Επιβίωση

Τι θα κάνουνε οι άνθρωποι, οι οικογένειες, νέοι μεσήλικες και μεγαλύτεροι για να επιζήσουνε.

Δεν υπάρχουν πολιτικοί ή αρχηγοί, ή αντιπρόσωποι με σπονδυλική στήλη να κάνουν το καθήκον τους.

Μια που δεν έχουμε την ωριμότητα να κάνουμε σαν κράτος αυτό που έκανε η Ισλανδία πριν λίγα μόνο χρόνια, το μόνο που μένει είναι να κάνουμε αυτό που έκαναν οι κάτοικοι της Αργεντινής. Ο ένας να βοηθήσει τον άλλον, με δικό μας "νόμισμα" μονάδων συμβολής, οι ιδιοκτήτες να βοηθήσουν τους νοικάρηδες, οι μαγαζάτορες ο ένας τον άλλον και τους πελάτες. Όποιος έχει κάτι να το ανταλλάσει με κάτι που χρειάζεται και το έχει κάποιος άλλος.

Το Ελληνικό πρόβλημα είναι οι παλιάτσοι και προδότες πολιτικοί, αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό, είναι ολόκληρης της Γης. Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες οικονομίες που βγάλανε συμπτώματα του "AIDS" από το οποίο πάσχει η διεθνής οικονομία. Η λύση δεν είναι να πάρουμε μουρουνόλαδο για το σύμπτωμα αλλά να κάνουμε κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο για την ασθένεια. Και αυτό θα γίνει γιατί η ασθένεια έχει χτυπήσει λιγότερο ή περισσότερο παντού.

Τι θα κάνουνε όμως τώρα οι άνθρωποι που έζησαν μέχρι τώρα τις ζωές τους έντιμα και το μόνο που ζήτησαν ήταν να δρέψουν τον καρπό που οι ίδιοι έσπειραν, και τώρα τους τον παίρνουν μέσα από τα χέρια τους οι αντιπρόσωποί τους.

Χρειάζεται ο κόσμος να συσπειρωθεί σε πυρήνα έντιμο και ειρηνικό.

Θα γίνει όμως αυτό; ο όχλος έχει μυαλό δικό του που καμία σχέση δεν έχει με το μυαλό του κάθε ένα που τον αποτελεί, και όταν μερικοί μπάτσοι φοράνε κουκούλες και παριστάνουν τους αναρχικούς, αντιδρά όχι ο σκεπτόμενος άνθρωπος αλλά ο όχλος. Γι αυτό και το κάνουνε τα ΜΑΤ, και κάθε φορά τα καταφέρνουνε.

Μην γίνουμε όχλος. Μην αφήσουμε την οργή να γίνει βία! Ας την προωθήσουμε, την οργή, στο κανάλι που θα ποτίσει εύφορο έδαφος με νερό, και όχι τα πεζοδρόμια με αίμα.

Το έχουμε και αυτό μέσα μας όσο δύσκολο και να είναι σήμερα να το βρούμε και να το μοιραστούμε.

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

29 Ιουνίου 2011

Η "Στιγμή" πέρασε, και τώρα μπορούμε να μιλήσουμε γι αυτήν, καθώς ο εκτός Ελλάδος κόσμος ανασαίνει και οι εντός Ελλάδος πορεύονται προς μια άγνωστη κατεύθυνση στα σκοτεινά.

Κι αν ακόμα, τον Σεπτέμβριο του 2009, στις εκλογές μετά το ντημπέητ, ο Ελληνικός λαός είχε απαντήσει:
- Κύριε Παπανδρέου, άντε να ξυπνήσετε και ελάτε ξανά ή αφού ενηλικιωθείτε ή με τον κηδεμόνα σας,
και,
- Κύριε Καραμανλή, δεν την σκαπουλάρετε τόσο εύκολα. Εκεί που είσαι θα μείνεις και θα τα βγάλεις πέρα εσύ!
Κι αν ακόμα ο Ελληνικός λαός είχε δείξει την ωριμότητα να απαντήσει έτσι σε εκείνες τις εκλογές, πάλι εδώ θα ήμασταν σήμερα, και ας δούμε το γιατί:

Καλοκαίρι του 2009 με Ιανουάριο του 2010 η Ελλάδα είχε ακόμα φερεγγυότητα και θα μπορούσε να αποτρέψει την πορεία των μνημονίων βάζοντας η ίδια αυστηρά μέτρα, και δρώντας άμεσα εναντίων της φοροδιαφυγής. Όμως, αν είχε μείνει ο Καραμανλής και έβαζε αμέσως μέτρα, ή ακόμα και αν είχε βάλει μέτρα αμέσως ο Παπανδρέου, κανείς στην Ελλάδα δεν θα τα δεχόταν γιατί κανείς δεν φανταζόταν προς τα που πηγαίναμε.

Πολύ απλά, δεν είχε την ικανότητα Ελληνική κυβέρνηση να περάσει μέτρα εναντίων των οποίων ο λαός, τότε, θα αντιδρούσε χειρότερα από ότι αντιδρά σήμερα. Γιατί τότε δεν ήξερε κανείς περί τίνος πρόκειται και νόμιζαν ακόμη ότι μπορούν να πηγαίνουν στη διαδήλωση με το Καγιέν, και να γυρνάνε το βράδυ στην Plasma TV 40 ιντσών στο σπίτι με το Ελβετικό στεγαστικό δάνειο.

