Bond

 

Ίσως μερικοί αναγνώστες να αναρωτούνται πως δεν έχω κάνει ακόμα σχετική ανάρτηση αν και έχουν περάσει κιόλας 15 μέρες από την αρχή του Έτους Μηδέν, από την ημέρα όταν ανακηρύχτηκε  Βασιλιάς του Σύμπαντος ο πιο ηλίθιος, αγράμματος, ρατσιστής, μισογύνης, φασίστας, ναζί, μαλάκας ο οποίος μέρα με τη μέρα φέρνει ήδη τον κόσμο κοντύτερα στην καταστροφή.

Υπάρχουν δύο λόγοι που δεν έχω κάνει ακόμα σχετική ανάρτηση.

Ο ένας είναι ότι ακόμα συλλέγουμε πληροφορίες για την απανωτή επιχείρηση «Σοκ-Δέος-Επανάληψη» που εξελίσεται.

Ο άλλος είναι ότι υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχολούμαστε.

Παραδείγματος Χάριν,

Οι ημέρες και τα έργα του μυστικού πράκτορα Μποντ, Τζέημς Μποντ, 007.

Ο πράκτορας James Bond, 007, εμφανίστηκε σε 26 ταινίες τα 59 χρόνια από το 1962 ως το 2021.

Η ταινία του 1983 Never Say Never Again με τον Sean Connery, δεν θεωρείται μέρος των κυρίως ταινιών μια και η παραγωγή έγινε από εκτός της «οικογένειας» των κυρίως ταινιών του James Bond.

Η ταινία του 1967 Casino Royale ήταν κωμωδία με πολλά αστέρια του κινηματογράφου, με τον Woody Allen ως τον «κακό» της ταινίας (the villain).

Ηθοποιοί που έπαιξαν τον James Bond
Sean Connery: 7 ταινίες (6+1)
Roger Moore: 7 ταινίες
Daniel Craig: 5 ταινίες
Pierce Brosnan: 4 ταινίες
Timothy Dalton: 2 ταινίες
George Lazenby: 1 ταινίa

Κάθε ταινία είχε μια ηθοποιό που γινόταν σταρ δίπλα στον Μποντ:
The Bond girl.


Και, κάθε ταινία είχε έναν τρελό αρχιεγκληματία που απειλούσε τον κόσμο:
The Bond villain.

		James Bond	Bond girl	Villain	Director
1962	Dr. No	Sean Connery	Ursula Andress	Joseph Wiseman	Terence Young
1963	From Russia with Love	Sean Connery	Daniela Bianchi	Lotte Lenya	Terence Young
1964	Goldfinger	Sean Connery	Honor Blackman	Gert Fröbe	Guy Hamilton
1965	Thunderball	Sean Connery	Claudine Auger	Adolfo Celi	Terence Young
1967	You Only Live Twice	Sean Connery	Mie Hama	Donald Pleasence	Lewis Gilbert
1967	Casino Royale	Peter Sellers, David Niven	Ursula Andress	Woody Allen	Val Guest, Ken Hughes, John Huston
1969	On Her Majesty's Secret Service	George Lazenby	Diana Rigg	Telly Savalas	Peter R. Hunt
1971	Diamonds Are Forever	Sean Connery	Jill St. John	Charles Gray	Guy Hamilton
1973	Live and Let Die	Roger Moore	Jane Seymour	Yaphet Kotto	Guy Hamilton
1974	The Man with the Golden Gun	Roger Moore	Britt Ekland	Christopher Lee	Guy Hamilton
1977	The Spy Who Loved Me	Roger Moore	Barbara Bach	Curd Jürgens	Lewis Gilbert
1979	Moonraker	Roger Moore	Lois Chiles	Michael Lonsdale	Lewis Gilbert
1981	For Your Eyes Only	Roger Moore	Carole Bouquet	Julian Glover	John Glen
1983	Octopussy	Roger Moore	Maud Adams	Louis Jourdan	John Glen
1983	Never Say Never Again	Sean Connery	Kim Basinger	Klaus Maria Brandauer	Irvin Kershner
1985	A View to a Kill	Roger Moore	Tanya Roberts	Christopher Walken	John Glen
1987	The Living Daylights	Timothy Dalton	Maryam d'Abo	Joe Don Baker	John Glen
1989	Licence to Kill	Timothy Dalton	Carey Lowell	Robert Davi	John Glen
1995	GoldenEye	Pierce Brosnan	Izabella Scorupco	Sean Bean	Martin Campbell
1997	Tomorrow Never Dies	Pierce Brosnan	Michelle Yeoh	Jonathan Pryce	Roger Spottiswoode
1999	The World Is Not Enough	Pierce Brosnan	Denise Richards	Sophie Marceau	Michael Apted
2002	Die Another Day	Pierce Brosnan	Halle Berry	Toby Stephens	Lee Tamahori
2006	Casino Royale	Daniel Craig	Eva Green	Mads Mikkelsen	Martin Campbell
2008	Quantum of Solace	Daniel Craig	Gemma Arterton	Mathieu Amalric	Marc Forster
2012	Skyfall	Daniel Craig	Bérénice Marlohe	Javier Bardem	Sam Mendes
2015	Spectre	Daniel Craig	Léa Seydoux	Christoph Waltz	Sam Mendes
2021	No Time to Die	Daniel Craig	Léa Seydoux	Rami Malek	Cary Joji Fukunaga

 

Και μην ξεχνάμε και την ταινία του 1967:

Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000

με τον καλό μας άνθρωπο, τον Θανάση Βέγγο.
και του 1969:
Θου - Βου φαλακρός πράκτωρ. Επιχείρησις: Γης Μαδιάμ

