Song

Goodbye Pete, goodbye.


America’s troubador Pete Seeger dies
(Washington Post)

PETE SEEGER
1919-2014
Folk Music’s Prolific Champion Dies at 94
(New York Times)

Με τον γιό του Γούντυ Γκάθρι, Άρλο, το 1996

God Bless The Grass
By Malvina Reynolds

God bless the grass that grows through the crack.
They roll the concrete over it to try and keep it back.
The concrete gets tired of what it has to do,
It breaks and it buckles and the grass grows thru,
And God bless the grass.
God bless the truth that fights toward the sun,
They roll the lies over it and think that it is done
It moves through the ground and reaches for the air,
And after a while it is growing everywhere,
And God bless the grass.
God bless the grass that breaks through cement,
It's green and it's tender and it's easily bent,
But after a while it lifts up it's head,
For the grass is living and the stone is dead.
And God bless the grass.
God bless the grass that's gentle and low
Its roots they are deep and it's will is to grow.
And God bless the truth, the friend of the poor,
And the wild grass growing at the poor man's door,
And God bless the grass

Χιόνισε!

Χιόνισε!

Πάμε μέχρι το Σάββατο στην Val di Luce για σκι!

Ανέκδοτο;

Η Μαργαρίτα μου είπε ένα ανέκδοτο.

Ένας Δήμαρχος, στην Ιταλία, αναγγέλλει διαγωνισμό για να βαφτεί η πρόσοψη του Δημαρχείου.
Καταθέτονται τρεις προσφορές:
- Ένας Γερμανός μπογιατζής ζητά 3.000 Ευρώ,
- Ένας Γάλλος μπογιατζής ζητά 6.000 Ευρώ, και,
- Ένας Ιταλός μπογιατζής ζητά 9.000 Ευρώ.

Απορημένος ο Δήμαρχος τους καλεί και τους τρεις στο γραφείο του και τους ζητά να του εξηγήσουν τι προτείνει να κάνει ο καθένας με τόση διαφορά στις τιμές.

Ο Γερμανός εξηγεί ότι θα χρειαστεί 1.000 Ευρώ για τις μπογιές και υλικά, 1.000 Ευρώ για τις σκαλωσιές και 1.000 Ευρώ για τον ίδιο.

Ο Γάλλος εξηγεί ένα όραμα σύνθετης και καλλιτεχνικής δουλειάς όπου τα υλικά θα κοστίσουν 3.000 Ευρώ, οι σκαλωσιές 2.000 Ευρώ και ο ίδιος θα αμειφθεί 1.000 Ευρώ.

Ο Ιταλός αναλύει την προσφορά του των 9.000 Ευρώ ως εξής: 3.000 για τον Δήμαρχο, 3.000 για τον ίδιο, και 3.000 για να βάψει ο Γερμανός το Δημαρχείο.

Εγκεφαλικό...

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης, κυρίες και κύριοι, δεσποινίδες και μάγκες, ΔΕΝ είναι το Τσεροκή μου. Αλλά όμως, η Κόκκινη Αδελφούλα (η αδελφούλα της Πράσινης Αδελφούλας) είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πραγματικό μας θέμα :-)

Η Κόκκινη Αδελφούλα, η Τάρα, γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1994 στο Τολέδο της πολιτείας του Οχάιο και την υιοθέτησα στις 29 Σεπτεμβρίου του 1994 από το Μάνσφιλντ της Μασαχουσέτης.

Όταν την παρέλαβα, η Μασαχουσέτη της έδωσε τις πινακίδες 838YFL (δεν πειράζει που δίνω τον αριθμό γιατί άλλαξε και δεν υπάρχει από το 2001). Την ημέρα που την οδήγησα με μηδέν μίλια στο κοντέρ από την αντιπροσωπεία, μία φίλη που ήταν η πρώτη επιβάτιδα με ρώτησε αν σημαίνουν τίποτα για μένα οι αριθμοί "838". Όχι, της είπα, δεν μου φέρνουν τίποτα στο μυαλό. Το "YFL" τι λες να σημαίνει την ρώτησα. Χαμογέλασε και απάντησε: "μα φυσικά, Yours For Life (Δικό σου για όλη την ζωή). Θα το έχεις πολλά χρόνια!"

Και πράγματι, το 2014 γίνεται 20 ετών, είναι η Κόκκινη Αδελφούλα σαν καινούργια, και έχει κάνει 338.000 χιλιόμετρα: 265.000 στην Αμερική, από τα σύνορα του Καναδά ως το Νιού Τζέρση και από το Μανχάταν και την Βοστώνη ως τα βουνά του Βερμόντ, ο Κώστας πήγαινε νηπιαγωγείο στην θεσούλα του, πάνω στο πίσω κάθισμα, και, άλλα 73.000 χιλιόμετρα από την Αθήνα ως την Στοκχόλμη και από το Λονδίνο και το Παρίσι ως το Βερολίνο και την Φλωρεντία, μέχρι σήμερα.

Στην Αμερική κόστιζαν (σε Ευρώ):
η βενζίνη 7 σεντς του Ευρώ το χιλιόμετρο,
ο φόρος κυκλοφορίας γύρω στα 35 Ευρώ τον χρόνο,
η ασφάλεια κάπου 220 Ευρώ τον χρόνο.

Λίγο πριν τα 13α γενέθλιά της μπήκε σε ένα καράβι στο Νιού Τζέρση και ήρθε στον Πειραιά μέσω Χάιφας. Η Ελλαδίτσα την δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες σαν μετοικεσία και της έδωσε και πινακίδες τελωνίου με κόκκινα γράμματα και κόκκινους αριθμούς να ταιριάζουν στο χρώμα της.

Κατά το 2011 κόστιζαν σε Ελληνικά Ευρώ:
η βενζίνη 32 σεντς του Ευρώ το χιλιόμετρο, 450% πιο πολύ από τις ΗΠΑ,
(σημειωτέον ότι με την Αμερικανική βενζίνη έκανε 330 μίλια το τεπόζιτο ενώ με την Ευρωπαϊκή βενζίνη κάνει 285 μίλια το τεπόζιτο)
ο φόρος κυκλοφορίας 2,200 Ευρώ τον χρόνο, 6.285% πιο πολύ από τις ΗΠΑ,
(ήταν €1.100 τον χρόνο, μόνο 3.142% παραπάνω, αλλά από την Ιταλία δεν μπορούσα να πληρώσω την Ελληνική Εφορία χωρίς να κάτσω ουρά ο ίδιος στην Αθήνα μέσα στον Δεκέμβριο και πάντα πλήρωνα πρόστιμο 100% όταν ερχόμασταν τον επόμενο χρόνο)
η ασφάλεια κάπου 800 Ευρώ τον χρόνο, 360% πιο πολύ από τις ΗΠΑ.

