Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

Ουρανοί

 

Ο Κώστας είχε επιλέξει να ζήσει την ζωή του στον ουρανό, και εκεί είναι τώρα, για το δικό μας "πάντα", με την Λίντσι, και παίζουν ανάμεσα στα ασημένια βέλη που εμείς από ‘δω τα κοιτάμε ψηλά και ονειρευόμαστε –εκείνοι όμως κοιτάν τον ουρανό και είναι σπίτι τους.

Πήρε στη ζωή του χιλιάδες και χιλιάδες φωτογραφίες, από το σμαρτφών του καθώς πετούσε και μέσα από τις φωτογραφίες που πήρε βλέπω τώρα εγώ τι έβλεπε εκείνος.

Και σαν την επόμενη ανάρτηση, εδώ, μετά από την προηγούμενη, σκέφτηκα να σας δείξω και εσάς, ελάχιστες από τις φωτογραφίες που έπαιρνε από το τηλέφωνό του, στην τύχη, όχι απαραίτητα τις καλύτερες, του τι έβλεπε από το παράθυρο του γραφείου του κάθε μέρα της ζωής του. Εκεί έζησε, και εκεί ζει, εκτός, πλέον, τόπου και χρόνου.

Του είχα πει όταν ήταν μικρούλης ότι δεν είναι σημαντικό το αν θα γίνει επιστήμονας, βιομήχανος, εργάτης, καθηγητής, σερβιτόρος, ή σκουπιδιάρης. Το μυστικό της ζωής είναι, του είχα πει, ότι και να κάνεις, να είναι αυτό που εσύ θα επιλέξεις να κάνεις, από την δική σου την ψυχή, όχι με επιβολή από τα απωθημένα των μεγαλύτερών σου, ή αξιολογημένα με αξίες άλλων --μόνο από τις δικές σου αξίες, και να είσαι εσύ ευτυχισμένος κάνοντάς το, ότι και νά 'ναι. Με πήρε φαίνεται στα σοβαρά, και, όπως ο μπαμπάς του, έτσι κι’ εκείνος δεν "δούλεψε" ούτε μια μέρα στην ζωή του, και ήτανε περήφανος γι' αυτό, και το έλεγε.

 

Αυτά έβλεπαν τα μάτια του, και η ψυχή του, κάθε μέρα…




Ενα τζάμπο της Virgin Atlantic σε δυτική πορεία πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό, 2000 πόδια χαμηλότερα του Κώστα

Οι καταρράκτες του Νιαγάρα




Εκτόξευση Διαστημικού Λεωφορείου











Στο βάθος, οι Άλπεις και το Μον Μπλαν.


Στο κέντρο της φωτογραφίας, το Μάτερχορν.





Το σπίτι του Κώστα, στην άλλη μεριά της λιμνούλας, κέντρο-δεξιά.







39.000 πόδια, πετώντας προς την αυγή πάνω από τον Ατλαντικό.


















Ευρώπη, ευθεία μπροστά.

Ένα τζάμπο της KLM, 2000 πόδια χαμηλώτερα από τον Κώστα























Το Μάτερχορν




Νότια Γροιλανδία




Το αεροπλάνο του Κώστα, το οποίο πιλοτάρει ο ίδιος,
φωτογραφημένο από πιλότο άλλου αεροπλάνου από κάτω του,
πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό.














Ουράνιο τόξο, από ψηλά.




Η Βοστώνη και ακριβώς κάτω από τα σύνεφα κέντρο δεξιά, το αεροδρόμιο όπου ο Κώστας ονειρευόταν να γίνει πιλότος.


























Ασημένιο βέλος το σούρουπο, φωτογραφημένο από πάνω.



















Αυτή δεν είναι αστραπή μπροστά στο αεροπλάνο,
είναι ηλεκτρική εκκένωση που κρατά αρκετά δευτερόλεπτα αλλάζοντας διαύλους και συμβαίνει πάνω στο παράθυρο του πιλοτηρίου. Αυτό το φαινόμενο λέγεται Saint Elmo's Fire,  και το παρατηρούσαν και οι ναυτικοί άλλων αιώνων τα βράδια με καταιγίδες πάνω στην κορφή των καταρτιών τους. Ένα τέτοιο περιστατικό αναφέρεται και στο βιβλίο Μόμπυ Ντικ.