Ίσως να είναι πλέον ώρα ο Τζέημς να έρθει πάλι να μας σώσει. Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο Τζέημς Μποντ μας τελείωσε. Τον σκότωσαν στο τέλος της τελευταίας του ταινίας το 2021. Γιατί τον σκότωσαν; Τι ανόητη ερώτηση! Επειδή μπορούσαν. Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μου για το έργο στην imdb, εδώ: https://www.imdb.com/review/rw7728742/

~~~

Διαχειρισμοί

 

Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η «δεξιά»,  όπως και, κυρίως, το μίσος κατά κάθε είδους και κατηγορίας μεταναστών, (όπου όλα τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους είδη μεταναστών και προσφύγων τα ρίχνουν, παραπλανητικά, σε ένα κουβά), αλλάζει το πρόσωπο και χαρακτήρα των κοινωνιών του πλανήτη. Διαλύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλάζει ριζικά το πρόσωπο των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, όπως μοιρολόγησα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Ναι, η αγραμματοσύνη, άγνοια και ηλιθιότητα παίζουν κεντρικό ρόλο, αποδυναμώνοντας την ικανότητα άμυνας κατά της δημαγωγίας και ολιγαρχίας, αλλά αυτά δεν είναι τα αίτια –αυτά είναι τα αποτελέσματα. 

Έχουμε ξεπεράσει πλέον το επίπεδο απλότητας από το οποίο μπορούσαμε να λέμε: «Α! είναι ηλίθιοι!», «Α! είναι αγράμματοι!», «Α! είναι φασίστες!», «Α! δεν αρέσει στον κόσμο η μενταλιτέ γουώκ!», «Α! δεν αρέσει στον κόσμο η μενταλιτέ νεο-παλαιο-πάνω-κάτω-φιλελευθερισμός με τζατζίκι και πατάτες!», ροζ με λαχανί πουά, κλπ. 

Κάτι πολύ βαθύτερο, πλατύτερο και πιο πολύπλοκο συμβαίνει. 

Ίσως βλέπουμε τα αποτελέσματα του ότι κάπου 30%-με-60% των ανθρώπων στον «Δυτικό» κόσμο δεν διακρίνουν πλέον φως ή ελπίδα στο «μέλλον». Δεν βλέπουν οι περισσότεροι κάποιο «μέλλον». Δεν γίνεται κατανοητή κάποια οποιαδήποτε μεθοδολογία και λογική μέσω των οποίων να δει η πλειοψηφία, να βρει δρόμο, για κάποιο «μέλλον», και είναι θυμωμένοι μέσα στην απογοήτευση, ψάχνοντας να βρουν ποιός και τι φταίει (και πάντα φταίει κάποιος άλλος).

Ιστορικά, τέτοια προβλήματα τα έλυναν οι κοινωνίες και η φύση με τρομερούς αφανιστικούς πολέμους, ή εξολοθρευτικές πανδημίες… και φτου απ’ την αρχή. 

Τώρα όμως πρόκειται για 8,2 δισεκατομμύρια νοματαίους. Πόλεμοι και πανδημίες θα πρέπει να διαγράψουν κάπου τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπους για να ξεκινήσει πάλι η αυταπάτη της φροντίδας και της παιδείας στις κοινωνίες σε διαχειρίσημα επίπεδα. Οταν γεννήθηκα το 1958 ζούσαν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Σήμερα, 67 χρόνια αργότερα, ζουν 8,2 δισεκατομμύρια. Αύξηση 206% σε τρεις γενεές. Πριν 2.000 χρόνια ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 300 εκατομμύρια, 27 φορές λιγότεροι απο σήμερα. Οι μισοί από τα 8,2 δισεκατομμύρια σήμερα, επιζούν με λιγότερα από 6 Ευρώ την ημέρα και από αυτούς το 20% επιζούν με λιγότερα από 2 Ευρώ την ημέρα. Δέκα τοις εκατό των ανθρώπων πεινάνε καθημερινά.

Το πρόβλημα του προς τα που θα κατευθυνθούν οι κοινωνιες, στην Δύση, άρχισε να φαίνεται επείγον και άμεσο το 2015, πριν δέκα χρόνια, με την Brexit στην Ευρώπη και τον Τραμπ στην Βόρειο Αμερική. Ακολουθήθηκε από μια πανδημία η οποία έκανε τον κόσμο να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν μπορούνε λέει να μένουνε στο σπίτι τους και να φοράνε μάσκες. Τα κοινωνικά δίκτυα στο κινητό τους, στην παλάμη τους, πρέπει λέει να τα παίζουνε με τον αντίχειρά τους περπατώντας στον δρόμο, όχι κλεισμένοι στο σπίτι. Και πόσες φωτογραφίες μπορούν να πάρουν μέσα στο σπίτι να ανεβάσουν να πούνε «κοίτα που είμαι!» –κάπου πρέπει να πάνε, να πάρουνε φωτογραφίες να ανεβάσουν από ‘κει, και από 'κει να πούνε: «κοίταχτε που είμαι!».

