Νότος

 

Ο Νότος γράφεται με κεφαλαίο «Ν» και παίρνει και το άρθρο «Ο».
«Ο Νότος».
Εκεί που γράφεται έτσι, μιλάνε αγγλικά και το λένε «The South».
Συχνά λέγεται και «Ο Παλιός Νότος»

Από το τέλος του Εμφυλίου το 1865 λεγότανε στην καθημερινότητα, πότε σαν καλαμπούρι, πότε γλυκόπικρα, πότε σαν προειδοποίηση ότι «The South will rise again» (Ο Νότος θα σηκωθεί και πάλι)

Ο Τραμπ δεν έχει καμία σχέση με τον Νότο. Είναι από το προάστιο Κουήνς της Νέας Υόρκης ο κεφτές. Ποια η σχέση του λοιπόν με τον Νότο; Οι ψήφοι του ήρθαν από το Νότο αλλά και από πολλούς στην υπόλοιπη Αμερική που έχουν την ηθική του Νότου. Από τους πρώτους που έδωσαν την έγκρισή τους στον Τραμπ ήταν τα μέλη της οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν. Ο ίδιος ο κεφτές με τα χρυσά μαλλιά και την πορτοκαλιά φάτσα έχει στο αγράμματο μυαλό του την ηθική του Νότου, γιατί ξέρει ότι πουλάει, και άλλωστε είναι και ο ίδιος ρατσιστής.

Είναι 8-9 χρόνια τώρα που λέμε ότι έπρεπε να τους είχαμε αφήσει να φύγουν από την Ένωση το 1860. Έκανε μεγάλο λάθος ο Λίνκολν που, όταν αποσχίστηκαν εφτά Κράτη του Νότου από την Ένωση έκανε πόλεμο για να επιστρέψουν στην Ένωση. Βόρεια του Μεξικού τώρα, θα ήταν τα Κράτη της Συνομοσπονδίας (Confederacy), τα Κράτη της Ομοσπονδίας (Union) και ο Καναδάς. Και η κουλτούρα του Νότου δεν θα είχε φτάσει, 160 χρόνια μετά το 1865 να έχει πλειοψηφία στις κάλπες της Ένωσης εναντίων του Βορρά. 

Ο πολιτσμός του Νότου…

«Υπήρχε κάποτε μια χώρα με Ιππότες και Βαμβακοφυτείες που ονομαζόταν ο Παλιός Νότος. Εδώ, σε αυτόν τον όμορφο κόσμο, η Ανδρεία έκανε την τελευταία της υπόκλιση. Εδώ ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τους Ιππότες και τις αγνές τους Κυρίες, τον Αφέντη και τον Σκλάβο. Ψάξτε το πια μόνο στα βιβλία, γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα όνειρο στην θύμιση, ένας Πολιτισμός που έφυγε με τον άνεμο...»
(Εισαγωγή του σεναριογράφου Ben Hecht για την κινηματογραφική ταινία του έργου της Μάργκαρετ Μίτσελ, 1900-1949,
Όσα Παίρνει ο Άνεμος, 1939)

Η Αφρικανή-Αμερικανίδα Χάτι ΜακΝτάνιελς ήταν η πρώτη μαύρη ηθοποιός που πήρε Όσκαρ. Το Όσκαρ, για τον ρόλο της στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος, δεν της επετράπει να το δεχτεί η ίδια επειδή δεν επιτρεπόντουσαν μαύροι στην αίθουσα που είχε χρησιμοποιηθεί για την απονομή των όσκαρ εκείνη την χρονιά.
Στην πρεμιέρα της ταινίας στην Ατλάντα, παρευρέθησαν σαν καλεσμένοι και υπερήλικες βετεράνοι του Εμφυλίου Πολέμου, της πλευράς του Νότου.

Εδώ παρακάτω, η πρώτη υπερπαραγωγή μεγάλου μήκους στο Χόλυγουντ, Η Γέννηση Ενός Έθνους (1915) The Birth of A Nation, 3 ώρες και 15 λεπτά, του πρώτου θρυλικού σκηνοθέτη του Χόλυγουντ, D. W. Griffith. Οι Ήρωες της ταινίας ήταν οι Κου Κλουξ Κλαν, και οι «κακοί» ήταν οι νέγροι σκλάβοι και ο στρατός των Βορείων. 
Η οικογένεια Στόουνμαν βρίσκει ότι η φιλία της με την οικογλενεια Κάμερον επηρεάζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο, καθώς οι δύο οικογένειες πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η εξέλιξη του πολέμου στη ζωή τους οδηγεί στη δολοφονία του Λίνκολν και στη γέννηση της Κου Κλουξ Κλαν.

Επιστρέφοντας στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος...

Στην φωτογραφία αυτή, το φημισμένο πλάνο στην ταινία όπου καθώς σηκώνεται και απομακρύνεται η μηχανή από τους εκατοντάδες τραυματίες κάτω από την σημαία της συνομοσποδίας, φαίνεται η πλήρης ήττα του Νότου. Την χρονιά της ήττας, αξιωματικοί του στρατού του Νότου οργάνωσαν έναν καινούργιο σύνδεσμο και τον ονόμασαν Ο Κύκλος της Οικογένειάς μας. Κου Κλουξ Κλαν.

Ο άνεμος τελικά ξανασηκώθηκε, με χρόνια, με καιρούς.

Τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής δεν βρίσκονται σήμερα, το 2025, στο χείλος του γκρεμού επειδή οι Δημοκρατικοί θέλανε να σέβονται τους ανθρώπους τρανς, ή επειδή είναι φιλελεύθεροι και ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και ως προς την οικονομία. Αυτούς τους υποτιθέμενους λόγους τους αξιώνουνε στον Νότο σαν παραπέτασμα καπνού, και εκτός Αμερικής τους αξιώνουνε εκείνοι που ...συγγνώμη, αλλά, δεν έχουν ζήσει πραγματικά στην Αμερική, ή δεν έχουν καταλάβει την Αμερική. Ολόκληρη την Αμερική, όχι μόνο τα δολάρια. Η Αμερική, το καζάνι των λαών, πέρα από αυτά που φαίνονται απ’ έξω, είχε πάντα δύο εντελώς διαφορετικές κουλτούρες ανακατεμένες, πότε σαν σε βούρκο, πότε σαν ανεμοστρόβιλος της Οκλαχόμα. Δύο κουλτούρες, δύο πολιτισμούς, δύο απόψεις ηθικής: τον Βορρά, και τον Νότο.

Όταν καταλάβει κανείς τον άνθρωπο, σε όλη του την έκταση και βάθος, με όλα του τα υπέροχα όνειρα και τους απαίσιους εφιάλτες του, τότε θα μπορέσει ίσως να καταλάβει την Αμερική, το τελευταίο σύνορο του ανθρώπου.

Από το 1945 ως το 2001 η Αμερική ήταν καθοριστική για την παγκόσμια Ιστορία.

Από τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα όμως, οι άνεμοι άλλαξαν. Την εκλογή του προέδρου που έμελλε μετά από δύο θητείες να θεωρηθεί μεταξύ του εβδόμου και εντέκατου καλύτερου πρόεδρου στην ιστορία της Αμερικής, ήταν πολλοί Αμερικανοί που δεν την συγχώρησαν στους υπόλοιπους. Η εκλογή του μαύρου ήταν η πυρίτιδα στην άκρη του φυτιλιού.  Η οργή για την εκλογή του νέγρου εριξε τις μάσκες των ρατσιτών και τους επέτρεψε να ξεσαλώσουν με ότι δικαιολογία και ψέμα εύρισκαν μπροστά τους.

