Επιρροές

Αποδίδοντας ανάλυση και ορολογία στην εξέλιξη των κοινωνιών.

Από την Γένεση των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής με την υπογραφή του Ομοσπονδιακού Συντάγματος, 17 Σεπτεμβρίου του 1787 στην Φιλαδέλφεια του Κράτους της Πενσυλβανίας, στο ζενίθ της Εποχής της Διαφώτισης μετά την Αναγέννηση, η μεγάλη προσπάθεια, η μεγάλη διελκυστίνδα στην καρδιά και ψυχή της ταυτότητας και φύσης της Αμερικής, ήταν και είναι η ισορροπία μεταξύ της ανεξαρτησίας του Κάθε Κράτους, αφ’ ενός, και αφ’ εταίρου της συμμόρφωσης στην μια Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Μια πραγματικότητα διαχρονική, τα τελευταία 238 χρόνια την οποία άλλοι λαοί δεν την κατανοούν, πιστεύοντας ότι η Αμερική είναι ένα κράτος. Μια ένωση Κρατών που λειτουργεί και Ομοσπονδιακά και σε κάθε Κράτος, χωρίς διακοπή τα τελευταία 235 χρόνια, με συνεχή εισροή μεταναστών από όλον τον κόσμο, που έχτισαν την σημερινή Αμερική καθ' ομοίωση ονείρων γεννημένων σε κάθε γωνιά της Γης. Όνειρα που εξελίχθηκαν στο λεγόμενο Αμερικανικό Όνειρο.

Το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα επικυρώθηκε από όλα τα πρώτα Κράτη μεταξύ 1787 και 1790.
(το κάθε Κράτος της Αμερικής έχει και δικό του Κρατικό Σύνταγμα, και δική του Κρατική τριπολική Κυβέρνηση)
Το 1790 υπήρχαν 13 Κράτη στην Ένωση, οι αρχικές 13 Βρετανικές Αποικίες, συνολικού πληθυσμού 3.929.214 πολιτών. 
Το 2025 υπάρχουν 50 Κράτη στην Ένωση, συνολικού πληθυσμού 341.345.119 πολιτών.

Η κατανόηση της ισορροπίας μεταξύ της δύναμης του Ομοσπονδιακού Κράτους και του κάθε ξεχωριστού Κράτους της Ένωσης είναι κεντρική στο να μορφώσουμε ουσιαστική αντίληψη για την φύση της ταυτότητας της Αμερικής, και, σημαντικότερο, να κατανοήσουμε πως τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής αφ' ενός αντιπροσωπεύουν και αφ' εταίρου επηρεάζουν την  υπόλοιπη υφήλιο, και σαν διεθνής κοινότητα και σαν 195 ανεξάρτητα κράτη σε όλη την Γη. 

Εγώ είμαι από την Μασαχουσέτη, εκεί που γεννήθηκε ο γιός μου, όπου μεγάλωσε και μεγάλωσα κι'εγώ μαζί του, εκεί που έχτισα καριέρα και φίλους και ταυτότητα. Αναγκάστηκα πρόσφατα να πολιτογραφηθώ στην Φλόριδα. Αισθάνομαι σαν να έχω πολιτογραφηθεί σε ξένη χώρα με ξένους ανθρώπους και ψάχνω αφορμή και τρόπο να επιστρέψω, σαν πολιτογράφηση τουλάχιστον, στην Μασαχουσέτη μου, καθώς ζω και θα ζω στην Ιταλία.

Το ότι για μένα τα χρώματα του δέρματος των ανθρωπων δεν έχουν την παραμικρή σημασία, το ότι μεταξύ ανδρών και γυναικών βλέπω τον κάθε καλύτερο άνθρωπο και χαρακτήρα άσχετα με τα γεννητικά του όργανα, το ότι δεν βλέπω διαφορές βασισμένες στις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων, ή την πίστη τους, το ότι δεν με ενδιαφέρουν τα πτυχία και οι περικεφαλαίες αλλά, πάλι, ο χαρακτήρας και ο νους, και το ότι το θεωρώ υποχρέωσή μου σαν άνθρωπος και σαν πολίτης να υπερασπίζομαι αυτά τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, δεν τα έμαθα στην Αμερική. Τα ειχα αυτά μέσα μου από γεννησιμιού μου, γι' αυτό άλλωστε δεν ταίριαξα ποτέ στην Ελλάδα και έφυγα όταν ήμουνα δεκαεφτάμιση χρονών. Μικρό παιδί άκουγα τους Ελληναράδες να μιλάνε και ήξερα ότι δεν ανήκω. Αλλά έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω γιατί δεν ανήκα στην Ελλάδα, και να αισθανθώ μέσα μου το που ανήκω.