Μετά, ο Στουρνάρας αποφάσισε ότι εφ' όσον έχω αυτοκίνητο με 4 λίτρα μηχανή πρέπει να είμαι βαθύπλουτος και να λέω ψέματα στην Δήλωση του Εισοδήματος, οπότε η μάνα Ελλάς χρησιμοποίησε την Κόκκινη Αδελφούλα σαν όμηρο για να μου κλέψει 115% αύξηση στον φόρο εισοδήματος και να τα δώσει σε οποίον δίνει τα κλοπιμαία της η Βουλή των Άβουλων.

Μιλάς Ιταλικά; ρωτήσαμε η Μαργαρίτα κι εγώ την Κόκκινη Αδελφούλα. Σι! Ουν πο. Μας απάντησε εκείνη. Έξοχα! της λέμε. Θα γίνεις Ιταλίδα! Μπέλα φιγκούρα! Τσάο Μπελίσιμα!!!

Και πήγαμε να της βάλουμε Ιταλικές πινακίδες.

Χρειαζόμασταν Τεχνική Κάρτα. Κανένα πρόβλημα. Στέλνω 100 δολάρια στο Ντητρόιτ με ένα κλικ σε μιά ιστοσελίδα της Κράισλερ και μου στέλνουν σε 5 μέρες ταχυδρομικά το βιβλιάριο του 1994 με την Τεχνική Κάρτα. Όχι, δεν μπορεί να γίνει δεκτή από την Ιταλική κυβέρνηση Τεχνική Κάρτα που να μην έχει σφραγίδες Ιταλικές.

Κανένα πρόβλημα. Πάμε, όπως έπρεπε, στην ACI (Αυτοκινητιστικό Κλαμπ της Ιταλίας) και καταθέτουμε τις πινακίδες. Η ACI στέλνει τα χαρτιά της Κόκκινης Αδελφούλας στην Κράισλερ στην Ρώμη να μας στείλουν μια Τεχνική Κάρτα με πολλές Ιταλικές σφραγίδες.

Πολλούς μήνες αργότερα, η Κράισλερ της Ρώμης πληροφορεί την ACI ότι χρειάζονται ένα ακόμα χαρτί.

Κανένα πρόβλημα, το στένουμε.

Πολλούς μήνες αργότερα, η Κράισλερ της Ρώμης πληροφορεί την ACI ότι επειδή η Φίατ αγόρασε την Κράισλερ πριν κάτι χρόνια δεν μπορούν να βάλουν εκείνοι τις σφραγίδες στην Τεχνική Κάρτα ως Κράισλερ Ρώμης και στείλανε όλα τα χαρτιά στην Φίατ στο Τορίνο.

Πολλούς μήνες αργότερα, η Φίατ του Τορίνο λέει ότι θέλουν 295 Ευρώ για να βάλουν τις σφραγίδες. Τους στέλνουμε 295 Ευρώ.

Λίγους μήνες αργότερα λαβαίνουμε την Τεχνική Κάρτα με τις σφραγίδες. Πάμε στον Ελεγκτή. Ο Ελεγκτής μας λέει ότι στην Κάρτα η Φίατ δεν έγραψε την αντιστοιχία της Αμερικανικής μηχανής ως προς προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Φίατ μας λέει ότι δεν μπορεί να βγάλει την αντιστοιχία γιατί δεν υπήρχε αντιστοιχία το 1994 (η κάρτα των 295 Ευρώ είναι άχρηστη, ημιτελής, και δεν έπρεπε να είχε εκδοθεί/σφραγιστεί).

Εξηγούμε ότι η τυπωμένη πάνω στην μηχανή ταμπέλα γράφει ότι αυτή η μηχανή είναι κατασκευασμένη με την αντιστοιχία των νόμων κυκλοφορίας της Πολιτείας της Καλιφόρνια, η οποία Καλιφόρνια, το 1994, είχε πιο αυστηρούς κανόνες από την ΕΕ του 2014. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα, λέει. Χρειάζονται σφραγίδες.

Τότε ανακαλύπτουμε ότι εφ' όσον η Κόκκινη Αδελφούλα κλείνει τα 20, δικαιούται να θεωρηθεί αδελφούλα Ιστορικής Αξίας κατά τον Ιταλικό νόμο από 1η Ιανουαρίου 2014 και να μην χρειάζεται την Τεχνική Κάρτα.

Πάμε λοιπόν στην ASI (άλλο ACI και άλλο ASI. ΑΣΙ είναι τα Αουτομόμπιλε Στόρικε ντ'Ιταλια). Και η ASI  μας λέει: Κανένα πρόβλημα, συμπληρώστε αυτά τα χαρτιά, πάρτε φωτογραφίες γκλάμουρ την Κόκκινη Αδελφούλα και θα τα στείλουμε όλα στα κεντρικά της ASI στο Τορίνο να μας τα σφραγίσουνε!

Μάλιστα, μπας και δεν έφταναν οι ταμπελίτσες στο αυτοκίνητο που έλεγαν ότι κατασκευάστηκε Ιούλιο του 1994, έστειλα ένα email στην Κράισλερ στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν και 7 (εφτά) ώρες (ΩΡΕΣ) αργότερα (υπάρχει διαφορά ώρας, και για εκείνους ήταν βράδυ όταν έστειλα το email) μου έστειλαν ηλεκτρονικά τα πιστοποιητικά του πότε κατασκευάστηκε και πότε έγινε η αγορά.

Αυτή η διαδικασία για τις σφραγίδες πάνω στις φωτογραφίες θα πάρει περίπου 4-6 μήνες. Μετά θα ξαναπάμε στον Ελεγκτή, να πάρουμε τις Ιταλικές πινακίδες, και, επειδή η Κόκκινη Αδελφούλα θα είναι Στόρικια θα πάρουμε και έκπτωση τεράστια στον ετήσιο φόρο και στην ασφάλιση.

Αλλά, και προσέξτε φίλοι μου, αυτό έχει σημασία: Αλλά, λέω, μας είπαν ασυζητητί ότι πρέπει να βγάλω από το κορμάκι της Κόκκινης Αδελφούλας τα αυτοκόλλητα με τις σημαίες των κρατών τα οποία επισκέφθηκε κατά την Ιστορία της Ζωής της, και να βγάλω το αυτοκόλλητο που λέει ότι είμαι μπαμπάς φοιτητή στο Πανεπιστίμιο του Έμπρυ Ρίντλ και να βγάλω το αυτοκόλλητο της ομάδας μπέησμπωλ Red Sox της Βοστώνης. Με αυτοκόλλητα πάνω στο αυτοκίνητο απαγορεύεται να το κάνουν Στόρικο.

