Στην προ-προηγούμενη ανάρτηση πρότεινα ότι βρισκόμαστε, παγκόσμια, σε
κατάσταση ξεκάθαρου, άμεσου και παρόντος κινδύνου
Η ευλογη ερώτηση που τίθεται είναι:
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Πρώτα-πρώτα, να σταματήσουμε να τα ρίχνουμε σε τσιτάτα και λέξεις και θεωρίες και «συνομωσίες»,
στις πολυεθνικές, τους Εβραίους, τους μουσουλμάνους, ή, στους ...ιλουμινάτι,
και να αρχίσουμε επιτέλους να αποκαλούμε τους ενόχους με το όνομά τους: Εμείς οι ίδιοι, αυτοπροσώπως.
Εμείς που τα θέλουμε όλα. Δικαιώματα χωρίς Ευθύνες,
και ψηφίζουμε όποιον μας τα υποσχεθεί, με πετραχήλια.
Και θέλουμε να περιορίσουμε τα δικαιώματα των αδυνάτων και των μειονοτήτων,
επειδή μας φοβίζουν.
εν τω μεταξύ:
Χωρίς εμάς τους ακόλουθους, ένας ηγέτης δεν είναι παρά ένας τυπάκος που βγαίνει βόλτα μόνος του.
όμως,
η ευρύτερη απειλή βρίσκεται στο ότι ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται πως δεν μπορεί μόνος του να κάνει τίποτα.
Έτσι, όταν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι αισθάνονται ανήμποροι, πράγματι δεν πετυχαίνουμε τίποτα,
επειδή κανείς δεν κάνει τίποτα,
και συνεχίζει ο καθένας την διαρκώς συρρικνώμενη, συνεχώς περιοριζόμενη ζωούλα του.
(μα, και τα φτερά μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί κλιμακωτά να προκαλέσουν τυφώνα στον Ωκεανό)
Butterfly effect (English) https://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_effect
Φαινόμενο της πεταλούδας (Ελληνικά) https://el.wikipedia.org/wiki/Φαινόμενο_της_πεταλούδας
(εν τω μεταξύ, 77,301,997 άνθρωποι μαζί, ψήφισαν και εξέλεξαν τον Τραμπ)
(πούλησε σε όσους μισούσαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και οι ψηφοφόροι αγόρασαν:
εμείς θα σε ψηφίσουμε και εσύ θα κυνηγάς αυτούς που μισούμε: μετανάστες και δημοκρατικούς)
Για μένα, προσωπικά, η ομορφιά της Ύπαρξης δεν έγκειται στα δικαιώματά μου αλλά στην ευθύνη μου. Η σημασία ενός ανθρώπου στην ζωή, κατά την γνώμη μου, δεν βρίσκεται στο τι έχει σαν ιδιοκτησία του, ή τι έχει δικαίωμα να κάνει, αλλά το μέγεθος και η βαρύτητα των ευθυνών που αναγνωρίζει και κουβαλά. Είμαστε οχτώ δισεκατομμύρια, άρα εγώ, προσωπικά, έχω ένα οχτωδισεκατομμυριαστό (1/8.000.000.000) της ευθύνης του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Πόσο βάρος, πόση σημασία έχει η ευθύνη ενός οχτωδισεκατομμυριαστού του μέλλοντος; Άπειρο, όπως το μέλλον. Αυτό είναι ένα βάρος με υπόσταση.
Έχω την ευθύνη να κάνω ότι είναι δυνατόν για να βοηθήσω να αποτραπεί η καταστροφή.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να θυμόμαστε όλοι τι είναι το σωστό και να το πράττουμε. Τι άραγε είναι το σωστό; Πιθανολογώ ότι το σωστό είναι να φερόμαστε σε άλλους όπως θα θέλαμε να φέρονται οι άλλοι σε εμάς, να χαιρόμαστε την ελευθερία μας χωρίς να αφαιρούμε την ελευθερία άλλων, χωρίς να βλάπτουμε άλλους. Να μοιραζόμαστε, να ενδιαφερόμαστε και να βάζουμε το βοτσαλάκι μας, ο καθένας, στα κοινά...
Να θεωρούμε τις πράξεις μας ως παράδειγμα που άλλοι πιθανόν να επιλέξουν, και να επικοινωνούμε τις σκέψεις μας μαζί με όλους. Το παράδειγμά μας και η σκέψη μας ή κακό θα κάνουν ή καλό. Ελπίζουμε, καλό. Τι είναι καλό; Ξαναδιαβάστε την παραπάνω παράγραφο περί σωστού. Τι είναι κακό; ότι βλάπτει άλλους και ότι στερεί από άλλους την ελευθερία τους. Σε ακραίο παράδειγμα, είναι άραγε λάθος να αφαιρέσουμε την ελευθερία ενός δολοφόνου βάζοντάς τον φυλακή; Αυτό που ίσως ήταν λάθος στο παράδειγμα αυτό πιθανώς να θεωρηθεί το ότι χτίσαμε μια κοινωνία που τον προέτρεψε και του επέτρεψε να γίνει δολοφόνος. Ή δικτάτορας.
