Τα κουκιά είναι μετρημένα μα όλο κουνιούνται δεξιά κι' αριστερά τα άθλια και δεν ξέρεις που θα βρίσκονται το επόμενο λεπτό. Στη Μεσόγειο όμως στην λαϊκή αγορά μιλάμε για σακούλες. Τι να καθόμαστε τώρα να μετράμε...Αν μετρούσαμε θα βλέπαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα.
Τώρα ήρθε η ώρα του τσίπρα, μεταλλάζοντας το παλιό ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φαίνεται ακατόρθωτο να φτάσει ο τσίπρας το 38% με 42% για αυτοδυναμία.... χωρίς συνεργασία με κανέναν. Ακόμα και οι "δικές του" δημοσκοπήσεις, πάνω από 32% δεν του δίνουν. Στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση θα ψάχνει κάπου 20-26 έδρες έστω και ως πρώτο κόμμα μετά από το μπόνους εδρών. Και, με τον τρόπο που απαιτεί πλήρη υπακοή, Γη και ύδωρ από τους "συνεργάτες", δύσκολο να τους ψάξει και να τους βρει. Από την άλλη, ο Βαγγέλης και ο Γιωργάκης δεν θα έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν με τον Αντόνιο. Δηλαδής, μία από τα αυτά, με περισσότερο τζατζίκι και άλλη μία πατάτες...
Τα νορμάλ χρόνια, η αποχή από τις εκλογές ήταν κατά μέσο όρο γύρω στο 24% με περίπου 2.300.000 να μην ψηφίζουν.
Μετά, είναι και τα λευκά και τα άκυρα. Συνήθως ήτανε γύρω στο 2,5%. Το 2012 τον Μάιο κατέβηκαν στο 2,35% αλλά τον Ιούνιο τρομάξανε και πέσανε στο 0,98%. 50% μείωση στα λευκά και άκυρα στις επαναληπτικές εκλογές του 2012!
Εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι:
Εν τω μεταξύ, κάθε εκλογές, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι είναι περισσότεροι από τις προηγούμενες:
Νεκροφάνεια:
Με αναμονή μακροζωίας στα 80 χρόνια στην Ελλάδα, και με τους ανθρώπους κάτω των 18 να αντιπροσωπεύουν ένα 22% του πληθυσμού, οι κάτω των 18 θα έπρεπε να είναι 2.380.000. Όχι 900.000. Πράγμα που σημαίνει ότι οι λίστες εγγεγραμμένων ψηφοφόρων πρέπει να είναι λάθος κατά περίπου 1.300.000, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νεκροί αλλά ζουν στις εκλογικές λίστες. Και αναρωτιέται κανείς αν ψηφίζουνε. Και ποιόν ψηφίζουνε.
Τι απ' τα δύο νά 'ναι; ίσως λίγο κι' απ' τα δύο.
Σύνθεση:
Όσο για την σύνθεση της κοινωνίας και την παραγωγικότητά της...
Και, μιά που μιλάμε για σύνθεση κοινωνίας, ας αναφέρουμε ότι στην Ιταλία, την Γαλλία, την Γερμανία και άλλες χώρες, μόνο τα 3,5% έως 4,5% βρίσκονται στην περιοχή της πρωτεύουσας, ενώ στην Ελλάδα γύρω στα 48%. Η υδροκέφαλη περιοχή πρωτευούσης ενός υδροκέφαλου κράτους όπου όλοι σχεδόν οι τυχεροί που έχουν δουλειά παράγουν υπηρεσίες αντί για προϊόντα. Και η υδροκέφαλη Αττική είναι βασικά το μέρος που βγάζει ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά μέσον όρο η αριστερά βγάζει 51,5% και η δεξιά βγάζει 41.5%. Σταθερά, πάντα. Τα απομένοντα 7% είναι "άλλοι" που ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι είναι. Αν είχαμε δύο μόνο κόμματα (σαν τις ΗΠΑ με τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους), το κόμμα "Αριστερά" και το κόμμα "Δεξιά", βάση των αποτελεσμάτων των τελευταίων 18 χρόνων, η "Αριστερά" θα είχε βγει πρώτη κάθε φορά, με διαφορά 4,3% έως 18,5% από την "Δεξιά".