Πρέπει να βγάλω τα αυτοκόλλητα από το αυτοκίνητο.

Το αυτοκίνητο πρέπει να είναι όπως όταν γεννήθηκε για να είναι Ιστορικής Αξίας.

Με έβαλαν και πρόσθεσα φλας στα πλάγια πάνω από τις μπροστινές ρόδες, γιατί έτσι λέει ο Ιταλικός νόμος, λες και χρησιμοποιεί κανένας Ιταλός (ή Έλληνας) τα φλας (εγώ τα χρησιμοποιώ γιατί έκανα μαθήματα οδήγησης και πήρα δίπλωμα στο Λονδίνο). Τα καινούργια πρόσθετα φλας δεν αλλάζουν την Ιστορικότητα του αυτοκινήτου, αλλά τους πειράξανε τα αυτοκόλλητα της Ιστορίας του.

Μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο που το κάνουν οι Ιταλοί και που το συμβουλεύει και η ACI και η ASI: Να στείλουμε με φορτηγό το αυτοκίνητο στην Γερμανία όπου παίρνει αμέσως και άνετα Γερμανικές πινακίδες, και να γυρίσει με φορτηγό στην Ιταλία όπου οι Γερμανικές πινακίδες αλλάζουν αμέσως και ευκολότατα σε Ιταλικές. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το επάγγελμα του να πηγαίνουν με φορτηγό αυτοκίνητα στην Γερμανία, να τους βάζουν πινακίδες, και να τα γυρίζουν στην Ιταλία να κάνουν τις Γερμανικές πινακίδες Ιταλικές (επειδή πολλά αυτοκίνητα δεν γίνονται δεκτά από την Ιταλία όπως είναι, αλλά, με Γερμανικές πινακίδες γίνονται δεκτά). Αλλά, τότε δεν θα έχουμε την έκπτωση του Ιστορικού αυτοκινήτου και θα πληρώνω 700 Ευρώ τον χρόνο παραπάνω για να κρατήσω τα αυτοκόλλητα. Συν τα 3.000 Ευρώ για τον επαγγελματία που θα πάει το αυτοκίνητο στην Γερμανία και θα το γυρίσει: 3.000 Ευρώ να πάει και να έρθει Βόρειο Ιταλία-Γερμανία. Ήταν 1.400 Ευρώ να το φέρω από την Αμερική στην Ευρώπη.

Εν τω μεταξύ, πινακίδες δεν μπορώ να καταθέσω στον πισινό του Στουρνάρα γιατί τις θέλει η Ιταλική κυβέρνηση και θα τις επιστρέψει εκείνη στην Ελληνική κυβέρνηση ...εν καιρώ (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι) --οι υπάλληλοι της ASI γελάσανε και είπανε ότι οι πινακίδες του Ελληνικού Τελωνείου που θα κρατήσει η Ιταλία θα χαθούν και δεν θα φτάσουν ποτέ στην Ελλάδα. Τουλάχιστον αν έρθει ο Στουρνάρας να με ρωτήσει που είναι οι πινακίδες τόσα χρόνια, έχω τα χαρτιά και αποδείξεις, με σφραγίδες, να τον παραπέμψω στον Ιταλό ομόλογό του. Θα πρέπει βέβαια να κάνω μετάφραση από τα Ιταλικά σε κάποιο υπουργείο, και να πέσουν και Ελληνικές σφραγίδες...

Ποιό είναι λοιπόν το θέμα της ανάρτησης; Μα φυσικά, η Κρίση! Λένε στην Μεσόγειο ότι υπάρχει Κρίση για την οποία φταίνε οι κακοί τραπεζίτες που επιβουλεύονται τις μεσαίες τάξεις και εκείνοι που θέλουν να κάνουν κακό στους αθώους νοτιοευρωπαίους. Όχι, αγαπητοί μου, όχι. Η κρίση είναι στον Εγκέφαλο των νοτιοευρωπαίων, Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ των νοτιοευρωπαίων, στις σφραγίδες τους, στην μαλακία των συστημάτων που χτίζουν, στην μαλακία με την οποία αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους, και στην διαφθορά και την μαλακία των κυβερνήσεων που εκλέγουν από ανάμεσά τους --και στην μαλακία των δημοσίων υπηρεσιών τους. Από ΕΚΕΙ έρχεται η κρίση! Έχετε αμφιβολία;

Ναι, από Κάππα αρχίζει, αλλά δεν είναι Κρίση: είναι Κάλος! (στον εγκέφαλο).

Ραντού

Η δομή της έκφρασης ενός ανθρώπινου όντος καθορίζεται από την κουλτούρα και κοινωνία που γέννησε το ανθρώπινο όν αυτό (ω, τι συντακτική δυσκολία στα Ελληνικά όταν δεν θέλεις ο άνρθωπος να είναι μόνο γένους αρσενικού). Για να μας αρέσει, να αισθανόμαστε αρμονία και συμμετοχή με την έκφραση κάποιου άλλου πρέπει όχι μόνο να την κατανοούμε αλλά να ταιριάζει με την δική μας δομή έκφρασης. Αν έχουμε την παιδεία ή και την επαγγελματικότητα να αξιολογούμε ένα αποτέλεσμα έκφρασης, μπορεί να το θεωρήσουμε καλό ή και σημαντικό χωρίς απαραίτητα να μας πλησιάζει σε προσωπικό επίπεδο, ή να μας ψυχαγωγεί, εφ' όσον μας διδάσκει.

Ο κινηματογράφος είναι μια τρομερά πολύπλοκη μέθοδος έκφρασης. Πρώτα-πρώτα είναι η μάλλον μόνη έκφραση η οποία χρειάζεται δεκάδες και εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους να εργαστούν μαζί για να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα. Έπειτα υπάρχει και η αναπάντητη ερώτηση του τι ακριβώς είναι ο στόχος του κινηματογράφου.

