Ιδανικά;

Το δυστύχημα με τους Έλληνες (αλλά και με τους Ευρωπαίους) είναι πως πιστεύουν ότι οι άλλοι λαοί και κυβερνήσεις σκέφτονται, λειτουργούν και αντιδρούν όπως εκείνοι. Επίσης, ερμηνεύουν τα λεγόμενα και πράξεις των άλλων λαών και κυβερνήσεων με την δική τους "λογική".

Τέτοια συμπεριφορά, βασισμένη στο συνηθισμένο μείγμα άγνοιας-υπεροψίας που διέπει την Ελληνική κουλτούρα, και της υπεροπτικής αδιαφορίας που διέπει τους κρατούντες της Ευρώπης, είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία. 

Δεν λέω ότι οι Έλληνες σκέφτονται λανθασμένα. Λέω ότι είναι λάθος να κάνουμε σχέδια, και να κρίνουμε, περιμένοντας ότι οι άλλοι σκέφτονται σαν εμάς.

Η απόδειξη του πόσο "θανατηφόρο" είναι το να περιμένεις ότι ο άλλος σκέφτεται σαν εσένα είναι τα λάθη που έκανε η ΕΕ και η τρόικα τα περασμένα 5 χρόνια. Τα προγράμματα που επέβαλαν ίσως να λειτουργούσαν με το δικό τους σκεπτικό. Αλλά δεν λειτούργησαν, και απέτυχαν οικτρά όταν καλέστηκαν να τα εφαρμόσουν Έλληνες. Σε αυτό δεν φταίνε οι Έλληνες αλλά εκείνοι που επέβαλαν προγράμματα ανεφάρμοστα στην Ελληνική πραγματικότητα.

Η παρεξήγηση ανάμεσα σε κουλτούρες όσον αφορά το σκεπτικό είναι νόμισμα με δύο όψεις, ένα παράθυρο-διπλός-καθρέπτης, και,  στην προκειμένη περίπτωση, τα κάνανε θάλασσα και οι μεν και οι δε. Κατά την γνώμη μου, επειδή όλοι περιμένουν από τους άλλους να σκέφτονται και να δρουν όπως εκείνοι.

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, το τραγικότερο μέρος αυτής της εξίσωσης, είναι ότι στο τέλος επιβιώνει (και γράφει την Ιστορία) όποιος έχει τα περισσότερα λεφτά. 

Εκείνοι με τα λιγότερα λεφτά, θα είχαν σαν μόνο όπλο μία στρατηγική βασισμένη στην πραγματική κατανόηση των θέσεων του "εχθρού".

Στο τέλος όμως, δε πα να κόπτονται υπέρ της Ελλάδας χίλιοι δόκτορες και εκατομμύρια Ευρωπαίοι... Τα νήματα τα κινούν και πάντα θα τα κινούν εκείνοι που έχουν τα λεφτά. Γι' αυτό έμειναν στην ιστορία προσωπικότητες όπως ο Ιησούς και ο Μαρξ και ιδρύθηκαν "θρησκείες" στο όνομά τους. Γιατί μίλησαν, όπως και έπρεπε, εναντίων αυτής της Δαρβινικής πρακτικής.

Στην τελική, μπορεί κανείς να πεθάνει ήρωας, ή να επιζήσει για να πολεμήσει πάλι μιά άλλη μέρα. Ίσως η τιμημένη επιλογή να είναι το να πεθάνει κανείς για προσωπικά ιδανικά. Ίσως η σωστότερη επιλογή είναι το να επιζήσει και να συνεχίσει να πολεμά. Η επιλογή εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο. Το γεγονός είναι ότι οι νεκροί σταματούν να πολεμούν, οι ίδιοι, παρά μόνο, ίσως, δίνουν λαβή στους επόμενους να συνεχίσουν...

Προσωπικά, προτιμώ να επιζήσω για να πολεμήσω μιά άλλη μέρα παρά να πέσω σε  μία μάχη προδεδικασμένης κατάληξης.

http://www.interfluidity.com/v2/5965.html