κλπ., (etc)
Υπάρχει άραγε πουθενά έγκυρη, έντιμη, αντικειμενική και αληθής ενημέρωση που να παρουσιάζει και τα ψυχρά γεγονότα αλλά και όλες τις απόψεις; Μια πηγή ενημέρωσης στην οποία να μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη;
Σε επιλογή μεταξύ "Ναι" και "Όχι", ως απάντηση στην ερώτηση αυτή, η μόνη ρεαλιστική μονολεκτική απάντηση είναι "Όχι". Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί και να προτείνει τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, και τους παλιούς, προ-Μέρντοχ Τάιμς του Λονδίνου, ως το καλύτερο παράδειγμα ενός κατά μέγιστη προσέγγιση "Ναι", αλλά, όλο και κάποιος μαλάκας θα βρεθεί να πει ότι η Αυγή είναι πιο έγκυρη (κι ας είναι, και επισήμως, όργανο πολιτικού κόμματος).
Εξαρτάται από δύο πράγματα: Πρώτον, την ποιότητα, παιδεία, κρίση, ικανότητα και επαγγελματισμό των δημοσιογράφων και συντακτών. Δεύτερον από την "γραμμή" που δίνει στους υπαλλήλους της η διεύθυνση, η ιδιοκτησία, του μέσου ενημέρωσης (και από την "γραμμή" που δίνει στους υπαλλήλους η προσωπική τους αφοσίωση σε ένα [πολιτικό; φιλοσοφικό;] σκοπό).
Όσον αφορά τον επαγγελματισμό των δημοσιογράφων, τα πράματα έχουν αρχίσει να σκουραίνουν καθώς αφ' ενός ο ερασιτεχνικός πλουραλισμός της παγκοσμιοποίησης και της άμεσης σύνδεσης πνίγει κάθε προσπάθεια εμπέδωσης επαγγελματισμού, και, αφ' εταίρου, η παιδεία και το μέτρο της ζήτησης επαγγελματισμού έχει αλυσοδεθεί στις ερπύστριες του μάρκετινγκ και του κέρδους και του πλουραλισμού (με την κακή έννοια του ερασιτεχνισμού και της ανευθυνότητας) --το επίπεδο παιδείας πέφτει επικίνδυνα παντού --έχει αρχίσει να θεωρείται άσχετο και έχει αρχίσει να ξεχνιέται κυριολεκτικά, ως προς το τι σημαίνει.
Πολύ ενδιαφέρον έχει να εξετάσουμε το θέμα διεύθυνσης/διοίκησης ενός μέσου ενημέρωσης και την γραμμή που δίνει στους υπαλλήλους.
Στις ΗΠΑ, όπου το Σύνταγμα και οι νόμοι είναι γραμμένοι με πρωταρχικό σκεπτικό το να αφαιρεί δύναμη από το κράτος και να το κρατά "μακριά" από κάθε επιρροή πάνω στους πολίτες, για να διαφυλαχτούν οι ελευθερίες των πολιτών, ένα κρατικό (Ομοσπονδιακό ή Πολιτειακό) μέσο ενημέρωσης όπως είναι αλλού το BBC ή η ΕΡΤ θεωρείται αποδιοπομπαίο. Οι Ομοσπονδιακές σελίδες μέσα στις ΗΠΑ προς κατανάλωση και από Αμερικανούς πολίτες, δεν έχουν κατάληξη .com αλλά .gov (government) για να είναι πεντακάθαρη η προέλευσή τους από τα διάφορα υπουργεία και κρατικούς οργανισμούς κλπ. Στις ΗΠΑ ούτε ταυτότητες δεν υπάρχουν καν! Χρησιμοποιούμε την άδεια οδήγησης ή μια πιστωτική κάρτα ως απόδειξη του ποιός είναι ο καθένας. Ο Αμερικανός ξέρει ότι ιδιωτικά μέσα χρωματίζονται από ιδιώτες αλλά το δέχεται αυτό σαν ρίσκο γνωρίζοντας ο ίδιος τι/ποιόν επιλέγει να διαβάζει και να ακούει.
Στον υπόλοιπο κόσμο το σκεπτικό είναι το αντίθετο: ότι ένα ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης θα χρωματίζεται από τον ιδιοκτήτη και γι αυτό είναι θεμιτό ένα κρατικό μέσο ενημέρωσης σαν εγγύηση για περισσότερη αντικειμενικότητα (και αίσθημα "εθνικής ταυτότητας"). Βέβαια, όταν ο ιδιοκτήτης είναι το κράτος, η αποτελεσματικότητα του κατά πόσον η ενημέρωση είναι αντικειμενική συνδέεται άμεσα με το κατά πόσον το κράτος είναι η φωνή της δημοκρατίας ή η φωνή των βολεμένων και εκείνων οι οποίοι τους βόλεψαν. Εξαρτάται από το κράτος (την κοινωνία την ίδια). Και από τον επαγγελματισμό και παιδεία των υπαλλήλων.
