Πως φθάσαμε εδώ;

Και έφτασα αισίως στην τρίτη από τις τρείς αναρτήσεις περί του ανθρωπίνου νου και τις διάφορες ανάγκες του, υλιστικές και μη.

Στην πρώτη ανάρτηση μίλησα για το τι πιστεύουν αυτοί που σκέφτονται ότι δεν υπάρχει θεός-οντότητα, και διάλεξα αυτά που με αντιπροσωπεύουν.

Στην δεύτερη έκανα μια ανασκόπηση της ιστορίας, και της έλλειψης ιστορικότητας, του Χριστιανισμού, αλλά πρότεινα και το ότι ένα απλό μήνυμα αγάπης και μοιρασιάς αγαθών ίσως να μην είναι τόσο κακή ιδέα για τον κόσμο, υπήρξε-δεν-υπήρξε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, και υπάρχει-δεν-υπάρχει θεός-οντότητα.

Επίσης πρότεινα ότι είναι ίσως καλό να μην μπλεκόμαστε στις λέξεις και να κοιτάμε την ουσία. Και ότι είναι ίσως επίσης φρόνιμο, πριν πιάσει κανείς συζήτηση με κάποιον άλλο σχετικά με τον Θεό, να σιγουρευτεί ότι και οι δύο (ή περισσότεροι) συνομιλητές εννοούν το ίδιο πράγμα όταν λένε "Θεός". Εγώ φερ' ειπείν με τη λέξη Θεός, εννοώ, με ποιητική άδεια, όλα όσα δεν έχει ανακαλύψει η επιστήμη στο υλιστικό σύμπαν, ενώ άλλοι πάλι εννοούν ένα Θεό-οντότητα.

Χωρίς να ξεχνάμε αυτό που επίσης άφησα να εννοηθεί, ότι ,πιστεύω πως όταν λεχθεί κάτι, χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με τον ίδιο σεβασμό είτε το είπε ένας Νομπελίστας είτε το είπε η κυρά Μαριγώ, γιατί μεταξύ των δύο, εκτός του ότι και οι δύο έχουν βιολογικά το ίδιο μυαλό, η κυρά Μαριγώ δεν έχει λόγο να καλοπιάσει το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου. Ή το Κόμμα. Με άλλα λόγια, μην ξεχνάμε ότι όλοι που πάμε Πανεπιστήμια και για δοκτορά και δε συμμαζεύεται, σπουδάζουμε πράγματα που ως επί το πλείστον, ανά τους αιώνες, ανακαλύφθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν πάει καν σχολείο. Νομίζω ότι ούτε ο Πυθαγόρας πήγε στην Οξφόρδη, ούτε ο Ερατοσθένης στο Καίμπριτζ.

Τέλος, μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι και ο Αθεϊσμός Δόγμα είναι (δοκείν), πράγμα το οποίο προκάλεσε πορεία από τα Εξάρχεια ίσαμε την Αμερικανική Πρεσβεία. Εντάξει, εντάξει, όποιος επιμένει ότι αυτοί που πιστεύουν σε ένα δόγμα είναι απλοϊκοί και η αλήθεια είναι άλλη, αυτός δεν είναι δογματικός.

Όμως θέλω επίσης να πω ότι ξέρω καλά πως αν υπήρχε οτιδήποτε το ενδιαφέρον στις δύο πρώτες αναρτήσεις, αυτό ήταν τα σχόλια με τα οποία τις τιμήσατε και για αυτά σας τα σχόλια σας ευχαριστώ. Για το κάθε ένα.

Πάμε τώρα στην κατάληξη.

Η οποία έχει να κάνει με την Εθνικότητα και παραδόσεις του εκάστοτε σκεπτομένου, και την φύση μιας θρησκείας.

Κατ' αρχάς, πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή στο έτος 325 της Κοινής Εποχής. Ο Χριστιανισμός που ξέρουμε σήμερα, μια θρησκεία Εθνική, όχι Ιουδαϊκή, ξεκίνησε το 325, όχι παλαιότερα.

Τι ακριβώς έγινε παλαιότερα; και συγκεκριμένα μεταξύ του περίπου 28-33 και του 325 της Κοινής εποχής;




Κατά περίπου το 28 της Κοινής Εποχής υπήρχε κοινωνικός και πνευματικός αναβρασμός στην Ιουδαία και Ιερουσαλήμ, με διάφορα ρεύματα το επικρατέστερο του οποίου στηρίχτηκε  σε πολιτιστικοθρησκευτικές καινοτομίες τις οποίες τις απέδιδαν σε ένα συγκεκριμένο δάσκαλο ο οποίος θανατώθηκε με σταύρωση. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου προσώπου δεν είναι ιστορικά αποδεδειγμένη, αλλά οπωσδήποτε ένας πυρήνας ατόμων που ακολούθησε αυτές τις ιδέες, οδηγούμενο από κάποιον που θα γινόταν γνωστός ως Πέτρος, άρχισε να δημιουργεί ένα κύμα ακολούθων, ίσως κάτι που σήμερα θα λέγαμε κίνημα.

Αυτό το κίνημα ήταν κατ' εξοχήν Ιουδαϊκό και σύντομα προξένησε το ενδιαφέρον και εκείνων που το ακολουθούσαν και εκείνων που ήθελαν να το σταματήσουν πριν γίνει επικίνδυνο.

Ένας από αυτούς ήταν ένας Ρωμαίος πολίτης Ιουδαϊκής καταγωγής από την Ταρσό, με το όνομα Σαούλ. Ενώ επί τέσσερα περίπου χρόνια κατεδίωκε τα μέλη αυτού του καινούργιου κινήματος, κάποια στιγμή άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να μπει και αυτός μέσα στο κίνημα, και μάλιστα να πάει κατ' ευθείαν στην κορυφή και να βρει τον Πέτρο και τους άλλους.

Τα επόμενα 5-6 χρόνια εργάστηκε μαζί τους για την διάδοση των ιδεών τους αλλά αμέσως διαφώνησαν σε κάτι θεμελιώδες. Ο Σαούλ, που είχε αλλάξει το όνομά του σε Παύλος, υποστήριζε ότι οι ιδέες αυτές πρέπει να κηρυχτούν και σε Εθνικούς, σε μη Εβραίους. Ο Πέτρος και οι άλλοι διαφωνούσαν πιστεύοντας ότι έπρεπε να κινούνται μόνο μέσα στον Ιουδαϊσμό.

Ο Παύλος άρχισε να διαδίδει τις καινούργιες ιδέες στους Ελληνόφωνες Εθνικούς της Αντιόχειας. Οι ιδέες παρουσιάζονταν σαν τις διδαχές ενός προικισμένου ανθρώπου από την Γαληλέα με το όνομα Ιησούς, του οποίου η ιστορικότητα όπως είπαμε παραπάνω δεν έχει αποδεδειχθεί επιστημονικά.

Από αυτή τη στιγμή και μετά, κάπου στην τρίτη δεκαετία της Κοινής Εποχής, από τον Παύλο, παίρνει σάρκα και οστά η ιστορία του Ιησού ο οποίος σταυρώθηκε, και σε τρεις μέρες αναστήθηκε. Την εποχή εκείνη, ο Ιησούς δεν θεωρείτο Θεός, αλλά ο Μεσσίας των γραφών του Ιουδαϊσμού.

Μιλώντας Ελληνικά στην Αντιόχεια ο Παύλος μετέφρασε το Εβραϊκό "Μεσσίας", στο Ελληνικό "Χριστός". Έτσι γεννήθηκε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Ο Παύλος κάλεσε τον Πέτρο στην Αντιόχεια να δει την πρώτη συναγωγή Εθνικών και ο Πέτρος πήγε στη Αντιόχεια. Μετά από κάμποσο καιρό έφυγε, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, και απαγόρευσε στον Παύλο να συνεχίσει να κηρύττει σε Εθνικούς που δεν δέχονταν τον πλήρη Μωυσαϊκό νόμο συμπεριλαμβανομένης της περιτομής.

Ο Παύλος όμως συνέχισε.

Δέκα χρόνια μετά από την σταύρωση του Ιησού, που θεωρείτο πλέον γεγονός, οι λεγόμενοι μαθητές του έκαναν μια συνάντηση στην Ιερουσαλήμ για να συζητήσουν την πορεία τους. Ο Παύλος εμφανίστηκε στην συνάντηση αυτή και έγινε μια μνημειώδης διαφωνία μεταξύ Πέτρου και Παύλου, πάντα σχετικά με το κήρυγμα σε Εθνικούς. Ο Παύλος έφυγε εκδιωγμένος.

Τα επόμενα χρόνια ο Παύλος θεμελίωσε Χριστιανικές εκκλησίες σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Πήρε μια συλλογή χρηματικών προσφορών από τις εκκλησίες του και τις πήγε στην Ιερουσαλήμ σαν προσφορά στην μητέρα εκκλησία. Οι μαθητές με επί κεφαλής τον Πέτρο δεν δέχτηκαν τα χρήματα και έδιωξαν τον Παύλο.

Εκείνα τα χρόνια, από περίπου το 40-45 και μετά, η Εβραϊκή εκκλησία στην Ιερουσαλήμ ήταν πλέον υπό διωγμό από τους επισήμους αντιπροσώπους του Ιουδαϊσμού, και από τους Ρωμαίους. Σε κάποια χρονική στιγμή περίπου 15 χρόνια ή περισσότερα μετά την σταύρωση οι μαθητές αναγκάστηκαν να αρχίσουν ένας-ένας να φεύγουν από την Ιερουσαλήμ και  την Ιουδαία και Γαληλέα και να σκορπιστούν. Αρκετοί από αυτούς βρήκαν άσυλο στις εκκλησίες του Παύλου στην Μικρά Ασία, Ελλάδα και Ρώμη. Ο Πετρος πήγε στη Ρώμη.

Μεταξύ του 45 και 72 της Κοινής Εποχής, με τη πτώση της Μασσάντα το 72, όχι μόνο οι Χριστιανικές εκκλησίες στην Ιουδαία και Γαληλέα έπαψαν να υπάρχουν, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ έπαψε να υπάρχει μετά από πάνω από χίλια χρόνια ιστορίας. Οι Ρωμαίοι έκαψαν την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψαν το Τέμπλο.

Από το 72 και μετά, οι Εβραίοι έφυγαν στη διασπορά και οι Χριστιανικές εκκλησίες ήταν πια υπόθεση των Εθνικών που είχαν ασπαστεί τα κηρύγματα πρώτα του Παύλου, και μετά των όσων έφυγαν από την Ιερουσαλήμ βρίσκοντας ένα καλωσόρισμα στις εκκλησίες του Παύλου.

Τους επόμενους δυόμιση αιώνες οι εκκλησίες γύρω από την Μεσόγειο θέριεψαν, αλλά η κάθε μια με διαφορετικές παραδόσεις και πίστη, και τρόπους ή και λόγους λατρείας. Ο Χριστιανισμός, με πολλά πρόσωπα, παρέμεινε ένα κίνημα, ίσως θρησκευτικό κίνημα, που έδινε ελπίδα και μήνυμα αγάπης σε εκείνους που το χρειαζόντουσαν περισσότερο: τους φτωχούς και τους σκλάβους. Κάτι σαν αυτό που έγινε το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα βασισμένο στις διδαχές του Καρλ Μαρξ.




Και έτσι μπήκε ο Τέταρτος Αιώνας της Κοινής Εποχής.




Είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, να έχουμε υπ' όψιν μας ότι οι εκκλησίες που έγιναν στο όνομα του προσώπου του Ιησού από την Ναζαρέτ, που ο Παύλος είχε βαφτίσει Χριστό στα Ελληνικά, θεωρούνταν αιρετικές από τον Ιουδαϊσμό, και, από την άλλη μεριά, οι Εθνικοί, οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν αυτούς που σήμερα λέμε Χριστιανούς, όχι Χριστιανούς, αλλά, Εβραίους, επειδή και να μην ήταν Σημιτικής καταγωγής, είχαν ασπασθεί μια πίστη που στα μάτια της Ρώμης ήταν και αυτή Ιουδαϊσμός.

Οι ίδιοι οι πιστοί των παραδόσεων του Χριστού ήταν τόσο διαφοροποιημένοι όσο οι γεωγραφικές τοποθεσίες και οι παραδώσεις τους.

Ο Κωνσταντίνος τα άλλαξε όλα αυτά.

Ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Υόρκη της Βρετανίας, μόλις μερικά χιλιόμετρα νότια της Καληδονίας και του τείχους του Αδριανού, και ονειρευότανε την δουλειά του αφεντικού του. Τότε, μετά από τον Διοκλιτιανό, η Ρώμη είχε Τετραρχία και ο Κωνσταντίνος ήταν ο βοηθός του Δυτικού αυτοκράτορα. Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να ξεπαστρέψει τους άλλους τρείς και να μείνει ο ίδιος μοναδικός Αυτοκράτορας σε Ανατολή και Δύση. Επίσης κατάφερε να καταλάβει ότι η γηραιά Ρώμη ήταν πλέον τόσο κουρασμένη και τόσο διεφθαρμένη που για να βαστήξει την αυτοκρατορία του χρειαζόταν να πάει την πρωτεύουσα αλλού. Κάπου αρκετά μακριά από την Ρώμη και την ίδια στιγμή κάπου που να είχε στρατηγική σημασία. Διάλεξε το χωριό Βυζάντιο, μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας, αποικία που είχε δημιουργήσει ο Βύζας από τα Μέγαρα, δορυφορικής πόλης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αιώνες πρωτύτερα. Ο Κωνσταντίνος ονόμασε την πόλη του Νέα Ρώμη.

Αυτοί που βοήθησαν τον Κωνσταντίνο στα σχέδιά του ήταν οι Χριστιανοί. Πριν επιτεθεί κατά της Ρώμης, έχοντας στήσει στρατόπεδο βόρεια της Μυλβιανής γέφυρας, κατάλαβε ότι πολλοί από τους στρατιώτες του ήταν Χριστιανοί και ότι θα πολεμούσαν πολύ πιο γενναία αν πολεμούσαν για τον Χριστό παρά για τον κάθε αυτοκράτορα. Έτσι τους ανακοίνωσε ότι ήταν και αυτός Χριστιανός και πολεμούσαν στο όνομα του Χριστού. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος δεν βαφτίστηκε Χριστιανός παρά πριν τον θάνατό του δεκαετίες αργότερα. Μετά από την νίκη κατά του αφεντικού του, μερικά χρόνια αργότερα, το 315 στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) ο Κωνσταντίνος έβαλε την υπογραφή του για να αναγνωριστεί ο Χριστιανισμός και να πάψουν οι διωγμοί.

Καθώς η Νέα Ρώμη χτιζόταν με ρυθμό γρήγορο, το 325, ο Κωνσταντίνος κάλεσε 1.200 από τα μεγαλύτερα κεφάλια της εποχής. Ήρθαν 320. Σε αυτούς τους 320, στη Νίκαια της Βηθυνίας ο Κωνσταντίνος ανέθεσε να κατασκευάσουν μια καινούργια Θρησκεία για την αυτοκρατορία. Τα υλικά στη διάθεσή τους ήταν ότι είχε ανακαλύψει το ανθρώπινο πνεύμα μέχρι τις μέρες τους, από επιστήμη, φιλοσοφία, παλιές θρησκείες, και τον πολιτικά χρήσιμο, εξαπλωμένο, αλλά ακαταλαβίστικο και κομματιασμένο Χριστιανισμό.

Για τον κοσμάκη, η παρέα των Θεών του Ολύμπου μετάλλαξε σε μια οικογένεια ανθρώπινη, με μανούλα, γιό, ξάδελφο, φίλους. Οι 12 Θεοί κατέβηκαν από το βάθρο τους και έγιναν εικόνες ανθρώπινες, όπως οι άνθρωποι θα ήθελαν να βλέπουν τους εαυτούς τους.

Εδώ, οι 320 στη Νίκαια του 325 έπρεπε να προσθέσουν τον κρίκο του Θεού, και να κωδικοποιήσουν αυτά τα οποία οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι ήξεραν και μπορούσα να δεχτούν.

Και τότε, στη Νίκαια της Βηθυνίας, δημιουργήθηκε μια καταπληκτικά εύστροφη ιδέα. Ένας Θεός με τρείς υποστάσεις, η μια εκ των οποίων ήταν ανθρώπινη. Το κλειδί, για οποίον το έβρισκε, ότι ο "Θεός" είναι ο άνθρωπος: η ζωή: το Σύμπαν.

Μάλλον θα το έχετε ξαναδιαβάσει ...κάμποσες φορές στις τελευταίες αναρτήσεις μου και στα σχόλια. Ναι!
Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη.

Κάτι για όλους. Πιστό όμως στο απόσταγμα του τί είχε ανακαλύψει η ανθρωπότητα μέχρι τις μέρες τους.

Το "μυστικό" βρισκόταν στο ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται εκ του "Πατρός", αλλά όχι του Υιού (ενώ και οι τρεις υποτίθεται ότι είναι ο Ένας Θεός). Γιατί; Γιατί η Εξέλιξη δεν μπορεί να εκπορεύεται από την ζωή. Μάλλον το αντίθετο.

Αυτό δεν το έπιασαν οι ορθολογιστικοί Δυτικοί, και προσέθεσαν αργότερα ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται και εκ του "Υιού". Αυτό βραχυκύκλωσε το οικοδόμημα της Νίκαιας και επέστρεψε τον "άνθρωπο" κάτω από την εξουσία κάποιου θεού και του ...αντιπροσώπου του στην παλαιά Ρώμη.





Οι πρώτοι ακόλουθοι των ιδεών που αποδόθηκαν στο υπαρκτό ή όχι πρόσωπο του Ιησού, καμιά σχέση δεν έχουν με τον Χριστιανισμό του Κωνσταντίνου και της Νίκαιας.

Μια σημαντική αλλαγή έγινε τους δύο αιώνες που ακολούθησαν τις μέρες του Κωνσταντίνου και το χτίσιμο της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης: Τα Λατινικά και ο ορθολογισμός των Λατίνων παρέδωσαν την σκυτάλη στα Ελληνικά και τον Ελληνισμό. Η βασιλεία του Ιουστινιανού θεωρείται το ορόσημο όπου οι Ρωμαίοι (Romani) έγιναν Ρωμιοί (Έλληνες).

Και ο Ιουστινιανός άφησε στην ανθρωπότητα την κληρονομιά του αρχιτεκτονικού μεγαλείου του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, την Αγιασοφιά!





Όλα αυτά, τόση Ιστορία, για δύο απλές ιδέες.

- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.

- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.

Αυτή είναι η κληρονομιά του Ρωμιού.

Θέλει κανείς να την γκρεμίσει και να της βάλει φωτιά, να την πετάξει στον καμπινέ; Ελεύθερα! και μετά μπορεί να φέρει την σωστή κοινωνική κατάσταση που να την εγκρίνει και το κομιτάτο. Αλλά, θέλει δεν θέλει ο άνθρωπος, μα να χτυπηθεί κάτω και να ουρλιάζει, δεν θα μπορέσει να αλλάξει δύο απλά πράγματα:

...και αυτά τα απλά πράγματα, που πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα οποιασδήποτε ανθρώπινης φιλοσοφίας ή θεωρίας που να μπορεί να επιβιώσει τους αιώνες, είναι, ότι:

- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.

- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.

...η ζωή, είναι η αυτοσυνείδηση του σύμπαντος που εξετάζει τον εαυτό του. Οργανωμένες ομάδες τρισεκατομμυρίων ατόμων που αναλογίζονται την εξέλιξη του ατόμου...

Τι Ξέρουμε;

Η δεύτερη από τρείς αναρτήσεις εμπνευσμένες από τα πρόσφατα δοκίμια του Δείμου του Πολίτη και τις συζητήσεις και σχόλια όλων μας.

Μιλώντας για τον Αθεϊσμό δεν μπορεί κανείς να μην μιλήσει για την πίστη σε κάποιο Θεό, για σύγκριση και εξήγηση απόψεων. Στην προηγούμενη ανάρτηση μίλησα για τα πιστεύω των πέντε κυριοτέρων παραδόσεων του Αθεϊσμού, διάλεξα αυτά τα σημεία που με αντιπροσωπεύουν και προσέθεσα δύο θέματα, το θέμα της εθνικότητας και παραδόσεων του σκεπτόμενου, και το θέμα της αξιολόγησης των μηνυμάτων μιας θρησκείας και ενός δόγματος πνευματικά, ξεχωριστά από το πως χρησιμοποιήθηκε η θρησκεία ανά τους αιώνες κοινωνιολογικά.

Πριν μιλήσω για τα δύο θέματα που άφησα ξεκρέμαστα στην προηγούμενη ανάρτηση πρέπει πρώτα να χρησιμοποιήσω αυτή την ανάρτηση για να μιλήσω σχετικά με το τι είναι ιστορικά γνωστό για μια από τις υπάρχουσες θρησκείες, τον Χριστιανισμό. Τα θέματα που θέλω να παρουσιάσω είναι τα Ευαγγέλια, η ιστορία των πρώτων αιώνων, και οι διαφορές μεταξύ των εκκλησιαστικών παραδόσεων και του τι ξέρουμε για την γέννηση της θρησκείας.

Πρώτα μια διευκρίνηση: ο λόγος για τον οποίον μιλάω σε πρώτο πρόσωπο και εξηγώ ανοικτά ότι τα λεγόμενά μου είναι προσωπικές απόψεις είναι γιατί δεν θέλω να παρεξηγηθώ ότι πρεσβεύω κάποια αλήθεια, εφ' όσον δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια αλήθεια. Τα πιστεύω μας είναι προσωπικές υποθέσεις και μόνο παρουσιαζόμενα ειλικρινά κάτω από φως υποκειμενικό έχουν οποιαδήποτε αξία για συζήτηση.

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Ξέρουμε ότι υπήρχαν περίπου 60 (εξήντα) Ευαγγέλια τους πρώτους τρείς αιώνες τα οποία αντιπροσώπευαν πολύ διαφορετικές ιδέες για το πρόσωπο, την φύση, τα έργα και την διδασκαλία του Ιησού, και την ακολουθία του.