Σήμερα είναι πλέον φως-φανάρι ότι ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά, βουλιάζοντας σε προβλήματα που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε ή φαντάστηκε, και καθώς βουλιάζουν στην ψυχομιζέρια τους δεν έχουν την γνώση του πως να βγουν από τον βούρκο της μοναχικά-αυτοϊκανοποιούμενης ανικανότητας που έχτισαν.

Αν μια τάση που λειτουργεί εναντίων της κοινωνικής ισότητας και ευημερίας προκαλείται από έναν «ιό» / «μικρόβιο» / «δηλητήριο» (όπως παραδείγματος χάριν η δημαγωγία εις όφελος ολιγαρχίας), η αποτελεσματικότητα της επίθεσης αυτής, και το πόσο εύκολα ή γρήγορα αποσυντίθεται μια κοινωνία, εξαρτάται από την άμυνα, από την αυτοανοσία, που είναι χτισμένη στην δομή της κάθε κοινωνίας. Αν τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία μπορούν να αμυνθούν μαζί, ή ξεχωριστά. Το «μαζί» διατηρεί την κοινωνία ενώ το «ξεχωριστά» την διαλύει. Όσο περισσότερο εγω-κεντρική η κατανόηση των προβλημάτων, τόσο περισσότερο αποδομεί την κοινωνία.

Κατά προσδιορισμό, το απόλυτο «Εγώ» είναι αντίθετο του απόλυτου «Μαζί», και, το εκάστοτε ισοζύγιο μεταξύ των δύο, ανάμεσα στα δύο, καθορίζει την αντοχή μιας κοινωνίας.

Ο βαθμός απομάκρυνσης ή προσέγγισης μεταξύ του «εγώ έχω δίκιο, εσύ έχεις άδικο», από την μια μεριά, και του «ας βρούμε πως η δική σου άποψη και η δική μου, μαζί, μπορούν να προσδιορίσουν μια γενικότερη οπτική», από την άλλη. 

Βέβαια, ο απόλυτος εχθρός της προόδου είναι η αναποφασιστικότητα. Η αναποφασιστικότητα είναι ο καρκίνος που αποδυναμώνει την οποιαδήποτε πρόοδο.

Η αναποφασιστικότητα είναι το αποτέλεσμα της δυσβάσταχτης, της αφόρητης προσπάθειας επιλογής ανάμεσα σε πιθανότητες διαφορετικών πράξεων. Η ανικανότητα επιλογής μιας μεταξύ διαφόρων πράξεων και προτεραιοτήτων. Η απραξία. Το κλείσιμο στην μοναξιά, και η επιστροφή στο καβούκι. Η επιστροφή στην σπηλιά.

Από που και πως ξεκινά η αποδυνάμωση μιας κοινωνίας και ενός κράτους;
Από το κάθε άτομο:
Την αντιμετώπιση του ατόμου από το σύνολο,
Την αντιμετώπιση του συνόλου από το άτομο.
Την κότα και το αυγό υπό την αρχή που λέγεται εντροπία.

Ανέκαθεν ο άνθρωπος χρειάζεται τεχνητή και χημική βοήθεια για να ξεγελάσει τον νου του στο να μην συνειδητοποιεί «μοναξιά»: λογοτεχνία, τέχνη, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, μαριχουάνα, ταμπάκο, αλκοόλ, ναρκωτικά, δημαγωγία… Σε αυτά τώρα προστέθηκε η ψηφιακή αυταπάτη μέσω προσωπικών συσκευών. Και η διαχείριση της συνοχής μιας κοινωνίας ξεχαρβαλώνεται πλέον πλήρως. Η χαριστική βολή είναι η λεγόμενη «Τεχνητή Νοημοσύνη» η οποία στην πραγματικότητα υποθάλπει και προωθεί το αντίθετο της νοημοσύνης με σκοπό της εξομοίωση όλων, στον στόχο του καταναλωτισμού μαζικής παραγωγής. Μια κατάσταση όπου η λεγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη εκλαμβάνεται σαν πολύτιμοι λίθοι αντί αυτό που είναι στην πραγματικότητα: πολύχρωμες χάντρες.

Όταν η αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας στο να ικανοποιεί το άτομο υπερβαίνει την αποτελεσματικότητα της διανόησης του ατόμου προς την διαχείρηση της σκέψης στην επιλογή του πως να πράξει κανείς σαν μέρος ενός συνόλου, το σύνολο υποφέρει και αποσυντίθεται μέσα σε μοναξιά. Ένα άτομο που παραμένει αναποφάσιστο, παραδομένο στην απατηλή ζεστασιά τεχνολογίας εστιασμένης προς την προσωπική ικανοποίηση, το άτομο σβήνει μόνο του. Σιγά-σιγα... περιβλημένοι όλοι με ατομικές φαντασιακές, ψηφιακές, απομεμακρυσμένες, διαχωρισμένες κοινωνικές σχέσεις, σε μια αυταπάτη σύνδεσης με άλλους, μια αυταπάτη εκπλήρωσης του πόθου για επαφή και αρμονική σύμπνοια... όπου το νόμισμα των συναλλακτικών σχέσεων είναι η ανάγκη να μην γίνει συνειδητή η μοναξιά.