Από το 2011, το πρόσωπο του Ντόναλντ Τραμπ εστίασε την αντίσταση του Νότου. Ο ίδιος ο Τραμπ είναι ένα μηδενικό. Αλλά οι οπαδοί του τους πρώτους μήνες του 2025 διέλυσαν (χρησιμοποιώ ήδη χρόνο παρελθόντα) το Ομοσπονδιακό Κράτος της Αμερικής.

Όπως ο Σέρμαν έκαψε την Ατλάντα στις 22 Ιουλίου του 1864, έτσι ο Τραμπ κατέστρεψε την Ουάσιγκτον το 2025.

Ο Βοράς και ο Νότος, τώρα, δεν βρίσκονται πια στα βόρεια και στα νότια. Τώρα βρίσκονται μέσα στις πόλεις, τους δρόμους, τις γειτονιές, τις πολυκατοικίες και τις οικογένειες. Ο επόμενος εμφύλιος θα γίνει στους δρόμους. Και τα τανκς θα ανήκουν στον στρατό του Τραμπ και των «Νοτίων».

Η φωτογραφία δεν είναι αληθινή.

Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουλίου, 2020 στον χώρο  Salon.com ως "Illustration", όχι "Photo"

με προέλευση: Photo illustration by Salon/Getty Images,

σε άρθρο σχετικό με το πως το Πεντάγωνο είχε βρει ένα νομικό τρόπο να απαγορεύσει την

σημαία του Νότου ενάντια στις οδηγίες του τότε προέδρου Τραμπ ο οποίος επέμενε

η συνομοσπονδιακή σημαία να χρησιμοποιείται.

25 Φεβρουαρίου 2016

Ο Ντέιβιντ Ντιουκ, ένας λευκός εθνικιστής και πρώην Μεγάλος Μάγος (Grand Wizard) της Κου Κλουξ Κλαν,
δήλωσε στο κοινό του ότι η ψήφος για οποιονδήποτε εκτός από τον Ντόναλντ Τραμπ
«είναι πραγματικά προδοσία προς την κληρονομιά σας».
Ποια κληρονομιά εννοούσε; Σίγουρα όχι του Βορρά, όπως δηλώνει και η σημαία πίσω του.

«Το να ψηφίζετε αυτούς τους ανθρώπους, το να ψηφίζετε κατά του Ντόναλντ Τραμπ σε αυτό το σημείο,
είναι πραγματικά προδοσία προς την κληρονομιά σας»,
δήλωσε ο Ντιουκ στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Ντέιβιντ Ντιουκ.

Η σημαία του Νοτου κατά την επίθεση στο Καπιτώλιο, στην Ουάσιγκτον, 6 Ιανουαρίου 2021.

(Η σημαία αυτή είναι η σημαία της συνομοσπονδίας του Παλιού Νότου,
σύμβολο του ρατσισμού και του Παλιού Νότου)

Είδα πριν είκοσι χρόνια την σημαία αυτή, τεράστια, κρεμασμένη στον τοίχο σ' ένα μπαρ στην Γλυφάδα,
και αναρωτήθηκα:
Τώρα, τούτοι 'δω είναι υπερήφανα ρατσιστές, ή
απλά δεν έχουν ιδέα τα μαλακισμένα τι συμβολιζει αυτή η σημαία και την κοτσάρανε για ντεκόρ;

Όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση,
Τα στρατόπεδα χαράζονται στο χώμα.
Η αντιπαράθεση πλησιάζει.

Χρειάστηκαν 160 χρόνια, αλλά ο Νότος όντως ανέκαμψε. Έπρεπε να τους είχαμε αφήσει να αποσχιστούν.
Θά 'χαν καταντήσει φτωχότεροι από την νοτια Ιταλία
και οι σκλάβοι τους θα τους είχαν κόψει τα λαρύγγια.

 Όσο για το αν πρέπει να είμαι ευγενικός, διπλωματικός και υποχωρητικός,
επιτρέπωντας στις απόψεις του Παλιού Νότου να ακουστούν,
η απάντησή μου είναι απλά και σταθερά, Όχι!
Όσον αφορά τον Πολιτισμό που τον πήρε ο άνεμος, η που έπρεπε να τον είχε πάρει ο άνεμος:
Frankly, my dear, I don’t give a damn.

Για όσους πιθανόν να μην το γνωρίζουν, η τελευταία μου φράση που αποδίδει τα αισθήματά μου για την αναβίωση του Νότου, «Frankly, my dear, I don't give a damn» είναι από τις πιο γνωστές ρήσεις στη Ιστορία του Κινηματογράφου.

Όταν ο Ρeτ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέημπλ) εγκαταλείπει επί τέλους την  Σκάρλετ Ο’Χάρα (Βιβιεν Λη), εκείνη τον ρωτάει, στη πόρτα, με την καταχνιά έξω, «Ρετ! αν φύγεις, που θα πάω; τι θα κάνω;!» και εκείνος απαντά με το κλασσικό: «Ειλικρινά, αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα.»

Θα ήθελε ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος με κάποια μόρφωση ο Νοτος να είχε χαθεί στην καταχνιά του χρόνου για πάντα. Αντ' αυτού όμως, με χρόνια, με καιρους, ο Νότος ακολούθησε αυτό που υποσχέθηκε στον εαυτό της η Σκάρλετ στο τέλος της ταινίας αφού την  εγκατέλειψε ο Ρετ: «Θα σκεφτώ κάποιον τρόπο να τον φέρω πίσω. Άλλωστε, αύριο είναι μια άλλη μέρα!» Ναι, μια καινούργια μέρα που έφερε τον Τραμπ να ηγηθεί της αναβίωσης του Νότου που, χαριτωμένα,  περνάει για... πολιτική των Ρεπουμπλικάνων εναντίων των Δημοκρατικών, ενώ, στην πραγματικότητα είναι μανιώδης κατά κράτος επίθεση του Νότου εναντίων του Βορρά.

Εν τω μεταξύ, κάτι άλλο επίσης χαριτωμένο, είναι ότι οι ρόλοι των κομμάτων έχουν αντιστραφεί. Αν ο Ρεπουμπλικάνος Αβραάμ Λίνκολν επέστρεφε σήμερα και έψαχνε για το κόμμα του θα πίστευε ότι το κόμμα του είναι το σημερινό Δημοκρατικό. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι αρχές του τότε Ρεπουμπλικανικού κόμματος μεταφέρθηκαν στο Δημοκρατικό κόμμα, και του παλιού Δημοκρατικού στο σημερινό Ρεπουμπλικανικό. Φυσικοκοινωνική εξέλιξη.

Το τέλος της ταινίας του 1939, ότι αύριο είναι μια καινούργια μέρα, 86 χρόνια τώρα, λειτούργησε σαν κρυμένο συμβολικό σύνθημα ελπίδας ότι ο Νότος μπορεί μια μέρα, με χρόνια με καιρούς, να ξανασηκωθεί. Να αναβιώσει. Τα γνωρίζουν άραγε αυτά οι εκτός Αμερικής;

Όλα μπήκαν σε εφαρμογή και ξεκίνησαν με την εκλογή ενός μαύρου Προέδρου. Τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ, προσπαθώντας από την θέση του σαν απλός πολιτης, το 2009-2011, πάμπλουτος με ακίνητα και πασίγνωστος από την τηλεοπτική σειρά Ο Μαθητευόμενος, απαιτούσε το πιστοποιητικό γέννησης του Μπαράκ Ομπάμα λέγοντας ότι δεν είχε γενηθεί στην Αμερική και συνεπώς δεν μπορούσε να είναι πρόεδρος. Ο Ομπάμα γελοιοποίησε τον Τραμπ στον λόγο που έβγαλε, ο Ομπάμα, στο Δείπνο των Ανταποκριτών στις 30 Απριλίου του 2011 και ο Τραμπ, και ο Νότος δεν το συγχώρησαν ποτέ. Ο Τραμπ πήρε την προεδρία αμέσως μετά τον Ομπάμα.

