 |
| Ξέρεις ότι έχεις αρχίσει να γίνεσαι αποτελεσματικός όταν αρχίζουν να σου καίνε την σημαία :-) |
Προφανώς, που και που, λάθος άνθρωποι μπορούν να κάνουν το σωστό, και σωστοί άνθρωποι να κάνουν λάθος.
Σωστό:
Οι ΓΑΠ, Βενιζέλος και Σαμαράς, ήταν λάθος άνθρωποι --τον Παπαδήμο δεν τον βάζω στο γκρουπ διότι διαφέρει από τους άλλους τρεις: οι πρώτοι τρεις ήταν υποτραπεζίως ανδρείκελα, ενώ ο Παπαδήμος ήταν επισήμως ανδρείκελο.
Ο Τσίπρας απέδειξε την νύχτα 12 προς 13 Ιουλίου, 2015, ότι έχει την δυνατότητα να είναι σωστός άνθρωπος (βλ. προηγούμενη ανάρτηση).
Οι ΓΑΠ, Βενιζέλος, Σαμαράς και Τσίπρας έκαναν όλοι, στο τέλος, το ίδιο ακριβώς πράγμα, και του Τσίπρα ήταν το πιο φαρμακερό απ' όλα. Όμως η Ελλάδα υπάρχει ακόμα.
Λάθος:
Όσο και να ήταν λογικά σωστό να διαγράψουμε μονομερώς χρέη που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αποπληρώσουμε, να βγούμε από το Ευρώ και την ΕΕ και να προσπαθήσουμε να επιζήσουμε μόνοι μας ενάντια σε κάθε λογική πιθανότητα, υποχείρια των ΗΠΑ ή/και της Ρωσίας, τέτοια επιλογή θα είχε σημάνει το ολοκληρωτικό τέλος της Ελλάδας με τη ελπίδα του ότι ίσως μιά μέρα να ξαναχτιστεί, αν γίνει τό 'να και αν καταφέρουμε να κάνουμε τ' άλλο.
***
- Οι ΓΑΠ, Βενιζέλος, Σαμαράς, δέχτηκαν μνημόνια, υπέγραψαν μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν έκαναν μεταρρυθμίσεις.
- Ο Τσίπρας πρότεινε και δέχτηκε μνημόνιο, και πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις άμεσα, για να υπογραφεί το μνημόνιο.
Σημείωση: Το ότι η Ευρώπη απαιτεί οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις να νομοθετηθούν πριν υπογραφεί το τρίτο μνημόνιο δεν οφείλεται αποκλειστικά στην αναξιόπιστη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων 6 μηνών. Οφείλεται στην απροθυμία και ανικανότητα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 5 ετών να τις εφαρμόσουν.
Το μνημόνιο του Τσίπρα είναι τρισχειρότερο από τα άλλα επειδή, όταν έφτασε σε αυτό, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είχε φτάσει σε άβυσσο τρισχειρότερη από ποτέ άλλοτε. Έφτασε εκεί η οικονομική κατάσταση επειδή επί 6 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε σε στόχους λανθασμένους και εξωπραγματικούς, με μεθόδους εξωφρενικές.
Ήταν όμως απαραίτητη αυτή η πανάκριβη καθυστέρηση, και πρέπει να δεχτούμε το κόστος της, γιατί μόνο έτσι μπόρεσε να καταλάβει ο κόσμος, να κατανοήσει πραγματικά (και κατόπι της τελικής εκτόνωσης του ΟΧΙ), πως η μοναδική άλλη λύση ήταν παντελής καταστροφή. Μόνο έτσι μπορούσε ο κόσμος να φτάσει να κατανοήσει πως αυτά που πίστευε η πλειοψηφία μέχρι σήμερα απλά δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Και χωρίς τον κόσμο, καμιά κυβέρνηση δεν θα κατάφερνε ποτέ τίποτα.