Πλήρως διατηρημένα Ευαγγέλια

   1. Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (κανονικό)
   2. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (κανονικό)
   3. Κατά Λουκά Ευαγγέλιο (κανονικό)
   4. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κανονικό)

   5. Ευαγγέλιο του Θωμά
   6. Ευαγγέλιο της Αλήθειας
   7. Κοπτική Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων
   8. Ευαγγέλιο του Νικοδήμου (επίσης γνωστό ως «Πράξεις του Πιλάτου»)
   9. Ευαγγέλιο του Βαρνάβα
  10. Ευαγγέλιο του Γαμαλιήλ

Ευαγγέλια Νηπιακής ηλικίας

   1. Ευαγγέλιο της Γέννησης της Θεοτόκου
   2. Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου
   3. Νηπιακής ηλικία Ευαγγέλιο του Θωμά
   4. Νηπιακής ηλικία Ευαγγέλιο του Ιακώβου
   5. Αραβικό Ευαγγέλιο Νηπιακής ηλικίας
   6. Συριακό Ευαγγέλιο των Παιδικών Χρόνων του Κυρίου μας, Ιησού

Εν μέρει διατηρημένα Ευαγγέλια

   1. Ευαγγέλιο του Ιούδα
   2. Ευαγγέλιο του Πέτρου
   3. Ευαγγέλιο της Μαρίας
   4. Ευαγγέλιο του Φιλίππου

Αποσπασματικά διατηρημένα Ευαγγέλια

   1. Διάλογος του Σωτήρος
   2. Πάπυρος Egerton 2
   3. Ευαγγέλιο της Εύας
   4. Fayyum Fragment
   5. Ευαγγέλιο της Μάνης
   6. Oxyrhynchus Ευαγγέλια
   7. Ευαγγέλιο του Σωτήρος (επίσης γνωστό ως Το Άγνωστο Ευαγγέλιο του Βερολίνου)
   8. Ευαγγέλιο των Δώδεκα

Ανακατασκευασμένα Ευαγγέλια

   1. Ευαγγέλιο του Ebionites
   2. Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων
   3. Ευαγγέλιο των Εβραίων
   4. Μυστικό Ευαγγέλιο του Μάρκου
   5. Ευαγγέλιο του Matthias
   6. Ευαγγέλιο του Nazoraeans
   7. Ευαγγέλιο του Q (επίσης γνωστό ως "έγγραφο Q")
   8. Ευαγγέλιο των Σημείων
   9. Ευαγγέλιο του Σταυρού

Χαμένα Ευαγγέλια (Γνωρίζουμε για την ύπαρξή τους αλλά δεν έχουν βρεθεί)

   1. Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου
   2. Ευαγγέλιο του Εβδομήντα
   3. Ευαγγέλιο των τεσσάρων Ουράνιων Βασιλείων
   4. Ευαγγέλιο της τελειότητας
   5. Ευαγγέλιο του Μαρκίων
   6. Ευαγγέλιο του Βασιλίδη
   7. Ευαγγέλιο του Ανδρέα
   8. Ευαγγέλιο του Απελλή
   9. Ευαγγέλιο του Cerinthus
  10. Ευαγγέλιο του Bardesanes
  11. Ευαγγέλιο του Encratites
  12. Ευαγγέλιο των Γνωστικών
  13. Ευαγγέλιο του Ησύχιου
  14. Ευαγγέλιο του Lucius
  15. Ευαγγέλιο του Λογγίνου
  16. Ευαγγέλιο του Manes
  17. Ευαγγέλιο του Merinthus
  18. Ευαγγέλιο του Scythianus
  19. Ευαγγέλιο του Σιμωνίδη
  20. Ευαγγέλιο του Tatian
  21. Ευαγγέλιο του Thaddaeus
  22. Ευαγγέλιο του Βαλεντίνου
  23. Το Clementine Ευαγγέλιο


Μόνο τέσσερα ευαγγέλια περιλήφθησαν επισήμως στην Καινή Διαθήκη: τα λεγομενα Μάρκου, Ματθαίου, Λουκά και Ιωάννη.

Θεωρίες συνομωσίας πρεσβεύουν ότι ένας άνθρωπος (πιθανώς στη σημερινή Νότιο Γαλλία) ή μια ομάδα ανθρώπων (της δυτικής εκκλησίας) επέλεξαν τα τέσσερα Ευαγγέλια που προτίμησαν για πολιτικούς λόγους, και "εξαφάνισαν" τα άλλα καταδικάζοντας τα ως αιρετικά, στον Τέταρτο Αιώνα.

Η θεωρία αυτή είναι μάλλον κενή περιεχομένου γιατί υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν πως τα τέσσερα Ευαγγέλια πέρασαν από κάποια σταδιακή φυσική επιλογή κατά την οποίαν οι Χριστιανικές κοινότητες ανά την Μεσόγειο τα επέλεξαν για τις λειτουργίες τους και τα συνέλεγαν μαζί, 2 ή 3 μαζί, ήδη από τον Πρώτο, και σίγουρα τον Δεύτερο Αιώνα. Τον Τέταρτο Αιώνα, με την νομική εδραίωση της καινούργιας θρησκείας, τα Τέσσερα Ευαγγέλια απλά υιοθετήθηκαν και επισήμως.


ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ

Εκτιμήσεις για τις ημερομηνίες που γράφτηκαν τα τέσσερα Ευαγγέλια ποικίλλουν σημαντικά, και τα αποδεικτικά στοιχεία είναι λιγοστά. Επειδή τα πρώτα σωζόμενα πλήρη αντίγραφα είναι από τον 4ο αιώνα και επειδή μόνο θραύσματα υπάρχουν από πριν από τότε, οι μελετητές αξιολογούν με την πλειοψηφία των απόψεων ως εξής:

     * Μάρκος: 68-73, ή 65-70
     * Ματθαίος: 70-100 ή 80-85
     * Λουκάς: 80-100, με τα περισσότερα επιχειρήματα για κάπου γύρω στο 80-85
     * Ιωάννης: 90-100, ή 90-110. Η άποψη της πλειοψηφίας είναι ότι γράφτηκε σε στάδια, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία σύνθεσης.

Η παραδοσιακή χριστιανική μελέτη γενικά προτιμά παλαιότερες ημερομηνίες:

     * Ματθαίος: 50- 70
     * Μάρκος: Δεκαετία του '50 έως τις αρχές ή τέλη του '60
     * Λουκάς: 59 - 63, ή 70 προς 80
     * Ιωάννης: 85 έως κοντά στο 100, ή  50 έως 70




 Αν οι μαθητές  ήταν στην ίδια ή λίγο μικρότερη ηλικία από τον Ιησού, τότε, η μέση ηλικία των αποστόλων στα χρόνια της γραφής των τεσσάρων Ευαγγελίων θα ήταν μεταξύ 55 και 120 χρονών, μάλλον γύρω στα 75-90 χρονών, εποχές που ο μέσος όρος για "μεγάλη" ηλικία ήταν γύρω στα  55-65 χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε εκτελέσεις σε νεώτερη ακόμα ηλικία), γεγονός που οδηγεί στην υπόθεση ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν κατ' ευθείαν από κανένα απόστολο, και ότι οι Επιστολές είναι κατα δεκαετίες προγενέστερες των Ευαγγελίων. 

Πιθανώς η προφορική παράδοση που κατέληξε στο κάθε Ευαγγέλιο να πηγάζει από τον αναφερόμενο Απόστολο ή Ευαγγελιστή, αλλά τα κείμενα είναι σχεδόν σίγουρα γραμμένα από γραφείς, ένα ή περισσότερους κατά Ευαγγέλιο, και κατόπιν εξειδίκευσης για συγκεκριμένο ακροατήριο.

Τα Ευαγγέλια υπήρχαν μόνο "εντός" εκκλησιών (Τας θύρας! τας θύρας! *κλείστε τις πόρτες να μην μας ακούνε από έξω*-όπως χαρακτηριστικά ανακράζει πολύ αργότερα ο Χρυσόστομος στη Λειτουργία του)  και δεν ήταν για αυτιά που δεν είχαν ακόμη γίνει μέλη της εκκλησίας. Ως εκ τούτου είναι μάλλον μεγάλο λάθος να λέμε ότι τα Ευαγγέλια περιέχουν "προπαγάνδα", μια που η προπαγάνδα κατά την πιο απόλυτη έννοιά της προορίζεται για αυτιά που δεν έχουν ακόμη πιστεύσει εντελώς. Τα Ευαγγέλια ήταν περισσότερο "οδικοί χάρτες" για μέσα από την λατρεία, και όχι εργαλεία για να αλλάξουν ή να κατευθύνουν την πίστη κάποιου.

Μεγάλο ποσοστό μελετητών αποδίδει πολλά κοινά μέρη των Ευαγγελίων Ματθαίου και Λουκά ως αντιγραφή από μια παλαιότερη πηγή που έχει ονομαστεί Πηγή "Q", από την Γερμανική λέξη Quelle που σημαίνει "πηγή". Αυτό επειδή περίπου 35-40% της φρασεολογίας του κάθε ενός από τα δύο αυτά Ευαγγέλια είναι ακριβής αντιγραφή μιας πηγής και είναι όμοια μεταξύ τους σε εκείνα τα αποσπάσματα.

Έχει προταθεί ότι το πρώτο, χαμένο, Ευαγγέλιο, γράφτηκε νωρίτερα από όλα τα άλλα από τον συγγραφέα του Ματθαίου στην Εβραϊκή γλώσσα, κοντά στην Ιερουσαλήμ για τους Εβραίους πιστούς, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Αυτό λέγεται Ευαγγέλιο των Εβραίων. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι το Ευαγγέλιο των Εβραίων πιθανώς είναι η Πηγή "Q".

Είναι γενικά παραδεκτό ότι τα τέσσερα Ευαγγέλια, γραμμένα σε διαφορετικές δεκαετίες του δεύτερου μισού του πρώτου αιώνα, και αρχές του δευτέρου αιώνα είχαν σαν στόχο την κατανόησή τους από την κοινωνία ή κοινότητα στην οποία απευθύνονταν. Tα Ευαγγέλια Ματθαίου και Λουκά είναι πολύ παρεμφερή, και του Ιωάννου απευθύνεται σε ένα ακροατήριο με υψηλή κατανόηση της Θεολογίας. Του Μάρκου ήταν γραμμένο μάλλον για Ρωμαϊκό ακροατήριο. Και τα τέσσερα Ευαγγέλια απευθύνονταν κυρίως σε Εθνικούς που ασπάζονταν την Εβραϊκή αίρεση της πίστης στον Ιησού, και όχι τόσο σε Εβραίους.

Στα Ευαγγέλια που έμειναν έξω από την Καινή Διαθήκη βλέπουμε ότι η Ανάσταση περιγράφεται διαφορετικά ή και καθόλου. Ότι η παρθενία της Μαρίας ως ιδέα χρονολογείται μάλλον από τον Δεύτερο Αιώνα. Ότι, κατά τον Πρώτο Αιώνα γινόταν ανοικτά λόγος για τα αδέλφια του Ιησού από την Μαρία. Ότι η διδασκαλία του Ιησού ήταν μεταφορική και φιλοσοφική. Αυτά ενισχύουν την άποψη ότι η σημασία και φύση του Ιησού πήρε την μορφή που παρουσιάζουν τα Τέσσερα Ευαγγέλια σταδιακά και βασισμένα σε μεταφορές, ίσως και ποιητικές μεταφορές, οι οποίες όμως έγιναν δεκτές σαν υπερφυσική αλήθεια.

Ο λόγος για αυτήν την προτίμηση και εδραίωση της υπερφυσικής άποψης μπορεί να είναι όσο απλός όσο απλό είναι ότι οι άνθρωποι του Εικοστού Αιώνα προτιμούν τα μιούζικαλ του Χόλυγουντ, ή ιστορίες του Ιντιάνα Τζόουνς ή του Πολέμου των Άστρων από τις ταινίες του Ίγκμαρ Μπέργκμαν ή του Γκοντάρ: Το κοινό απλά προτιμά την διασκέδαση και τις ενδιαφέρουσες, εξωπραγματικές διηγήσεις, συχνά χάνοντας την σημασία της διήγησης ή των πραγματικών γεγονότων.