Αυτά που γράφω εδώ είναι καθημερινή γνώση και πραγματικότητα στην Αμερική.
Στην Ευρώπη, είναι;
Στην Ευρώπη, υποθέτω, ο κόσμος μισεί την παγκοσμιοποίηση επειδή οι Αμερικάνοι βγάζουν περισσότερα λεφτά κάνοντάς την από τους Ευρωπαίους που ούτε μια Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφεραν να πετύχουν σωστά, και, για τον Παλιό Νότο, και τι σχέση έχει με το σήμερα, και με το αύριο, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδέα.

Όπως καταλήξαμε πριν κάμποσες αναρτήσεις όταν μιλούσαμε για τον Τραμπ, οι Τραμπικοί δεν είναι ηλίθιοι. Ειναι κάτι άλλο, δύσκολο να εξηγηθεί σε Ευρωπαίους σήμερα. Στην σημερινή ανάρτηση προσπάθησα να το εξηγήσω.

Μην κουράζεστε αγαπητοί μου, με οικονομικές και κοινωνικές θεωρίες και εξηγήσεις πολιτικές. Πρόκειται για σύγκρουση δύο Πολιτισμών. Από την μια μεριά ρατσισμός, ομοφοβία, και εθνικισμός. Και από την άλλη, τα αντίθετα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του εθνικισμού. Όοοολα αυτά που γίνονται στην Αμερική και κατ' επέκταση στον κόσμο δεν είναι παρά η αναβίωση του Νότου στην Αμερική με μηχανισμούς δικτατορίας, με όχημα τον Ντόναλντ Τραμπ.

 

~~~

Θυμάται την φωνή του πατέρα της:

Η Τάρα (η φυτεία τους) είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία!

Το μόνο που αντέχει στον χρόνο.

Η Τάρα είναι εκεί που βρίσκεις την δύναμή σου!

Η Τάρα! Τάρα! ...Τάρα!

Τάρα! Η εστία. Θα πάω στο σπίτι μου.
Και θα σκεφτώ κάποιον τρόπο να τον φέρω πίσω.
Άλλωστε... Αύριο είναι μια άλλη μέρα!

Ένα κρυμένο σύνθημα ελπίδας ότι ο Νότος μπορεί μια μέρα να ξανασηκωθεί.

~~~

Πληροφοριακή Σημείωση: Ήταν δύο τοπογράφοι, ο κύριος Τσαρλς Μέησον και ο κύριος Τζερεμάια Ντίξον και μεταξύ του 1763 και του 1767 τράβηξαν μια ίσα γραμμή στον χάρτη της τότε Βρετανικής ανατολικής ακτής της Βορείου Αμερικής για να διαχωρίσουν τον Νότο όπου υπήρχε δουλεία με τον Βορρά όπου δεν υπήρχε δουλεία. Έτσι, η γραμμή Μέησον-Ντιξον, the Mason-Dixon Line, έγινε γνωστή ως τα σύνορα του Νότου. Και, νότια της γραμμής, ο Νότος έγινε γνωστός χαϊδευτικά με το όνομα Ντίξι. Dixie. Ή, Dixieland. Από το όνομα του κυρίου Ντίξον.

Η έκφραση whistling Dixie (να σφυρίζεις Ντίξι) αναφέρεται στο να σφυρίζεις (ανέμελα) το γνωστό τραγούδι του Παλιού Νότου: https://www.youtube.com/watch?v=5OKdbc0DYpM

Well I wish I was in the land of cotton
Old times there are not forgotten
Look away, look away
Look away, Dixieland

Λοιπόν, θα ήθελα νά 'μαι στη γη του βαμβακιού
Παλιοί καροί, εκεί, δεν είναι ξεχασμένοι
Απόστρεψε τα μάτια σου, απόστρεψε τα μάτια σου,
Απόστρεψε τα μάτια σου, γη-της-Ντίξι

Χρησιμοποιείστε το παραπάνω λινκ να το ακούσετε το τραγούδι στο youtube.

Και αν ακούσετε το τραγούδι Dixieland που αντιπροσωπεύει τον Νότο, ακούστε και εκείνο που αντιροσωπεύει τον Βορρά!
The Battle Hymn of the Republic.
Ο Ύμνος Μάχης της Δημοκρατίας.
U.S. Army Field Band: https://www.youtube.com/watch?v=Jy6AOGRsR80
Joan Baez: https://www.youtube.com/watch?v=6matcK5SCo