Πως διαμορφώνεται κάθε μέρα και κάθε χρόνο ο πλανήτης μεταξύ Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, Ευρωπαϊκής Ένωσης, Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Αραβικού-Ισλαμικού Κόσμου, και Τρίτου Κόσμου;
Πληθυσμός: 8.206.400.000+ https://www.worldometers.info/world-population/

• Ενωμένα Κράτη της Αμερικής: 346.598.126 (4,22%)
• Ευρωπαϊκή Ένωση: 450.000.000 (5,48%)
• Κίνα: 1.417.000.000 (17,27%)
• Ρωσία: 143.800.000 (1,75%)
• Ινδία: 1.459.000.000 (17,78%)
• Αραβικός-Ισλαμικός Κόσμος: 420.000.000 (5,12%)
• Τρίτος Κόσμος: 3.970.000.000 (48,38%)

Ο δικός μας κόσμος ιδιαίτερα, σήμερα, ο λεγόμενος Δυτικός Κόσμος των 785 εκατομμυρίων πολιτών στην Αμερική και στην Ευρώπη, το περίπου 10% του πληθυσμού της Γης, αλλά και κατά άμεση και έμμεση προέκταση ο υπόλοιπος πλανήτης, επηρεάζεται από τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής:

• Πολιτιστικά
• Οικονομικά
• Πολιτικά

Πολιτιστικά (κουλτούρα), μέσω του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης, όπως και της διεθνούς χρήσης της Αγγλικής γλώσσας. Ο Κινηματογράφος και η Τηλεόραση επηρεάζουν τους πολίτες ώστε να θεωρούν τον τρόπο ζωής που βλέπουν στις οθόνες σαν ιδεώδη και αναμενόμενο. Ως αποτέλεσμα, θεωρούν την Αγγλική γλώσσα σαν «έγκυρη» για την ζωή που θέλουν και εισάγουν Αγγλικές λέξεις στις δικές τους γλώσσες, δημιουργώντας ένα λυπηρό και α-νόητο καθεστώς διάβρωσης της γλώσσας τους όπου Έλληνες, Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί και λοιποί μιλάνε τις γλώσσες τους εισάγοντας Αγγλικές λέξεις στην ομιλία τους και την γραφή τους.

Οικονομικά, με την διάδοση του καταναλωτικού μοντέλου [αγοράς-ζήτησης-παραγωγής-προμήθειας-κέρδους], βασισμένο στο κέρδος που απορρέει από το εισπραττόμενο κεφάλαιο αφού αφαιρέσουμε το κεφάλαιο εξόδων παραγωγής. Σε αυτό το κεφάλαιο το οποίο έχει πραγματικό αντίκρυσμα προσθέτεται το εικονικό κεφάλαιο χρέους και των επιχειρήσεων και των πολιτών που έλαβαν δάνεια με αυθαίρετα επιτόκια. Σε αυτά προσθέτεται το επίσης εικονικό κεφάλαιο του αυθαίρετου υπολογισμού αξίας ιδιοκτησίας ακινήτων.
Εθνικό Χρέος Ενωμένων Κρατών της Αμερικής: $36.487.000.000.000+
https://www.usdebtclock.org/

Χρέος Εθνών:
https://www.usdebtclock.org/world-debt-clock.html

Πολιτικά, με την καθιέρωση του μοντέλου της Δημοκρατίας, βασισμένη στα ιδεώδη της αρχαίας Αθηναϊκής απ’ ευθείας εκπροσώπησης του κάθε πολίτη από τον ίδιο τον κάθε πολίτη, οργανωμένη με το μοντέλο της αρχαίας Ρωμαϊκής αντιπροσωπευόμενης εκπροσώπησης του πολίτη από εκλεγμένους αντιπροσώπους (Ρεπούμπλικα). 