Τι Απήχηση είχε η πίστη του Χριστιανισμού τα επόμενα 2.000 χρόνια;

 

Μεγάλες θρησκείες του κόσμου τον 21ο Αιώνα, κατά αριθμό πιστών:

    1. Χριστιανισμός: 2,1 δισεκατομμύρια

    2. Ισλάμ: 1,5 δισεκατομμύρια

    3. Κοσμικισμός / Άθρησκοι / Αγνωστικισμός /Άθεϊσμός: 1,1 δισεκατομμύρια

    4. Ινδουισμός: 900 εκατ.

    5. Κινεζική παραδοσιακή θρησκεία: 394 εκατομμύρια

    6. Βουδισμός: 376 εκατομμύρια

    7. αρχέγονη-ιθαγενών: 300 εκατομμύρια

    8. Αφρικανική Παραδοσιακή: 100 εκατομμύρια

    9. Σιχισμός: 23 εκατομμύρια

   10. Juche: 19 εκατομμύρια

   11. Πνευματισμός: 15 εκατομμύρια

   12. Ιουδαϊσμός: 14 εκατομμύρια

   13. Μπαχάι: 7 εκατομμύρια

   14. Ζαϊνισμός: 4,2 εκατομμύρια

   15. Σίντο: 4 εκατομμύρια

   16. Cao Dai: 4 εκατομμύρια

   17. Ζωροαστρισμός: 2,6 εκατομμύρια

   18. Tenrikyo: 2 εκατομμύρια

   19. Νεο-Παγανισμός: 1 εκατομμύριο

   20. Ενωτικός-Καθολικότητα: 800.000

   21. Rastafarianism: 600.000

   22. Σαηεντολογία: 500.000

Είναι ενδιαφέρον ότι οι δύο θρησκείες που μαζί υποστηρίζονται από 3,6 δισεκατομμύρια πιστούς, ή το 50% του πληθυσμού του πλανήτη, είναι στην ουσία αιρέσεις μιας θρησκείας που είναι κατά 1.000 περίπου χρόνια προγενέστερή τους και σήμερα αριθμεί 14 εκατομμύρια πιστών: του Ιουδαϊσμού.

Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα και ακρότητες κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονίες και διωγμοί εξετελέσθησαν στο όνομα των πρώτων δύο θρησκειών εναντίων όλων των άλλων, συμπεριλαμβανομένης, με ιδιαίτερο μίσος, της θρησκείας από την οποία γεννήθηκαν.

 

Ιστορικός Ιησούς:

Το όνομα Yeshu (alt: Γεσσού, Yeishu, Εβραϊκά: יש"ו) εμφανίζεται σε διάφορα έργα της κλασικής λογοτεχνίας της Ιουδαϊκής ραββινικής συμπεριλαμβανομένου του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ (αναθεωρημένο πριν από το 600 της Κοινής Εποχής) και την κλασική φιλολογία midrash που γράφτηκε μεταξύ 250 και 700. Μελετητές εξακολουθούν να αμφισβητούν την έννοια του ονόματος, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί ως ένα αρκτικόλεξο για την έκφραση στα Εβραϊκά ימח שמו וזכרו (yemach vezichro shemo - "Είθε το όνομά του και τη μνήμη να σβηστεί»). Η λέξη είναι παρόμοια με, και μπορεί να είναι ένα λογοπαίγνιο σχετικά, με το όνομα Yeshua, και θεωρείται από πολλούς ως το πρωτότυπο Αραμαϊκά ή Εβραϊκά όνομα του Ιησού. 

Λόγω αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την εμφάνιση σε πολλά χειρόγραφα του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ της ονομασίας Χα-Notzri, το οποίο έχει κατ 'επανάληψη εννοηθεί ως ένα πρόσωπο από τη Ναζαρέθ, ή ένα άτομο που ανήκει σε μια ομάδα που ονομάζεται Notzrim (Φύλακες) και κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιστοριών των δύο μορφών μερικές ή πολλές από τις αναφορές στον Yeshu έχουν παραδοσιακά κατανοηθεί ως αναφορές στον Ιησού του Χριστιανισμού . Αντίθετα, άλλοι επέκριναν την άποψη αυτή, επικαλούμενοι διαφορές μεταξύ των γεγονότων που αναφέρονται σε συνδυασμό με τον Yeshu και το χρόνο της ζωής του Ιησού, του Χριστιανισμού, και διαφορές μεταξύ των ημερομηνιών των θανάτων των Yeshu και του Ιησού.

Σε κάθε περίπτωση, ένας περιπλανώμενος αιρετικός δημαγωγός αναφέρεται από ένα Ραββίνο του πρώτου αιώνα, περίπου την εποχή που γενικά πιστεύεται ότι έζησε ο Ιησούς του Χριστιανισμού.

Δεν υπάρχει αναφορά στον Ιησού σε Ρωμαϊκά αρχεία, και ο Χριστιανικός κόσμος δεν έχει αποδείξεις για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού άλλες από την ύπαρξη και το περιεχόμενο των Ευαγγελίων τα οποία γράφτηκαν εν εξελίξη επί δεκαετίες και διαφόρους άγνωστους συγγραφείς.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Ιησούς γεννήθηκε μάλλον μεταξύ του 6 και του 4 Προ Κοινής Εποχής, μιά και ο Ηρώδης πέθανε το 4 ΠΚΕ. Ο Λουκάς χρονολογεί την γέννηση του Ιησού κατά την διάρκεια της απογραφής που ξέρουμε ότι έγινε το 6 ΠΚΕ. 

Η γνώμη των μελετητών είναι ότι η σταύρωση μάλλον έγινε, κατά αστρονομικές και ιστορικές έρευνες, το Εβραϊκό Πάσχα, Παρασκευή 3 Απριλίου 33 της Κοινής Εποχής, όταν θα πρέπει να ήταν περίπου περίπου 37 έως 39 χρονών. Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν Ρωμαίος επίτροπος (ντε φάκτο έπαρχος) της Ιουδαίας από το 26 έως το 36 της Κοινής Εποχής και η ιστορικότητά του απεδείχθει με την εύρεση της Επιγραφής του Πιλάτου στην παραθαλάσσια πόλη Καισσάρια της Ιουδαίας το 1961.  

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ιστορικά διασταυρωμένο πρόσωπο, δεκτός και από τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ και πιστεύεται ότι έζησε από περίπου το 6 Προ Κοινής Εποχής ως την εκτέλεσή του το 36 της Κοινής Εποχής. Οι μελετητές συμφωνούν ότι ο Ιωάννης βάπτισε τον Ιησού.

Τα παραπάνω προτείνουν ότι η βάπτιση του Ιησού πρέπει να έγινε μεταξύ του 30 και το 32 της Κοινής Εποχής, όταν ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήταν περίπου 36-38 χρονών, και ότι ο Ιωάννης, φυλακισμένος κατά την περίοδο της σταύρωσης του Ιησού, έζησε έως τρία χρόνια αργότερα από τον Ιησού μέχρι την δική του εκτέλεση.

σημ. Η λέξη "Χριστός" δεν είναι το ...επίθετο του Ιησού από την Ναζαρέθ. Η λέξη "Χριστός" πρωτοακούστηκε από το στόμα του Σαούλ από την Ταρσό, μετέπειτα Απόστολο Παύλο, όταν, κυρήττωντας στους Ελληνόφωνες της Αντιόχειας μετέφρασε το Εβραϊκό "Μεσσίας" στο Ελληνικό "Χριστός". Ως εκ τούτου, η σωστή, γραμματικά και συντακτικά, ονομασία στα Ελληνικά θα έπρεπε, ή θα μπορούσε, να ήταν: Ιησούς, ο Χριστός. Ο Σαούλ δεν είχε ποτέ συναντήσει τον Ιησού. Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την σταύρωση αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του σε Παύλο και να πλησιάσει τους 11 μαθητές που είχαν μείνει στην Ιουδαία και Γαληλαία.

 

O Ιησούς με τα δικά του λόγια:

 - Σε κανένα από τα Ευαγγέλια δεν αυτοαποκαλείται ο Ιησούς "Υιός του Θεού". Αναφερόμενος στον εαυτό του πάντα αυτοαποκαλείται "Υιός του ανθρώπου".
- Ο Ιησούς στα Ευαγγέλια λέει πως όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Επίσης αναφέρεται στον Πατέρα του, πιθανότατα εννοώντας τον Θεό.
- Βάση των παραπάνω είναι λογικό να συμπεράνει κανείς ότι ο Ιησούς πίστευε πως όλοι, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου είμαστε παιδιά του Θεού, αλλά ίσοι ο ένας με τον άλλον: άνθρωποι.
- Στα Ευαγγέλια ο Ιησούς λέει ότι "δεν ήρθα να καταλύσω τον (Μωυσαϊκό) νόμο, αλλά να τον συμπληρώσω". Αυτό προτείνει ότι ο Ιησούς πίστευε ότι μιλούσε μέσα από τον Ιουδαϊσμό και ότι δεν είχε πρόθεση να αλλάξει τον νόμο (περιτομή, χοιρινό κλπ) για να φιλοξενήσει Εθνικούς.
- Πιθανόν η συμπλήρωση που έκανε στον Ιουδαϊσμό να συμπεριελάμβανε την ανάπτυξη του  "Πίστευε και μη ερεύνα" (Πίστευε στη Θρησκεία) με το "Ερευνάτε τας γραφάς" (Μελέτα και ψάχνε τι λέει η Θρησκεία), όπως επίσεις την εξέλιξη του "Οφθαλμό αντί οφθαλμού" στο "Γύρνα το άλλο μάγουλο".
- Χωρίς να καταργήσει τίποτα από τον Μωυσαϊκό νόμο, ο Ιησούς, στα Ευαγγέλια προσθέτει μόνο την έκκληση να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να μοιραζόμαστε τα αγαθά μας. Αυτό και μόνο μπορεί να αναστατώσει τις ανώτερες τάξεις οποιασδήποτε κοινωνίας.

Τέλος, κάτι σημαντικό: Ο Χριστιανισμός έχει αποδόσει λανθασμένα κάτι, η σωστή απόδοση του οποίου ρίχνει εντελώς καινούργιο φως στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού:

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη λέγεται ότι μιλάει για το πόσο καλός άνθρωπος ήταν ο Σαμαρείτης και πόσο άκαρδοι ήταν ο Ιερέας και ο πλούσιος που πέρασαν χωρίς να βοηθήσουν τον ετοιμοθάνατο.

Αλλά, ένας Ιερωμένος απαγορευόταν να μπει σε συναγωγή επί τρεις μέρες αφού θα ερχόταν σε επαφή με ένα ετοιμοθάνατο, και δεν του επιτρεπόταν να σταματήσει γιατί έμπαινε το Σάββατο (μια και αναφέρεται καθαρά ότι ήταν Παρασκευή πριν τη δύση του ήλιου -και με την δύση του ήλιου την Παρασκευή όλοι πρέπει να είναι σπίτια τους με τις οικογένειές τους για να ανάψουν τα κεριά του Σαμπάθ, πριν πάνε στην Συναγωγή το Σάββατο). Και ο πλούσιος φοβήθηκε ότι ήταν κόλπο για να τον ληστέψει κάποιος που παρίστανε τον ετοιμοθάνατο. Από την άλλη μεριά, ο Σαμαρείτης, ούτε ήταν μέλος της ελίτ του Ιουδαϊσμού, ούτε ήταν πλούσιος.