Παρακάτω, λίγα πρόσφατα σχόλιά μου από το Washington Post, που είναι σχετικά με την σημερινή ανάρτηση εδώ στο Ελληνικό μου μπλογκ. Από το 2015 έχω δημοσιεύσει κάπου 16.000 σχόλια καμποσα των οποίων ξεκίνησαν συζητήσεις στο Washington Post και στους New York Times. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την χώρα μου από ένα χωριό σε ένα Ιταλικό βουνό.

~~~

Κουβέντα

 

Το πως σκεφτόμαστε, ο καθένας, σχετικά με οποιοδήποτε θέμα εξαρτάται και από το πως λειτουργεί το μυαλό μας από την δομή του, με την οποία γεννηθήκαμε, η οποία περεταίρω θράφηκε και εξελίχτηκε από την άμεση κοινωνία, την ευρύτερη κοινωνία, την παιδεία, την μόρφωση, αλλά επίσης και από τα ένστικτα που πηγάζουν από τα βάθη της οργανικής, φυσικής εξέλιξης.

Η φύση μας επιβάλει την επιβίωση του ισχυρότερου αλλά η νόησή μας ωθεί προς την αλληλεγγύη και ισότητα. Η φύση μας ωθεί να προτιμάμε τους όμοιους μας αλλά η νόηση μας προτείνει την συμπερίληψη όλων.

Ο πατριωτισμός, και το επόμενο βήμα μετά τον πατριωτισμό, ο φασισμός, απαιτούν τον αποκλεισμό άλλων από τον κύκλο μας ενώ η οικουμενική αντιμετώπιση αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα ασχέτως με εθνικότητα ή ράτσα, πίστη ή προτιμήσεις.

Η πιο εμφανής διαφορά μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι η ράτσα ή η εθνότητα αλλά το φύλο. Η ανθρωπότητα αποτελείται από άνδρες και γυναίκες, και η ταυτότητα των ανθρώπων τοποθετείται βάση των ορμονών του καθενός σε κάποιο σημείο πάνω στην ευθεία γραμμή μεταξύ των δύο φύλων --και εκεί ξεκινά ο αυθαίρετος διαχωρισμός και συνεπώς η καταπίεση, και ο φόβος.

Πριν 100 χρόνια οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να ψηφίζουν. Σήμερα όχι μόνο ψηφίζουν αλλά γίνονται Βουλευτές, Υπουργοί και Πρωθυπουργοί. Το επόμενο βήμα στον αιώνα που έρχεται ελπίζω να είναι το να γίνονται γυναίκες ιερωμένοι σε όλες τις θρησκείες. Να σταματήσει πλέον η διαφοροποίηση μεταξύ ανθρώπων βάση φύλου.

Το που τοποθετείται ο καθένας μας και η κάθε μια μας ως προς τα φύλα, την ράτσα, το έθνος, την πίστη κλπ… εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και μερικοί από αυτούς τους παράγοντες είναι εμπεδωμένοι στην οργανική φύση του καθ΄ενός και της κάθε μιας. Άλλοι παράγοντες αναπτύσσονται με την ικανότητα διανόησης του κάθε εγκέφαλου, την παιδεία, την μόρφωση… το περιβλάλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά παπαγαλίζουν αυτά που τους λένε οι ...αρχηγοί τους. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καν να κοιτάξουν μέσα τους και να βρουν το που βρίσκονται στα θέματα αυτά, ή το γιατί βρίσκονται όπου βρίσκονται.

Εγώ παραδείγματος χάριν, από παιδί, και μεγαλώνοντας μέχρι σήμερα, πάντα ψάχνομαι και ποτέ δεν «είδα» διαχωρισμό αξιολόγησης ανάμεσα στα φύλα, τις ράτσες, τα έθνη… Οι άνθρωποι και ο χαρακτήρας τους και ο νους τους με ενδιέφερε, όχι το φύλο, ράτσα ή έθνος. Για μένα, κυρίως αυθόρμητα από ένστικτο, αλλά και επίσης λόγω της όποιας ανάπτυξης ακολούθησε ο νους μου, η «πατρίδα» μου είναι το Σύμπαν, όχι μια συγκεκριμένη χώρα της Γης, το «έθνος» μου είναι όλη η Ζωή στο Σύμπαν, ούτε καν μόνο όλη η ανθρωπότητα ή ένα συγκεκριμένο έθνος, και δεν αισθάνομαι ποτέ καμία σημασία ως προς το φύλο των ανθρώπων γύρω μου, άνδρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, τρανς... Καθώς μεγάλωνα και μεγαλώνω όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι αισθανόμενος και σκεφτόμενος έτσι ανήκω σε μια μικρούτσικη μειονότητα.

Και καθώς μεγαλώνω όλο και βλέπω ότι η πείρα της ζωής με διδάσκει πως, πολύ συχνότερα από όσο θα ήταν σωστό, η συζήτηση με ανθρώπους διαφορετικών απόψεων είναι απογοητευτική.

Επειδή, όλο και περισσότεροι συζητητές αποφεύγουν την συζήτηση και απαντούν με την έκφραση «αυτό είναι γνώμη σου». Ελάχιστα γνωστό γεγονός είναι ότι μόνο οι αυταρχικοί άνθρωποι που θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους, χωρίς να έχουν επιχειρήματα για συζήτηση, καταφεύγουν στο σοφιστικό αδιέξοδο του «αυτό είναι γνώμη σου».

Η συζήτηση είναι, ή θα έπρεπε ίσως να ήταν, ...ενδιαφέρον πράμα. Αναζήτηση από κοινού.

Λέει ένας, αυτό είναι κόκκινο. Απαντάει ο άλλος, εμένα μου φαίνεται περισσότερο ροζ. Και λέει ο τρίτος, μα εγώ το βλέπω να μωβίζει κάπως.

Ή, λέει ένας, αυτό είναι κόκκινο. Και απαντά ο άλλος. Τι λε ρε, μπλε είναι. Τι μπλε καλέ μου; κοίτα που το χρώμα είναι σαν τριαντάφυλλο. Δεν υπάρχουν μπλε τριαντάφυλλα! Ναι, αντικρούει ο άλλος, αλλά υπάρχουν μπλε πανσεδες! Μα αυτό δεν είναι πανσές, τριαντάφυλλο είναι. Γνώμη σου, τον αποστομώνει ο άλλος!

~~~

Τις προάλλες μπήκε στο σπίτι μας άνθρωπος που για πάνω από δεκαοχταετία, ποτέ, για κάποιον άγνωστο μέχρι τώρα λόγο, δεν είχα αισθανθεί ότι ταιριάζουμε, σαν άνθρωποι. Κάτι δεν ήτανε στην θέση του. Και τώρα επί τέλους, τις προάλλες, αποκαλύφθηκε το γιατί. Ντιπ αγράμματος φασίστας παπαγαλάκι ο άνθρωπος. Του αρέσει ο Τραμπ επειδή μάχεται εναντίων των τρανς και εναντίων εκείνων που μας λένε ότι «δεν υπάρχουν δύο φύλα αλλά 752 φύλα». Αργότερα το είπε «252 φύλα». Στάσου, του λέω, από 752 κατέβηκε ο αριθμός στα 252; Πεντακόσια λιγότερα, αλλά το 52 μένει 52; Η απάντηση ήταν ότι για εκείνον η πίστη είναι «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια». Το είπε με έναν στόμφο που μου θύμισε τον Παπαδόπουλο το '67. Και με ρώτησε αν έχω ακούσει για την Χρυσή Αυγή. Αρκετές φορές τόνισα ότι κάτι τέτοια τα λένε φασίστες και μαλάκες (και έβαζα ιδιαίτερο στόμφο και στην λέξη φασίστες και στην λέξη μαλάκες) και μου απάντησε κάμποσες φορές με το ...«αυτό είναι γνώμη σου».  Τες-παν, ούτε με γρονθοκόπησε ούτε τον πέταξα έξω από το σπίτι μας.

Τον ρώτησα κάποια στιγμή, αν ένας άνθρωπος λόγω του οργανισμού του αισθάνεται γυναίκα, εσένα πως παρεμβαίνει στην δική σου ελευθερία; Παρεμβαίνει, απαντούσε. Έπρεπε να τον είχα ρωτήσει, και πως σου παρεμβαίνει ρε μαλάκα; σου θίγει τον ...ανδρισμό;! Αλλά δεν το είπα αυτό. Είχα αρχίσει να φοβάμαι γιατί έχουμε αρκετά μπιμπλό, κρύσταλλα κλπ.

Δυστυχώς δεν είχα ούτε τριαντάφυλα ούτε πανσέδες να του πετάξω. Μόνο μπανάνες είχαμε στο σπίτι, για το κέηκ που φτιάχνω για την Μαργαρίτα και δεν ήθελα να τις χαραμίσω. Τις μπανάνες. Και ήταν και πολύ ώριμες! ότι πρέπει για το αμερικάνικό μου  Banana bread για το οποίο τρελαίνεται η Μαργαρίτα.

Banana bread

• 250 γρ. αλεύρι
• 1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
• 1 κουταλάκι του γλυκού μπέηκινγκ πάουντερ
• 1/4 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• 115 γρ. ανάλατο βούτυρο
• 150 γρ. καστανή ζάχαρη
• 50 γρ. λευκή ζάχαρη
• 2  αυγά
• 80 γρ. γιαούρτι
• 4 ώριμες μπανάνες λιωμένες  με μεγάλο πιρούνι
• 1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
• 1-2 φλυτζάνια κομματάκια σοκολάτα γάλακτος (chocolate chips)

Πάντως μου είπε, «Δεν είχα γνωρίσει ποτέ τον Κώστα αλλά ήθελα να σου πω συλλυπητήρια». Ευχαριστώ, του λέω, αλλά τον είχες γνωρίσει και τον είχες δει σε τρεις εκδηλώσεις, εκείνη, την άλλη και την παράλλη, και επίσης ο Κώστας ήταν και στον γάμο μας που είχατε έρθει κι’ εσείς και είχατε μιλήσει και τότε αρκετές φορές με τον Κώστα, και στον γάμο και στο δείπνο. «Α, ναι;» απάντησε με αμηχανία.

Δεν ξέρω τι να μου μείνει βαθύτερα από την τελευταία και τελική αυτή συνάντηση. Ο ηλίθιος φασισμός ή το ότι δεν θυμόταν ότι είχε γνωρίσει και μιλήσει με τον γιό μας, τέσσερεις ξεχωριστές φορές συνολικά, ένας γάμος και τρεις εκδηλώσεις… Εντάξει, δεν τον βλέπω να ξαναπατάει το πόδι του στο σπίτι μας, τι να κάνουμε, ένας λιγότερος άνθρωπος να συναντάμε και να ανακατεύονται τα σωθικά μας.

Αυτό που εννοώ είναι ότι υπάρχουν αναμφισβήτητες Ηθικές Επιταγές.
Πιο βαθιά μου έρχεται στα αγγλικά: Moral Imperatives.
Δεν υπάρχει πια χώρος για την υποκρισία της κοινωνικότητας και για την δειλία της ευγένειας.
Τα γεγονότα και η ιστορία έχουν ξεπεράσει και υπερβεί τον εφησυχασμό της καθημερινότητας.
Τα στρατόπεδα χαράζονται στο χώμα.
Η αντιπαράθεση πλησιάζει.

~~~

Ειρήνη

Όταν ο Καρδινάλιος Χόργε Μπεργκόλιο από την Αργεντινή εξελέγη Πάπας, επέλεξε το όνομα Φραγκίσκος, το όνομα του Φτωχούλη του Θεού (ποβερέτο ντι Ντίο), για πρώτη φορά σαν όνομα Πάπα, βγήκε στο μπαλκόνι και οι πρώτες λέξεις που είπε στο πλήθος ήταν «Η Ρώμη έχει έναν καινούργιο Επίσκοπο», έτσι θυμίζοντας σε όλους ότι η Χριστιανοσύνη του 325 της Κοινής Εποχής είχε πέντε Επισκόπους, της Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης, της Αντιόχειας, της Ιερουσαλήμ και της Αλεξάνδρειας, εκ των οποίων ο Επίσκοπος της Ρώμης, ο λεγόμενος Πάπας, εκείνη την ημέρα εκείνος, ήταν ένας από πέντε.

Μόλις είπε αυτές τις πρώτες του λέξεις ο Φραγκίσκος, η Μαργαρίτα, ήδη Ορθόδοξη, κι' εγώ αλληλοσκουντηχτήκαμε με έκπληξη και χαρά έχοντας καταλάβει αμέσως με τις πρώτες αυτές λέξεις ότι ο Πάπας αυτός επρόκειτο να συνεργαστεί όχι μόνο με τον Πατριάρχη στο Φανάρι αλλά με όλη την ανθρωπότητα για ειρήνη και αγάπη. Με ταπεινότητα.

Στις 8 Μαΐου 2025, καθώς η Μαργαρίτα και εγώ κάτσαμε αμέσως μπροστά στην τηλεόραση μόλις βγήκε λευκός καπνός από την καμινάδα, περιμέναμε με ανυπομονησία και με κάποια ανησυχία να δούμε αν η εποχή του Φραγκίσκου είχε κλείσει καθώς τα σύννεφα του μίσους, του φασισμού και του πολέμου, και της οπισθοδρόμησης απλώνονται πάνω από όλο τον πλανήτη, ή αν ο καινούργιος Επίσκοπος της Ρώμης θα συνέχιζε το έργο που είχε ξεκινήσει ο Φραγκίσκος.

Όταν ο Καρδινάλιος Ρόμπερτ Πρήβοστ από το Σικάγο του Ιλινόι, στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής εξελέγη Πάπας, επέλεξε το όνομα Λέων, Λέων XIV (14^ος) και βγήκε στο μπαλκόνι, οι πρώτες λέξεις που είπε στο πλήθος ήταν «Ειρήνη Υμίν» (Πατσε α Βόι), έτσι θυμίζοντας τις πρώτες λέξεις που λέγεται στα Ευαγγέλια ότι είπε ο Ιησούς από την Ναζαρέθ στους μαθητές του μετά από την Ανάσταση. Η ομιλία που ακολούθησε, στα Ιταλικά, είχε σαν κεντρικό μοτίβο και θέμα την παγκόσμια Ειρήνη, την ταπεινότητα και τις διδαχές του Αγίου Αυγουστίνου. Και, μίλησε για το πως πρέπει όλοι οι άνθρωποι, και μέσω της Εκκλησίας, να χρτίσουμε γέφυρες μεταξύ μας.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, ενάμιση χρόνο πριν πεθάνει, χειροτόνησε τον Ρόμπερτ Πρήβοστ Καρδινάλιο το Φθινόπωρο του 2023, και αμέσως του έδωσε κεντρική οργανωτική υπευθυνότητα στην Αγία Έδρα του Βατικανού. Μια καθαρή ένδειξη προτίμησης, ίσως, προς τον Πρήβοστ, σαν διάδοχό του και συνεχιστή του έργου του.

Αναρωτιέται κανείς γιατί άραγε ο Πρήβοστ επέλεξε το όνομα Λέων. Το όνομα αυτό κουβαλά μαζί του πράξεις των δεκατριών Επισκόπων της Ρώμης που το χρησιμοποίησαν πριν από τον Πρήβοστ. Ένα παράδειγμα είναι ο Λέων ΙΙΙ (Πάπας 795-816 KE) ο οποίος αντιστάθηκε μακράν και επιτυχώς εναντίων των πιέσεων που δεχόταν από τον Καρλομάγνο, ιδίως 801-809 όταν ο Καρλομάγνος και η αυλή του πίεζαν να συμπεριληφθεί το «και του Υιού» στο Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας, και ο Λέων ΙΙΙ δεν δέχθηκε να χωρίσει έτσι την εκκλησία σε δύο. Αυτό δεν έγινε για άλλα 245 χρόνια μέχρι το 1054 ΚΕ.

Ελπίζω ο Λέων XIV να μπορέσει να αντισταθεί στην σκληρότητα, φασισμό, ρατσισμό, ομοφοβία και στυγνότητα του Ντόναλντ Τραμπ όπως ο Λέων ΙΙΙ αντιστάθηκε στον επεκτατισμό του Καρλομάγνου.

Και, ο τελευταίος Λέων άλλωστε, ο Λέων XIII, πρωτοστάτησε στην μετάβαση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στους σύγχρονους καιρούς από τον δέκατο ένατο στον εικοστό αιώνα.

Πάντως η Ιταλική οικογένειά μας χάρηκε που είναι Αμερικανός ο Λέων XIV. Γράψανε στην οικογενειακή συζήτηση στην Γουατσάπ ότι έχουμε Αμερικανό αδελφό στην οικογένεια (εμένα) και τώρα έχουμε και Αμερικανό Πάπα!

ΥΓ. Βλέπω ότι ο Ελληνικός τύπος γράφει το όνομα του Ρόμπερτ Πρήβοστ ως Ρόμπερτ Πρεβόστ. Στην αγγλική γλώσσα το Robert Prevost προφέρεται Ρόμπερτ Πρήβοστ, και αν ακόμα χτυπηθούν κάτω οι Έλληνες ξερόλες που όλα στα Αγγλικά τα λένε.

~~

Εξωγήινοι

 

Το φολκλόρ της Επιστημονικής Φαντασίας, ιδιαίτερα τα τελευταία 80 χρόνια, σφύζει με τις θεωρίες και το ψάξιμο για το αν υπάρχει ζωή εκτός της Γης. Επιστήμονες και ερασιτέχνες, φιλόσοφοι και φανατικοί των κόμικς… θεωρούν. Και ψάχνουνε.

Η πρώτη ειδίκευση του όρου, η σημασία της οποίας διαφεύγει από την συντριπτική πλειοψηφία είναι ότι μιλάμε όχι απλά για «ζωή πέρα από την Γη» αλλά, για «ζωή όπως την γνωρίζουμε, πέρα από την Γη» (“Life as we know it”). Αυτό σημαίνει ότι αναρωτιόμαστε και ψάχνουμε για ζωή όπως την γνωρίζουμε στην Γη και όπως μπορούμε, έτσι, να την αναγνωρίσουμε από την Γη. Αυτό και μόνο περιορίζει σημαντικά το πεδίο εφαρμογής της αναζήτησης. Πρέπει να υπάρχουν, θεωρητικά τουλάχιστον, πολύ περισσότερα είδη ζωής τα οποία να μην μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε, ή να τα φανταστούμε, από όσα να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ως «ζωή».

Άρα, ο πρώτος όρος που πρέπει να προσδιορίσουμε είναι το τι είναι Ζωή.

Σε αυτή την ερώτηση δεν έχουμε δώσει ακόμα απάντηση.

Γι' αυτό και ειδικεύουμε: Ζωή όπως την γνωρίζουμε (εδώ στον πλανήτη Γη).

Και, θεωρούμε ανώτερο είδος ζωής εκείνο που έχει αναπτύξει τεχνολογικό πολιτισμό σαν τον πολιτισμό του Homo Sapiens (του Ανθρώπου).

Δηλαδή, εισάγουμε δύο φίλτρα, την τεχνολογία, και την φύση όπως εξελίχθηκε συγκεκριμένα στην Γη, και τα φίλτρα αυτά αποκλείουν όλες τις άλλες πιθανότητες, οι οποίες μπορεί να είναι χιλιάδες, ή εκατομμύρια, ή απλά άπειρες.

Και εκλαμβάνουμε το είδος μας σαν κάποια κορωνίδα εξέλιξης χωρίς καν να συλλογιστούμε την πιθανότητα ότι η τυχαία μας εξέλιξη ανέπτυξε ένα είδος, εμάς, που δεν είναι παρά ένας καρκίνος στην βιόσφαιρά της Γης. Μια αποτυχία που θα διορθωθεί με την έκλειψή της. Μια έκτρωση της φύσης που καταστρέφει το περιβάλλον της, αλληλοδολοφονείται, και δεν κατανοεί τίποτα από την πραγματικότητα του Σύμπαντος.