Κατά κάποιον τρόπο όμως, και που δεν έγιναν αυτά, και που τα μνημόνια μας πέφτουν με sequel σαν ταινίες του Χόλυγουντ, Memo I, Memo II, Memo III, Revenge of the Memo, κλπ, και πάλι δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα χωρίς τον ίδιο τον λαό. Και δεν βλέπω τον λαό να αναλαμβάνει ακόμα καμιά ευθύνη.

Και οι διαδηλωτές έχασαν την υποστήριξή μου με τα πρώτα επεισόδια, τα οποία και να μην τα προκάλεσαν εκείνοι, έπρεπε εκείνοι να βοηθήσουν να σταματήσουν και να πιάσουν οι ίδιοι αυτούς τους περίφημους κουκουλοφόρους.

Δεν έχει πια σημασία πως μας βλέπουμε εμείς. Τώρα πια σημασία έχει η διεθνής κοινή γνώμη. Μόνο με την διεθνή κοινή γνώμη θα επιβιώσει ο Ελληνικός λαός, ή όχι.

Η διεθνής κοινή γνώμη ξέρει πως όταν έχεις χρεοκοπήσει δεν έχεις την πολυτέλεια να πεις δεν πληρώνω. Για την διεθνή κοινή γνώμη το να βγαίνει κόσμος στους δρόμους και να λέει ΟΧΙ στα μέτρα, είναι, μια και χωρίς μέτρα θα χρεοκοπήσει, σαν να απειλεί την Ευρώπη: "Μην μας σκοτώνετε γιατί θα αυτοκτονήσουμε". Δεν βγάζει νόημα, και μερικοί, όπως λέει ένα άρθρο στο CNN το βλέπουν και σαν αστείο.

Για τους νέους του εξωτερικού είναι πραγματικά αστείο: Στο Facebook του γιού μου, κάποιος έβαλε ένα λινκ στα νέα "Greece braces for riots as critical vote looms", και η φιλενάδα του γιού μου έγραψε "Please don't insight a riot in the University residences... I don't want to be stoned" (stoned σημαίνει και να δέχεται κανείς πέτρες αλλά και να είναι μεθυσμένος). Ο γιός μου, θορυβημένος μου έστειλε φωτογραφία της οθόνης του computer του και μου έγραψε:

"This really hurt.  A screen shot I took of a Facebook wall post from Cassie, my boss, regarding o stimp (where I'm an RA next year). The article is the Greece article on CNN about the riots. I don't care that it's from Cassie, I'm deeply hurt because this is how the world sees us and the wall post to me... Isn't funny. I proudly marched for years in our Greek parade and still altar serve since 7  years old. This really hurts."

(Greek parade = 25η Μαρτίου στην Βοστώνη)
(altar serve = παπαδάκι στην Ορθόδοξη Εκκλησία)

Με λίγα λόγια, συνοπτική μετάφραση του τι μου έγραψε ο γιός μου: Αυτό με πληγώνει βαθειά για το πως μας βλέπει ο κόσμος"

Και αυτό θα αποκομίσω εγώ από την σημερινή ημέρα. Ότι ο Αμερικανός γιός μου λέει "πως ΜΑΣ βλέπουνε" ΕΜΑΣ τους Έλληνες, βάζοντας μέσα τον εαυτό του.

Και θα το αποκομίσω αυτό γιατί σημαίνει πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να ζει, παρά του πως τα καταφέραμε 'κει μέσα, θα συνεχίσει να ζει μέσα στον γιό μου και στους άλλους Έλληνες του Εξωτερικού, σε ασφαλή απόσταση από την Ελλάδα του σήμερα.

Ψηφοφορία

Ιδέα

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυναμικό από μια ιδέα, της οποίας η ώρα έχει έρθει, είπε κάποιος, κάποτε.

Είναι νομίζω αλήθεια, ότι στην Ελλάδα έχουμε πλέον εισέλθει σε μια περίεργη, καινούργια, σουρεαλιστική πραγματικότητα, όπου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απειλεί με τανκς αν δεν είμαστε καλά παιδιά.

Αυτή η λεκτική ευκοιλιότητα του παλιάτσου Πάγκαλου οριοθετεί, πιστεύω, ότι η ώρα της ιδέας ήρθε, και το μόνο που μένει είναι να συμφωνήσουμε ως προς το πια είναι η ιδέα. Της οποίας η ώρα έχει έρθει.

Το να αρνηθούμε το χρέος,
Το να αναδιοργανώσουμε το χρέος,
Το να βάλουμε και σκληρότερα ακόμα μέτρα για περισσότερα δανικά,
Όλα αυτά,
Είναι μπούρδες προς τέρψιν όποιου λάχει να προτιμά όποια μπούρδα λέει ο καθένας.

Το που βρισκόμαστε δεν αλλάζει, ούτε ο κόσμος εκτός Ελλάδας πρόκειται να αλλάξει. Τα έθνη αλληλοεξαρτούνται, και μερικά εξαρτώνται περισσότερο από άλλα. Οι Βρυξέλες δεν είναι έτοιμες να γίνουν "Ουάσινγκτον", αλλά, υπάρχουν στην Ε.Ε. οργανωτές, και υπάρχουν και ανοργάνωτοι. Θα μας οργανώσουνε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εκτός από ένα πράγμα:

Να απολύσουμε τους υπαλλήλους μας που είναι μέσα στη Βουλή μας, και να δώσουμε τέλος στο πολιτικό σύστημα που τους επέτρεψε, και μας επέτρεψε, να φτάσουμε εδώ.