Χωρίς αυτή να είναι με κανέναν τρόπο η μοναδική εκδοχή, πρέπει, κοιτώντας την ιστορία και κοινωνιολογική αξία του κινηματογράφου, να παραδεχτούμε ότι η πρώτιστη αξία του είναι το να ψυχαγωγήσει τους θεατές, και, αν είμαστε τυχεροί, να τους διδάξει, ή τουλάχιστον να προκαλέσει σκέψεις και συζήτηση. Πρώτιστα όμως, να ψυχαγωγήσει. Η ταινία Τρελός, Παλαβός και Βέγγος (1967), του αείμνηστου Τσάπλιν της Ελλάδας Θανάση Βέγγου, είχε οπωσδήποτε περισσότερη κοινωνιολογική αξία στην Ελλάδα από όσο η Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν (Ingmar Bergman, Det sjunde inseglet [1957]). Και όσο και να αξίζει μεγίστης και τεράστιας εκτίμησης ο Αγγελόπουλος, πως να το κάνουμε, χρειάζεται να σε δέσουν στην καρέκλα και να σου δώσουν βάλιουμ ή πρόζακ για να τον δεις μέχρι το τέλος ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει με ταινίες της Φίνος Φιλμ. Κατά την γνώμη μου ο κύριος Φίνος εξυπηρέτησε την Ελληνική κοινωνία των καθημερινών ανθρώπων πολύ περισσότερο από τον κύριο Αγγελόπουλο, κι' ας αξίζουν 10 λεπτά Αγγελόπουλου περισσότερο από δέκα ταινίες του Φίνου.

Μια ταινία του Μπέργκμαν μπορεί να είναι αναμφισβήτητα έργο τέχνης, και ίσως να ψυχαγωγήσει έναν Σουηδό. Ψυχαγωγεί όμως άραγε άλλους λαούς, έστω και αν εκείνοι εκτιμούν την ταινία σαν έργο τέχνης; Όχι απαραίτητα. Ένα έργο τέχνης μπορεί να ψυχαγωγήσει, ίσως, αλλά αυτή δεν είναι η προτεραιότητά του. Η προτεραιότητά της τέχνης είναι να στέκεται μόνη της σαν έκφραση. Αλλά, η πλειοψηφία του λαού, των ανθρώπων της καθημερινότητας, έχει ανάγκη από ψυχαγωγία πολύ περισσότερο από όσο έχει ανάγκη να παρακολουθήσει την ταινία Η Θλίψη και ο Οίκτος του Μαρσέλ Οφούλς (Marcel Ophüls, Le chagrin et la pitié [1969]).

Ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο γιατί χρειάζονται εκατομμύρια σε χρήματα και εκατοντάδες επαγγελματίες να εργάζονται μήνες και χρόνια για να δημιουργήσουν μια ταινία. Οι ταινίες πρέπει να ιδωθούν, πράγμα που σημαίνει διανομή και πληρωμή από τους θεατές. Δεν είναι δυνατόν να παραχθεί κινηματογραφικό έργο χωρίς περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζονται για να αγοράσεις ένα σπίτι και δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει σωστά όλες τις λειτουργίες/εργασίες που εμπλέκονται στο να δημιουργηθεί μια ταινία. Εκτός αν έχεις μια ερασιτεχνική μηχανούλα, είσαι 13 χρονών και σε λένε Στήβεν Σπήλμπεργκ (Steven Spielberg, The Last Gun [1959]).

Πάντα αναρωτιόμουνα ποιά ήταν η λογική με την οποία ο Κλωντ Λελούς (τον οποίον έχω συναντήσει στο Βρετανικό Ινστιτούτο Φιλμ, και το συζήτησα μαζί του) θεωρείται κατώτερος και ξεχωριστός από το Νέο Κύμα της Γαλλίας που συμπεριλαμβάνει Τρυφώ, Γκοντάρ, Ριβέτ, Ρομέρ, Σαμπρόλ και άλλους αλλά όχι Λελούς. Η κατηγορία που απένειμαν στον Λελούς (Ένας άνδρας και μια Γυναίκα, Μιά Ολόκληρη Ζωή, Μπολερό) ήταν ότι η δουλειά του Λελούς είναι "εμπορική". Αν δεν κάνω λάθος, "εμπορική" είναι η ταινία που αρέσει και βγάζει λεφτά --επειδή αρέσει σε πολύ κόσμο ψυχαγωγώντας τον και βγάζοντας τον θεατή από τον κινηματογράφο με ευεξία στην ψυχή. Αυτό είναι που ρίχνει τον Λελούς κάτω;

Από την δική μου μεριά, βλέπω κινηματογράφο επειδή είναι στο μεδούλι μου. Βλέπω για να ψυχαγωγηθώ και να διασκεδάσω και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν μια ταινία δεν είναι φτιαγμένη σωστά --επειδή ξέρω πως φτιάχνεται μια ταινία --και να ήθελα, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου σε αυτά που γνωρίζω για την τεχνική. Δεν μπορώ να απολαύσω μια ταινία που δεν είναι απλά σωστά, ή ιδιαίτερα άξια φτιαγμένη και από την τεχνική της πλευρά.

Και, θέλω-δε-θέλω, εγώ ταυτίζομαι με ταινίες δυτικού στυλ γιατί αυτή είναι η δομή της ψυχής/διάθεσης/πνεύματός μου. Βλέπουμε περίπου τέσσερεις με οχτώ ταινίες την εβδομάδα στον καναπέ με το βραδινό που μαγειρέψαμε γιατί μας αρέσει το ίδιο και στους δύο ο κινηματογράφος και γι' αυτό έχουμε οθόνη 50 ιντσών και καλό, δυνατό στέρεο. Εκτός από Γαλλικές ταινίες που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, τις ταινίες που έχω δει και με ικανοποιούν που δεν είναι Αμερικανικές ή Βρετανικές τις μετράς στα δάχτυλα των χεριών, ίσως και των ποδιών, συμπεριλαμβανομένης της Λα Στράντα του Φελίνι και της Η Ζωή Είναι Ωραία του Μπενίνι. Δεν αμφισβητώ την αξία του Κουρασάουα, αλλά δεν θα διαλέξω να τον δω μέχρι να με εξαναγκάσετε.

Και γράφω αυτήν την ανάρτηση για να καταλήξω να σας πω ότι η Μαργαρίτα με εισήγαγε σε έναν Filmmaker/Auteur (δεν βρίσκω άξιες Ελληνικές μεταφράσεις των δύο αυτών λέξεων για τον κινηματογράφο) ο οποίος, έχοντας δει τρεις από τις πέντε ταινίες που έχει δημιουργήσει, έγινε αμέσως και προς έκπληξή μου ένας από τους περισσότερο αγαπημένους μου κινηματογραφικούς αφηγητές. Ένας άνθρωπος την δουλειά του οποίου, και την μέθοδο έκφρασης του οποίου, και την τεχνική του οποίου θαυμάζω και σέβομαι χωρίς ενδοιασμό!