Η παραβολή, μέσα από το πρίσμα της κοινωνίας της εποχής, κηρύττει εναντίων του κατεστημένου! Εναντίων του ...Κεφαλαίου;

Φυσικά και οι πρώτοι Εθνικοί (μη Εβραίοι) Χριστιανοί ήταν φτωχοί και σκλάβοι! Αυτό ήταν το όλο νόημα!

Ήταν κίνημα. Ένα πολιτιστικό, κοινωνιολογικό γεγονός. "Αγαπάτε ο ένας τον άλλο και μοιράζεσθε τα αγαθά σας".

Ένα κίνημα αιώνες πριν από τότε που ο πατέρας του Καρλ Μαρξ άφησε τον Ιουδαϊσμό και ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό ώστε να μπορεί να βρει καλύτερη δουλειά με πιο πολλά λεφτά, και ο γιός του ο Καρλ, αργότερα,  έκανε μέρος του μηνύματος του την έχθρα κατά των Εβραίων, και την ταύτιση των Εβραίων με το Κεφάλαιο.

Ο ιστορικός Ιησούς από την Ναζαρέθ, 2000 χρόνια πριν την εποχή του, ήταν, μου φαίνεται, ο πρώτος Κομουνιστής. Ο πρώτος Ακτιβιστής. Ο πρώτος Χίπης. Ένας μακρινός ίσως προ-πρόγονος του Τζων Λέννον. (τι Ηρώδης-Πιλάτος, τι Τζέη Έντγκαρ Χούβερ-FBI)

Και το δόγμα που βγήκε το 325 και 381 της Κοινής Εποχής στη Νίκαια και στην Κωνσταντινούπολη, βγήκε από Εθνικούς, για Εθνικούς, και μιλούσε για πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που νομίζουμε. Αυτό όμως στην επόμενη ανάρτηση.

Για την ώρα σας αφήνω με την εικόνα του Ιησού με μια κόκκινη σημαία, μπλου τζην και λουλούδια στα μαλλιά να προσεύχεται στην περιοχή Strawberry Fields στο Central Park της Νέας Υόρκης, λίγα μέτρα από εκεί που δολοφονήθηκε ο Τζων το 1980... λίγο πιό πίσω μια κοπέλλα από το Γουισκόνσιν, με χρυσά μαλιά και άσπρο λουλουδιαστό πουκάμισο, σανδάλια και επίσης μπλου τζην, μόλις σε νόμιμη ηλικία, που άφησε τη φάρμα τυριών των γωνιών της για να τον ακολουθήση, κρατά την κιθάρα του και τον περιμένει...

...ή, ...όλα τα βιβλεία του Χριστιανισμού σε μια λέξη:

Τι Άθεος είμαι;

Η ανάρτηση αυτή είναι η πρώτη από έξι αναρτήσεις που πραγματεύονται την ανθρώπινη Φιλοσοφία, Θρησκείες και Κοινωνική Εξέλιξη.
Η ενότητα αποτελείται από τις παρακάτω αναρτήσεις:

- Τι Άθεος είμαι;
- Τι Ξέρουμε;
- Πως φθάσαμε εδώ;
- Μέγας Διαγωνισμός #2
- Στην Αρχή
- Η Μαρία της Ντροπής

Επίσης μπορείτε να διαβάσετε και ένα μικρό παραμυθάκι σε τρία μέρη:

- Από τους τρεις, ο δυσκολότερος

Αυτή η πρώτη ανάρτηση  αφιερώθηκε στον Δείμο του Πολίτη και τον Τελευταίο,
και σε όσους φίλους ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους συζήτηση.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Μέρες που είναι λοιπόν διάβαζα αναρτήσεις και σχόλια φίλων καλών και σεβαστών, αναρωτώμενος πως ταίριαζαν σε 'μένα αυτά που διάβαζα.

Ως εκ των πραγμάτων και βάση ορισμών και φόρμουλας ήταν πλέον φως-φανάρι ότι το μόνο επίθετο που μου ταιριάζει είναι η λέξη "Άθεος". Ιδίως από τότε που έγραψα αυτό εδώ.

Όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να δεχτώ την τιμή του να αυτοαποκαλούμαι "Άθεος", ή του να με λένε "Άθεο", διότι, όπως είπα κατ' επανάληψη, κατά την προσωπική μου αντίληψη και γνώμη, η λέξη "Άθεος", από μόνη της, είναι μια αρνητική λέξη  με μηδέν περιεχόμενο, που δεν λέει τίποτα για το τι πιστεύω.

... απλώς θα μου έδινε την ευκαιρία, η λέξη "Άθεος",  να πω  ότι υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε κάποιο θεό και εγώ θα δήλωνα με αυτή την Α-ρνητική λέξη ότι ο θεός τους, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει!

Έμενα όμως αυτό που με ενδιαφέρει είναι να πω τι πιστεύω.

Να μάθω τι πιστεύουν άλλοι. Να συζητήσω. Να καταλάβω. Να μοιραστώ σκέψεις, χωρίς να μειώσω τις σκέψεις ή τα Πιστεύω των άλλων, ή τα δικά μου. Να προωθήσω και τα Πιστεύω μου αλλά και να είμαι επίσης ένα μέρος της συλλογικής πνευματικής ανάβασης της κοινωνίας στην οποία ανήκω. Οι αρνητικές κόντρες μέσα στην κοινωνία, και στην συζήτηση, με αφήνουν αδιάφορο, και ως εκ τούτου αδιάφορο με αφήνει και η στείρα λέξη "Άθεος".

"Αθεόφοβος" μάλιστα! μια λέξη τσαχπίνα και με προσωπικότητα! Ο Καραγάτσης φερ' ειπείν ήταν μέγας Αθεόφοβος, και μας άφησε κληρονομιά άξια των παραδόσεων που καυτηρίαζε, όχι με σαρκασμό ή άρνηση, αλλά με σάτιρα και ποιητική έμπνευση. Αλλά "Άθεος"... είναι μια λέξη τόσο λυπημένη, κρύα, μοναχική και σοβαρή, με ένα κωλαράκι τόσο σφιχτό...

Και, μια που το σκέτο "Άθεος" δεν μ' αρέσει, πως να το κάνω, αποφάσισα να κάνω μια έρευνα, με την ελπίδα να βρω κάτι που να μου πει επί τέλους ικανοποιητικά τι διάολο είμαι!!!

Όπως θα δείτε παρακάτω, η έρευνα καρποφόρησε!

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι διάφορες -όχι όλες φυσικά, επιστημονικές λίστες που ανέφεραν καμιά εικοσαριά από τις πιο διαδεδομένες θρησκείες του κόσμου, αλφαβητικά, έβαζαν πρώτο-πρώτο τον Αθεϊσμό ως άλλη μια θρησκεία!

Αυτό, επειδή, φυσικά, μια θρησκεία  είναι το τι πιστεύει μια ομάδα ανθρώπων μέσα από ένα δόγμα. Και ο πιστός του Αθεϊσμού πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός, και το δόγμα του είναι ...ότι δεν υπάρχει θεός. Και μειδίασα ελαφρώς γιατί κατά την εμπειρία μου, όταν πεις σε "Άθεο" ότι πιστεύει στην ανυπαρξία Θεού, και ότι αυτή είναι η πίστη του, κατά κανόνα τσαντίζεται (εντάξει-εντάξει, κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις).

Και σύντομα ανακάλυψα ότι υπάρχει καθαρή δομή, έτοιμη να την βρει ο καθένας, η οποία προσθέτει μεγάλο πλούτο στους όρους και την συζήτηση.

Μεταφράζω στα Ελληνικά, μια που έρευνα κάνω πάντα στα Αγγλικά. Αυτό διότι η φιλοσοφίες αυτές έχουν εξελιχθεί στην Δυτική Ευρώπη, και τα 80% των κειμένων που βρίσκει κανείς στα Ελληνικά είναι ήδη μεταφρασμένα από κάποιον Έλληνα με δυσανάλογα ποσοστά αντικειμενικότητας και γνώση της Αγγλικής, ή της συγκεκριμένης ξένης κοινωνίας που δημιούργησε τις έννοιες πίσω από τις Αγγλόφωνες σκέψεις, ή Γαλλόφωνες...

Κατ' αρχάς, πολύ ενδιαφέρον: Η λέξη "Άθεος", που δεν μου πάει καθόλου, μπορεί να αντικατασταθεί με την λέξη "Αθεϊστής", η οποία, αμέσως-αμέσως δίνει ένα τόνο όχι κόντρας ή άρνησης, αλλά έρευνας και λογικής.

Αθεϊσμός με μια ματιά:

Ο αθεϊσμός είναι η απουσία πίστης σε οποιουσδήποτε Θεούς ή πνευματικά όντα.

• Οι αθεϊστές δεν χρησιμοποιούν τον Θεό για να εξηγήσουν την ύπαρξη του σύμπαντος.

• Οι αθεϊστές πιστεύουν ότι μπορούν να θεσμοθετήσουν ηθικούς κώδικες για να ζουν, χωρίς την βοήθεια Θεών ή ιερών γραφών.

Λόγοι για μη-πίστη:

Οι άνθρωποι ασπάζονται τον Αθεϊσμό για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων:

• Δεν βρίσκουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία για να υποστηρίξουν οποιαδήποτε θρησκεία.
• Πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι παράλογη (στερείται λογικής).
• Βρίσκουν περισσότερη λογική σε κάποια φιλοσοφία η οποία δεν στηρίζεται  σε υπέρτατα όντα.
• Πίστευαν  σε κάποια θρησκεία αλλά για κάποιο λόγο έχασαν την πίστη τους.
• Ζουν σε κάποια μη θρησκευόμενη κοινωνία ή ομάδα.
• Η θρησκεία δεν τους ενδιαφέρει.
• Η θρησκεία δεν προσφέρει τίποτα στην ζωή τους.
• Θρησκεία ή θρησκευόμενοι τους έχουν κάνει κακό υλικό ή ψυχικό.
• Πιστεύουν ότι οι Θρησκείες  έχουν κάνει πολύ κακό στον κόσμο.
• Ο κόσμος και η ζωή είναι τόσο απαίσια που δεν μπορεί να υπάρχει Θεός. 

Είναι δυνατόν να είναι κανείς συγχρόνως και Αθεϊστής και Θρησκευόμενος. Σχεδόν όλοι οι Βουδιστές το καταφέρνουν αυτό, όπως επίσης και  οπαδοί άλλων θρησκειών, όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός.
 
Οι Αθεϊστές μπορούν να είναι τόσο ηθικοί ή ανήθικοι όσο οι θρησκευόμενοι άνθρωποι.

Στην πράξη, άθεοι συχνά ακολουθούν τον ίδιο ηθικό κώδικα όπως οι θρησκευόμενοι.

Οι Αθεϊστές βρίσκουν τις δικές τους απαντήσεις στο ερώτημα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Βρήκα ότι υπάρχουν διάφοροι "τύποι" Αθεϊσμού!

Τύποι Αθεϊσμού:

Ουμανισμός -Humanism (Ανθρωπισμός):

Ο Ανθρωπισμός είναι μια προσέγγιση της ζωής που βασίζεται στη λογική και την κοινή ανθρωπιά μας, αναγνωρίζοντας ότι οι ηθικές αξίες σωστά βασίζονται στην ανθρώπινη φύση και την εμπειρία και μόνο.

Αν και ο αθεϊσμός είναι απλώς η απουσία της πίστης, ανθρωπισμός είναι μια θετική στάση προς τον κόσμο, με επίκεντρο την ανθρώπινη εμπειρία, την σκέψη, και την ελπίδα.

