Τρίτη 25 Ιουλίου 2023

BarbieLand

 Η ανάρτηση αυτή παρουσιάζει καρέ και λόγια από την ταινία Barbie,
από τον χρόνο 00:00:25 ως τον χρόνο 00:04:25,
τα πρώτα τέσσερα λεπτά της ταινίας.

Αν δεν θέλετε να τα δείτε τώρα, πριν δείτε την ταινία,
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ, ΕΔΩ!



~~~







Since the beginning of time
Since the first little girl ever existed
There have been dolls
But the dolls were always and forever baby dolls

The girls who played with them could only ever play at being mothers
Which can be fun
At least for a while anyway
Ask your mother
This continued until

(music: Also Sprach Zarathustra, by Richard Strauss)


























Yes. Barbie changed everything
Then, she changed it all again
All of these women are Barbie
And Barbie is all of these women
She may have started out as just a lady in a bathing suit
But she became so much more
She had her own money, her own house, her own car, her own career

Because Barbie can be anything
Women can be anything


And this has been reflected back on to the little girls of today
In the real world
Girls can grow into women who can achieve everything and anything they set their mind to
Thanks to Barbie all problems of feminism and equal rights have been solved
At least that’s what they think
After all they are living in Barbieland
Who am I to burst their bubble






~~~





2 σχόλια:

  1. Καλημέρα Δημήτρη
    η αλήθεια είναι ότι έχω μπερδευτεί. Την είδες την ταινία;
    Ή είδες την αρχή της σε κάποιο σάιτ στο δίκτυο;
    Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω την πρόθεση να την δω, έχω ξεπεράσει εδώ και καιρό την εποχή που θα μπορούσε να είναι ελκυστική μια τέτοια ταινία :-), αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σου κίνησε εσένα τόσο πολύ το ενδιαφέρον.
    Θέλω να πω υπάρχουν τόσες λάθος επιρροές στον τρόπο που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, από τα διαρκή πολεμικά παιχνίδια σε κινητά μέχρι τις αντίστοιχες ταινίες, που η μάλλον γλυκανάλατη ταινία εμπνευσμένη από μια κούκλα , εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται πολύ πιο αθώα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σου, Scarlett!
      Κοινωνιολογική ανάλυση;

      Δεν θα μπορούσα να παρακολουθήσω αυτή την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν να βλέπω ταινία. Μπορώ όμως να μελετήσω το mp4 βίντεο της ταινίας σε μια σουίτα μοντάζ, όπως και έκανα, για να καταλάβω την δομή της.

      Στα πορίσματά μου πρέπει να είμαι αντικειμενικός με την ιστορία του κινηματογράφου και της επιρροής του για να μην πέσω στην παγίδα των γωνιών που τους άρεσε ο Φρανκ Σινάτρα και η Τζούντι Γκάρλαντ και κριτικάρανε τους Μπητλς και τους Πινκ Φλόυντ.

      Η ταινία Barbie, Scarlett μου, δεν είναι για παιδιά γιατί απλούστατα τα παιδιά δεν έχουν τις ιστορικές/κοινωνιολογικές γνώσεις και συνεπείς συναπτικές λειτουργίες να αναγνωρίσουν και να καταλάβουν την πλοκή και μήνυμα της ταινίας. Η ταινία αυτή είναι για ενήλικες και μάλιστα ενήλικες κάποιας μεγαλύτερης ηλικίας. Η ταινία μασκαρεύεται πίσω από την ειρωνεία για να παρουσιάσει κομμένη κρέμα ως σαντιγί. Λειτουργεί ως κοινωνικό Ζάναξ.

      Ξεκινάει βέβαια αντιγράφοντας καρέ-καρέ το πρώτο μέρος της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ χρησιμοποιώντας την Μπάρμπι σαν τον μονόλιθο και τα κοριτσάκια σαν άγριους και θυμωμένους πιθήκους. Μετά, όλα γίνονται ροζ.

      Κατηγορεί την αρσενικιάρικη πατριαρχία ηλιθίων, στο πρόσωπο της αρσενικής κούκλας Κεν, εγκαθιστώντας μια διανοητικά δισδιάστατη μητριαρχία λοβοτομημένων θηλυκών, ώσπου η Μπάρμπι συναντιέται με την νεκρή δημιουργό της (Ρουθ Χάντλερ, 1916-2002, πρόεδρος της εταιρίας Ματέλ που δημιούργησε την Μπάρμπι 9 Μαρτίου 1959 ονομάζοντάς την για την κόρη της την Μπάρμπαρα), και της ανακοινώνει ότι δεν θέλει πια να είναι το σύμβολο του φεμινισμού εναντίων της αρσενικής κούκλας Κεν, αλλά θέλει να είναι μια απλή γυναίκα.

      Η υποκρισία και εκμετάλλευση στην ταινία αυτή δεν θα γίνει κατανοητή από παιδιά –ίσως μάλιστα να τα βλάψει, διανοητικά.

      Τώρα, συνδυάζουμε την ταινία Μπάρμπι της σκηνοθέτιδας Γκρέτα Γκέργουικ με την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, Όπενχάιμερ, που το Χόλυγουντ επί τούτου τις λανσάρισε την ίδια μέρα δημιουργώντας το φαινόμενο Μπάρμενχάιμερ. Ο Νόλαν αν και τεχνικά άξιος δομιτής κινηματογράφου, έχει αρκετά προβλήματα προσωπικά που παρουσιάζονται στην υποκειμενική του χειραγώγηση της ιστορίας σε ταινίες που δεν μπορείς να ακούσεις λέξη που λένε οι ηθοποιοί πάνω από το σήμα κατατεθέν του Νόλαν, τον «τοίχο θορύβου» που περνάει για μουσική επένδυση και σε οδηγεί στην παράνοια. Βέβαια η γραμμή του κόμματος «μάρκετινγκ» του Χόλυγουντ αποφάσισε ότι ο Νόλαν είναι το καινούργιο Χρυσό Παιδί και έτσι όλοι οι διανοούμενοι του Φέησμπουκ θα πέσουνε να φάνε, αφού κάψουνε στην πυρά, όποιον τολμήσει να πει ότι τα καινούργια ρούχα του Βασιλιά τον έχουνε γυμνό.

      Η Μπάρμπι δεν είναι γλυκανάλατη αλλά δηλητηριώδης, κατά την γνώμη μου. Ο Όπενχάιμερ δεν είναι μάστερπις αλλά χειραγώγηση και της ιστορίας και του ακροατηρίου.

      Και αυτό που σωστά αναγνωρίζεις σαν ενδιαφέρον από μέρους μου είναι ο τρόπος μου για να δείξω τι μας σερβίρουνε και να ρωτήσω …που πάμε. Ποιοι πληρώνουνε, σήμερα, πάνω από μισό δισεκατομμύριο δολάρια σε τρεις μέρες για να τρέξουνε να τις δούνε…

      Διαγραφή