Πραγματικότητες

Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ότι από Δευτέρα το σχήμα της κυβέρνησης θα αλλάξει. Η ερώτηση είναι για τι πράγμα θα πρόκειται, από έναν απλό ανασχηματισμό, μέχρι όλους και όποιο ενδιάμεσο σταθμό ως την πλήρη αλλαγή κυβέρνησης και πρωθυπουργού.

Θα εξαρτηθεί από συνδυασμό δύο πραγματικοτήτων: Το αν θα έχει γίνει συμφωνία το Σαββατοκύριακο στις Βρυξέλες, και το πόση υπερκομματική συνείδηση της Ιστορικής στιγμής έχει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας.

Όλες οι ενδείξεις είναι ότι θα υπάρξει συμφωνία, με όρους ακόμα πιο αυστηρούς από την πρόταση της Ελλάδας, με έμφαση σε διαβεβαιώσεις ως προς την αναξιοπιστία της Ελλάδας, και εστιασμένη σε άμεσες μεταρρυθμίσεις.

Η γνώμη μου είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να παραμείνει πρωθυπουργός, επειδή έχει την πιο ευρεία αποδοχή από οποιονδήποτε άλλον, αν όχι απλά ανέχεια, στα στρώματα της κοινωνίας. Μπορεί από στόματός του ο λαός να ανεχθεί πολλά περισσότερα από ότι θα ανεχόταν από οποιονδήποτε άλλο. Επίσης, μετά από την παρουσίασή του της Παρασκευής, υπάρχει μία πιθανή κατεύθυνση, αν την επιλέξει, που από κωλόπαιδο του τσαμπουκά μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικό ηγέτη. Εξαρτάται από αυτόν. Χρειάζεται ένα τέτοιο παραμύθι η Ελλάδα, αν βγει αληθινό.

Η γνώμη μου είναι ότι μια κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, έστω και υπό τον Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι ότι το καλύτερο. Το καλύτερο, πάντα κατά την γνώμη μου είναι να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, με τους ΑΝΕΛ, ή με το ΠΟΤΑΜΙ, αλλά η Εθνική συνοχή να υπερβεί τα φαινόμενα και τα λόγια και να γίνει πραγματικότητα όπου η κυβέρνηση και οι αποφάσεις της θα υποστηρίζονται στην Βουλή όπως εχθές: με αντιρρήσεις συνείδησης από μέσα από την κυβέρνηση αλλά με την υποστήριξη της αντιπολίτευσης. Αυτό, αν και ρομαντικό, και ουτοπικό, πρεσβεύω θα ήταν το καλύτερο, προς ύμνο της πραγματικής και όχι απλά εικονικής συνοχής και δημοκρατικής διακυβέρνησης της Ελλάδας σε ώρες κρίσης επιβίωσης.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν, μετά από συμφωνία με τους δανειστές,  να βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις άτομα που σπέρνουν την αντιευρωπαϊκή διχόνοια με την έλλειψη οποιοδήποτε αισθήματος ρεαλισμού, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Λαφαζάνης. Άτομα σαν αυτά θα έπρεπε να μείνουν βουλευτές αλλά να μην βρίσκονται μέσα στην κυβέρνηση. Αυτό είναι αυτονόητο.

Για μένα, ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός, ο Μεϊμεράκης αρχηγός του δευτέρου κόμματος, ο Τσακαλώτος σαν υπουργός οικονομικών, ο Λαφαζάνης σαν βουλευτής για ζύγι του φάσματος ιδεών, και η Κωνσταντοπούλου σαν βουλευτής για να υπάρχει και λίγο γέλιο που και που (χρειάζεται και το γέλιο), θα ήταν το καλύτερο. Ο Βαρουφάκης, κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να πράξει τα έντιμα και να παραιτηθεί από βουλευτής, άμεσα. Ο Καμμένος ας κάτσει εκεί που είναι αν συνεχίσουν οι ΑΝΕΛ αντί για το ΠΟΤΑΜΙ. Το υπουργείο άμυνας αυτές τις μέρες είναι εντελώς δευτερευούσης σημασίας, αλλά αρκετά ορατό για να ικανοποιεί τους επισήμως στηρίζοντες τις 149 έδρες.

Ελπίζω δηλαδή σε συμφωνία, ανασχηματισμό, και πορεία με θετικές, αντί αρνητικές, συναλλαγές ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα της βουλής. Κάτι που η παρουσίαση του Μεϊμεράκη την Παρασκευή προτείνει πως είναι πραγματικά δυνατόν.

Δειγματοληπτικά από το τουήτερ...