Ώρες

Περνάμε σημαντικές ώρες. Ώρες όπου ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί για πρώτη φορά σε ζωντανή μνήμη, είτε προς την μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη. Είναι άραγε δυνατόν για ένα λαό που ζει σε διάφορους φαντασιακούς κόσμους, όσον αφορά την θέση του στον διεθνή κόσμο και τις δυνατότητές του,  να ενηλικιωθεί σε θέμα ωρών;

Πάντα έλεγα να πάμε στην δραχμή μόνο αν το κάνουμε συνειδητά, με γνώση του τι αυτό συνεπάγεται και τι αλλαγές πρέπει να κάνει αυτός ο λαός στη ψυχοσύνθεση του και στις πρακτικές του, για να επιτύχει στην δραχμή. Τους τελευταίους οχτώ μήνες, και ιδιαίτερα τους τελευταίους πέντε, και την τελευταία εβδομάδα, μέγιστο μέρος του λαού αυτού απέδειξε ότι δεν έχει την παραμικρή συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να πορευτεί μόνος του προς την δραχμή, ή καν τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στην θέση που βρίσκεται.

Το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η αιτιολόγηση της Ραχήλ Μακρή για την καταψήφιση της συμφωνίας. Επέμεινε, όπως πάρα πολλοί Έλληνες ότι η κυβέρνηση έπρεπε και πρέπει να διαπραγματευτεί στις γραμμές του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Αυτή η επιμονή πολλών σημαίνει δύο πράγματα:

Πρώτον, το ότι υπάρχουν Έλληνες που πραγματικά πιστεύουν ότι η Ελλάδα ήταν ή είναι σε θέση να διαπραγματευτεί οτιδήποτε. Δεν είναι δυνατόν γι' αυτούς να κατανοήσουν ότι η λέξη "διαπραγμάτευση", σε εισαγωγικά, ήταν μόνο ένα σύνθημα, μια τσίχλα που έριχναν στους δρόμους εκείνοι της κυβέρνησης που απλά αγόραζαν χρόνο αποξενώνοντας τους δανειστές.

Δεύτερον, το ότι πιστεύουν πως οτιδήποτε γραμμένο στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί στον αληθινό ελληνικό κόσμο, μέσα ή έξω από Ευρώ. Αν είναι δυνατόν... υπάρχουν άνθρωποι που είχαν πιστέψει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, στα σοβαρά.

Ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουμε επιχειρήματα για οικονομική διαπραγμάτευση, και που έχουν πιστέψει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν αληθινό --και όχι μόνο μία δικαιολογία-χειραγώγηση της ψήφου για την λεγόμενη "Αριστερά".

Πως αυτοί οι άνθρωποι θα λειτουργήσουν σε μία μετά-το-Ευρώ οικονομία, αν φτάσουμε εκεί; Από εκείνους θα ξεκινήσει η πλήρης και τελειωτική κατάρρευση της κοινωνίας στους δρόμους της απόλυτης φτώχιας...

Εκείνοι που δεν θέλουν δραχμή και αναγκαστικά στηρίζουν το καινούργιο και χειρότερο μνημόνιο, δεν την θέλουν ακριβώς επειδή κατανοούν τι σημαίνει. Και, ακριβώς επειδή έχουν την νόηση να κατανοούν τι σημαίνει, παραδόξως, θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα μπορέσουν καλύτερα να ανταπεξέλθουν με δραχμή, αν έρθει. Οι άλλοι που θέλουν δραχμή, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα του τι λένε, όταν έρθει η δραχμή θα πάθουν ...τέτοια πλάκα που θα καταρρεύσουν στους δρόμους και θα πάρουν και τους υπόλοιπους μαζί τους.

Περνάμε ώρες περίεργες, και ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην τελευταία πράξη.