Κατανόησαν την πραγματικότητα, επί τέλους, όλοι; Όχι όλοι. Όμως εκείνοι που ακόμα την αρνούνται, και πάντα θα την αρνούνται, είναι πλέον ανήμποροι, λόγω των αριθμών τους, να φέρουν την ολική καταστροφή. Και μαγικό ζωμό δεν είχαν ποτέ. Ευτυχώς, ο δρυΐδης από τον οποίον περίμεναν τον μαγικό ζωμό κατάλαβε εγκαίρως ότι συνταγή μαγικού ζωμού δεν υπάρχει, και ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ηγέτη και όχι από δρυΐδη.
Επίσης, έχει σημασία μεγάλη, να μην πει κανείς σε κανέναν "Εμείς στα λέγαμε όταν εσύ ονειροβατούσες". Το ξέρουνε πλέον. Δεν χρειάζεται να τους το υπενθυμίσει κανείς. Τώρα χρειάζεται να εργαστούμε όλοι μαζί, από το σήμερα κοιτώντας το αύριο, ενωμένοι, σαν ίσοι. Γιατί είμαστε ίσοι.
Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, ομιλεί η φύση και η εξέλιξη. Ο αυτόματος διαχωρισμός της αμοιβάδας που μπορεί να χτίσει ολόκληρο ανθρώπινο ον αν της επιτραπεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχωρίζεται στα δύο. Στο 4% όπου πάντα ανήκε άνευ εξέλιξης, και σε εκείνους που μπορούν να κατανοήσουν, να ενηλικιωθούν και να πράξουν με γνώμονα την πραγματικότητα και το καλό της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός ανήκει, όπως απέδειξε, στην δεύτερη ομάδα.
Προχωράμε με μία κυβέρνηση και εθνική και κοινοβουλευτική ενότητα καινούργια, πρωτόγνωρη, ρεαλιστική και προοδευτική.
Οι υπόλοιποι, το συνηθισμένο και γνωστό 4%, ας κάνουνε ότι θέλουν, ας λένε ότι θέλουν, ας συνεχίσουν να ονειρεύονται. Ελεύθεροι είναι. Ευτυχώς, πλέον, δεν είναι επικίνδυνοι. Απλά, γραφικοί. Και χρειάζονται και οι γραφικοί. Η Ραχήλ επιμένει να ζητά ραντεβου στα γουναράδικα. Η Ζωή Μακάρθυ αφήνει με τα νύχια της γρατζουνιές στο πάτωμα καθώς την τραβάνε από τους αστραγάλους να φύγει, να πάει στο καλό.
υγ. Λάθος του; Αντί να αρκεστεί στο minister of awsome ο Γιάνης, και να την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια, αποφάσισε να πει ότι από την πρώτη μέρα εκείνος ήθελε παράλληλο νόμισμα, μετά δραχμή και GRexit (καθώς εργαζόταν για μιά κυβέρνηση και για ένα εκλογικό σώμα που ήθελε παραμονή στο Ευρώ). Μήπως με αυτήν την παραδοχή ο Μπαρουφάκης πέρασε την θολή διαχωριστική γραμμή μεταξύ γραφικότητας και εσχάτης προδοσίας;
Δεν θέλω να γίνω δεικτικός απέναντι στους συμπατριώτες μου, άλλωστε έχουν/ έχουμε περάσει τόσα πολλά που η κρίση του/μας αυτές τις στιγμές δεν είναι και η πιο ξεκάθαρη. Αυτό όμως που αισθάνομαι είναι ότι αρκετός κόσμος πραγματικά δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη όλο αυτό το διάστημα και συνεχίζει να ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τώρα πια είναι πραγματικά άκομψο να κουνάς στον άλλο το δάχτυλο και να του λες: “είδες που εγώ σου τα έλεγα; “
Πολλοί λένε ότι η ζωή χτίζεται με τα Όχι που λες, θα διαφωνήσω. Η ζωή μας πορεύεται και αναπτύσσεται και μέσα από τα Ναι που λέμε, γιατί και τα Ναι πολλές φορές είναι πιο γενναία από τα Όχι. Κάθομαι και σκέπτομαι και την δική μου προσωπική ζωή και αντιλαμβάνομαι ότι τα δικά μου Ναι είχαν πιο πολύ ρήξη από τα Όχι μου, τα οποία σε πολλές στιγμές εμπεριείχαν και μπόλικο φόβο για το καινούργιο.