~~~

Οι δύο παραπάνω εικόνες
επιλεγμένες από το κινηματογραφικό έργο του 2023:
Daddio (Ελληνικός τίτλος: Μόνοι στη Νέα Υόρκη)
με τους Σων Πεν και την Ντακότα Τζόνσον,

Συγγραφή και σκηνοθεσία Κρίστι Χωλ.

(Ενώ ο Αγγλικός τίτλος έχει άμεση σύνδεση με το βαθύτερο νόημα του έργου,

ο Ελληνικός τίτλος φυσικά χάνει τον στόχο κατά χιλιόμετρα.)

Οι υπόλοιπες εικόνες στην ανάρτηση είναι από Google, images,
ερευνα με λέξεις κλειδιά: dystopian, urban, loneliness.

Στην εικόνα του ατόμου στην γωνία (δεν έχει σημασία αν είναι αγόρι ή κορίτσι)
έκανα μια μικρή επέμβαση με το Adobe Photoshop για να δώσω μια ζεστή χρωματική απόχρωση
στα γυαλιά τεχνητής πραγματικότητας ώστε να δοθεί η αίσθηση πως η τεχνητή πραγματικότητα
μεταφέρει αισθησιακά το άτομο μακριά από την νεκρή, κενή, σκοτεινή ψύχρα στην οποία βρίσκεται.

~~~

Κατάρρευση

«Αυτοί οι κατασκευαστές της Ευρώπης ήταν οι άνθρωποι που ξεκίνησαν τη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ιδρύοντας το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1949 και ιδρύοντας την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1950 και την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1957. 

Αυτοί οι άνθρωποι του διαλόγου, που είχαν ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν εμπειρία από πρώτο χέρι από μια σειρά ευρωπαϊκών πολιτισμών, ήταν οι πρωτοπόροι μιας Ευρώπης της ειρήνης που βασίζεται στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.»

Η Ιδέα της Ένωσης των Κρατών της Ευρώπης γεννήθηκε τις δεκαετίες μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου με το σκεπτικό ότι θα ήταν πιο δύσκολο να ξεκινήσει ποτέ καινούργιος πόλεμος στην Ευρώπη αν τα κράτη της Ευρώπης ήταν ενωμένα, οικονομικά.

Από την δεκαετία των 1960 πέρασαν 30 χρόνια συνεχών προσπαθειών και εξελίξεων σκεπτικού και οργάνωσης μέχρι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αρχικά αναφερόμενη ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, να γίνει πραγματικότητα τον Ιανουάριο του 2002.

Και, από την αρχή υπήρχαν εμφανή προβλήματα και ατέλειες:

• Η κεντρική κυβέρνηση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλες, δεν είχε ουσιαστική δύναμη να εφαρμόσει τις αποφάσεις του.
• Δεν υπήρχε κοινός Ευρωπαϊκός στρατός για την άμυνα της Ένωσης.
• Δεν συμπεριελήφθησαν όλα τα κράτη της Ένωσης στην Ευρωζώνη του κοινού νομίσματος, του Ευρώ. Ο εμφανέστερος απών ήταν το Ενωμένο Βασίλειο.
• Ενώ το κόστος ζωής ήταν παρεμφερές στα κράτη της Ευρωζωνης, οι αποδοχές των εργαζομένων δεν ήταν. Παραδείγματος χάριν, στην Ελλάδα, η αγοραστική δύναμη των πολιτών ήταν κοντά στο 25% με 35% της αγοραστικής δύναμης στην βορειοδυτική Ευρωζώνη και στην Ιταλία γύρω στο 50% με 60%.
• Τα κύρια προβλήματα που αντιμετώπισε η Ένωση, εκτός από την ανισότητα σε αγοραστική δύναμη των πολιτών, ήταν ο ιστορικός εθνικισμός, και ο πολιτιστικός ρατσισμός.
• Ιδιαίτερο πρόβλημα ήταν και είναι η νόμιμη και η παράνομη μετανάστευση από περιοχές εκτός της Ευρώπης: Την Αφρική, την Μέση Ανατολή και Αφγανιστάν και Πακιστάν. Όμως και η απόλυτα νόμιμη μετακίνησης εργατικού δυναμικού όλων των στρωμάτων μέσα σε κράτη της Ε.Ε. έφερε πολιτιστική και ρατσιστική δυσφορία και προκάλεσε την θετική ψήφο για Brexit.
• Το 2015 το Ενωμένο Βασίλειο ψήφισε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα χρόνια μετά το 2020, η «επέλαση» της δεξιάς σε κάθε κράτος, κυρίως την Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία έβαλε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάτω από ένα σύννεφο αμφισβήτησης.

Σήμερα, στις αρχές του 2025, τα αιχμηρά και άμεσα προβλήματα παρουσιάζονται με το ότι:

• Κατέρρευσε η κυβέρνηση της Γερμανίας και αναμένεται υπερίσχυση της δεξιάς,
• Καταρρέει η κυβέρνηση της Γαλλίας με αναμενόμενη υπερίσχυση της δεξιάς,
• Η κυβέρνηση της Ιταλίας είναι ήδη συνεργασία ακροδεξιών και δεξιών κομμάτων και το χρέος της Ιταλίας πλησιάζει τα τρία τρισεκατομμύρια Ευρώ –εάν το Ιταλικό χρέος γίνει αβίωτο ή προβληματικό μπορεί να «τινάξει στον αέρα» την Ευρωπαϊκή οικονομία,
• Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί «φούσκα» αξιών ακινήτων, αγοραστική και ενοικίων, παρεμφερής με την «φούσκα» που προκάλεσε το κράχ του 2007-2008 στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής. Επίσης, η Ελληνική κεντροδεξιά κυβέρνηση δεν  αντιμετωπίζει πλέον λειτουργούσα αντιπολίτευση στην Βουλή. Τέλος, οι Ελληνικές Τράπεζες δεν αντιμετωπίζουν κανέναν έλεγχο ούτε από την κυβέρνηση ούτε από τον Άρειο Πάγο ή το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Το κύμα της δεξιάς που καταλαμβάνει την Ευρώπη, φέρνοντας εθνικισμό και απομονωτισμό, βασίζεται στην πρωτοφανή έλλειψη μόρφωσης και κριτικής σκέψης που φέρνουν σαν αποτέλεσμα την αποδοχή παραπληροφόρησης και ψευδών δηλώσεων που με την σειρά τους κατευθύνουν το «ξεχαρβάλωμα» των κοινωνιών.

Η ηθελημένη άγνοια και αμορφωσιά

παρουσιαζόμενα ως δικαιωματικά,

είναι πρωτόγνωρα στην Ιστορία.

Το ιδεώδες της ειρηνικής ένωσης αποδυναμώνεται με ραγδαίους ρυθμούς εις όφελος του εχθρικού απομονωτισμού.

Με την επίσημη πλέον επιλογή ακροδεξιάς ολιγαρχίας/δικτατορίας και ρατσισμού στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, τα αναμενόμενα για το μέλλον της Ευρώπης, που ήδη αντιμετωπίζει τα προαναφερθέντα προβλήματα, είναι αμφίβολα και οι προοπτικές ειρήνης και ευημερίας σκοτεινές.

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη της επέλασης της δεξιάς στην Ευρώπη και στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής; Πέφτουνε απανωτές εξηγήσεις και αναλύσεις περί φιλελευθερισμού, νεοφιλελευθερισμού, αγορών και λοιπά, μια που είναι γνωστό το ότι το να είναι κανείς φίλος της ελευθερίας είναι κακό πράμα (ναι, ειρωνεύομαι, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που πιπιλάει ο κόσμος χωρίς να ενδιαφέρεται καν τι σημαίνουν στην ετυμολογία τους). Η πραγματικότητα είναι μάλλον πολύ απλούστερη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός και η πλεονεξία, είναι φυσικά ένστικτα. Καταπολεμούνται μόνο από το πνεύμα. Ασθενές πνεύμα, έλλειψη μόρφωσης και κριτικής σκέψης φέρνει την «δεξιά». Τίποτα οικονομοφιλοσοφικά και συνωμοτικά. Απλή βλακεία και ιδιωτεία (thanks, R 😊) οφειλόμενη σε αγραμματοσύνη. Ο κόσμος αναδεικνύει αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν κατά πλειοψηφία.

...and who the fuck elected YOU to anything?