Η ιδέα, της οποίας η ώρα έχει έρθει, είναι ότι έχει πλέον υποχρέωση ο λαός, απέναντι στα παιδιά του, τα εγγόνια του, και τους προγόνους του, να ενωθεί, και μονιασμένος να επιτρέψει στους σωστούς ανθρώπους ανάμεσά μας να μας αντιπροσωπεύσουν στην Ένωση της οποίας είμαστε μέρος. Εκείνους τους ανθρώπους που διάλεξαν να μην γίνουν πολιτικοί, ακριβώς επειδή είναι άνθρωποι.

Να οργανωθούμε, σαν αδέλφια, με συστήματα υποστήριξης ο ένας για τον άλλο και όλοι προς τους αδύναμους ανάμεσά μας.

Είναι πια καιρός για το σύστημα να πεταχτεί στα σκουπίδια και για τους τωρινούς "πολιτικούς" να πάνε σπίτια τους.

Αν καταφέρουμε να το επιτύχουμε αυτό μονιασμένοι χωρίς αιματοκύλισμα, και χωρίς την Αλέκα και τους Χρυσαυγίτες και τους Καρατζαφερέους και τους πράσινους και τους βενέτους να επωφεληθούνε, τότε θα έχουμε αποδείξει ότι ο παλιάτσος Πάγκαλος είχε άδικο. Αν αιματοκυλιστούμε, τότε είχε δίκιο.

Εξαρτάται από εμάς. Η ιδέα είναι καθαρή και η ώρα της έχει έρθει.

Χρεοκοπία

Ζούσαμε σ' ένα ημιυπόγειο στη μονοκατοικία που είχε χτίσει ο παππούς στα τελευταία του με ότι του είχε μείνει. Εκείνοι στο ισόγειο και η μάνα μου, ο πατέρας μου κι εγώ στη ημιυπόγειο με τον κήπο. Εγώ είχα το γωνιακό δωμάτιο με τα δύο παράθυρα. Παρκέ στο δωμάτιό μου και το σαλονάκι. Μωσαϊκό στο χωλ όπου τρώγαμε. Στον διάδρομο προς την κουζίνα και το μπάνιο, στον οποίον είχαν βάλει το διπλό τους κρεβάτι οι γονείς μου είχε επίσης παρκέ. Αλλά, από τα νερά που βγαίναν κάθε 3-4 μήνες από το σχαράκι στο πάτωμα του μπάνιου, από τον υπόνομο, πλημύριζε ο διάδρομος, και το παρκέ είχε φουσκώσει κάπου 30 εκατοστά, σαν οροσειρά, και πήδαγα από πάνω -και στεκόμουνα πάνω στην οροσειρά αλλά τα βουνά δεν κατεβαίναν. Το σπίτι όμως μύριζε παρκέ και καθαριότητα πάντα. Δεν ήταν σπίτι: η μάνα μου το είχε παλατάκι.

Απ' όταν ήμουν μικρούλης ερχόντουσαν συχνά φιλικά ζευγάρια για επίσκεψη, και φυσικά γιορτές και γενέθλια. Φίλοι ή συγγενείς, απλοί, για μερικές ώρες, δείπνο, χαρτιά, πάντα η ατμόσφαιρα επίσημη, κουστουμαρισμένοι όλοι, κι ήταν όλοι τους τότε, οι μεγάλοι, 30-40 χρονών. Ντουμάνι καπνός. Έμενα και εγώ ως ο διάδοχος στην Αυλή των μεγάλων μισή ώρα και μετά αποχωρούσα για τα ιδιαίτερα διαμερίσματά μου. Δέκα χρόνια αργότερα όταν περπάτησα μέσα στο ιδιαίτερα διαμερίσματα του Λουδοβίκου του 16ου στις Βερσαλλίες, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να ήταν εκείνος ποτέ, όσο ευτυχισμένος είχα μεγαλώσει εγώ στην δική μου Αυλή.

Η επανάσταση όμως πάντα ξαγρυπνά και περιμένει σε κάθε γωνιά, πάντα, να προσφέρει την πρόκληση στα πάντα. Θυμάμαι μια φορά στεκόμουνα μέσα από την πόρτα, σε μια από τις συγκεντρώσεις, πρέπει να ήμουνα 8 ή 9 χρονών, και ήταν πολύ αργά για μένα, 10 το βράδυ, και η συζήτηση ήταν των μεγάλων, βαριά, πολιτισμένη, εγγράμματη και μιλούσαν νομίζω για άξιους ανθρώπους της ιστορίας των οποίων τις βιογραφίες είχαν συλλέξει οι γονείς μου για την μικρή βιβλιοθήκη με δόσεις, όταν μοιράζονταν το σουβλάκι και περπατούσαν αντί να πάρουν λεωφορείο.

Και αν, ρώτησα εγώ από την πόρτα, ένας μεγάλος και σοφός άνθρωπος, ντυθεί με μια φόρμα μπλου τζην και αρβύλες, αντί για κουστούμι και λουστρίνια, θα αλλάξει η αξία του, ή η αξία αυτών που λέει ή που κάνει; Με κοίταξαν με συγκατάβαση. Δεν πήρα ευθεία απάντηση σε μια τόσο απλοϊκή και παιδιάστικη ερώτηση, μια και θα καταλάβαινα και θα μάθαινα όταν γινόμουν μεγάλος -ότι πρέπει πάντα ένας σοβαρός άνθρωπος να φοράει κουστούμι και γραβάτα.