Οι ανθρωπιστές πιστεύουν ότι η ανθρώπινη εμπειρία και ορθολογιστική σκέψη παρέχουν τη μόνη πηγή τόσο των γνώσεων και ένα ηθικό κώδικα για την ζωή.

Απορρίπτουν την ιδέα της «αποκάλυψης» της γνώσης στον άνθρωπο από τους θεούς, ή σε ειδικά βιβλία.

Ανθρωπισμός είναι μια δημοκρατική και ηθική στάση ζωής, η οποία επιβεβαιώνει ότι τα ανθρώπινα όντα έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη να δώσουν νόημα και σχήμα στην ζωή τους.

Πρεσβεύει την οικοδόμηση μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας μέσα από μια ηθική βασισμένη στις ανθρώπινες και φυσικές αξίες, στο πνεύμα της λογικής και της ελεύθερης έρευνας μέσα από τις ικανότητες του ανθρώπου.

Ο Ανθρωπισμός δεν είναι θεϊστικός, και δεν δέχεται υπερφυσικές εκδοχές της πραγματικότητας.

Οι περισσότεροι ανθρωπιστές θα συμφωνούν με τις εξής ιδέες:

• Δεν υπάρχουν υπερφυσικά όντα.

• Το υλικό σύμπαν είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει.

• Επιστήμη παρέχει τη μόνη αξιόπιστη πηγή γνώσεων σχετικά με το σύμπαν.

• Ζούμε μόνο αυτή τη ζωή - δεν υπάρχει μετά-ζωή, και δεν υπάρχει μετεμψύχωση.

• Τα Ανθρώπινα όντα μπορούν να ζήσουν ηθική και ικανοποιητική ζωή χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις.

• Τα Ανθρώπινα όντα αντλούν τον κώδικα της ηθικής τους από τα διδάγματα της ιστορίας, προσωπική εμπειρία, και την σκέψη.

Ρασιοναλισμός -Rationalism (Ορθολογισμός):

Ο Ορθολογισμός είναι μια προσέγγιση στη ζωή που βασίζεται στη λογική και σε αποδεικτικά στοιχεία.

Ο Ορθολογισμός ενθαρρύνει ηθικές και φιλοσοφικές ιδέες που μπορούν να δοκιμάζονται από την εμπειρία, και απορρίπτει οποιαδήποτε αρχή η οποία δεν μπορεί να αποδειχθεί από την εμπειρία.

Επειδή ο ορθολογισμός ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σκέφτονται για τους εαυτούς τους, ορθολογιστές έχουν πολλές διαφορετικές και ποικίλες ιδέες και διαιωνίζεται από τον δέκατο ένατο αιώνα με μια παράδοση γνωστή ως Freethought.

Οι περισσότεροι ορθολογιστές θα συμφωνούσαν ότι:

• Δεν υπάρχουν ενδείξεις για τυχόν αυθαίρετες υπερφυσικές αρχές, π.χ. Θεός ή Θεοί.

• Η καλύτερη εξήγηση μέχρι στιγμής για τον λόγο για τον οποίο ο φυσικός κόσμος έχει την όψη που έχει είναι η θεωρία της εξέλιξης όπως προτάθηκε από τον Κάρολο Δαρβίνο.

• Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν θεμελιώδη δικαιώματα. Μερικοί ορθολογιστές και ανθρωπιστές προχωρούν πέρα από αυτή τη θέση και υποστηρίζουν ότι τα ζώα θα πρέπει επίσης να έχουν δικαιώματα γιατί είναι ζωντανά, όντα με την ικανότητα να αισθάνονται.

• Η κοινωνία πρέπει να είναι μια «ανοιχτή κοινωνία», όπου κάθε άτομο μπορεί να ζήσει ελεύθερα, ισότιμα και να επιλέγει την τοποθέτηση της ύπαρξής του

Σχεδόν όλοι οι ορθολογιστές είναι άθεοι ή αγνωστικοί. Υπήρξε μια μακρά σχέση μεταξύ του ορθολογισμού και τηςς επιστημονικής μεθόδου.

Υπάρχει επίσης μια μακρόχρονη παράδοση όπου φιλόσοφοι προσεγγίζουν φιλοσοφικά και ηθικά ερωτήματα από τη σκοπιά του ορθολογισμού.

"Η πίστη του ορθολογιστή", του Bertrand Russell, είναι ένα παράδειγμα μιας ορθολογιστής προσέγγισης στη θρησκευτική πίστη.

Ορθολογισμός, τέχνη και λογοτεχνία:

Πέρα από την προσέγγιση της ζωής μέσα από τη λογική, οι ορθολογιστές απολαμβάνουν εκείνα τα πράγματα στη ζωή, όπου το συναίσθημα και η φαντασία βρίσκονται στο προσκήνιο.

Υπήρξε μια μακρά παράδοση καλλιτεχνών και συγγραφέων που συσχέτισαν την δουλειά τους με τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό, ή προκαθόρισαν ιδέες του διαφωτισμού στα γραπτά τους, όπως οι George Eliot, EM Forster και ο Emile Zola.

Ο Στοχαστής:

Ορθολογισμός ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σκέφτονται για τους εαυτούς τους, για να εξετάζουν τα αποδεικτικά στοιχεία ενώπιόν τους και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Για το λόγο αυτό, το λογότυπο του ορθολογιστή Press Association βασίζεται στο έργο του Ροντέν "Ο στοχαστής".

Εκκοσμικισμός -Secularism (Λαϊκισμός/υλισμός/αντικληρικισμός):

Ο Εκκοσμικισμός τοποθετείτε εναντίων της ειδικής μεταχείρησης της οποιασδήποτε θρησκείας και τα προνόμια των θρησκευόμενων, τα οποία θα τοποθετούσαν τους μη θρησκευόμενους σε μειονεκτική θέση.

Πιστεύουν ότι η μείωση του αριθμού των εκκλησιαζομένων αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να σταματήσουν να πιστεύουν σε κάποια θρησκεία.

Πιστεύουν ότι στα σχολεία δεν πρέπει να διδάσκεται ή να ακολουθείται οποιαδήποτε θρησκεία γιατί αυτό φαίρνει τον διχασμό και δεν βοηθά στην δημιουργία μιας αρμονικής, πολύμορφης κοινωνίας με διαφορετικές ιδέες.

Ο Εκκοσμικισμός δεν τίθεται κατά του δικαιώματος των ατόμων να έχουν μια θρησκευτική πίστη. Αυτό στο οποίο αντιτίθεται είναι η ειδική μεταχείριση για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τις οργανώσεις, όπως χαμηλότερη φορολογία σε θρησκευτικά ιδρύματα.

Πιστεύουν, δηλαδή, ότι η προστασία που ήδη παρέχεται από τη νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα πρέπει να αρκεί για να προστατεύσει τους πιστούς από επίθεση ή διακρίσεις.

Μπορεί να εκπλαγείτε αν μάθετε ότι ενώ οι περισσότεροι εκκοσμικιστές είναι άθεοι, μερικοί είναι πιστοί κάποιας θρησκείας, αλλά δεν πιστεύουν ότι η πίστη τους σε μια θρησκεία είναι λόγος για ειδική μεταχείριση.

Ο Charles Bradlaugh ήταν ένας από τους ιδρυτές της Εθνικής Κοσμικής Κοινωνίας της Βρετανίας. Ο πολιτικός ακτιβισμός του διατήρησε τον άθεϊσμό στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κατά τη βικτοριανή εποχή.

"Ενισχυμένος" Εκκοσμικισμός:

Μερικοί εκκοσμικιστές προχωρούν πιό μακριά και υποστηρίζουν ότι η οποιαδήποτε θρησκεία πρέπει να θεωρείται ως ιδιωτική υπόθεση για το σπίτι και τον τόπο λατρείας - και ότι το κράτος πρέπει να είναι τυφλό όσον αφορά την θρησκεία.

Επιδιώκουν επίσης να διαχωρίσουν τα μέρη του σημερινού πολιτισμού που προέρχεται από τη θρησκεία, από τις θρησκείες που τα ενέπνευσε.

Τι υποστηρίζει ο Εκκοσμικισμός:

• Ο πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους.

• Η αποβάθρωση της Εκκλησίας.

• Η κατάργηση του νόμου του διακανονισμού.

• Δεν πρέπει να υπάρχει επίσημη εκπροσώπηση των θρησκειών σε ένα Κοινοβούλιο.

• Η απαγόρευση των προσευχών σε κρατικές/κυβερνητικές εκδηλώσεις.

• Η κατάργηση των θρησκευτικών όρκων ως προϋπόθεση για την εκμετάλλευση θέσεις εργασίας του δημοσίου τομέα.

• Χρήματα που δίνονται σε θρησκευτικές οργανώσεις από δημόσια κονδύλια δεν θα πρέπει να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ιεραποστολικό έργο.

• Η κατάργηση των ειδικών προνομίων που χορηγούνται σε θρησκευτικές οργανώσεις.

• Η κατάργηση κάθε ειδικής προστασίας που παρέχεται σε ομάδες πίστης.

• Η μετατροπή των σχολείων που εστιάζουν σε κάποια συγκεκριμένη πίστη σε κοινωτικά σχολεία ανεξάρτητα οποιασδήποτε θρησκείας.

• Θρησκευτική εκπαίδευση πρέπει να είναι πολυθρησκευτική.

• Καμία θρησκεία δεν θα πρέπει να διδάσκεται ως γεγονός και καμία θρησκεία δεν περιγράφεται ως ανώτερη από την άλλη.

• Η εκπαίδευση πρέπει να καλύπτει και μη-θρησκευτικούς τρόπους θεώρησης του κόσμου

• Μερικοί εκκοσμικοί θα προτιμούσαν η θρησκευτική εκπαίδευση να αντικατασταθεί από μαθήματα ιθαγένειας, συμπεριλαμβανομένης μόνο σύντομη κάλυψης για τις βασικές αρχές των θρησκειών του κόσμου.

• Αυτό δεν αποκλείει, θρησκευτικές αναφορές σε άλλα θέματα, όπως η ιστορία, την τέχνη κλπ.

• Η κατάργηση των νόμων σχετικά με την «βλασφημία».

• Οι εκκοσμικοί υποστηρίζουν την προστασία των πιστών σε οποιαδήποτε θρησκεία, αλλά όχι την προστασία των πεποιθήσεών τους.

• Οι εκκοσμικοί είναι εντελώς αντίθετοι με οποιεσδήποτε διακρίσεις εις βάρος ανθρώπων λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

• Ο νόμος δεν πρέπει να περιορίζει την εύλογη και έντονη κριτική της θρησκείας.

• Ο νόμος δεν πρέπει να εμποδίζει κριτική που να θίγει τα συναισθήματα των θρησκευόμενων.

• Ο νόμος δεν θα πρέπει να επιτρέπει την υποκίνηση του θρησκευτικού μίσους.

• Να τεθούν εκτός νόμου οι διακρίσεις στην απασχόληση λόγω θρησκείας (ή την έλλειψή της).

• Να σταματήσουν οι απαλλαγές που δίνονται σε θρησκευτικές οργανώσεις με τις οποίες οι οργανώσεις αυτές διαιωνίζουν τη δυνατότητα να κάνουν διακρίσεις.

• Κατάργηση του ειδικού καθεστώτος που δίνεται στις θρησκευτικές εκπομπές.

Μεταμοντερνισμός -Postmodernism

Ο μεταμοντερνισμός καταργεί πολλά από τα πράγματα τα οποία οι θρησκευόμενοι άνθρωποι θεωρούν ως απαραίτητα.