~~~

Φαντασία

 

Λέγεται, χωρίς να είναι εξακριβωμένο ότι το είπε εκείνος που νομίζουμε ότι το είπε, πως ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος, ένας Γερμανός Εβραϊκής καταγωγής που τον έλεγαν Άλμπερτ, είπε κάποτε: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.»

Τό ΄πε-δεν-τό ‘πε αυτό ο Άλμπερτ, κάποιος τό ‘πε, αλλιώς δεν θα λεγότανε ότι λέχθηκε.
Ίσως να τό ‘πε κάποιος παρανοϊκός, περήφανος για την παράνοιά του.

Υποθέτω λοιπόν ότι είμαι κι’ εγώ παρανοϊκός επειδή, ενώ από ντουζίνες αναρτήσεις μου που διαπραγματεύονται επιστήμη και κοσμολογία τα τελευταία 15 χρόνια, καμία δεν έχει λάβει σχόλιο συζήτησης ή διευκρίνισης, εγώ επιμένω να τις γράφω τις αναρτήσεις αυτές χωρίς στατιστική προσδοκία να ενδιαφέρουν κανέναν 😊

Αυτό το οποίο ξέρουμε ότι πράγματι το είπε ο Άλμπερτ είναι ότι «Η φαντασία είναι περισσότερο σημαντική από την γνώση». Ρήση η οποία υποθέτω πως σημαίνει ότι η φαντασία είναι η μητέρα της γνώσης, με την έννοια ότι ενώ ένας γιατρός γνωρίζει πως να σώζει ζωές, το επάγγελμα του δασκάλου είναι πιο σημαντικό από το επάγγελμα του γιατρού, επειδή χωρίς δασκάλους κανείς δεν  θα διδασκόταν πως να γίνει γιατρός. Με την ίδια Αρχή, χωρίς φαντασία δεν θα ενδιαφερόταν ποτέ κανείς για το αν αυτά που φαντάζεται μπορεί να είναι επιτεύξιμα. Και δεν θα έμπαινε στον κόπο να κάνει έρευνα για να βρει αποδεικτικά στοιχεία, και μεθόδους. Επιστήμη.

Η φυσική δίψα του νου για κατανόηση.
Απαραίτητη για την επιβίωση.
Άλλωστε, ο Άλμπερτ είπε επίσης ότι «Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις απλά, δεν το καταλαβαίνεις αρκετά καλά.».
Η Ενέργεια ισούται με την μάζα, πολλαπλασιασμένη επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός. Απλό.
Το είχε καταλάβει καλά ο άνθρωπος.
Είχε βέβαια IQ γύρω στο 160. 

Τι θα είχε συμβεί άραγε, αν, καθώς καθόσασταν στην σπηλιά σας κοιτώντας την ζωγραφική στον τοίχο, αναγκασμένοι να κυνηγήσετε ζώα κα να μαζέψετε φυτά για να φάτε, να πάτε στο ποτάμι ή στην πηγή για νερό… πως θα είχε εξελιχθεί το μέλλον αν είχατε φανταστεί τηλεόραση, βρύση στην κουζίνα, ψυγείο και σούπερμάρκετ… Και ποπ κορν. Έξι-εφτά χιλιάδες χρόνια αργότερα ίσως και να είχαν γίνει πραγματικότητα οι φαντασίες σας.

Και… μια που ιδού, έχουν γίνει αυτά τα φανταστικά πράγματα πραγματικότητα, φτάσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψουμε και να κάνουμε, εφ' όσον παίζουνε Τούρκικα και Βραζιλιάνικα σήριαλ στο μπανιστίρ ντουλάπ, και χτυπάει το κουδούνι όταν έρθει η πίτσα.

Ή μήπως υπάρχει;

Σκεφτείτε πως βλέπετε τις φωτιές που έχουν ανάψει άλλοι άνθρωποι, αλλοι κυνηγοί σαν κι' εσάς, πολύ μακριά, και τις βλέπετε σπαρμένες στον ουρανό την νύχτα. Μετά από χιλιάδες χρόνια τα δισέγγονά σας κατάλαβαν ότι αυτά δεν είναι μακρινές φωτιές κυνηγών στο στερέωμα, όπου ψήνουν το φαγητό τους εκείνοι που είναι άγνωστοι σ' εμάς. Είναι μικρές τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας. Και η μέρα φέγγει από τις τρυπίτσες. 

Και αργότερα, τα δισέγγονα των δισεγγόνων αναρωτήθηκαν πόσο μακριά είναι άραγε αυτές οι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας και αναρωτήθηκαν αν θα μπορούσαμε ποτέ να πετάξουμε σαν πουλιά και να φτάσουμε να τις δούμε από ψηλά, από κοντά, και να δούμε μάλιστα τι υπάρχει πίσω από την κουβέρτα της νύχτας. Και από τι είναι φτιαγμένη η κουβέρτα... και πως απλώνεται ανελλιπώς κάθε μέρα στο στερέωμα για να έρθει η νύχτα.

Τώρα, βέβαια, ξέρουμε ότι δεν είναι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας, αλλά το κάθε ένα από αυτά τα χιλιάδες φωτάκια στον ουρανό είναι άστρα, ήλιοι σαν τον δικό μας, μερικοί μάλιστα είναι δεκάδες και εκατοντάδες φορές μεγαλύτεροι από τον δικό μας, και είναι τόσο, μα τόσο μακριά που φαίνονται σαν κουκκίδες μέσα στην νύχτα. Και οι χιλιάδες αυτοί ήλιοι βρίσκονται μόνο στην τοπική γειτονιά μας, του Γαλαξία μας, ενός από τρισεκατομμύρια Γαλαξίες στο Γνωστό Σύμπαν.

Δεν αφήνω ποτέ να ξεχάσουμε ότι κάθε άστρο που βλέπουμε στον ουρανό, το βλέπουμε σε διαφορετική χρονολογία του παρελθόντος, ανάλογα με την απόσταση του κάθε ενός βάση της οποίας απόστασης καθορίζεται το πόσα χρόνια κάνει το φως του κάθε ενός από τα άστρα να φτάσει σ' εμάς. Κάθε φορά που κοιτάμε τον ουρανό, βλέπουμε το παρελθόν. Διαφορετική στιγμή του παρελθόντος για κάθε άστρο.

Στις αναρτήσεις μου που πραγματεύονται την επιστήμη και την κοσμολογία δίνω πάντοτε θεμελιώδη και ριζική σημασία στην κατανόηση του Χρόνου. Τι είναι Χρόνος (επειδή η αίσθηση της διάρκειας του χρόνου όπως την συνειδητοποιούμε, είναι μια αυταπάτη).

Συγκεκριμένα, κατανόηση του ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χώρο τριών διαστάσεων όπου γεγονότα εξελίσσονται σε γραμμικό χρόνο, στο πριν-τώρα-μετά, αφ' ενός, και αφ' εταίρου της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χωροχρόνο, όπου ο χώρος και ο χρόνος είναι «ένα», και όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, δηλαδή όλα τα γεγονότα, από αρχής έως τέλος του Σύμπαντος συνυπάρχουν ταυτόχρονα. 

Όπου, δηλαδή, η αίσθηση του χρόνου των 13,8 δισεκατομμυρίων ετών από την αρχή του Σύμπαντος, ή του μέσου όρου 80 ετών της ζωής του καθενός μας, δεν έχει σημασία αν είναι 13,8 τρισεκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια ή ένα δευτερόλεπτο. Ογδόντα χρόνια ή ένα λεπτό. Αυτό, το πόσο αδιάφορη και άνευ σημασίας είναι η αίσθηση του μήκους και της διάρκειας του χρόνου, ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να το συλλάβει σαν πρόταση. Ίσως επειδή αν το κατανοήσει, θα σταματήσει να υπάρχει, ...χάνοντας το νόημα της Ύπαρξης.

Αδυνατεί να καταλάβει ότι η κατανόηση του χωροχρόνου αφαιρεί την σημασία (και τον φόβο) του θανάτου. Αφαιρεί τον θάνατο.  Το επιτυγχάνει αυτό αφαιρώντας την απαραίτητη κατάσταση η οποία διοχετεύει την κατανόηση της Ύπαρξης (Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω) εφ’ όσον για να επιτελεστεί η διδαδικασία της σκέψης είναι απαραίτητο ο χρόνος να είναι γραμμικός με πριν-τώρα-μετά –όπου πάντα συνειδητοποιούμε την ύπαρξη του πριν όταν φθάνουμε στο μετά, από όπου να παρατηρήσουμε το πριν. Γνωρίζουμε ακριβώς τι γίνεται όταν έρθει ο θάνατος. Από χώρο συν γραμμικό χρόνο μεταλλάζουμε στον χωροχρόνο.

Η Ταχύτητα του Φωτός δεν είναι ταχύτητα και το φως δεν είναι φως. Το φως είναι ενέργεια και η ταχύτητα Υπάρχει μόνο, σχετικά, τοπικά, στην Ύλη. Όσο κοντύτερα βρισκόμαστε στην «Ταχύτητα του Φωτός» τόσο μικρότερες γίνονται οι αποστάσεις. Ο κοντινότερος σε εμάς Γαλαξίας της Ανδρομέδας απέχει από εμάς 2 εκατομμύρια έτη φωτός. Όμως αν ταξιδέψουμε από τον Γαλαξία μας στον Γαλαξία της Ανδρομέδας με ταχύτητα 99,999…% της ταχύτητας του φωτός δεν θα φτάσουμε εκεί σε 2 εκατομμύρια χρόνια αλλά σε ένα δευτερόλεπτο. Και όταν επιστρέψουμε στην Γη, για εμάς θα έχουν περάσει δύο δευτερόλεπτα αλλά στην Γη θα έχουν περάσει 4 εκατομμύρια χρόνια.

