοδοξία του, την όρεξη για δουλειά και να τρέχει σε διαδηλώσεις και απεργίες.

Πριν σηκωθούμε όμως να βγούμε στους δρόμους άντρες γυναίκες με όπλα στους ώμους ας πάρουμε μια ανάσα γιατί υπάρχουν καναδυό λεπτομεριούλες να ξεκαθαρίσουμε πριν ξεκινήσετε την επανάσταση χωρίς εμένα:

Είπαμε να μειώσουμε το νέφος κυκλοφορόντας τα μισά αυτοκίνητα μονά-ζυγά, και η απάντηση ήταν να πάρουν όλοι δύο αυτοκίνητα (ή τρία, ή παπάκι) με διαφορά στις πινακίδες. Οι ταβέρνες είναι μιλιούνια και γεμάτες. Τα MediaMarkt και ο Κοτσώβολος δεν προλαβαίνουν να πουλάνε τηλεοράσεις πλακέ και κομπιούτερ. Έρχεται ο φίλος για ταβέρνα και σου αριβάρει με την καινούργια Μπέμεβέ, η το άρτι παραδοθέν Βόλβο. Τα περισσότερα γυαλιά ηλίου ντόλτσεκαμπάνα που βλέπεις δεν είναι απ' το Μοναστηράκι αλλά από αληθινό μαγαζί. Όταν γεννήθηκα στην Αθήνα ζούσαν εκεί τα 10% του πληθυσμού της Ελλάδας, ενώ σήμερα στην περιφέρεια της πρωτεύουσας ζει το 45% του πληθυσμού της χώρας. Σπίτια χτίζονται αβέρτα μέσα στο οικογενειακό σχέδιο αλλά εκτός σχεδίου πόλεως. Προσθέστε εδώ και τα λοιπά, κατά βούληση, και όχι, δεν ξεχνάμε τους κάμποσους που δεν πέφτουν στον κουβά των παραπάνω λεγομένων.

Η ερώτηση λοιπόν είναι: "Που τα βρίσκουνε ορέ τα λεφτά;!"

Ερώτηση που με κρατούσε σε μόνιμη απορία μέχρι που διάβασα πρόσφατα ένα ποστ στο μπλογκ "Ελληνικό Καφενείο":

Ήταν, έλεγε το ποστ, ένας μέρμηγκας που δούλευε όλο το καλοκαίρι ιδρώνοντας να μαζέψει τροφή και προμήθειες για το χειμώνα. Κάθε τόσο πέρναγε ο Τζίτζικας, πότε με Μερσεντέ, πότε τραβώντας από πίσω από το ές-γιού-βί ένα κότερο, πάντα με γκόμενες μαζί του και προσκαλούσε τον Μέρμηγκα νά 'ρθει κι αυτός στην παραλία, στην Μύκονο και στα θέρετρα. Ο Μέρμηγκας πάντα αρνιόταν ευγενικά. Χειμώνας πια και ο μέρμηγκας απολάμβανε την σοδειά του δίπλα στο τζάκι του όταν χτυπάει η πόρτα, την ανοίγει και βλέπει τον Τζιτζικα ντυμένο σκιέρ, με Γκράν Τσερόκι, σκι στη σχάρα και άλλες γκόμενες, να τον προσκαλεί στον Παρνασσό για χειμερινά σπορ και ζεστή σοκολάτα με μπράντυ. Ο Μέρμηγκας αρνιέται ευγενικά και προσθέτει την παράκληση, αν ο Τζίτζικας συναντήσει στον Παρνασσό τον Αίσωπο, να του πεί ότι γαμιέται!

Κι εγώ σκέφτηκα πολύ και προσέθεσα καλόβουλα κάτω από την ιστοριούλα ότι μπορεί όταν ο Τζίτζικας έφτανε στον Παρνασό να έβρισκε την Μέρκελ να του κατάσχει το Γκραν Τσεροκί, τον Σαρκοζί να του κατάσχει το κότερο και τις γκόμενες, και την Αλέκα να του δίνει ανάποδες που σπατάλησε τα λεφτά του κόμματος.

Κάποιος ανώνυμος, ίσως ο συγγραφέας, διάβασε το σχόλιο μου, σκέφτηκε και μου απήντησε ότι μαζί με τον Αίσωπο γαμιέμαι κι εγώ, και, ότι είμαι φασίστας.

Και έτσι λύθηκε η απορία μου του πως ο Έλληνας αντιμετωπίζει τους μικρούς μισθούς και τις Ευρωαμερικανικές τιμές -αν και, για να πω την αλήθεια, ελπίζω η απάντηση που μου δόθηκε να είναι ελλιπής και να υπάρχουν άλλες καλύτερες...