Εδώ και 532 χρόνια ο κόσμος μας έγινε πολύ μεγαλύτερος και πλουσιότερος από όσο ήταν. Εδώ και 405 χρόνια ξεκίνησαν οι άνθρωποι της Γης να πηγαίνουν στο τελευταίο σύνορο του πλανήτη, να χτίζουν από το μηδέν μια καινούργια κοινωνία για το μέλλον. Εδώ και 249 χρόνια μια καινούργια χώρα γεννήθηκε που επί 236 χρόνια ζυμώθηκε από όλους τους ανθρώπους που πήγαν εκεί από παντού και την υιοθέτησαν και τους υιοθέτησε. Εδώ και 80 χρόνια η χώρα αυτή ηγήθηκε της ραγδαίας εξέλιξης του πολιτισμού μας.
Από τις 20 Ιανουαρίου του 2025, η χώρα αυτή δεν υπάρχει πια.
(και αν ακόμα καταφέρει να επιστρέψει, δεν θα είναι ποτέ πια όπως ήταν κάποτε)
Το Αμερικανικό Όνειρο είναι τώρα εφιάλτης.
Η Ιδέα της Αμερικής οπισθοδρόμησε δεκαετίες πολλές.
Η υφήλιος κινδυνεύει, ξανά, να χαθεί μέσα στο πνευματικό σκοτάδι. Να καταβαραθρωθεί οικονομικά στην φτώχια και στην πείνα. Να πληγωθεί σε πολέμους. Να παραδοθεί σε ολιγαρχίες και δικτατορίες. Να κατασπαραχτεί στον ρατσισμό και το μίσος. Το χειρότερο από όλα: κινδυνεύει ο κόσμος να χάσει την Ελπίδα.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Να μην ξεχάσουμε. Να θυμίζουμε συνεχώς σε όλους το τι είχαμε κάποτε και ποιος είναι ο λόγος για τον οποίον το θέλουμε και το θέλαμε επί 4.000 χρόνια τώρα. Να ψάχνουμε συνεχώς την κατεύθυνση που θα αλλάξει την πορεία μας, μακριά από την κατρακύλα της καταστροφής.
Πως νικήσαμε την Ιερά Εξέταση; Πως βγήκαμε από το σκοτάδι του Μεσαίωνα; Με την Λογοτεχνία και την Τέχνη. Τώρα που όλοι μπορούμε να γράφουμε ότι μας κατέβει και να το δημσιεύουμε χωρις κόστος στιγμιαία και παγκόσμια, λογοτεχνία δεν υπάρχει. Τέχνη έχει να επηρεάσει κοινωνία δεκαετίες. Και η μάθηση δεν είναι πια της μόδας.
Η Μαργαρίτα κι' εγώ ζούμε σε ένα μικρό χωριό σ' ένα βουνό και αισθανόμαστε αρκετά μακριά από όλα αυτά με όλο και λιγότερη σκέψη να επισκεφτούμε χώρες που αγαπάμε αλλά τώρα φοβόμαστε να πάμε. Το μόνο που μπορώ να κάνω από εδώ είναι να επικοινωνώ. Να γράφω αυτό το μπλογκ στα Ελληνικά και να γράφω τις χιλιάδες σχόλια που γράφω σε Αμερικανικές εφημερίδες στα Αγγλικά, συζητώντας εκεί, στην τριβή μεταξύ όλων.
Ότι και όσα και να κάνω, δεν τα αισθάνομαι σαν αρκετά καθώς ο κόσμος που αγαπούσα πηγαίνει στο διάολο. Πάει πίσω αντί μπροστά. Κάτω αντί πάνω. Έχω την ευθύνη, την υποχρέωση, σαν ένα οχτωδισεκατομμυριαστό της ανθρωπότητας που είμαι, να κάνω κάτι περισσότερο από ότι κάνω. Να τεντώσω το δοξάρι, κι' ας σπάσει.
Επιρροές https://dimitristhinks.blogspot.com/2025/02/blog-post_17.html
Τραμπ https://dimitristhinks.blogspot.com/2025/02/blog-post.html
Bond https://dimitristhinks.blogspot.com/2025/02/bond.html
Διαχειρισμοί https://dimitristhinks.blogspot.com/2025/01/blog-post_29.html
Κατάρρευση https://dimitristhinks.blogspot.com/2025/01/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου