Γελάδια

Αυτά τα είχα γράψει πριν δυό μήνες, όταν επέστρεψα από το Κολοράντο, αλλά είχαμε τόοοσα να λέμε κάθε μέρα οχτώ βδομάδες τώρα, που ξέχασα τα ανεβάσω την ανάρτηση...

Στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης, όπως σε κάθε αεροδρόμιο,
βγαίνεις από το αεροπλάνο από τους διαδρόμους που προσκολλιούνται στην άτρακτο.
Αλλά, στο Φιουμιτσίνο, μετά σε κατεβάζουνε κάτω, έξω, στην πίστα, απ' όπου πήρα αυτή τη φωτογραφία,
σε βάζουν σε λεωφορείο, και σε πάνε σε άλλο τέρμιναλ.
Μεσόγειος. Brain-dead.

Μπαίνοντας στις ΗΠΑ 8 Μαΐου, ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Νούαρκ του Νου Τζέρση, απέναντι από το Μανχάταν, πλησίασα με το διαβατήριο στο χέρι το γκισέ του ελεγκτή διαβατηρίων, ένστολο, μισή ηλικία από την δική μου. Καθώς έδινα το διαβατήριο, μου είπε σοβαρά και με μιά ήρεμη δύναμη στην φωνή του: "welcome home, young man". Χαμογέλασα: "It's good to be home". Μου το σφράγισε και μπήκα σπίτι μου. Το ωραιότερο ήταν το πόσο φυσική και σοβαρή, αλλά και γεμάτη σιγουριά και ειρήνη ήταν η αίσθηση της στιγμής.

Σε ποιά πόρτα, ποιάς χώρας, οι ελεγκτές βλέπουν μπροστά τους ανθρώπους αντί για γελάδια;

Σε ποιά σύνορα ποιού κράτους αισθάνεται κανείς ειρήνη και σιγουριά;

Επιστρέφοντας στην Ιταλία δέκα μέρες μετά, στη Ρώμη, η ουρά για Αμερικανικά διαβατήρια ήταν τεράστια και τα Ευρωπαϊκά διαβατήρια άδεια. Πήγα γραμμή σε ένα άδειο γκισέ Ευρωπαϊκών διαβατηρίων και του έδωσα την Ιταλική μου ταυτότητα. Παραξενεύτηκε. "Από που ήρθες;" Με ρώτησε. "Από τις Ηνωμένες Πολιτείες", απάντησα. "Και ταξίδεψες με ταυτότητα;" ρώτησε με περιέργεια. "Όχι. Με το διαβατήριό μου". Έβγαλα από την τσέπη το Αμερικανικό διαβατήριο και το ξανάβαλα στην τσέπη χωρίς να του το δώσω. Κοίταξε την Ιταλική ταυτότητα. Μετά κοίταξε εμένα. Μετά πάλι την ιταλική ταυτότητα. "'Εχεις Ελληνικό διαβατήριο;" ρώτησε. "Όχι". Του λέω (για όσους δεν το ξέρουν έχω σταματήσει να ανανεώνω το Ελληνικό διαβατήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αηδίας, αλλά και επειδή δεν βλέπω ηθικό δικαίωμα να το έχω, εφ' όσον πιστεύω αυτά που πιστεύω για την Ελλάδα). Ξανακοίταξε την Ιταλική ταυτότητα. Μετά ξανακοίταξε εμένα. Μετά πάλι την ιταλική ταυτότητα. Μου την έδωσε και μου έκανε νόημα να ξεκουμπιστώ. Ε... όταν περνάς την πόρτα τσίρκου πρέπει κα να φοράς μιά μεγάλη πλαστική, στρογγυλή κόκκινη μύτη, αλλά δεν είχα καμία πρόχειρη.

Δέκα μέρες νωρίτερα είχα βρει ένα μπεντ εν μπρέκφαστ "κοντά στο Φιουμιτσίνο" να μην έχω πολύ δρόμο το πρωί και να είμαι ήρεμος και ξεκούραστος (αντί να τρέχω από τις 4 το πρωί από το Σπολέτο). Το Μπεντ εν Μπρέκφαστ ήταν, έλεγε η ιστοσελίδα, δίπλα στο αεροδρόμιο. Μεσάνυχτα, ψάχνοντάς το, τελικά χρειάστηκα την ιδιοκτήτρια στο κινητό να με οδηγήσει τα υπόλοιπα 12 χιλιόμετρα από τα 24 χιλιόμετρα που τελικά απείχε από το αεροδρόμιο.