Γιατί λοιπόν, άραγε, η Αριστερά δεν μπορεί να βγάλει κυβέρνηση με αυτογνωσία "Αριστεράς", αλλά έβγαλε για 60% των 18 χρόνων την λεγόμενη "κεντροαριστερά" (κοινώς "ΠΑΣΟΚ"), και τώρα η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ψήφους υπολογίσιμους μόνο με το προσωπείο μάρκετινγκ της ...νέας "κεντροαριστεράς"; Καλή ερώτηση!
Μία πιθανή απάντηση είναι ότι η Αριστερά από την φύση της διασπάται σε τόσα κομματίδια που αποτυγχάνει να χτίσει υπολογίσιμη ενιαία πολιτική δύναμη. Αυτό το οποίο προσπαθεί να "διορθώσει" ο τσίπρας ακολουθώντας το σαβουάρ βιβρ του Ανδρέα.
Αυτή είναι η φύση της Αριστεράς: η πολυφωνία. "Πολυφωνία" δεν είναι το ίδιο σαν "Δημοκρατία". Η πραγματική δημοκρατία είναι ουτοπία, και στην θέση της έχουμε αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία. Η πολυφωνία, απλά, δεν δίνει τον εαυτό της ομαλά στην αντιπροσώπευση. Σε αναγωγή, η Αριστερά είναι ή ίδια μία ουτοπία που λειτουργεί μόνο σαν ζύγι, όχι σαν κινητήρια μηχανή. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει σαν μηχανή γιατί η ίδια η ιδεολογία της είναι εναντίων της "μηχανής" (εκτός αν μιλάμε για σοβιέτ).
Κοιτώντας την συμπεριφορά των ψηφοφόρων το 1996, το 2000, 2007, 2008 και 2009 η ψυχολογία είναι συγκρίσιμη και προβλέψιμη. Τέσσερα-πέντε κόμματα στην βουλή με κυβέρνηση αυτοδύναμη και τα δύο "πάνω" κόμματα να εναλλάσσονται με συγκρίσιμες διαφορές. Σταθερή αποχή, σταθερά λευκά και άκυρα.
Στον παραπάνω πίνακα, η πρώτη ένδειξη ότι κάτι άρχισε να αλλάζει, ότι υπήρχε ανησυχία, είναι η ξαφνική άνοδος στην τιμή της αποχής το 2009. Είναι σαν την σιγή που ακούς πριν τον σεισμό, ή τα πουλιά που πετάνε διαισθανόμενα ότι κάτι έρχεται.
Δύο χρόνια αργότερα το "δημοψήφισμα" του Γιώργου, ο Παπαδήμος, και τον Μάιο του 2012 αποτελέσματα χαοτικά στις εκλογές.
Ένα κόμμα που επί 30 χρόνια έπαιρνε 35%-42% πέφτει στα 13%. Το άλλο κόμμα που επί 35 χρόνια έπαιρνε 35%-42% πέφτει στα 19%. Και ένα κόμμα λίγων ετών, του 4%, παίρνει 17%. Σαν να μην αρκούσαν αυτά, οι "άλλοι" που δεν έχουν αρκετά για να βγάλουν βουλευτές, πήδησαν από ένα μέσο όρο 5% στο 19 %. Από μέχρι τότε πέντε κόμματα στην βουλή, μπαίνουν μέσα εφτά. Ένα από αυτά οι νεοναζί. Οι ψηφοφόροι σπαρταρούσαν σαν ψάρια που φέρνει η τράτα στο γυαλό.
Τα αποτελέσματα του Μαΐου 2012, στο πλαίσιο της ιστορίας του παρελθόντος, είναι άξια μελέτης σε πανεπιστήμια. Όπως και το τι ακολούθησε.
Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, με σύνολο 168 εδρών τον Μάιο του 2012 μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Μα δεν το έκαναν. Η χώρα πήγε σε επαναληπτικές εκλογές και τον Ιούνιο του 2012 η συνεργασία έγινε με 179 έδρες. Τον Μάιο η ΔΗΜΑΡ θα ήταν απαραίτητη για συνεργασία γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έβγαζαν μαζί μόνο 149. Όμως, τον Ιούνιο η ΔΗΜΑΡ δεν ήταν πλέον απαραίτητη μιά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί έβγαζαν 162.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν έπεσαν σε κεραυνοβόλο έρωτα τον Ιούνιο. Το ήξεραν από τον Μάιο ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. Όμως, για τα μάτια, δεν μπορούσαν να το κάνουν τον Μάιο. Δεν μπορούσαν να το κάνουν όσο η ΔΗΜΑΡ ήταν απαραίτητη. Έπρεπε να περιμένουν να γίνει η ανάγκη οφθαλμοφανής τον Ιούνιο, να μην χρειάζεται πλέον τρίτος, και να βάλουν και τον αχρείαστο πλέον κυρ Φώτη να κρατάει το φανάρι.
Η Ελλάδα πάσχει από δικομματισμό μετά δικαιολογιών. Δικομματισμός κάπου 70% με άλλα 30% κομματίδια των δέκα βουλευτών για τα μάτια. Τον Ιούνιο του 2012 οι ψηφοφόροι έστειλαν το ΠΑΣΟΚ να παίξει με τα κομματίδια και το αντικατέστησαν ανάγοντας το κομματίδιο του ΣΥΡΙΖΑ στο παιγνίδι του δικομματισμού, διατηρώντας την Νέα Δημοκρατία αφού πρώτα της κούνησαν απειλητικά το δάχτυλο.
Τον Ιούνιο του 2012, μέσα σε ένα μήνα, η Νέα Δημοκρατία από 18,85% και 108 έδρες ανέβηκε στο 29,66% με 129 έδρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ από 16,78% και 52 έδρες στο 26,89% με 71 έδρες. Το ΠΑΣΟΚ γλίστρησε από το 13,18% με 41 έδρες στο 12,28% και 33 έδρες. Το σκηνικό του επόμενου δικομματισμού σταθεροποιήθηκε.
Ένα αξιοπρόσεκτο θύμα ήταν το ΚΚΕ που από το 8,15% με 22 έδρες το 2007 μειώθηκε κατά σχεδόν 50% στο 4,5% με 12 έδρες.
Το πιο αποκαλυπτικό και ανησυχιτικό γεγονός της μεταπολίτευσης ήταν η εμφάνιση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής με 6,92% και 18 έδρες.
Έτσι, οι Έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν τέλος σε μία εποχή και άνοιξαν την πόρτα στους νεοναζί και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ερώτηση τώρα είναι τι θα γίνει στις 25 Ιανουαρίου. Η απάντηση, μάλλον, είναι: Τίποτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταλλαγμένος πλέον σε κεντροαριστερό προσωποπαγές κόμμα, θα έρθει πρώτο κόμμα, με κάπου 115-125 έδρες αλλά δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα χρειάζεται κάπου 26 με 35 έδρες το λιγότερο. Πού θα τις βρει, συνεργαζόμενο με ποιούς; Κυβέρνηση θα προσπαθήσει να σχηματίσει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και το ΚΔΣ του Γιώργου Παπανδρέου, σύνολο μεταξύ τους 105-115 έδρες. Που θα βρούνε τις υπόλοιπες 36-46 έδρες;
Πάμε για Φεβρουάριο. Αν οι ψηφοφόροι συμπεριφερθούν όπως το 2012, τότε μπορεί να έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΔΣ και ...άλλων; Αν και το πιθανό είναι να μην υπάρξει κυβέρνηση ούτε τον Φεβρουάριο.