Ένα ισχυρό κράτος όπως οι ΗΠΑ εδραιώνουν παγκόσμια παρουσία με μέσα ενημέρωσης όπως η Φωνή της Αμερικής. Βάση νόμου του 1948 η Φωνή της Αμερικής απαγορεύεται να μεταδίδεται μέσα στις ΗΠΑ για τους Αμερικανούς πολίτες επειδή είναι, βασικά, τίποτα περισσότερο από προπαγάνδα των Αμερικανικών αξιών και οι μέρες της δόξας της ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Ψυχρός Πόλεμος. Σήμερα η ιστοσελίδα της Φωνής της Αμερικής είναι διαθέσιμη παντού, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Η τεχνολογία έχει ξεπεράσει το σκεπτικό του νόμου του 1948.
Ένα κράτος σαν την Ελλάδα, όπου ένα 20% της εθνικότητας ζει στα πέρατα της Γης, έκανε κανάλι της ΕΡΤ για να συνδέει τους ομογενείς με την πατρίδα τους.
Άλλο το στυλ Φωνή της Αμερικής, απευθυνόμενο σε μη Αμερικανούς (σε πολλές γλώσσες), και άλλο το ERT World, απευθυνόμενο σε Έλληνες της αλλοδαπής...
Στην τελευταία, και πιο επίκαιρη ανάλυση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ακροατής πρέπει να έχει την παρουσία πνεύματος και σκέψης να ξεχωρίζει και να αξιολογεί τι ακούει, τι βλέπει και τι διαβάζει. Αν παρακολουθεί Φωνή της Αμερικής η BBC Word Service, ERT World, Καθημερινή, Βήμα ή ...Αυγή.
Στην τελευταία ανάλυση, η ευθύνη, για υπευθυνότητα στην κατανόηση και αξιολόγηση, βρίσκεται και στηρίζεται στον ακροατή, στον αναγνώστη, στον πολίτη.
Σε επιλογή μεταξύ "Ναι" και "Όχι", ως απάντηση στην ερώτηση αυτή, η μόνη ρεαλιστική μονολεκτική απάντηση είναι "Όχι". Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί και να προτείνει τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, και τους παλιούς, προ-Μέρντοχ Τάιμς του Λονδίνου, ως το καλύτερο παράδειγμα ενός κατά μέγιστη προσέγγιση "Ναι", αλλά, όλο και κάποιος μαλάκας θα βρεθεί να πει ότι η Αυγή είναι πιο έγκυρη (κι ας είναι, και επισήμως, όργανο πολιτικού κόμματος).
Εξαρτάται από δύο πράγματα: Πρώτον, την ποιότητα, παιδεία, κρίση, ικανότητα και επαγγελματισμό των δημοσιογράφων και συντακτών. Δεύτερον από την "γραμμή" που δίνει στους υπαλλήλους της η διεύθυνση, η ιδιοκτησία, του μέσου ενημέρωσης (και από την "γραμμή" που δίνει στους υπαλλήλους η προσωπική τους αφοσίωση σε ένα [πολιτικό; φιλοσοφικό;] σκοπό).
Όσον αφορά τον επαγγελματισμό των δημοσιογράφων, τα πράματα έχουν αρχίσει να σκουραίνουν καθώς αφ' ενός ο ερασιτεχνικός πλουραλισμός της παγκοσμιοποίησης και της άμεσης σύνδεσης πνίγει κάθε προσπάθεια εμπέδωσης επαγγελματισμού, και, αφ' εταίρου, η παιδεία και το μέτρο της ζήτησης επαγγελματισμού έχει αλυσοδεθεί στις ερπύστριες του μάρκετινγκ και του κέρδους και του πλουραλισμού (με την κακή έννοια του ερασιτεχνισμού και της ανευθυνότητας) --το επίπεδο παιδείας πέφτει επικίνδυνα παντού --έχει αρχίσει να θεωρείται άσχετο και έχει αρχίσει να ξεχνιέται κυριολεκτικά, ως προς το τι σημαίνει.
Πολύ ενδιαφέρον έχει να εξετάσουμε το θέμα διεύθυνσης/διοίκησης ενός μέσου ενημέρωσης και την γραμμή που δίνει στους υπαλλήλους.
Στις ΗΠΑ, όπου το Σύνταγμα και οι νόμοι είναι γραμμένοι με πρωταρχικό σκεπτικό το να αφαιρεί δύναμη από το κράτος και να το κρατά "μακριά" από κάθε επιρροή πάνω στους πολίτες, για να διαφυλαχτούν οι ελευθερίες των πολιτών, ένα κρατικό (Ομοσπονδιακό ή Πολιτειακό) μέσο ενημέρωσης όπως είναι αλλού το BBC ή η ΕΡΤ θεωρείται αποδιοπομπαίο. Οι Ομοσπονδιακές σελίδες μέσα στις ΗΠΑ προς κατανάλωση και από Αμερικανούς πολίτες, δεν έχουν κατάληξη .com αλλά .gov (government) για να είναι πεντακάθαρη η προέλευσή τους από τα διάφορα υπουργεία και κρατικούς οργανισμούς κλπ. Στις ΗΠΑ ούτε ταυτότητες δεν υπάρχουν καν! Χρησιμοποιούμε την άδεια οδήγησης ή μια πιστωτική κάρτα ως απόδειξη του ποιός είναι ο καθένας. Ο Αμερικανός ξέρει ότι ιδιωτικά μέσα χρωματίζονται από ιδιώτες αλλά το δέχεται αυτό σαν ρίσκο γνωρίζοντας ο ίδιος τι/ποιόν επιλέγει να διαβάζει και να ακούει.
