Ζωντανά!

Το δημαρχείο μας. Εκεί ψηφίζουμε στις εκλογές.

Αναρωτιέμαι αν έχει άραγε καμία πραγματική αξία να παιδεύομαι, να αγχώνομαι και να λυπάμαι με την μονίμως ανίκανη και πότε-πότε εντελώς ηλίθια παραπληροφόρηση που σας σερβίρουν οι πάντες εκεί στην Ελλάδα, βάση της οποίας διαμορφώνετε την γνώμη σας για τον κόσμο. Οι Έλληνες δεν είναι χαζοί άνθρωποι. Πιστεύω μάλιστα ότι είναι αρκετά έξυπνοι και καλύτερα μορφωμένοι από κάμποσους άλλους δυτικούς λαούς. Όσο έξυπνος όμως, όσο μορφωμένος και να είναι κανείς, δεν μπορεί παρά να κατεργαστεί, τις πληροφορίες που έχει. Και οι ιδέες του, τα συμπεράσματά του, η σκέψη του, δεν θα απεικονίζουν την εξυπνάδα του ή την μόρφωσή του, αλλά την ανικανότητα και την ηλιθιότητα εκείνων που τον/την πληροφορούν. 

Είμαι πολιτικοποιημένος άνθρωπος, εμπλέκομαι πάντα με τα κοινά και την πολιτική, και ενδιαφέρομαι ειλικρινά και βαθιά για την ύψιστης σοβαρότητας εργασία του να είναι κανείς πολίτης μιας δημοκρατίας. Τα καραγκιοζιλίκια της Ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν με αφορούν (αν και με ενδιαφέρουν) μια και επέλεξα να φύγω από την Ελλάδα πριν 40 χρόνια όταν ήμουνα 17 χρονών. Η χώρα που επέλεξα και που γνωρίζω είναι οι ΗΠΑ. Η χώρα στην οποία ζω τώρα, εδώ και 8 χρόνια, είναι η Ιταλία. Στις εκλογές εδώ, στην Ιταλία το 2014, με εκλέξανε ελεγκτή του Δήμου μας συνάμα και δημοτικό σύμβουλο, και δύο χρόνια αργότερα παραιτήθηκα αηδιασμένος από την διαφθορά και την κλοπή δημόσιου χρήματος. Μια μέρα ίσως να μου επιτραπεί, από νομικής πλευράς, να σας εξιστορήσω τι έγινε και τι έκανα προσπαθώντας να τα διορθώσω. Τώρα όμως όπως και πάντα, η χώρα μου είναι οι ΗΠΑ. Αυτήν γνωρίζω καλά, εκείνη μου προκαλεί συγκίνηση καθώς η Ιταλία μου προκαλεί γέλιο και η Ελλάδα κλάμα. Στην Ελλάδα όμως γεννήθηκα. Τα Αγγλικά μπορεί να έγιναν πρώτη γλώσσα στην οποία μιλάω, μετράω, ονειρεύομαι και την μιλάω και στον ύπνο μου, όπως μου λέει η Μαργαρίτα (που της αρέσει, ιδιαίτερα όταν τραγουδάω στον ύπνο μου), αλλά μιλάω και Ελληνικά –κι ας χρησιμοποιώ τον μεταφραστή του Google από Αγγλικά στα Ελληνικά για να βρω λέξεις καμιά φορά όταν γράφω εδώ. Και την πονάω και την Ελλάδα, κι’ ας μην την σέβομαι λόγω των επιλογών της. Όμως, αξίζει άραγε τον κόπο να παιδεύομαι, να αγχώνομαι και να λυπάμαι βλέποντας συνέχεια και παντού την ανικανότητα και ηλιθιότητα της δημοσιογραφίας η οποία σας πληροφορεί και βάση της οποίας σχηματίζετε γνώμη και χαράζετε ζωή;

Δεν ξέρω την απάντηση. Στην τελική, ποιος άραγε ενδιαφέρεται…

Στις Αμερικανικές εκλογές ψηφίζω από το κομπιούτερ μου εδώ στην Ιταλία. Στις φετινές εκλογές όμως θέλω να είμαι «ζωντανά» εκεί, στην παλιά μου πόλη, την Φέαρχέηβεν της Μασαχουσέτης, όπου ήταν το τελευταίο μου σπίτι πάνω στον ωκεανό. Θέλω να μπω στο παραβάν, να συμπληρώσω το ψηφοδέλτιο και να το ρίξω στην κάλπη, με την Μαργαρίτα μαζί. Και μετά αμέσως να πετάξουμε 1.680 χιλιόμετρα νότια να παρακολουθήσουμε τα αποτελέσματα με πίτσες και μπύρες με τον γιό μου τον Κώστα στο καινούργιο σπίτι που αγόρασε στην Φλώριδα, δίπλα στην Ντεητόνα Μπητς. Και στους αριθμούς που θα βλέπουμε στην τηλεόραση να ξέρω ότι μια μονάδα ανήκει σε εμένα και μία στον Κώστα.