Λαμπραντόρ



























Most will look to the sky and dream;
we look at the sky and we're home.


(συγγραφή έκφρασης από τον Τζάστιν και την Έμιλι για τον Κώστα και την Λίντσι.
Στην συγγραφή επίσης συνέβαλαν ο άλλος Τζάστιν, ο Μπλέηκ, ο Μάικ, ο Κόντυ, ο Έρικ και η Τζένα
)








20 σχόλια:

  1. Μάθημα για όλους μας το μυστήριο της ζωής, είτε το παρατηρείς από το πιλοτήριο ενός αεροπλάνου, είτε από τη δυσκολία ενός υπογείου, είτε μέσα στη φύση, είτε μέσα στην πόλη, αρκεί να ξέρεις να το αναγνωρίζεις και να το αναζητάς. Μεγαλείο η ζωή Δημήτρη, να την αγαπάμε, να τη σεβόμαστε. Φαντάζομαι κάπως έτσι θα είναι και η συνέχεια μετά από εδώ - αν όχι καλύτερα. Όπως και να έχει, αυτό που μένει είναι η σύνδεση με το μέσα μας και αυτό που έλεγες στον Κώστα και περνάς από εδώ, το "think of others", συμπληρώνω όχι μόνο τους άλλους ανθρώπους αλλά το ό,τι "άλλο", και τη φύση και ό,τι άλλο μας περιβάλλει.

    Γειά σου Κώστα, έζησες μια όμορφη ζωή, δε σε ξεχνάμε, σε έχουνε δίπλα πάντα όσοι σε αγάπησαν και εμείς που σε γνωρίσαμε από εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Roadartist μου, κι’ εγώ μεγάλωσα μέχρι τα 15 σ’ ένα ημιυπόγειο που η μητέρα μου το διατηρούσε καθημερινά σαν παλάτι. Αλλά, από το παράθυρο του δωματίου μου όταν κοιτούσα ψηλά έβλεπα ένα κομμάτι ουρανού. Είχα μικρά αυτοκινητάκια ματσμποξ και ένα από αυτά ήταν πολύ αεροδυναμικό και με έκανε να παίζω με την φαντασία μου, ότι μπορούσε να πετάει πάνω από την Αθήνα, ανάμεσα στα σύννεφα. Η φαντασία μου σαν παιδί με πήγαινε ακριβώς στις εικόνες στις οποίες έζησε την ζωή του ο Κώστας.

      Αλλά δεν τον έσπρωξα προς τα εκεί. Μεταξύ τριών και εφτά ετών, στην ηλικία που έπρεπε να γίνει αυτό, του άνοιξα πόρτες και παράθυρα για πολλά εντελώς διαφορετικά πράγματα που μπορεί να τον ενδιέφεραν και εξαρτάτο από εκείνον να διαλέξει τι του άρεσε και τι ήθελε και τι από την φύση του μπορούσε να κάνει –η πτήση ήταν ένα από πολλά διαφορετικά πράγματα που τον άφησα να δει από μόνος του σαν πιθανότητες στην ζωή. Και εγώ δεν είχα προτίμηση τι θα διάλεγε. Εκείνος διάλεξε.

      Ήταν μακρύ και υπέροχο ταξίδι το να φτάσω εγώ από το ημιυπόγειο ως το «Think of Others». Το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα είναι ότι όταν φτάσει κανείς να σκέφτεται τους άλλους, το μυστικό είναι να σκέφτεται πως σκέφτονται, τι ποθούν και τι θέλουν για τον εαυτό τους οι άλλοι, και όχι τι πιστεύουμε εμείς με τις δικές μας ιδέες τι πρέπει να θέλουν ή να κάνουν οι άλλοι --χωρίς να κρίνουμε την σκέψη τους με κριτήρια δικά μας. Αυτό είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα –απλά να βοηθάμε όπως μπορούμε να φτάσουν εκείνοι τα δικά τους όνειρα, όσο οι ίδιοι μπορούν.