Καλύτερη πιθανότητα υπάρχει για οικουμενική κυβέρνηση τον Μάρτιο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα το απορρίψει, ή θα βάλει όρους οι οποίοι θα είναι αδύνατον να μπουν σε ενέργεια.
Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα διαλυθεί εκ των έσω στις αρχικές του συνιστώσες γιατί δεν έχει τον μηχανισμό να λειτουργήσει στο ύψος τέτοιων περιστάσεων, ούτε πρόκειται κανένα εκλογικό σώμα να του δώσει πάνω από 35%-37%.
Θα ήταν αμυδρά πιθανόν, παλαιότερα, στις δεύτερες ή τρίτες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να έφτανε σε κυβέρνηση. Αλλά με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΚΔΣ τώρα στο δωμάτιο, αυτή η πιθανότητα έχει εξαϋλωθεί.
Καλή Χρονιά, Δημήτρη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου άρεσε η ανάλυσή σου και οι προβλέψεις σου και δυστυχώς τις συμμερίζομαι, παρότι εύχομαι να μην βγουν αληθινές (όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά για να μην επιδεινωθεί η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση).
Έχει ιδιάζουσα ιδεολογική νοοτροπία ο Έλληνας. Δεν νομίζω ότι είναι καθαρά "αριστερός" επειδή πιστεύει στις "παραδοσιακά αριστερές" αρχές της ισότητας, της κοιν. δικαιοσύνης, του κράτους πρόνοιας και δικαίου κτλ. Νομίζω ότι οι "αριστερές" πεποιθήσεις πηγάζουν από μια ... ... ... νοοτροπία κακομαθημένου Ιζνογκούντ. Ο καθένας θέλει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη (ή πλούσιος στην θέση του πλουσίου) κι επειδή δεν μπορεί, ψηφίζει "αριστερά" για να πάει κόντρα σε όσους είναι ήδη χαλίφηδες και για να εμποδίσει και τους άλλους να γίνουν.
Για να δούμε τι θα καταφέρουν λοιπόν σε λίγες μέρες ! :-)
Καλή Χρονιά Αγγελική! Με υγεία, και πάντα ευτυχία :-) μ' όλη μου την καρδιά!
ΔιαγραφήΔυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο και από την δική μου σκοπιά εμπειρίας... Παλαιότερα μάλιστα το λέγαμε κι αλλιώς: "Όταν ένας αγγλοσάξονας, Γερμανός ή Σκανδιναβός, ας πούμε, βλέπουν κάποιον πιο πετυχημένο από εκείνους, λένε μπράβο του και ότι εκεί που έφτασε εκείνος μπορούν να φτάσουν και οι ίδιοι αν προσπαθήσουν. Ενώ ο Έλληνας λέει, κοίτα το μαλάκα! Εγώ έπρεπε να έχω αυτά που έχει! Ρίχτον κάτω τον πούστη!"
Επίσης λέγανε, αν θέλεις να κάνεις έναν κομουνιστή να γίνει αυτόματα καπιταλιστής, δώστου ένα εκατομμύριο δολάρια. Τώρα βέβαια με τον πληθωρισμό, δέκα εκατομμύρια θα ήταν καλύτερα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι εκφράσεις "δεξιά" και "αριστερά", κατ' επέκταση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την Δαρβινική υπερίσχυση του ισχυρότερου, όπου η "δεξιά" είναι ο εκάστοτε ισχυρότερος, και η "αριστερά" είναι ο εκάστοτε προσπαθών. Την στιγμή που η αριστερά υποσκελίσει την δεξιά, γίνεται η ίδια δεξιά. Γιατί στην πραγματικότητα του κόσμου, τα ιδανικά της "αριστεράς" είναι δομημένα με απώτερο σκοπό είτε την ανάβαση στο σημείο "πλούτου" της "δεξιάς" ή την ισότητα με έννοια ισοπέδωσης.
Αυτά που έγραψα βέβαια δεν είναι politically correct... αναρωτιέμαι όμως αν καταρρίπτονται εύκολα.
Χρόνια Πολλά και καλή τύχη για την Ελλάδα...