Πρόκειται για τον Ραντού Μιχαηλενού (Radu Mihăileanu), Ρουμανικής καταγωγής που ζει και εργάζεται στην Γαλλία. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα με συνέπαιρνε τόσο πολύ ένας Ρουμάνος εκφραστής μέσω των κινηματογραφικών του ταινιών. Αλλά είναι πραγματικά αριστουργήματα!

Οι κινήσεις της μηχανής, το μοντάρισμα, η μουσική, τα θέματα, η διεύθυνση των ηθοποιών, τα πλάνα, ο ρους της πλοκής και της αφήγησης... οι ταινίες, είναι από τις καλύτερες, στην κάθε ξεχωριστή τεχνική και στο συνολικό τους αποτέλεσμα, που έχω δει ποτέ. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω κάτσει στην άκρη του καναπέ και όρθιος, έχω αντιδράσει με το κορμί μου στις ταινίες του Ραντού --έχω ψυχαγωγηθεί, έχω διασκεδάσει και έχω σκεφτεί.

Η πρώτη ταινία του που είδα ήταν Το Τραίνο της Ζωής (Train de Vie), του 1998, 1 ώρα 51 λεπτά.
Η δεύτερη ήταν η ταινία Πήγανε, Ζήσε και Γίνε (Va, Vis, et Deviens), του 2005, 2 ώρες 23 λεπτά.
Η τρίτη ήταν Το Κοντσέρτο (Le Concert), του 2009, 1 ώρα 57 λεπτά.
Η τέταρτη την οποία θα δούμε σήμερα το βράδυ, είναι Η Πηγή των Γυναικών (La Source des Femmes), του 2011, 2 ώρες.

Στις διάρκειες συμπεριλαμβάνω και τα 5-6 λεπτά των τίτλων του τέλους. Βλέπουμε κάθε ταινία μέχρι το τέλος και αυτό συμπεριλαμβάνει τους τελικούς τίτλους. Δεν μπορούμε, ούτε η Μαργαρίτα ούτε εγώ, να κοιτάξουμε έναν ζωγραφικό πίνακα χωρίς να μελετήσουμε την υπογραφή του δημιουργού του (στην περίπτωση του κινηματογράφου θυμάμαι πως, ως επί το πλείστον και σαν κανόνα, τα Ελληνικά κανάλια κόβουν τους τίτλους του τέλους και κάθε φορά που βλέπω κινηματογραφική ταινία στην Ελληνική τηλεόραση η ακρόαση τελειώνει με δυό μούντζες προς το κανάλι να μην τους τα χρωστάω)

Το Τραίνο της Ζωής είναι μια αναπάντεχη και βαθιά κωμωδία.
Το Πήγαινε, Ζήσε και Γίνε είναι ένα αριστούργημα που δίνει ζωή στην ψυχή.
Το Κοντσέρτο είναι ένας θρίαμβος!

Ο Ραντού θα έχει φαίνεται την ίδια τύχη με τον Λελούς. Κάνει το έγκλημα να δίνει χαρά και χαμόγελο στον ακροατή, και να στέλνει την ψυχή του ακροατή να πετάει πάνω από την καθημερινότητα, δίνοντας στην ζωή ένα βαθύτερο νόημα που έρχεται όχι από βαριές σκέψεις αλλά από την ίδια την ζωή.

Ποιά είναι, με μία λέξη, η διαφορά μεταξύ μιας ζωγραφιάς 12.000 ετών σε ένα σπήλαιο, και μιας κινηματογραφικής ταινίας του 2013;
- Τεχνολογία -

Καλλιστεία

Κάποια στιγμή τους επόμενους 26 μήνες θα γίνουν εθνικές εκλογές και ο νικητής θα είναι ή το ΣΥΡΙΖΑ ή, η ΝΔ. Αντιπολίτευση θα είναι το ένα από τα δύο που ήρθε δεύτερο. Το τρίτο κόμμα παίζεται. Μάλλον δεν μας έρχεται στο μυαλό για τρίτο κόμμαι το ΚΚΕ, ούτε η ΧΑ, ούτε οι 58, και, μάλλον σίγουρα ούτε η ΔΑ ούτε οι καμένοι ούτε οι ανέλ, αλλά, τότε ποιό; Ένα από αυτά θα πρέπει να είναι! Α! ξέχασα να αναφέρω και το ΠΑΣΟΚ! Υπάρχουν κι εκείνοι. Τέλος πάντων, το κόμμα που θα έρθει τρίτο, και εκείνο που θα έρθει τέταρτο θα είναι τα πιο σημαντικά κόμματα των επόμενων εκλογών γιατί θα καθορίσουν την συνεργασία που θα κυβερνήσει με το ένα από τα δύο δημοφιλέστερα.

Ο μόνος λόγος να ασχολούμαστε με την ΝΔ ή το ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν για να πεισθούν αρκετοί να δώσουν αυτοδυναμία σε ένα από τα δύο. Αυτοδυναμία αυτή την στιγμή είναι μάλλον όνειρο θερινής νυχτός (εν μέσω διακοπών για χειμερινά σπορ), άρα, το να ασχολείται ο κόσμος με ένα από αυτά τα δύο είναι μάλλον χάσιμο χρόνου.

Ας αφήσουμε λοιπόν την ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ να τρέχουνε, κι ας ανησυχήσουμε για το ποιός θα βγει τρίτος και τέταρτος.

Είναι δυνατόν άραγε με δεύτερη την ΝΔ να δημιουργηθεί συνεργασία πλειοψηφίας μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και κάποιου άλλου, και να μείνει παρθένα ο ΣΥΡΙΖΑ και πρώτος να βγει; Βέβαια είναι δυνατόν, αλλά τέτοια σκέψη είναι βαρετή και η ανάρτηση θα έκλεινε πρώιμα εδώ. Οπότε ας την αφήσουμε για να γράψω κι' άλλο.

Βγήκε κάποιος, συνεργάστηκε, και μπήκε στο Μέγαρο. Ωραία. Τώρα, τι θα κάνει;

Έναν από δύο δρόμους έχει μπροστά του. Τον δρόμο του "Υπάρχουν Χρέη", και τον δρόμο του "Δεν Υπάρχουν Λεφτά". Τον δρόμο του "Λεφτά Υπάρχουνε" δεν τον αναφέρω γιατί δεν είναι δρόμος, είναι πλατεία, και είναι ανοιχτή μόνο πριν τις εκλογές. Μετά τις εκλογές η πρόσβαση στην πλατεία "Λεφτά Υπάρχουνε" απαγορεύεται και η πορεία κίνησης εκτρέπεται ή προς τα αριστερά ("Δεν Υπάρχουν Λεφτά"), ή προς τα δεξιά ("Υπάρχουν Χρέη").