      Διαγραφή
    2. Αν ήμουνα, σε αυτό με βοήθησε ο Κώστας.
      ...όπως και το ότι κράτησα από το δικό μου μεγάλωμα όλα όσα έκαναν άλλοι που μου έδωσαν φτερά, και όλα όσα έκαναν που παρά λίγο να μου τα κόψουν και με την σειρά μου δεν τα επανέλαβα.

      Διαγραφή
    3. Εννοείται, από τον ίδιο γονιό μπορεί να βγούνε δύο παιδιά, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Ενώ έχουν πάρει τα ίδια εφόδια κ την ίδια αγάπη. Όσο για σένα, κ εσύ στάθηκες τυχερός να έχεις δύο υπέροχους γονείς με τα οποία λάθη τους κ σοφός έπειτα με γνώση να μη τα επαναλάβεις.

      Υγ δεν είναι τυχαίο που κάτι μας κρατάει εδώ κ εμάς τόσα χρόνια. Καληνύχτα.

      Διαγραφή
    4. Ευχαριστούμε και για τις υπέροχες φωτογραφίες! :)

      Διαγραφή
    5. ΚΩΣΤΑΣ: You're very welcome, Roadartist!
      Now, someone tell my dad to stop looking in my hard drive!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Δημήτρη
    Καλή εβδομάδα!
    Τις είδα από χτες το βράδυ τις εικόνες. Δεν ήθελα να αφήσω ένα βιαστικό σχόλιο. Ήθελα να τις ξαναδώ σήμερα. Να τις απολαύσω μία προς μία. Να ξαναζηλέψω τον κόσμο που έβλεπαν τα μάτια του Κώστα.
    Στο έχω ξαναπεί νομίζω Δημήτρη, όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ ζήλευα πάντα τους ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά του Κώστα. Δυστυχώς η εποχή που μεγάλωσα, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα δεν μου επέτρεψαν να πραγματοποιήσω αυτό το υπέροχο όνειρο.
    Σε σκέφτομαι να διαλέγεις μία προς μία τις φωτογραφίες και να ξαναβλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του γιου σου. Είναι ένας τόσο όμορφος κόσμος!
    Τελικά, νομίζω πως ισχύει. Οι θεοί δεν αντέχουν την πολλή ευτυχία των ανθρώπων. Και γι' αυτό μας τιμωρούν. Ή την κόβουν απότομα. Το σίγουρο είναι πως ο Κώστας στη σύντομη ζωή του δεν πρόλαβε να ζήσει καμιά μορφή μεγάλης δυστυχίας. Και σε θαυμάζω, που εσύ το βλέπεις αυτό και το βάζεις πάνω από τη δική σου απώλεια με τρομερή δύναμη και αξιοπρέπεια.
    Περιττό να σου πω πως όσες φορές κι αν δω τις όμορφες φωτογραφίες του Κώστα και της Λίντσι, με εκείνα τα υπέρλαμπρα χαμόγελα, αδυνατώ να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά δεν αναπνέουν πλέον κάπου δίπλα μας. Νομίζω πως το ποστ σου εκείνο είναι μια φάρσα. Αν και ξέρω πως δεν είναι.
    ...
    Ναι, Δημήτρη. Ο Κώστας σου έζησε την πιο υπέροχη ζωή. Κι ένα μεγάλο κομμάτι της ευτυχίας του το οφείλει σε 'σένα. Οι ουρανοί είναι πια δικοί του.

    Υ.Γ. Εσύ είσαι ο σκληρός του δίσκος πια, Δημήτρη! Εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου Δευτέρα, Scarlett μου και καλή βδομάδα…

      Πράγματι, ο υπέροχος κύκλος της Ζωής που έχτισε ο Κώστας δεν συμπεριλαμβάνει πόνο ή δυστυχία που ίσως να είχε βρει αργότερα όπως υπάρχουν αυτά αργά ή γρήγορα σε όλες τις ζωές… Το έχουμε σκεφτεί αυτό αρκετές φορές, και θα μπορούσε έτσι να πει κανείς και ότι οι θεοί «τιμωρούν» την ευτυχία, αλλά και ότι ο Κώστας τους ξεγέλασε και έκλεισε τον κύκλο του χωρίς να τους επιτρέψει να του δώσουν πόνο ή δυστυχία αργότερα. Άλλωστε, τον πόνο τώρα, οι θεοί τον έδωσαν σε εμάς, όχι σε εκείνον. Εκείνος και η Λίντσι απογειώθηκαν από το Τέλιουράιντ στις 5 Οκτωβρίου και συνέχισαν να ανεβαίνουν, για το δικό μας «πάντα», κάνοντας το δικό τους «πάντα» άπειρο.