Πάντως, αυτό το κόμμα που μας κυβερνά δεν είναι ακριβώς ένα απλό κόμμα, αν το δούμε έτσι χάσαμε την γενική εικόνα, είναι μια τάση μέσα στην Ελληνική κοινωνία, προφανώς μια κυρίαρχη τάση, η οποία χαρακτηρίζεται από αρνητισμό, συντηρητικότητα (η οποία δεν ΄χει πάντα αρνητική έννοια) και κακώς εννοούμενη αντίσταση απέναντι σε οτιδήποτε καινούργιο. Ήταν πολύ ενοχλητικό έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε πληθωριστικά η λέξη «Φόβος», ζητώντας από τον κόσμο να σταθεί θαρραλέος και ατρόμητος απέναντι σε εκφοβιστικά διλλήματα και πρακτικές. Δυστυχώς, η τάση αυτή που φαίνεται να είναι κυρίαρχη μέσα στην Ελληνική κοινωνία, είναι η ίδια δυστυχώς εξαιρετικά φοβισμένη απέναντι σε νεωτερισμούς, τομές και ρήξεις κι αυτό γιατί είναι προσκολλημένη σε μια ιστορική στιγμή που την έχουμε πλέον ξεπεράσει.
Πιστεύω ότι ούτε τα Μνημόνια, ούτε η χρεοκοπία, ούτε και η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού ήταν ή είναι αρκετά για να αλλάξουν τη ρότα στη σκέψη του Έλληνα, ίσα ίσα που αυτά σε σκληραίνουν και σε οχυρώνουν πίσω από τοίχους, είναι ακριβώς αυτή η ιστορική στιγμή που οι ψευδαισθήσεις μοιάζουν να καταρρέουν.
Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το επόμενο αφήγημα του Έλληνα, υπάρχει περίπτωση να εξορθολογήσει τη σκέψη του, υπάρχει και περίπτωση να την οδηγήσει σε ακόμα πιο συντηρητικούς και ακραίους δρόμους.
Βέβαια, ωραία όλα αυτά, αλλά πλέον βαραίνει πάνω μας και η επιβίωση μας, η οποία δεν θα είναι εύκολη.
Καλημέρα!
Καλησπέρα!
ΔιαγραφήΠάρα πολύ σωστό ότι μετριέται ένας άνθρωπος από τα Ναι αντί για τα Όχι. Αλλά πολύ ψιλά/ψηλά γράμματα για έναν λαό της αντίδρασης άνευ οιασδήποτε ευθύνης...
Πολύς κόσμος δεν είχε καταλάβει. Τώρα δόθηκε η ευκαιρία, και αρκετοί άρχισαν να καταλαβαίνουν. Έτσι γίνεται ο διαχωρισμός της αμοιβάδας στα δύο, τέσσερα, κλπ., προς περεταίρω εξέλιξη, αν η εξέλιξη γίνει επιλογή.
Το ΣΥΡΙΖΑ = συριζαίοι + πασοκτζήδες, μπορεί να εξελιχθεί θετικά. Ή αρνητικά, Ή καθόλου. Αυτή την στιγμή φαίνεται ότι μπορεί να εξελιχθεί θετικά. Ας το ελπίσουμε. Όπως λες, το κόμμα που κυβερνά δεν είναι ακριβώς ένα απλό κόμμα. Είναι κάτι που μπορεί να μεγαλώσει, να ενηλικιωθεί σε ένα καινούργιο τοπίο, ή να τα κάνει όλα μαντάρα... ή να επιστρέψει στον ύπνο και να συνεχίσει να κοιμάται και να ονειρεύεται... χωρίς όμως να τρώει για να επιζήσει.
Τώρα που όπως λες οι ψευδαισθήσεις μοιάζουν να καταρρέουν, τώρα είναι η στιγμή. Να δούμε αν θα την αξιοποιήσουμε.
Το άτομο στην μέση του πυρήνα του όλου θέματος είναι το τι θα θεωρήσει ο κόσμος πιο δύσκολο: Το Ευρώ ή την δραχμή. Την εύκολη λύση του "δραχμή και βλέπουμε", ή την δύσκολη λύση του Ευρώ με υπευθυνότητα και θυσίες.