Κι, αν ταξιδέψουμε με 100% την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος σταματά να κυλά. Γίνεται Χωροχρόνος.

Από την δημιουργία του Σύμπαντος έως σήμερα έχουν περάσει 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, ή ένα δευτερόλεπτο, ή μηδέν. Η αίσθηση του πόσος χρόνος έχει περάσει είναι ανούσια όσον αφορά το Όλον του Σύμπαντος, και σχετική μόνο με εμάς που αισθανόμαστε στον οργανισμό μας με το οργανικό μας μυαλό την διάρκεια που αποδίδουμε στον χρόνο.

Αν θέλετε να αισθανθείτε το ασύλληπτο μεγαλείο της Ύπαρξης και συνάμα να καταστήσετε τον Θάνατο ανούσιο, προσπαθήστε να κατανοήσετε τον Χωροχρόνο. 😊

Χορέψτε ένα αρμονικό βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια, μαζί και συνάμα με όλους και με όλα και με ότι Υπήρξε, ή έζησε, ή πρόκειται να Υπάρξει, ή να ζήσει.

 

Και, καθώς χορεύετε αυτό το υπέροχο βαλς ανάμεσα στ’ Αστέρια, με όλα όσα συνέβησαν στο Σύμπαν και όλα όσα πρόκειται να συμβούν στο Σύμπαν, όλα ταυτόχρονα, τότε κατανοήστε ότι αυτά που έγραψε ή θα γράψει η Ιστορία δεν είναι τα μόνα που συνέβησαν ή θα συμβούν, επειδή στον Χωροχρόνο συμβαίνουν ταυτόχρονα όλες οι άπειρες πιθανότητες του τι είναι δυνατόν να συμβεί. Πιθανότητες όπως ότι οι γονείς σας ζούν ακόμα ή ότι οι πρόγονοί σας δεν γεννήθηκαν ποτέ. Ότι είστε Ένα ομοούσιο σύνολο με το Σύμπαν, με την Ύπαρξη. Χορεύοντας ένα Βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια συνεπαρμένοι από την μαγεία του Γιόχαν Στράους.

 

Φιλαρμονική του Βερολίνου, Χέρμπερτ φον Κάραγιαν,
Γιόχαν Στράους, Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη,
Ντόυτσε Γκράμοφων
Αφού διαβάσετε την ανάρτηση, κλείστε τα μάτια και ακούστε όλο το βαλς.
Το βαλς αυτό στην Ελλάδα το λένε «Ο Γαλάζιος Δούναβης», αλλά ο Στράους το ονόμασε: «Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη».
Ο Στάνλυ Κιούμπρικ το επέλεξε για να απεικονίσει την αίσθηση του Σύμπαντος στο: 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)

Ο ανθρώπινος νους μπορεί εικαστικά να κατανοήσει μόνο μια δομή και κατεύθυνση. Μπορεί να κατανοήσει μόνο  «Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι Φυσικής» (σε τρισδιάστατο χώρο συν γραμμικό χρόνο). Και όταν άλλοι το βλέπουν ως «Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι Φυσικής» και άλλοι ως «Πατήρ-Υιός-Άγιο Πνεύμα», και όλοι πιστεύουν ότι το μεν και το δε είναι αντίθετα το ένα προς το άλλο (Επιστήμη-Θρησκεία), στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική διαφορά δεν έχει, λογικά, το ένα από το άλλο. Διαφορετικές φρασεολογίες/εκφράσεις της ίδιας ακριβώς δομής σκέψης και ικανότητας κατανόησης. Απλά, άλλοι αρκούνται στην φρασεολογία/έκφραση που φτάνει μόνο μέχρι την Θρησκεία, και άλλοι προχωράν παραπέρα, προς την Επιστήμη χωρίς ανασφάλεια και φόβο.

Αν υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ των δύο φρασεολογιών/εκφράσεων, αυτή έγκειται στο αν αναλαμβάνουμε την ευθυνη της ύπαρξής μας ή αν προτιμάμε να υπακούμε σε βούληση ανώτερη της δικής μας άρα να μην επωμιζόμαστε οποιαδήποτε ευθύνη πέρα από την της υποταγής.

Ο ανθρώπινος νους κατανοεί την ύπαρξη με κέντρο τον εαυτό. «Εγώ είμαι ο Δημήτρης, μέσα στο κορμί μου». Όμως το κάθε κορμί αποτελείται από εφτά δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια άτομα.