Η οδός "Υπάρχουν Χρέη", οδηγεί σε ενέργειες αποπληρωμής των χρεών, οπότε γυρνάμε εδώ που είμαστε σήμερα, οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα και η ανάρτηση γίνεται βαρετή και κλείνει.

Η οδός "Δεν Υπάρχουν Λεφτά", οδηγεί σε ενέργειες εξεύρεσης χρημάτων, άρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα. Χρήματα στην οικονομία, την υποδομή, την παραγωγή, κλπ., δεν υπάρχουν όσες ενέργειες αυτοϊκανοποίησης να επιχειρήσει κανείς. Ούτε κατά φαντασία. Ούτε η Μαίρη Πόπινς δεν μπορεί να τα βγάλει από την βαλιτσούλα της. Ο μόνος τρόπος να βρεθούνε λεφτά είναι να σκαρφιστεί κάποιος κάποιον τρόπο που να μειώνει κατά το 75%, ή κατά το 100%, τα χρέη.

Το ποιός θα είναι ο τρόπος με τον οποίον θα μειωθούν ή θα μηδενιστούν τα χρέη δεν έχει καμία σημασία μπροστά στο πως θα αντιδράσουν εκείνοι που κρατάν τα χρέη τα οποία θα μειώσουμε ή θα μηδενίσουμε. Πως λέτε να αντιδράσουν;

Δεν χρειάζεται να αντιδράσουν. Αυτόματα κλείνουν οι κάνουλες χρηματοδότησης από μόνες τους όταν δεν πληρώσουμε μια δόση, αναγκαζόμαστε να βγούμε από το Ευρώ όταν έχουν κλείσει όλες οι πόρτες (για να μην πάθουμε ασφυξία), το κόστος εισαγωγών γίνεται απόλυτα απαγορευτικό, και η Ελλάδα αναγκάζεται να ζει με αυτά που παράγει η ίδια, κλείνοντας τα σύνορά της.

Εφ' όσον λοιπόν το ΠΑΣΟΚ είναι μάλλον δεδομένο ότι θα συνεργαστεί με όποιον και να βγει, η ερώτηση σήμερα με το μεγαλύτερο (αν όχι μοναδικό) ενδιαφέρον, και η ερώτηση της οποίας η απάντηση θα καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας τα επόμενα 100 χρόνια, είναι: Ποιό θα είναι το τέταρτο κόμμα που θα βγει με ποσοστά επιπέδου συνεργασίας, εκτός του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ε; Ποιό;

Βέβαια μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μας εκπλήξει, και από το προεκλογικά απαραίτητο "Λεφτά Υπάρχουν" που οδηγεί στο μετεκλογικά αναγκαίο της αριστεράς "Λεφτά Δεν Υπάρχουν", να το γυρίσει στο μετεκλογικά αναγκαίο της δεξιάς "Χρέη Υπάρχουν", οπότε το μόνο που θα αλλάξει από σήμερα θα είναι το αν θα είναι θυμωμένοι οι δεξιοί αντί να είναι θυμωμένοι οι αριστεροί, ή να θυμώσουν και οι αριστεροί και οι δεξιοί (χώρια βέβαια οι μεν από τους δε, πάντα), αλλά, αυτό είναι άλλη ανάρτηση...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι Καγιέν και πετρέλαιο θέρμανσης, όπως και βενζίνη, (ή, παιδεία) δεν θα υπάρχουν ότι και να γίνει.

υγ. Τώρα σκέφτηκα και προσθέτω ότι υπάρχει και η εκδοχή να σβήσουμε τα χρέη και να συνεχίσουνε να μας πληρώνουνε για να μας κρατήσουν στο Ευρώ να μη μας χάσουνε. Είναι και αυτό μια πιθανότητα.

υγ2. Και τώρα, πρόσεξα ότι στην φωτογραφία της ανάρτησης είναι όλοι οι υποψήφιοι. Από αριστερά προς δεξιά, Ανελ, ΠΑΣΟΚ, Σαμαράς, τσίπρας, Καμένος, ΚΚΕ και Φώτης. Πίσω σειρά η ΧιονΑτη περιστοιχισμένη από τους υπόλοιπους (μπροστά-μπροστά οι ψηφοφόροι)...

Δομές

Λέγεται ότι μια φορά κι έναν καιρό στα Ηνωμένα Έθνη ένας μεταφραστής μετέφραζε τον λόγο ενός Γερμανού ομιλητή καθώς τον ακούγανε στα ακουστικά τους οι σύνεδροι. Κάποια στιγμή, καθώς ο Γερμανός μίλαγε και μίλαγε, η μετάφραση στα ακουστικά είχε σταματήσει. Μέχρι που μια παράγραφο μέσα στον λόγο οι σύνεδροι άκουσαν στα ακουστικά τους τον μεταφραστή, έτοιμο να κλάψει, να μουρμουρίζει: "Το ρήμα, άνθρωπέ μου! Το ρήμα!"

Αυτό επειδή όπως ίσως να ξέρετε, στο συντακτικό της Γερμανικής γλώσσας, το ρήμα έρχεται τελευταίο σε μία φράση. Και, εφ' όσον χρειάζεται κανείς το ρήμα για να δώσει νόημα στην φράση, πρέπει να περιμένεις τον άλλον να το πει για να καταλάβεις τι λέει. Γι' αυτό ίσως οι Γερμανοί ακούνε υπομονετικά ο ένας τον άλλον και δεν διακόπτουνε. Τι να διακόψουνε να πούνε μέχρι να ακούσουνε το ρήμα;

Η έννοια που προσπαθεί να αποδώσει κανείς όταν μιλάει είναι εξ' ίσου σημαντική στο να καταλάβει ο άλλος πως πρέπει να απαντήσει. Στην Μεσόγειο, για να φτάσεις στο "ψητό" πρέπει να περιμένεις περισσότερο από Γερμανό που ψάχνει για ρήμα. Πρέπει να περιμένεις να τελειώσει τις διακοσμητικές και σχετικά άσχετες περικοκλάδες ο ομιλητής και να φτάσει να πει, κάποτε, τι θέλει να πει. Η φιλοσοφική παράδοση της Μεσογείου δίνει περισσότερη σημασία στο να μιλά κανείς παρά στο να δίνει άμεσα στον συνομιλητή το στίγμα της γνώμης ή του γεγονότος στο οποίο αναφέρεται.