Και η Πολιτιστική και η Οικονομική και η Πολιτική καθημερινή κατεύθυνση, όπως και η αλληλεπίδραση αυτών, τις οποίες ακολουθεί κάθε χώρα και κάθε κοινωνία και λαός, εκλαμβάνουν  αμέσως ή εμμέσως το Αμερικανικό μοντέλο σαν «οδηγό» (είτε κατανοούν το μοντέλο είτε απλά νομίζουν ότι το κατανοούν).

Η υιοθεσία του Αμερικανικού μοντέλου, ακριβώς όπως το Ρωμαϊκό μοντέλο πριν 2.000 χρόνια, εξομοιώνει Πολιτιστικά, Οικονομικά και Πολιτικά τις χώρες, πρακτικά και επικοινωνιακά. Αυτό το φαινόμενο διεθνούς εξομοίωσης το ονομάσαμε «Παγκοσμιοποίηση». 

Παράδειγμα εποικοδομητικής Παγκοσμιοποίησης, του τότε γνωστού κόσμου, ήταν το Έργο του Αλέξανδρου ο οποίος ένωσε κουλτούρες και λαούς από την Μακεδονία ως την Αίγυπτο και τον Ινδό ποταμό.

Παράδειγμα ελπίδας για μια θετική Παγκοσμιοποίηση ήταν το εικαστικό έργο του Τζην Ρόντεμπέρι ο οποίος ονειρεύτηκε μια Ομοσπονδία όχι μόνο της Γης αλλά και Πλανητών της γειτονιάς μας των άστρων του Γαλαξία μας. Όπου δεν υπάρχει πλέον χρήμα αλλά οι άνθρωποι, όλα τα όντα, μαθαίνουν και εργάζονται για να ανυψωθούν. Μαζί.

Θεωρητικά, η Παγκοσμιοποίηση υποτίθεται ότι φέρνει ευημερία και συνεχή ειρήνη.

Όμως η πραγματικότητα της Παγκοσμιοποίησης συμπεριέλαβε τα αποτελέσματα της ανθρώπινης απληστίας, και ανικανότητας, όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις, και οι διεθνείς επιχειρήσεις άνοιξαν τεράστιο χάσμα μεταξύ του πλούτου και της φτώχιας, επιδεικνύοντας το αρνητικό πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης. Τα πάντα έχουν και θετικό και αρνητικό πρόσωπο, ανάλογα από πια μεριά κοιτά κανείς. Κάτι σαν το διπλό πρόσωπο της κωμωδίας και της τραγωδίας. 

Παράδοξα, άλλοι θεωρούν σαν αρνητικό το πρόσωπο της κωμωδίας, και άλλοι της τραγωδίας.

Για να καταπολεμηθεί η αρνητική πλευρά της παγκοσμιοποίησης χρειάζεται εκπαίδευση, μόρφωση και ηθική ανύψωση (ή απλά να αλλάξει κανείς οπτική γωνία). Είναι όμως πολύ ευκολότερο και περισσότερο ρεαλιστικό βραχυπρόθεσμα να αναθεματίσουμε τον όρο και να απαιτούμε απομονωτισμό και διαφοροποίηση, συνοδεία αυστηρών νόμων, κανόνων και περιορισμών. Απομάκρυνση από την Ελευθερία και συνεπώς από την Δημοκρατία (επειδή η Δημοκρατία δεν έφερε [ακόμα] εκείνα που υποσχέθηκε και χάσαμε την υπομονή μας). 

Η έλξη των μεγάλων πόλεων με την εντύπωση καλύτερης και πιο άνετης ζωής από εκείνη της αγροτικής υπαίθρου και των χωριών, προώθησε την έκφραση «Αστική Δημοκρατία». Αστική δημοκρατία (ή Φιλελεύθερη δημοκρατία) ονομάζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία η οποία στηρίζεται πολιτικά στις αρχές του Φιλελευθερισμού.

Σήμερα, ο όρος «Αστική Δημοκρατία» συγχέεται με τον όρο «Φιλελευθερισμός» και επίσης συγχέουμε σε αυτές τις έννοιες και τον όρο «Νεοφιλελευθερισμός».  Οι εκφράσεις αυτές χρησιμοποιούνται σήμερα συγχέοντας έννοιες και ορισμούς σαν μια τουρλού σούπα η τελική γεύση της οποίας είναι αρνητική.

Φαίνεται παράδοξο το να βλέπουμε σαν αρνητικά τα αποτελέσματα ιδεολογιών η ονομασία των οποίων βασίζεται στην έννοια της Ελευθερίας.