~~~

Τέσσερις εξέχουσες θεωρίες, που προσπαθούν να εξηγήσουν την προέλευση της ζωής, είναι η αβιογένεση, η πανσπερμία, η αυθόρμητη γένεση, και ο δημιουργισμός.

Mια πιο λεπτομερής ματιά στην κάθε θεωρία:

Αβιογένεση (ή, Χημική Εξέλιξη):
Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι η ζωή προέκυψε από μη ζωντανή ύλη μέσω χημικών διεργασιών στην πρώιμη Γη.
Παράδειγμα: Ο τυχαίος σχηματισμός πολύπλοκων μορίων από απλούστερες ύλες όταν βρίσκονται σε κατάλληλο περιβάλλον.

Πανσπερμία:
Αυτή η θεωρία προτείνει ότι η ζωή προήλθε από αλλού στο σύμπαν και μεταφέρθηκε στη Γη μέσω μετεωριτών ή άλλων ουράνιων σωμάτων.
Παράδειγμα: Μικροοργανισμοί ή σπόρια από το διάστημα που φτάνουν στη Γη. Αυτά όμως που πρωτο-δημιουργήθηκαν;

Αυθόρμητη Γένεση:
Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι η ζωή μπορεί να προκύψει αυθόρμητα από τη μη ζωντανή ύλη.
Παράδειγμα: Η ιδέα ότι τα σκουλήκια προκύπτουν από το σάπιο κρέας ή τα ποντίκια από το ψωμί. (το σάπιο κρέας όμως προήρθε από ζωντανό όν και το ψωμί προέρχεται από φυτό, το στάρι, που το επεξεργάζεται ο άνθρωπος ο οποίος ήδη υπάρχει σαν ζωή).

Δημιουργισμός:
Αυτή η άποψη υποδηλώνει ότι η ζωή δημιουργήθηκε από ένα υπερφυσικό ον ή κάποια δύναμη, μέσω παρά-φυσικών διεργασιών.
Παράδειγμα: Η ιδέα ότι ο Θεός, ή κάποια ανώτερη νοημοσύνη, δημιούργησε τον κόσμο και όλες τις μορφές ζωής στον κόσμο. Το πρόβλημα βέβαια με αυτό είναι η ερώτηση του πως δημιουργήθηκε ο Δημιουργός.

Η μόνη θεωρία από αυτές τις τέσσερεις η οποία δεν χρειάζεται κάτι το προγενέστερο για να υπάρξει, είναι η Αβιογένεση.

Αλλά, δεν έχουμε προσδιορίσει τι είναι Ζωή ούτε έχουμε προσδιορίσει πως δημιουργείται ή πως γενιέται. Και, προχωράμε μπροστά με τους συλλογισμούς μας (επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς):

1. The Fermi Paradox / Το παράδοξο του Φέρμι

Ο Enrico Fermi (1901-1954) ήταν Ιταλός, πολιτογραφημένος Αμερικανός φυσικός, γνωστός ως ο δημιουργός του πρώτου τεχνητού πυρηνικού αντιδραστήρα στον κόσμο, του Chicago Pile-1, και μέλος του Manhattan Project. Τον αποκαλούν «αρχιτέκτονα της πυρηνικής εποχής» και «αρχιτέκτονα της ατομικής βόμβας».

Η φημισμένη ερώτηση που έκανε, χαριτολογώντας, ο Φέρμι, η οποία έγινε γνωστή σαν το Παράδοξο του Φέρμι ήταν: «Where is everybody?» («Που είναι όλοι τους;»)
Το παράδοξο αυτό εννοεί ότι εφ' όσον το Σύμπαν είναι τεράστιο, με δισεκατομμύρια γαλαξίες με τρισεκατομμύρια πλανήτες ο καθένας, γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει ζωή παντού, γιατί δεν έχουμε δει ούτε ένα δείγμα ζωής εκτός της Γης; Που είναι όλοι τους;

Πιο συγκεκριμένα, πόσοι τεχνολογικοί πολιτισμοί μπορεί, πιθανόν, να υπάρχουν στον Γαλαξία μας και μόνο σε αυτόν;

2. The Drake Equation / Η Εξίσωση του Ντρέηκ

Ο Frank Drake (1930-2022) ήταν Αμερικανός αστροφυσικός και αστροβιολόγος. Πρότεινε μια εξίσωση η οποία θα έδινε ένα γενικό μέσο όρο του πόσοι τεχνολογικοί πολιτισμοί μπορεί να υπάρχουν στον Γαλαξία μας τους οποίους:

όπου:

N = ο αριθμός των πολιτισμών στον γαλαξία μας με τους οποίους μπορεί να είναι δυνατή η επικοινωνία (δηλαδή που βρίσκονται στον τρέχοντα κώνο φωτός του παρελθόντος).