Πάντα την θυμόμουν  ζωντανή εκείνη την στιγμή, κι ας ήμουνα τότε 8-9 χρονών, που είχα προτείνει την εύλογη μου απορία, και είχα λάβει εις απάντηση την συγκατάβαση για το νεαρό της ηλικίας...

Το πρώτο που έκανα μόλις έφτασα στο Λονδίνο να σπουδάσω ήταν να αγοράσω 2 κουστούμια και γραβάτες. Βέβαια, καθώς πέρασαν τα χρόνια, και αφού έδειξα τα οπίσθιά μου στην εταιρική Αμερική των δισεκατομμυρίων, κατά το 1995, και τους έκανα από εργοδότες να γίνουν πελάτες, έμεινα πια μόνιμα στα τζην και τα τη-σερτ κι όποιου του άρεσε. Τώρα μάλιστα σας τα γράφω αυτά που γράφω με το σώβρακο, αλλά δεν το ξέρετε αυτό, οπότε μπορεί και να δώσετε βάση σε αυτά που γράφω, σαν να φόραγα κουστούμι -ή απλά προλεταριάτικο πουκάμισο...

Είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτεροι δεν έχουν πάντα άδικο. Άλλωστε η σημερινή καταστροφή της Ελλάδας ξεκίνησε από ένα ζιβάγκο, και όχι κουστούμι γραβάτα. Όμως αναρωτιέμαι...

Παραδείγματος χάριν, και ο Πρωθυπουργός μας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φοράνε κουστούμι γραβάτα. Και μάλιστα ακριβά και στυλαρισμένα! Έχετε προσέξει τις γραβάτες του πρωθυπουργού; κάτι χρώματα! και ο κύριος Σαμαράς δεν πάει πίσω.

Αλλά κατά πόσον βοηθάν αυτά τα κουστούμια και αυτές οι γραβάτες να εμπεδωθεί το κύρος των λεγομένων και των πραττομένων;

Να πάρουμε, ας πούμε, τον Σαμαρά. Υπάρχουν ώρες για να κάνει κανείς αντιπολίτευση, υπάρχουν ώρες για να πει κανείς την γνώμη του, υπάρχουν ώρες και να πει κανείς ότι οι ιθύνοντες κάνουν λάθος. Όχι μόνο ώρες, αλλά και υποχρέωση. Τώρα δεν είναι η ώρα ούτε για αντιπολίτευση, ούτε για κατηγορίες εκτοξευόμενες με σκοπό το κέρδος. Τώρα είναι η ώρα να είμαστε ενωμένοι.

Δεν εννοώ ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι προς ότι και να λέει ο κύριος με την μωβ γραβάτα. Απλά ότι ο αυτοσκοπός πρέπει να είναι η ένωση και η από κοινού αντιμετώπιση των τελευταίων στιγμών πριν από ένα θάνατο ο οποίος έχει ήδη επέλθει, απλά δεν έχει επικυρωθεί, ακόμα, επισήμως.

Οπότε, ένα μεγάλο μέρος παρατηρητών θα αποφανθεί, αυτές τις μέρες, ότι ο Σαμαράς δεν φέρεται ούτε σαν αντιπολίτευση, ούτε σαν συζητητής, ούτε σαν αρχηγός, αλλά, απλά, σαν μαλάκας -κι ας φοράει κουστούμι γραβάτα.

Γιατί, χρεοκοπία σημαίνει να μην έχει κανείς να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Και αυτό έχει γίνει εδώ και πάνω από χρόνο στον τόπο μας. Απλά, δεν έχει λεχθεί επισήμως, καθώς προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους οι δανειστές δίνοντας μας κι άλλα δανεικά μια και δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα αρχικά δανεικά... Η χρεοκοπία ήρθε και πέρασε. Προσπαθούμε απλά να μην την επισημοποιήσουμε, εδώ εις τας Ευρώπας, για τις αγορές.

Ο κόσμος χάνονταν κι ο Σαμαράς έκανε αντιπολίτευση. Τι σημασία έχει λοιπόν αν φοράει κουστούμι γραβάτα, ή κουκούλα! 

Ταπεινοί

Ότι χρειαζόμουνα για να καταλάβω τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα, πως ξεκίνησε, πως έγινε, αλλά και πως να το ξεπεράσω, το έμαθα ακούγοντας τον Κώστα τον Χατζή.

Δε Βαριέσαι Αδελφέ
YouTube

Κάποιο παράθυρο έχει φως
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα βήμα
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα

Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Κάποιος στην άκρη του γιαλού
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού
μονάχος του πεθαίνει
Κάποιος στη μάχη πολεμά
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει

Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι
κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά
χαμένος μες στη μπόρα
Κάπου δεν θα 'χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτήν την ώρα

Κι εμείς χορτάτοι μα το ναί
κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ

Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή
πόσοι σκοτώνονται στη γή
την ώρα που μιλάμε

Μα εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι
δεν βαριέσαι αδελφέ



Εμείς οι ταπεινοί
YouTube

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Γράψε για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης
σκαλί είμαστε για τους τρανούς οι θεατές στις παρελάσεις.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, πως θα ξεχώριζαν οι άλλοι;
Αν δεν υπήρχαν οι μικροί πως θα υπήρχαν οι μεγάλοι;

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Αρνήσου το αν μπορείς, αρνήσου το αν μπορείς
από την ίδια λάσπη πλαστήκαμε κι εμείς.

Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι
μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι.



Κολωνάκι place
YouTube

Γύρω καφενεία, ζαχαροπλαστεία,
άνθρωποι του κόσμου και του υποκόσμου,
πρόσωπα αστεία, ύφος και σοφία,
πόζα και σοφία στη μικρή πλατεία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Ασθενικά δεντράκια γεμάτα τραπεζάκια,
πλήθος τραπεζάκια, αριστοκρατία,
φίνα πελατεία, ουίσκι, τσιγαράκι,
ουίσκι και φλερτάκι και καμμιά ληστεία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Αργόσχολες κυρίες, βεντέτες, ευκαιρίες,
ποιητές, τάχα, ζωγράφοι, μουσάτοι, μαγκάτοι,
ποζάρουν με μανία, στήνονται με τις ώρες,
μιλούν για μεγαλεία στη μικρή πλατεία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Ψαρικά, ανθοπωλεία, εξατμίσεις, φασαρία,
ταξιτζήδες, ραλιτζήδες, μπίζνες και αεριτζήδες,
γκουβερνάντες, στιλβωτήρες, στήσιμο και σνομπαρία,
πλούσιοι και αφραγκία και μπλου τζιν και ευωδία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Πονηρούλες κυριούλες μα και υπηρετριούλες,
λολίτες, γυναικάκια, μίνι, μάξι και σορτσάκια,
κύριοι με κιμονό, κρεμαστάρια στο λαιμό,
μασκαράδες, κωμωδία, δεσποινίδες, αμαρτία
και καρέκλες ποικιλία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Το πρωί σνομπαρία, ψώνια στα παντοπωλεία,
συγγραφείς τα μεσημέρια πίνουν μπύρα, γράφουν έργα,
αφηγούνται ιστορίες σε μεσόκοπες κυρίες,
θεατρίνες όλο νάζι, παίδαροι πολλοί και χάζι,
σούρτα-φέρτα το βραδάκι, σταυροπόδι και ουζάκι,
άγχος, τάχα, κι αγωνία, ένα παγωτό στα τρία.

Στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία,
στη μικρή πλατεία είν' αστεία.

Με τα φώτα στολισμένοι, θυμωμένοι, πικραμένοι,
άλλοι ευχαριστημένοι, στις καρέκλες καθισμένοι,
κολλημένοι, στοιβαγμένοι, λένε, θάβουν με μανία,
νύχτα περασμένες μία, νύχτα, πλήξη και ανία.

Γαρδένιες πουλάει η Γεωργία κι είναι όλα γοητεία,
στη μικρή πλατεία, στη μικρή πλατεία είν' αστεία.



Λεωφορείο ο κόσμος
YouTube


Στα παλιά λεωφορεία ο καθένας μια ιστορία,
είν' η φτώχεια εισιτήριο κι η ουρά ένα μαρτύριο.
στην ουρά γίνονται φίλοι μοδιστρούλες κι υπάλληλοι,
οικοδόμοι και ραφτάδες, μόρτες και πορτοφολάδες.

Πρόσωπα χλωμά σαν άστρα, σαν λουλούδια μαραμένα,
που τα κόψαν απ' τη γλάστρα και τα στέλνουν 'δω κι εκεί,
χέρια βρώμικα και τίμια που αν δεν ξέρουνε να γράφουν,
δώδεκα πανεπιστήμια έχουν βγάλει στη ζωή.

Στα παλιά λεωφορεία στριμωξίδι, φασαρία,
και πικρή φιλοσοφία για την άδικη ζωή,
μοιάζει, φίλε, αυτός ο κόσμος με παλιό λεωφορείο
κι οι ανθρώποι ένα φορτίο που το σέρνει εδώ κι εκεί.

Δύσκολο, πικρό ταξίδι, φασαρία, στριμωξίδι,
ποιος, στ' αλήθεια, θα μπορέσει τ' αλλουνού να φάει τη θέση,
τούτη η θέση είναι δική μου, ο χαμός σου είναι η ζωή μου,
η ζωή σου ο θάνατός μου στο λεωφορείο του κόσμου.

Δε σ' αντέχω άλλο κόσμε, μ' έχεις δέσει και με σέρνεις,
μια χαμογελάς, με δέρνεις με το γέλιο, με το δάκρυ,
δε σ' αντέχω άλλο κόσμε, σ' έχω πιει, σ' έχω χορτάσει
και η πίκρα σου έχει φτάσει μέχρι των χειλιών την άκρη.

Δε σ' αντέχω άλλο κόσμε, πίκρα πίκρα σε μαζεύω,
δε σ' αντέχω άλλο κόσμε, κάνε στάση να κατέβω. ( χ2 )



Απ' το αεροπλάνο
YouTube

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις



Φτωχολογιά
YouTube

Φτωχολογιά,  για σένα κάθε μου τραγούδι
για τους καημούς σου, που σεργιανούν στη γειτονιά
Φτωχολογιά, που απ’ τον πηλό πλάθεις λουλούδι
και τους καημούς σου τους πλέκεις ψιλοβελονιά

Στα χέρια σου μεγάλωσαν και πόνεσαν και μάλωσαν
άνδρες μ’ ολοκάθαρη ματιά
Ψηλά κυπαρισσόπουλα, χαρά στα κοριτσόπουλα
που ’χουν κι αγκαλιάζουν τη φωτιά

Αναγνώριση

Υπάρχουν και καλά νέα, έστω προσωπικά, να διαβάζει κανείς στις εφημερίδες αυτές τις μέρες.