Είναι ουτοπικά ευπρόσδεκτο να πιστεύουμε ότι οικονομία και πολιτική βασισμένη στις ατομικές ανάγκες, και η απορρέουσα Παγκοσμιοποίηση θα ήταν ευχής έργο για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό. Όμως, η πραγματικότητα μας προσγειώνει στον ρεαλισμό των αρνητικών και καταπιεστικών αποτελεσμάτων της ανθρώπινης φύσης που δημιουργεί ολιγαρχίες και δουλοπάροικους.

Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και μια άλλη καινούργια (καινούργια για εμάς) λέξη. Την λέξη Γουόκ (Woke). Γράφει η Γουικιπέδια ότι «Woke στα Αγγλικά σημαίνει ‘στάση επαγρύπνησης ιδίως κατά των φυλετικών προκαταλήψεων και των εξ αυτών διακρίσεων’. Πλέον, στον δυτικό κόσμο, από κοινωνικές δυνάμεις, προσδίδεται αρνητική χροιά και απαξία στην κουλτούρα που συνδέεται με αυτόν τον όρο, ενώ οι πολιτικές που προωθούνται βάσει της σχετικής κουλτούρας κατηγορούνται ως υπερβολικές και ότι ένας πολίτης που εμφορείται από αυτήν την κουλτούρα καταλήγει ο ίδιος να παραβιάζει την ίδια την αρχή της ελευθερίας του λόγου. Οι ίδιες κοινωνικές δυνάμεις θεωρούν ότι η woke κουλτούρα χρησιμοποιείται από το εκμεταλλευτικό σύστημα του Καπιταλισμού που κυριαρχεί και ως προπέτασμα με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελευθερες πολιτικές υπό τον μανδύα δικαιωμάτων διάφορων κοινωνικών ομάδων (όπως ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινίστριες, ακτιβιστές του BLM κ.ά.)»

Προσωπικά πιστεύω ότι το να ωρυόμαστε κατά της Ελευθερίας και της Παγκοσμιοποίησης, αντί του να εργαζόμαστε για την μείωση της τάσης κοινωνικών αδικιών είναι μια παράδοση των όπλων, μια λευκή σημαία που λέει ότι το είδος μας δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ την δύναμη να φέρεται δίκαια στα πλαίσια μιας ελεύθερης κοινωνίας βασισμένης στην ελευθερία του κάθε ενός.

Δεν αρνούμαι την πραγματικότητα αλλά, προσωπικά, ελπίζω ότι η εξέλιξή μας μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση και ως εκ τούτου προσπαθώ να μην χρησιμοποιώ αφηρημένες εκφράσεις οι οποίες στην τελική απλά υποβιβάζουν τις πιθανότητες του είδους μας να ξεπεράσει τον καταναγκασμό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καθώς προσπαθούμε να αγγίξουμε την Ελευθερία και την Επαγρύπνηση αποτυγχάνουμε. Αποτυχαίνουμε όπως στην Γαλλική Επανάσταση που κατέληξε σε κουκλοθέατρα δικαστηρίων και γκιλοτίνες και μετά αυτοκρατορία. Σαν την Ελληνική Επανάσταση που κατέληξε σε χρεοκοπία δανείου και αλληλοσπαραγμό μέχρι που ήρθαν οι Μεγάλες Δυνάμεις να την σώσουν την Επανάσταση και μετά να μας κάτσουνε βασιλιά απο την Βαυαρία. Σαν τις τρεις απανωτές Ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις στην Αμερική την δεκαετία των 1920’ που κατέληξαν στο κράχ του 1929 και την Μεγάλη Ύφεση. Σαν την διεθνή οικονομία και Παγκοσμιοποίηση που ονειρεύονταν ισότητα, ελευθερία και ευημερία και κατέληξαν στην χαβούζα φτώχιας, καταπίεσης και θυμού.

Αλλά ας παραδεχτούμε το γιατί αποτυγχάνουμε: Αποτυχαίνουμε λόγω την φύσης μας και της απληστίας μας. Ας παραδεχτούμε τι φταίει στην πραγματικότητα αντί να το φορτώνουμε σε λέξεις και ορολογίες-θέσφατα κοινωνιολογικές και οικονομικές. Θα συνεχίσουμε να αποτυχαίνουμε ότι θεωρίες και να ασπαστούμε ή να μας επιβληθούν. Ίσως να μην μπορούμε να βελτιωθούμε. Ίσως να μπορούμε να βελτιωθούμε, με τους αιώνες. Εγώ επιλέγω να ελπίζω ότι μπορούμε.

Και, από την άλλη, το να βρίσκουμε αποδιοπομπαίους τράγους, τους Εβραίους, τους Ομοφυλόφυλους, τους τρανς, τους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες, ή την Ελευθερία, την Ισότητα και την Επαγρύπνηση, ζητώντας δρακόντια μέτρα ως σωτηρία, δεν είναι τρόπος να εξελιχθεί ένας πολιτισμός. «Χοντρός, μεθυσμένος και μαλάκας δεν είναι τρόπος να οδεύεις στη ζωή, παιδί μου», όπως είπε ο πρύτανης Wormer στον φοιτητή Dorfman της αδελφότητας Delta στην ταινία Animal House (1978), δύο μόλις χρόνια πριν ξεκινήσει η εποχή Ρέγκαν-Θάτσερ.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ χορεύει με τον Ρόναλντ Ρέγκαν το 1988
Αυτός ο χορός επισφράγισε την οικονομική εκκίνηση της δεκαετίας των 1980'

Η Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ χορεύει με τον Πρόεδρο Κουάμι Νικρούμα της Γκάνα το 1961
Αυτός ο χορός (προσωπική πρωτοβουλία της Ελισάβετ) ήταν η στιγμή που η Γκάνα παρέμεινε στην Κοινοπολιτεία και στην Δύση
αντί να πλησιάσει, οικονομικά, την Σοβιετική Ένωση.

Οι θεωρούμενοι 11ος (αριστερά) και 14ος (δεξιά) καλύτεροι πρόεδροι
από τους 46 προέδρους στην Ιστορία της Αμερικής.
Ο Ρέγκαν θεωρείται 18ος
Ο Ομπάμα έβγαλε την Αμερική από την καταστρεπτική ύφεση του 2008
και ο Κλίντον έφερε την δυνατότερη οικονομία που είχε δει η Αμερική για σχεδόν αιώνα.
(τις επιχειρήσεις μου με πελάτες σε 7 Κράτη της Ένωσης συν στη Σουηδία, μπόρεσα και τις ξεκίνησα επί Κλίντον)