ισούται με:

R∗ = ο μέσος ρυθμός σχηματισμού άστρων στον Γαλαξία μας.
fp = το κλάσμα εκείνων των αστεριών που έχουν πλανήτες.
ne = ο μέσος αριθμός πλανητών που μπορούν δυνητικά να υποστηρίξουν ζωή ανά αστέρι που έχει πλανήτες.
fl = το κλάσμα των πλανητών που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ζωή που στην πραγματικότητα αναπτύσσουν ζωή κάποια στιγμή.
fi = το κλάσμα των πλανητών με ζωή που συνεχίζουν να αναπτύσσουν ευφυή ζωή (πολιτισμοί).
fc = το κλάσμα των πολιτισμών που αναπτύσσουν μια τεχνολογία που απελευθερώνει ανιχνεύσιμα σημάδια της ύπαρξής τους στο διάστημα.
L = το χρονικό διάστημα για το οποίο τέτοιοι πολιτισμοί απελευθερώνουν ανιχνεύσιμα σήματα στο διάστημα.

Αυτή η μορφή της εξίσωσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην εργασία του Drake το 1965.

Διάφορα πανεπιστήμια και επιστήμονες που προσπάθησαν να δώσουν απάντηση στην εξίσωση, σχετικά με το πόσοι πολιτισμοί πιθανών να υπάρψουν στον Γαλαξία που να μπορούμε να τους ανιχνεύσουμε, έφτασαν σε διάφορα αποτελέσματα, από περίπου 10.000 έως και ...μηδέν.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι χωρίς να έχουμε την ικανότητα να μορφώσουμε την παραμικρή ιδέα του τι είναι Ζωή, ή πως λειτουργεί το Σύμπαν, αξιώνουμε ότι οι ασυνάρτητες α-νοησίες τις οποίες εφευρίσκουμε και πιστεύουμε περί της προέλευσης, της φύσης και της σημασίας μας έχουν την παραμικρή εγκυρότητα στο άπειρο και μεγαλειώδες αυτό Σύμπαν.

~~~

Κίνητρα

Τα θεμελιώδη και βασικά κίνητρα για οτιδήποτε αισθάνονται, σκέφτονται και κάνουν οι άνθρωποι, οπως και όλοι οι ζώντες οργανισμοί, μπορούμε να τα αποστάξουμε σε δύο πολύ απλές πτυχές της ύπαρξης, τις μόνες που κινητοποιούν όλα τα σκεπτόμενα και αισθανόμενα όντα: το σεξ και τον θάνατο. 

Για να υπάρχουμε πρέπει να τρώμε και να κοιμόμαστε. Όσο είμαστε ξύπνιοι όλα ξεκινάν από την ανάγκη για σαρκική ευημερία και από τον φόβο του θανάτου. Η καλοσύνη, η κακία, οι άθλοι, η τέχνη, η θρησκεία, η φιλοσοφία, η επιστήμη, η πολιτική, η λογοτεχνία, η ηθοποιία, η αγάπη, το μίσος, το θάρρος, ο φόβος, τα πάντα, ξεκινάνε από εκεί. Και στο τέλος, αφού όλα πραχθούν και λεχθούν, ούτε πραγματικά πλήρης ευημερία έχει επιτευχθεί στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε ο θάνατος έχει νικηθεί.

Έχουμε όμως την ικανότητα να εφευρίσκουμε δικαιολογίες και αιτιολογήσεις για τα πάντα που κάνουμε ή που δεν κάνουμε. Το πως τα αντιμετωπίζουμε αυτά, μας τοποθετεί σε μια από δύο σχολές σκέψης: τον Συντηρητισμό ή την Προοδευτικότητα. Το ένα αντίθετο του άλλου. Συντηρητικοί ή προοδευτικοί, όλοι οι άνθρωποι επιλέγουν να ανήκουν σε μια από τις δύο αυτές σχολές σκέψης, είτε το καταλαβαίνουν ότι το κάνουν, είτε όχι...

Αυτές τις μέρες, στην πολιτική, τον Συντηρητισμό τον λένε «Δεξιά» και την Προοδευτικότητα, «Αριστερά». 

Και οι δεξιοί χρησιμοποιούν λέξεις όπως φιλελευθερισμός, αφύπνιση και προοδευτικότητα σαν βρισιές, φωνάζοντάς τες σαν σφυριγματα από σφυρίχτρες χωρίς καν να συνειδητοποιούν ότι προέρχονται από τις λέξεις Ελευθερία, Κατανόηση/Μόρφωση, και Πρόοδος.

...επειδή, κάτι πρέπει να φταίει. Και ρίχνει ο κόσμος το φταίξιμο σε κάτι, οτιδήποτε, παρά στις ίδιες του τις πράξεις ή τις σκέψεις.

Εν τω μεταξύ...

Οι Έξι Αρχές της Βλακείας:

• Αρχή 1: Η ιδεολογία προκαλεί διαφωνία, αλλά η βλακεία προκαλεί σύγχυση.
• Αρχή 2: Η βλακεία ενυπάρχει συχνά σε οργανισμούς, όχι σε άτομα.
• Αρχή 3: Η βλακώδης συμπεριφορά είναι πιο επικίνδυνη από την κακόβουλη συμπεριφορά.
• Αρχή 4: Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται βλακωδώς δεν κατανοούν τη βλακεία των πράξεών τους.
• Αρχή 5: Είναι σχεδόν αδύνατο να αντιταχθεί κανείς στη βλακεία.
• Αρχή 6: Το αντίθετο της βλακείας δεν είναι η ευφυΐα, είναι ο ορθολογισμός.

Μην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη της βλακείας.
Και να θυμόμαστε, η βλακεία δεν έχει καμία σχέση με την εξυπνάδα, την μόρφωση ή τον πλούτο. Βλακεία είναι η παράδοση των όπλων στην μάχη αναζήτησης της λογικής.

Άλλωστε, όπως είπε κάποτε ο Άινστάιν «Δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και, δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το σύμπαν».

Στην προηγούμενη ανάρτηση, όπως και σε τόσες αναρτήσεις στο μπλογκ τούτο, εξερευνώ την σχέση μεταξύ Φιλοσοφίας, Επιστήμης και Θρησκείας, και πως προεκτίνονται στην πολιτική. Πως, λοιπόν, επισέρχεται η βλακεία στην Φιλοσοφία, πως στην Επιστήμη και πως στην Θρησκεία; Και πως επηρεάζεται η πολιτική από τα αποτελέσματα της βλακείας;

• Ένας «φιλόσοφος», ψάχνοντας την σοφία, πιθανότατα θα βρει την σοφιστεία.
• Ένας «επιστήμονας», ψάχνοντας πως να ανακαλύψει κάτι, μπορεί να ανατινάξει στον αέρα το εργαστήριό του.
• Ένας «θρήσκος» μπορεί να μην κατανοήσει ότι η θρησκεία είναι η παιδιάστικη απλοποίηση της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Όπως και ένας «άθεος» θα αρνηθεί να παραδεχτεί ότι η θρησκεία δεν είναι παρά μια απαραίτητη για πολλούς παιδιάστικη απλοποίηση της φιλοσοφίας και της επιστήμης.
• Ένας «πολιτικός» μπορεί να χτίσει μια κοινωνία που να τρώει τις σάρκες της για να τον ταΐσει καθώς οι υποτακτικοί χαϊδεύουν την αυταπάτη ότι τρώνε κάτι οι ίδιοι.
  
  
  
  
• Ένας άνθρωπος, ψάχνοντας κάτι το οποίο χρειάζεται «σπονδυλική στήλη» για να το αντέξει και να το κουβαλήσει, την οποία «σπονδυλική στήλη» δεν την έχει, θα κρυφτεί σε μια ζεστή γωνιά υιοθετώντας την στάση κορμιού ενός εμβρύου στην μήτρα, που φοβάται να γεννηθεί. Η «γωνιά» του θα είναι κάτι το φαντασιακό που θα του δίνει την εντύπωση ότι βρήκε κάτι το οποίο να αγαπά, που του αρκεί.

Βεβαίως, οι περισσότεροι ζούνε μονίμως στην σοφιστεία, την αποτυχία ή τον συμβιβασμό, την απλοποίηση και την μιζέρια, το παραμύθι, την υποτακτικότητα, και η απάντηση πάντα φαίνεται σαν να είναι η επιβολή μιας γνώμης επί των άλλων, την οποία δεν δέχονται οι άλλοι να τους την επιβάλουνε γιατί προσπαθούν να επιβάλουν την δική τους.

Οι τέσσερεις θέσεις στην περιφέρεια του κύκλου μιας πηξίδας, σαν Ανατολή-Δύση, Βοράς-Νότος είναι τα διαμετρικά αντίθετα Φιλοσοφία-Επιστήμη και Ιστορία-Θρησκεία. Όπου, τo οποιοδήποτε στίγμα σε κάθε σημείο στο εσωτερικό του κύκλου αντιπροσωπεύει την Ηθική, επηρεασμένη από τις σχετικές αποστάσεις του όποιου στίγματος από τα τέσσερα σημεία.

Ψάχνουμε ασταμάτητα το όνειρο ιδιοκτησίας ενός κομματιού γης, χωρίς να συλλογιζόμαστε ότι ποτέ δεν μπορεί γη να είναι ιδιοκτησία. Ελεύθερη γη δεν μπορει ποτέ να είναι ιδιοκτησία, και μια ιδιοκτησία δεν μπορεί ποτέ να εκκολάψει πραγματική ελευθερία. Μπορούμε να διαχειριστούμε ένα κομμάτι γη, αλλά δεν μπορεί ποτέ να μας ανήκει. Για να γίνει ιδιοκτησία μας πρέπει να το καλύψουμε με μπετό και να βάλουμε ανθρώπους να ζούνε σε κουτιά μπετό τόσο κοντά ο ένας στον άλλο που να μυρίζει ο ένας το μαγείρεμα από την κουζίνα του άλλου, και να ακούει την αναπνοή και τα βογγητά και τις φωνές του άλλου καθώς ποθεί, στο σεξ, ψάχνοντας χωρίς ελπίδα το μυστικό του πως να μην πεθάνει.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το σεξ ικανοποιεί και την σάρκα και την ψυχή μαζί, χωρίς όρια μεταξύ τους, αχώριστα, μόνο όταν το χαίρεσαι σαν ένα-και-το-αυτό με την φύση σου, χωρίς την δεισιδαιμονία ότι η σάρκα και ο νους είναι χώρια. Χωρίς ενοχές θρησκείας ή προσδοκίες μισαλλοδοξίας, χωρίς φόβο ανασφάλειας, χωρίς να δίνεις δεκάρα για το θέατρο της κοινωνίας. Στο θέατρο σκιών της κοινωνίας γιατί ν' αγοράσει εισητήριο κανείς;

Το θέατρο της κοινωνίας ματαιώνει την εξερεύνηση της ψυχής και του πραγματικού εαυτού.

Στην τέχνη και το συμβολισμό, το ρόδι, με την αφθονία των σπόρων και το ζωηρό του χρώμα, αντιπροσωπεύει συχνά τη γονιμότητα, την αφθονία και την ανάσταση, αλλά επίσης, ανάλογα με το πλαίσιο, μπορεί να συμβολίζει τον θάνατο, την αθανασία, ακόμη και τη δύναμη της δημιουργίας.

Η κόρη του Βίκτωρ Ουγκό, Αντέλ, προσφέρει χρήματα στον έρωτα της ζωής της για να τον κάνει να της δώσει σημασία. Ηθοποιός Ιζαμπέλ Αντζανί, σκηνοθεσία Φρανσουά Τρουφώ. Την φωτογραφία του αγάλματος στον κήπο των Βερσαλιών που προσφέρει το ρόδι, την πήρα σκεφτόμενος την σκηνή του Τρουφώ όπου η Αντέλ προσφέρει δέλεαρ χωρίς ελπίδα ανταπόκρισης.

Το «Φιλί» του Ροντέν είναι ένα κομβικό γλυπτό, που αρχικά προοριζόταν για τις «Πύλες της Κόλασης», που απεικονίζει τη παθιασμένη αγκαλιά του Πάολο και της Φραντζέσκα, χαρακτήρες από την «Κόλαση» του Δάντη και έγινε σύμβολο της παγκόσμιας αγάπης και πάθους, ξεπερνώντας τις απαρχές του ως τραγική ιστορία αγάπης.

Πρόκειται για τον Πάολο Μαλατέστα και τη Φραντσέσκα ντα Ρίμινι, που είναι καταδικασμένοι στην κόλαση για την μοιχική τους αγάπη.