Η εφημερίδα USA Today, είναι η μόνη, και μεγάλη, εθνική εφημερίδα των ΗΠΑ. Σήμερα, στην πρώτη σελίδα της USA Today, η φωτογραφία του Κώστα Σιβύλλη, και η συνέντευξη που έδωσε την περασμένη εβδομάδα.

Το άρθρο, και το βίντεο όπου ο Κώστας δίνει συνέντευξη, βρίσκεται εδώ:
http://travel.usatoday.com/flights/story/2011/06/Demand-for-airline-pilots-set-to-soar/48661596/1

Ο Κώστας είναι:

- Εκπαιδευτής πιλότων στην σχολή του Πανεπιστημίου του, Embry Riddle Aeronautical University, στην Daytona Beach της Florida, το λεγόμενο "Χάρβαρντ των ουρανών",

- Πρόεδρος και Ιδρυτής του Πανεπιστημιακού κλάδου της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών (ALPA), του συνδικάτου πιλότων των ΗΠΑ,

- Αρχισυντάκτης της εφημερίδας Avion, του Πανεπιστημίου,

- Resident Advisor για ένα όροφο φοιτητικών διαμερισμάτων του πανεπιστημίου,

- Τον Μάϊο του 2012 θα αποφοιτήσει με Bachelor of Science in Aeronautical Science, σε τρία, αντί τα κανονικά τέσσερα, χρόνια, και θα συνεχίσει για το Masters.

Εχθές, ένας από τους μαθητές του έκανε την πρώτη πτήση "solo", και αυτή είναι η παραδοσιακή φωτογραφία που κρέμασαν στον τοίχο της σχολής.

Είναι 20 χρονών. Το όνειρό του είναι κυβερνήτης σε υπερατλαντικές πτήσεις.

Για σήμερα το πρωί θα ήθελα να πάρω τον τίτλο του πιο περήφανου πατέρα στον πλανήτη.

Εμπιστοσύνη

Κυρίες, δεσποινίδες, κύριοι, ελπίζουμε να κοιτούσατε προσεκτικά!

Προώθηση

Ο φασισμός και ο ρατσισμός για να φυτρώσουν και να θεριέψουν χρειάζονται την ευφορία εδάφους που μόνο ο φόβος, η αγραμματοσύνη και η αγανάκτηση μπορούν να λιπάνουν.

Έλαβα ένα από αυτά τα email που λαμβάνει κανεις και τα προωθεί σε όλους τους γνωστούς του. Σε εμένα το προώθησε ένας καλός μου φίλος, κάπου 15 χρόνια μεγαλύτερός μου, οικογενειάρχης που δούλεψε με την γυναίκα του να χτίσουν μια ζηλευτή και άξια οικογένεια. 

Θέλω να πιστεύω ότι ο φίλος μου αυτός, καλός και σεβαστός, που δεν είναι καθόλου μέσα στην μπλογκόσφαιρα, δεν διάβασε το email που προώθησε, πριν πατήσει το κουμπί να το προωθήσει. 

Το email τιτλοφορείται "Γράφημα του οικονομικού χρέους της Ελλάδας". Ξεκινά με το γνωστό γραφικό του πως ανέβηκε από το 1974 το χρέος, το οποίο είχα δημοσιεύσει εδώ, και επίσης στην χθεσινή μου ανάρτηση εδώ. Μέχρις αυτού του σημείου καλά. 

Μετά όμως το email αυτό προχωρεί να εξηγήσει το ιστορικό της δυστυχίας μας. 

Και το πόρισμα του σκεπτικού του email είναι ότι η Χούντα μας άφησε μια θαυμάσια οικονομία την οποίαν κατέστρεψαν όλοι, από το 1974 και μετά, ως συνεργαζόμενοι με "Εβραίους" και "Εβραϊκές τράπεζες". Δηλαδή, ο καλός μου αυτός φίλος μου προώθησε ένα email που υποστηρίζει πως η Χούντα ήταν καλή, και ότι για όλα μας τα δεινά φταίνε οι ...Εβραίοι. 

ΝΤΡΟΠΗ. 

Ντροπή πια να μη φταίμε σε τίποτα εμείς που ψηφίζαμε τις κυβερνήσεις, ήμασταν μέλη των κυβερνήσεων, βουτήξαμε ότι μπορούσαμε για πάρτη μας 30 χρόνια, και τώρα, όχι μόνο είμαστε αθώοι, όχι μόνο φταίνε άλλοι, αλλά, αυτοί που φταίνε για την κατάντια του Καραγκιόζη είναι όχι ο ίδιος ο Καραγκιόζης, αλλά, οι Εβραίοι. 

Το ηθικό δίδαγμα; Διαβάστε τις μπούρδες που σας στέλνουν πριν τις προωθήσετε. 

Εγώ, ξέροντας αυτόν τον καλό μου φίλο 34 χρόνια τώρα, καταλαβαίνω ότι απλά δεν διάβασε κάτω απ' το γράφημα και το έστειλε έτσι χωρίς να τον αντιπροσωπεύει αυτό που έστειλε. Αλλά, άλλοι που θα λάβουν αυτά που προωθεί κανείς, μπορεί να μην σκεφτούν όπως εγώ και να νομίζουν ότι τα κόπρανα που έλαβαν ηλεκτρονικώς αντιπροσωπεύουν εκείνον που τα έστειλε.