Όταν ο Μεσογειακός ομιλητής φτάσει να ξεχάσει τι ήθελε να πει καθώς μπερδεύεται στις περικοκλάδες του λόγου του, και σταματήσει να μιλά χωρίς να έχει φτάσει στο σημείο για το οποίο είχε ξεκινήσει, ο αγγλόφωνος συνομιλητής θα ρωτήσει "και τι είναι εκείνο στο οποίο ήθελες να εστιάσεις" --ενώ ο Μεσογειακός συνομιλητής θα τον έχει ήδη διακόψει προ κάποιας ώρας για να πει κάτι άλλο, ή απλά θα αλλάξει κουβέντα.

Φερ' ειπείν, και στην Ιταλία και στην Ελλάδα είναι παράδοση, τιμημένη από τον χρόνο, να διακόπτεται κάποιος πριν προλάβει να φτάσει στην μέση εκείνων που ήθελε να πει. Για την Ισπανία δεν ξέρω. Ότι με ενδιέφερε να μάθω για την Ισπανία το έμαθα στο επεισόδιο "Ο Αστερίξ στην Ισπανία". Πάντως, επιστρέφοντας στην Ιταλία και την Ελλάδα, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο γεγονός του ότι κανείς δεν προλαβαίνει να αρθρώσει λογική έννοια πριν διακοπεί, να μας κάνει να νομίζουμε ότι και στην Ελλάδα και στην Ιταλία αυτό γίνεται για τον ίδιο λόγο. Όχι αγαπητοί μου. Αν και ο Ιταλός λέει περήφανα ότι είναι ούνα φάτσα ούνα ράτσα με τον Έλληνα αδελφό του, ο λόγος για τον οποίον διακόπτει ο ένας τον άλλον συνεχώς δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός.

Ο Έλληνας διακόπτει "αρπαχτικά" ενώ ο Ιταλός διακόπτει "χαρούμενα". Έχει μεγάλη διαφορά. Ο Έλληνας διακόπτει ανυπόμονα για να σου αποδείξει ότι κάνεις λάθος κι εκείνος έχει δίκιο, ενώ ο Ιταλός σε διακόπτει για να σου δείξει με χαρά πως ήδη κατάλαβε τι θέλεις να πεις, κι ας έχεις προλάβει να αρθρώσεις μόνο δυόμισι λέξεις από τις τρεις προτάσεις που είχες σχεδιάσει να πεις.

Βέβαια και ο Ιταλός και ο Έλληνας παρεξηγούν με τον ίδιο τρόπο το χαμόγελο του διακοπτόμενου αγγλόφωνου συνομιλητή νομίζοντας ότι εννοεί συμφωνία, αντί της πραγματικότητας η οποία είναι συγκαταβατική συμπάθεια για την πλήρη ανικανότητα επικοινωνίας.

Πολύ συχνά χαμογελάω και ρωτάω: "Αναρωτιέμαι αν έχετε την παραμικρή περιέργεια να μάθετε τι θα είχα πει αν δεν με είχατε διακόψει [χαμόγελο]".

Ο Βρετανός αγγλόφωνος ποτέ δεν διακόπτει αλλά και ποτέ δεν μιλάει μαυρόασπρα γιατί το νόημα βρίσκεται πάντα στα υπονοούμενα. Ο Αμερικανός αγγλόφωνος από την άλλη, ζητά αποδοτικότητα και δραστηριοποίηση της επικοινωνίας περιμένοντας να ξεκινήσει ο συνομιλητής με το σημείο αναφοράς, το "ψητό", και να επεκταθεί πάνω σ' αυτό αφού το έχει πρώτα προσδιορίσει (άγνωστη έννοια αυτή, στον Μεσογειακό συνομιλητή). Ο Αυστραλός αγγλόφωνος περιορίζεται στο αν υπάρχει μπύρα Φόστερς στο μαγαζί και αν έχει καρχαρίες στην θάλασσα.

Το αντικείμενο της εργασίας μου τριάντα χρόνια, και το απαραίτητο συστατικό για να είναι κερδοφόρα η εργασία μου, είναι να επικοινωνώ σωστά με τον πελάτη. Αυτό δεν εννοεί απλά να καταλαβαίνω τι θέλει αλλά να κατανοώ αν εκείνος ξέρει σωστά πως κατασκευάζεται εκείνο που θέλει και αν εκείνο που θέλει είναι αυτό που πράγματι χρειάζεται. Όταν δω ότι πρέπει να του εξηγήσω πως λέει μπούρδες, δεν μπορώ φυσικά να το κάνω τόσο απλά. Δεν μπορώ να του υποδείξω τι πρέπει να αποφασίσει και τι να περιμένει από έναν επαγγελματία: πρέπει να του δώσω με σεβασμό και εμμέσως τις γνώσεις που χρειάζεται για να πάρει ο ίδιος από μόνος του την σωστή απόφαση.

Γι' αυτό άλλωστε και δεν κάνω ποτέ καμία εργασία με πελάτες στην Μεσόγειο. Πρέπει και να φάω, και πρέπει να πληρώσω τους φόρους μου στον Στουρνάρα. Πως θα το κάνω αυτό εργαζόμενος για Μεσογειακούς πελάτες; σε τι συζητήσεις και με τι προσδοκίες συνομιλητών; Άλλωστε ο Έλληνας εργοδότης γνωρίζει καλύτερα τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης ή τεχνικής για την οποία προσλαμβάνει κάποιον επαγγελματία. Τι θα είχε ο επαγγελματίας να προσφέρει σε Έλληνα εργοδότη που να μην το ...γνωρίζει ήδη ο εργοδότης;

Η τραγωδία εξελίσσεται άνευ από μηχανής Θεό όταν ένας τύπος Μεσογειακός ζει, φερ' ειπείν, στην Αμερική, και νομίζει ότι τα κατάλαβε κιόλας όλα (φυσικά). Ή τα αξιολογεί και τα κατανοεί υπό το πρίσμα της γλώσσας και σκέψης κουλτούρας άλλης από εκείνη μέσα στην οποία δραστηριοποιείται. Από την άλλη μεριά, όταν ένας, ας πούμε, Αμερικανός ζει στην Μεσόγειο, δεν έχει την ίδια θλιβερή μοίρα στις προσπάθειές του γιατί από την δική του κουλτούρα ξέρει να περιμένει να καταλάβει από ποιά σφαίρα νοήματος και κατανόησης έρχεται ο συνομιλητής του, χωρίς να αρπάζεται. Και ξέρει πότε να παραδέχεται ότι δεν υπάρχει επίπεδο συνεννόησης. Και να χαμογελά.