      Αν υπήρχε κάτι το κεντρικό που είχα προσπαθήσει να του μεταβιβάσω, από την δική μου εμπειρία και πράξεις, μια και ποτέ δεν μπορεί κανείς να διδάξει με λόγια παρά μόνο με παράδειγμα, οι γύρω μας συνθήκες δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο τι αποφασίζουμε να κάνουμε εμείς για να τις υπερβούμε, και αν είναι ανυπέρβατες να τις αλλάξουμε μετατοπίζοντας το που και πως υπάρχουμε… Τίποτα δεν είναι αδύνατο: τα όρια τα θέτουμε εμείς, ο καθένας, και το είδος μας, και οι γύρω μας.

      Και τώρα, που μέρος του τι άφησε πίσω του είναι όλες αυτές οι αποδείξεις του τι και πως έβλεπε μπροστά του στην ζωή του, ακόμα δεν έχω δει ούτε τις μισές… Τουλάχιστον αυτός ο σκληρός δίσκος είναι κάτι το χειροπιαστό που άφησε για μας και μέσα εκεί υπάρχει, όπως υπάρχει και στις καρδιές μας.

      Να ‘σαι καλά :-)

      Διαγραφή
  3. Πόσο ευαισθησία και κουράγιο έχετε κύριε Δημήτρη ! Είμαι συγκλονισμένος ,τον καμάρωνα στις φωτογραφίες που αναρτούσατε τις επαγγελματικές επιτυχίες, αλλά την αγάπη που είχε για εσάς και την κ Μαργαρίτα, κρατάτε τη μνήμη τους ζωντανή .... Πόσο Χαρούμενα θα ήταν τα παιδιά με ένα πατέρα σαν και εσας . Τα συλλυπητήρια μας, και στη σύζυγος σας που στέκεται δίπλα σας και πορευεστε μαζί στην παρακάτω ζωή τέτοιες στιγμές, μεγάλη απώλεια μεγάλος πόνος τι να πω τι να πω ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Νικόλα, σ' ευχαριστούμε. Ο πόνος είναι δικός μας μόνο αν τον αφήσουμε να επισκιάσει το φως της χαράς της Ζωής του Κώστα. Καθώς ο γραμμικός μας καιρός κυλάει από τις 5 Οκτωβρίου, όλο και περισσότερο αισθάνομαι ειρήνη και ευτυχία για την ύπαρξη του Κώστα από την αρχή της ως το τέλος της και την ευτυχία που ο ίδιος βρήκε στην ζωή. Τι άλλο να ήθελε κανείς για άλλον άνθρωπο από το να έχει ζήσει ευτυχισμένος, όπως ήθελε.
      Νά 'σαι καλά.

      Διαγραφή
  4. Είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος. Αισθάνομαι τον πόνο, την περηφάνια και τα πάντα που κάνατε.

    Και εγώ μεγάλωσα, στο ημιυπόγειο, που ήταν παλάτι. Ίσως από εκεί, αποκτήσαμε μια δύναμη.

    Συλληπητήρια, από την καρδιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ akrat, νά 'σαι καλά.
      Η ζωή είναι απρόσμενη και είναι δύσκολο να είναι κανείς πάντα προετοιμασμένος για ότι φέρει --και συχνά αυτά που φέρνει δεν βγάζουν νόημα ή λογική, αλλά πρέπει πάντα να μπορούμε να πλοηγούμε, χωρίς να "παραδίδουμε τα όπλα"...

      Διαγραφή
  5. αυτό το παιδί λάτρευε τον ουρανό και εκεί παραμένει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λένε πως οι πιλότοι δεν πεθαίνουν αλλά πετάνε προς την Δύση.
      Έτσι και ο Κώστας, και η Λίντσι είναι για πάντα στον ουρανό, σε κάθε ασημένιο βέλος καθώς κοιτάμε ψηλά και εκεί θα τους βλέπουμε...

      Νά 'σαι καλά, Ρία μας.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.