Ιστορικό

Στο εξωτερικό είδαν τον πρωθυπουργό μιας μικρής, διεφθαρμένης, και επικίνδυνης για την διεθνή οικονομία, χώρας, να κάνει έκκληση στα κόμματα της χώρας να ενωθούν σε μια Εθνική κυβέρνηση, και τα κόμματα να βάζουν τα συμφέροντά τους μπροστά από τη λογική και την χώρα τους, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να διαλέξει την ευθύνη του έναντι της εύκολης παραίτησης και να παραμείνει στο καθήκον του, ανασχηματίζοντας την κυβέρνηση για να κατευνάσει τα πνεύματα και να αγοράσει χρόνο.

Αυτά είδαν οι ξένοι.

Το τι είδαμε εμείς, ποσώς ενδιαφέρει κανέναν.

Ούτε έχει τον εγκεφαλικό προγραμματισμό κανείς εκτός Ελλάδος να καταλάβει τι είδαμε εμείς.

Ιδού λοιπόν, σε Ελισαβετιανά Αγγλικά, η ιστορία δυό μαχόμενων φατριών, τα παιδιά των οποίων θα πεθάνουν πριν έρθουν στα λογικά τους οι γονείς.

 

Ποιόν μουντζώνουν οι Έλληνες αυτοί; Αν μουντζώνουν το κτήριο και τους θεσμούς που τους αντιπροσωπεύουν, τότε, μουντζώνουν τους εαυτούς τους. Αν μουντζώνουν τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, τότε, μουντζώνουν τους ψηφοφόρους που ψήφιζαν 30 χρόνια, δηλαδή τους εαυτούς τους. Αυτοί όμως που χρειάζονται το μούντζωμα είναι εκείνοι που έκλεψαν ενεργά, εκείνοι που έκλεψαν παθητικά, εκείνοι που ανέχθηκαν το κλέψιμο και εκείνοι που δεν καταλάβανε ότι γινόταν κλέψιμο και φάγωμα που οδηγούσε σε αδιέξοδο, και εκείνοι που το καταλάβαιναν αλλά έλεγαν "δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Ποιοί είναι αυτοί;

Ακούω δειλά-δειλά μερικούς να λένε και να γράφουν σε κάτι σχόλια, και σε σχόλια κάτω από νέα σε ιστοσελίδες καναλιών, ότι μας λέγαν από την Τρόικα ότι χρειαζόμαστε το μεσοπρόθεσμο για την 5η δόση και για περεταίρω βοήθεια, αλλά τώρα λένε πως θα τα πάρουμε ούτως ή άλλως, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος, δεν θα την αφήσουν την Ελλάδα, και όλα είναι καλά.

Είπε ο Όλι Ρεν ότι θα εκταμιευτούν τα λεφτά, άρα, δεν τρέχει τίποτα. "Ας γυρίσουμε προσκεφάλι και ας συνεχίσουμε τον ύπνο" όπου ροχαλίζουμε σαν τζιτζίκια που δεν χρωστάνε, δεν πληρώνουν! Αυτούς που τα λένε αυτά δεν τους μουντζώνει κανείς;

Μετάφραση

Μετάφραση:

Να δώσει λύση ο λαός γιατί εμείς δεν μπορούμε. Ο λαός είναι ο μόνος που κατέχει τις απαραίτητες γνώσεις οικονομολογίας, διπλωματίας και διαπραγματεύσεων. Ιδιαίτερα όταν είναι αγανακτισμένος. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ρίξει την οποιαδήποτε κυβέρνηση, δηλαδή, ώρα να γίνουμε κυβέρνηση τώρα, να φάμε τα αποφάγια, και σε 6 μήνες τα λέμε πάλι. 

Μετάφραση:

Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πάνε ύπουλα να αναθέσουν στο λαό τις ευθύνες του! Αγανακτισμένοι όλης της Ελλάδας ενωθείτε και ψηφίστε με τις επόμενες εκλογές! Σας το λέγαμε 70 χρόνια να προσχωρήσουμε στην ΕΣΣΔ και είναι ώρα επί τέλους να το κάνουμε! Σηκώστε εσείς τις κόκκινες σημαίες και τηλεφωνάω υπεραστικό στη Μόσχα αμέσως!

Μετάφραση:

Νομίζετε ότι δεν έχω υπομονή; για ξανασκεφτείτε το!

Μετάφραση:

Α-μπε-πμα-μπλομ. Του-κειθε-μπλομ. Α-μπε-μπα-μπλομ-του-κειθε-μπλομ-μπλιμ... μπλιμ... τι έρχεται μετά;

Μετάφραση:

Αωησ σκδξβ ξδ κξβψω ξξ αξσδβλαξ σδννκ νωναδ κν ποξτε ξξασδ νξ σνκη κξηασδβ νκσδξφβω νξκλσβ δξβα νσνκξ

Μετάφραση:

Όταν μείνει κενός ο χώρος της κεντροδεξιάς, μην ξεχάσετε ποιός έπρεπε να ειχε εκλεγεί πρόεδρος και της την φέρανε μπαμπέσικα.