(7.000.000.000.000.000.000.000.000.000 άτομα)

Και το κάθε ένα από αυτά τα άτομα (Πυρήνας με πρωτόνια και νετρόνια, και ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τον πυρήνα) αποτελούνται από υπο-ατομικά σωματίδια που λέγονται Κουάρκς. Το κάθε κορμί είναι ένας γαλαξίας ατόμων. Το ότι ένας γαλαξίας ατόμων σκέφτεται ότι «Εγώ είμαι ο Δημήτρης», είναι σαν ένας Γαλαξίας, που αποτελείται από δισεκατομμύρια άστρα, με πλανήτες γύρω από το κάθε άστρο, να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Γαλαξίας». Ή, το Σύμπαν που αποτελείται από τρισεκατομμύρια γαλαξίες να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Σύμπαν». Το τι συμβαίνει σε εμάς, συμβαίνει σε υπο-ατομικό επίπεδο, σε άτομα που έρχονται και προστίθενται στο κορμί καθώς άλλα άτομα φεύγουν από το κορμί (άτομα που έρχονται καθώς τρώτε, και άτομα που φεύγουν καθώς ιδρώνετε, ή κάνετε πιπί σας η κακά σας, ή όταν ξύνεστε, παραδείγματος χάριν). Το *τι* αισθάνεται σαν «πραγματικότητα» «ένας» «άνθρωπος», που αισθάνεται ότι είναι αυτούσια και αυτόνομη οντότητα είναι μιά αυταπάτη.

Τα παραπάνω δεν είναι υποθέσεις ή εικασίες, ή φαντασιώσεις. Ή μάλλον γινονται κατανοητά μόνο μέσω της φαντασίας (άλλο φαντασία, άλλο φαντασίωση) (για να αναχθεί η φαντασίωση σε φαντασία χρειάζεται πρακτική οργάνωση μεθοδολογίας). Αυτά όλα τα παραπάνω είναι η αποδεδειγμένη πραγματικότητα όπως την καταγράφει η ανθρώπινη Επιστήμη. Το πρόβλημα είναι ότι η ανθρώπινη Επιστήμη περιορίζεται από την ικανότητα του ανθρώπινου νου, η οποία μόνο απειροελάχιστα μπορεί να συλλάβει, να χωρέσει στην υπολογιστική του ικανότητα, την μεγαλειώδη πραγματικότητα του Σύμπαντος.

Αρχίστε τότε να συλλογίζεστε την ουσία της έκφρασης: Άπειρο.
Πόσο θα φτάσει ο συλλογισμός του καθενός σας πριν σταματήσει το ατελές, οργανικό μυαλό;
Που και πως μπορούν να φτάσουν μυαλά άλλων ειδών ζωής;
(ιδέα δεν έχουμε πως και τι και πόσο κατανοούν άλλα είδη ζωής)
(ή, ποια είδη, πως και πόσο αυτο-συνειδητοποιούν την ύπαρξή τους)

Είναι άραγε η τεχνολογία απαραίτητη, ή μήπως ο σκοπός είναι η συνειδητοποίηση της αίσθησης;
(όπου η τεχνολογία δεν είναι απαραίτητη για δυνατότητα πνευματικής ανύψωσης της Ύπαρξης και επικοινωνίας)

 

Αντίο και ευχαριστούμε για όλα τα ψάρια!

(So long and thanks for all the fish!)

~~~

Κοιτάζοντας το παρελθόν
(χιλιάδες διαφορετικές στιγμές του παρελθόντος σε μία ματιά)

Αυτή  την φωτογραφία του Γαλαξία μας την πήρα με την Nikon Z9, φακός Nikkor 14 mm, ISO 800, 8"
13 Αυγούστου 2023, 11:06 μμ

Το φως από το κέντρο του Γαλαξία ξεκίνησε πριν περίπου 25.800-22.000 χρόνια για να φτάσει να το φωτογραφίσω,
και το φώς από κάθε κουκκίδα (άστρο) μεταξύ 6 χρόνια και 22.000 χρόνια, ανάλογα με την απόσταση του καθ' ενός.
Την στιγμή της φωτογραφίας, κανένα από αυτά τα άστρα δεν βρισκόταν εκεί που φαίνεται.
Φαίνεται, το καθ' ένα, εκεί που ήταν όταν το φως που έφτασε στην φωτογραφία έφυγε από το κάθε άστρο.

Αν στην Μαύρη Τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία ο Γαλαξίας μας ήδη κατέρρευσε ή εξερράγη,
δεν θα το μάθουμε για άλλα, μέχρι και 25.800 χρόνια.

Από πλανήτες γύρω από αρκετά από αυτά τα άστρα βλέπουν την Γη όπως ήταν την εποχή των Σουμερίων.
Τα πρώτα ραδιοσήματα που εκπέμψαμε σαν τεχνολογικός πολιτισμός έχουν φτάσει σε ακτίνα μόνο 130 ετών φωτός από την Γη,
σε ένα Γαλαξία διαμέτρου 105.700 έτη φωτός.
Μόνο ένα 0,21% του γαλαξία μπορεί να ανιχνεύσει τεχνολογικό πολιτισμό στην Γη.

~~~

Η ανάρτηση αυτή δημοσιεύτηκε στις 20 Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που συμβολικά σημαδεύει το τέλος της περιόδου των 80 χρόνων από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, την νίκη κατά του φασισμού και του Ναζισμού και την άνθιση της ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, έως την αναζωπύρωση και νίκη του φασισμού και του Ναζισμού και την επιστροφή εθνικιστικών και ρατσιστικών ολιγαρχιών.

Η ημέρα της ανάρτησης αυτής συμβολίζει την επικράτηση της απέχθειας για οποιαδήποτε γνώση, ελευθερία ή πρόοδο.
Ο ουρανός έχει συννεφιάσει με σύννεφα βαριά και πυκνά, και ψιχαλίζει.

Επίσημο πορτραίτο εκείνου του της λαϊκής επιλογής, 20 Ιανουαρίου 2025

Επιστρέφουμε στην σπηλιά μας,
κάτω από την κουβέρτα της νύχτας, με τις τρυπίτσες,
μέχρι τον επόμενο Όμηρο ή τον επόμενο Ντα Βίντσι ή τον επόμενο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

~~~