Πιστεύουν ότι κάθε κοινωνία βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς αλλαγής. Δεν υπάρχουν απόλυτες τιμές, μόνο σχετικές, ούτε υπάρχουν απόλυτες αλήθειες.

Αυτό προωθεί την αξία των ατομικών θρησκευτικών παρορμήσεων, αλλά αποδυναμώνει την ισχύ των θρησκειών του να ισχυρίζονται ότι παρουσιάζουν αντικειμενικές αλήθειες και πραγματικότητα.

Σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο δεν υπάρχουν καθολικά θρησκευτικοί ή ηθικοί νόμοι. Όλα διαμορφώνονται από το πολιτισμικό πλαίσιο για τη συγκεκριμένη ώρα και τον τόπο και την κοινότητα.

Σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο τα άτομα τρέφουν τις θρησκευτικές παρορμήσεις τους, επιλέγοντας τα κομμάτια διαφόρων πνευματικών αρχών που σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο σε αυτούς για να δημιουργήσουν το δικό τους εσωτερικό πνευματικό κόσμο. Η θεολογία του δρόμου αποκτά την ίδια εγκυρότητα με την θεολογία οποιασδήποτε καθιερωμένης θρησκείας.

Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι η θρησκεία είναι ένα εντελώς ανθρωπογενές φαινόμενο.

Ιστορική αναφορά:
Τα πιστεύω του μεταμοντερνισμού δεν ανήκουν σε κάποια πολύ πρόσφατη εξέλιξη. Στην Ιαπωνία, πολλοί άνθρωποι έχουν υιοθετήσει τόσο ιδέες Σίντο και Βουδιστές διδαχές από πολύ καιρό. Σε ορισμένες περιοχές της Ινδίας, ο βουδισμός συνυπάρχει με τις τοπικές φυλετικές θρησκείες. Ο Ινδουισμός, επίσης, είναι σε θέση να ενσωματώσει πολλές διαφορετικές ιδέες.

Δρόμοι προς τον Θεό:
Σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει αντικειμενικά ένας ανεξάρτητος Θεός-οντότητα, και όπου οι περίτεχνες κοινωνιολογικές και ψυχολογικές θεωρίες της θρησκείας δεν ικανοποιούν, έχει απήχηση η ιδέα του να θεωρείτε η θρησκεία ως η συνολική εμπειρία των θρησκευτικών εμπειριών.

Η θρησκεία, σε αυτή τη θεωρία, δημιουργείται, μεταλλάζει και ανανεώνεται με τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Οι εικόνες και οι ιδέες του Θεού κατασκευάζονται δια μέσου της ανθρώπινης δραστηριότητας, και χρησιμοποιούνται για να δώσουν ιδιαιτερότητα («αγιότητα»;) σε συγκεκριμένες σχέσεις ή πολιτικές, οι οποίες αποτιμώνται σύμφωνα με την ηθική βάση μιας συγκεκριμένης ομάδας.

Δεν υπάρχει «σωστή» ή «λάθος» θρησκεία - ή θεϊκή θεωρία. Υπάρχουν τόσες όσες είναι οι ομάδες και οι αλληλεπιδράσεις, και συγχωνεύονται για να ενταχθούν, να διαιρεθούν και ξεχωρίσουν ξανά και ξανά. Μερικές είναι ομαδοποιημένες με τις εμπορικές ονομασίες των μεγάλων θρησκειών, και έχουν συνοχή με διαφορετικό βαθμό συνέπειας. Άλλες, αν και σαφώς θρησκευτικές με τον ιδιάζοντα τρόπο τους, απορρίπτουν την όποια τέτοια ετικέτα.

Μερικά παραδείγματα:
Ορισμένες από αυτές τις αλληλεπιδράσεις είναι χαρακτηρισμένες ως «θρησκευτικές» τελετουργίες, όπως γάμοι και κηδείες, οι τακτικές λειτουργίες λατρείας, συναντήσεις προσευχής, συνεδρίες διαλογισμού, υποχωρήσεις.

Μερικά από αυτά είναι απλά τα τελετουργικά της καθημερινής ζωής. Αυτά περιλαμβάνουν και την μαγειρική, τον καθαρισμό, και την εργασία. (Πολλές παλαιές θρησκείες είχαν εμπεδώσει αυτή η ιδέα πριν από πολύ καιρό - αν και απαιτείται ότι οι ενέργειες που πρέπει να διενεργούνται, γίνονται μέσα από μια συγκεκριμένη τάση του νου για να μετρήσουν ως θρησκευτικές.)

Ωστόσο, άλλες τελετουργικές ενέργειες είναι αρχιτεκτονημένες για τον στόχο της «υλοποίηση του Βασιλείου του Θεού» στη γη. Αυτές είναι συχνά πρωτοβουλίες για κοινωνική αλλαγή, ή φιλανθρωπικό έργο, ή αγωνίζονται για τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτά αφαιρούν από την θρησκεία την αποκλειστικότητα των αφηγήσεων και απόδοσης των γραφών, και φέρνουν την θρησκεία μέσα στην καθημερινή ζωή, απομακρύνοντας την από τους κανόνες για τρόπο ζωής των διαφόρων κοινοτήτων πίστεως.

Ο μεταμοντερνισμός επιτρέπει σε ανθρώπους από διαφορετικές θρησκείες, ή καμία θρησκεία, να συνεργάζονται σε θρησκευτικές πράξεις όταν πραγματοποιούν κοινωνική δράση - εργάζονται για την επίτευξη της Βασιλείας του Θεού στη γη, χωρίς να ανησυχούν για το ποιός είναι ο θεός και για το αν υπάρχει.

Ενωτική Παγκοσμιοποίηση -Unitarian Universalism

Η Ενωτική Παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια κίνηση αθεΐας, αλλά ένα θρησκευτικό κίνημα μέσα στο οποίο ορισμένοι αθεϊστές μπορούν να αισθανθούν άνετα. Είναι μια θρησκεία χωρίς Πιστεύω και Δόγμα η οποία επιβεβαιώνει την ελευθερία πίστης του ατόμου.

Η κίνηση αυτή τονίζει τη σημασία της ατομικής ελευθερίας της πίστης, και περιλαμβάνει μέλη που προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα πεποιθήσεων.

Ενωτισμός και Παγκοσμιοποίηση ξεκίνησαν τον 18ο αιώνα ως αντίδραση κατά ορισμένων χριστιανικών δογμάτων. Οι κινήσεις αυτές ενώθηκαν  το 1961.

Είναι άθεϊσμός;
Το κίνημα δεν έχει επίσημο ορισμό του Θεού, αλλά επιτρέπει στα μέλη να "αναπτύξουν επιμέρους έννοιες του Θεού, που έχουν νόημα για αυτούς." Τα μέλη είναι εντελώς ελεύθερα να «απορρίψουν τον όρο και την έννοια εντελώς."

Ωστόσο, η λογοτεχνία του κινήματος λέει:
Οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουν σε ένα υπερφυσικό, υπέρτατο ον που μπορεί να παρέμβει άμεσα και να τροποποιήσει την ανθρώπινη ζωή ή το μηχανισμό του φυσικού κόσμου. Πολλοί πιστεύουν στο πνεύμα της ζωής ή μια δύναμη μέσα τους, που ορισμένοι επιλέγουν να αποκαλούν Θεό. Οι περισσότεροι οπαδοί των καθιερωμένων θρησκειών θα το θεωρούσαν αυτό ως άθεϊστική θέση.

Εκδηλώσεις και τελετές στις εκκλησίες του κινήματος δεν κάνουν (αν υπάρχει) μνεία του Θεού. Τονίζουν τα ανθρώπινα, ηθικά και κοινωνικά ζητήματα, και δεν δεσμεύουν την πίστη στο Θεό.

Αν και η κίνηση είναι τόσο θρησκευτική όσο και πνευματική, δεν έχει καμία θέση για πνευματικά όντα που έχουν ύπαρξη έξω από αυτό τον κόσμο. Πνευματικότητα θεωρείται να είναι μια διάσταση της καθημερινότητας, με τον ίδιο τρόπο όπως και η ανθρώπινη ζωή έχει σωματική, ψυχική και συναισθηματική διάσταση.

Μετά θάνατον ζωή:
Οι περισσότεροι οπαδοί της Ενωτικής Παγκοσμιοποίησης πιστεύουν ότι αυτή είναι η μόνη ζωή που έχουμε.

Στάση έναντι της θρησκείας:
Υπάρχει σοφία στις περισσότερες, αν όχι όλες, τις θρησκείες του κόσμου. Κάθε μια είναι πολύτιμη για το τι μπορεί να μας πει για την ανθρωπότητα και τον κόσμο, και πώς οι άνθρωποι μπορούν να βρουν έννοια και κατεύθυνση.

Μια δήλωση της πίστης:
Είναι μια φιλελεύθερη θρησκεία που γεννήθηκε από την εβραϊκή και χριστιανική παράδοση. Κρατά τον νου ανοιχτό στα θρησκευτικά ερωτήματα των ανθρώπων που έχουν αγωνιστεί σε όλους τους χρόνους και τόπους.

Η προσωπική εμπειρία, η ευσυνειδησία και η λογική θα πρέπει να είναι το τελικό ζητούμενο στη θρησκεία. Στο τέλος, η θρησκευτική αρχή δεν έγκειται σε ένα βιβλίο, πρόσωπο ή φορέα, αλλά σε εμάς. Οι θρησκευτικές ιδέες μπαίνουν έτσι στη δοκιμασία της καρδιάς και του νου.

Υποστηρίζεται η ελεύθερη αναζήτηση της αλήθειας. Δεν δεσμεύεται κανείς από μια δήλωση πίστης. Δεν ζητείται από κανέναν να προσυπογράψει σε μια θρησκεία. Η πίστη είναι ελεύθερη χωρίς δόγμα.

Η θρησκευτική σοφία είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη. Η κατανόηση της ζωής και του θανάτου, του κόσμου και των μυστηρίων του, δεν είναι ποτέ οριστική. Η αποκάλυψη είναι συνεχής. Εορτάζονται αλήθειες που έγιναν γνωστές ανά τους αιώνες από διδασκάλους, προφήτες και σοφούς.

Διακηρύσσετε η ίση αξία όλων των γυναικών και των ανδρών. Οι άνθρωποι πρέπει να ενθαρρύνονται να σκέφτονται για τους εαυτούς τους. Οι άνθρωποι διαφέρουν ως προς τις γνώμες και τον τρόπο ζωής τους, και αυτές οι διαφορές πρέπει  να τηρούνται.

 

 

Μάλιστα! σκέφτηκα. Ιδού λέξεις που μου δίνουν θετικές πληροφορίες, και την ίδια στιγμή δεν προϋποθέτουν την πίστη σε ένα δημιουργό/θεό-οντότητα! Αντί να πω ότι είμαι "Άθεος" ή Αθεϊστής, θα μπορούσα να πω ότι είμαι Ουμανιστής. Ή Ρασιοναλιστής! ίσως Εκκοσμικιστής, Μεταμοντερνιστής ή υποστηρικτής της Ενωτικής Παγκοσμιοποίησης!

Αλλά, βρίσκω τον εαυτό μου πάλι στην αρχή  της αναζήτησης γιατί καμία από τις παραπάνω λέξεις δεν με αντιπροσωπεύει πλήρως. Αντιπροσωπεύομαι από διάφορα σημεία, λίγα από κάθε "τύπο" Αθεϊσμού, μα όχι όλα ενός "τύπου", και μάλιστα υπάρχουν μερικά σημεία στον κάθε "τύπο" με τα οποία διαφωνώ. Και άλλα σημεία που θα ήθελα να δω αλλά δεν βρίσκω σε κανένα "τύπο".