Το πρωί έφυγα πιο νωρίς για να κάνω τον δρόμο με ησυχία. Στα μέσα της απόστασης συνειδητοποίησα ότι το Φιουμιτσίνο δεν διαθέτει καμία επιγραφή ή σήμανση για να οδηγήσει τους προσκυνητές από τα τοπικά προάστεια και μπεντ εν μπρέκφαστ. Είδα δυό Ιταλούς μπάτσους να κοιτάνε τα αυτοκίνητα που περνούσαν, καθώς όλα έσπαγαν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, και σταμάτησα, και ρώτησα ντιρετσιόνε για το αεροπόρτο ντι Φιουμιτσίνο. Μου εξήγησε ο ένας από τους δύο και έδειξε ευθεία για τρία χιλιόμετρα και δεξιά.

Αυτό που δεν ήξερα εκείνη την στιγμή είναι ότι αφού ευχαρίστησα και έφυγα θα πρέπει να έπεσαν στο χώμα κρατώντας τις κοιλιές τους απ' τα γέλια. Διότι, τρία χιλιόμετρα παρακάτω έφτασα στο Λίντο της Όστιας με την Μεσόγειο να με κοιτάζει κατάματα. Η αντίθετη κατεύθυνση από τη κατεύθυνση του αεροδρομίου. Και δεξιά είχε κόκκινα φανάρια κάθε 150 μέτρα κατά μήκος της παραλίας όσο έπαιρνε το μάτι.

Έφτασα στο πάρκινγκ διαρκείας του αεροδρομίου με 45 λεπτά καθυστέρηση. Ερημιά. Κλείδωσα και έτρεξα να βρω τρόπο να πάω στο Τέρμιναλ 3 (πού είχε καεί από βραδύς και είχα δει φωτογραφίες της πυρκαγιάς στις εφημερίδες). Βρήκα μιά στάση λεωφορείου. Το επόμενο σε 15 λεπτά.

Τότε, είδα πίσω από την στάση του λεωφορείου μιά απέραντη αλάνα γεμάτη ταξί. Μέχρι εκατό ταξί... Οι οδηγοί καθόντουσαν μέσα, ή στεκόντουσαν έξω, ή κάνανε πηγαδάκια. Άρχισα να περπατάω γρήγορα προς τα ταξί. Ξαφνικά έπεσα σε έναν φράχτη από σύρμα που με εμπόδιζε να προχωρήσω. Φράχτης δεξιά και αριστερά όσο έπαιρνε το μάτι. Με τα χέρια στα συρματοπλέγματα και το σακίδιο στον ώμο άρχισα να φωνάζω βοήθεια, ότι πρέπει να πάω στο Τέρμιναλ...

Μετά από κάμποσες εκκλήσεις για βοήθεια, ένα πηγαδάκι τριών ταξιτζήδων σταμάτησε την συζήτηση μεταξύ τους και τρείς ταξιτζήδες γύρισαν και με κοίταξαν, όπως ήμουν, ιδρωμένος, χέρια στα συρματοπλέγματα και με το σακίδιο στον ώμο. Με κοίταξαν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά γύρισαν όπως ήταν πριν και συνέχισαν την συζήτησή τους.

Το λεωφορείο ήρθε μετά από κάμποση ώρα και όταν έφτασα στο Τέρμιναλ έμαθα ότι η πτήση μου είχε κλείσει. Αφού πρώτα, στο Τέρμιναλ, πέρασα από μία εντυπωσιακή ουρά γελαδιών την οποία αποθανάτισα σε βίντεο και βάζω εδώ από κάτω καρέ να δείτε.

Παρακάλεσα αν μπορούσε να γίνει κάτι να μην χάσω το αεροπλάνο και ένας πολύ σημαντικός ηλικιωμένος επόπτης (οι Μεσογειακοί έχουν έναν ιδιαίτερο και μοναδικό βλέμμα το οποίο πληροφορεί την πλέμπα περί του πόσο σημαντικοί  άνθρωποι είναι) πλησίασε, κοίταξε τα χαρτιά μου, τσακώθηκε με την υπάλληλο του γκισέ, έκανε τηλεφώνημα με το κινητό του, τσακώθηκε με όποιον του είχε απαντήσει, έκλεισε το κινητό με θυμό, το έβαλε στη τσέπη του και μου φώναξε θυμωμένα να τον ακολουθήσω.