Στον υπόλοιπο κόσμο το σκεπτικό είναι το αντίθετο: ότι ένα ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης θα χρωματίζεται από τον ιδιοκτήτη και γι αυτό είναι θεμιτό ένα κρατικό μέσο ενημέρωσης σαν εγγύηση για περισσότερη αντικειμενικότητα (και αίσθημα "εθνικής ταυτότητας"). Βέβαια, όταν ο ιδιοκτήτης είναι το κράτος, η αποτελεσματικότητα του κατά πόσον η ενημέρωση είναι αντικειμενική συνδέεται άμεσα με το κατά πόσον το κράτος είναι η φωνή της δημοκρατίας ή η φωνή των βολεμένων και εκείνων οι οποίοι τους βόλεψαν. Εξαρτάται από το κράτος (την κοινωνία την ίδια). Και από τον επαγγελματισμό και παιδεία των υπαλλήλων.
Ένα ισχυρό κράτος όπως οι ΗΠΑ εδραιώνουν παγκόσμια παρουσία με μέσα ενημέρωσης όπως η Φωνή της Αμερικής. Βάση νόμου του 1948 η Φωνή της Αμερικής απαγορεύεται να μεταδίδεται μέσα στις ΗΠΑ για τους Αμερικανούς πολίτες επειδή είναι, βασικά, τίποτα περισσότερο από προπαγάνδα των Αμερικανικών αξιών και οι μέρες της δόξας της ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Ψυχρός Πόλεμος. Σήμερα η ιστοσελίδα της Φωνής της Αμερικής είναι διαθέσιμη παντού, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Η τεχνολογία έχει ξεπεράσει το σκεπτικό του νόμου του 1948.
Ένα κράτος σαν την Ελλάδα, όπου ένα 20% της εθνικότητας ζει στα πέρατα της Γης, έκανε κανάλι της ΕΡΤ για να συνδέει τους ομογενείς με την πατρίδα τους.
Άλλο το στυλ Φωνή της Αμερικής, απευθυνόμενο σε μη Αμερικανούς (σε πολλές γλώσσες), και άλλο το ERT World, απευθυνόμενο σε Έλληνες της αλλοδαπής...
Στην τελευταία, και πιο επίκαιρη ανάλυση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ακροατής πρέπει να έχει την παρουσία πνεύματος και σκέψης να ξεχωρίζει και να αξιολογεί τι ακούει, τι βλέπει και τι διαβάζει. Αν παρακολουθεί Φωνή της Αμερικής η BBC Word Service, ERT World, Καθημερινή, Βήμα ή ...Αυγή.
Στην τελευταία ανάλυση, η ευθύνη, για υπευθυνότητα στην κατανόηση και αξιολόγηση, βρίσκεται και στηρίζεται στον ακροατή, στον αναγνώστη, στον πολίτη.
Δε νομίζω πως υπάρχει αντικειμενική ενημέρωση. Και δυστυχώς πόσο μάλλον στη χώρα μας που βιώνουμε μια εποχή που δεν υπάρχει σεβασμός στο Σύνταγμα και παράλληλα στο δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι ολοφάνερο ότι το μέλλον διαγράφεται τραγικά δυσοίωνο. Κάτι που είχε διαφανεί νωρίς σε κάποιους από εμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή μου Roadartist, τέτοιες μέρες πολλοί θέλουν να αποδείξουν ότι ο σεβασμός είναι πολυτέλεια που χαρίζεται μόνο σαν αντάλλαγμα για καλούς καιρούς, και, στο τέλος εξαρτάται από εμάς όλους εμάς να μείνουμε σταθεροί στα λίγα πράγματα τα οποία δεν μπορεί κανείς να μας αφαιρέσει: μεταξύ τους η πίστη ότι ο σεβασμός σε μερικές αξίες, και στο Σύνταγμα, είναι το μόνο που μπορεί να φέρει καιρούς καλύτερους... Η ενημέρωση είναι ένα ναρκοπέδιο, τελικά, δεν είναι λαχανόκηπος... και πόσοι άραγε έχουν την κρίση να κοσκινίσουν τα πάντα όσο χρειάζεται...
ΔιαγραφήΣυνήθως είναι ο καπετάνιος που πηγαίνει με το καράβι και σώνονται οι άλλοι. Εδώ μου φαίνεται γίνεται το αντίθετο. Ας επιζήσουμε όσοι μπορούμε να πολεμήσουμε μια άλλη μέρα, στην επόμενη ευκαιρία. Τούτη η μάχη δεν ξέρω πια αν κερδίζεται...
Καλό σου βράδυ.