Τελικά ίσως θα πρέπει να εφεύρω μια λέξη  καινούργια που να με αντιπροσωπεύει μια που οι κοινωνίες και οι φιλόσοφοι των εποχών με απογοήτευσαν ως προς την ετικέτα μου. Μια λέξη που θα καλύπτει τις επιλογές μου από τα Atheism's Greatest Hits κατά εμέ, και θα συμπεριλαμβάνει και ορισμένες καινοτομίες που τις θεωρώ απαραίτητες.

Πρώτα, η ακόλουθη επιλογή των φράσεων από  όλα τα παραπάνω που με αντιπροσωπεύουν. Ότι δεν αντιγράφω παρακάτω είτε με βρίσκει αδιάφορο είτε διαφωνώ. Ιδού λοιπόν:

Δημητρισμός -dimitristhinks: (Μια άποψη απόλυτα σωστή για το 1/7.000.000.000 των ανθρώπων σήμερα)

Ο Δημητρισμός είναι μια προσέγγιση στη ζωή που βασίζεται στην ανεκτικότητα και σεβασμό για όλες τις απόψεις, την ποιητική φιλοσόφηση της ζωής, και του ηθικού κώδικα της ισότητας, της αναζήτησης της ευτυχίας μέσα από την λογική και τα αποδεικτικά στοιχεία σύγκρισης και νοηματικής μεταφοράς, όπως και στην πρόταση του ότι οι θρησκείες που προτάθηκαν ανά τους αιώνες περικλείουν την σοφία της εποχής τους άσχετα με το αν άρχοντες τις χρησιμοποίησαν σαν εργαλεία εκμετάλλευσης.

• Δεν υπάρχει «σωστή» ή «λάθος» θρησκεία - ή θεϊκή θεωρία. Υπάρχουν τόσες όσες είναι οι ομάδες και οι αλληλεπιδράσεις, και συγχωνεύονται για να ενταχθούν, να διαιρεθούν και ξεχωρίσουν ξανά και ξανά.

• Η θρησκεία δημιουργείται, μεταλλάζει και ανανεώνεται με τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων.

• Οι εικόνες και οι ιδέες του Θεού κατασκευάζονται δια μέσου της ανθρώπινης δραστηριότητας, και χρησιμοποιούνται για να δώσουν ιδιαιτερότητα σε συγκεκριμένες σχέσεις ή πολιτικές, οι οποίες αποτιμώνται σύμφωνα με την ηθική βάση μιας συγκεκριμένης ομάδας.

• Υπάρχει σοφία στις περισσότερες, αν όχι όλες, τις θρησκείες του κόσμου. Κάθε μια είναι πολύτιμη για το τι μπορεί να μας πει για την ανθρωπότητα και τον κόσμο, και πώς οι άνθρωποι μπορούν να βρουν έννοια και κατεύθυνση.

• Η θρησκευτική σοφία είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη. Η κατανόηση της ζωής και του θανάτου, του κόσμου και των μυστηρίων του, δεν είναι ποτέ οριστική. Η αποκάλυψη είναι συνεχής.

• Κάθε κοινωνία βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς αλλαγής. Δεν υπάρχουν απόλυτες τιμές, μόνο σχετικές, ούτε υπάρχουν απόλυτες αλήθειες.

• Τα άτομα τρέφουν τις θρησκευτικές παρορμήσεις τους, επιλέγοντας τα κομμάτια διαφόρων πνευματικών αρχών που σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο σε αυτούς για να δημιουργήσουν το δικό τους εσωτερικό πνευματικό κόσμο.

• Δεν υπάρχουν υπερφυσικά όντα.

• Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν θεμελιώδη δικαιώματα.

• Ζούμε μόνο αυτή τη ζωή - δεν υπάρχει μετά-ζωή, και δεν υπάρχει μετεμψύχωση.

• Η προσωπική εμπειρία, η ευσυνειδησία και η λογική θα πρέπει να είναι το τελικό ζητούμενο.

• Θετική στάση προς τον κόσμο, με επίκεντρο την ανθρώπινη εμπειρία, την σκέψη, και την ελπίδα.

• Η ανθρώπινη εμπειρία και ορθολογιστική σκέψη παρέχουν τη μόνη πηγή τόσο των γνώσεων και ένα ηθικό κώδικα για την ζωή.

• Τα ανθρώπινα όντα έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη να δώσουν νόημα και σχήμα στην ζωή τους.

• Ηθική βασισμένη στις ανθρώπινες και φυσικές αξίες, στο πνεύμα της λογικής και της ελεύθερης έρευνας μέσα από τις ικανότητες του ανθρώπου.

• Η καλύτερη εξήγηση μέχρι στιγμής για τον λόγο για τον οποίο ο φυσικός κόσμος έχει την όψη που έχει είναι η θεωρία της εξέλιξης όπως προτάθηκε από τον Κάρολο Δαρβίνο.

• Η κοινωνία πρέπει να είναι μια «ανοιχτή κοινωνία», όπου κάθε άτομο μπορεί να ζήσει ελεύθερα, ισότιμα και να επιλέγει την τοποθέτηση της ύπαρξής του.

• Πέρα από την προσέγγιση της ζωής μέσα από τη λογική, το συναίσθημα και η φαντασία βρίσκονται στο προσκήνιο.

• Όχι ειδική μεταχείριση της οποιασδήποτε θρησκείας.

• Το κράτος πρέπει να είναι τυφλό όσον αφορά την θρησκεία: πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους.

• Η Θρησκευτική εκπαίδευση πρέπει να είναι πολυθρησκευτική. Η εκπαίδευση πρέπει να καλύπτει και μη-θρησκευτικούς τρόπους θεώρησης του κόσμου και θρησκευτικές αναφορές σε άλλα θέματα, όπως η ιστορία, την τέχνη κλπ.

• Καμία θρησκεία, συμπεριλαμβανομένου του Αθεϊσμού, δεν θα πρέπει να διδάσκεται ως γεγονός και καμία θρησκεία δεν πρέπει να περιγράφεται ως ανώτερη από την άλλη.

Δυστυχώς, αν και τα παραπάνω σημεία του Δημητρισμού είναι αυτά από τα λεγόμενα των πέντε τύπων Αθεϊσμού που αντιπροσωπεύουν ένα Δημήτρη σαν κι εμένα, δεν δίνουν καθόλου ολοκληρωμένη εικόνα του τι πιστεύω.

Λείπουν δύο πολύ βασικά στοιχεία.

Το ένα είναι ότι είμαι Έλληνας, και, έχοντας ζήσει αρμονικά με άλλες εθνικότητες και πολιτισμούς, είμαι... συγχωρέστε με, αλλά είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, για την καταγωγή μου και τις παραδόσεις μου. Δεν βρίσκω την ανάγκη να τις πετάξω στα σκουπίδια εις χάριν του Ευρωπαϊσμού ή κάποιας πολιτικής ιδεολογίας, ή απλά γιατί μου την δίνει κατακούτελα το σημερινό παπαδαριό μέσα στα σύνορα της δύστυχης Ελλάδας. Τουναντίον, η καταγωγή μου και οι παραδόσεις μου είναι για μένα τόσο σημαντικό μέρος της ταυτότητάς μου όσο για τους επί 25 χρόνια συμπολίτες μου ήταν το να είσαι Άγγλος, Σκωτσέζος, Ιρλανδός, Κινέζος, Αμερικανός, Αφρικανός, Εβραίος...  εγώ είμαι Έλληνας, και οι παραδόσεις μου σιγοβράζουν στο καζάνι για πάνω από 3.000 χρόνια. Κάτι αξίζουν, και θέλω να αποτελέσουν μέρος της ταυτότητάς μου, μαζί με τα πιστεύω μου.

Το άλλο είναι λίγο πιο περίπλοκο. Πιστεύω, έχω την περίεργη ιδέα, παραδόξως, ότι, αν και οι θρησκείες χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες ως επί το πλείστον σαν εργαλεία δυνάστευσης των μαζών από έξυπνους άρχοντες, οι θρησκειοποιοί, οι φιλόσοφοι που τις δημιούργησαν δεν ήταν χαζοί ούτε καθυστερημένοι. Ακόμα και πριν 2.000 χρόνια είχαν κάτι να πουν που είναι πολύ κοντύτερα στην επιστήμη και τη φιλοσοφία από όσο θα νομίζαμε. Στο τέλος, το να πάρουμε από τα χέρια ενός παιδιού την εικονογραφημένη, απλουστευμένη Ιλιάδα, και να ρίξουμε το βιβλίο στη φωτιά κουνώντας το δάχτυλό μας στο παιδάκι και λέγοντάς του ότι πρέπει να διαβάσει Ιλιάδα μόνο στο πλήρες Ομηρικό μέτρο και κείμενο όταν μεγαλώσει...


 

Αυτά τα δύο στοιχεία είναι για μένα πολύ βασικά και θέλω να τα κάνω μέρος της ταυτότητας μου και του Πιστεύω μου. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει σε άλλη ανάρτηση.

Εάν καταφέρατε να διαβάσετε ίσα με δω κάτω, εκτός από συγχαρητήρια και ευχαριστίες, σας οφείλω και ορισμένες εξηγήσεις:

 

Γιατί τόσο μεγάλη ανάρτηση;

 
Επειδή όλα τα παραπάνω τα θεωρώ μια ενότητα και θα προτιμούσα ο αναγνώστης να τα διάβαζε σταδιακά όποτε έχει καιρό, αν όχι μονορούφι, παρά να τα έκοβα σε ανεξάρτητα κομμάτια που θα απείχαν το ένα από το άλλο και σε χρόνο και σε πρόσβαση. Έτσι τουλάχιστον μπορείτε να πηγαίνετε πάνω και κάτω για να ξαναδιαβάσετε ή να συγκρίνετε κάτι.

 

Γιατί δεν υπάρχει βιβλιογραφία και αναφορές στο ποιός/ποιοί υποστηρίζουν το κάθε τι που αναφέρω;

 
Διότι, για κάθε μελέτη που λέει άσπρο, υπάρχει άλλη μία που λέει μαύρο, και, για κάθε φιλόσοφο που είπε ροζ με πράσινα πουά υπάρχει άλλος φιλόσοφος που προτιμά πράσινο με ροζ πουά. Ως εκ τούτου, δεν με ενδιαφέρει να μεταλλάξω τη συζήτηση στο ποιός φιλόσοφος ή ιστορικός είναι ο μακρύτερος, και παραθέτω απλά αυτές τις σκέψεις προς συζήτηση άσχετα με το αν τα έβγαλα από το νιονιό μου ή τα είπε κάποιος μέγας ή τρανός.

Στο κάτω-κάτω ο καθένας μας σκέφτεται για τον εαυτό του, και, πάντα κατά την γνώμη μου, η πιο εποικοδομητική συζήτηση γίνεται προσθετικά και με συγκρίσεις, αντί αφαιρετικά και με αυθαίρετα θέσφατα. Μην ξεχνάμε κιόλας την άποψη ότι η χρησιμότητα του "Θεού" είναι το να βοηθήσει την ανθρωπότητα να καταλάβει επί τέλους ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι ένας θεός, αλλά η ζωή στο σύμπαν με τα τρισεκατομμύρια των εκφράσεών της σε κάθε του γωνιά, και τι σημαίνει αυτό και για εμάς και για το ίδιο το σύμπαν.