~~~

Μια περίφημη αποκαλυπτική φράση που ακούγεται στο εργο Persona του Ingmar Bergman είναι "Καταλαβαίνω γιατί δεν μιλάς, γιατί δεν κινείσαι, γιατί έχεις δημιουργήσει ένα κομμάτι από απάθεια για τον εαυτό σου. Καταλαβαίνω", που το μίλησε η Alma στη βουβή Elisabet. (Λιβ Ούλμαν, Μπίμπι Άντερσον)

~~~

Μπόρις, ήσουνα η μία μεγάλη μου αγάπη!

Ω, ευχαριστώ πολύ!

Το εκτιμώ πολύ αυτό.

Τώρα, συγγνώμη αλλά τα έχω κακαρώσει.

- Πως είναι;

Ααα… πως είναι; Θυμάσαι το κοτόπουλο στο εστιατόριο του Τρέτσκι;

- Ναι!

Είναι χειρότερο!

~~~

Ποιός είσαι;

Είμαι ο Θάνατος.

Έχεις έρθει για εμένα;

Ήμουνα δίπλα σου για πολύ καιρό.

Το ξέρω.

Είσαι προετοιμασμένος;

Η σάρκα μου φοβάται, αλλά εγώ, όχι.

Παίζεις σκάκι, δεν είναι έτσι;

Ναι, είμαι αρκετά καλός παίκτης.

Όσο σε αντιστέκομαι, ζω.

Παίζεις με τα μαύρα.

Παίρνω την βασίλισσά σου.

Δεν το είχα δει αυτό.

Φαίνεσαι ανήσυχος.

Τίποτα δεν μου διαφεύγει.

Κανείς δεν μου ξεφεύγει.

Φοβάσαι.

Ξέχασα που ήταν τα πιόνια.

Αλλά εγώ όχι.

Δεν μπορείς να ξεφύγεις τόσο εύκολα!

Τους βλέπω Μαρία!

Εκεί απέναντι στον θυελλώδη ουρανό.

Με τον αυστηρό αφέντη Θάνατο που τους προστάζει να χορέψουν.

Εσύ με τα οράματά σου...

~~~