Καθώς ο σημαντικός επίσημος κύριος με πέρναγε από ουρές Ιταλών που περιμέναν τη σειρά τους, οι Ιταλοί που περιμέναν την σειρά τους μου φώναζαν θυμωμένα που περνούσα μπροστά τους και ο σημαντικός επίσημος κύριος τους φώναζε θυμωμένα να μην μου φωνάζουνε.

Η εμπειρία ενός καθημερινού τουρίστα στην Μεσόγειο. Το Βενιζέλος είναι πολύ καλύτερο. Το χτίσανε Γερμανοί. Τώρα βέβαια που μπορεί να βάλετε ΦΠΑ (άκουσων-άκουσων) στα νησιά, θα γίνουν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στο Μαϊάμι, στην Καραϊβική και στην Ντίσνεϋγουώρλντ για την αντιδημοκρατική εμμονή να μπούνε οι ίδιοι φόροι στην Ελλάδα που υπάρχουν σε όλη την υπόλοιπη Γη...

Όταν κυκλοφορώ στην Ιταλία θυμάμαι πολύ την Ελλάδα. Ιδιαίτερα μιά σκηνή από το 1987. Είχα πάει στην Λέσβο για φωτογράφιση και είχα πάρει μαζί μου την τότε σύζυγό μου, την μελλοντική μητέρα του Κώστα. Στην επιστροφή στο Ελληνικό μπήκαμε σε ένα ταξί καθώς μιλούσαμε αγγλικά μεταξύ μας, και είπαμε Paleo Faliro στα αγγλικά στον ταξιτζή. Περνώντας από το Καλαμάκι είδα ότι δεν είχε βάλει ταξίμετρο. Τον ρώτησα αγγλικά γιατί δεν έβαλε ταξίμετρο και μου απάντησε σε σπασμένα αγγλικά ότι το αγώγι για το Φάληρο είναι στάνταρ και δεν χρειάζεται ταξίμετρο --και μου είπε μιά τιμή τρεις φορές το τι πλήρωνα συνήθως. Οπότε του είπα εις άπταιστον Ελληνικήν ότι ή μπορεί να βάλει το ταξίμετρο από εδώ που είμαστε ή μπορεί να σταματήσει μπροστά στο ΙΒ' ΑΤ του Παλαιού Φαλήρου. Έβαλε το ταξίμετρο και παραπονέθηκε που δεν του είχα πει από την αρχή ότι είμαι Έλληνας. Όταν κατεβήκαμε μπροστά από το σπίτι του έδωσα όχι τα λιγότερα που είχε γράψει από το Καλαμάκι αλλά το συνηθισμένο από αεροδρομιο, συν πουρμπουάρ.

Άνοιξαν την πτήση για μένα και μπήκα στο Μπόινγκ 767 της Γιουνάιτεντ, τελευταίος. Και ιδρωμένος.

Δέκα ώρες αργότερα πλησίασα με το διαβατήριο στο χέρι το γκισέ του ελεγκτή διαβατηρίων στο Νούαρκ, και ο ελεγκτής, ένστολος και 15-20 χρόνια νεότερος από εμένα μου είπε... "welcome home, young man".

I was home.

home...

Μίλια, όχι χιλιόμετρα...

Στο κρεβάτι μου ο Κώστας είχε αφήσει ένα σημείωμα πάνω στο μαξιλάρι:
"Your room...
...It has been waiting!
Welcome back to Denver!"

...σε μιά άλλη ζωή, στο Φιουμιτσίνο,

Έρχεται το λεωφορείο!

Η ουρά για την πόρτα του διεθνούς Τέρμιναλ στο Φιουμιτσίνο.
Μέσα έχει άλλες ουρές για τα Γκισέ.

Για διεθνείς πτήσεις, από το Τερμιναλ 3 σε στέλνουν ένα χιλιόμετρο παρακάτω,
στο Τέρμιναλ 5.
Περνάς τσεκ-ιν και ασφάλεια, και σε γυρνάνε ένα χιλιόμετρο πιο πάνω στο Τέρμιναλ 3,
για να μπεις στο αεροπλάνο.
Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι....

Έτσι μπαίνεις στο διεθνές αεροδρόμιο.
Μετά, ψάχνεις την ουρά του γκισέ σου...

Μεσόγειος: Brain-dead