Κατεύθυνση

 

Στα Ελληνικά τους λένε «Σκηνοθέτες» αλλά αυτό είναι λάθος. Δεν θέτουν τις σκηνές. Στην γλώσσα στην οποία εφευρέθηκε η θέση τους λέγονται Director, αλλά θα ήταν επίσης λάθος να το μεταφράσουμε ως Διευθυντής, όσο και να εντυπωσιαζόμαστε στην Μεσόγειο από διευθυντές. 

Ο Director δίνει direction: κατεύθυνση. Ο πραγματικός Director, δεν λέει σε κανέναν τι να κάνει. Δίνει την κατεύθυνση σε επαγγελματίες και καλλιτέχνες και τους αφήνει να πάνε προς τα ‘κει με τον δικό τους τρόπο, με τον δικό τους επαγγελματισμό ή τέχνη, ή όραση. Ένας Director, directs. Δείχνει την κατεύθυνση σε συγγραφείς, κινηματογραφιστές, ηθοποιούς, μοντέρ, συνθέτες, μουσικούς… χτίστες, μοδίστρες, μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγους… εκατοντάδες επαγγελματίες των οποίων η συλλογική εργασία μας ψυχαγωγεί για δυό ωρίτσες της ζωής μας, αρκετά ώστε να τους δώσουμε από μερικά νομίσματα ο καθένας.

Οι πραγματικοί Directors δίνουν την κατεύθυνση στους εκατοντάδες συνεργάτες τους και τους αφήνουν να εργαστούν (Γι' αυτό έχουμε τόσους ελάχιστους πραγματικούς directors στην Μεσόγειο). Ο έπαινος του πραγματικού Director είναι ότι συνέστησε μια ομάδα ικανών συνεργατών, όχι ότι τους επέβαλε τι να κάνουν. Και ο Director που καταφέρνει να γίνει αυτό που στα Γαλλικά τον ονομάζει auteur, και είναι διεθνής πλέον ορισμός, αφορά Directors που καταφέρνουν να υλοποιήσουν το όραμά τους μέσω της πρωτοβουλίας των δεκάδων συνεργατών τους οποίους επέλεξαν.

La nuit américaine (1973) (Day for Night)

Ο σκηνοθέτης Francois Truffaut, στον ρόλο του σκηνοθέτη Ferrand, της ταινίας-μέσα-στην-ταινία,
δίνει κατεύθυνση στους ηθοποιούς Jacqueline Bisset και Jean-Pierre Léaud.

Η ταινία Αμερικάνικη Νύχτα, Οσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας 1974,
ειναι η ερωτική επιστολή του Truffaut προς τον Κινηματογράφο.

Ο Κινηματογράφος 1910-2010 (περίπου) είναι νεκρός.

Η Χρυσή του Εποχή, 1938-1978 (περίπου), πέρασε.

Έχουν μείνει, στην μνήμη του φωτογραφικού φιλμ, μόνο οι γίγαντες,

και στην μνήμη του κινηματογραφικού φιλμ, τα έργα τους.

Παρακάτω, χωρίς καμία ιδιαίτερη σειρά, τριάντα από τους γίγαντες.

Δεν βάζω ονόματα κάτω από τις φωτογραφίες γιατί τους περισσότερους ελπίζω να τους γνωρίσετε.

Ο ένας τον οποίον μάλλον δεν θα τον γνωρίσει κανείς, είναι ο πατέρας του Χόλυγουντ.

~~~

~~~

Και, εντάξει, επειδή δεν είμαι κακός, η λίστα των ονομάτων:

(των παραπάνω φωτογραφιών, που τοποθετήθηκαν χωρίς καμία ιδιαίτερη σειρά ή προτεραιότητα σημαντικότητας) 

1. Billy Wilder

2. Francois Truffaut

3. Steven Spielberg

4. Ridley Scott

5. Martin Scorsese

6. Sydney Pollack

7. Claude Lelouch

8. Sir David Lean CBE

9. Akira Kurosawa

10. Nora Ephron

11. Stanley Kubrick

12. Sir Alfred Hitchcock KBE

13. John Ford

14. Federico Fellini

15. D. W. Griffith*

16. Jane Campion

17. Sir Charles Spencer Chaplin KBE

18. Frank Capra

19. Robert Altman

20. Woody Allen

21. Orson Welles

22. Igmar Bergman

23. Kathryn Bigelow

24. Jean-Luc Godard

25. Roman Polanski

26. Jean Renoir

27. John Huston

28. Milos Forman

29. Buster Keaton

30. Barbra Streisand

* Ο πατέρας του Χόλυγουντ είναι η φωτογραφία #15 

Τελευταίες εικόνες:

- Η Τελευταία σκηνή από την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν, και η τελευταία σκηνή από το Love and Death του Woody Allen, ομάζ στον Μπέργκμαν.

- Ο Σπήλμπεργκ ήθελε, και κατάφερε, να δώσει στον Φρανσουά Τρυφώ τον ρόλο του Λακόμπ στις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. Ήταν ο ρόλος του «Επικοινωνητή», και, για τον Σπήλμπεργκ, αυτός ήταν ο Τρυφώ. 

- Απόσπασμα από το τέλος του Nuovo Cinema Paradiso του Τορνατόρε: τα φιλιά, από τα κομμάτια ταινιών που του είχε φυλάξει ο Αλφρέντο, όπως του είχε υποσχεθεί όταν ο Τοτό ήταν παιδί, και του τα άφησε αφού πέθανε.

- Το πρώτο και το τελευταίο καρέ του ζουμ του τέλους των 400 Χτυπημάτων του Τρυφώ. Εδώ, ο Τρυφώ δεν χρησιμοποίησε το ζουμ του φακού της μηχανής, αλλά όταν είδε στο μοντάζ ότι ήθελε να πλησιάσουμε το πρόσωπο και τα μάτια του Αντουάν Ντουανέλ, που τον υποδυόταν ο Ζαν-Πιέρ Λεώ, ζουμάρισε μέσα στα καρέ του φιλμ, γι' αυτό στο τέλος του ζουμ ο κόκκος του μαυρόασπρου φιλμ είναι πολύ μεγαλύτερος από την αρχή του ζουμ. Ο λόγος για τον οποίον δεν ζουμάρισε με τον φακό όταν το γύριζε ήταν γιατί ο Τρυφώ ήθελε η εικόνα να είναι παγωμένη σαν φωτογραφία και αυτό δεν θα ήταν δυνατό αν το έκανε στο γύρισμα.

~~~