Είναι πολύ σημαντικές οι εκλογές φέτος. Θα κρίνουν την πορεία του πλανήτη. Και θέλω να είμαστε όλοι μαζί εκεί εκείνη την μέρα.

Τηλεφώνησα στο Δημαρχείο της πόλης μου να βεβαιωθώ ότι είμαι ακόμα εγγεγραμμένος, μια και δεν έχω σπίτι εκεί από το 2008 και ζω στην Ιταλία. Κανονικά, και κατά τους κανονισμούς, έπρεπε να είμαι γραμμένος στο προξενείο μου στην Φλωρεντία και να ψηφίζω από το εξωτερικό. Μου είπανε από το τηλέφωνο ότι δεν είμαι πια εγγεγραμμένος ψηφοφόρος στην παλιά μου πόλη…

Θα μπορούσα να γραφτώ στην Φλώριδα με την διεύθυνση του Κώστα. Και μάλιστα, ενώ η Μασαχουσέτη θα βγάλει σίγουρα Δημοκρατικό αποτέλεσμα, όπως πάντα, η Φλώριδα είναι πεδίο μάχης οπότε η ψήφος μου θα πιάσει πιο πολύ τόπο. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Η Μασαχουσέτη, και η Φέαρχέηβεν είναι η «Εστία»…

Τους το εξήγησα στο τηλέφωνο… είναι συναισθηματικό… θα ήθελα να ψηφίσω προσωπικά ο ίδιος στην Φέαρχέηβεν. Μέσα σε 4 λεπτά είχαν συνεννοηθεί με τον γραμματέα του δήμου και κανονίσανε να μου δώσουνε ιδιαίτερο πιστοποιητικό να ψηφίσω εκεί κι ας μην έχω πια διεύθυνση εκεί. Το ωραιότερο ήταν ότι μετά από 8 χρόνια με θυμόντουσαν ακόμα. Τηλεφώνημα λιγότερο από δέκα λεπτά. Η συναισθηματική επιθυμία πραγματοποιείται. Το κάνετε αυτό στην Ελλάδα, ε;

Με το Ρεπουμπλικάνικο και το Δημοκρατικό Συνέδριο, και όλα όσα γίνονται κάθε ώρα τις τελευταίες μέρες, διαβάζω συνεχώς, Ουάσινγκτον Ποστ, Νιου Γιορκ Τάιμς, Χαφ Ποστ, ακόμα και Φοξ Νιουζ για να μελετώ το αντίθετο στρατόπεδο. Έχω γράψει κάπου 115 σχόλια στην Ουάσιγκτον ποστ. Και τώρα πριν λίγο πήγα και σε Ελληνικές εφημερίδες να δω τι κάνετε και εσείς. Και έτυχε στην Ελληνική Χαφ Ποστ να διαβάσω αυτό το άρθρο:

http://www.huffingtonpost.gr/dimitrismachairidis/-_6843_b_11276806.html?utm_hp_ref=greece

Δεν μπόρεσα… Έγραψα αυτό το σχόλιο από κάτω:

«Κύριε Μαχαιρίδη, το άρθρο σας περιέχει ανακρίβειες, απαίδευτα συμπεράσματα, ελλείψεις ιστορικού περιεχομένου και υιοθετημένη παραπληροφόρηση. Το αποτέλεσμα που παρουσιάζετε εδώ, είναι η εντελώς αναμενόμενη και τυπικά μυωπική απόδοση της Αμερικανικής πραγματικότητας από έναν μη-Αμερικανό. Θα περίμενα όμως από έναν αρθρογράφο να εκφράζει πιο προσεκτικά τις λεπτομέρειες και γεγονότα ενός τόσο πολύπλοκου θέματος.» 

Και δεν ξέρω αν δημοσιεύτηκε καν, ή αν το σβήσανε…

Δεν έγραψα άλλα. Για να εξηγήσω την κάθε του ανακρίβεια θα έφτανα 1.500 λέξεις. Στην τελική, ποιος άραγε ενδιαφέρεται…

Οι φωτογραφίες της Φέαρχέηβεν είναι από το ίντερνετ,

και οι φωτογραφίες από το τέλος του Δημοκρατικού Συνεδρίου είναι από την οθόνη του κομπιούτερ μου, καθώς παρακολουθούσα, ζωντανά.