1ος, 2ος και 3ος θεωρούνται οι Φράνκλιν Ρούζβελτ, Λίνκολν και Ουάσιγκτον
Ο Ρούζβελτ έσωσε την Αμερική από οικονομική καταστροφή,
ο Λίνκολν έσωσε την Ένωση από διάλυση και ελευθέρωσε τους σκλάβους,
και ο Ουάσιγκτον θεμελίωσε τις αξίες την προεδρίας.

~~~

Θέλω και αποφασίζω να πιστεύω ότι το να αναθεματίζουμε εκφράσεις οι οποίες πηγάζουν από έννοιες Ελευθερίας και Επαγρύπνησης είναι θλιβερή αποφυγή του να κάνουμε κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε: να βελτιώνουμε σιγά-σιγά την φύση μας της απληστίας και της επιβολής αντί να ζητάμε Δράκωντες Τυράννους να επιβάλουν νόμους περιοριστικούς, καθώς απαξιούμε την Ελευθερία (φιλελευθερισμός, 1815, νεοφιλελευθερισμός, 1922 και 1930-1932-1938) και την Επαγρύπνηση (Woke, 1938) όπως και την κοινωνική ισότητα.

Και όρους που διαμορφώθηκαν το 1815, και το 1922-1938, τους μάθαμε σήμερα, και τους πιπαλάμε σήμερα, ως σχετικούς με το πως λειτουργεί η κοινωνία ένα και δύο αιώνες αφού διαμορφώθηκαν οι όροι.

Οι λέξεις και οι έννοιες δεν φταίνε σε τίποτα αν εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε τα ιδεώδη που αντιπροσωπεύουν. Η ανθρώπινη φύση πρέπει να εξελιχθεί, με χρόνια, με καιρούς, ώστε να μην καταχράται την ελευθερία. Να βλέπει την ελευθερία σαν προσωπική ευθύνη αντι σαν εγωκεντρικό δικαίωμα. Να εξελιχθεί έτσι ώστε να μπορει ο καθένας να απολαμβάνει προσωπική ελευθερία του ατόμου χωρίς να επεμβαίνει στην ελευθερία του άλλου.

Φταίει ο νεοφιλελευθερισμός για την κατάντια μας; Πιστεύω ότι φταίει ο τρόπος με τον οποίον  εφαρμόσαμε τις αξίες του. Σαν να χαρίζεις ένα αυτοκίνητο σε κάποιον που δεν ξέρει να οδηγεί. Δεν φταίει το αυτοκίνητο για το τρακάρισμα, ούτε είναι σωστό να πούμε καταργήστε τα αυτοκίνητα. Ούτε να πούμε μην οδηγείτε. Απλά να μάθει ο κόσμος να οδηγεί, γαμώ το. Και το λέω αυτό από την Ιταλία, όπου επίσεις λέω πάντα στην Μαργαρίτα ότι δεν είναι δυνατόν 90% των Ιταλών οδηγών στους δρόμους να είναι ηλίθιοι, αλλά, μάλλον απλά δεν διδάσκονται σωστά το πως να οδηγούνε.

Βέβαια υπάρχει και η ύστατη φαντασίωση: ότι πίσω από την μία ή την άλλη οικονομική ή κοινωνιοπολιτική θεωρία υπάρχουν σκοτεινές συνομωσίες εκείνων που μας επιβάλουν την βούλησή τους για το κέρδος τους, ενώ, δυστυχώς, απλά υπερτιμούμε την ανθρώπινη νοημοσύνη, ότι υπάρχουν λέει  εκείνοι που οργανώνουν τις σκοτεινές συνομωσίες. Δυστυχώς, φτερά στον άνεμο είμαστε. Τυχαίες εκβάσεις, πάντα προς την αδικία και την χασούρα. Οι μύθοι που αποδίδουν ικανότητα στους ιθύνοντες είναι μύθοι. Οι ιθύνοντες είναι άνθρωποι σαν κι' εμάς, ατελείς και όχι τόσο έξυπνοι όσο θα θέλαμε να είναι η νομίζουμε ότι είναι.

Το κριτήριο, για τον πολιτισμό, δεν είναι το πόσο κοντά στην ελευθερία και στην ισότητα μπορούμε να φτάσουμε. Το κριτήριο θα έπρεπε να είναι το για πόσο χρόνο μπορούμε να διατηρήσουμε την ελευθερία και την ισότητα, αφού φτάσουμε όσο κοντύτερα μπορούμε. Και την ευημερία όλων. Ουτοπία; Ίσως. Αλλά η πλήρης παράδοση των όπλων στον θυμό και την απογοήτευση είναι χειρότερο επειδή αφαιρεί την Ελπίδα της Ουτοπίας.

~~~

ΥΓ.
Πληροφοριακά,
Στο Ελληνόφωνο και στο Αγγλόφωνο ίντερνετ:

Φιλελευθερισμός

https://el.wikipedia.org/wiki/Φιλελευθερισμός

Ο φιλελευθερισμός είναι μια πολιτική φιλοσοφία ή κοσμοθεωρία, θεμελιωμένη στις ιδέες της ατομικής ελευθερίας αλλά και της ατομικής ιδιοκτησίας. Οι φιλελεύθεροι ασπάζονται ένα ευρύ φάσμα απόψεων, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίον κατανοούν τις αρχές αυτές, αλλά γενικά υποστηρίζουν ιδέες όπως η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών, τα πολιτικά δικαιώματα, η ελευθερία του τύπου, η θρησκευτική ελευθερία, το ελεύθερο εμπόριο και η ιδιοκτησία.

Από την Φιλοσοφική Εγκυκλοπαίδεια του Πανεπιστημιου του Στάνφορντ:

https://plato.stanford.edu/entries/liberalism/

Ο φιλελευθερισμός έχει διάφορα νοήματα. Σε κάθε προσεκτική εξέταση, φαίνεται να διασπάται σε μια σειρά σχετικών αλλά μερικές φορές ανταγωνιστικών οραμάτων. Σε αυτό το λήμμα εστιάζουμε σε συζητήσεις εντός της φιλελεύθερης παράδοσης. Αντιπαραθέτουμε τρεις ερμηνείες της βασικής δέσμευσης του φιλελευθερισμού στην ελευθερία. Αντιπαραθέτουμε τον «παλιό» και τον «νέο» φιλελευθερισμό. Ρωτάμε αν ο φιλελευθερισμός είναι ένα «συνολικό» ή ένα «πολιτικό» δόγμα. Κλείνουμε με ερωτήσεις σχετικά με το «εύρος» του φιλελευθερισμού — ισχύει για όλη την ανθρωπότητα; Πρέπει όλες οι πολιτικές κοινότητες να είναι φιλελεύθερες; Θα μπορούσε ένας φιλελεύθερος να απαντήσει με συνέπεια σε αυτή την ερώτηση λέγοντας Όχι; Θα μπορούσε ένας φιλελεύθερος να απαντήσει με συνέπεια σε αυτή την ερώτηση λέγοντας Ναι;

Νεοφιλελευθερισμός

https://el.wikipedia.org/wiki/Νεοφιλελευθερισμός

Νεοφιλελευθερισμός είναι ένας Γερμανικός όρος ("Neoliberalismus") που πρωτοεμφανίστηκε το 1922 ως μία υποτιμητική περιγραφή των όσων πραγματευόταν ο Λούντβιχ φον Μίζες στο βιβλίο του Έθνος, Κράτος, Οικονομία το 1919, ενώ δύο χρόνια αργότερα ο παρεμφερής όρος "Neu-Liberalismus" εμφανίστηκε στο μαρξιστικό περιοδικό Die Gesellschaft, σε άρθρο του Άλφρεντ Μόιζελ, ως υποτιμητική περιγραφή της κριτικής που ασκούσε στο Σοσιαλισμό ο φ.Μίζες στο ομώνυμο βιβλίο του, Σοσιαλισμός, το 1922. Το 1926, ο όρος Νεοφιλελευθερισμός υιοθετήθηκε από τον πρωτο-φασιστικό φιλόσοφο Ότμαρ Σπαν, επίσης επικριτή του φ.Μίζες, ο οποίος επέκτεινε τον όρο πέραν των θεωριών του φ.Μίζες και σε όσα πρότειναν άλλοι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι της εποχής, όπως οι Κνουτ Βίξελ και Γκούσταβ Κάσσελ του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης. Η αρχική διατύπωση του όρου ήταν σαφώς αρνητική.

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά θετικά από τους φιλελεύθερους διανοητές Λουί Ρουζιέ και Αλεξάντερ Ρουστόβ το 1938 στο συνέδριο "Colloque Walter Lippmann" των Παρισίων, οι οποίοι προσπαθούσαν να προτείνουν μία μέση οδό μεταξύ του κλασικού φιλελευθερισμού και του κολλεκτιβιστικού κεντρικού σχεδιασμού προωθώντας έναν πιο ενεργό ρόλο του κράτους στις αγορές.

Από την Φιλοσοφική Εγκυκλοπαίδεια του Πανεπιστημιου του Στάνφορντ:

https://plato.stanford.edu/entries/neoliberalism/

Αν και δεν συμφωνούν όλοι οι μελετητές στην έννοια του όρου, ο «νεοφιλελευθερισμός» θεωρείται τώρα γενικά ότι χαρακτηρίζει τη φιλοσοφική άποψη ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί μιας κοινωνίας πρέπει να είναι σθεναρά φιλελεύθεροι και καπιταλιστικοί, αλλά να συμπληρώνονται από μια συνταγματικά περιορισμένη δημοκρατία και ένα μέτριο κράτος πρόνοιας. Πρόσφατη εργασία για τον νεοφιλελευθερισμό, όπως κατανοείται έτσι, δείχνει ότι αυτή είναι μια συνεκτική και διακριτική πολιτική φιλοσοφία. Αυτό το λήμμα εξηγεί τον νεοφιλελευθερισμό εξετάζοντας τις πολιτικές έννοιες, αρχές και πολιτικές που μοιράζονται οι F. A. Hayek, Milton Friedman και James Buchanan, οι οποίοι διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα ιστορική έρευνα για τον νεοφιλελευθερισμό και έγραψαν τόσο στην πολιτική φιλοσοφία όσο και στην πολιτική οικονομία. Ο εντοπισμός κοινών θεμάτων στο έργο τους παρέχει μια διαφωτιστική εικόνα του νεοφιλελευθερισμού ως συνεκτικού πολιτικού δόγματος.

~~~