Κανονικά, η ανάρτηση θα τελείωνε εδώ, αλλά, σκέφτομαι να παραθέσω κάτι που ίσως όχι άμεσα σχετικό με την ανάρτηση, ήταν μία από τις σκέψεις που την γέννησε: Η δομή της Ιταλικής κουλτούρας/κοινωνίας. Η λέξη "όχι" είναι η πρώτη λέξη που ακούγεται σε οποιαδήποτε φράση ή απάντηση, χωρίς απαραίτητα να εννοεί άρνηση --μάλιστα τις περισσότερες φορές δεν εννοεί άμεση άρνηση. Το "όχι" είναι κάτι σαν νευρικό τικ --το οποίο πολλές φορές δεν συνειδητοποιούν καν ότι το λένε. Είναι ένα περίεργο πράγμα... Μετά από πολύ σκέψη και πείρα, και συζήτηση με την Μαργαρίτα για να με βοηθήσει στην κατανόηση της εμπειρίας μου, έχω φτάσει στην συνειδητοποίηση ότι στην Ιταλική κουλτούρα ο κόσμος όχι μόνο απλά "παραδίδει τα όπλα" γρήγορα: δεν τα σηκώνει καν να πολεμήσει για αυτό που θέλει. Δέχεται ότι το παν είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να επιτευχθεί. Ιμποσίμπιλε. Νο. Σβέρκο κάτω στο πεπρωμένο. Αιώνες φεουδαρχισμού και φτώχιας έχουν αφήσει το κατακάθι της υποταγής --ενώ αιώνες τουρκοκρατίας στην Ελλάδα έχουν σβήσει οποιαδήποτε έννοια κράτους καθώς όλοι προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον Βεζίρη και να αποδείξουν ότι κάτι είναι. Και όμως "είναι" κάτι: είναι αυτό που είναι. Δεν το ξέρουν όμως και προσπαθούν να αποδείξουν κάτι που δεν χρειάζεται να αποδείξουν. Και οι Ιταλοί (εδώ στον νότο του βορά, βόρεια από τον νότο), βλέπουν στο κάθε τι τα προβλήματα, τις δυσκολίες... και όταν πας να προτείνεις λύση τρέχουν πρόσχαρα να εξηγήσουν τις δυσκολίες της λύσης. Είχα φτάσει πια να λέω, στάνταρντ απάντηση, με χαμόγελο, "δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύετε ότι δεν μπορεί επιτευχθεί: με ενδιαφέρει τι πιστεύετε ότι μπορεί να επιτευχθεί".

Πόσοι στην Μεσόγειο κατανοούν ότι η ερώτηση είναι σημαντικότερη από την απάντηση; Κάπου 75% του χρόνου συνομιλίας μου στέκεται αδύνατο να προχωρήσω γιατί πρέπει να επαναλάβω: "ναι, αλλά η ερώτησή μου ήταν συγκεκριμένα άλβα-βήτα-γάμα"... πρέπει να επιμείνω στο αντικείμενο της ερώτησής μου μέχρι να το ακούσει (ή, επί τέλους, να το διαβάσει) ο συνομιλητής, ο οποίος συνήθως αντί να ενδιαφερθεί για το αντικείμενο της ερώτησης που του έγινε, προχωρά ακάθεκτος στο να λέει αυτά που νοιώθει την ανάγκη να πει, συνήθως άσχετα με την ερώτηση. Και αφού επί τέλους (ίσως) επιτευχθεί η επικοινωνία του αντικειμένου της ερώτησης, πρέπει να γίνει κατανοητό πως η απάντηση δεν μπορεί να θεμελιωθεί σε θέσφατα ή σε μέρη μόνο του συνόλου των σχετικών στοιχείων. Βρίσκω ότι πολλές φορές η πρέπουσα ανταπάντηση είναι να ρωτήσει κανείς: "ωραία, αλλά, κατά την γνώμη σου, ποιό είναι το ποσοστό πιθανότητας να κάνεις λάθος;" (Η καλύτερη απάντηση που έχω πάρει σε τέτοια επερώτηση μου από Μεσογειακό συνομιλητή είναι: "δεν είμαι αλάθητος αλλά στο συγκεκριμένο θέμα σίγουρα δεν κάνω λάθος")

Τελικά, η επικοινωνία αφορά, πράγματι, κάτι το πολύ περισσότερο από ένα λεξιλόγιο και ένα συντακτικό μιας οποιασδήποτε γλώσσας: έχει να κάνει με την δομή του σκεπτικού στον εγκέφαλο που εξελίσσει την γλώσσα, και η δομή αυτή διαμορφώνεται διαχρονικά από της εμπειρίες ενός λαού, μιας κοινωνίας, και του πως κατανοεί την ύπαρξη και την ζωή --και την θέση του στην σφαίρα της ύπαρξης.

Καθώς ετοιμαζόμουνα να μεταφέρω το κείμενο αυτό στο μπλογκ, η Μαργαρίτα, που μόλις γύρισε από την δουλειά της, κοίταζε το χριστουγεννιάτικό δέντρο μας πίσω μου καθώς γράφω, και είπε: "το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας είναι το πορτραίτο της ευτυχίας". Όταν το είχε αγοράσει, πριν καμιά δωδεκαριά χρόνια, το κουτί στο οποίο ήταν έγραφε απ' έξω την μάρκα "Julia". Περιττό να σας πω ότι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας έχει όνομα και το λένε Τζούλια. Αλλά τώρα που έφυγε και ο Κώστας, η Τζούλια πρέπει να πάει να κοιμηθεί για έντεκα μήνες!

Χρώματα

Κι άλλες φωτογραφίες,
η Μαργαρίτα τράβηξε ένα ηλιοβασίλεμα από μια περιπολία στο απέναντι βουνό...
εγώ τράβηξα τηε ανατολή της επόμενης μέρας από το παράθυρο της κουζίνας,
και ενδιάμεσα είχαμε ζυμώσει, απλώσει και κόψει ταλιατέλες!

 

 

Εν τω μεταξύ, κάτω στο Φορλί...

...και τα φρέσκα μας σπιτικά τσουρέκια!
(Παντσουρεκόνε)
φρέσκα αυγά, γάλα, κρέμα, μαχλέπι, μαστίχα, βούτυρο!

Το ένα που θα πήγαινε στην Ρώμη το βάλαμε σε σακούλα από Πανετόνε Μπάουλι :-)

 

 

από τα χεράκια μου!

Επίσκεψη

Έχουμε παρέα για έξι μέρες!

Και σήμερα πήγανε βόλτα!
(όπως πάντα, με κλικ μεγαλώνουνε [οι φωτογραφίες])

κι άλλες φωτογραφίες,
από την μηχανή τηςΜαργαρίτας,
προστέθηκαν 17/1/2014