Δράκων;

Λέγεται καμιά φορά, όταν κάποιος παίζει ένα υπερβολικά ριψοκίνδυνο παιγνίδι, ότι, ή είναι διάνοια, ή ανόητος. Το τι από τα δύο είναι, αποφασίζεται αφού κερδίσει, ή χάσει το παιγνίδι που έπαιξε.

Ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθεί την τακτική του να προκαλεί τους άλλους 18 της Ευρωζώνης να αποβάλλουν την Ελλάδα. Σε αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Αφής και γδύσει κανείς την κατάσταση από τα λεγόμενα, την ρητορική, τους διπλωματικούς ελιγμούς, και όλα όσα τρώνε τα μήντια και τα σερβίρουν αναμασημένα στους ακροατές και αναγνώστες, ένα γεγονός παραμένει: Οι Ευρωπαίοι ζητούν αναλυτικές, συγκεκριμένες, εμπεριστατωμένες μακρήγορες προτάσεις, και ο Τσίπρας τους δίνει δυό τρεις σελίδες γενικοτήτων και αοριστιών. Δεν ακολουθεί τους κανόνες. Δίνει αρκετά για να φαίνεται (επίτηδες;) ανίκανος (ή, το λιγότερο, εκνευριστικός), αλλά όχι τόσο λίγα που να του κλείσουνε την πόρτα.

Άσχετα με το τι λένε ή τι καυχώνται, ή τι φαντασιώνονται οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί και πολίτες, έχουν τους Έλληνες για ανεύθυνους, πρόχειρους και αναξιόπιστους. Ο Τσίπρας το ξέρει αυτό, και επίσης ξέρει ότι δεν μπορεί να αλλάξει την εντύπωση, και ότι η εντύπωση βασίζεται στην αλήθεια. Ξέρει ότι στην Ελλάδα, όπως έχει, δεν αλλάζει τίποτα, ποτέ. Ίσως η διάνοιά του να έγκειται στο ότι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτή την αρνητική εντύπωση εις όφελός του.

Τελική διορία μετά από τελική διορία, τελεσίγραφο μετά από τελεσίγραφο, ακόμα και τώρα λέει στους Ευρωπαίους "ίσως" αυτό που θέλουνε να ακούσουνε αλλά δεν τους το λέει με τον τρόπο με τον οποίον μπορούν (λογικά και νόμιμα) να το δεχτούν.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αρχίσει να μετατοπίζει, για τα φαινόμενα, το βάρος της άρνησης της Ευρώπης από το ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από το Ευρώ επειδή είναι αναξιόπιστη και δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, στο ότι οι Ευρωπαίοι θα διώξουν την Ελλάδα επειδή δεν συνεννοήθηκε με τον τρόπο που ήθελαν.

Αυτό αλλάζει το κέντρο βάρους για να δημιουργήσει αρκετά μεγάλο πονοκέφαλο στον συγγραφέα των λόγων για ένα GRexit. Ο Τσίπρας έχει αφαιρέσει, στην προτεσταντική νοοτροπία, την αιτιολογία --ή μάλλον την έχει διαχύσει.

Εν τω μεταξύ, οι φωνές γύρω από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και ιδιαίτερα από την παραδοσιακά φιλελληνική Γαλλία, γίνονται όλο και πιο δυνατές για να κρατηθεί η Ελλάδα στο Ευρώ.

Δεν θα με εκπλήξει, τελικά, αν πάρουμε άλλους 4 μήνες, αν όχι τρία χρόνια. Αν γίνει αυτό, θα έχει κερδίσει το παιγνίδι σαν διάνοια. Και θα έχει καιρό να χτίσει ένα Σταλινοφασιστκό κράτος, το μόνο είδος κράτους που είναι δυνατόν να περάσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Και από Καλιγούλας θα γίνει Δράκων.

Αν όμως οι Ευρωπαίοι βρουν την δύναμη και σιγουριά να πουν την Κυριακή "φτάνει!" τότε, η Ελλάδα θα έχει τόσα άλλα προβλήματα να κοιτάξει που το αν φέρθηκε ανόητα ή ανεύθυνα ο Τσίπρας θα είναι πολύ δευτερεύον.

Πάντως, μπορώ επιτέλους με κάποια σιγουριά να πιστοποιήσω τι σήμαινε το ΟΧΙ του 61,36%. Όπως σχολίασα και στο υπέροχο μπλογκ του φίλου μας του Φάνη: Νομίζω ότι το ΟΧΙ σήμαινε ότι δεν θέλουμε άλλα δανεικά αν δεν είναι σε κολλαριστά, και μεγάλα χαρτονομίσματα. Αυτά τα τσαλακωμένα εικοσάρικα που μας δίνουν είναι πολύ εκνευριστικά.