Εν τω μεταξύ:

Απ ευθείας δορυφορική σύνδεση με το Καστρί:

Με θέλεις πάνω στο σταυρό, ή στην πυρά; το κουστούμι γραβάτα μένει; το μαστίγιο θα το κρατάει η Άνγκελα ή η καμαριέρα; ποιός το έγραψε αυτό το σενάριο; διαθήκη μου το άφησε ο μπαμπάς; καλά δεν ξέρει κανείς σ' αυτό το στούντιο τι του γίνεται; είμαστε στο αέρα ή κάνουμε ακόμα πρόβες; Μιλήστε μου κάποιος;

Συζήτηση

Είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα Έλληνα που να μην παραδέχεται σε κάποιο επίπεδο ότι τα θεμέλια και η πραγματικότητα της σχέσης πολίτη-κομμάτων-κράτους στην Ελλάδα είναι πελατειακή και ευκαιριακή. Κι αν κανείς διαφωνεί δεν νομίζω να μπορέσει να διατηρήσει συζήτηση πέρα από ένα-δύο σκαλοπάτια πριν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιο παπαγαλισμό ή κάποιο είδος Ρωμαίικου τσαμπουκά.

Είναι επίσης δύσκολο να βρεις άνθρωπο, Έλληνα ή όχι, που να υποστηρίζει σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε λειτουργικότητα ή βιωσιμότητα ενός πελατειακού πολιτεύματος τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, στον Δυτικό κόσμο.

Όλοι όμως θα συμφωνήσουν ότι αυτή τη στιγμή και για το προβλεπόμενο μέλλον τα συγκεκριμένα κόμματα, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί άνθρωποι και τα υπάρχοντα συστήματα είναι αυτά και αυτοί που υπάρχουν σήμερα. Άλλα και άλλοι δεν υπάρχουν. Κι αν θέλαμε να έχουμε, θα έπρεπε να δημιουργηθούν, και η δημιουργία τους δεν γίνεται ούτε από την μια μέρα στην άλλη ούτε από τον ένα χρόνο στον άλλο.

Θέλουμε δε θέλουμε δηλαδή έχουμε το κράτος που έχουμε, και μια εγκυκλοπαίδεια ιδεών του τι φταίει και του τι θα έπρεπε να γίνει, δεν αλλάζει την πραγματικότητα μέσα από την οποία πρέπει να κινηθούμε.

Στην "Ευρωπαϊκότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να φερθούμε υπεύθυνα με τους εταίρους μας και να κάνουμε ότι μας λένε, μια που δεν κάνουμε τίποτα από μόνοι μας. Στην "Ελληνικότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν κάποιου είδους επανάσταση, από αποχώρηση από την Ευρωζώνη μέχρι άρνηση του χρέους.

Το μέλλον λίγο θα έχει να κάνει με το ποιός έχει δίκιο, ή με το ποιός και πως θα μας αναγκάσουν να κάνουμε τι. Το μέλλον θα γραφτεί, κατά την γνώμη μου με καταλύτη και γνώμονα το αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι οι Έλληνες, όχι μόνο δεν συμφωνούν ο ένας με τον άλλον, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή πειθαρχεία σαν υπεύθυνος λαός, αλλά, χωρίζονται σε στρατόπεδα τα οποία ενεργά λειτουργούν όχι προς μια λύση αλλά προς την αρχή της εναντίωσης προς οποιονδήποτε διαφωνεί.

Τα κόμματα είναι ανίκανα να ενωθούν γιατί η φύση τους είναι να υπάρχουν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών τους, τα οποία αντιτίθενται το ένα στο άλλο. Και αν ακόμα τα κόμματα ενωνόντουσαν με κάποιο θαύμα, θα ήταν αυτό μάταιο γιατί οι πελάτες τους θα τους εγκατέλειπαν.

Αμφιβάλω αν οι Όλι Ρεν της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν την ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν και να το εκτιμήσουν αυτό το απλό γεγονός. Ότι η Ελλάδα δεν έχει πολίτευμα και κόμματα και πολίτες, αλλά μια αγορά-πανυγύρι με τα μαγαζιά-πάγκους της και τους πελάτες τους. Τα πράγματα στην Ελλάδα ίσως να είναι πολύ χειρότερα και πολύ απλούστερα από αυτά που αναλύουν γύρω από τα τραπέζια τους οι Ευρωπαίοι.

Και κανένας δεν θα χαρεί περισσότερο από εμένα αν οι Έλληνες αποδείξουν ότι δεν έχω δίκιο, και μπορέσουν να "αφήσουνε κατά μέρος (τουλάχιστον προσωρινά) την απόδοση ευθυνών (ο ένας στον άλλον και ουχί για τους αποπάνω) και να κάτσουνε να συζητήσουνε και να σκεφτούνε τι θέλουνε από την κοινωνία τους, πως τη θέλουνε, που θέλουνε να πάει. Τότε να βρούνε την κατάλληλη λύση, η οποία θα είναι κατά το δυνατόν ευρέως αποδεκτή", για να αντιγράψω κατά λέξη την απάντηση της Εσκαρίνας στο μπλογκ της. ΜΑΚΑΡΙ να γίνει έτσι!

1. Greece (CCC rating)
2. Jamaica (B-)
3. Ecuador (B-)
4. Pakistan (B-)
5. Grenada (B-)
6. Fiji (B-)
7. Belarus (B)
8. Argentina (B)
9. Belize (B)
10. Ghana (B)

Συνέχεια

...και η ζωή συνεχίζεται.