Λεπτομέρειες

Το γνώρισμα της προχειρότητας είναι ότι χάνει τις λεπτομέρειες.

Ομολογουμένως, μερικές λεπτομέρειες είναι τόσο ασήμαντες και μικρές  --και απομακρυσμένες από οποιαδήποτε σημασία στην ζωή, που πράγματι είναι εκνευριστικό να αναφέρονται και τις περισσότερες φορές η σκέψη εκείνου που στρέφει την προσοχή πάνω τους παρεξηγείται ή παραποιείται.

Έχω μερικούς γνώμονες που χρησιμοποιώ στο μονοπάτι της ζωής μου.

Παραδείγματος χάριν, ότι καμία θέση δεν είναι απόλυτα σωστή και καμία δεν είναι απόλυτα λάθος (ούτε οι δικές μου). Ότι και η πιο μικρή λεπτομέρεια δίνει μια έστω και  ελάχιστη τάση προς κάποια κατεύθυνση. Και αν δεν δώσεις σημασία στην απειροελάχιστη αυτή τάση, τότε, λεπτομέρεια μετά από λεπτομέρεια θα αρχίσεις να οδεύεις προς εκείνη την κατεύθυνση.

Το παραπάνω δεν είναι φιλοσοφία. Είναι ορθολογισμός. Αλλά για να υπάρξει το ένα χρειάζεται το άλλο. Κανείς δεν είπε ότι η πλοήγηση στην ζωή είναι εύκολη.

Το πιο απτό αποτέλεσμα της παράβλεψης των λεπτομερειών είναι η ελλιπής ή λανθασμένη κατανόηση του αντικειμένου.

Παραδείγματος χάριν, το ότι δεν υπάρχει κρατικό σύστημα υγείας στις ΗΠΑ (ομοσπονδιακό ή πολιτειακό) οφείλεται στο ότι και ο πλέον αριστερίζων Αμερικανός απλά δεν θέλει να δώσει μια τέτοια δύναμη, κοινωνική και οικονομική, στο κράτος του. Ο περισσότερος κόσμος δεν κατανοεί αυτήν την λεπτομέρεια, ή τις προεκτάσεις της, και αν τυχαίνει να την γνωρίζει δεν συμφωνεί, από την Ευρώπη, γιατί στην Ευρώπη πιστεύουμε, και επαναπαυόμαστε, στο κράτος προνοίας. Και μετά βλέπουμε το "κράτος" σαν κάτι ξεχωριστό από "εμάς", πέφτοντας στην παγίδα που στήσαμε στον εαυτό μας απαιτώντας το κράτος να μας φροντίσει.

Στην Μεσόγειο ιδιαίτερα, η λεπτομέρεια θυσιάζεται στον βωμό της ξερολίασης. Προς ύμνον της γνώμης του καθενός, ή/και προς επίτευξη γενικότερων ιδιοτελών σκοπών η λεπτομέρεια παραγκωνίζεται ως ασήμαντη.

Κανένας δεν θα συμφωνούσε να είναι αναγκασμένος να κουβαλά στην τσέπη του πιστοποιητικό φρονημάτων. Και το θρήσκευμα βγήκε από την ταυτότητα (στις ΗΠΑ δεν υπάρχει καν ταυτότητα). 

Όταν όμως συζητάμε για το αν είναι σωστό να απαιτούμε από τον πολίτη να εξαιρέσει εαυτόν ενυπόγραφα από ένα νόμο που εικάζει και προεξοφλεί την συναίνεσή του λέμε ότι δεν πειράζει επειδή η λίστα είναι απόρρητη και δεν θα την δει κανείς.

Η λεπτομέρεια του τι συμβολίζει η λίστα ξεφεύγει από τους ξερόλες ως ασήμαντη.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν είναι η λίστα απόρρητη. Με ενδιαφέρει ότι υπάρχει, ως αρχή. Με ενδιαφέρει ότι κάποιος βάζει τον εαυτό του στην θέση από την οποία λέει σε κάποιον πολίτη πως προεξοφλείται η συναίνεση και είναι ο πολίτης αναγκασμένος να διαφωνήσει ενυπογράφως. Κι ας μην δει ποτέ κανείς την "λίστα".

Η λεπτομέρεια πέφτει στην σφαίρα όπου έστω και αμυδρά, έστω και θεωρητικά ή συμβολικά,  παραβιάζει την έννοια της προσωπικής ελευθερίας. 

Η μόνη δικαιολογία που απομένει στους νάννους-δικτάτορες είναι να πουν ότι το ελάχιστο κακό μηδενίζεται από το μέγιστο καλό. Και, χίλια ελάχιστα κακά παρακάτω, μπαίνουν στην βουλή τα κλούβια αυγά.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο νόμος έχει αποκτήσει τόσα παράθυρα στα οποία δεν εφαρμόζεται, που καταντά άνευ οποιασδήποτε αποτελεσματικότητας. Αλλά υπάρχει.

Δεν περιμένω βέβαια να γίνει κατανοητό αυτό από τους πολίτες που έβαλαν στην άβουλη βουλή τους τον τσίπρα και την χρυσή αυγή. Δεν περιμένω βέβαια να γίνει κατανοητό αυτό από τους "γιατρούς" που δέχονται φακελάκια ή εκείνους τους "γιατρούς" που δεν κατανοούν ως έννοια τον διαχρονικό συμβολισμό του Όρκου του Ιπποκράτη. 

Οι περισσότεροι άλλωστε Έλληνες που παρέμειναν στην Ελλάδα έχουν σοβαρά κατακάθια από τα νεανικά τους χρόνια μέσα στην κοινωνία που ευνουχίζει τους νέους λέγοντας "εφόσον είμαστε ευνούχοι εμείς οι μεγαλύτεροι θα σας ευνουχίσουμε και εσάς".

Το ότι δεν περιμένω ότι έχει η πλειοψηφία ενός τόπου την δυνατότητα να το συζητήσει αυτό, άσε να το κατανοήσει, δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να σωπαίνω ή να αδιαφορώ.

Ίσως μάλιστα το ότι δεν σωπαίνω να είναι ενδεικτικό της αγάπης μου και συμπόνιας για έναν τόπο τον οποίον άφησα πίσω μου για να πάω εκεί που ταίριαζα καλύτερα.

Άλλωστε εγώ ποτέ δεν λέω ότι "δεν είμαι αλάθητος αλλά έχω δίκιο σε όποιο συγκεκριμένο θέμα συζητάω". Λέω απλά ότι έχω γνώμη και ότι καμία γνώμη, ούτε η δικιά μου, είναι ποτέ απόλυτα σωστή ή απόλυτα λάθος.